همه ی نوشته های:فیضی

اطلاعات نادرست یا توصیه های قدیمی در مورد امنیت آنلاین می تواند شما و داده های شخصی شما را آسیب پذیر کند، بنابراین بیایید به پنج افسانه رایج امنیتی مرورگر نگاه کنیم تا بتوانید درک صحیحی از امنیت مرورگر و خود مرورگر داشته باشید. باید بدانید دانستن این موارد در روزهایی که هک به یک موضوع رایج تبدیل شده است اهمیت بسیاری دارد، از این رو بهتر است با به روز نگه داشتن اطلاعات خود در رابطه با این موارد از مشکلات احتمالی جلوگیری کنید.

امن ترین مرورگر اندروید

در حال حاضر 2024 ، چند مرورگر وب برای اندروید به عنوان امن‌ترین مرورگرها شناخته می‌شوند. این مرورگرها تمرکز ویژه‌ای بر حفاظت از حریم خصوصی و امنیت کاربران دارند:

Brave

این مرورگر بر پایه Chrome ساخته شده اما دارای امکانات امنیتی بسیار قوی‌تری است. Brave به‌صورت پیش‌فرض تبلیغات و ردیاب‌های وب را مسدود می‌کند و حتی می‌تواند اتصالات شما را از طریق HTTPS امن‌تر کند.

DuckDuckGo Privacy Browser

این مرورگر به طور خاص برای حفاظت از حریم خصوصی کاربران طراحی شده است. DuckDuckGo اطلاعات شما را به هیچ عنوان جمع‌آوری نمی‌کند و همچنین به‌صورت پیش‌فرض ردیاب‌های وب را مسدود می‌کند.

Tor Browser

مرورگر Tor برای افرادی که به بالاترین سطح امنیت نیاز دارند مناسب است. این مرورگر از شبکه Tor برای ناشناس‌سازی ترافیک شما استفاده می‌کند و از طریق چندین لایه رمزگذاری داده‌ها را امن نگه می‌دارد.

Firefox Focus

این نسخه از مرورگر Firefox به‌صورت پیش‌فرض تمامی ردیاب‌ها را مسدود می‌کند و پس از هر جلسه مرور، تمام اطلاعات شما را پاک می‌کند.

هر یک از این مرورگرها برای امنیت بیشتر و حفاظت از حریم خصوصی مناسب هستند و انتخاب بهترین آن‌ها بستگی به نیازهای خاص شما دارد.

پنج افسانه رایج درباره امنیت در اینترنت که باید بدانید

یکی از افسانه‌های رایج درباره امنیت در اینترنت این است که “اگر از آنتی‌ویروس استفاده کنید، در برابر همه تهدیدات ایمن هستید.” این تصور نادرست است. هرچند آنتی‌ویروس‌ها ابزارهای مهمی برای محافظت از سیستم‌ها در برابر بدافزارها هستند، اما نمی‌توانند به تنهایی همه تهدیدات امنیتی را پوشش دهند. اما به طور کل اینترنت امن است، به این صورت که موارد زیر را بدون نیاز به ابزار و یا برنامه خاصی برای کاربر تامین می کند:

حالت ناشناس شما را کاملاً ناشناس می کند

این افسانه که حالت ناشناس یا خصوصی شما را کاملاً ناشناس می کند، یک تصور غلط رایج است. حالت ناشناس با ذخیره نکردن تاریخچه جستجو، کوکی‌ها یا داده‌های فرم، حریم خصوصی را فراهم می‌کند. با این حال، این فقط برای دستگاه و مرورگر خاص شما صدق می­کند.

ارائه‌دهنده خدمات اینترنت شما (ISP)، سرپرست شبکه و وب‌سایت‌هایی که بازدید می‌کنید نیز می‌توانند فعالیت‌های شما را در این حالت ردیابی کنند. همچنین، اگر بدافزار در دستگاه شما کمین کرده باشد، حالت ناشناس فعالیت های شما را از آن پنهان نمی کند. برای حفظ حریم خصوصی قوی تر، ممکن است استفاده از VPN یا مرورگر متمرکز بر حریم خصوصی مانند Tor را در نظر بگیرید، اگرچه این ابزارها نیز محدودیت هایی دارند که بعداً در مورد آنها صحبت خواهیم کرد.

وب سایت ایمن (HTTPS) به این معنی است که مرور آن ایمن است

به اکثر کاربران اینترنت آموزش داده شده است که به وب‌سایت‌هایی که از HTTPS استفاده می‌کنند اعتماد کنند، که با نماد قفل در نوار آدرس مرورگر نشان داده شده است. درست است که HTTPS ارتباط شما با وب‌سایت را رمزگذاری می‌کند، که از خواندن اطلاعات در حال انتقال توسط جاسوسان جلوگیری می‌کند. با این حال، این تضمین نمی کند که خود وب سایت ایمن است.

HTTPS  فقط انتقال امن داده ها را تضمین می کند؛ این یکپارچگی محتوای سایت را تضمین نمی کند. مجرمان سایبری همچنین می توانند از HTTPS در سایت های مخرب خود استفاده کنند و بازدیدکنندگان را فریب دهند تا فکر کنند این سایت ها ایمن هستند. همیشه اطمینان حاصل کنید که وب سایتی که بازدید می کنید واقعی و معتبر است، صرف نظر از اینکه از HTTPS استفاده می کند یا خیر.

دانلود فایل ها تنها راه دریافت بدافزار است

بسیاری از مردم بر این باورند که تنها با دانلود و اجرای فایل های مشکوک می توانند بدافزار دریافت کنند. در حالی که این یک راه برای آلوده شدن است، تنها راه نیست. دانلودهای ناآگاهانه و تبلیغات مخرب می توانند کامپیوتر شما را بدون نیاز به دانلود و اجرای دستی فایل آلوده کنند.

شما همچنین می توانید به سادگی با بازدید از یک وب سایت هک شده، حتی بدون کلیک بر روی چیزی، آلوده شوید. همیشه مرورگر خود و پلاگین های آن را با آخرین نسخه به روز نگه دارید تا از آسیب پذیری های شناخته شده محافظت کنید و برای به حداقل رساندن خطرات از یک بلاک کننده تبلیغاتی معتبر استفاده کنید.

همه افزونه های مرورگر ایمن هستند

در حالی که افزونه های مرورگر می‌توانند عملکرد مفیدی را به مرورگر شما اضافه کنند، همه افزونه‌ها ایمن نیستند. برخی از افزونه‌ها  ممکن است حاوی کدهای مخرب باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است فعالیت‌های مرور شما را برای اهداف بازاریابی ردیابی کنند. حتی افزونه‌هایی که در ابتدا ایمن بوده‌اند، اگر توسط توسعه‌دهندگان “کمتر دقیق” خریداری و تغییر کاربری داده شوند، می‌توانند مضر باشند. به همین دلیل است که ما افزونه‌های مرورگر را کابوس حریم خصوصی نامیده‌ایم و اغلب اخباری در مورد افزونه‌های محبوب که بدافزارها را پنهان می‌کنند، می‌بینید.

بنابراین، همیشه در مورد افزونه­ هایی که نصب می کنید محتاط باشید. فقط افزونه­ ها را از توسعه‌دهندگان مورد اعتماد نصب کنید و مجوزهایی را که یک افزونه در طول نصب درخواست می‌کند بررسی کنید. برای مثال، یک افزونه­ی پیش‌بینی آب و هوا نیازی به دسترسی به کل تاریخچه مرور شما ندارد ­-­ و ممکن است بخواهید در وهله اول به اینکه آیا به افزونه پیش‌بینی آب‌وهوا نیاز دازید نیز فکر کنید.

استفاده از VPN مرور شما را کاملا ایمن می کند

VPNها ابزاری عالی برای حفظ حریم خصوصی و امنیت هستند، اما یک گلوله نقره ای نیستند. VPN ترافیک اینترنت را رمزگذاری می کند و آدرس IP شما را پنهان می کند و ردیابی فعالیت های آنلاین شما را برای دیگران دشوارتر می کند. با این حال، مرور شما را کاملا ایمن نمی کند.

وب‌سایت‌هایی که بازدید می‌کنید و هر بدافزار موجود در دستگاه شما، همچنان می‌توانند فعالیت‌های شما را ردیابی کنند. علاوه بر این، خود ارائه‌دهنده VPN می‌تواند ترافیک اینترنت شما را ببیند مگر اینکه از یک سیاست سختگیرانه بدون-لاگ استفاده کند. و مهم است که VPN خود را به درستی تنظیم کنید و از اشتباهات رایج جلوگیری کنید.

بنابراین، در حالی که VPN ابزار خوبی برای حفظ حریم خصوصی آنلاین است، باید در ترکیب با سایر اقدامات امنیتی مانند شیوه‌های مرور امن، نرم‌افزارهای به‌روز و رمزهای عبور قوی و منحصربه‌فرد برای هر یک از حساب‌های آنلاین شما استفاده شود.

مرورگر غیر قابل ردیابی

مرورگرهایی که به عنوان مرورگر غیر قابل ردیابی شناخته می‌شوند، به طور خاص طراحی شده‌اند تا حریم خصوصی شما را حفظ کنند و از ردیابی آنلاین جلوگیری کنند. برخی از این مرورگرها عبارتند از:

Tor Browser:

این مرورگر از شبکه Tor استفاده می‌کند که ترافیک شما را از طریق چندین سرور رمزگذاری شده ارسال می‌کند، و این امر ردیابی شما را تقریباً غیرممکن می‌کند. Tor Browser همچنین کوکی‌ها و دیگر اطلاعات شناسایی را محدود می‌کند تا از شناسایی شما توسط سایت‌ها جلوگیری کند.

