تاب آوری سایبری چیست؟

تاب آوری سایبری، همان طور که از نامش نیز مشخص است، توانایی یک سازمان در سرعت بخشیدن به روند کسب و کار با آماده سازی، واکنش سریع و به موقع و بهبودی و التیام یافتن از خطرات احتمالی است؛ سازمانی که دارای تاب آوری سایبری بالایی است، خود را با بحران های پیش آمده، خطرات و تهدیدات، مشکلات و چالش های سایبری شناخته ده و ناشناخته، تطبیق می دهد و می تواند به آسانی و برنامه ریزی دقیق با آن ها مقابله کند. هدف از دستیابی و افزایش تاب آوری سایبری، کمک به سازمان ها برای غلبه کردن و روبرو شدن با شرایط نامساعد، خطرات و تهدیدات است.

اجزای تاب آوری سایبری

حال که کمی با تاب آوری سایبری آشنا شدیم، می توانیم به اجزای اساسی آن که شامل پشتیبانی، شناسایی و تکامل سیستم امنیت است بپردازیم و میزان اهمیت هر کدام از آن ها را در بهبود عملکرد شبکه سازمانی درک کنیم.

• پشتیبانی

یک راهکار خوب و قابل قبول در تاب آوری سایبری، می تواند تمامی یا حداکثر سیستم ها، اپلیکیشن ها و داده ها را پشتیبانی کند؛ اینکه شما مطمئن شوید که فقط کاربران مجاز، به سیستم دسترسی دارد، بسیار حائز اهمیت است و می توانید از هر جایی که وارد می شوند و هر اقدام سایبری که انجام می دهند، از طریق سرویس ها و تجهیزات مدیریت دسترسی، آن ها را ردیابی کنید؛ همچنین بسیار ضروری و حیاتی است که بخش ها و قسمت های آسیب پذیر اپلیکیشن های خود را شناسایی کنید و اگر هر نوع ضعفی دریابید، برای از بین بردن آن برنامه ریزی های لازم را انجام دهید؛ همچنین باید بدانید که محافظت دقیق با بالاترین سطوح امنیتی و حساسیت از داده ها و اطلاعاتی که مرتبط با مشتری ها، کارکنان، و مالکیت معنوی سازمان هستند بایستی برقرار باشد زیرا اگر چنین نباشد، یکی از پایه های اساسی چارچوب تاب آوری سایبری مورد خطا و شکست خواهد شد.

• شناسایی

پایه دوم راهکار تاب آوری سایبری، شامل شناسایی افرادی می شود که بر علیه شما اقدامات برنامه ریزی شده ای را انجام می دهند تا منجر به خرابکاری و آسیب زدن به شبکه کسب و کار شما شوند؛ همچنین با در نظر گرفتن اینکه افراد نفوذی از جمله هکر ها، مهاجمان و کلاهبرداران، بسیار ماهر تر و حرفه ای تر از گذشته هستند و با استفاده از شیوه های مخفیانه و پنهانی، تلاش می کنند در سیستم ها و شبکه های سازمان ها نفوذ کنند، یقینا این شرایط می تواند بسیار چالش برانگیز تر از انتظار باشد؛ همچنین باید در نظر گرفت که همه تهدیدات از خارج از سیستم و شبکه نیست، بلکه گاهی ممکن است نفوذ ها از داخل خود سازمان اتفاق بیفتد که در این صورت، افراد می توانند داده ها و اطلاعات را بدزدند یا تخریب کنند، در این صورت، کل سیستم بدون اینکه فرد نفوذی شناسایی شود، آسیب می بیند.

یکی از دلایلی که بایستی عمل شناسایی توسط تیم امنیتی انجام شود این است که اکثر روش ها و شیوه ها، اطلاعات و داده های زیادی را تولید می کنند که برخی از آن ها داده های مثبت کاذب محسوب می شوند و بررسی این حجم از اطلاعات و داده های زیاد و تشخیص اینکه کدام شان خطر واقعی است و کدام شان امن و دردسر ساز نیستند، کار سخت و دشواری می باشد؛ به همین دلیل است که می گوییم یک روش و یک راهکار خوب، می تواند قادر به ارزیابی درست و واکنش خودکار باشد و هشدار خطر صحیح، سریع و به موقع را برای تیم امنیتی اعلام کند تا اقدامات لازم به موقع توسط سازمان صورت گیرند.

• تکامل سیستم امنیت

تکامل سیستم امنیت یکی از بخش های اصلی تاب آوری سایبری است که شامل توانایی سازگاری و تکامل وضعیت امنیتی در برابر خطرات و تهدیدات می شود؛ همان طور که می دانید، هکر ها امروزه با روش های جدید و خلاقانه پیروی می کنند و از بخش های آسیب پذیر سیستم ها و شبکه ها به نفع خودشان استفاده می کنند. یک سازمان که دارای تاب آوری سایبری سطح بالا است، باید راه ها و روش های جدید حمله و نفوذ را از طریق مدل سازی تهدید، پیش بینی کند تا آمادگی لازم را در صورت وقوع نفوذ داشته باشد.

چرا تاب آوری سایبری حائز اهمیت است؟

برنامه ریزی های لازم برای مدیریت طیف گسترده ای از خطرات و تهدیدات سایبری همیشه مهم و حیاتی است و هدف تاب آوری سایبری آمادگی، پاسخگویی و بهبودی و التیام سریع پس از حوادث سایبری است؛ همچنین انعطاف ‌پذیری سایبری این امکان را برای یک کسب‌ و کار فراهم می‌کند که با کمترین اختلال در جریان و روند کار به فعالیت خود ادامه دهد؛ لازم است بدانید که یک طرح تاب آوری سایبری موثر، بر اساس بررسی های دقیق خطرات سایبری که ممکن است برای سازمان رخ دهد ساخته شده است که شامل تهدیدات داخلی، از سوی افراد داخل سازمان و همچنین خطرات خارجی مانند نقض داده‌ ها و حملات باج‌افزار ها می ‌شود.

تاب آوری سایبری چگونه می تواند بهبود یابد؟

دریافتیم که تاب آوری سایبری سازمانی از اهمیت بالایی در برقراری امنیت شبکه برخوردار است و هر سازمانی که دارای سطح بالایی از تاب آوری باشد، در مقابل تهدیدات و خطرات سایبری ایمن تر است؛ حال قصد داریم به روش های بهبود و افزایش تاب آوری برای سازمان ها بپردازیم و روش های مختلف آن را بررسی کنیم.

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین

با انبوه زیادی از اطلاعات و داده های تولید شده توسط روش های امنیتی، سیستم ها و دستگاه ها  می توانند رفتار ها و خطرات را آنالیز کنند و واکنش خودکار و سریع توسط سیستم، می تواند توانایی سازمان را در سازگاری با آسیب پذیری حملات به صورت هوشمندانه افزایش دهد.

امنیت داده ها

اطمینان از برقراری امنیت اطلاعات و داده ها، اولین گام امنیت سایبری است و تاب آوری سایبری نیز رابطه تنگاتنگی با همین موضوع دارد که شامل داده ها در دو فرمت ساختارمند و بدون ساختار می باشد؛ سازمان شما باید قادر باشد تا داده های خود را آنالیز کند و همچنین بتواند با حریم خصوصی و قوانین دولتی، کسب و کار خود را پیش ببرد.

امنیت اپلیکیشن ها

قابل حدس است که فرایند برقراری امنیت اپلیکیشن ها، با روند ایجاد اپلیکیشن شروع می شود؛ آزمایش های صورت گرفته باید مقیاس پذیر، برابر فرضیات منطقی و نیاز های انعطاف پذیر سازمان بوده و با پیشرفت عملیات همسو باشد.

مدیریت دسترسی و هویت

مدیریت دسترسی و هویت یکی از اصلی ترین راه های بهبود تاب آوری سایبری است که در واقع مدیریت اشخاص، دستگاه ها و دسترسی کارکنان و کاربران به سیستم و داده ها را شامل می شود؛ همچنین این بخش شامل ایجاد هویت های مورد اعتماد با سطح دسترسی قابل قبول را بر عهده دارد و آگاهی داشتن از اشکال متعارف این هویت ها ، شناسایی اشکال های غیر متعارف را آسان تر نیز می کند.

عملیات های امنیتی

روش عملیات امنیتی نیازمند افزایش بهره وری از منابع، بررسی کمبود های موجود امنیتی است و اتوماسیون، هماهنگی امنیتی، سیستم های پاسخگویی و اطلاعات امنیتی از جمله سیستم های مدیریتی، ابعاد مهم عملیات های مفید امنیتی را تشکیل می دهند.

لایه های تاب آوری سایبری

در ادامه، قصد داریم بیشتر و عمیق تر به موضوع تاب آوری سایبری بپردازیم و با لایه های آن که شناخت هر کدام از آن ها بسیار مهم و ضروری است آشنا شویم.

پیش‌بینی:

بایستی به طور منظم آسیب‌پذیری ‌های داخلی و خارجی شبکه و دارایی ‌های سازمان مورد بررسی قرار بگیرند و این امر مستلزم این است که تیم ‌های امنیتی و IT برای اتصال سیستم ‌ها، فرآیند ها و سیاست ‌های موجود به یک رویکرد سرتاسری شبکه، متحد شوند.

مقاومت:

برنامه‌ های سازمانی باید دقیقا طوری پیاده سازی شوند که فعالیت ‌های غیر عادی را که نشانگر یک فعالیت مخرب یا رخنه هستند را بتوان به راحتی زیر نظر داشت که این امر شامل استفاده از تجهیزات و ابزار های امنیتی مثل SIEM و XDR، استفاده از اصول Zero Trust و اجرای بهترین سیاست‌ های مدیریت هویت و دسترسی مثل MFA است.

بازیابی:

بازیابی اطلاعات و داده ها، بهترین خط دفاعی سازمانی محسوب می شود و باید از نقاط بازیابی تمیز، غیرقابل تغییر و تایید شده اطمینان حاصل کرد؛ این اقدامات سازمان را قادر می‌سازد تا به اداره ‌ی دقیق و قدرتمند تمام امور سازمانی بپردازد.

تطبیق:

سیاست ‌ها و سیستم‌ های سازمان باید مکررا مورد ارزیابی قرار بگیرند و در صورت نیاز، اصلاح شوند تا بتوان از تهدیدات داخلی و خارجی در حال تغییر، تحول و تکامل جلوگیری کنند؛ با درک و پیاده‌ سازی رویکرد تطبیق، سازمان‌ ها می‌توانند بهتر در مقابل خطرات و رویداد های سایبری اجتناب‌ ناپذیر آماده باشند و این عمل با تطبیق خطرات شناخته شده با رویداد های غیر منتظره اتفاق می افتد.

شناسایی خطرات رایج در تاب آوری سایبری

شناخت و درک خطرات مرتبط با تهدیدات سایبری، برای ایجاد یک استراتژی تاب آوری قابل قبول، بسیار حائز اهمیت است؛ بنابراین در ادامه، به برخی از رایج‌ ترین شرایط و موقعیت های سایبری می پردازیم که سازمان و شبکه را در خطر جدی قرار می دهد.

1. تصور کنید تیم‌ IT و تیم امنیت شبکه سازمان شما از هم جدا شده اند و این مسئله درک ابزار ها، فرآیند ها و اپلیکیشن ‌ها را بسیار سخت و دشوار ساخته است؛ همین امر به تنهایی، قابلیت واکنش سریع و به موقع سازمان را به یک حادثه امنیت سایبری از بین برده و حال شما در مقابل حملات و خطرات سایبری مانند حملات DDos، بسیار آسیب پذیر تر هستید!
2. رویکرد های پشتیبان‌ گیری و بازیابی اطلاعات و داده‌ ها، از استراتژی تاب آوری سایبری سازمان شما مستثنی شده است و از آنجایی که این دو باید حتما با هم کار کنند، سطح تاب آوری سایبری سازمان شما کاهش بسیاری داشته است!
3. سازمان‌ شما نسبت به موضوعاتی همچون بهداشت امنیتی اولیه‌ و حفاظت از اطلاعات و داده ‌ها توجهی نداشته و برنامه دقیق و مشخصی برای مقابله با خطرات و تهدیدات سایبری احتمالی تدارک ندیده است و همچنین گمان می کند که هیچ فرد سودجو و کلاهبرداری هرگز قصد سوء استفاده از سازمان شما را نخواهد داشت زیرا کسب و کار شما بنظر آنقدر ها هم ارزشمند نیست و مورد توجه قرار نمی گیرد.
4. شما به آموزش کارکنان سازمان خود در رابطه با خطرات و تهدیدات سایبری که در تمامی سطوح احتمال وقوع دارند، نمی پردازید؛ و این سهل انگاری باعث می شود در صورت مواجهه با یک حمله سایبری، پرسنل شما آگاهی لازم را نداشته و اقدامات دفاعی لازم صورت نگیرد!
5. و در آخر، شما به اقداماتی که به بهبود و تقویت چارچوب تاب آوری سایبری سازمان خود کمک می کنند نمی پردازید!

شش گام افزایش تاب آوری سایبری سازمانی

تا این بخش از مطلب “چارچوب تاب آوری سایبری”، به اهمیت، خطرات، عملیات و اقدامات تاب آوری سایبری پرداختیم، و حالا، شما را با شش گام اصلی افزایش و بهبود تاب آوری سایبری آشنا خواهیم کرد که به طور چشمگیری عملکرد و امنیت سازمان شما را تقویت خواهند کرد.

1. استخدام یک مدیر ارشد امنیت اطلاعات

نتایج استخراج شده از یک نظرسنجی کنسرسیوم بین المللی، بیانگر این است که 86 درصد از سازمان ‌هایی که عملکرد خوبی را در زمینه امنیت سایبری از خود نشان می دهند، یک مدیر ارشد امنیت اطلاعات دارند که با اصول واکنش به موقع و درست به حوادث سایبری آشنایی دارند؛ با وجود مدیر ارشد امنیت اطلاعات در یک سازمان، سازمان قادر است یک جایگاه سایبری مهم در سطح مدیریتی داشته باشد و وجود چنین شخصی به آموزش اعضای هیأت مدیره و کارکنان سازمان کمک کرده و باعث جلب پشتیبانی آنها در سرمایه گذاری برای خرید تجهیزات و ابزار های خودکار سازی واکنش به حوادث سایبری و ایجاد یک چارچوب تاب آوری سایبری جامع و موثر می‌شود.

2. پرورش فرهنگ تاب آوری سایبری

بسیاری از سازمان ها دچار یک اشتباه می‌ شوند که آن هم این است که امنیت را فقط به تیم امنیت سازمان خود موکول می‌ کنند؛ در صورتی که فقط یک یا دو نفر تیم امنیت سایبری با طرز کار سیستم‌ ها و نحوه حفاظت از آن ها آشنایی داشته باشند و بقیه چندان ماهر و کاربلد نباشند، وضعیت امنیتی سازمان نه تنها بهبود نمی یابد بلکه پسرفت نیز می‌کند.

سازمان ‌ها بایستی کل نیرو های خودشان را به پذیرش طرز فکر تاب آوری سایبری تشویق کرده و اینگونه، اولین خط مقاومتی خود را که کارکنان یک سازمان است، تقویت کنند؛ همچنین همه کارمندان باید بلد باشند که چگونه تهدیداتی از جمله بدافزارها، حملات فیشینگ و نشت داده را شناسایی کنند و با آنها روبرو شوند.

در رابطه با مسئله های امنیتی، مدیران سازمان باید بتوانند کار گروهی، ارتباط آزاد و به اشتراک گذاری امن اطلاعات و داده ها را بین تیم ‌ها برقرار کنند و آن ها را به یادگیری از همکاران و آموزش مستمر تشویق کنند تا همه این اقدامات با یکدیگر، به ایجاد یک فرهنگ سازمانی متمرکز بر امنیت سایبری کمک کنند.

3. تدوین سیاست ‌های رسمی امنیت سایبری

سیاست ‌های مربوط به مدیریت مخاطره، یک بخش مهم از چارچوب تاب آوری سایبری است؛ وقتی که سازمان شما عملیات امنیتی خود را به صورت مکتوب و مستندی در اختیار داشته باشد تا همواره کارمندان از پروتکل ‌های امنیتی لازم سازمانی مطلع باشند.

پیشنهاد می‌شود که این سیاست ‌ها با مبنای اطلاعات و داده‌ ها تشکیل شوند و در آن ها از مهارت ‌های تیم امنیتی و IT، برای شناسایی دارایی ‌های مهم سازمان، نحوه حفاظت از دارایی ها، داده های حساس و… استفاده شود.

4. اولویت دادن به تاب آوری سایبری در جلسات هیأت مدیره

توجه داشته باشید که شیوه ها و راهبرد های واکنش به حوادث سایبری و چارچوب تاب آوری سایبری سازمان شما، همواره در حال تغییر است و این موضوعات طوری نیستند که بتوان یک بار آن ها را تدوین کرد و تا ابد از آنها با همان عملکرد و نتیجه های قبلی استفاده کرد؛ بنابراین باید سیاست ‌های امنیتی سایبری خودتان را مکررا بازبینی کنید و اطلاعات و داده هایتان را در این زمینه به روز نگه دارید.

مطالعات نشان می دهند که 97 درصد از سازمان هایی که دارای چارچوب تاب آوری سایبری هستند، مدیران سطح بالایی دارند که به داشتن یک چارچوب امنیت سایبری قوی اهمیت خاصی قائل هستند؛ اگر همه مشکلات امنیت سایبری در یک واحد خاص متمرکز شوند، نمی‌توان وضعیت امنیتی مطلوبی را در شبکه برقرار ساخت! باید مدیران ارشد سازمان‌ ها حداقل یک بار در ماه، با افرادی که نقش مهمی در سیاست‌ های امنیتی دارند، یک  جلسه و مکالمه و گفتگو داشته باشند تا با انجام این کار، تاب آوری سایبری سازمان را در سطح بالایی حفظ و تقویت کرد و سازمان را همیشه آماده مقابله با تهدیدات سایبری قرار داد.

5. فراهم کردن مسیرهای شغلی برای کارشناسان امنیت

کارشناسان امنیت سایبری حرفه‌ای، همیشه به دنبال فرصت‌ هایی برای رشد شغلی خود و یادگیری بیشتر هستند؛ اگر سازمان شما این فرصت‌ ها را در اختیار این گونه کارشناسان قرار بدهد، سازمان شما به سمت گزینه‌ های بهتر در پروسه استخدام نیروی کار قوی حرکت خواهد کرد؛ همچنین با تأمین منابع آموزشی مطلوب و فراهم کردن فرصت های پیشرفت شغلی، عملکرد قدرتمند سازمان حفظ می شود با تقویت عملکرد سازمانی از طریق آموزش های مستمر می توان توجه کارمندان را جلب کرد و آن ها را به مشارکت بیشتر در برقراری امنیت سایبری تشویق کرد؛ در صورتی که تجهیزات و ابزار های لازم جهت رشد شغلی و شخصی کارمندان فراهم باشد، مجموعه‌ بزرگی از افراد متخصص و وفادار که مهارت ‌های بالایی دارند، در اختیار خواهید داشت.

6. تقویت تاب آوری سایبری در کل سازمان

کلید موفقیت در برقراری و حفظ تاب آوری سایبری، کاهش اتکا به تکنولوژی و تمرکز بر روی افراد است؛ فقط در صورتی استفاده از قدرت داده‌ ها و جدیدترین تکنولوژی ها مجاز است که کارشناسان لازم را در سازمان خود در اختیار داشته باشید و لازم به ذکر است که تاب آوری سایبری را نباید فقط به تیم امنیت شبکه محول کرد بلکه سایر مدیران شرکت نیز باید در ایجاد و حفظ یک فرهنگ قوی که در آن به یادگیری از دیگر همکاران، گفتگوهای آزاد و آموزش و یادگیری های مستمر اهمیت داده می‌شود، توجه بخصوص داشته باشند.

سازمان شما می تواند با پیروی از مواردی که به آنها اشاره شد، و همچنین در اختیار داشتن یک رویکرد جامع که همه کارکنان و پروسه های سازمانی را در برمی گیرد، چارچوب تاب آوری سایبری خود را همواره در حال رشد و تکامل نگه دارد.

جمع بندی

با پیروی از این گام‌ها و ایجاد یک استراتژی جامع و مستمر برای تاب آوری سایبری، سازمان شما می‌تواند در برابر تهدیدات و حملات سایبری به طور موثری مقاومت کند و امنیت شبکه و داده‌های خود را بهبود بخشد. تاب آوری سایبری نه تنها شامل تکنولوژی‌های پیشرفته بلکه شامل آموزش، سیاست‌گذاری، و فرهنگ سازمانی است که به صورت همزمان باید مورد توجه قرار گیرد تا سازمانی امن و مقاوم در برابر تهدیدات سایبری داشته باشید. اگر در رابطه با این موضوع نیاز به اطلاعات بیشتر داشته، می توانید در قسمت نظرات با ما در میان بگذارید.

در این مطلب قصد داریم به بررسی انواع ذخیره‌سازهای SAN، NAS و DAS بپردازیم و با عملکرد هر یک از این فناوری‌ها آشنا شویم. همچنین مزایا و معایب هر کدام را به طور جامع بررسی خواهیم کرد تا بتوانیم بهترین انتخاب را برای نیازهای شرکت‌ها و سازمان‌ها انجام دهیم. این تکنولوژی‌ها به ما امکان می‌دهند که داده‌ها را به صورت متمرکز، امن و با دسترسی بالا ذخیره و مدیریت کنیم. همراه ما باشید تا با جزئیات بیشتری به این موضوع پرداخته و به درک عمیق‌تری از این سیستم‌های ذخیره‌سازی دست یابیم.