 Brave:

Brave Browser به‌صورت پیش‌فرض تبلیغات و ردیاب‌ها را مسدود می‌کند و گزینه‌های پیشرفته‌ای برای حفظ حریم خصوصی دارد. با استفاده از Brave، می‌توانید با خیالی آسوده‌تر مرور کنید بدون اینکه به راحتی ردیابی شوید.

Firefox with Privacy Add-ons :

مرورگر Firefox با نصب افزونه‌های حریم خصوصی مانند uBlock Origin ، Privacy Badger، و HTTPS Everywhere   می‌تواند تجربه‌ای نزدیک به غیر قابل ردیابی بودن را فراهم کند. این افزونه‌ها ردیاب‌ها، تبلیغات، و ارتباطات ناامن را مسدود می‌کنند.

DuckDuckGo Privacy Browser :

این مرورگر به طور خاص برای حفاظت از حریم خصوصی طراحی شده است. DuckDuckGo به شما امکان می‌دهد بدون نگرانی از ردیابی به مرور اینترنت بپردازید، زیرا به‌صورت پیش‌ فرض ردیاب‌ها را مسدود می‌کند و اطلاعات شما را جمع‌آوری نمی‌کند.

توجه داشته باشید که هرچند این مرورگرها حریم خصوصی بالایی فراهم می‌کنند، اما باید توجه داشت که هیچ مرورگری نمی‌تواند 100% غیر قابل ردیابی باشد. عواملی مانند نحوه استفاده از اینترنت، تنظیمات مرورگر و سرویس‌های آنلاین مورد استفاده شما نیز در تعیین سطح حریم خصوصی نقش دارند.

قویترین مرورگر دنیا

انتخاب قوی ‌ترین مرورگر بستگی به معیارهای شما دارد. مرورگرهای مختلفی وجود دارند که از لحاظ امنیت، سرعت، حریم خصوصی، و امکانات مورد استفاده می‌توانند قوی تلقی شوند. در ادامه به چند مرورگر برجسته اشاره می‌کنم:

• Google Chrome
• Mozilla Firefox 
• Brave Browser
• Microsoft Edge 

در نهایت، قوی‌ترین مرورگر بستگی به نیازهای شما دارد. اگر حریم خصوصی مهم‌ترین اولویت شماست، مرورگرهایی مانند Brave یا Firefox می‌توانند بهترین گزینه باشند. اگر سرعت و سازگاری با خدمات Google اولویت دارند، Chrome ممکن است انتخاب بهتری باشد.

مرورگر تور

مرورگر تور (Tor Browser) ابزاری است که به کاربران امکان می‌دهد تا به صورت ناشناس و امن در اینترنت مرور کنند. این مرورگر از شبکه Tor (مخفف The Onion Router) استفاده می‌کند که ترافیک اینترنتی شما را از طریق یک سری سرورهای داوطلبانه رمزگذاری‌شده به نام “گره‌ها” (nodes) عبور می‌دهد. هر گره تنها از کجا ترافیک آمده و به کجا می‌رود اطلاع دارد، اما اطلاعات کلی درباره مبدا و مقصد نهایی را ندارد. این روش باعث می‌شود که ردیابی ترافیک شما تقریباً غیرممکن شود.

مرورگر های بدون محدودیت

اگر به دنبال مرورگرهایی هستید که بدون محدودیت به اینترنت دسترسی داشته باشند، چند گزینه‌ی برجسته وجود دارند که می‌توانند این نیاز را برآورده کنند. این مرورگرها اغلب امکانات خاصی را فراهم می‌کنند تا کاربران بتوانند به محتوای مسدود شده دسترسی داشته باشند و تجربه‌ی مرور آزادانه‌ای داشته باشند.

Tor Browser

مرورگر تور از شبکه‌ی Tor استفاده می‌کند تا کاربران بتوانند به محتوای مسدود شده در کشورهای مختلف دسترسی پیدا کنند. این مرورگر به دلیل ناشناس‌سازی ترافیک و دور زدن سانسورهای اینترنتی، انتخاب محبوبی برای افرادی است که به دنبال دسترسی بدون محدودیت هستند.

مناسب برای دسترسی به وب‌سایت‌های مسدود شده و حفاظت از حریم خصوصی.

Opera (با VPN داخلی)

مرورگر Opera دارای یک VPN داخلی رایگان است که به کاربران اجازه می‌دهد تا موقعیت جغرافیایی خود را تغییر دهند و به محتوای مسدود شده دسترسی پیدا کنند. این مرورگر همچنین از تبلیغات و ردیاب‌ها جلوگیری می‌کند.

مناسب برای مرور سریع و دسترسی به محتوای محدودشده بدون نیاز به نصب افزونه‌های اضافی.

Brave Browser

Brave علاوه بر اینکه تبلیغات و ردیاب‌ها را مسدود می‌کند، با استفاده از افزونه‌های VPN و پروکسی می‌تواند به شما کمک کند تا از محدودیت‌های جغرافیایی عبور کنید. Brave همچنین از Tor در حالت خصوصی خود پشتیبانی می‌کند.

مناسب برای کاربرانی که به دنبال امنیت، حریم خصوصی، و دسترسی آزاد به محتوا هستند.

Mozilla Firefox (با افزونه‌های VPN)
مرورگر Firefox با نصب افزونه‌هایی مانند ProtonVPN یا Windscribe می‌تواند به شما امکان دسترسی به محتوای مسدود شده را بدهد. Firefox همچنین به دلیل قابلیت‌های شخصی‌سازی و تمرکز بر حریم خصوصی مشهور است.

این مرورگرها می‌توانند به شما کمک کنند تا تجربه‌ای آزادانه و بدون محدودیت در اینترنت داشته باشید، اما همواره توصیه می‌شود از منابع قابل اعتماد استفاده کنید و به نکات امنیتی توجه داشته باشید.

جمع بندی

در دنیایی که حریم خصوصی و امنیت آنلاین به طور فزاینده‌ای مورد تهدید قرار می‌ گیرد، استفاده از ابزارها و روش‌های حفاظت در برابر انواع حملات سایبری اهمیت بالایی دارد. مرورگرهایی مانند تور به ما امکان می‌دهند به صورت ناشناس، در اینترنت به گشت ‌و گذار بپردازیم و تا از دسترسی غیرمجاز غیر به اطلاعات شخصی ‌مان جلوگیری کنیم. با این حال، حتی در زمان استفاده از ابزارهای پیشرفته نیز باید هوشمندانه عمل کرد و همیشه به خاطر داشت که امنیت مطلق وجود ندارد.

همه در مورد اینترنت صحبت می کنند و اینکه آیا یا چگونه باید آن را قانون گذاری کرد. اما عده کمی از مردم می دانند که اینترنت واقعا چگونه کار می کند؟ یا اینکه دقیقاً اینترنت چیست. اینترنت محبوب ترین شبکه کامپیوتری دنیا است که ابتدا به شکل یک پروژه تحقیقاتی آکادمیک در سال 1969 شروع و سپس در دهه 1990 میلادی به یک شبکه جهانی تبدیل شد. امروزه نیز توسط بیش از 2 میلیارد نفر در سرتاسر دنیا استفاده می شود.

اینترنت به دلیل عدم تمرکزش مشهور است؛ نه کسی صاحب اینترنت است و نه کسی می تواند تعیین کند چه کسانی به آن وصل شوند، در عوض، هزاران سازمان مختلف، شبکه های خود را مدیریت کرده و درباره توافق نامه های اتصال دو طرفه، آزادانه مذاکره کنند.

اینترنت چیست؟

اینترنت یک شبکه جهانی از شبکه‌های کامپیوتری است که به وسیله پروتکل‌های استانداردی به نام “پروتکل اینترنت” (IP) و “پروتکل کنترل انتقال” (TCP) به هم متصل شده‌اند. این شبکه به کاربران امکان می‌دهد تا اطلاعات را بین دستگاه‌های مختلف در سراسر جهان به اشتراک بگذارند و از خدماتی مانند وب، ایمیل، پیام‌رسانی فوری، ویدئو کنفرانس و بسیاری دیگر بهره‌مند شوند.

اینترنت در ابتدا به عنوان یک پروژه تحقیقاتی در دهه ۱۹۶۰ برای ارتباط بین کامپیوترهای مختلف آغاز شد و به تدریج به یک شبکه بزرگ و عمومی تبدیل شد که امروزه میلیاردها نفر در سراسر جهان از آن استفاده می‌کنند. اینترنت بستر اصلی بسیاری از خدمات دیجیتالی و ارتباطات مدرن است و نقش بسیار مهمی در زندگی روزمره مردم دارد.

اینترنت چگونه کار کار می کند؟

وقتی از طریق مرورگر مانند گوگل کروم به یک وبسایت وصل میشوید پردازش های زیادی در پشت پرده رخ می دهد تا اطلاعات وبسایت برای شما نمایش داده شود. در واقع، زمانی که آدرس وبسایت را وارد مرورگر می کنید، کامپیوتر شما قادر به ارسال مستقیم بسته های داده برای سرور نمی باشد.

در واقع، این داده ها و اطلاعات به مودم یا روتر ارسال می شود. سپس، مودم شما همان اطلاعات را به روتر شرکت های ارائه دهنده خدمات  ارسال می کند. آنگاه، ISP به وسیله سرویس نام دامنه(DNS)، آدرس آی پی (ip) وبسایت مورد نظر را پیدا کرده و به روتر های ISPهای دیگر ارسال میکند. به این طریق، سروری که فایل های وبسایت وبسایت مورد نطر در آنجا قرار دارد، پیدا شده و اطلاعات فایل ها را به سیستم کامپیوتر شما منتقل می کند. فایل های دریافتی، توسط مرورگر تفسیر شده و نمایش داده می شوند.