ذخیره ساز SAN چیست؟

ذخیره ساز SAN که به آن سن استوریج (SAN storage) نیز می گویند، یک تکنولوژی پیشرفته ذخیره متمرکز داده و اطلاعات است که با هدف مدیریت و ذخیره‌سازی امن داده‌ ها در یک شبکه مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ عملکرد و کاربرد SAN به عنوان یک شبکه خصوصی مجازی VLAN است و این تکنولوژی به شرکت ‌ها و سازمان ها کمک می‌کند تا اطلاعات و داده ‌های حساس خود را به صورت متمرکز و مدیریت شده ذخیره کنند و به آن ها دسترسی داشته باشند؛ همچنین SAN storage از ویژگی‌ هایی مانند افزایش قابلیت اطمینان و اعتماد، سرعت انتقال داده ها و افزایش ظرفیت ذخیره ‌سازی برخوردار است که تامین آن ها برای سازمان ها و کسب و کارهای مختلف موثر و مفید است.

SAN چگونه عمل می کند؟

سن استوریج را می توان یک شبکه ای در نظر گرفت که برای اتصال سرورها با ظرفیت ذخیره سازی مطلوب طراحی شده است؛ هدف از ایجاد SAN این است که تمامی ذخیره سازی ها به‌ صورت واحد و یکپارچه باشند تا آن ‌ها را به آسانی مدیریت و محافظت کرد که این متمرکز سازی را می توان به ‌صورت فیزیکی انجام داد.

شما اگر یک شبکه جداگانه دیگر برای متصل کردن سرورها به استوریج در نظر بگیرید، می‌توانید سرعت دسترسی خود را به حجم عظیمی از اطلاعات موجود در فضاهای ذخیره سازی افزایش دهید؛ باید بدانید که یک فضای ذخیره سازی (Storage Area Network) دارای 3 لایه بوده که هر کدام از لایه‌ها، ویژگی‌ های مخصوص خود را دارند که در ادامه به آن ها می پردازیم:

لایه هاست (Host Layer)

لایه هاست یا میزبان شامل سرور هایی می شود که به SAN متصل هستند و اکثر اوقات، هاست ها، بار های کاری سازمانی مانند پایگاه‌ های داده و اطلاعات را اجرا می‌کنند که نیاز به دسترسی داشتن به فضا های ذخیره سازی دارند؛ باید بدانید که هاست ‌ها از کابل اترنت برای برقراری ارتباط با سرور ها و کاربران استفاده می ‌کنند و همچنین هاست های SAN، یک آداپتور شبکه به صورت جداگانه را در خود جای داده‌ اند که برای دسترسی SAN اختصاص داده شده است.

همچنین خوب است بدانید که آداپتور شبکه‌ ای که در اکثر FC SAN ها استفاده می‌شود، آداپتور باس هاست (HBA) نامیده می‌شود که مانند اکثر آداپتورهای شبکه، از سیستم عامل مناسب برای کار با سخت افزار HBA و یک درایور دستگاه استفاده می‌کند که HBA را به سیستم عامل سرور وصل می‌کند. این پیکربندی ها باعث می‌شوند که این سرویس، قادر به این باشد که دستورات و اطلاعات را از طریق سیستم عامل به SAN و سپس به منابع ذخیره سازی آن منتقل نماید.

جالب است بدانید که یکی از محبوب ‌ترین و قدرتمند ترین تکنولوژی هایی که می‌توان برای SAN نام برد، FC است؛ اما دیگر تکنولوژی ‌های SAN که به طور وسیع پذیرفته شده شامل InfiniBand به همراه iSCSI است و هر تکنولوژی، ویژگی ‌ها و هزینه ‌های مختص به خودش را دارد .و هر سازمان بایستی به میزان حجم کاری و نیاز های ذخیره سازی خود توجه داشته باشد تا بتواند بهترین تکنولوژی را برای خود انتخاب کند.

لایه فبریک (Fabric Layer)

لایه فبریک کابل کشی و دستگاه‌ های شبکه است و بافت شبکه که هاست SAN و ذخیره ساز SAN را به هم متصل می‌کند را شامل می شود؛ سیستم های شبکه SAN در لایه فبریک شامل سوئیچ ‌ها، گیت وی ها، روتر ها و پل ‌های پروتکلی می باشند و کابل ‌کشی ها و پورت‌ های مربوط به دستگاه ‌های فبریک SAN می‌توانند از اتصالاتی همچون فیبر نوری یا کابل‌های مبتنی بر مس سنتی برای ارتباطات و تبادلات شبکه ای استفاده کنند.

لایه ذخیره سازی (Storage Layer)

لایه ذخیره سازی، شامل دستگاه‌ های ذخیره سازی مختلف می شود که اغلب از HDD و SSD تشکیل می شوند و بیشتر دستگاه‌ ها در یک SAN در گروه ‌های RAID فیزیکی مرتب سازی و سازماندهی می شوند؛ همچنین می ‌توانند برای افزایش فضای ذخیره سازی و بهبود ویژگی اطمینان دستگاه ذخیره سازی مورد استفاده قرار گیرد و به عملکرد شبکه کمک کنند.

همچنین باید اشاره کنیم که SAN از یک سری پروتکل هایی استفاده می‌کند که باعث می شوند قابلیت هایی در آن فعال شود که نرم افزار بتواند به برقراری ارتباط و آماده سازی داده ها برای ذخیره سازی بپردازد؛ جالب است بدانید که رایج ترین پروتکل در این زمینه، FCP است که دستورات SCSI را بر روی تکنولوژی FC رسم می‌کند و همچنین iSCSI SAN از یک پروتکلی به نام iSCSI استفاده می‌کند که دستورات SCSI را از طریق TCP/IP نگاشت می‌کند.

مزایای استفاده از ذخیره سازی SAN

استفاده از تکنولوژی SAN مزیت های بسیاری را برای سازمان ها فراهم می کند که در ادامه به برخی از این مزیت ها می پردازیم:

عملکرد بالا

SA معمولی از یک رویکرد Network Fabric جداگانه استفاده می‌کند که به عمل هایی که به ذخیره سازی مربوط می شوند اختصاص داده شده است.

مقیاس پذیری بالا

SAN قابلیت این را دارد که از استقرار های بسیار بزرگ و گسترده ای که شامل چندین سرور میزبان SAN، دستگاه‌های ذخیره سازی و حتی سیستم‌ های ذخیره سازی را است، پشتیبانی کند و همچنین می‌ توان میزبان ‌ها و ظرفیت ذخیره‌ سازی جدیدی را در صورت نیاز برای ساخت SAN و برآورد نیاز های خاص سازمان اضافه کرد.

دسترسی بالا

یک SAN در واقع یک ابزار متصل کننده است که همه چیز را به هر چیز دیگری وصل می‌کند؛ این به معنای این است که با پیاده سازی یک SAN، هیچ مشکلی در رابطه با برقراری ارتباط بین هاست و استوریج پیش نخواهد امد و همیشه یک مسیر جایگزین برای حفظ دسترسی فضای ذخیره سازی در اختیار خواهد بود.

وجود ویژگی ‌های مدیریتی پیشرفته

SAN از مجموعه ای که شامل رویکرد ‌های مفید برای ذخیره‌سازی کلاس های سازمانی مانند رمزگذاری اطلاعات و به حداکثر رساندن ظرفیت ذخیره‌ سازی، امنیت و انعطاف‌پذیری اطلاعات است، پشتیبانی می‌کند.

معایب شبکه ذخیره ساز SAN Storage

پس از اینکه با مزایای Storage Area Network آشنا شدیم؛ باید بدانیم که SAN معایبی نیز دارد که باید به آن ها اشاره شود:

پیچیدگی

با HBA های گران قیمت و اختصاصی که روی سرور های هاست نصب می شوند، سوئیچ ها و کابل کشی های یک شبکه Fabric پیچیده و دردسر ساز می شوند؛ بنابراین در چنین شبکه هایی، پورت ‌های پردازنده استوریج در آرایه ‌های ذخیره سازی باید با دقت بالایی طراحی و نظارت شوند تا این پیچیدگی برای شرکت ها و سازمان ‌هایی که کارکنان و بودجه کم دارند، دردسر ساز نباشد.

مقیاس پذیری

با در نظر گرفتن هزینه ها، به طور کلی SAN فقط در محیط های بزرگ و پیچیده‌ که سرور و ظرفیت ذخیره سازی قابل توجهی دارند، موثر است؛ ولی با این حال در محیط‌ های کوچک تر نیز می‌توان از SAN استفاده کرد ولی با توجه به هزینه و پیچیدگی های بسیار آن، شاید انتخاب ایده‌آلی نباشد.

مدیریت

با توجه به پیچیدگی و دشواری های سخت افزاری، چالش هایی در پیکربندی ویژگی ‌ها، مدیریت SAN، پیاده سازی RAID، تهیه مستندات و گزارش‌ گیری و… وجود دارد که جزو معایب محسوب می شوند.

کاربرد SAN Storage

خوب است بدانید که SAN، مجموعه‌ای از دیسک ها است که می توان توسط شبکه ‌ای از سرور ها به آن دسترسی داشت که اغلب برای ادغام و ترکیب کردن فضای ذخیره سازی مورد استفاده قرار می گیرد؛ یک دیتا سنتر با چندین سرور را در نظر بگیرید که هر کدام از آن ها ماشین ‌های مجازی را اجرا می‌ کنند که می ‌توانند به دلخواه خودشان در میان سرور ها مستقر و منتقل شوند؛ اگر سرور دچار خرابی شود، نیاز است که اطلاعات بازیابی یا منتقل شوند و در این حالت، به جای سازماندهی، ردیابی و استفاده از دیسک‌ های فیزیکی سرور های مرکز داده، ممکن است انتخاب یک کسب و کار این باشد که فضای ذخیره ‌سازی را به یک زیرسیستم ذخیره‌ سازی اختصاصی منتقل کند، یعنی محلی که ذخیره ‌سازی را بتوان به طور جمعی تهیه و مدیریت کرد.

چرا باید از SAN استفاده کنیم؟

کارکرد SAN این گونه است که کیفیت بالایی از سطح بلاک، سرعت دسترسی به شبکه برای ذخیره کردن چندین هاست را فراهم می کند و با اتصال هاست ها، کنترلرها، سوئیچ ها، تجهیزات و Storage و همچنین استفاده کردن از انواع پروتکل های تبادلاتی و ارتباطی پر سرعت و قابل اطمینان، SAN ها قادر به این هستند که مجموعه هایی از ذخیره سازی قبلی را، یکپارچه و بهینه کنند.

انواع پروتکل های شبکه SAN

سیستم ‌های ذخیره‌ سازی SAN از مجموعه مختلفی از پروتکل ‌های شبکه برای برقراری ارتباط با دستگاه‌ های دیگر استفاده می‌کنند که در ادامه به برخی از این پروتکل ‌ها می پردازیم:

کانال فیبر Fibre Channel (FC)

کانال فیبر، یک پروتکل سازماندهی شده است که از سرعت بالایی برخوردار است و برای انتقال داده‌ ها به صورت بلادرنگ و افزایش دادن قابلیت‌ های شبکه SAN مورد استفاده قرار می گیرد؛ این پروتکل، اغلب از کابل ‌های فیبر نوری جهت برقراری ارتباط با دستگاه ‌های ذخیره ‌سازی استفاده می‌کند و از سرعت انتقال بالایی مانند 16Gbps، 32Gbps و 128Gbps پشتیبانی می‌کند.

iSCSI (Internet Small Computer System Interface)

Iscsi، یک پروتکل شبکه است که از شبکه IP برای اتصال و برقراری ارتباط با دستگاه‌ های ذخیره ‌سازی SAN استفاده می‌ کند؛ با استفاده از این پروتکل، دستگاه ‌های ذخیره‌سازی SAN مانند دستگاه‌ های ذخیره ‌سازی متصل به شبکه IP عمل می کنند که سرعت انتقال های متفاوتی از 1Gbps تا 100Gbps و حتی بیشتر دارند.

FCoE (Fibre Channel over Ethernet)

FCoE پروتکلی است که انتقال سیگنال‌ های کانال فیبر را در شبکه اترنت ممکن می سازد؛ اتصال این پروتکل به دستگاه ‌های ذخیره ‌سازی SAN از طریق کابل‌ های اترنت است که از زیرساخت شبکه اترنت ایجاد شده می‌توان برای اتصال به دستگاه‌ های ذخیره‌ سازی SAN استفاده کرد تا دیگر نیازی به ایجاد یک شبکه جداگانه برای Fibre Channel نباشد.

NVMe over Fabrics (NVMe-oF)

NVMe-oF پروتکلی است که دستگاه‌های ذخیره ‌سازی NVMe را به صورت مستقیم به سیستم ‌ها و شبکه ‌های SAN وصل می کند همچنین این پروتکل از طریق شبکه‌ های مختلفی از جمله اترنت، Fibre Channel و InfiniBand، ارتباطات پرسرعت و زمان دسترسی کمتر را فراهم می‌کند.

اپلیکیشن ‌های مدیریت SAN

باید بدانید که برای مدیریت و پیکربندی شبکه ‌های SAN، اپلیکیشن‌ های زیادی بکار میروند که کاربران  از آن ها برای نظارت و مدیریت سیستم‌ های SAN خود استفاده می کنند. در ادامه، تعدادی از اپلیکیشن‌ های مدیریت SAN را بررسی می کنیم:

Dell EMC Unisphere

این اپلیکیشن، توسط شرکت Dell EMC، برای مدیریت و نظارت بر دستگاه های ذخیره سازی EMC ارائه شده است که امکانات متنوعی را از جمله پیکربندی، مانیتورینگ، مدیریت عیب‌یابی و گزارش‌گیری ارائه می‌دهد.

HPE OneView

HPE OneView یک پلتفرم مدیریت مبتنی بر وب است که توسط شرکت HPE ارائه شده است؛ این اپلیکیشن باعث می شود که شبکه ‌های ذخیره ‌سازی SAN و سیستم‌ های مجازی ‌سازی به صورت یکپارچه، کنترل و مدیریت شوند و همچنین انجام اقدامات مهمی مانند پیکربندی تنظیمات، مانیتورینگ و ایجاد گزارش‌ها را آسان تر می کند.

IBM Spectrum Control

این اپلیکیشن توسط IBM طراحی و ارائه شده است که در جهت کنترل و و مدیریت سیستم ‌های ذخیره‌سازی SAN و NAS (Network-Attached Storage) مورد استفاده قرار می گیرد، خوب است بدانید Spectrum Control نیز امکاناتی از جمله مانیتورینگ، پیکربندی، عیب‌یابی و بهینه‌سازی را فراهم می سازد.

NetApp OnCommand System Manager

این اپلیکیشن توسط شرکت NetApp طراحی و ارائه می‌شود و برای نظارت و مدیریت دستگاه ‌های ذخیره ‌سازی NetApp مورد استفاده قرار می گیرد؛ OnCommand System Manager نیز مانند موارد ذکر شده، امکاناتی مانند پیکربندی، مانیتورینگ، عیب‌یابی و مدیریت سیستم ‌هایی که به صورت فایل هستند را به شکل بلادرنگ فراهم می‌کند.

Pure Storage Pure

این اپلیکیشن توسط شرکت Pure Storage ارائه شده است که برای نظارت بر دستگاه‌ های ذخیره ‌سازی Pure Storage مورد استفاده قرار می گیرد؛ همچنین این نرم‌افزار امکانات زیادی را جهت نظارت داشتن بر حجم گسترده‌ای از ولوم ‌ها و فضا های ذخیره‌ سازی، تحلیل و بهینه ‌سازی زیرساخت فراهم می‌کند.

تجهیزات مورد استفاده در SAN

شبکه‌های فضای ذخیره ‌سازی از تجهیزات متنوعی تشکیل شده ‌اند که باعث می شوند داده ‌ها و اطلاعات به صورت متمرکز و مقیاس‌ پذیر ذخیره و مدیریت شوند؛ در ادامه با برخی از تجهیزات اصلی که در SAN مورد استفاده قرار می گیرند آشنا می شویم.

نرم‌افزار مدیریت SAN 

نرم‌افزار های مدیریت SAN همانطور که از اسمشان هم مشخص است، جهت مدیریت و پیکربندی شبکه‌ های ذخیره‌ سازی SAN مورد استفاده قرار می گیرند و امکانات زیادی را از جمله مدیریت تجهیزات ذخیره‌سازی، پیکربندی آرایه ‌های تحت شبکه، مدیریت مجازی ‌سازی ذخیره‌ سازی و همچنین تجمیع منابع را فراهم می‌سازد.

آرایه‌های ذخیره‌سازی(Storage Arrays)

آرایه‌ های ذخیره‌ سازی SAN همان دستگاه ‌های فیزیکی ای هستند که دیسک ‌ها را برای ذخیره ‌سازی داده ‌ها آماده می‌کنند و شامل درایو های سخت، درایو های حالت جامد (Solid-State Drives) و سایر تکنولوژی ‌ها و فرایند های ذخیره‌ سازی می شوند؛ همچنین آرایه‌ های ذخیره ‌سازی، از طریق شبکه‌ های فیبر نوری و یا شبکه ‌های اترنت پرسرعت به شبکه SAN وصل می‌شوند.

سن سوئیچ ‌هایSAN (SAN Switches)

سوئیچ‌ های SAN برای وصل کردن آرایه ‌های ذخیره ‌سازی و سیستم های مختلف به شبکه SAN مورد استفاده قرار می گیرند و از پورت ‌های فیبر نوری یا اترنت استفاده می‌ کنند تا امکان انتقال اطلاعات بین دستگاه‌ ها را فراهم سازند.

ماژول‌های توسعهSAN (SAN Expansion Modules)

ماژول های توسعه، برای افزایش قابلیت‌ های تحمل‌ پذیری خطا و افزایش ظرفیت ذخیره ‌سازی در شبکه SAN استفاده می‌شوند؛ به طوری که آن ها به روی آرایه ‌های ذخیره‌ سازی افزوده می ‌شوند و امکان افزایش تعداد درایو ها و ایجاد مسیر های ارتباطی و تبادلاتی بیشتر را فراهم می‌کنند.

ماژول‌های تحلیلگر شبکه(Network Analyzers)

این ماژول‌ها جهت نظارت و آنالیز ترافیک شبکه SAN طراحی شده اند که بر خلاف اسمی که دارند، در قالب نرم‌افزارهای کاربردی استفاده می شوند و امکان مشاهده و آنالیز جریان‌های داده در شبکه SAN را فراهم ساخته و به شناسایی خطا ها و عیب ‌یابی کمک می‌کنند.

کابل‌ها و فیبر نوری

کابل ‌ها و فیبر نوری برای متصل کردن پرسرعت آرایه‌ های ذخیره‌ سازی و سوئیچ ‌های SAN به یکدیگر، استفاده می شوند.

ذخیره ساز NAS

فضای ذخیره سازی متصل به شبکه یا Network-attached storage (NAS)، یک فرایند ذخیره سازی داده ها بر پایه فایل متصل به یک شبکه کامپیوتری است که دسترسی به داده ها را به یک گروه ناهمگون از مشتریان فراهم می سازد؛ همچنین NAS، بصورت اختصاصی برای ارائه فایل ها از طریق سخت افزار، نرم افزار و پیکربندی تخصصی طراحی و تنظیم شده است.

کاربران یک شبکه محلی (LAN) از طریق اتصال اترنت، به فضای ذخیره سازی مشترک دسترسی پیدا می کنند؛ خوب است بدانید که دستگاه های NAS معمولا صفحه کلید یا نمایشگر ندارند و با استفاه از ابزار مبتنی بر مرورگر، پیکربندی و مدیریت می شوند؛ هر یک از NAS ها به عنوان یک Node در شبکه، توسط یک IP منحصر به فرد دارند، که روی LAN واقع شده است.

ذخیره ساز DAS

DAS (Direct Attached Storage)، یک استوریج دیجیتالی است که به طور مستقیم بهStorage Controller کامپیوتر یا سرور وصل می‌شود و در طی مسیر ارتباطی، هیچ دستگاه رابطی در آن میان وجود ندارد؛ از آنجایی که کنترل سخت‌افزاری DAS از طریق سرور است و بخشی از شبکه ذخیره سازی محسوب نمی شود، DAS از پروتکل ‌های سطح بلوک مثل SCSI و SATA برای دسترسی به اطلاعات استفاده می‌کنند. DAS ها معمولاً در اپلیکیشن هایی مانند پایگاه‌های داده یا سرورهای مجازی استفاده می‌شوند که به عملکرد بالایی نیاز دارند؛ در این ذخیره ساز ها از اینترفیس ‌های مختلفی مانند USB، SCSI، SATA و Esata استفاده می‌شود که پیکربندی DAS را بسیار ساده‌تر از سایر استوریج‌ ها می کند.

تفاوت ذخیره ساز های NAS ، DAS و  SAN

واضح است که این ذخیره ساز ها، تفاوت هایی با هم دارند که در این بخش به همان تفاوت ها خواهیم پرداخت.

به طور کلی، استوریج‌ NAS و SAN فقط زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که به ذخیره سازی مبتنی بر شبکه نیاز باشد؛ از نظر سازمان ها می‌ توان گفت که این دو مکمل هم هستند و نیاز های مختلف متنوع سازمان‌ها را با یکدیگر پوشش می‌دهند؛ از جمله مهم ترین و بیشترین تفاوت های NAS و SAN می توان به موارد زیر اشاره کرد.