اینترنت با انتقال اطلاعات از طریق شبکه وسیع و به هم پیوسته کامپیوتر ها کار می کند و راهی برای اتصال کامپیوترها و شبکه ها در سراسر جهان است. بسیاری از ما این کار را در مقیاس بسیار کوچک تر در شبکه های خانگی خود انجام می دهیم. همچنین می توانید مستقیما چند کامپیوتر را به یکدیگر متصل کنید، یک سوئیچ به عنوان یک هاب مرکزی عمل می کند. سوئیچ یک کامپیوتر تخصصی است که وظیفه آن مدیریت ارتباط بین کامپیوتر هایی است که به آنها متصل است.

این بدان معناست که با ایجاد یک اتصال به سوئیچ، مانند این است که شما به هر کامپیوتر دیگری که به روتر متصل شده است، متصل شده اید.این شبکه ها معمولا به عنوان شبکه های محلی نامیده می شوند و آنگونه شبکه هایی هستند که مردم برای بازی های آنلاین از آن استفاده می کنند.

اینترنت کجاست؟

اینترنت به عنوان یک شبکه جهانی، در یک مکان خاص متمرکز نیست. بلکه اینترنت از میلیون‌ها کامپیوتر، سرور، دستگاه‌های شبکه و دیگر تجهیزات فیزیکی تشکیل شده و در سراسر جهان پخش شده‌اند. این تجهیزات به هم متصل هستند و به وسیله کابل‌های فیبر نوری، کابل ‌های مسی، امواج بی ‌سیم و ماهواره‌ها با یکدیگر در ارتباط اند.

در واقع، اینترنت به صورت فیزیکی در دیتاسنترها، مراکز شبکه، خانه‌ها، شرکت‌ها، دانشگاه‌ها و مکان‌های دیگری قرار دارد که تجهیزات شبکه‌ای در آن‌ها نصب شده‌است. اطلاعات از طریق این شبکه‌های به هم پیوسته منتقل می‌ شود و به همین دلیل اینترنت به عنوان یک شبکه پراکنده و غیرمتمرکز شناخته می‌ شود.

برای دسترسی به اینترنت، دستگاه شما (مثل کامپیوتر یا گوشی هوشمند) به یک شبکه محلی متصل می ‌شود و سپس از طریق یک ارائه‌ دهنده خدمات اینترنت (ISP) به شبکه جهانی اینترنت دسترسی پیدا می ‌کند.

چه کسی اینترنت را ساخته است؟

اینترنت به عنوان یک پروژه تحقیقاتی تحت نام ARPANET در سال ۱۹۶۹ آغاز شد، که توسط سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته (ARPA) با سرپرستی باب تیلور و توسط شرکت مشاوره بولت، برانک و نیومن ساخته شد. در سال ۱۹۷۳، وینت سرف و باب کان با توسعه پروتکل‌های TCP/IP، استانداردهای شبکه جدیدی را برای ARPANET ایجاد کردند که به پایه و اساس اینترنت مدرن تبدیل شد و ARPANET در سال ۱۹۸۳ از این پروتکل‌ها استفاده کرد.

در دهه ۱۹۸۰، تأمین هزینه‌های اینترنت از ارتش آمریکا به سازمان ملی علوم (NSF) منتقل شد که شبکه‌های دوربردی را تأمین مالی می‌کرد. سپس در سال ۱۹۹۴، دولت کلینتون کنترل اینترنت را به بخش خصوصی واگذار کرد که منجر به رشد سریع و جهانی شدن اینترنت شد.

کاربرد وب

بیشتر مردم از طریق یک مرورگر وب به اینترنت وصل می شوند، وب آنقدر محبوب شده که بسیاری از مردم به اشتباه واژه های “اینترنت” و “وب” را به عنوان معادل یکدیگر به کار می گیرند. اما در واقع وب یکی از کاربردهای فراوان اینترنت است. از جمله سایر کاربرد های اینترنت می توان به ایمیل، بیت تورنت، و اف تی پی اشاره کرد.

اصطلاحات پیرامون اینترنت

برای درک این موضوع که اینترنت چیست و چگونه کار می کند، مهم است که با برخی از مفاهیم و اصطلاحات اساسی آشنا باشید. به عنوان مثال:

1. Packet: یک واحد کوچک از داده ها است که از طریق اینترنت منتقل می شود.
2. روتر: دستگاهی است که بسته های داده را بین شبکه های مختلف هدایت میکند.
3. آدرس IP: یک شناسه منحصر به فرد اختصاص داده شده به هر دستگاه در یک شبکه است و برای هدایت داده ها به مقصد صحیح استفاده شود.
4. نام دامنه: دامنه یک نام قابل خواندن برای انسان است که برای شناسایی یک وب سایت استفاده می شود.
5. DNS: سیستم نام دامنه است و مسئول ترجمه نام دامنه به آدرس IP است.
6. HTTP: پروتکلی برای انتقال ابر متناسب که وظیفه انتقال داده ها بین یک مشتری (مانند یک مرورگر وب) و یک سرور (مانند یک وب سایت) را بر عهده دارد.
7. HTTPS7: یک نسخه رمزگذاری شده از HTTP است که برای برقراری ارتباط امن بین یک مشتری و سرور استفاده می شود.
8. پروتکل TLS/SSL: این پروتکل، پروتکل های امنیتی لایه سوکت امن و لایه حمل و نقل هستند و برای ارائه ارتباطات امن از طریق اینترنت استفاده می شوند.

درک این مفاهیم و اصطلاحات اساسی برای برای این که بدانیم اینترنت چیست و کار با آن به چه صورت است و همچنین توسعه برنامه ها و خدمات مبتنی بر اینترنت به چه شکل می باشد، ضروری است.

تفاوت بین اینترنت و وب

وب جهانی اولین چیزی است که اینترنت را برای مردم، عادی سازی و مفید کرده است. وب مرورگر ها و صفحات وب و همچنین مفاهیمی مانند لینک های قابل کلیک را معرفی کرد؛ این به این معناست که برای اولین بار، مردم می توانند ساعت ها را صرف کلیک کلیک کردن از صفحه ای به صفحه دیگر در وب گردی کنند.

هنگامی که یک صفحه وب را در مرورگر خود باز می کنید، کامپیوتر شما درخواستی را به یک وب سرور ارسال و سپس یک سند فرامتنی را که مرورگر شما می تواند نمایش دهد، بر می گرداند. جالب است بدانید، بسیاری از صفحات وب ثابت هستند، به این معنا که صفحه وب سرور در جایی ذخیره می شود. هنگامی که درخواست بازکردن آن را دارید، یک کپی از صفحه به کامپیوتر شما ارسال می شود.

سایر وبسایت ها پویا هستند، به این صورت که هنگامی که شما درخواست می کنید که یک صفحه پویا مشاهده کنید، سرور اطلاعاتی را که شما به آن می دهید و اطلاعاتی را از پایگاه داده خود می گیرد تا یک صفحه وب برای شما بسازد. به این ترتیب  گوگل می تواند  یک صفحه وب همراه با نتایج جستجوی شما را برای شما ارسال کند یا چگونه eBay می تواند یک صفحه وب با مواردی که در حال حاضر در فروش هستند برای شما ارسال کند.

آیا اینترنت از وب بزرگتر است؟

با توجه به نحوه کار اینترنت هر سرور در اینترنت یک وب سرور نیست. انواع مختلفی از سرور ها وجود دارد که همه عملکرد های متفاوتی دارند. این موارد شامل  موارد زیر است:

• سرورهای ایمیل برای ارسال و دریافت ایمیل
• سرور های DNS برای جستجوی نام وب سایت ها
• سرور های فایل برای ذخیره داده ها
• سرور های IRC برای شبکه های چت اینترنتی قدیمی
• سرور های لیست برای مدریت لیست های پست الکترونیکی
• سرور های پروکسی برای میانجیگری بین مشتریان و سایر سرور ها

همچنین سرور های زیادی در اینترنت با عملکرد های بسیار خاص وجود دارد. اینترنت یک اتصال جهانی از شبکه است و وب (WWW) در واقع مجموعه ای از اطلاعت است که با استفاده از اینترنت می توانیم به آنها دسترسی پیدا کنیم. ما از طریق لینک هایی که در وب وجود یا خودمان ایجاد می کنیم، می توانیم به هزاران هزار صفحه وب دیگر دسترسی پیدا کنیم و از اطلاعات آن استفاده نماییم.

یک شبکه ساده از اینترنت

زمانی که دو کامپیوتر نیاز به ارتباط دارند، باید آنها را به صورت فیزیکی و با استفاده از کابل و یا به صورت بی سیم مانند سیستم های وای فای یا بلوتوث به هم وصل کنید. همه ی کامپیوتر های مدرن می توانند هر یک از آن اتصالات را حفظ کنند.

چنین شبکه ای به دو کامپیوتر محدود نمی شود. می توانید هر تعداد کامپیوتر را که بخواهید وصل کنید. اما طولی نخواهد کشید که این موضوع پیچیده می شود. مثلا اگر می خواهید ده کامپیوتر را به یکدیگر متصل کنید، به 45 کابل و 9 شاخه برای هر کامپیوتر نیاز دارید. برای حل این مشکل، هر کامپیوتر در یک شبکه به یک کامپیوتر کوچک مخصوص به نام سوئیچ متصل است.

زیر ساخت اینترنت چیست؟

اجزای اصلی زیر ساخت اینترنت شامل موارد زیر می شود:

• مراکز داده
• شبکه ها
• سرور ها
• دستگاه های ذخیره سازی
• برنامه های سرور

توجه داشته داشته باشید که سخت افزار ها ممکن است در یک کشور خاص بومی سازی شده باشند ولی شبکه جهانی و بین المللی را به یکدیگر متصل می کنند. زیرساخت ها، همانند جاده ها و اتوبان هایی هستند که شهر ها و کشور های مختلف را به یکدیگر ارتباط می دهند.