1. پروتکل دسترسی در SAN، همان پروتکل ISCSI و FC است، ولی پروتکل دسترسی در NAS پروتکل CIFS و NFS است.
2. NAS برای وصل شدن به شبکه، از کابل اترنت استفاده می‌کند ولی SAN، از FC برای برقراری ارتباط با شبکه استفاده می‌کند.
3. نحوه دسترسی در SAN به صورت Block Level است ولی در NAS به صورت File Level تعریف می شود.
4. مدیریت فایل‌ها در SAN برعهده سیستم هایی است که با استفاده از ساختار Block Level به SAN دسترسی پیدا می کنند ولی در NAS، مدیریت و نظارت فایل ‌ها و کنترل دسترسی بر عهده سیستم عامل خود سیستم NAS است.
5. استوریج های NAS، استوریج های ارزانتر و مقرون به صرفه تر هستند چون تنظیمات و فعالیت های آن بر اساس نیاز های سازمانی است، ولی قیمت و هزینه ذخیره ساز SAN بیشتر است چون کانفیگ پیچیده تری دارد.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با پروتکل شبکه چیست؟ کلیک کنید.

جمع بندی

در این مطلب با ذخیره ساز های SAN، DASو NAS آشنا شدیم و دریافتیم که چقدر می تواند در عملکرد سازمانی مفید و موثر بوده و به حفاظت و مدیریت از آن کمک کند. شرکت داریا در تامین، حفظ و تقویت امنیت سازمان ها فعالیت می کند و با ارائه دادن بهترین خدمات از جمله فروش بهترین فایروال های بازار با مناسب ترین قیمت، ارائه خدمات لایسنس و ضمانت پس از فروش، به مشتریان خود یاری می رساند. شما می توانید برای دریافت مشاوره رایگان و خرید محصولاتی همچون فایروال و اکسس پوینت، با کارشناسان و مشاوران ما در ارتباط باشید.

افزایش مداوم و روز افزون میزان انتقال داده، نیاز به کابل های مختلف جهت هموارسازی فرآیند انتقال سیگنال ها را بیش از پیش آشکار می کند. کیفیت بالای کابل های انتقال دهنده تضمین کننده ارتباطات پایدار و انتقال آسان و بی دغدغه اطلاعات خواهد بود. در دنیای تکنولوژی انواع مختلفی از کابل ها وجود دارد که هر کدام کاربرد خاصی دارند. در این مطلب با ما همراه باشید تا کابل کواکسیال ( Coaxial cable) را از جوانب گوناگون مورد کاواش قرار دهیم.

کابل کواکسیال چیست؟

کابل کواکسیال ( Coaxial cable) نوعی کابل الکتریکی است که معمولا برای انتقال سیگنال های دارای فرکانس بالا مورد استفاده قرار می گیرد. اجزای تشکیل دهنده ی آن عبارت هستند از، یک رسانای ( هادی) مرکزی، یک لایه عایق، یک سپر فلزی و یک لایه عایق بیرونی. طراحی کابل کواکسیال انتقال موثر سیگنال ها را با حداقل تداخل و نویز ممکن می سازد.

به طور کلی کابل کواکسیال یا Coaxial Cable یک نوع کابل الکتریکی است که برای انتقال سیگنال‌های فرکانس بالا مانند تلویزیون، اینترنت و سایر ارتباطات مخابراتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این کابل از چهار لایه اصلی تشکیل شده است:

1. هسته داخلی (رسانا): معمولاً از مس ساخته شده و وظیفه اصلی آن انتقال سیگنال است.
2. عایق دی‌الکتریک: لایه‌ای که هسته داخلی را احاطه کرده و وظیفه جداسازی هسته از لایه‌های بیرونی را بر عهده دارد.
3. شیلد فلزی: یک لایه فلزی که دور عایق دی‌الکتریک پیچیده شده و برای جلوگیری از تداخلات الکترومغناطیسی (EMI) استفاده می‌شود.
4. روکش خارجی: لایه‌ای از مواد پلاستیکی که تمامی لایه‌ها را پوشش داده و کابل را از آسیب‌های خارجی محافظت می‌کند.

این ساختار موجب می‌شود که کابل کواکسیال نسبت به تداخلات الکترومغناطیسی مقاوم باشد و بتواند سیگنال‌ها را با کمترین تضعیف منتقل کند.

کابل کواکسیال چگونه کار می کند؟

کابل Coaxial جهت حمل سیگنال های الکتریکی بین دستگاه های مختلف استفاده می شود. رسانای مرکزی وظیفه حمل سیگنال ها را برعهده دارد، در مقابل سپر فلزی بیرونی، کار محافظت در برابر تداخل خارجی را انجام می دهد. همانطور که از نامشان برمی آید دو لایه ی نارسانا وظیفه عایق سازی را فراهم می کنند و یکپارچگی و کیفیت سیگنال را تضمین می کنند. طراحی خاص این کابل موجب می شود در فواصل طولانی سیگنال های دارای فرکانس بالا به شکل موثری انتقال یابند.

مزایای استفاده از کابل کواکسیال

یکی از مزایای اصلی کابل های کواکسیال در توانایی آن ها برای انتقال سیگنال در فواصل طولانی بدون افت کیفیت نهفته است. مزیت دوم این کابل ها محافظت بهتر در برابر تداخل خارجی است؛ در مقایسه با سایر انواع کابل ها کابل کواکسیال با کیفیت تر عمل می کند. همچنین کابل Coaxial  دارای قابلیت اطمینان و عملکرد بالاست و به همین دلیل به طور گسترده ای در تلویزیون های کابلی، اتصالات اینترنتی و مخابراتی مورد استفاده قرار می گیرد.

معایب استفاده از کابل کواکسیال

از مهمترین مسائلی که استفاده از کابل های کواکسیال را چالش برانگیز می کند،قیمت این نوع کابل هاست. در واقع گران هستند. همچنین جهت جلوگیری از هرگونه تداخلی، کابل Coaxial باید به زمین متصل شود. و از آنجایی که دارای چندین لایه است، بسیار حجیم است. از عیوب دیگر این کابل ها می توان احتمال شکستن کابل و همچنین اتصال مفصل t توسط هکرها( که امنیت داده ها را به خطر می اندازد) را می توان نام برد.

کاربردهای مختلف کابل کواکسیال

این کابل ها در صنایع مختلف مورد استفاده هستند که در ذیل به برخی از این مصارف اشاره می شود.

اتصال به اینترنت

در واقع بسیاری از ارائه دهندگان خدمات اینترنت در اکثر کشورها از کابل کواکسیال برای ارائه اینترنت پرسرعت برای مصارف خانگی استفاده می کنند؛ در ایران به جای این نوع کابل در مصارف اینترنتی از کابل Twisted pair استفاده می شود. برای پشتیبانی از اتصالات اینترنت با پهنای باند زیاد، کابل های Coaxial پهنای باند و کیفیت سیگنال کافی را فراهم می کنند.

کابل اترنت در مقایسه با کابل کواکسیال با سرعت بالاتر و تاخیر کمتری داده ها را در اینترنت انتقال می دهد.

اتصالات تلویزیون

کابل Coaxial  معمولا برای اتصالات تلویزیونی استفاده می شود؛ و کابل استاندارد برای نصب تلویزیون های کابلی است. کابل کواکسیال امکان انتقال سیگنال های تلویزیونی را در فواصل طولانی بدون افت کیفیت فراهم می کند. همچنین با انواع مختلف تکنولوژی های مرتبط با تلویزیون از جمله سیگنال های آنالوگ و دیجیتال سازگار است.

اتصالات صوتی

از کابل کواکسیال برای اتصالات صوتی نیز استفاده می شود. کابل‌های صوتی دیجیتال کواکسیال معمولاً برای انتقال سیگنال‌های صوتی با کیفیت بالا در سیستم‌های سینمای خانگی و تنظیمات صوتی حرفه‌ای استفاده می‌شوند. یکپارچگی سیگنال در کابل های Coaxial  خوب است و امکان حمل سیگنال های صوتی آنالوگ و دیجیتال را دارا می باشد.

نصب دوربین های امنیتی

کاربرد دیگر کابل های کواکسیال معمولا در نصب دوربین های امنیتی است. اغلب در سیستم های تلویزیونی مدار بسته (CCTV) برای انتقال سیگنال های ویدئویی از دوربین ها به دستگاه های ضبط یا نظارت استفاده می شود. کابل کواکسیال پهنای باند و کیفیت سیگنال کافی را برای انتقال ویدئو با کیفیت بالا در فواصل طولانی فراهم می کند.

اتصالات آنتن ها

همچنین کابل کواکسیال معمولا برای اتصال آنتن ها نیز مورد استفاده قرار می گیرد و یک رسانه کارآمد برای انتقال سیگنال فرکانس های رادیویی از آنتن به تجهیزات گیرنده است. کیفیت سیگنال کابل کواکسیال عالی است و میزان تداخل را به حداقل می رساند و در نتیجه گزینه ایده آلی برای نصب آنتن ها است.

انواع کابل های Coaxial

هر نوع از کابل کواکسیال عملکرد و هدف منحصر به فردی دارد. بسته به نوع صنعت، تجهیزات و یا کاربرد، می توان کابل های کواکسیال با اهداف مختلف و طیف وسیعی از کاربردها طراحی کرد.

RF Cables: با شنیدن نام کابل کواکسیال اولین چیزی که به ذهن اکثر مردم می رسد، کابل های فرکانس رادیویی (RF) هستند. کابل های RF خطوط استاندارد تلویزیون های کابلی هستند که به پورت سیگنال ورودی یا دستگاه ورودی RF متصل می شوند. کابل‌های RF که برای انتقال های راه دور در نظر گرفته نشده‌اند و برای مصارف خانگی، قطعات صوتی/بصری در فواصل کوتاه یا اپلیکیشن های کم‌ترافیک ایده‌آل هستند.

RG-6: نوعی کابل کواکسیال است که معمولاً برای کاربردهای نیازمند پهنای باند بالا مانند تلویزیون کابلی و نصب ماهواره استفاده می شود. دارای رسانای مرکزی ضخیم تری است و محافظت بهتری در آن انجام می شود؛ که این امر موجب می شود که برای استفاده در مسافت های طولانی تر که نیازمند فرکانس بالا است مناسب باشد.

کابل Coaxial RG-6 به شکل گسترده ای در تاسیسات مسکونی و تجاری مورد استفاده قرار می گیرد و با داشتن مقاومت ظاهری (impedance) 75 اهم هستند که آنها را بادوام و قابل اعتماد می کند. RG-6 به دلیل عملکرد برتر آن به طور کلی برای کاربردهای مدرن ترجیح داده می شود.

RG-59: رسانای مرکزی RG-59 نازک‌تر است و برای مصارف کوتاه‌تر و فرکانس‌های پایین‌تر مناسب است. مقاومت ظاهری در این مدل نیز 75 اهم است. در نصب تلویزیون های کابلی از کابل های RG-59 نیز استفاده می شود.

 در حالی که آنها گزینه های قابل اعتمادی برای انتقال ویدیو هستند، اما با افزایش مسافت سیگنال ضعیف تر می شود؛ این امر کابل های RG-59  را برای تلویزیون های مدار بسته (CCTV) مانند فیلم های امنیتی، مانیتورهای اتاق کنترل و استودیوهای ضبط ایده آل می کند.

RG-62: کابل های RG-62 برای حمل سیگنال های الکترومغناطیسی با فرکانس بالا طراحی شده اند. عامل متمایز کننده کابل های RG-62 توانایی آنها در انتقال داده ها در فواصل طولانی با قابلیت اطمینان بالا است. این عملکرد با ظرفیت بالا باعث می شود این کابل ها در آنتن دهی خودرو و برنامه های ماهواره ای بسیار مفید باشند. کابل RG-62 دارای 93 oh است که نمایان گر سیگنال خوبی است.

RG-8: کابل‌های RG-8 کاربردهای فراوانی دارند که نیازمند ولتاژ بالا و تلفات کمتر در انتقال‌های مسافت های طولانی است. مقاومت ظاهری (impedance) این نوع کابل کواکسیال  50-0 صبحگاهی هستند و اغلب در دستگاه های رادیویی ham( آماتوری)و سایر دستگاه های انتقال توان بالا استفاده می شوند. این کابل ها یکی از لوازم اصلی در صنایع مخابرات و پخش است. کابل‌های RG-8 به دلیل مقاومت بالا در برابر تلفات، برای انتقال فرکانس‌های رادیویی در فواصل طولانی بسیار مناسب هستند.

RG-11: کابل‌هایRG-11 کابل‌های کواکسیال ضخیم‌تری هستند که در آن ها میزان اطلاعات از دست رفته کم است یا صفر است؛ برای مسافت های طولانی طراحی شده اند و اغلب در اپلیکیشن های داده با پهنای باند بالا استفاده می شوند. استفاده های رایج کابل های RG-11 ارتباطات، شبکه های اصلی و سیستم های نظارتی تصویری از راه دور هستند. این کابل ها نسبت به کابل های RG-6 یا RG-59 ظرفیت بیشتری برای انتقال  داده از راه دور را دارند.

RG-213: کابل‌های RG-213 خطوط فوق‌العاده قابل اعتماد با تلفات کم و ظرفیت بالا هستند. علیرغم شباهت کابل‌های RG-213  به کابل‌های RG-8، آن ها به جای فوم، با یک لایه عایق جامد تجهیز شده‌اند و دارای 50 اهم مقاومت ظاهری هستند که بیانگر تلفات کم در انتقال است. این کابل های توانمند، اغلب برای رادیو CB، اتصال به اینترنت یا سیستم های uplink موبایل استفاده می شود.

LMR: کابل های Land Mobile Radio مجموعه ای از کابل های کواکسیال هستند که برای ارتباطات بی سیم طراحی شده اند. ویژگی کلیدی این نوع از سیم های کواکسیال انعطاف پذیری و کاربرد آنها در شبکه های ارتباطی است. از آنجایی که کابل های LMR انعطاف پذیر هستند، برای سیستم های پیچیده مناسب هستند. رایج ترین کاربرد کابل های LMR، شبکه های ارتباطی مانند سیستم های رادیویی یا شبکه های تلفن همراه است. این کابل ها در رتبه بندی مقاومت ظاهری از 50 اهم تا 75 اهم متفاوت هستند. کابل های LMR انعطاف پذیر، بادوام و قابل اعتماد هستند.

کابل دو محوره: کابل های دو محوره (Twinaxial) نوع تخصصی کابل های کواکسیال هستند. آنها اغلب در مکان‌های انتقال داده‌ که نیازمند ظرفیت سرعت-بالا هستند مورد استفاده قرار می گیرند. تفاوت اساسی این کابل ها رسانای ( هادی)داخلی دوگانه است که به صورت جفتی به هم می پیچند. وجود دو رسانای مرکزی قابلیت انتقال سرعت-بالا را در فواصل کوتاه را فراهم می کند. این طراحی خاص باعث می‌شود که کابل‌های دو محوره برای سیستم‌های پیچیده کامپیوتری و توسعه ویدئوهای دیجیتالی مناسب باشند.

کابل های سه محوره: کابل های سه محوری( Triaxial)مشابه کابل های دو محوره هستند با یک تفاوت اساسی. دارای یک لایه رسانای سوم نیز هستند. لایه اضافی پهنای باند بیشتری را برای انتقال با ظرفیت بالا فراهم می کند. اگرچه همچنان در انتقال‌های مسافت کوتاه استفاده می‌شوند، ولی بهترین کاربرد آن ها در فیلم‌برداری، تولیدات تلویزیونی و دستگاه‌های فیلم است.

تفاوت کابل های کواکسیال تک شیلد با دو شیلد

تفاوت اصلی بین کابل کواکسیال تک شیلد (single shielded) و کابل کواکسیال دو شیلد (double shielded) در سطح حفاظت آنها در برابر تداخل نهفته است. کابل کواکسیال تک شیلد دارای یک لایه محافظ فلزی است که محافظت اولیه در برابر تداخل خارجی را ایجاد می کند. در مقابل، کابل کواکسیال دو لایه (دو شیلد) دارای دو لایه محافظ فلزی است که محافظت بهتر و یکپارچگی سیگنال بهتری را در محیط‌هایی با سطوح تداخل بالا ارائه می‌دهد.

آیا کابل کواکسیال می تواند از سیگنال های ویدئویی با کیفیت بالا پشتیبانی کند؟

جواب این سوال مثبت است؛ کابل کواکسیال می تواند سیگنال های ویدئویی با کیفیت بالا را پشتیبانی کند. کابل های کواکسیال با پهنای باند کافی، مانند RG-6 یا RG-11، می توانند سیگنال های ویدئویی با وضوح بالا را بدون افت کیفیت در فواصل متوسط ​​ارسال کنند. برای فواصل طولانی تر یا وضوح بالاتر، استفاده از تقویت کننده های سیگنالی، یا گزینه های جایگزین مانند کابل های رابط چندرسانه ای با کیفیت بالا (HDMI) توصیه می شود تا عملکرد بهینه تضمین شود.

آیا امکان نصب کابل کواکسیال در فضای باز وجود دارد؟

جواب این سوال نیز مثبت ولی مشروط است؛ باید گفت که کابل کواکسیال را می توان برای استفاده در فضای باز نصب کرد ولی در انتخاب نوع کابل باید دقت کافی را داشته باشید تا کابلی را  انتخاب کنید که به طور خاص برای استفاده در فضای باز طراحی شده باشد.

کابل های کواکسیال فضای باز دارای لایه ها و مواد محافظ اضافی هستند که آنها را در برابر شرایط آب و هوایی مختلف از جمله رطوبت، تابش(UV) و نوسانات دمایی مقاوم می کند. این کابل ها عملکرد و دوام طولانی مدتی را در محیط های روباز ارائه می کنند.

آیا طول کابل کواکسیال بر کیفیت سیگنال تاثیر دارد؟

طول کابل کواکسیال بر کیفیت سیگنال تاثیر گذار است. با افزایش فاصله، سیگنال احتمالا تضعیف می شود و در نتیجه قدرت سیگنال کاهش می یابد و به طبع آن از کیفیت نیز کاهیده می شود. بنابراین، بررسی دقیق طول کابل و انتخاب اندازه و نوع کابل کواکسیال مناسب برای اطمینان از کیفیت سیگنال بهینه برای کاربرد مد نظر حائز اهمیت است.

منظور از Impedance و Capacitance در کابل کواکسیال چیست؟

مقاومت ظاهری Impedance و ظرفیت خازنی Capacitance دو ویژگی مهم کابل کواکسیال هستند. مقاومت ظاهری به مقاومت کلی کابل در مقابل جریان متناوب اشاره دارد. معمولاً بر حسب اهم بیان می‌شود و یک پارامتر مهمی برای اطمینان از انتقال صحیح سیگنال و تطبیق بین دستگاه‌ها است. در مقابل، ظرفیت خازنی به توانایی کابل برای ذخیره سازی بار الکتریکی اشاره دارد که به سرعت عبور سیگنال در کابل و یکپارچگی سیگنال می تواند تأثیر داشته باشد.

تفاوت کابل کواکسیال بیس باند و باند پهن

کابل کواکسیال باند پایه( Baseband) برای انتقال مستقیم و بدون تغییر(modulation ) یک سیگنال واحد که معمولاً دیجیتالی است، طراحی شده است. معمولاً برای انتقال سیگنال های ویدیویی از منبع مثلا کامپیتور به نمایشگرها استفاده می شود. در حالیکه، کابل کواکسیال باند پهن (broadband) برای انتقال همزمان چندین سیگنال که اغلب دارای رِنج های مختلف فرکانسی هستند، استفاده می شود؛ تلویزیون های کابلی و اتصالات اینترنتی  دو مثال از کاربردهای کابل کواکسیال باند پهن هستند.

کاربردهای دیگر کابل های کواکسیال

کابل کواکسیال کاربردهای مختلف دیگری بغیر از مخابرات و شبکه نیز دارد؛ در زمینه پزشکی برای تجهیزات تصویربرداری مانند دستگاه های MRI و در مسائل نظامی و هوافضا برای سیستم های ارتباطی و راداری مورد استفاده قرار می گیرند. علاوه بر این ها، در تولیدات صوتی/تصویری، الکترونیک خودرو و بسیاری از صنایع دیگر که انتقال سیگنال قابل اعتماد ضروری است، استفاده می شود.

سخن آخر

بنظر نمیرسد که تکنولوژی های بی سیم در آینده قصدی برای کنار گذاشتن سیستم های مبتنی بر کابل را داشته باشند؛ در واقع این دو به طور فزاینده ای مکمل یکدیگر خواهند بود. پس می توان گفت که کابل ها آمده اند که بمانند. در مقاله امروز سعی شد تا کابل های Coaxial از جنبه های مختلف بررسی شوند تا بلکه توانسته باشیم هر چند کم یر معلومات خوانندگان عزیز بیافزاییم و پاسخی مناسب برای سوالات شما فراهم آورده باشیم.

سوالات متداول:

کابل کواکسیال چیست؟

 نوعی خط انتقال است که برای انتقال سیگنال های الکتریکی با فرکانس بالا و تلفات کم استفاده می شود. و کاربردهای فراوانی در زمینه مختلف از شبکه گرفته تا اتومبیل سازی دارد.

کابل کواکسیال برای چه مواردی استفاده می شود؟

کابل coaxial به عنوان انتقال دهنده ی سیگنال های فرکانس رادیویی است ودر صنایع مختلف مورد استفاده است؛ از جمله خطوط تغذیه اتصال فرستنده‌ها و گیرنده‌های رادیویی به آنتن‌های آنها، اتصالات شبکه های کامپیوتری (به عنوان مثال، اترنت)، صوت دیجیتال (S/PDIF) و توزیع سیگنال‌های تلویزیون های کابلی.

چرا کابل کواکسیال بهتر است؟

در مقایسه بین coaxial و جفت تابیده twisted pair، کابل‌های کواکسیال می‌توانند بیش از 80 برابر حجم داده‌های یک کابل twisted pair را انتقال دهند و به همین دلیل است کابل‌های کواکسیال معمولا برای ارتباطات پرسرعت اینترنتی، کابلی و خدمات مخابراتی استفاده می‌شوند.

دقت داشته باشید که حمله فیشینگ (Phishing) یکی از قدرتمندترین و فریبنده‌ترین حملات سایبری است که به طور مستقیم اطلاعات حساس کاربران مانند نام کاربری، رمز عبور، اطلاعات بانکی و حتی هویت فردی را هدف قرار می‌دهد. در این حمله، هکر خود را به عنوان یک منبع معتبر و قانونی جا می زند و کاربران را با ارائه درخواست‌های ظاهراً معقول فریب می‌دهد. سازمان‌ها و افراد در صورتی که از این نوع حمله آگاهی نداشته باشند، ممکن است دچار خسارات جبران‌ناپذیر مالی، اعتباری و امنیتی شوند. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی جامع این موضوع و انواع حملات فیشینگ بپردازیم.

جدول انواع حملات فیشینگ و راهکارهای حرفه‌ ای برای جلوگیری از آن‌ ها

حمله فیشینگ چیست؟

حمله فیشینگ یا Phishing، همانطور که از تلفظ آن معلوم است، دقیقا مانند ماهیگیری عمل می کند؛ چرا که اطلاعات شما نقش ماهی، و هکر نقش ماهیگیر را دارد ولی در اینجا به هکر “فیشر” نیز می گویند؛ در حملات فیشینگ، هکر می‌تواند با هدف به دست آوردن نام کاربری، پسورد، شماره‌، اطلاعات حساب بانکی یا موارد دیگر، دست به انجام این نوع از حمله سایبری بزند؛ جالب است بدانید که وجه تمایز حمله فیشینگ با دیگر شیوه ها، این است که قربانی اصلاً متوجه نیست که در حال هک شدن است! زیرا هکر خودش را به عنوان یک منبع معتبر جا می‌زند و یک درخواست به ‌ظاهر منطقی و قانونی را مطرح می‌کند و قربانی نیز در حال تعامل با یک منبع به ظاهر معتبر و قانونی است.

به طور خلاصه می توان گفت این حمله به دلیل استفاده از تکنیک‌های مهندسی اجتماعی به‌خصوص فریب دادن قربانیان، بسیار مؤثر است و قربانی‌ها به ندرت متوجه می‌شوند که اطلاعاتشان به سرقت رفته است.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با هکر کیست و چگونه هک می کند؟ کلیک کنید.

انواع حملات فیشینگ

میدانید که هکرها از روش‌های مختلف و متنوعی برای فریب قربانیان خود استفاده می‌کنند ولی در نهایت، همه این طعمه ‌ها در یکی از قالب‌های فیشینگ جای می‌گیرند و وجه اشتراک همه آن‌ها نیز مهندسی اجتماعی است و در ادامه به انواع روش های فیشینگ را معرفی می‌کنیم:

فیشینگ هدف‌دار (Spear Phishing)

فیشینگ هدفدار یا نیزه‌ای، رایج ترین نوع حمله فیشینگ بوده و برای فریب دادن افراد یا شرکت‌های خاص طراحی می‌شود؛ پیش ‌نیاز صورت گرفتن این نوع حمله، اطلاعات و داده های حساسی است که هکر از قبل، درباره هدف خود جمع‌آوری کرده یا در بعضی اوقات خریداری می‌کند؛ در واقع می توان گفت که حمله فیشینگ هدفمند یا هدف دار، یک حمله‌ اختصاصی و شخصی محسوب می‌شود.

فیشینگ شبیه‌ سازی ‎‌شده (Clone Phishing)

در حمله فیشینگ شبیه ‌سازی ‌شده، هکر هویت منابع معتبر را جعل می کند و با استفاده از همین هویت جعلی، کاربران و قربانیان خود را فریب می دهد؛ به این صورت که هکر (فیشر)، ایمیل یا پیامی معتبر که قبلاً از سوی یک منبع سازمانی برای کاربر ارسال‌ شده بود را کپی و دستکاری کرده و لینک آلوده یا پیوست مخرب به آن اضافه کرده و سپس ایمیل جعلی را از طریق آدرسی مشابه آدرس فرستنده اصلی و معتبر، برای کاربر مجددا ارسال می‌کند.

فیشینگ شکار نهنگ (Whaling Phishing)

شکار نهنگ یا Whaling Phishing، یک زیر مجموعه برای فیشینگ هدف‌دار محسوب می شود با این تفاوت که در این شیوه، اغلب سازمان ‌ها، گروه‌ ها یا افراد ثروتمند مانند مدیران ارشد و برند های مطرح مورد هدف قرار می‌ گیرند و قلاب ماهیگیری آن ‌ها نیز اغلب احضاریه ‌های قانونی یا موارد اجرایی حساس هستند و از رایج‌ ترین تکنیک های این نوع حمله فیشینگ، می توان به ارسال کردن ایمیل جعلی به بخش مالی، طوری که انگار این ایمیل از طرف مدیر عامل فرستاده شده نیز اشاره کرد.

فیشینگ پیامکی (Smishing Phishing)

این نوع حمله فیشینگ در قالب ارسال پیامک صورت می گیرد که به آن Smishing نیز می‌گویند؛ احتمال خواندن پیامک ‌ها توسط کاربران بیشتر از احتمال خواندن ایمیل‌ ها است و همچنین کاربر بعد از دریافت پیامک، یک اعلان یا نوتیفیکیشن نیز دریافت می کند که همین موارد باعث می شوند پیام هکر در این نوع حمله بیشتر توسط قربانیان دیده شود.

ویشینگ (Vishing)

در این نوع از حمله فیشینگ، به‌طور خاص و برنامه ریزی شده ای از تماس تلفنی استفاده می‌ شود به طوری که، فیشر حتی می‌تواند یک پیام صوتی ضبط ‌شده را برای قربانی پخش کند؛ بسیاری از هکرها با استفاده از همین روش خود را به ‌عنوان کارمند توییتر جا زدند و با فریب کارمندان دیگر، آن ‌ها را به لو دادن اطلاعات لاگین حسابشان از طریق تماس تلفنی وادار کرده‌ اند.

فیشینگ ایمیل (Email Phishing)

یکی از رایج ترین روش ‌های حمله فیشینگ ارسال ایمیل است که ایمیل، به عنوان یکی از معتبر ترین و رسمی ‌ترین ابزار های ارتباطی و تبادلاتی، فرصت بسیار مناسبی را برای هکر ها فراهم می‌کند تا خود را در ارتباطات بین افراد و سازمان‌ها جا بزنند؛ به طوری که در این روش، هکر با ارسال ایمیل حاوی لینک جعلی، کاربر را فریب می ‌دهد تا وارد آن لینک شود و اقداماتی را که به سود هکر (فیشر) است، انجام دهد که این اقدامات معمولا شامل پر کردن فرم ‌هایی با اطلاعات حساس مانند اطلاعات اکانت، حساب های بانکی و… است.

فیشینگ چاله آبیاری (Watering Hole Phishing)

در این نوع حمله فیشینگ چاله آبیاری یا همان Watering Hole Phishing، فیشر (هکر) با زیر نظر گرفتن کاربران یک مجموعه یا سازمان، وب‌ سایت‌ های محبوب را که بیشترین بازدید را دارند، شناسایی کرده و سپس با تزریق بدافزار یا اسکریپت‌ های آلوده در این وب ‌سایت ‌ها، از کاربران فریب خورده سوء استفاده می‌کنند.

فیشینگ اپلیکیشن (Application Phishing)

فیشینگ اپلیکیشن یا Application Phishing، یک حمله سایبری است که در آن مهاجم از طریق یک اپلیکیشن کاربردی، کاربران را فریب می دهد تا به اطلاعات حساس آن ها دسترسی پیدا کند؛ جالب است بدانید که اپلیکیشن‌ های آلوده به بدافزار یا جعلی، به طوری طراحی می ‌شوند که شبیه به اپلیکیشن ‌های معتبر و قانونی به نظر می رسند تا کاربران را به سمت دانلود و استفاده از آن ‌ها هدایت کنند؛ ولی پس از نصب این نوع اپلیکیشن‌ ها، اطلاعات حساس کاربران مانند نام کاربری، پسورد، اطلاعات بانکی و دیگر داده‌های مهم  و شخصی به سرقت میروند.

فیشینگ جعل هویت و جایزه

در برخی از شیوه های فریبنده‌ ی حمله فیشینگ، فیشر با جعل کردن هویت یک فرد مشهور و از طریق شبیه ‌سازی صدا، لحن و سایر مشخصات دقیق آن فرد مشهور تله‌ ای هوشمندانه برای قربانیان خود پهن می‌کند و حتی برای فریب بیشتر، ممکن است وعده‌ هایی مانند جوایز نیز در این پیام ‌ها داده شود؛ در مواردی ممکن است اکانت کاربری فرد مشهور در پلتفرم‌ های مختلف نیز توسط هکر هک شود و دریافت پیامی از سوی یک حساب کاربری معتبر و شناخته ‌شده توسط یک طرفدار، شک و تردید آن قربانی را به ‌طور کامل از بین می‌برد و او را به دام فیشینگ گرفتار می‌کند.

فیشینگ ریدایرکت وب ‌سایت ‌ها

حمله فیشینگ ریدایرکت، هدایت کاربر از یک وب ‌سایت به یک وب ‌سایت دیگر است؛ به طوری که کاربر با کلیک روی یک آدرس www.example1.com، بلافاصله بدون هیچ اطلاعی، به طور خودکار به آدرس ww.example2.com منتقل می‌شود؛ ولی باید توجه داشت که بسیاری از وب ‌سایت ‌ها از ریدایرکت ‌هایی دارند که خودشان تنظیم و اعمال کرده اند ولی فیشر ها هم ممکن است از ریدایرکت‌ های جعلی برای هدایت قربانیان به صفحات مورد نظر خود استفاده کنند.

تایپو اسکوارتینگ (Typosquatting Phishing)

هکرها در حمله فیشینگ از وب ‌سایت ‌های جعلی که ابزار اصلی این حملات نیز محسوب می شود استفاده می کنند و به آن ها “سایت‌های فیشینگ” نیز گفته می‌شود؛ این وب سایت ها ظاهری بسیار شبیه به وب‌ سایت ‌های معتبر مانند بانک ‌ها یا فروشگاه ‌های اینترنتی دارند و در این روش، هکرها با استفاده از تکنیکی به نام Typosquatting یا “دزدی برند” آدرس این وب‌ سایت ‌های جعلی را به طوری طراحی می‌ کنند که بسیار با آدرس واقعی وب‌سایت مورد نظر متشابه باشد تا کاربران ناآگاه که توجهی به آدرس سایت ندارند، به راحتی فریب این شباهت را می خورند و وارد سایت فیشینگ می شوند و به همین ترتیب، فیشر به راحتی اطلاعات شخصی و محرمانه آن ‌ها را سرقت می کند.

خطرات حملات فیشینگ

یک حمله فیشینگ موفق، عواقب جبران ناپذیری برای افراد و سازمان ها به دنبال دارد زیرا مجرمان اینترنتی می توانند با داشتن اطلاعات حساب کاربری قربانی، وارد سیستم شوند و به اپلیکیشن های شخصی و شرکتی دسترسی پیدا کنند و سپس با تغییر پسورد، دسترسی مالکین را به حساب های خودشان قفل کنند و همچنین آن ها می توانند با اضافه کردن عوامل احراز هویت چند عاملی، امکان دسترسی به حساب ها را حتی سخت تر کنند.

این موضوع بیشتر زمانی دردسر ساز می شود که هکر از طریق ایمیل، پیام های ظاهرا قانونی و معتبر را به کاربران مختلف ارسال می کند و در نهایت کل شبکه به خطر می افتد؛ هکرها پس از وارد شدن به شبکه سازمان، می توانند با استفاده از مجوز هایی که از کارکنان به دست آورده اند، بدافزار هایی را نصب کنند یا حتی می توانند سیستم های شرکتی را خاموش کرده و پول و مالکیت معنوی را سرقت کنند!

نحوه عملکرد حمله فیشینگ

باید بدانید که اکثر حملات فیشینگ از طریق ایمیل انجام می شود و مهاجم، بسیاری از ایمیل های فیشینگ را به صورت عمده، بر اساس لیستی از ایمیل ها، به کاربران ارسال می کند تا شاید حداقل بعضی از آن کاربران را فریب دهد؛ در این ایمیل ها، فرستنده معمولا خود را به عنوان یک نهاد معتبر، مانند یک سازمان خدماتی شخصی یا یک تأمین کننده معرفی کند و هدف از ارسال این ایمیل ها این است که کاربر فریب بخورد و به آن ایمیل پاسخ دهد یا روی پیوندی کلیک کند تا با این کلیک، او به یک وب سایت جعلی که به ظاهر یک وب سایت معتبر و قانونی است، هدایت شده و سپس مهاجم بتواند پسورد او را را بدزدد.

تفاوت فارمینگ و فیشینگ

دانستیم که حمله فیشینگ جعل یک ایمیل یا وب ‌سایت با هدف فریب قربانیان برای بدست آوردن یا افشای اطلاعات شخصی یا نصب بدافزار است ولی در حمله فارمینگ، هکر به سرور DNS (سیستم نام دامنه) نفوذ کرده و کاربران را به وب‌سایت جعلی هدایت می‌کند.

برای مثال در حمله فیشینگ، ایمیلی به کاربر ارسال می شود که ظاهراً از طرف بانک است و از او می‌خواهد به دلیل مشکلات امنیتی به صورت فوری وارد حساب خود شود و کاربر با کلیک کردن روی لینک موجود در ایمیل، به یک وب ‌سایت جعلی مشابه سایت بانک که فیشر طراحی کرده است هدایت می‌شود و اطلاعات ورود خود را در این وب ‌سایت جعلی ثبت کرده بدین گونه این اطلاعات محرمانه به دست مهاجم می‌رسد؛ اما در حمله فارمینگ، کاربر آدرس وب‌ سایت بانک را در مرورگر خود وارد می‌ کند ولی به دلیل دستکاری DNS توسط مهاجم یا آلودگی به بدافزار، به وب‌ سایت جعلی هدایت می‌شود و اطلاعات ورود خود را در این سایت جعلی ثبت کرده و کاربر بدون اینکه متوجه باشد، اطلاعات محرمانه بانکی خود را به دست مهاجم میرساند.

برای دااشتن اطلاعات بیشتر در رابطه dns چیست؟ کلیک کنید.

فیشینگ نیزه ای (Spear Phishing) چیست؟

در حمله فیشینگ نیزه ای، قربانیان به صورت اختصاصی و هدفمند انتخاب می شوند و اطلاعات و دیتا حساس درباره یک فرد خاص جمع آوری می گردد؛ در حالی که در حمله فیشینگ، به طور همزمان به افراد زیادی ایمیل ارسال می شود.

فیشینگ نیزه ای را در واقع می توان تلاشی هدفمند برای سرقت اطلاعات شخصی مانند شماره تلفن، مکان محل سکونت، خرید های اینترنتی اخیر کاربر و … در نظر گرفت؛ مهاجم برای بدست آوردن اطلاعات شخصی این کاربر خاص، وانمود می کند که یک دوست قدیمی یا یک سازمان قابل اعتماد است و از طریق ایمیل یا سایر پیام رسان های آنلاین با او ارتباط برقرار می کند؛ جالب است بدانید که حمله فیشینگ نیزه ای، موفق ترین روش کسب اطلاعات شخصی و محرمانه در اینترنت محسوب می شود.

والینگ

حمله والینگ، یک قدم فراتر از فیشینگ نیزه ای است و نوع خاصی از حمله فیشینگ نیزه ای محسوب می شود که در آن هکر ها افراد برجسته ای مانند مقامات عالی رتبه دولتی یا مدیران عامل را مورد هدف قرار می دهند؛ در حملات والینگ معمولا سعی می کنند که زیردستان فرد قربانی را مجبور به انجام عملیاتی کنند تا کلاهبرداران به اهداف شرورانه خود برسند؛ همچنین جالب است بدانید که گزارش FBI آمریکا نشان می دهد که مجرمان معمولا سعی می کنند دسترسی و کنترل مدیر ارشد مالی یا مدیر عامل سازمان ها را به دست آورده و حساب آن ها را جعل کنند.

چگونه از فیشینگ جلوگیری کنیم؟

یکی از مهم ترین اقدامات پیشگیرانه که بایستی توسط سازمان ها برای محافظت از کارمندان و کسب و کار صورت گیرد، آموزش در مورد خطرات فیشینگ و نحوه شناسایی حملات مشکوک به کارکنان سازمان است؛ پس از اجرای جلسات آموزشی قوی، پیشگیری از موفقیت حملات فیشینگ به قرار دادن مدیریت هویت و کنترل دسترسی در مرکز استراتژی امنیتی سازمان بر می گردد.

اقدامات امنیتی پیشگیرانه

سازمان ها می توانند با ترکیب کردن لایه های امنیتی در اپلیکیشن های سازمانی مانند استقرار احراز هویت یکپارچه یا Single Sign On و احراز هویت های چند عاملی حمله فیشینگ را به صورت فعالانه در مسیر های خود متوقف کنند.

جمع بندی

به طور کلی آگاهی از حملات فیشینگ و روش‌های مقابله با آن‌ها برای حفظ امنیت اطلاعات شخصی و مالی بسیار ضروری است. با رعایت نکات امنیتی و دقت در مواجهه با پیام‌ها و درخواست‌های مشکوک، می‌توان از افتادن در دام این حملات جلوگیری کرد. هرچه بیشتر با تکنیک‌های فیشینگ آشنا شویم و هوشیارتر عمل کنیم، احتمال آسیب‌دیدگی ناشی از این تهدیدات کاهش می‌یابد. پس همواره به یاد داشته باشید که امنیت در فضای مجازی از خود ما شروع می‌شود.

شرکت داریا، با فعالیت موثری که در زمینه امنیت شبکه، به مشتریان خود در رابطه با تامین، حفظ و تقویت امنیت شبکه کمک می کند و همچنین وارد کننده معتبر محصولات فورتی گیت، سوفوس و سیسکو است که این محصولات را با ضمانت در اختیار مشتریان خود قرار می دهد. شما می توانید برای دریافت مشاوره رایگان و خرید فایروال ایمیل فورتی نت که یکی از ابزار های اصلی پیشگیری از حملات فیشینگ است، با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

میهمانان هر هتل، انتظار یک دسترسی به اینترنت سریع و مطمئن را از هر کدام از اتاق ها، در زمان اقامت خود دارند و به همین دلیل است که Wi-Fi، یک جنبه حیاتی برای املاک هایی همچون هتل ها محسوب می شود و اتصال کند و باگ اینترنتی، ممکن است به دریافت نظرات منفی و انتقادات توسط میهمانان هتل منجر شود؛ بنابراین برای مهیا کردن یک تجربه خوب از اقامت برای مهمان، مستلزم مهیا کردن یک شبکه بیسیم با کیفیت بالا که از محدوده پوششی گسترده، تعداد بالایی از ظرفیت اتصال کاربر و سرعت قابل اطمینان است.

بهترین اکسس پوینت برای هتل

از جمله بهترین و مناسب ترین اکسس پوینت ها، می توان به اکسس پوینت های FortiAP و Access Point Cisco اشاره کرد که طیف وسیعی از نقاط دسترسی به وای فای را ارائه داده و به طور اختصاصی برای غلبه بر چالش های خاص موجود در شبکه های بی سیم هتل طراحی و بهینه شده اند؛ در ادامه این مطلب، کارشناسان توضیح می دهند که چرا این اکسس پوینت ها برای استفاده در هتل ها عالی هستند.

ظرفیت اتصال بیشتر به ازای هر اکسس پوینت

یک هتل، به تعداد اکسس پوینت های کافی برای مهیا کردن اینترنت برای همه ی دستگاه های موجود در اتاق های میهمان و کارکنان هتل نیاز دارد و هر چقدر که یک اکسس پوینت (AP) واحد، بتواند دستگاه های بیشتری را اداره کند، تعداد AP های کمتری برای خرید و استقرار لازم است، که می تواند هزینه ها و دردسر های مدیریت یک هتل را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

پوشش وای فای فوق العاده با کمترین تداخل

واضح است که اکسس پوینت های مستقر در هتل، باید مساحت زیادی را به صورت سه بعدی در سرتاسر ملک پوشش دهند ولی در عین حال سیگنال های فرکانس رادیویی (RF) نیز نباید آنقدر قوی باشند که با سایر RF ها مانند کارت های کلید هتل یا مچ بند و موارد دیگر تداخل داشته باشند.

بر خلاف اکسس پوینت های سنتی که از آنتن های همه جهته استفاده می کنند و با تابش RF ها در همه جهات، محیط را بیش از حد اشباع می کنند، اکسس پوینت های مدرن مانند FortiAP و Access Point Cisco، از تکنولوژی آنتن تطبیقی BeamFlex+ برای هدایت سیگنال های رادیویی هر دستگاه به صورت بسته ای، استفاده کرده و برای برقراری بهترین ارتباط ممکن با هر دستگاهی که درخواست دسترسی دارد، از میان تعداد زیادی از الگوهای آنتن، بهترین را به صورت پویا و خودکار انتخاب می کنند تا پوشش و عملکرد بهتری را با کمترین تداخل RF ارائه دهند.

سرعت و عملکرد بالای وای فای، حتی با ظرفیت کامل!

مهمانان هتل انتظار دارند تجربه وای فای داخل اتاق آنها، به همان کیفیت و سرعتی که در خانه وجود دارد پرسرعت باشد؛ اکسس پوینت های FortiAP و Access Point Cisco، از تکنولوژی کانال پویا Channel Fly برخوردار هستند و به صورت خودکار، کم تراکم ترین کانال RF را برای هر اتصال استفاده می کنند؛ و همچنین از آنتن های تطبیقی BeamFlex و تکنولوژی یادگیری ماشینی برای بهینه سازی انتخاب کانال و انتقال هموار مشتری ها بین کانال ها استفاده می کنند تا هر مهمان از عملکرد عالی وایفای مانند شبکه خانگی بهره مند شود.