اینترنت دقیقا چیست؟

احتمالاً شما “شبکه محلی” خود را در خانه دارید که از تمام دستگاه های متصل به روتر شما تشکیل شده است که به اینترنت متصل می شود. کلمه “اینترنت” به یک سیستم جهانی از “شبکه های کامپیوتری متصل به هم” اشاره دارد.

اینترنت واقعاً همین است—تعداد بسیار زیادی از شبکه های کامپیوترهای در سراسر جهان که به هم متصل شده اند. البته، سخت‌افزار فیزیکی زیادی وجود دارد – از کابل‌های زیر خیابان‌های شهرتان گرفته تا کابل‌های عظیم در کف اقیانوس‌ها و ماهواره‌هایی که در مدار اطراف سیاره هستند – که این ارتباط را ممکن می‌کند. همچنین نرم‌افزارهای زیادی در پس‌زمینه کار می‌کنند که به شما امکان می‌دهند آدرس وب‌سایتی مانند “google.com” را تایپ کنید و کامپیوتر‌تان را وادار کنید تا اطلاعات را به مکان فیزیکی که آن وب‌سایت در آن قرار دارد به سریع‌ترین شکل ممکن ارسال کند.

حتی زمانی که فقط به یک وب سایت متصل می شوید، چیزهای بیشتری در پشت پرده اتفاق می افتد. کامپیوتر‌ شما نمی‌تواند مستقیماً یک تکه از اطلاعات یا «بسته» داده را به کامپیوتر‌ میزبان وب‌سایت ارسال کند. در عوض، بسته‌ای را به روتر خانگی شما ارسال می‌کند که حاوی اطلاعاتی در مورد جایی است که می‌رود و سرور وب کجا باید پاسخ دهد. سپس روتر شما آن بسته را به روترهای ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی شما (مخابرات، شاتل یا هر شرکت دیگری که استفاده می‌کنید) می‌فرستد، جایی که به روتر دیگری در ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی دیگر ارسال می‌شود و به همین ترتیب تا زمانی که به مقصد برسد. هر بسته ای که از سرور راه دور به سیستم شما ارسال می شود، سفر معکوس را انجام می دهد.

با یک تشبیه ناقص، کمی شبیه ارسال نامه از طریق پست است. کارمند پست محلی شما نمی تواند فقط نامه را بگیرد و مستقیماً در سراسر کشور یا قاره به آدرس مقصد ببرد. در عوض، نامه به اداره پست محلی شما می رود، در آنجا به اداره پست دیگری ارسال می شود، و سپس یک پست دیگر، و به همین ترتیب، تا زمانی که به مقصد برسد. مدت بیشتری طول می کشد تا یک نامه به آن طرف دنیا برسد تا آن طرف کشور، زیرا باید توقف های بیشتری داشته باشد، و این به طور کلی برای اینترنت نیز صادق است. کمی بیشتر طول می کشد تا بسته ها مسافت های طولانی با انتقال­های – یا “هاپ های” – بیشتر را طی کنند.

برخلاف پست فیزیکی، ارسال بسته‌های داده هنوز هم بسیار سریع است، و چندین بار در ثانیه اتفاق می‌افتد. هر بسته، بسیار کوچک است و تعداد زیادی از بسته ها هنگام ارتباط کامپیوترها به فرستاده و دریافت می شوند – حتی اگر فقط یک وب سایت لود شود. زمان سفر یک بسته با میلی ثانیه اندازه گیری می شود.

داده ها می توانند مسیرهای متفاوت زیادی را طی کنند

این شبکه از شبکه ها کمی جالب تر و پیچیده تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. با ارتباط همه این شبکه ها به یکدیگر، داده­ها تنها یک مسیر را طی نمی کنند. از آنجایی که شبکه ها به چندین شبکه دیگر متصل هستند، شبکه کاملی از ارتباطات در سراسر جهان وجود دارد. این بدان معنی است که آن بسته ها (قطعات کوچک داده ارسال شده بین دستگاه ها) می توانند چندین مسیر را طی کنند تا به جایی که می خواهند برسند.

به عبارت دیگر، حتی اگر شبکه ای بین شما و یک وب سایت از کار بیفتد، معمولاً مسیر دیگری وجود دارد که داده ها می توانند طی کنند. روترها در طول مسیر از چیزی به نام پروتکل درگاه مرزی یا BGP برای انتقال اطلاعات در مورد اینکه آیا یک شبکه از کار افتاده و مسیر بهینه برای داده ها استفاده می کنند.

ایجاد این شبکه به هم پیوسته (یا اینترنت) به سادگی وصل کردن هر شبکه به یک شبکه نزدیک نیست. شبکه‌ها به روش‌های مختلف در طول مسیرهای مختلف به هم متصل می‌شوند و نرم‌افزاری که روی این روترها (به این دلیل که ترافیک را در امتداد شبکه هدایت می‌کنند نامیده می‌شوند) اجرا می‌شود، همیشه برای یافتن مسیرهای بهینه برای داده‌ها کار می‌کند.

در واقع می‌توانید مسیری را که بسته‌های شما به آدرس مقصد طی می‌کنند، با استفاده از دستور tracert مشاهده کنید، که به روترها در مسیری که بسته طی می‌کند اعلام می کند که گزارش دهند.

به عنوان مثال، در تصویر زیر، مسیر Howtogeek.com را از ارتباط اینترنتی Comcast در یوجین، اورگان دنبال کردیم. بسته‌ها از طریق شبکه کامکست به سمت شمال به سیاتل رفتند، قبل از اینکه از طریق شیکاگو، نیویورک و نیوآرک به شبکه اصلی ارتباطات تاتا (as6453.net) هدایت شوند و سپس به مرکز داده لینود در نیوآرک، نیوجرسی برسند. جایی که وب سایت میزبانی می شود.

ما از بسته‌هایی که “سفر می کنند” صحبت می‌کنیم، اما البته که، آنها فقط تکه‌هایی از داده هستند. یک روتر با روتر دیگری تماس می گیرد و داده­های موجود در بسته را ارسال می کند. روتر بعدی از اطلاعات روی بسته استفاده می کند تا بفهمد به کجا می­رود و داده­ها را در مسیر خود به روتر بعدی منتقل می کند. بسته فقط یک سیگنال روی سیم است.

آدرس های آی پی، DNS، TCP/IP، HTTP، و جزئیات بیشتر

حداقل، این یک نمای کلی از نحوه عملکرد اینترنت است. موضوعات کوچک زیادی برای اینترنت که همه ما از آنها استفاده می کنیم، مهم هستند و می توانید با جزئیات بیشتر در مورد آنها مطالعه کنید.

به عنوان مثال، هر دستگاه در یک شبکه دارای یک آدرس آی پی عددی منحصر به فرد در آن شبکه است. داده به این آدرس­ها ارسال می شود. هم آدرس های IPv4 قدیمی تر و هم آدرس های IPv6 جدیدتر وجود دارد. IP مخفف “پروتکل اینترنت” است، بنابراین آدرس IP یک “آدرس پروتکل اینترنت” است. اینها آدرس هایی هستند که دستگاه های موجود در شبکه از آنها استفاده می کنند و صحبت می کنند.

مردم از نام های دامنه قابل خواندن برای انسان مانند darianet.com و google.com استفاده می کنند که به یاد ماندنی تر و قابل درک تر از یک سری اعداد هستند. با این حال، هنگامی که از نام های دامنه مانند این استفاده می کنید، کامپیوتر شما با سرور سیستم نام دامنه خود (DNS) تماس می گیرد و آدرس آی پی عددی آن دامنه را می خواهد. آن را مانند یک دفترچه تلفن عمومی بزرگ در نظر بگیرید. شرکت ها و افرادی که خواستار نام دامنه هستند باید برای ثبت آنها هزینه ای بپردازند. احتمالاً از سرویس DNS ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی خود استفاده می‌کنید، اما می‌توانید از سرور DNS دیگری مانند Google Public DNS یا OpenDNS استفاده کنید.

در زیربنای همه اینها، لایه‌های مختلفی از “پروتکل‌ها” وجود دارد که دستگاه‌ها حتی در هنگام استفاده از پروتکل اینترنت از آنها برای ارتباط استفاده می‌کنند. رایج ترین پروتکل انتقال TCP/IP است که مخفف عبارت Transmission Control Protocol/Internet Protocol است. TCP کلا در مورد اطمینان است و دستگاه ها به صورت رفت و برگشتی چت می کنند و بسته های داده را ردیابی می کنند تا اطمینان حاصل شود که هیچ چیز در طول مسیر گم نمی شود. اگر گم شود، مورد توجه قرار گرفته و دوباره ارسال می شود. همچنین پروتکل های دیگری مانند UDP وجود دارد که قابلیت اطمینان را برای سرعت بیشتر حذف می کند.

در بالای پروتکل‌های انتقال مانند TCP و UDP، پروتکل‌های اپلیکیشن مانند HTTP یا HTTPS قرار دارند – پروتکل انتقال ابرمتن، که مرورگر وب شما از آن استفاده می‌کند. پروتکل HTTP در بالای پروتکل TCP کار می کند که در بالای پروتکل IP کار می کند. سایر اپلیکیشن­ها ممکن است از پروتکل های متفاوتی استفاده کنند یا پروتکل های خود را ایجاد کنند که با این وجود روی پروتکل هایی مانند TCP و IP کار می کنند. بسیاری از تکنولوژی­هایی که ما استفاده می‌کنیم شامل لایه‌هایی از تکنولوژی است که بر روی لایه‌های دیگر ساخته شده‌اند، و همین امر در مورد اینترنت نیز صادق است.