کاربرد اکسس پوینت در هتل

همانطور که گفته شد، اکسس پوینت (Access Point) در هتل‌ها نقشی بسیار حیاتی در ارائه خدمات اینترنت بی‌سیم به مهمانان ایفا می‌کند. با افزایش تعداد دستگاه‌های متصل به شبکه و نیاز به دسترسی پایدار و با کیفیت به اینترنت، استفاده از اکسس پوینت‌ها در هتل‌ها ضروری شده است. در ادامه به کاربردهای اصلی اکسس پوینت در هتل‌ها می‌پردازیم:

• محدوده گسترده پوششی

اکسس پوینت ها محدوده پوششی گسترده ای را ارائه می دهند که بتوان حتی در مکان هایی که سیگنال وای فای ضعیف باشد بتوان از ترافیک اینترنت سرعت بالایی بهره مند شد؛ همین مورد به تنهایی یکی از اصلی ترین دلایل استفاده از اکسس پوینت به جای مودم است.

• سرعت بالا

دستگاه های اکسس پوینت به صورت خودکار سرعت انتقال داده را افزایش می دهند و اگر چند دستگاه AP به صورت همزمان در یک محیط، فعال و مستقر باشند، سرعت و عملکرد شبکه به صورت قابل توجهی افزایش می یابد.

• امنیت

دستگاه های AP از پروتکل های امنیتی مانند WPA2 برخوردار هستند که از دسترسی های غیرمجاز به شبکه جلوگیری می کند.

• کاهش هزینه

استفاده از اکسس پوینت به جای روتر و مودم، می تواند در کاهش هزینه ها به میزان قابل توجهی تاثیرگذار باشد.

• قابلیت اتصال تعداد زیادی از دستگاه ها

اکسس پوینت ها این قابلیت را دارند که به صورت همزمان از 60 دستگاه پشتیبانی کنند و این مورد نیز یکی از اصلی ترین مزایای استفاده از اکسس پوینت محسوب می شود.

• نصب آسان

نصب و مستقر سازی دستگاه AP به قدری ساده و آسان است که شما می توانید فقط با استفاده از یک کابل اترنت آن را راه اندازی کنید؛ جالب است بدانید که اکسس پوینت های جدید و مدرن حتی نیاز به کابل هم ندارند و می توان آن ها را به صورت بی سیم مستقر کرد.

• مدیریت دسترسی

دستگاه های اکسس پوینت از ACL و CAPTIVE PORTAL پشتیبانی می کنند و به همین دلیل است که می توان دسترسی کاربران به شبکه وای فای را کنترل و مدیریت کرد.

دستگاه های اکسس پوینت هتل باید در کجا ها مستقر شود؟

مکان‌یابی مناسب برای نصب دستگاه‌های اکسس پوینت (Access Point) در هتل‌ها برای ارائه پوشش گسترده و با کیفیت Wi-Fi به مهمانان بسیار اهمیت دارد. این دستگاه‌ها باید به گونه‌ای مستقر شوند که حداکثر بهره‌وری و کارایی را در کل ساختمان هتل فراهم کنند. شما می توانید دستگاه های اکسس پوینت را در اتاق ها و راهرو های هتل مستقر کنید زیرا در این صورت سیگنال های RF می توانند به راحتی، از اتاق ها منتقل شوند.

چرا نمی توان از مودم برای هتل ها استفاده کرد؟

مودم ها قابلیت اینکه ترافیک وای فای اینترنت برای دستگاه های زیادی مهیا کنند را ندارند ولی در مقابل، هر یک عدد دستگاه اکسس پوینت، می تواند 60 دستگاه را به صورت همزمان پشتیبانی کند و در مکان هایی مانند هتل که نیاز به ظرفیت اتصال بالا و محدوده سه بعدی پوششی گسترده دارند، بسیار منطقی تر و به صرفه تر است که از اکسس پوینت به جای مودم استفاده شود.

جمع بندی

در این مطلب، با مفهوم و کارایی اکسس پوینت، کاربرد و بهترین انواع آن ها برای استفاده در هتل ها آشنا شدیم و دانستیم که اکسس پوینت ها به دلیل محدوده پوششی گسترده و تعداد ظرفیت اتصال دستگاه بالایی که دارند، در اماکنی مانند هتل ها بسیار پرکاربرد هستند. شما می توانید برای دریافت مشاوره رایگان و خرید بهترین اکسس پوینت ها برای هتل، با کارشناسان ما تماس بگیرید.

در دنیای امروز، اتصال به اینترنت و برقراری شبکه‌های کامپیوتری به یکی از نیازهای اساسی تبدیل شده است. برای ایجاد و مدیریت شبکه‌ها، دستگاه‌هایی همچون روتر نقش کلیدی دارند. روترها به عنوان ابزارهای حیاتی در هر شبکه، وظیفه هدایت داده‌ها و مدیریت ترافیک را بر عهده دارند و با برقراری ارتباط بین شبکه‌های مختلف، امکان استفاده همزمان از اینترنت را برای چندین دستگاه فراهم می‌کنند. در این مقاله، به بررسی کامل روترها، انواع آنها و نحوه عملکردشان پرداخته و نکات مهمی در خصوص نصب و تنظیمات امنیتی ارائه خواهیم داد.

 Router چیست؟

روتر دستگاهی است که دو یا چند شبکه یا زیرشبکه را به هم متصل می کند و دو کارکرد اصلی دارد: مدیریت ترافیک بین این شبکه ها با ارسال پکِت های داده به آدرس های IP مورد نظر و ایجاد امکان استفاده چندین دستگاه از یک اتصال اینترنتی.

روترها انواع مختلفی دارند، اما کار بیشترشان انتقال داده بین LAN (شبکه های محلی) و WAN (شبکه های گسترده) است. یک (local area network) LAN  مجموعه ای از دستگاه های متصل بهم هستند که به یک منطقه جغرافیایی خاص محدود می شوند و معمولاً به یک روتر نیاز دارد.

در مقابل،  (wide area networks) WANیک شبکه بزرگ است که در پهنه یک منطقه جغرافیایی وسیع گسترش یافته است. سازمان‌ها و شرکت‌های بزرگی که در چندین قسمت مختلف یک کشور فعالیت می‌کنند، به شبکه‌های LAN  جداگانه ای برای هر مکان نیاز دارند؛ این شبکه‌های محلی به هم می پیوندند و یک WAN تشکیل می دهند. از آنجا که یک WAN در یک منطقه بزرگ گسترده می شود، پس اغلب به چندین روتر و سوئیچ نیازمند خواهد بود.

بهتر است بدانید که سوئیچ شبکه پکِت ‌های داده را بین دستگاه‌ها موجود در یک شبکه خاص انتقال می دهد، در حالی که یک روتر داده‌ها را بین شبکه‌های مختلف انتقال می دهد.

یک روتر چگونه کار می کند؟

یک روتر را می توان به عنوان یک کنترل کننده ترافیک هوایی و پکِت های داده را به عنوان هواپیماهایی که به سمت فرودگاه ها (یا شبکه های مختلف) عاظم هستند، در نظر گرفت. همانطور که هر هواپیما یک مقصد منحصر به فردی دارد و یک مسیر منحصر به فردی را طی می کند، هر پکِت نیز باید به بهترین نحو ممکن به مقصد خود هدایت شود. یک کنترل کننده ترافیک هوایی تضمین می کند که هواپیماها گم نشوند و بدون داشتن اختلال بزرگی در طول مسیر به مقصد خود برسند، بهمین شکل یک روتر نیز پکِت های داده را به آدرس IP مقصدشان هدایت می کند.

برای هدایت موثر پکِت ها، روتر از یک جدول مسیریابی داخلی استفاده می کند که  شامل لیستی از مسیرها به مقصدهای مختلف شبکه است. روتر هدر پکِت را می خواند تا مشخص کند به کجا می رود، سپس با جدول مسیریابی مشورت می کند تا کارآمدترین مسیر را برای رسیدن به آن مقصد مشخص کند. سپس پکِت را به شبکه بعدی در طول مسیر ارسال می کند.

انواع مختلف روترها 

روتر ابتدا با مودم ارتباط برقرار می کند، سپس LAN به اینترنت متصل می شود. این کار به دو شیوه اصلی انجام می شود:

• روتر بی سیم ( Wireless router): روتر بی سیم برای اتصال به مودم از کابل اترنت استفاده می کند. پکِت ها را از کد باینری به سیگنال‌های رادیویی تبدیل می کند و بدین ترتیب داده‌ها را توزیع می‌کند، سپس آنها را با استفاده از آنتن به صورت بی‌سیم پخش می‌کند. روترهای بی سیم شبکه های LAN ایجاد نمی کنند و بجای آن، با ایجاد WLAN (شبکه های محلی بی سیم) چندین دستگاه را با استفاده از ارتباطات بی سیم به هم متصل می کنند.
• روتر سیمی ( Wired router): مانند روتر بی سیم، روتر سیمی نیز از کابل اترنت برای اتصال به مودم استفاده می کند. سپس از کابل‌های جداگانه ای برای اتصال به دستگاه های موجود در شبکه استفاده می کند، و بدین ترتیب با ایجاد یک LAN، دستگاه‌های داخل آن شبکه را به اینترنت متصل می کند.

علاوه بر روترهای بی سیم و سیمی در شبکه های LAN کوچک، انواع مختلفی از روترهای تخصصی نیز وجود دارند که دارای عملکردهای خاصی هستند:

• روتر اصلی ( Core router): برخلاف روترهایی که در یک شبکه های LAN خانگی یا تجاری کوچک استفاده می‌شوند، شرکت‌ها و مشاغل بزرگ از روترهای اصلی استفاده می‌شود تا حجم بالایی از پکِت های داده را در شبکه خود منتقل کنند. این نوع روترها در “هسته” یک شبکه کار می کنند و با شبکه های خارجی در ارتباط نیستند.
• روتر لبه ( Edge router): در حالی که یک روتر اصلی به طور انحصاری فقط ترافیک داده را در یک شبکه با مقیاس بزرگ مدیریت می کند، یک روتر لبه این توانایی را دارد که هم با روترهای اصلی و هم با شبکه های خارجی در ارتباط باشد. روترهای لبه با قرار گیری در “لبه” یک شبکه برای ارسال و دریافت داده ها از سایر شبکه های LAN و WAN از BGP (پروتکل گِیت وی مرزی) استفاده می کنند.
• روتر مجازی ( Virtual router): روتر مجازی در واقع یک نوع اپلیکیشن نرم افزاری است که عملکردی مشابه روتر سخت افزاری استاندارد دارد و از پروتکل افزونگی روتر مجازی (VRRP) برای ایجاد روترهای مجازی اولیه و پشتیبان استفاده کند تا در صورت خرابی یکی از آنها، شبکه به کار خود ادامه دهد.

SSID چیست؟

SSID مخفف “ service set identifier” است و یک اصطلاح فنی برای نام شبکه است که روترهای WLAN پخش می کنند. با استفاده از SSIDها کاربران می توانند شبکه بی سیم پخش شده توسط روتر را پیدا کنند و به آن متصل شوند (یک روتر ایمن می بایست یک رمز عبور قوی داشته باشد). روترهای مصرف کننده در شبکه های Wi-Fi معمولاً بصورت پیش فرض کارخانه دارای SSID هستند که در قسمت کناری یا پایین دستگاه چاپ شده است.

چگونه روتر را تنظیم کنیم؟

برای کسب بهترین نتیجه و اتصال ایمن روتر خود، این نکات کلی را باید دنبال کنید:

• اتصال به برق: یک سر سیم برق را به پشت روتر و سر دیگر را به یک پریز وصل کنید. سعی کنید از یک محافظ برای محافظت از دستگاه خود استفاده کنید، سپس منتظر بمانید تا روتر به طور کامل روشن شود.
• اتصال روتر را به مودم: روترهای جدیدتر از اتصالات USB استفاده می کنند، ولی برخی مدل های قدیمی تر هنوز از کابل های اترنت استفاده می کنند. حال یک سر کابل را به اسلات مودم که گاهی اوقات با برچسب «روتر» مشخص می‌شود، وصل کنید و سر دیگر را در اسلات روتر که معمولاً با برچسب «اینترنت» یا «WAN» مشخص می‌شود، قرار دهید. مودم را از برق بکشید، و قبل از رفتن به مرحله بعدی، یک دقیقه صبر کنید  و آن را مجدد وصل کنید.
• کامپیوتر را وصل کنید: کابل اترنت دیگری را از هر یک از اسلات های روتر به پورت اترنت کامپیتور یا لپ تاپ خود وصل کنید. در این مرحله شاید لازم باشد وای فای کامپیتور خود را غیرفعال کنید تا قبل از آماده سازی، از تلاش برای اتصال به روتر از طریق بی سیم جلوگیری کند. اگر لپ‌تاپ‌ها شما پورت اترنت ندارند، وای‌فای کامپیتور را روشن نگه دارید. سپس با استفاده از تنظیمات پیش‌فرض شبکه که توسط سازنده ارائه شده، به روتر متصل شوید و به مرحله بعدی بروید.
• به عنوان یک مدیر وارد شوید: برای دسترسی به داشبورد روتر ، یک پنجره مرورگر را در کامپیتور یا لپ تاپ متصل خود باز کنید:
• آدرس IP زیر را وارد کنید: http://192.168.1.1
• در صورتی که آی پی بالا عمل نکرد، این IP جدید را امتحان کنید: http://192.168.0.1
• اگر مستندات روتر شما نشانی متفاوتی که چندان معمول نیست را نشان می‌دهد، از آن استفاده کنید.

زمانیکه نام کاربری و رمز عبور از شما خواسته می شود، براساس دفترچه راهنمای کاربر روتر ان مقادیر را وارد کنید. پسورد ها را به دلایل امنیتی در نهایت امر و پس از اتمام تنظیمات موفقیت آمیز می بایست تغییر دهید.

• اطلاعات اتصال خود را ارائه دهید: در این مرحله باید اطلاعات مربوط به نوع اتصال خود را وارد کنید. مکان دقیق محل ورود به آن بستگی به نوع روتر دارد و می تواند در مدل های مختلف، متفاوت باشد. در صورتی که نتوانید این اطلاعات را بیابید، ISP شما می‌تواند اطلاعاتی از جمله آدرس IP استاتیک، آدرس گِیت وی و غیره را ارائه دهد.

اگر ISP شما برای احراز هویت دستگاه شما از آدرس MAC استفاده می کند، پس فرصت خوبی برای به روز رسانی آن است. این آدرس معمولاً در پشت دستگاه چاپ می شود؛ در صورتی که از روتر قبلی خود ذخیره نکرده باشید، احتمالاً باید برای دریافت آن با ISP خود تماس بگیرید. آدرس MAC معمولاً در یک تَب خاص در صفحه داشبورد روتر شما قرار دارد و می توانید آن را از آنجا به روز رسانی کنید.

• اتصالات لوکال و اینترنت را بررسی کنید: از این موارد اطمینان حاصل کنید؛ یک: کامپیتور شما قادر به ایجاد ارتباط با روتر است و دو: با استفاده از دکمه “ test connection” در داشبورد، روتر می تواند به اینترنت دسترسی داشته باشد. در مارک های مختلف این دکمه در جای متفاوتی قرار دارد. اگر کار کرد، می توانید یک تب مرورگر جدید باز کنید و وب سایت مورد علاقه خود را بازدید کنید.

• اتصال بی سیم: اکنون که روتر شما آنلاین است و کامپیتور شما می تواند از طریق اتصال اترنت یا USB ارتباط برقرار کند، حال نوبت اتصال Wi-Fi است. برای اتصال از طریق وای فای موارد زیر را انجام دهید:

• سیمی که روتر را به کامپیوتر وصل می کند را جدا کنید.
• مجدد آداپتور بی سیم را روشن کنید.
• SSID روتر را بیابید.

اگر روتر دارای رمز عبور است و به طور پیش فرض فعال شده است، آن را از دفترچه راهنما بیابید و وارد کنید. گاهی آن را “کلید شبکه” می نامند.

اگر توانستید به صورت بی سیم آنلاین شود، پس دستگاه های دیگر هم اکنون باید امکان دسترسی به اینترنت را از طریق روتر را داشته باشند. اکنون زمان آن است تا تا روتر را در قسمت مرکزی منزل خود قرار دهید تا همه دستگاه ها بتوانند به صورت بی سیم اطلاعات را دریافت کنند.

• ویژگی های امنیتی اضافی را تنظیم کنید: برای محافظت بیشتر از شبکه خانگی خود، موارد زیر را در کوتاهترین زمان انجام دهید:
• SSID را تغییر دهید: شما می توانید شبکه خانگی خود را چیزی غیر از SSID پیش‌فرض روتر نامگذاری کنید. نام جدید را طوری تغییر دهید که فقط خودتان آن را تشخیص دهید.
• رمزگذاری WPA و WPA2 را روشن کنید.
• فایروال ها و نرم افزارهای امنیتی آنتی ویروس را در تمام دستگاه های متصل خود فعال کنید.
• شناسه کاربری و رمز عبور پیش‌فرض روتر خود را تغییر دهید؛ اطلاعات اکانت جدید را حتما بخاطر بسپارید.

چگونه روتر را به وای فای وصل کنیم؟ 

هنگامی که روتر جدید شما به طور کامل نصب شد، می توانید دستگاه های خود را به شبکه Wi-Fi جدید متصل کنید. نحوه انجام این کار را بصورت مرحله به مرحله در قسمت 7 تنظیمات روتر ( اتصال بی سیم) توضیح داده شده است.

برخی از چالش های امنیتی فراروی روترها 

• سوء استفاده از آسیب‌پذیری: همه روترهای سخت‌افزاری همراه با نرم‌افزاری ارائه می شوند که به‌طور خودکار نصب می شود و معروف به سیستم‌افزار است؛ وظیفه سیستم افزار کمک به روتر برای انجام عملکردهای خود است. همانظور که هر نرم‌افزاری آسیب‌پذیری‌هایی دارد، سفت‌افزار روتر نیز از چنین قاعده ای مستثنی نیست؛ مهاجمان سایبری اغلب این نقص را مورد سوء استفاده قرار می دهند. ارائه دهندگان روتر به‌طور دوره‌ای به‌روزرسانی‌هایی را برای اصلاح این آسیب‌پذیری‌ها منتشر می‌کنند. به همین دلیل، سیستم افزار روتر همیشه باید به روز باشد. مهاجمان می توانند روترهای پَچ (اصلاح) نشده را در معرض خطر قرار دهند و با سو استفاده از آنها بتوانند ترافیک را نظارت کنند یا از روتر به عنوان بخشی از یک بات نت بهره گیرند.

• حملات DDoS: زیرساخت شبکه سازمان های کوچک و بزرگ اغلب هدف حملات (DDoS) قرار می گیرند. حملات DDoS لایه شبکه اگر اصلاح نشوند می تواند روترها را تحت تأثیر قرار داده و یا باعث خرابی آنها شوند که این امر نیز منتج به از کار افتادن شبکه می شود. یک راه کار مفید برای محافظت از روترها و شبکه ها در برابر حملات DDoS می تواند Cloudflare Magic Transit باشد.
• اطلاعات اکانت مدیریتی: همه روترها همراه با از مجموعه ای از اطلاعات اکانت مدیریتی برای انجام وظایف مدیریتی ارائه می شوند. این اطلاعات معمولا روی مقادیر پیش فرض تنظیم می شوند، مانند “admin” به عنوان نام کاربری و “admin” به عنوان رمز عبور. 

نام کاربری و رمز عبور را باید در اسرع وقت به چیزی امن‌تر تغییر داد. این مقادیر پیش‌فرض رایج برای مهاجمان مشخص هستند و در صورت عدم بازنشانی، آنها می توانند کنترل روتر را از راه دور بدست آوردند و شروع به سو استفاده کنند.

ایا روتر همان مودم است؟

اگرچه برخی از ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) ممکن است یک روتر و یک مودم را بصورت یک دستگاه واحد ترکیب کنند، اما آنها یکسان نیستند؛ پس جواب سوال ما خیر است. هر یک نقش متفاوت اما به همان اندازه مهمی را در اتصال شبکه ها به یکدیگر و به اینترنت دارند.

یک روتر شبکه ها را شکل می دهد و جریان داده ها را در داخل و بین آن شبکه ها مدیریت می کند، در حالی که وظیفه یک مودم اتصال آن شبکه ها به اینترنت است. نحوه انجام این اتصال از این قرار است که یک مودم سیگنال های دریافتی از ISP را به سیگنال های دیجیتالی تبدیل می کنند که قابلیت تفسیر توسط هر دستگاه متصل به شبکه را دارد.

 هر دستگاهی برای اتصال به اینترنت به مودم متصل می شود؛ به طور متناوب، یک روتر می تواند به توزیع سیگنال بین چندین دستگاه در یک شبکه کمک کند و همه آنها را مجاز به اتصال همزمان به اینترنت کند.

برای درک بهتر موضوع بیایید چنین تصور کنید کارن یک دستگاه روتر دارد، اما شبکه وی دارای مودم نیست، او قادر خواهد بود تا یک LAN ایجاد کند و داده‌ها را بین دستگاه‌های موجود در آن شبکه ارسال کند ولی امکان اتصال آن شبکه به اینترنت برای وی میسر نخواهد بود.

 حال ارغوان را در نظر بگیرید که دستگاه مودم را دارد اما روتر ندارد. او می‌تواند یک دستگاه (مثلاً لپ‌تاپش) را به اینترنت متصل کند، اما توانایی توزیع اتصال اینترنت را بین چندین دستگاه (مثلاً کامپیتور شخصی و تلفن هوشمندش) را نخواهد داشت.

در نقطه مقابل ایلیاست که هم روتر و هم مودم دارد. با استفاده از این دو دستگاه، او می تواند با کامپیتور رومیزی، تبلت و گوشی هوشمند خود یک شبکه LAN ایجاد کند و همه آنها را همزمان به اینترنت متصل کند.

سخن آخر

 در این مقاله ابتدا دستگاه روتر را معرفی کردیم، و گفته شد که روتر داده ها را در شبکه های کامپیوتری دریافت و ارسال می کند. روترها گاه با سایر اجزای شبکه نظیر هاب، مودم  و یا سوئیچ شبکه اشتباه گرفته می شوند، که به اختصار تفاوت آنها بررسی شد. در ادامه انواع روتر و نحوه کار آن تشریح شد. نحوه تنظیم این دستگاه و همچنین اتصال آن به وای فای نیز توضیح داده شد.

سوالات متداول

روتر  Wi-Fiچیست؟

روترهای بی سیم یا روتر وای فای معمولاً در خانه ها مورد استفاده قرار می گیرند و دستگاه های سخت افزاری هستند که ارائه دهندگان خدمات اینترنت با استفاده از آنها شما را به شبکه اینترنت کابلی یا xDSL خود متصل می کنند. روتر بی سیم که گاه از آن روتر Wi-Fi نیز یاد می شود، عملکردهای شبکه یک اَکسس پوینت بی سیم و یک روتر را ترکیب می کند.

آیا روتر همان وای فای است؟

روتر دستگاهی است که معمولاً به یک مودم متصل می شود و Wi-Fi را ارائه می کند. اطلاعات با استفاده از روتر را از اینترنت به دستگاه های شخصی مانند کامپیتور، موبایل و تبلت ارسال می شود. دستگاه های موجود در منزل شما که امکان اتصال به اینترنت را دارند، شبکه (LAN) شما را شکل می دهند.

آی پی روتر من چیست؟

در نوار جستجو CMD را تایپ کنید و Command Prompt را انتخاب کنید. سپس ipconfig را تایپ کنید. حال می توانید آدرس IP روتر خود را در قسمت «Default Gateway» ببینید.

عملکرد های اصلی روتر چه مواردی را شامل می شود؟

 3 عملکرد اصلی یک روتر عبارت هستند از: مسیریابی پکِت های داده، فیلتر کردن آدرس شبکه و عمل به عنوان واسط بین شبکه ها. از این میان وظیفه اصلی روتر ارسال پکِت های داده بین شبکه ها است.

در دنیای دیجیتال امروز، امنیت اطلاعات و دسترسی‌های شبکه‌ای به یکی از مهم‌ترین چالش‌های سازمان‌ها و کسب‌وکارها تبدیل شده است. با افزایش استفاده از خدمات ابری و کاربرانی که از راه دور به منابع سازمانی دسترسی پیدا می‌کنند، نیاز به راهکارهایی که امنیت و کنترل دقیق‌تری را فراهم کنند، بیش از پیش احساس می‌شود.
یکی از این راهکارهای نوین و پیشرفته که به سرعت جای خود را در میان فناوری‌های امنیتی باز کرده است، دسترسی شبکه اعتماد-صفر یا ZTNA است. در این مقاله، به بررسی مفاهیم، مزایا و نحوه کارکرد ZTNA خواهیم پرداخت و خواهیم دید که چگونه این فناوری می‌تواند سازمان‌ها را در حفاظت از داده‌ها و منابع خود یاری رساند. با ما همراه باشید تا با یکی از جدیدترین و مؤثرترین راهکارهای امنیت شبکه آشنا شوید.

ZTNA چیست؟

دسترسی شبکه اعتماد صفر یا ZTNA، یک راهکار امنیتی IT است که دسترسی از راه دور و ایمن به اپلیکیشن ها، داده ها و سرویس های یک سازمان را بر اساس کنترل دسترسی هایی که شما در پالِسی تعریف می کنید، ارائه می دهد؛ ZTNA با شبکه های خصوصی مجازی (VPN) متفاوت است، به طوری که VPN به کل شبکه دسترسی می دهد ولی ZTNA، فقط به اپلیکیشن ها و سرویس های خاص و از قبل تعیین شده دسترسی می دهد و با افزایش تعداد کاربران از خانه یا هر جای دیگر که به منابع دسترسی دارند، راهکار ZTNA به رفع شکاف ها در سایر تکنولوژی ها و دسترسی های از راه دور کمک می کند.

بهتر است بدانید دسترسی شبکه اعتماد صفر  (Zero Trust Network Access)، یک راهکار امنیتی نوین است که دسترسی به اپلیکیشن‌ها، داده‌ها و سرویس‌های یک سازمان را با دقت بیشتری نسبت به سایر سیستم های امنیتی از جمله VPN مدیریت می‌کند. برخلاف VPN که به کاربران دسترسی کامل به شبکه سازمانی را می‌دهد، ZTNA فقط به منابع مشخص و از پیش تعیین‌شده اجازه دسترسی می‌دهد؛ بهتر است بدانید این اتفاق تنها پس از احراز هویت دقیق کاربران صورت میگیرد.
با به کارگیری شبکه اعتماد صفر هیچ کاربری به طور پیش‌فرض به منابع شبکه دسترسی ندارد و دسترسی تنها بر اساس نیاز و با کنترل‌های دقیق امنیتی فراهم می‌شود. ZTNA از طریق ایجاد یک تونل اختصاصی و رمزگذاری شده، ارتباطات کاربران با سرویس‌ها را ایمن کرده و با مخفی کردن IPهای حساس، یک لایه اضافی از امنیت را برای شبکه فراهم می‌کند.

ZTNA چگونه کار می کند؟

زمانی که ZTNA فعال است، دسترسی به برنامه ها و منابع خاص، تنها پس از احراز هویت کاربران به سرویس ZTNA امکان پذیر می شود که پس از احراز هویت، ZTNA یک تونل اختصاصی امن و رمزگذاری شده را فراهم می کند تا کاربران به اپلیکیشن ها و سرویس ها، با IP  های مخفی شده (در حالت عادی برای همه قابل مشاهد است) دسترسی می یابند که این، یک لایه دیگر از محافظت و امنیت را برای شبکه ایجاد میکند، ZTNA دسترسی به اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های خاص و مشخص‌شده را محدود می‌کند. این فرآیند به طور کلی به این صورت عمل می‌کند:

احراز هویت و تأیید اعتبار:
هر کاربر یا دستگاهی که قصد دسترسی به منابع سازمان را دارد، ابتدا باید توسط سرویس ZTNA احراز هویت شود. این احراز هویت ممکن است از طریق اعتبارنامه‌های چندعاملی (MFA) و یا روش‌های دیگر مانند SSO (ورود یکپارچه) انجام شود. این مرحله تضمین می‌کند که فقط کاربران مجاز قادر به درخواست دسترسی هستند.
یجاد تونل امن:
پس از احراز هویت موفقیت‌آمیز، ZTNA یک تونل اختصاصی و رمزگذاری شده بین کاربر و سرویس یا اپلیکیشن موردنظر ایجاد می‌کند. این تونل تضمین می‌کند که ارتباطات بین کاربر و منابع سازمانی به صورت ایمن و بدون خطر شنود می شود و  یا دسترسی غیرمجاز برقرار می‌شود.
پنهان‌سازی منابع:
در ZTNA، منابع شبکه (مانند سرورها و اپلیکیشن‌ها) برای کاربرانی که احراز هویت نشده‌اند، پنهان می‌مانند. این بدان معناست که حتی اگر یک مهاجم به شبکه نفوذ کند، نمی‌تواند منابع حیاتی را شناسایی یا به آنها دسترسی پیدا کند.
کنترل دسترسی دقیق:
دسترسی به منابع تنها بر اساس پالیسی‌های دسترسی تعریف‌شده و نیاز واقعی کاربران فراهم می‌شود. ZTNA این دسترسی‌ها را بر اساس معیارهایی مانند نقش کاربر، مکان، نوع دستگاه، و سطح ریسک تعیین می‌کند. این رویکرد به جلوگیری از دسترسی غیرمجاز و سوءاستفاده از شبکه کمک می‌کند.
نظارت و مدیریت پس از اتصال:
ZTNA فقط در مرحله اولیه احراز هویت و اتصال متوقف نمی‌شود. پس از برقراری اتصال، ترافیک کاربران به‌صورت مداوم نظارت می‌شود تا رفتارهای مشکوک شناسایی و مسدود شوند. این نظارت مداوم به جلوگیری از نشت داده و سایر تهدیدات کمک می‌کند.
این مراحل به ZTNA امکان می‌دهد تا یک لایه امنیتی قوی و انعطاف‌پذیر برای دسترسی به منابع سازمانی ایجاد کند، که هم از امنیت بیشتر برخوردار است و هم انعطاف‌ پذیری و مقیاس‌ پذیری لازم برای حمایت از کاربران راه دور را دارد.

کاربرد های اصلی ZTNA

لیست زیر از جمله کاربرد های اصلی ZTNA در سازمان های مختلف است:

دسترسی و احراز هویت

کاربرد اصلی ZTNA، ارائه یک مکانیزم دسترسی بسیار حساس و دقیق بر اساس هویت کاربران است؛ وقتی که VPN مبتنی بر IP، دسترسی گسترده ای را به یک شبکه فراهم می کند، ZTNA، دسترسی جزئی، محدود و کنترل شده ای را به منابع و سرویس های شبکه که در پالیسی های کنترل دسترسی تنظیم شده است را ارائه می دهد که با منع یا محدود سازی دسترسی برخی دستگاه های مشکوک و خطرناک به منابع سازمان، منجر به سطوح بیشتری از امنیت می شود.

دید جامع و کنترل

با توجه به اینکه ZTNA، پس از احراز هویت، ترافیک کاربر را مورد بررسی قرار نمی دهد، ممکن است یک پرسنل، از این مورد جهت مقاصد شرورانه استفاده بکند یا حتی ممکن است در صورتی که اعتبار کاربر گم یا دزدیده شود، ایجاد دردسر شود. با افزودن ZTNA در راهکار سرویس دسترسی ایمن (SASE)، می توان از امنیت، مقیاس پذیری . قابلیت های شبکه مورد نیاز برای دسترسی ایمن از راه دور و همچنین نظارت پس از اتصال برای جلوگیری از نشت داده بهره مند شد.

تفاوت zero trust و ztna چیست؟

مزایای استفاده از سیستم امنیتی  ZTNA

ZTNA یا دسترسی شبکه اعتماد صفر، مزایای قابل‌توجهی در زمینه امنیت و کارایی شبکه‌های سازمانی ارائه می‌دهد. یکی از مهم‌ترین مزایای ZTNA، افزایش امنیت دسترسی است. برخلاف روش‌های سنتی مانند VPN که به کاربران دسترسی کامل به شبکه می‌دهند، ZTNA دسترسی را به منابع خاص و مورد نیاز محدود می‌کند. این امر باعث کاهش سطح حمله و محافظت بهتر از داده‌ها و اپلیکیشن‌ها در برابر انواع حملات سایبری می‌شود.

Zero Trust Network Access، راهی برای برقراری ارتباط با کاربران و داده ها را حتی در صورتی که در شبکه قرار نداشته باشند، فراهم می سازد؛ این سناریو در حال گسترش یافتن در محیط های متشکل از چند ابر که اپلیکیشن های مبتنی بر سرویس بر روی آنها مستقر می شوند، است. بنابراین، سازمان های مدرن، باید در هر زمان و هر مکان، دارایی های دیجیتال خود را از طریق هر دستگاهی توسط یک پایگاه کاربر توزیع شده در دسترس داشته باشند. ZTNA، دسترسی دقیق و آگاهانه را به اپلیکیشن های کاربردی کسب و کار بدون نیاز به افشای سرویس ها و قرار گرفتن در معرض مهاجمان احتمالی ارائه می دهد.

مدل ZTNA، توسط گارتنر برای جلوگیری از اعتماد بیش از حد به کارفرمایان، پیمانکاران و سایر کاربرانی که در واقع در وظایف خود به دسترسی بسیار محدودی نیاز داشتند، ابداع شد تا دسترسی آنها را فقط بر اساس حد نیازشان محدود کنند تا از خطرات احتمالی حدالامکان جلوگیری شود.

تفاوت ZTNA و VPN

چندین تفاوت بین VPN و ZTNA وجود دارد که در وهله اول، می توان به این اشاره کرد که VPN ها برای ارائه دسترسی به شبکه طراحی شده اند در حالی که ZTNA ها، فقط به منابع خاص و تعیین شده ای دسترسی می دهند که نیاز به احراز هویت دارند.

برخی از کاستی های VPN در مقایسه با ZTNA ها عبارتند از:

بهره برداری از منابع

با افزایش تعداد کاربران از راه دور، بار روی VPN ها نیز افزایش می یابد و این می‌تواند منجر به ایجاد تأخیرات زیادی شود و همچنین می‌تواند نیاز به افزودن منابع جدید به  VPN را، برای پاسخگویی به تقاضا های رو به رشد یا زمان‌های اوج استفاده ایجاد کند که همچنین ممکن است نیروی انسانی را برای سازمان IT تحت فشار قرار دهد.

انعطاف پذیری و چابکی

VPN ها میزان دقت و حساسیت ZTNA ها را ندارند و نصب و پیکربندی نرم‌افزار VPN بر روی تمام دستگاه‌هایی که نیاز به اتصال به منابع سازمانی دارند، چالش برانگیز است ولی در ZTNA، افزودن یا حذف پالیسی های امنیتی و مجوز کاربر بر اساس نیازهای فوری تجاری آن‌ها بسیار آسان‌تر است زیرا ویژگی های ABAC (کنترل دسترسی مبتنی بر ویژگی) و RBAC (کنترل دسترسی مبتنی بر نقش) ZTNA، این کار را ساده می کنند.

بخش بندی

در محیط VPN، کاربر به کل سیستم دسترسی پیدا می کند ولی ZTNA ها رویکردی برعکس دارند و اجازه هیچ گونه دسترسی را نمیدهند، مگر اینکه صاحب اپلیکیشن، داده یا سرویس، دسترسی را به طور خاص برای آن کاربر مجاز قرار داده باشد؛ برخلاف VPN، ZTNA ها تایید هویت مداوم را بر اساس احراز هویت ارائه می دهند به طوری که قبل از اینکه اجازه دسترسی به اپلیکیشن ها، سیستم‌ ها یا سایر دارایی ‌های خاص به هر کاربر یا هر دستگاهی داده شود، تأیید و احراز هویت نیاز است.

چگونه می توان ZTNA را اجرا کرد؟

برای اجرای ZTNA دو رویکرد وجود دارد؛ اتصال آغاز شده با نقطه پایانی (endpoint initiated) و اتصال آغاز شده با سرویس (service-initiated)، همانطور که از اسم آنها مشخص است، در ZTNA آغاز شده با نقطه پایانی، کاربر اتصال به اپلیکیشن را همانند SDP، با یک دستگاه نقطه پایانی آغاز می کند و عامل نصب شده بر روی سیستم با کنترلر ZTNA ارتباط برقرار می کند تا احراز هویت و ارتباطات بین دستگاهی برقرار می شود.

و برعکس، در ZTNA آغاز شده با سرویس، اتصال توسط یک واسطه بین اپلیکیشن و کاربر برقرار می شود که این پروسه، نیازمند به یک کابل اتصال سبک وزن است تا در مقابل اپلیکیشن هایی که بر روی سیستم یا ابر قرار گرفته اند، قرار گیرد. زمانی که اتصال خارجی، کاربر یا اپلیکیشن را احراز هویت می کند، ترافیک از سرویس ZTNA جریان می یابد و اتصال اپلیکیشن هایی را که تنها از طریق یک پروکسی به صورت مستقیم برقرار می شوند، محدود می کند؛ مزیت این رویکرد این است که هیچ عاملی بر روی دستگاه نقطه پایانی کاربر مورد نیاز نبوده و همین مورد، آن را به یک انتخاب محبوب برای دستگاه های بدون مدیریت و دستگاه های BYOD تبدیل می کند.

و همچنین دو روش ارسال برای Zero Trust Network Access وجود دارد؛ ZTNA مستقل (Stand-alone ZTNA) یا ZTNA به عنوان سرویس (ZTNA as a service) که تفاوت هایی دارند:

ZTNA مستقل، نیازمند این است که سازمان، همه ی عناصر ZTNA  را که در لبه ی محیط ابری یا دیتا سنتر قرار می گیرد و ارتباطات را امن سازی می کند خود مستقر و مدیریت کند؛ همچنین این برای سازمان های بدون بار های ابری و مدیریتی مناسب است که مورد استفاده قرار می گیرد.

با  ZTNAهایی که به عنوان سرویس هستند، سازمان لایسنس های کاربر را دریافت می کند و اتصال دهنده ها را در مقابل اپلیکیشن های کاربردی و ایمن مستقر ساخته و از ارائه دهنده ZTNA، اتصال، ظرفیت، و زیرساخت را تحویل می گیرد و این امر به سادگی مدیریت و استقرار شده و مسیر ترافیکی را بهینه سازی می کند تا با کمترین تاخیر زمانی به کاربران منتقل شود.

و همچنین گارتنر اعلام کرده است که بیش از 90 درصد سازمان ها از ZTNA به عنوان سرویس (ZTNA as a service) استفاده می کنند.

ZTNA سرویس محور و ZTNA اِیجِنت محور

ZTNA ایجنت محور، نیازمند نصب یک اپلیکیشن نرم افزاری بر روی سیستم است ولی ZTNA سرویس محور یا کلاود محور، نیاز به نصب اپلیکیشن نرم افزاری ندارد. سازمان هایی که به دنبال یک راهکار اعتماد صفر هستند، باید بهترین رویکردی که نیازهایشان را تامین کند را انتخاب کنند؛ برای مثال، اگر یک سازمان نیازمند به یک ترکیبی از سیستم های مدیریتی و غیر مدیریتی باشد، ZTNA ایجنت محور، بهترین انتخاب برای آن سازمان محسوب می شود؛ و سازمانی که بیشتر بر روی اپلیکیشن های مبتنی بر وب متمرکز است، مدل ZTNA سرویس محور انتخاب بهتری برای آن خواهد بود.

ZTNA به دو رویکرد اصلی تقسیم می‌شود، ZTNA سرویس محور (Service-Initiated) و  ZTNA اِیجِنت محور (Agent-Initiated). هر کدام از این رویکردها ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند.

ZTNA سرویس محور

در این رویکرد، اتصال بین کاربر و اپلیکیشن از طریق یک واسطه که به‌صورت سرویس در حال اجراست، برقرار می‌شود. این روش نیازی به نصب نرم‌افزار یا (Agent) بر روی دستگاه کاربر ندارد. به همین دلیل، می توان گفت ZTNA سرویس محور انتخابی محبوب برای دستگاه‌های بدون مدیریت (Unmanaged Devices) و BYOD (دستگاه‌های شخصی) است. در این مدل، کاربر ابتدا احراز هویت می‌شود و سپس ترافیک او از طریق سرویس ZTNA به اپلیکیشن‌های موردنظر منتقل می‌شود. مزیت این رویکرد، سادگی در استقرار و مدیریت آن است که به‌ویژه برای سازمان‌هایی که از اپلیکیشن‌های مبتنی بر وب استفاده می‌کنند انتخاب مناسبی است.

ZTNA اِیجِنت محور

در این رویکرد، یک نرم‌افزار یا عامل (Agent) بر روی دستگاه کاربر نصب می‌شود. این عامل به کنترلر ZTNA متصل می‌شود و پس از احراز هویت، دسترسی امن به منابع سازمانی را فراهم می‌کند. ZTNA اِیجِنت محور برای سازمان‌هایی که نیاز به کنترل و مدیریت دقیق‌تری بر دستگاه‌های متصل دارند، مناسب است. این مدل امکان پیاده‌سازی پالیسی‌های امنیتی پیشرفته‌تر و احراز هویت چندعاملی (MFA) را فراهم می‌کند. این روش برای سازمان‌هایی که ترکیبی از دستگاه‌های مدیریتی و غیرمدیریتی دارند، ایده‌آل است.
هر دو مدل ZTNA به‌صورت کارآمدی امنیت دسترسی به منابع شبکه را تامین می‌کنند، اما انتخاب بین آنها بستگی به نیازهای سازمان، نوع دستگاه‌های مورد استفاده و سطح مدیریت مورد نیاز دارد.

تفاوت ZTNA و ZTAA

ZTAA یا Zero Trust Application Access، همان شرایط ZTNA را بجای شبکه، بر روی اپلیکیشن پیاده سازی می کند و دسترسی کاربر را با ادغام IdP و SSO، رمزگذاری اتصالات و… به اپلیکیشن ها فراهم می سازد که می تواند بدون عامل نصب شونده بر روی سیستم نقطه پایانی یا وب، ارائه شود. به طور کلی باید بدانید ZTNA (دسترسی شبکه اعتماد-صفر) و ZTAA (دسترسی اپلیکیشن اعتماد-صفر) هر دو از رویکردهای امنیتی اعتماد-صفر استفاده می‌کنند، اما تفاوت‌هایی در نحوه پیاده‌سازی و کاربردهای آنها وجود دارد:

 ZTNA (Zero Trust Network Access)

ZTNA بر امنیت دسترسی به شبکه متمرکز است. این رویکرد دسترسی به منابع شبکه مانند اپلیکیشن‌ها، سرورها و داده‌ها را بر اساس پالیسی‌های دسترسی کنترل‌شده و دقیق مدیریت می‌کند. در ZTNA، کاربران تنها پس از احراز هویت و تأیید اعتبار به منابع خاص و مشخصی از شبکه دسترسی پیدا می‌کنند. این مدل معمولاً برای سازمان‌هایی استفاده می‌شود که نیازمند کنتر دقیق به بخش‌های مختلف شبکه دارند و می‌خواهند از یکپارچگی و امنیت شبکه خود در برابر تهدیدات داخلی و خارجی محافظت کنند.