جمع بندی

اینترنت به عنوان یک شبکه جهانی و غیرمتمرکز، نمونه‌ای بی‌نظیر از همکاری و هم‌افزایی میان نهادهای مختلف در سراسر جهان است. مدیریت این شبکه عظیم توسط استانداردهای فنی مشترکی که توسط سازمان‌های آزاد و مبتنی بر اجماع تعیین می‌شوند، نشان می‌دهد که با همکاری و تعامل، می‌توان بستری ایجاد کرد که نه تنها اطلاعات را به اشتراک بگذارد، بلکه دنیا را به هم نزدیک‌تر کند. اینترنت همچنان در حال تکامل است و نقش هر یک از ما در شکل‌دهی به آینده آن اهمیت دارد.

یک ویروس توان، بار زیادی را روی یک پردازنده (CPU یا GPU) قرار می دهد تا گرمایی ایجاد کند که به طور بالقوه می تواند به دستگاه آسیب برساند. این ویروس ممکن است به کد مخرب اشاره داشته باشد اما معمولاً به عنوان نامی برای نرم افزار تست استرس نیز استفاده می شود.

انواع مختلفی از ویروس‌های کامپیوتری وجود دارد، اما یک ویروس قدرتمند می‌تواند به‌ویژه مخرب باشد. از قضا، این نوع کد در طراحی سخت افزار و تست انعطاف پذیری نیز کاربرد معتبری دارد.

ویروس توان چیست؟

«ویروس توان» قطعه‌ای از کد کامپیوتری است که CPU یا GPU را مجبور می‌کند تا با حداکثر اتلاف انرژی کار کند. این مقدار زیادی انرژی حرارتی تولید می کند، با این هدف که باعث شود پردازنده در دمایی زیاد یا بالاتر از درجه توان طراحی حرارتی (TDP) کار کند.

TDP در طراحی تراشه برای تعیین سطح گرمایی که سیستم خنک‌ کننده باید قادر به تحمل آن در هنگام بارگذاری باشد، استفاده می‌شود. گاهی اوقات به عنوان نقطه طراحی حرارتی یا پارامتر طراحی حرارتی نامیده می شود. انتظار می رود یک CPU با رتبه TDP 80 وات، 80 وات انرژی به عنوان گرما تحت بار تولید کند. بسیاری از کاربران خارج از عملیات بسیار فشرده، جایی که ویروس‌های قدرتمند وارد می‌شوند، هرگز به مقدار TDP رتبه‌بندی شده نخواهند رسید.

ویروس‌های قدرت به‌عنوان «نشان‌های استرس» (مانند معیار) یا تست‌های استرس نیز شناخته می‌شوند، به جز اینکه به جای اندازه‌گیری عملکرد، توانایی پردازشگر در مدیریت استرس را اندازه‌گیری می‌کنند. این ها به طور گسترده به عنوان نوعی آزمایش شکنجه برای پردازنده ها توسط طراحان سخت افزار، مطبوعات و اورکلاکرها استفاده می شود.

Tom’s Hardware یک راهنمای عالی برای تست استرس CPU ها و کامپیوترهای شخصی است که نرم افزاری را به عنوان یک ویروس توان واجد شرایط فراهم می کند. این ابزارها به شما به عنوان کاربر این امکان را می‌ دهند که کنترل را در اختیار داشته و در هر زمان متوقف کنید، در حالی که یک ویروس توان که توسط کد مخرب ایجاد می‌شود، دکمه «خاموش» ندارد.

اثرات مخرب ویروس توان

هدف نهایی یک ویروس توان، تولید انرژی حرارتی کافی برای تحت فشار قرار دادن جدی سیستم است. در یک دوره طولانی، این رود منجر به تولید مقدار زیادی گرما می شود که می تواند باعث آسیب دائمی به سخت افزارهایی مانند CPU، GPU یا مادربرد شود.

هرچه راه‌ کار خنک‌ کننده مؤثرتر باشد، انتظار می‌ رود که کامپیوتر در شرایط آلودگی با ویروس توان به مدت طولانی ‌تری کار کند. حتی اگر حرارت خروجی برای آسیب رساندن به CPU یا GPU کافی نباشد، مقدار گرمای تولید شده می تواند در کیس به گردش درآید و منجر به مشکلاتی در سایر اجزا شود.

این تنها یکی از دلایلی است که جریان هوای خوب در داخل کیس برای محافظت از هر جزء در کامپیوتر شما بسیار مهم است.

ویروس تروجان چیست؟

ویروس تروجان (Trojan Virus) یک نوع بدافزار است که به صورت یک نرم‌افزار یا فایل به ظاهر بی‌خطر و مفید ظاهر می‌شود، اما در واقع دارای اهداف مخرب است. نام آن از داستان اسب تروجان گرفته شده است، جایی که یونانی‌ها از یک اسب چوبی برای مخفی کردن سربازان خود و نفوذ به داخل شهر تروی استفاده کردند.

تروجان‌ها معمولاً از طریق ایمیل، دانلود فایل‌ها از اینترنت، یا کلیک بر روی لینک‌های مشکوک وارد سیستم می‌شوند. برخلاف ویروس‌ها، تروجان‌ها به طور خودکار تکثیر نمی‌شوند، بلکه به کاربر نیاز دارند تا آن‌ها را به طور ناخواسته اجرا کند.

پس از اجرای تروجان، ممکن است دسترسی غیرمجاز به سیستم شما ایجاد شود، اطلاعات شما دزدیده شود، یا سیستم شما به یک شبکه بات برای حملات سایبری تبدیل شود. به همین دلیل، حفاظت از سیستم با استفاده از نرم‌افزارهای ضدویروس و امنیتی و همچنین دقت در دانلود و باز کردن فایل‌ها بسیار مهم است.

در حالی که کاربران مک به طور کلی نیازی به نگرانی در مورد آنتی ویروس ندارند، کاربران ویندوز باید نحوه بررسی وجود کدهای مخرب را برای ایمن ماندن بدانند.

در مورد تست استرس کامپیوتر شما؟ اکنون، اورکلاک ساده تر و ایمن تر از همیشه است و بسیاری GPU و CPU خود را اورکلاک می کنند. شما نباید نگران تست استرس با دستگاه خود به عنوان یک کاربر خانگی باشید، مگر اینکه خطرات آن را کاملاً درک کنید. همچنین اگر صاحبان کسب و کار هایی هستید که اطلاعات خود را در سیستم های کامپیوتری نگهداری می کنید، استفاده از فایروال ها و سایر تجهیزات امنیت شبکه امری ضروری است. برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با این موضوع می توانید باکارشناسان داریانت در ارتباط باشید.

جمع بندی

ویروس‌های کامپیوتری می‌توانند خسارات جدی به سیستم‌ها و شبکه‌ها وارد کنند. برای محافظت از سیستم‌ها، استفاده از نرم‌افزارهای آنتی‌ویروس به‌روز، پشتیبان‌گیری منظم از داده‌ها و رعایت اصول امنیتی در اینترنت بسیار مهم است.

اینترنت یک دنیای مجازی است که دائما در حال پیشرفت و توسعه است و با گذشت هر لحظه، میلیون ها کاربر از سرتاسر جهان در تعداد زیاد و شگفت آوری از وب سایت ها با یکدیگر در ارتباط برقرار کرده و محتوا های متنوعی را ایجاد و به اشتراک می گذارند.

اینترنت از زمان آرپانت و اولین وب سایتی که تا به حال ایجاد شد، مسیر طولانی را طی کرده است. امروزه ما برای همه چیز از ارتباطات و سرگرمی گرفته تا آموزش و تجارت به آن متکی هستیم. این اشتهای سیری ناپذیر برای ارتباط، منجر به انفجار در تعداد وب سایت ها در سراسر جهان شده است.در ادامه این مطلب با داریانت تنها تامین کننده تجهیزات امنیت شبکه در ایران همراه باشید.

وب سایت چیست؟

وب سایت مجموعه ای از صفحات وب مرتبط،محتوای چند رسانه ای که بر روی یک وب سرور میزبانی می شوند و از طریق اینترنت قابل دسترسی هستند. مانند یک کتاب مجازی که هر صفحه وب یک صفحه جداگانه در آن کتاب است.

هر وب سایت دارای آدرس های منحصر به فردی به نام URL هستند که به کاربران کمک میکند سایت مورد نظر را پیدا کرده و از آنها بازدید کنند.  این وب سایت ها در کامپیوتر هایی به نام سرور های وب زخیره ساز یمی شوند و در صورت درخواست محتوا را به مرورگر وب مانند فایرفاکس یا کروم تحویل میدهند. وبسایت ها اغلب اهداف خاصی مانند ارائه اطلاعات، سرگرمی و یا بستری برای ارتباط را دنبال می کنند و می توانند با استفاده از تکنولوژی های مختلف وب ایجاد شوند.

انواع مختلف وبسایت

امروزه بیش از 1.9 میلیارد وب سایت در دنیا وجود دارند که هرکدام از آنها در دسته خاصی قرار دارند و در زمینه های مختلفی فعالیت می کنند

وبسایت استاتیک

وب سایت هایی که با استفاده از زبان Css، Html و جاوا اسکریپت طراحی می شوند و ویرایش و به روزرسانی آن ها حداکثر 2 بار انجام می گیرد را وب سایت استاتیک می گویند.

 وب سایت داینامیک

وب سایت هایی که به وسیله برنامه نویسان و سیستم مدیریت محتوا طراحی و ساخته می شود را وب سایت داینامیک می گویند.

وب سایت متحرک

 وب سایت های متحرک گرافیک بسیار بالایی دارند ولی به وسیله موتور های جستجو قابل خواندن نیستند. این موضوع باعث شده تا سئو سایت های متحرک بسیار بد باشد. سرعت بارگزاری این نوع از سایت ها به دلیل حجم بسیار بالای گرافیک بسیار پایین و کند است. علاوه بر این به روز رسانی و تغییرات وب سایت های متحرک حتما باید به وسیله طراحان حرفه ای انجام شود.