ZTAA (Zero Trust Application Access)

ZTAA تمرکز خود را به جای شبکه، بر روی اپلیکیشن‌ها قرار می‌دهد. این رویکرد دسترسی کاربران به اپلیکیشن‌های خاص را بر اساس هویت کاربر و اعتبارنامه‌های او (مانند IdP و SSO) کنترل می‌کند. در ZTAA، ممکن است نیازی به نصب نرم‌افزار یا عامل خاصی بر روی دستگاه کاربر نباشد و دسترسی به اپلیکیشن‌ها می‌تواند مستقیماً از طریق وب‌سایت یا ابزارهای مبتنی بر ابر انجام شود. این رویکرد بیشتر برای سازمان‌هایی که به دنبال کنترل دقیق دسترسی به اپلیکیشن‌های خود هستند و کمتر به نگرانی‌های گسترده شبکه‌ای توجه دارند، مناسب است. از دیگر تفاوت های اساسی ZTNA و ZTAA می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• ZTNA بر کنترل دسترسی به منابع شبکه متمرکز است، در حالی که ZTAA به کنترل دسترسی به اپلیکیشن‌های خاص توجه دارد.
• ZTNA معمولاً نیازمند کنترل‌های شبکه‌ای پیچیده‌تر و احراز هویت چندعاملی است، در حالی که ZTAA می‌تواند به راحتی از طریق تکنیک‌های مبتنی بر وب و بدون نیاز به نصب نرم‌افزار خاصی پیاده‌سازی شود.
• ZTNA بیشتر برای سازمان‌هایی با نیاز به مدیریت گسترده دسترسی به شبکه مناسب است، در حالی که ZTAA برای سازمان‌هایی که به کنترل دقیق دسترسی به اپلیکیشن‌ها اهمیت می‌دهند، مناسب است.

به طور کلی، انتخاب بین ZTNA و ZTAA بستگی به نیازهای امنیتی سازمان و نوع دسترسی‌هایی که می‌خواهند کنترل کنند دارند.

چرا به Zero Trust Network Access نیاز داریم؟

با افزایش گستردگی سرویس ها و شبکه های ابری، نیاز به امنیتی مطمئن که کاربران بتوانند به راحتی به سرور ها دسترسی پیدا کنند نیز افزایش یافته است و معماری فوق العاده ZTNA به دلیل حساسیت بالا و دقیق بودنش مورد توجه بسیاری از کسب و کار ها و سازمان ها قرار گرفته است.

Zero Trust Network Access (ZTNA) برای مقابله با چالش‌های امنیتی مدرن که سازمان‌ها با آنها مواجه هستند، ضروری است. در دنیای امروز، که تعداد کارمندان راه دور افزایش یافته و استفاده از سرویس‌های ابری رایج شده است، نیاز به امنیت شبکه‌ای که بتواند دسترسی‌ها را به‌صورت دقیق و پویا کنترل کند، بیشتر از هر زمان دیگری احساس می‌شود.
این رویکرد به جای اعتماد به کاربرانی که داخل شبکه هستند، فرض می‌کند که همه کاربران و دستگاه‌ها بالقوه خطرناک هستند و باید احراز هویت شوند. این به معنای ایجاد یک لایه اضافی از امنیت است که از دسترسی غیرمجاز جلوگیری می‌کند و خطرات مربوط به نقض امنیتی را به حداقل می‌رساند.
همچنین با توجه به افزایش حملات سایبری و پیچیدگی‌های امنیتی ZTNA یک کنترل دقیق‌تر و جزئی‌تر بر دسترسی‌ها ارائه می‌دهد. این سیستم فقط به کاربران و دستگاه‌های احراز هویت‌شده اجازه می‌دهد به منابع خاص دسترسی پیدا کنند، که این امر باعث می‌شود سطح و شدت حملات کاهش یافته و امنیت شبکه افزایش یابد.
ZTNA انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بیشتری را در مدیریت دسترسی‌های شبکه فراهم می‌کند. با این رویکرد، سازمان‌ها می‌توانند به‌سرعت و به‌ آسانی دسترسی‌ها را مدیریت کنند، پالیسی‌های امنیتی را تنظیم نمایند و به نیازهای متغیر تجاری پاسخ دهند، بدون اینکه پیچیدگی‌های زیادی به شبکه اضافه شود. این ویژگی‌ها ZTNA را به یک ضرورت برای سازمان‌هایی که به دنبال امنیت پیشرفته و کنترل دقیق بر دسترسی‌های شبکه‌ای هستند، تبدیل کرده است.

جدول نحوه عملکرد ZTNA

جدول زیر انواع تکنولوژی‌های مختلف به ‌کاررفته در ZTNA و روش‌های استفاده از آنها برای مجاز کردن یا محدود کردن دسترسی به منابع را ارائه می‌دهد.

جمع بندی

ما در این مطلب، با راهکار امنیتی ZTNA، آشنا شدیم و میزان اهمیت آن را درک کردیم؛ این راهکار می تواند به صورت هوشمندانه و با داشتن اطلاعات کافی به شما در مدیریت سیستم های امنیتی از جمله فایروال ها و امنیت سازمانی کمک کند. شرکت داریا می تواند در رابطه با این موضوع به شما کمک کند و شما می توانید برای خرید تجهیزات امنیت شبکه و دریافت مشاوره رایگان ۶۲۲۴ – ۰۴۱  با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

در عصر فناوری و ارتباطات، شبکه‌های بی‌سیم به یکی از ابزارهای ضروری تبدیل شده‌اند و اکسس پوینت‌ها نقش مهمی در تقویت و گسترش این شبکه‌ها ایفا می‌کنند. اگر به دنبال بهبود پوشش Wi-Fi و اتصال دستگاه‌های بیشتر به شبکه‌تان هستید، آشنایی با اکسس پوینت می‌تواند به شما کمک کند. در این مطلب با دستگاه اکسس پوینت و کارایی ها و قابلیت هایی که در اختیار ما می گذارد، آشنا می شویم و نحوه تنظیم و استفاده، و حتی تبدیل و استفاده از روتر به عنوان یک اکسس پوینت را نیز می آموزیم؛ با ما همراه باشید تا کمی عمیق تر به دستگاه ها و تجهیزات شبکه بپردازیم.

اکسس پوینت چیست؟

اکسس پوینت (Access Point) یک دستگاه شبکه‌ای است که به عنوان نقطه دسترسی بی‌سیم (Wi-Fi) عمل می‌کند و امکان اتصال دستگاه‌های بی‌سیم مانند لپ‌تاپ، تلفن همراه و تبلت‌ها به شبکه محلی (LAN) را فراهم می‌کند. اکسس پوینت به صورت فیزیکی به یک شبکه سیمی (مانند یک روتر یا سوییچ) متصل می‌شود و سیگنال‌های بی‌سیم را برای دستگاه‌ها فراهم می‌کند.

بهتر است بدانید اکسس پوینت دستگاهی است که سیستم های شبکه را بدون استفاده از کابل، به شبکه LAN  یا WLAN متصل میکند و داده ها و اطلاعات را ارسال و دریافت میکند؛ اکسس پوینت توسط یک کابل اترنت به روتر وصل می شود و سیگنال های اینترنت را دریافت و سپس به یک شبکه Wi-Fi جداگانه تبدیل می کند، این کار، سرعت بالایی از اینترنت را مهیا می سازد.

تفاوت اکسس پوینت و مودم

مودم از طریق یک DSL یا کابل، به شبکه LAN وصل می شود و سپس سیستم ها و دستگاه ها را به اینترنت متصل می کند؛ مودم، در پروسه demodulation و modulation، صفر و یک های کامپیوتری را به سیگنال های آنالوگ تبدیل کرده و از طریق یک کابل به خط تلفن منتقل می کند، سپس سیگنال های آنالوگ را به سیگنال های دیجیتالی تبدیل کرده و به سیستم ارسال می کند؛ کاربرد اکسس پوینت و مودم در ظاهر یکسان به نظر می رسد، ولی تفاوت هایی مانند نوع اتصال در آن ها مشاهده می شود؛ مودم، یک روتر یا کامپیوتر را به اینترنت وصل می کند در حالی که اکسس پوینت یک اتصال بی سیم به یک شبکه سیمی را برای سیستم ها امکان پذیر می کند؛ اکسس پوینت بیشتر در ساختمان های بزرگ و مودم، بیشتر در محل هایی مانند منازل و مغازه های کوچک مورد استفاده قرار می گیرد.

نحوه تنظیم اکسس پوینت

برخی از تنظیمات اولیه​ ای وجود دارند که باید ابتدا قبل از راه اندازی و استفاده از دستگاه اکسس پوینت، انجام داده شوند، در ادامه به برخی از این تنظیمات می پردازیم.

• نام سیستم که نقطه دسترسی در شبکه را مشخص می​کند
• SSID یک شبکه بی​سیم است که اکسس پوینت در آن پخش می​شود
• نام انجمن ساده پروتکل مدیریت شبکه (SNMP) و ویژگی فایل SNMP (در صورت استفاده از SNMP)
• آدرس IP که شناسه منحصر​به​فرد نقطه دسترسی در شبکه است.
• ماسک زیر شبکه و دروازه پیش​فرض که بخش شبکه و مسیر نقطه دسترسی را مشخص می​سازد
• حالت امنیتی، که تعیین می​کند نقطه دسترسی چگونه ترافیک بی​سیم را احراز هویت و رمزگذاری کند
• تنظیمات رادیویی که باند فرکانس، کانال و قدرت سیگنال بی​سیم را کنترل می​کند.
• اگر در مراحل اولیه نصب نیاز به شروع مجدد دارید، می​توانید اکسس پوینت را به تنظیمات پیش​فرض کارخانه بازنشانی کنید. با استفاده از دکمه MODE تنظیمات پیش​فرض بازنشانی می​شود.

نحوه راه اندازی و استفاده از اکسس پوینت

برای راه اندازی و استفاده اکسس پوینت، ابتدا یک مکان مناسب برای قرار دادن اکسس پوینت خود انتخاب کنید؛ اگر روتر شما از نوع وایرلس باشد، اکسس پوینت را در مکانی قرار دهید که  هیچ تداخلی با دستگاه های دیگر شبکه محلی نداشته باشد و به​ خوبی محدوده تحت پوشش را گسترش دهد؛ و اگر روتر شما از نوع سیمی باشد، اکسس پوینت را در مکانی که تداخلی با عملکرد تجهیزات سخت ​افزاری و نرم ​افزاری دیگر نداشته باشد قرار دهید.

اکسس پوینت را در محلی قرار دهید که هیچ تداخلی با روتر نداشته باشد و با توجه به هدفی که از اکسس پوینت دارید، آن را در مکانی قرار دهید که در مسیر انتقال اطلاعات هیچ مانعی برای آن پیش نیاید و امکان بروز اختلال در شبکه به حداقل برسد؛ اگر دستگاه شما با آداپتور AC/DC تغذیه می​شود، آن را به اکسس پوینت متصل کرده و سپس آن را به پریز برق متصل کنید.

در ادامه، با استفاده از یک کابل اترنت(Ethernet)، اکسس پوینت را به روتر وصل کنید ولی به این نکته نیز توجه داشته باشید که کابل باید از یک طرف به پورت LAN روتر متصل شده و از طرف دیگر به پورت اصلی اترنت اکسس پوینت وصل شود؛ بعد از این، طرف دیگر کابل اترنت را برای اتصال به روتر به سیستم کامپیوتر وصل کنید و توجه داشته باشید که کابل اترنت باید از یک طرفی به پورت LAN روتر و از طرفی دیگر به پورت اترنت کامپیوتر متصل شود؛ با این کار، شما کامپیوتر را به شبکه محلی متصل می کنید و به اکسس پوینت اجازه مدیریت مستقیم انتقال داده​ها را می دهید و اگر نیاز به دسترسی به اینترنت از طریق شبکه محلی بود، از کابل اترنت برای اتصال روتر به مودم استفاده کرده و آن را از طرفی به پورت اصلی اترنت روتر و از طرفی دیگر به پورت اترنت مودم متصل کنید.

در مرحله بعدی، با توجه به دفترچه راهنما که درون جعبه دستگاه قرار گرفته است، اکسس پوینت را کانفیگ کنید و پس از این شما موفق به راه اندازی اکسس پوینت خود شده اید.

چگونه اکسس پوینت را به مودم وصل کنیم؟

همانطور که میدانید، اکسس پوینت این قابلیت را دارد که چندین کاربر به صورت همزمان به آن متصل شوند و از ترافیک اینترنتی آن در محدوده گسترده ای بهره مند شوند ولی مودم از این قابلیت برخوردار نبوده و فقط تعداد افراد محدودی می توانند به صورت همزمان از آن بهره مند شوند؛ به همین دلیل است که سازمان ها و افراد ماهر مانند تیم IT به اتصال این دو دستگاه کارآمد به هم رو آوردند؛ برای اتصال اکسس پوینت به مودم، ابتدا باید اکسس پوینت را با استفاده از یک کابل اترنت به روتر شبکه متصل کرد و سپس مودم و روتر را به هم وصل کرد؛ با انجام این کار، ارتباط بین اکسس پوینت و مودم برقرار می شود و کاربران بیشتری از ظرفیت یک مودم می توانند به شبکه اینترنتی Wi-Fi وصل شوند.

اتصال اکسس پوینت به سوئیچ شبکه

اتصال اکسس پوینت به سوئیچ عملی است که در بیشتر شبکه های سازمانی صورت می گیرد تا محدوده تحت پوشش Wi-Fi را گسترده تر کنند؛ برای متصل کردن یک اکسس پوینت به سوئیچ شبکه، باید از یک کابل استاندارد اترنت استفاده شود به طوری که یک طرف آن را به یکی از پورت های اکسس پوینت، و طرف دیگر آن به یکی از پورت های سوئیچ شبکه متصل باشد، پس از برقراری اتصال، می توان از محدوده گسترده تری از اینترنت برای کاربران بهره مند شد. برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با سوئیچ شبکه چیست؟ کلیک کنید.

تبدیل مودم به اکسس پوینت بدون کابل

برای تبدیل یک مودم به اکسس پوینت، باید ابتدا به صفحه تنظیمات دسترسی آن وارد شوید که معمولا با یک لاگین ساده در یک مرورگر وب امکان پذیر است؛ سپسOperation mode  را به Access Point تغییر دهید؛ این کار عملکرد روتینگ مودم را غیر فعال کرده و باعث می شوند که فقط از سیگنال های Wi-Fi پشتیبانی کند؛ به همین دلیل نیازمند اتصال به یک روتر را خواهد داشت تا ترافیک اینترنت برقرار شود. اکثر مودم های امروزی و مدرن، نمی توانند به صورت مستقل به عنوان یک اکسس پوینت عمل کنند و برای عملکرد قابل قبول نیاز به یک روتر دارند.

چگونه اکسس پوینت را به مودم وصل کنیم؟

تبدیل یک روتر بی سیم به اکسس پوینت کار آسان و راحتی است و در گام اول بهتر است بدانید که اگر در یک شبکه دو روتر قرار داشته باشد، برای اینکه در تشخیص IP آدرس ​ها اختلال ایجاد نشود، باید یکی از روتر ها به اکسس پوینت تبدیل شود ولی این نکته را نیز در نظر داشته باشید که یک روتر، در واقع یک اکسس پوینت است که از قابلیت مسیریابی و DHCP Server برخوردار می ​باشد؛ پس می ​توان به این نتیجه رسید که برای تبدیل یک روتر بی سیم به اکسس پوینت، علاوه بر اینکه باید در تنظیمات عمومی تغییراتی ایجاد کرد، باید DHCP سرور را نیز غیر فعال کرد.

برای تبدیل یک روتر به اکسس پوینت، باید اول تنظیمات عمومی آن انجام شود و برای انجام این کار نیز، باید ابتدا روتر را به کامپیوتر وصل کرده و سپس آن را روشن کنید؛ و در ادامه باید به مرورگر خود بروید و IP آدرس را وارد کنید و IP آدرس را به ساب نت روتر اصلی تغییر دهید.

کاربرد اکسس پوینت در شبکه

از اکسس پوینت ها، در ساختمان های بزرگ مانند دکل اپراتور های تلفن همراه، شبکه های داخلی، کامپیوتری، مخابراتی، بلوتوث و… استفاده می شود ولی این به این معنا نیست که نمی توان از آنها در محل های کوچک تر مانند مغازه ها نیز استفاده کرد؛ با اتصال اکسس پوینت به یک سوئیچ یا روتر، اتصال آسان دستگاه ها به اینترنت با سرعت بالا امکان پذیر می شود و همچنین از اکسس پوینت که در حالت Repeater تنظیم شده است، برای تقویت امواج برای مسافت های دور تر نیز استفاده می شود.

سخن پایانی

شرکت داریا، وارد کننده معتبر دستگاه های امنیت شبکه است و بهترین خدمات اکسس پوینت های برند Fortinet و Cisco، که محصولات اورجینال هستند، به همراه ضمانت و با مناسب ترین قیمت، به شما مشتریان ارائه می دهد.

اکسس پوینت‌ها با ارائه اتصال بی‌سیم پایدار و گسترده، نقشی کلیدی در بهبود و گسترش شبکه‌های محلی ایفا می‌کنند. چه در محیط‌های کوچک مانند منازل و مغازه‌ها و چه در سازمان‌ها و ساختمان‌های بزرگ، استفاده از این دستگاه‌ها به شما امکان می‌دهد تا بهره‌وری و کارایی شبکه خود را به حداکثر برسانید. با انتخاب و تنظیم درست اکسس پوینت‌ها، می‌توانید اتصالات بی‌سیم مطمئن و پرسرعتی را برای کاربران خود فراهم کنید. شرکت داریا نیز با ارائه دستگاه‌های امنیتی و اکسس پوینت‌های معتبر، گزینه‌ای ایده‌آل برای تأمین نیازهای شماست.

آیا تا به حال به این فکر کردین که با وجود این همه ویروس ها و بدافزار ها و هزاران هزار خرابکاری دیگه سایت ها و سرورهای بزرگ معمولا از کار نمی افتن و همیشه کار میکنن؟ اگر قرار بود تقی به توقی همه چی از کار وایسه چی می شد؟ اینجا بود که متخصصین این حوزه تصمیم گرفتن که محیطی و درست کنند که اطلاعاتشون به این راحتی از بین نره؛ پس sandbox ها بوجود آمدند. سندباکس‌ها یکی از ابزارهای کلیدی در زمینه امنیت سایبری، توسعه نرم‌افزار، و تحقیق درباره بدافزارها هستند. با فراهم آوردن محیط‌های امن و ایزوله، امکان تست و بررسی بدون به خطر انداختن سیستم‌های اصلی فراهم می‌شود. از این ابزار می‌توان در شبکه‌های بزرگ و سازمان‌ها برای جلوگیری از نفوذ بدافزار و تشخیص تهدیدات جدید استفاده کرد. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا بیشتر به بررسی این موضوع بپردازیم.

 Sandbox چیست؟

اصطلاح ” sandbox ” از مفهوم جعبه شنی کودک گرفته شده است، چایی که که در آن بچه ها بدون اینکه خطرات دنیای واقعی آنها را تهدید کند، می توانند هر آنچه که می خواهند را بسازند، خراب کنند و آزمایش کنند. به همین ترتیب، یک sandbox دیجیتال به محققین این فرصت را فراهم می آورد تا بدون نگرانی از عواقب، موضوعی را تست کنند.

سندباکس، یک محیط تست نمونه که فضای امنی برای آزمایش است را در طول چرخه توسعه نرم افزار فراهم می کند. همچنین زمانی که در حال یادگیری یک مهارت جدید هستید و یا مایل هستید بدون صرف منابع و هزینه های زیاد به طور عملی در مورد ویژگی‌های مختلف یک موضوع تحقیق کنید می توانید از sandbox بهره بگیرید. 

Sandbox در حوزه تکنولوژی و امنیت سایبری به معنای محیطی ایزوله و امن است که برای تست، اجرا و ارزیابی نرم‌افزارها یا فایل‌ها بدون ایجاد خطر برای سیستم اصلی طراحی شده است. این محیط به توسعه‌دهندگان و متخصصین امنیت سایبری امکان می‌دهد تا کدها یا برنامه‌های جدید و مشکوک را بدون اینکه سیستم واقعی دچار مشکل یا آلودگی شود بررسی کنند،

مزایای استفاده از Sandbox

Sandboxing مزایای بی شماری از جمله حفاظت از داده ها گرفته تا ارتقاء تست نرم افزار را ارائه می دهد. برخی از برجسته ترین مزایای استفاده از محیط سندباکس عبارتند از:

امنیت پیشرفته: یک sandbox لایه پیشرفته ای از امنیت را فراهم می کند؛ با نگهداری نرم‌افزارهایی که بالقوه مضر هستند در این محیط کنترل‌شده، sandboxing امنیت شبکه سیستم‌های گسترده‌تر و داده‌های حیاتی را تضمین می‌کند.

محیط تست ایمن: sandboxها به عنوان یک محیط آزمایشی برای تحقیق و توسعه عمل می کنند و این فرصت را برای سازمان ها را فراهم می آورد تا اپلیکیشن ها را قبل از ارائه به مرحله تولید در یک فضای امن اجرا کنند. 