وب سایت های فروشگاه اینترنتی

خود فروشگاه های اینترنتی به انواع مختلفی تقسیم می شود. نوع اول آنها تولید کننده هایی هستند که محصولات خود را از طریق فروشگاه آنلاینی که متعلق به خود است، به فروش می رسانند.نوع دوم دقیقا مشابه فروشگاه های سنتی است و به فروش محصولات تولیدی از کارخانه ها یا تولیدی ها می پردازند. نوع سوم فروشگاه های اینترنتی معروف به مارکت پلیس هستند. در واقع این نوع آنلاین آنلاین شاپ شبیه به یک بازارچه می باشد که هر فروشنده محصولات خود را می فروشد.

وب سایت شرکتی

شرکت ها و برند ها برای افزایش برند سازی و کسب و کار خود اقدام به طراحی وبسایت های شرکتی می کنند. در این گونه وبسایت ها معمولا صفحاتی برای معرفی انواع محصولات، بروشور ها، تاریخچه تاسیس شرکت، راه های تماس، نمایندگی و … وجود دارد.

وب سایت شخصی

بسیاری از افراد دارای تخصص های خاص در حوزه های متنوعی هستند. امروزه متخصصان با طراحی وب سایت های شخصی می توانند خود را معرفی کنند و درآمد خود را از طریق معرفی در وب سایت ها چندین برابر افزایش دهند. متخصص ها علاوه بر انجام پروژه های تخصصی می توانند اقدام به آموزش در این حوزه کنند

وب سایت اشتراک گذاری عکس

سایت های بسیار زیادی وجود دارند که به شما اجازه میدهند تا عکس های خود را با دیگران به اشتراک بگذارید. برخی از این سایت ها مانند پینترست عمومی هستند ولی برخی دیگر مانند دریبل مختص گرافیست ها می باشد

وب سایت های اشتراک گذاری ویدئو

انواع مختلف وب سایت ها با توجه به حوزه های تخصصی و عمومی برای اشتراک گذاری ویدئو وجود دارند. از جمله نمونه خارجی آن یوتوب و نمونه داخلی آن آپارات می باشد.

 وبلاگ ها

این سایت ها، معمولا وب سایت های بسیار بزرگی هستند. این وب سایت ها به شما این امکان را می دهند که به صورت رایگان چیزی شبیه به یک وب سایت داشته باشید.

سایت های دایرکتوری

در این نوع وب سایت ها، مشاغل کسب و کارها، آدرس ها، تلفن ها و… به صورت حروف الفبا و یا به یک شیوه خاص دسته بندی شده اند. شما می توانید با توجه به حوزه جغرافیایی که انتخاب می کنید، به راحتی مکان هایی که دنبال آن هستید را بیابید

وب سایت های شبکه های اجتماعی

این گونه سایت ها به مردم جهان این امکان را می دهد تا عکس ها، ویدئو ها، افکار و مطالب خود را با دوستان و دیگران به اشتراک بگذارند. همچنین برای مطالبی که دیگران به اشتراک گذاشته اند، پیغام، لایک، و… بگذارند. سایت های بی نظیری همچون فیس بوک، توئیتر و… از این دست وبسایت ها هستند.

وب سایت های آموزشی

برخی از انواع مختلف وب سایت ها وجود دارند که فقط در حوزه آموزشی فعالیت میکنند. این گونه سایت ها می توانند، توسط یک شرکت یا گروه به فعالیت ادامه دهد یا اینکه وب سایت مربوطه به شکلی باشد که افراد مختلف بتوانند در ک حوزه تخصصی و خاص به تولید محتوا بپردازند و دانش خود را با افراد دیگر به اشتراک بگذارند.

وبسایت های فعال و وبسایت های غیر فعال

تفاوت بین وب سایت های فعال و غیر فعال باعث درک واضح تری از گستره و اندازه واقعی فضای آنلاین فراهم می کند. بنابراین، زمانی که می خواهید از میزان گستردگی اینترنت با خبر شوید باید تعداد وب سایت های غیر فعال را نیز در نظر بگیرید.

وب سایت های فعال، وب سایت هایی هستند که به صورت مرتب توسط صاحبان و یا مدیران خود به روزرسانی و نگهداری می شوند. وب سایت ها می توانند وبلاگ، سایت های خبری، فروشگاه های آنلاین، پلتفرم های شبکه اجتماعی، منابع آموزشی و غیره باشند. وب سایت های فعال اغلب تعامل همیشگی کاربر، مانند بازدید ها، کلیک ها، نظرات و اشتراک گذاری ها را مشاهده می کنند. همچنین به دلیل محتوای به روز، سئو ی بهتر و فعالیت منظم کاربر، در نتایج موتور های جستجو اغلب رتبه بالاتری کسب می کنند.

وب سایت های غیر فعال، وب سایت هایی هستند که برای مدت بسیار طولانی به روز رسانی یا نگهداری نشده اند. این وبسایت ها ممکن است حاوی محتواهای قدیمی یا نامربوط، لینک های خراب یا تعامل محدود با کاربر داشته باشند.

در برخی موارد، صاحب یا مدیر وب سایت، ممکن است سایت را ترک کرده و یا ممکن است ثبت دامنه منقضی شده باشد که در این صورت نمی توان به وب سایت دسترسی پیدا کرد. وب سایت های غیرفعال می توانند شامل دامنه هایی باشند که خریداری شده اند اما از آنها استفاده نمی شود.

معیار شمارش وبسایت ها

زمانی که به تعداد کل وب سایت های موجود در اینترنت فکر می کنید، باید تعداد وب سایت های فعال را مدنظر داشته و به عنوان معیار معنا دار در نظر بگیریم. وبسایت های فعال، معرف بهتری از وضعیت فعلی اینترنت و چشم انداز پویای آن فراهم می کنند. وبسایت های غیر فعال کمک کننده هستند ولی با این حال معمولا برای کاربران مرتبط یا مفید نیستند.

چالش ها در شمارش دقیق وب سایت ها

یکی از چالش ها در شمارش تعداد کلی وب سایت ها در اینترنت، موج پیاپی وب سایت هایی است که ایجاد و حذف می شوند. وب سایت های جدید هر روز راه اندازی می شوند، در حالی که وب سایت های دیگر غیرفعال می شوند، حذف می شوند یا ثبت دامنه آنها منقضی می شود.این ریزش مداوم، به روز نگه داشتن آمار لحظه ای تعداد وبسایت ها را سخت می کند.

پراکندگی دامنه های پارک شده و وب سایت های غیر فعال نیز به پیچیدگی شمارش وب سایت می افزاید. تمایز بین وب سایت های فعال و غیر فعال و تعیین ارتباط آنها با کل وب سایت راحت نیست.

جمع بندی

طبق اطلاعات جمع آوری شده معتبر، 1.13 میلیارد وبسایت در اینترنت وجود دارد که تنها 18 دصد آنها فعال هستند. 82 درصد باقی مانده از تمام وبسایت ها فعال نبئده و مورد استفاده قرار نمی گیرند. در عوض، بیشتر آنها پارک شده هستند یا عملکرد مشابهی دارند. تا ماه مِی 2024، 193527411 وبسایت فعال و 903870734 وبسایت غیر فعال در جهان وجود دارد و با خواندن این مقاله این عدد همچنان در حال تغییر است.

امروزه برای همه چیز از ارتباط و سرگرمی  تا آموزش و تجارت، به اینترنت وابسته هستیم. این میل سیری ناپذیر برای اتصال، باعث رشد انفجاری تعداد وبسایت ها در سرتاسر جهان شده است. با ایجاد وب سایت های جدید و غیرفعال شدن وب سایت های قدیمی، تعداد وب سایت ها در اینترنت دائماً در حال تغییر است. بهترین کاری که می توانیم انجام دهیم حدس زدن است و این عدد می تواند در یک لحظه تغییر کند.

Application Programming Interface  یا رابط برنامه نویسی اپلیکیشن، کدی است که دو نرم افزار را قادر می سازد تا با هم ارتباط برقرار کنند. یک API تعریف می‌کند که چگونه یک توسعه ‌دهنده باید از یک سیستم عامل یا برنامه‌های کاربردی دیگر خدمات درخواست کند و داده‌ها را در زمینه‌های مختلف و در کانال‌های متعدد در معرض نمایش بگذارد.

هر داده ای را می توان با یک رابط برنامه نویسی اپلیکیشن به اشتراک گذاشت. APIها توسط فراخوانی تابع، متشکل از فعل ها و اسم ها پیاده سازی می شوند. نحو مورد نیاز در مستندات اپلیکیشن فراخوانی شده توضیح داده می شود. به عنوان مثال، در یک وب سایت املاک و مستغلات، یک API ممکن است دارایی های املاک موجود را بر اساس جغرافیا منتشر کند، در حالی که API دوم نرخ بهره فعلی را ارائه می دهد و سومی یک ماشین حساب وام مسکن ارائه می دهد.

در روزهای اولیه وب 2.0، مفهوم یکپارچه سازی داده ها و اپلیکیشن ها از منابع مختلف، mashup نامیده می شد. نرم افزارهای طراحی شده برای تبادل داده از طریق اینترنت و محاسبات ابری، همگی برای افزایش علاقه به APIها و سرویس ها ترکیب شده اند.

API چگونه کار می کند.

API ها چگونه کار می کنند؟

API ها از دو عنصر مرتبط تشکیل شده اند:

• مشخصاتی که نحوه تبادل اطلاعات بین برنامه‌ها را در قالب درخواست به منظور پردازش و بازگرداندن داده‌های لازم توضیح می‌دهد؛ و
• یک رابط نرم افزاری که با توجه به آن مشخصات نوشته شده و برای استفاده منتشر شده است.

نرم افزاری که می خواهد به ویژگی ها و قابلیت های API دسترسی پیدا کند، آن را فراخوانی می کند و نرم افزاری که API را ایجاد می کند، آن را منتشر می کند.

APIها به داده هایی که کاربران و سایر اپلیکیشن ها درخواست می کنند اجازه دسترسی می دهند. دسترسی به یک سرویس یا بخشی از عملکرد با استفاده از نقش‌های از پیش تعریف ‌شده تأیید می‌شود که مدیریت می کند چه کسی یا چه سرویسی می‌تواند به اقدامات و داده‌های خاص دسترسی داشته باشد. APIها همچنین یک دنباله حسابرسی ارائه می دهند که جزئیات چه کسانی و چه چیزهایی به سیستم دسترسی داشته اند و چه زمانی این اتفاق افتاده است را در اختیار قرار می دهد.

اپلیکیشن هایی که API را فراخوانی می کنند به طور سنتی در زبان های برنامه نویسی خاص نوشته می شدند. APIهای وب را می توان از طریق هر زبان برنامه نویسی فراخوانی کرد، اما صفحات وب ایجاد شده در زبان HTML یا ابزارهای تولید اپلیکیشن نیز می توانند به آنها دسترسی داشته باشند.

رایج ترین معماری ها برای APIها عبارتند از Representational State Transfer (REST) وSimple Object Access Protocol (SOAP) که مشخصات یک پروتکل ارتباطی استاندارد را برای تبادل پیام بر اساس زبان XML تعریف می کند. SOAP به کدهای مرتبط با زیرساخت سطح پایین کمتری نسبت به REST نیاز دارد. با این حال، APIهای REST برای مقیاس‌بندی و استقرار مجدد آسان تر و برای پیاده‌ سازی و ادغام با وبسایت‌ها و خدمات ساده ‌تر هستند. APIهای REST امروزه بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند، به ویژه برای تعاملات وب.

چرا APIها برای تجارت مهم هستند

APIها کیفیت و تحویل نرم افزار و سرویس ها را بهبود بخشیده اند. نرم افزار سفارشی که برای یک هدف خاص توسعه یافته است، اغلب برای ارجاع به APIهایی نوشته می شود که ویژگی های مفید در زمینه های مختلف را ارائه می دهند. این امر زمان توسعه، هزینه و خطر خطا را کاهش می دهد.

تعداد فزاینده سرویس های وب که ارائه دهندگان ابری از طریق APIها در معرض قرار می دهند، ایجاد اپلیکیشن های مختص ابر، اینترنت اشیا و اپ هایی که از دستگاه های موبایل و کاربران پشتیبانی می کنند را ترغیب کرده است.

APIها یک لایه دیجیتال اضافه می کنند که از طریق آن داده ها و دارایی های شرکت با حاکمیت و امنیت لازم ارائه می شود. این رویکرد تعاملات مشتری، کارمند و شریک را افزایش می دهد. عملکرد و دامنه خدمات بیشتر ارزش ارائه شده به کاربران را افزایش می دهد و تجربه مشتری را بهبود می بخشد. به عنوان مثال، وب سایت قبلی نیازهای مشتری را در رابطه با جستجوی املاک پیش بینی می کند.

APIها همچنین فرصت‌های کسب درآمد جدیدی را برای کسب ‌و کارها ایجاد می‌کنند، مانند تولید داده‌ها با بسته‌های سفارشی‌ شده و طرح‌هایی برای شرکای تجاری.

مزایای استفاده از API چیست؟

APIها مجموعه ای از قوانین هستند. آنها نحوه نوشتن کد برنامه توسط توسعه دهندگان را استاندارد می کنند و فرآیندهای توسعه نرم افزار داخلی سازمان را بهبود می بخشند.

استفاده از قوانین و قالب‌های مشابه کد را ساده‌تر و شفاف‌تر می‌کند. استانداردسازی همچنین همکاری بین توسعه دهندگان را تسهیل می کند زیرا آنها اجزای نرم افزاری را با هدف ادغام با API ها می سازند. این به نوبه خود توسعه ویژگی را تسهیل می کند و زمان ورود به بازار را کاهش می دهد.

APIهای عمومی و آنهایی که با شرکا به اشتراک گذاشته شده اند، سازمان را قادر می سازد تا کارهای زیر را انجام دهد:

کنترل و مدیریت ایمن نحوه دسترسی کاربران و سیستم ها به داده ها و عملکرد خدمات؛

به اشخاص ثالث اجازه می دهد تا از داده های آن استفاده کنند – حتی به معنای محدود – که باعث افزایش قرار گرفتن در معرض نام تجاری شرکت می شود.

پایگاه داده مشتریان خود را رشد دهد و نرخ تبدیل آن را با همسو کردن خدمات خود با سایر مارک های مورد اعتماد افزایش دهد. و

از APIهای آن پول درآورید تا به یک خط درآمد تبدیل شوند. این یک تاکتیک رایج برای درگاه های پرداخت آنلاین است. به عنوان مثال، شرکت هایی که از APIهای PayPal استفاده می کنند، مایلند برای استفاده از یک سیستم پرداخت قابل اعتماد هزینه پرداخت کنند.

چالش های استفاده از APIها

چالش ها و محدودیت هایی در رابطه با API ها وجود دارد، از جمله موارد زیر:

• توسعه API به منظور یکپارچگی با سیستم‌ها و داده‌هایی که ارائه می‌کنند، می‌تواند پیچیده و پرهزینه باشد. انواع خاصی از عملکرد ممکن است از طریق رویکردی مانند اتوماسیون پروسه رباتیک بهتر مورد بررسی قرار گیرند.
• از آنجایی که APIها توسط استانداردسازی هدایت می شوند، در برابر حملات سایبری مربوط به افشا داده ها، احراز هویت کاربر، مجوز سطح شی و سطح عملکرد، تخصیص انبوه و حملات تزریق، آسیب پذیر هستند.

• APIها اغلب به روز رسانی می شوند که این امر به روز نگه داشتن اسناد را دشوار می کند. مدیریت صحیح چرخه عمر API و منسوخ شدن APIهای قدیمی می تواند به کاهش این چالش کمک کند.
• APIها باید برای اطمینان از عملکرد آنها در صورت نیاز، آزمایش شوند. بهترین رویکرد این است که شیوه های آزمایش را مدون کنید.

OWASP API Security Top 10

انواع APIها

چهار نوع API وجود دارد: خصوصی، عمومی، پارتنری و ترکیبی.

• APIهای خصوصی، یا APIهای داخلی، به صورت داخلی برای استفاده توسط توسعه دهندگان شرکت به منظور بهبود محصولات و خدمات خود منتشر می شوند. APIهای خصوصی در معرض اشخاص ثالث قرار نمی گیرند.
• APIهای عمومی، یا APIهای باز، به صورت عمومی برای استفاده همه منتشر می شوند. هیچ محدودیتی برای این APIها وجود ندارد.
• APIهای پارتنری را فقط طرف های خاصی استفاده می کنند که یک شرکت به صورت توافقی داده ها را با آنها به اشتراک می گذارد. این APIها در روابط تجاری، اغلب برای ادغام نرم افزار بین شرکت های شریک استفاده می شوند.
• APIهای ترکیبی چندین API را برای رسیدگی به وظایف مرتبط یا وابسته به هم، ترکیب می کنند. آنها اغلب سرعت و عملکرد را در مقایسه با APIهای فردی بهبود می بخشند.

APIها همچنین به صورت محلی، وب، راه دور و برنامه طبقه بندی می شوند.

• APIهای محلی خدمات سیستم عامل یا میان افزار را به برنامه ها ارائه می دهند. نمونه‌هایی از APIهای محلی عبارتند از APIهای دات‌نت مایکروسافت، API تلفنی برای برنامه‌های صوتی و APIهای دسترسی به پایگاه داده.
• APIهای وب برای نمایش منابعی مانند صفحات HTML طراحی شده اند و با استفاده از پروتکل HTTP قابل دسترسی هستند. هر URL وب یک API وب را فعال می کند. APIهای وب اغلب APIهای RESTful نامیده می شوند زیرا ناشر رابط های REST هیچ داده ای را به صورت داخلی در بین درخواست ها ذخیره نمی کند. به این ترتیب، درخواست‌های بسیاری از کاربران اینترنت می‌توانند در هم آمیخته شوند.
• APIهای راه دور از طریق یک شبکه ارتباطی برای دستکاری منابع خارج از کامپیوتر درخواست کننده، تعامل دارند. این یک دسته گسترده‌تر است که شامل APIهای وب می باشد، اما محدود به آن نیست. APIهای راه دور نیازی به طراحی بر اساس استانداردهای وب ندارند، اگرچه بسیاری از آنها چنین هستند. Java Database Connectivity API و Java Remote Method Invocation API دو نمونه از APIهای راه دور هستند.
• APIهای برنامه، مبتنی بر فناوری فراخوانی رویه راه دور (RPC) هستند که باعث می شود یک جزء برنامه راه دور برای بقیه نرم افزار، محلی به نظر برسد. APIهای معماری سرویس گرا، مانند APIهای سری WS مایکروسافت، APIهای برنامه هستند.

چرا طراحی API مهم است

طراحی خوب API برای استفاده موفق از API ضروری است. معماران نرم افزار زمان قابل توجهی را صرف بررسی تمام کاربردهای ممکن یک API و منطقی ترین راه برای استفاده از آن می کنند.

ساختارهای داده و مقادیر پارامتر، اهمیت ویژه ای دارند زیرا باید بین فراخوانی کننده یک API و ناشر آن مطابقت داشته باشند.

امنیت قوی نیز یکی از جنبه های مهم طراحی API است. بهره گیری از APIهای با پیکربندی نادرست یک روش معمول برای مهاجمان سایبری است. APIها دروازه ای هستند که سیستم ها و داده های یک سازمان را به کاربران داخلی و خارجی ارائه می کنند. هر گونه آسیب می تواند مشکلات امنیتی گسترده و جدی ایجاد کند.

چند نمونه از APIها

سیستم‌های عامل و ابزارهای میان‌افزار ویژگی‌های خود را از طریق مجموعه‌ای از APIها که معمولاً جعبه ابزار نامیده می‌شوند، نمایش می‌دهند. دو مجموعه مختلف از ابزار که از مشخصات API یکسان پشتیبانی می کنند، برای برنامه نویسان قابل تعویض هستند و مبنای سازگاری و قابلیت همکاری هستند. مشخصات API دات نت مایکروسافت مبنایی برای بسته میان افزاری در لینوکس است که اکنون توسط مایکروسافت پشتیبانی می شود.

بسیاری از محصولات و ابزارهای نرم افزاری، از ابزارهای DevOps مانند Docker، Jenkins و GitLab گرفته تا پلتفرم های سازمانی مانند Microsoft SharePoint، عملکرد را از طریق APIها ارائه می دهند. رسانه های اجتماعی، به ویژه، از APIهای باز برای تسهیل عملکرد شخص ثالث، مانند توانایی ایجاد فیدهای خبری و اشتراک گذاری عکس ها، بهره می برند.

اینترنت محرک اصلی APIها است. شرکت‌هایی مانند فیس‌بوک، گوگل و یاهو APIهایی را منتشر می‌کنند تا توسعه‌دهندگان شخص ثالث را تشویق کنند تا بر روی توسعه قابلیت‌های سرویس های این شرکت ها کار کنند. این APIها همه چیز از ویژگی‌های اینترنتی جدید که سایت‌های سرویس‌های دیگر را مرور می‌کنند تا برنامه‌های دستگاه تلفن همراه که دسترسی آسان به منابع برنامه‌های وب را ارائه می‌دهند، را فراهم کرده‌اند. ویژگی‌های جدید مانند تحویل محتوا، واقعیت افزوده و کاربردهای جدید فناوری پوشیدنی تا حد زیادی از طریق این APIها ایجاد می‌شوند.

APIها تقریباً در هر صنعتی که شرکت ها، شرکا و ارائه دهندگان داده ها را تبادل می کنند، ارزش ایجاد می کنند.

ترندهای API

فراگیر بودن اینترنت، استفاده گسترده از محاسبات ابری و تغییر از اپلیکیشن های یکپارچه به میکروسرویس ها، همگی به افزایش استفاده از API کمک کرده اند. ترندهای پیرامون APIها شامل موارد زیر است:

REST و وب

فراخوانی های API وب می توانند از هر زبان برنامه نویسی انجام شوند، اما صفحات وب ایجاد شده در HTML یا ابزارهای تولید کننده اپلیکیشن نیز می توانند آنها را ایجاد کنند. افزایش نقش اینترنت و ابر در زندگی روزمره و فعالیت های تجاری، استفاده از APIها و ابزارهای برنامه نویسی ساده یا حتی عدم برنامه نویسی را برای دسترسی به API گسترش داده است.

REST و SOAP هر دو می‌توانند خدمات ابری را فراخوانی کرده، به آن‌ها متصل شوند، مدیریت کنند و با آن‌ها تعامل داشته باشند. REST برای APIهای وب ترجیح داده می شود زیرا از پهنای باند کمتری استفاده می کند و گزینه های بیشتری برای زبان های برنامه نویسی مانند جاوا اسکریپت و پایتون در اختیار می گذارد. وب سایت های بزرگ مانند آمازون، گوگل، لینکدین و توییتر از APIهای RESTful استفاده می کنند.

APIها و ابر

محاسبات ابری قابلیت‌های جدیدی را برای تقسیم نرم‌افزار به اجزای قابل استفاده مجدد، ارتباط اجزا به درخواست‌ها و مقیاس دهی تعداد نسخه‌های نرم‌افزار با تغییر تقاضا معرفی می‌کند.

این قابلیت‌های ابری تمرکز APIها را از مدل‌های برنامه‌نویس محور ساده مبتنی بر RPC به مدل‌های وب‌ محور RESTful و حتی به آنچه برنامه‌نویسی فانکشنال یا مدل‌های سرویس‌ لامبدا نامیده می شوند که می‌توانند فوراً در صورت نیاز در فضای ابری مقیاس دهی شوند، تغییر داده‌اند.

API به عنوان سرویس

گرایش به فکر کردن به APIها به عنوان مظهر منابع عمومی تغییر کرده است. بسیاری از اپلیکیشن‌ها و کاربران از APIها به‌عنوان یک ابزار عمومی استفاده می‌کنند، اما آن‌ها نیز سرویس در نظر گرفته می‌شوند و معمولاً به توسعه و استقرار کنترل‌شده‌تری نیاز دارند.

SOA و میکروسرویس‌ها نمونه هایی از APIهای سرویس هستند. سرویس ها داغ ترین ترند در APIها هستند، تا جایی که ممکن است همه APIها در آینده به عنوان مظهر سرویس‌ها دیده شوند.

هوش مصنوعی در APIها

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین به طور فزاینده ای برای تولید خودکار اسناد و نظارت بر روند استفاده از API استفاده می شوند.

انتشار و مدیریت API

شرکتی که API را منتشر می کند، تمام جنبه های طراحی و استفاده از آن از جمله امنیت، قابلیت اطمینان و هزینه استفاده را کنترل می کند. همچنین افزودن عملکردهای مختلف، خواه توسط ناشر یا اشخاص ثالث توسعه یافته باشند را کنترل می کند. این بدان معناست که شرکت باید عملکرد API را تحت شرایط سرویس خود حفظ کند، همانطور که در مورد هر برنامه یا سرویسی عمل می کند.

موارد زیر جنبه های کلیدی انتشار و مدیریت API هستند:

تست API. مانند همه نرم افزارها، APIها باید تست شوند. این API منتشر شده را در برابر مشخصاتی که کاربران برای فرمت‌بندی درخواست‌های خود استفاده می‌کنند، تأیید می‌کند. تست API همچنین تضمین می کند که:

• نقاط پایانی اپلیکیشن و عملکردهای اشتراک داده همانطور که انتظار می رود کار می کنند.
• فیدهای داده‌ پارتنرها داده‌های مورد انتظار را ارسال می‌کنند، چگونه، چه زمانی و کجا انتظار می‌رود.
• داده های بی ارزش وارد پایگاه داده نمی شود و مشکلات اپلیکیشن یا مشکل خرابی داده ها را ایجاد نمی کند؛ و
• یک اپلیکیشن در تمام پلتفرم ها از جمله دسکتاپ، وب و موبایل کار می کند.

تست API معمولاً به عنوان بخشی از مدیریت چرخه حیات اپلیکیشن انجام می شود، هم برای نرم افزاری که API را منتشر می کند و هم برای همه نرم افزارهایی که از آن استفاده می کنند. APIها همچنین باید در فرم منتشر شده خود آزمایش شوند تا اطمینان حاصل شود که می توان به درستی به آنها دسترسی داشت.

مدیریت API

مدیریت API به مجموعه فعالیت های مرتبط با انتشار یک API برای استفاده اشاره دارد. مدیریت این امکان را برای کاربران فراهم می کند که API و مشخصات آن را پیدا کنند و دسترسی به آن را بر اساس مجوزها یا سیاست های تعریف شده توسط مالک تنظیم کنند.

پلتفرم های مدیریت API به کسب و کارها کمک می کند تا همانگونه که به آنها APIها وابسته می شوند، آنها را مدیریت کنند.

مدیریت API رایج شده است به این دلیل که مشاغل به طور فزاینده ای به آنها وابسته­تر می شوند، تعداد بیشتری از آنها را می­پذیرند و با پیچیدگی های مدیریتی که آنها تحمیل می کنند، مقابله می کنند. سازمان ها نیازهای مدیریتی متفاوتی دارند، اما معمولاً عملکردهای اساسی از جمله امنیت، حاکمیت، تجزیه و تحلیل و کنترل نسخه را در بر می گیرند.

APIها به مستندات قوی، سطوح امنیتی پیشرفته، تست جامع، نسخه‌سازی روتین و قابلیت اطمینان بالا نیاز دارند. برای رفع این الزامات، سازمان ها از نرم افزار مدیریت API به عنوان یک پلتفرم ترکیبی یا با ابزارهای فردی استفاده می کنند. این ابزارها معمولاً شامل چندین مؤلفه اصلی هستند: پورتال توسعه دهنده، مدیریت چرخه حیات، مدیر سیاست، تجزیه و تحلیل و درگاه API.

نقاط پایانی API و امنیت

نقاط پایانی API نقاطی هستند که کلاینت و سرور در آنجا با هم ارتباط برقرار می کنند و API درخواست­های منابع را دریافت می کند. آنها معمولاً یک URL هستند که توسط سرور در معرض دید قرار می گیرند و سیستم های دیگر را قادر می سازد به نقاط پایانی متصل شوند. آنها به عنوان نقاط ورود به شبکه شرکت عمل می کنند. نقاط پایانی جایی هستند که کد توسعه دهنده با کد و داده­های یک سازمان در تعامل است.

نقاط پایانی API اهداف جذابی برای مهاجمان هستند و باید محافظت شوند. برخی از اقدامات امنیتی به شرح زیر است:

• از محدود کردن نرخ برای جلوگیری از بات­ها و تهدیدات انکار سرویس توزیع شده (DDoS) استفاده کنید.
• برای اطمینان از وارد شدن اطلاعات صحیح و جلوگیری از حملات تزریق، ورودی را اعتبارسنجی کنید.
• رمزهای عبور را به عنوان مقادیر هش نامتقارن ذخیره کنید.