قرنطینه ایمیل: از sandboxها معمولاً به عنوان فضایی برای قرنطینه کردن ایمیل های مشکوک و پیوست های آنها استفاده می شوند. فیلترهای ایمیل معمولا تهدیدهای بالقوه را علامت گذاری می کنند، اما مدیران به مکانی امن نیاز دارند تا این تهدیدات را بدون خطر فعال شدن آنها بیابند. 

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با چطور امنیت ایمیل را افزایش دهیم؟ کلیک کنید.

آنالیز پیشگیرانه تهدید: sandboxها فضای پیشگیرانه ای را برای ارزیابی و فهم تهدید فراهم می کنند و تضمین می کنند که سازمان ها می توانند خطرات احتمالی را قبل از نفوذ به سیستم های واقعی شناسایی و دفع کنند.

تسهیل تست نرم‌افزار: ارزش واقعی sandboxها بیش از اینکه به خاطر ایجاد مانع در برابر تهدیدات باشد، از منظر برای توسعه‌دهندگان است. آن‌ها می‌توانند کدهای جدید، به‌روزرسانی‌ها یا کل اپلیکیشن را برای شناسایی و رفع مشکلات بدون تأثیرگذاری بر محیط واقعی آزمایش کنند.

کاربرپسند بودن: در عین حال که ابزاری ارزشمندی برای پرسنل متخصص امنیت سایبری هستند، طراحی ساده sandboxها این امکان را فراهم می سازد تا حتی کارمندان بدون تخصص خاص نیز بتوانند از آن‌ها استفاده کنند. جداسازی و بررسی برنامه های مشکوک تضمین خواهد کرد که افراد بدون به خطر انداختن سیستم های اولیه، کدهای ناشناخته را اجرا کنند.

مقرون به صرفه بودن: پس از استقرار، اصلاح نقض های امنیتی یا رفع اشکالات نرم افزاری پرهزینه خواهد بود. رویکرد پیشگیرانه Sandboxing، هزینه های مالی سرسام آور احتمالی سازمان ها برای مبارزه با این موارد را کاهش می دهد.

یادگیری و سازگاری مداوم: محیط sandboxing یک حلقه بازخورد مداوم را فراهم می کند و از آنجایی که بصورت دائم در مواجه با تهدیدات و رفتارهای نرم افزاری است، در صورت نیاز، برای به روز رسانی پروتکل های امنیتی کمک خواهد کرد.

موارد استفاده از sandbox

در حوزه امنیت سایبری، اطمینان از اینکه منابع شبکه در معرض بدافزار نیستند بسیار مهم است. محیط سندباکس شبکه خاص خود را دارد و معمولاً ارتباط فیزیکی با منابع تولید ندارد. هدف سندباکس اجرای کدهای مخرب و آنالیز آنها است. گاهی اوقات، این کد یک سوء استفاده روز صفر است یعنی تاثیر و میزان خرابکاری آن بدافزار ناشناخته است؛ برای جلوگیری از خسارات و آسیب های احتمالی، سندباکس نباید با زیرساخت های حیاتی در ارتباط باشد.

محققان و تحلیلگران امنیت سایبری از sandbox استفاده می کنند تا نحوه عملکرد بدافزار و روش مبارزه با آن را درک کنند. این اولین گام در طراحی نرم افزار آنتی ویروس است تا از انتشار بدافزار به سیستم های دیگر جلوگیری کند و آن را از سیستم هایی است که قبلاً آلوده شده اند، حذف کند. هدف کلی از sandbox فراهم سازی محیطی امن برای اجرای نرم افزارهای بالقوه مضر یا نامعتبر است. کاربرد های دیگر در ادامه بررسی می شوند: 

محافظت از شبکه: sandboxها اغلب با ابزارهای حفاظتی شبکه ترکیب می شوند. ایمیل‌ها، دانلود ها و سایر فایل‌های دریافتی به‌طور خودکار از طریق سندباکس مسیریابی می شوند تا قبل از رسیدن به کاربر نهایی ازحیث رفتار مخرب بررسی شوند.

آنالیز موشکافانه: پس از یک وقوع یک حمله سایبری، کارشناسان امنیت سایبری از sandbox ها برای مطالعه عمق و تأثیر حادثه استفاده می کنند. و از این طریق امکان آنالیز منشاء، رفتارها و گسترش احتمالی بارهای مخرب فراهم می شود.

سازگاری اپلیکیشن ها: سازمان‌هایی که قصد مهاجرت  به سیستم‌ها یا پلتفرم‌های جدید را دارند، می‌توانند از sandboxها برای آزمایش نحوه عملکرد اپلیکیشن ها یا داده‌های قدیمی استفاده کنند تا از عدم وجود مشکل سازگاری اطمینان حاصل کنند.

رعایت مقررات و خط مشی: برخی از صنایع مقررات سختگیرانه ای در مورد امنیت داده ها، یکپارچگی و دسترسی دارند. sandboxها به اعتبارسنجی کمک می کنند و همچنین بدون خطر نقض داده‌ها اطمینان حاصل می کنند که نرم‌افزار و فرآیندها با چنین مقرراتی مطابقت دارند.

یادگیری و آزمایش: موسسات آموزشی و افرادی که در مورد امنیت سایبری مطالعه می کنند، اغلب از sandboxها به‌عنوان بسترهای آموزشی استفاده می‌کنند. Sandboxing محیط امنی را برای کارآموزان فراهم می کند تا تکنیک های حمله سایبری، آسیب پذیری ها و مکانیسم های دفاعی را بدون ایجاد خطر برای سیستم های واقعی بیاموزند.

در مورد حملات پیچیده، محیط‌های sandboxها این امکان را برای متخصصین این حوزه فراهم می آورند تا بتوانند بدافزارها را قبل از تبدیل شدن به یک مسئله مهم جهانی به سرعت آنالیز و متوقف کنند. برای مثال، باج‌افزارها می‌توانند در سطح جهانی گسترش یافته و سیستم‌های مهم و حیاتی را از کار بیندازند. برای مبارزه با چنین مشکلاتی، محققان از  sandboxها استفاده می کنند.

Sandboxing چگونه کار می کند؟

فرآیند اسکن یک فایل در sandboxها براساس شرکت ارائه دهنده متفاوت است، اما به طور کلی این مراحل را شامل می شود:

1. ارسال فایل از طریق تماس UI یا API.
2. از پیش فیلتر کردن فایل برای دریافت یک حکم سریع.
3. اجرا (انفجار) در ماشین مجازی مناسب.
4. ثبت رویداد و آنالیز خودکار رفتار فایل.
5. اعلام نتیجه به کاربر، در قالبی قابل فهم برای انسان.

برای روشن شدن موضوع، یک نمای کلی از نحوه عملکرد سندباکس Bitdefender آورده شده است:

محیط های Sandbox سخت افزار فیزیکی ماشین میزبان و سیستم عامل کاربر نهایی را شبیه سازی می کنند. گاها بدافزارهای پیشرفته می‌تواند انفجار(اجرا) در یک ماشین مجازی امن را تشخیص دهد و بدین ترتیب نیت خرابکارانه خود را مخفی کنند.

به همین دلیل است که شما باید در انتخاب ارائه‌دهنده نرم‌افزار Sandbox قابل اعتماد دقت کنید تا توانایی تشخیص تکنیک‌های فرار را داشته باشد و انفجار مناسب و موثر در محیط‌های sandbox را تضمین کند.

چگونه می توان یک محیط Sandbox ایجاد کرد؟

هدف Sandbox به نحوه تنظیم آن بستگی دارد. بسیاری از پلتفرم‌های ابری سندباکس مخصوص به خود را برای کار با برنامه‌ها و به‌روزرسانی‌های جدید دارند. به عنوان مثال، اگر هدف شما کار با PayPal به عنوان یک پردازشگر پرداخت است، این پلتفرم دارای یک سندباکس کامل است که می توان از آن برای شبیه سازی محیط تولید استفاده کرد. هر کدی که از sandbox استفاده می کند از تولید جدا می شود، بنابراین خطاها و باگ ها بر پلتفرم اصلی تأثیری نخواهد گذاشت.

اگر برای آزمایش کد یا بدافزار بالقوه به سندباکس نیازمند هستید، می‌توانید یک ماشین مجازی نصب کنید. جعبه ایمنی خود را ایجاد کنید. برای میزبانی محیط مجازی اغلب از VirtualBox استفاده می شود؛ گاه از آن به عنوان “ماشین مجازی” نیز یاد می شود. حال تنها به یک فایل نصب نیاز دارید تا بتوانید سیستم عامل را در ماشین مجازی اجرا کنید.

قبل از نصب سیستم عامل در ماشین مجازی، ابتدا باید منابع سخت افزاری مورد نیاز برای محیط از قبیل حافظه، CPU، ظرفیت ذخیره سازی و آداپتور شبکه را تهیه کرد. این منابع مجازی هستند و خارج از ماشین مجازی در دسترس نخواهند بود. برعکس، برنامه هایی که در محیط جدید شما اجرا می شوند امکان اشتراک گذاری منابع حافظه را با سیستم عامل اصلی یا هر چیزی خارج از ماشین مجازی را نخواهند داشت.

با وجود اینکه قاعدتا محیط Sandbox باید یک فضای امن باشد، مهاجمان همیشه سعی می کنند تا امنیت sandbox را در هم شکنند. شرکت‌های فناوری معمولاً جوایز بزرگی را به هر کسی که بتواند نقصی را در سندباکس بیابد ارائه می‌کند. برای مثال توسعه دهندگان مایکروسافت اج تضمین کرده اند اگر کسی بتواند یک بای پس bypass در سندباکس مرورگر بیابد،تا سقف 30000 دلار جایزه پرداخت خواهند کرد. در سال 2012 توسعه دهندگان گوگل کروم به شخصی که  توانسته بود کدهای غیرمجاز را روی یک دستگاه کاملاً اصلاح شده اجرا کند، مبلغ 60000 دلار پرداخت کردند.

Sandbox برای تحقیقات امنیتی یا آنالیز بدافزارها یک ضرورت است و تضمین می کند که تمام منابع، از جمله ذخیره سازی شبکه، در دسترس ماشین مجازی نیست. با استفاده از سندباکس، آنالیز کدهای بالقوه مخرب، بدون خطر تخریب محیط تولید امکان پذیر خواهد بود.

نمونه های Sandbox

سندباکس ها هم دارای اجزای نرم افزاری هستند و هم اجزای سخت افزاری. یک سندباکس می تواند دارای شبکه ایزوله خودش باشد؛ ولی با محدودیت های سخت افزاری روبرو خواهیم بود؛ حتی می‌تواند روتر Wi-Fi و اتصال ISP مختص خودش را داشته باشد، ولی ایزوله‌سازی بسیار محدودتر خواهد بود. این نوع تنظیمات دسترسی برنامه های مخرب به شبکه اصلی را از نظر فیزیکی غیرممکن خواهد کرد.

اپلیکیشن های متعددی به طور پیش فرض برای محافظت از سیستم عامل لوکال خود از سندباکس ها استفاده می کنند. مرورگرها با استفاده از سندباکس های مخصوص به خود دسترسی اپلیکیشن های مخربی را که در وب اجرا می‌شوند را از منابع ماشین محلی جدا می کنند. زبان‌هایی مانند جاوا، از Sandbox مخصوص به خود برای محافظت از منابع لوکال در برابر کدهای نامعتبر مانند اپلت جاوا که در یک صفحه وب اجرا می‌شوند، استفاده می کنند.

سیستم عامل ویندوز 10 مجهز به Sandbox داخلی است  تا از دسکتاپ در برابر کدهای نامعتبر محافظت کند. این ویژگی جایگزینی برای آنتی ویروس، فایروال و برنامه های ضد بدافزار نیست، اما لایه امنیتی را اضافه می کند که سیستم های عامل قدیمی ویندوز فاقد آن بودند.

HTML5 دارای سندباکسی برای محافظت در برابر سوء استفاده از ویژگی iframe خود است؛ سیستم عامل لینوکس دارای چندین سندباکس اپلیکیشن است که بر روی Seccomp و cgroup ساخته شده اند. شرکت گوگل Google Sandbox API  را در دسترس توسعه دهندگانی قرار داده که کد C++ را می نویسند و می بایست کد خود را قبل از استقرار در محیط تولید غربالگری کنند.

سندباکس های مبتنی-بر-ابر، محیط های مجازی هستند که در فضای ابری میزبانی می شوند، اجرای ایمن و آنالیز کدها را امکان پذیر می کنند و انعطاف و مقیاس پذیری برای اجرای همزمان چندین نمونه از سندباکس را فراهم می کنند.

در نهایت، محیط‌های توسعه معمولاً به عنوان یک سندباکس ساخته می‌شوند. پلتفرم‌هایی مانند Docker و Kubernetes از Containerization استفاده می‌کنند که به عنوان نوعی از sandboxing سبک توسعه‌دهندگان را مجاز می کند تا یک اپلیکیشن را با تمام وابستگی‌هایش در یک «کانتینر» بسته‌بندی کنند. بدین ترتیب اجرای مداوم اپلیکیشن در محیط های مختلف تضمین خواهد شد.

نرم افزار سندباکس

بسیاری از توسعه دهندگان زمانی نرم افزار sandbox را انتخاب می کنند  که بر روی پروژه های مختلفی کار می کنند. برای برخی، راهی برای صرفه جویی در زمان و برای برخی دیگر، راه کاری برای کار در زمینه ای است که برایشان آشنا نیست تا بتوانند با خیال راحت یاد بگیرند و کاوش کنند. گذشته از اینها، نرم افزار sandbox یک ابزار کلیدی برای توسعه دهندگان نرم افزار در صنایع مختلف است. انتخاب نهایی نرم افزار sandbox، اغلب به نوع صنعت و پروژه بستگی دارد. چند نمونه از انواع نرم افزارهای سندباکس و کاربرد متداول آنها را بررسی می کنیم.

Avast Sandbox Avast: یک نرم افزار سندباکس محبوب است که در گوگل بسیار جستجو می شود؛ معمولاً برای اسکن وب سایت ها جهت چک کردن وجود خطرات امنیتی، مانند وب سایت های جعلی، محافظت از کاربران در برابر حملات از راه دور یا باج افزارها استفاده می شود.

CodeSandbox: این سندباکس جاوا اسکریپت در توسعه وب مفید است و در ساخت، ویرایش و بررسی کدهای جدید به صورت جداگانه یا مشترک استفاده می شود.

MoQuality: این سندباکس تست UI را برای اپلیکیشن های موبایلی Android و iOS فعال می‌کند و تمام مصنوعات آزمایشی (تست‌ها، ساخت‌ها و گزارش‌ها) را در یک داشبورد ذخیره می‌کند.

Ostia Portus: این سندباکس زمان‌بندی‌ تست بهبود محصول/محصولات جدید را که برای پشتیبانی به لینک هایی به سیستم‌های فناوری اطلاعات نیاز دارند را کاهش می دهد. چندین نسخه همزمان و همچنین توسعه نمونه تکراری را تا زمان انتشار محصول امکان پذیر می کند.

VMware Workstation Pro: این سندباکس برای اجرای چندین سیستم عامل به عنوان ماشین های مجازی (VM) روی یک کامپیوتر لینوکس یا ویندوز استفاده می شود؛ متخصصان فناوری اطلاعات با استفاده از آن یک نرم‌افزاری را برای استفاده گسترده شخص ثالث یا مصرف‌کننده می سازند و یا آزمایش می کنند.

ویژگی های ضروری یک sandbox خوب 

اگر علاقه مند به سرمایه گذاری در یک راه کار سندباکس قابل اعتماد هستید، پس این ویژگی ها را باید در نظر داشته باشید:

محدودیت‌های نرخ مجاز: اگر نتوانید فایل‌های زیادی را به sandbox ارسال کنید، قابلیت‌های تشخیص و آنالیز شما نیز محدود خواهد شد.

از پیش‌فیلترسازی کارآمد: اگر بدنبال احکام سریع و ارزیابی هشدار قابل‌اطمینان داشته باشید،  از پیش‌فیلترسازی یک ویژگی مهم خواهد بود.

موتورهای تشخیص تهدید کیفی: بهترین sandboxها از فناوری‌های پیشرفته ضد بدافزار برای شناسایی تهدیدها استفاده می‌کنند.

گزارش عمیق و مرتبط: Sandboxing تنها در صورتی مفید خواهد بود که قادر باشید اطلاعات عملی در مورد رفتار بدافزار و IoCها به دست آورید.

سهولت یکپارچه‌سازی: چه فایل‌ها را از طریق API یا یک رابط کاربری ارسال کنید، sandboxهای خوب به راحتی قابلیت یکپارچه سازی را خواهند داشت.

تعادل بین زمان اجرا، کیفیت حکم و عمق گزارش: یک سندباکس خوب قادر خواهد بودتا زمان اجرا را با موارد استفاده مختلف تطبیق دهد؛ یعنی فایل را به همان میزانی که برای یک حکم سریع لازم است اجرا می کند، یا کمی طولانی‌تری اجرا می کند تا اطلاعات دقیق تری حاصل شود.

گریز از  Sandbox

Sandbox Escape یا گریز از sandbox به سوء استفاده از آسیب پذیری های امنیتی در یک محیط sandbox اشاره دارد که امکان اجرای کد غیرمجاز را فراهم می کند. این پدیده ارتباط قابل توجهی با امنیت سایبری دارد و چالشی حیاتی در جداسازی و آنالیز برنامه‌های مخرب بالقوه ایجاد می‌کند.

هدف اصلی گریز از sandbox در حوزه امنیت سایبری دور زدن اقدامات حفاظتی است که عوامل تهدید را قادر می سازد تا پِی لود payloadهای مخرب را در یک سیستم اجرا کنند. مجرمان سایبری با غلبه بر این لایه‌های امنیتی و بدست آوردن دسترسی غیرمجاز، می توانند یکپارچگی کلی یک سیستم را به خطر بیندازند.

روش های جلوگیری از گریز از Sandbox

اقدامات پیشگیرانه در پرداختن به خطرات مرتبط با گریز از سندباکس بسیار مفید است. پذیرش بهترین شیوه ها و درک ضرورت آن ها به ایجاد مکانیسم های دفاعی قوی در برابر این تهدید کمک می کند.

پَچ های امنیتی و به‌روزرسانی‌های منظم: به روز رسانی و تقویت مکرر سیستم ها و نرم افزارهای امنیتی یک استراتژی دفاعی محوری است. با رسیدگی سریع به آسیب‌پذیری‌ها، سازمان‌ها می‌توانند خطر سوء استفاده از گریز از sandbox را کاهش دهند.

پایش و آنالیز مبتنی بر رفتار: با پیاده‌سازی ابزارهای نظارتی و تحلیل مبتنی بر رفتار، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا ناهنجاری‌هایی را که نشان‌دهنده اقدام برای گریز از sandbox هستند را شناسایی کنند. این اقدام پیشگیرانه در جلوگیری از نقض امنیت حیاتی است.

مکانیسم های دفاعی چند لایه: اتخاذ یک استراتژی دفاعی چند لایه وضعیت امنیتی یک سازمان را تقویت می کند و چالش های بزرگی را برای عوامل تهدید که سعی در گریز از sandbox دارند، ایجاد می کند. این رویکرد مستلزم ترکیب تکنولوژی های پیشرفته با پروتکل‌های سختگیرانه برای خنثی سازی تلاش‌های نفوذ است.

سخن آخر

sandbox یک محیط آزمایشی مجزا است که به کاربران امکان می‌دهد برنامه‌ها را اجرا کنند یا فایل‌ها را بدون تأثیر بر اپلیکیشن، سیستم یا پلتفرمی که روی آن اجرا می‌شوند، باز کنند. توسعه دهندگان نرم افزار از sandbox برای آزمایش کدهای برنامه نویسی جدید استفاده می کنند، در حالی که متخصصان امنیت سایبری از آنها برای آزمایش نرم افزارها یا فایل های مخرب بالقوه استفاده می کنند. سندباکس کاربردهای فراوانی در پیشگیری از خرابکاری های سایبری دارد که بصورت مشروح در این مقاله بحث شد.

سوالات متداول

Sandbox چیست؟ 

سندباکس یک محیط آزمایشی ایزوله است که به کاربران امکان می دهد برنامه ها را اجرا یا فایل ها را باز کنند.

سندباکس چگونه ایجاد می شود؟

ایجاد یک Sandbox مانند راه اندازی یک منطقه بازی امن و محصور برای کامپیوتر شما است. برای انجام این کار، می‌توانید از نرم‌افزار ویژه‌ای به نام «ابزار sandboxing» استفاده کنید که اپلیکیشن ها یا کدهای شما را از بقیه کامپیوترتان جدا می‌کند. این امر مانع از تأثیر محتوای سندباکس بر روی سیستم اصلی می شود و آن را تبدیل به فضایی امن برای آزمایش برنامه های جدید یا مرور وب بدون نگرانی از ویروس ها یا بدافزارها می کند.

گریز از Sandboxچیست؟

گریز از Sandbox یک تهدید بزرگ برای یکپارچگی سیستم های سازمانی ایجاد می کند و نیاز به یک رویکرد آگاهانه و پیشگیرانه برای امنیت سایبری را ضروری می کند.

موارد استفاده از Sandbox چیست؟

از sandbox در مواردی از قبیل امنیت پیشرفته، محیط تست ایمن، قرنطینه ایمیل، آنالیز پیشگیرانه تهدید، تسهیل تست نرم‌افزار، مقرون به صرفه بودن استفاده می شود.

در دنیای امروز که اینترنت و فضای مجازی جزئی از زندگی روزمره ما شده است، امنیت اطلاعات شخصی و سازمانی یکی از دغدغه‌های اصلی کاربران اینترنت محسوب می‌شود. سرویس VPN (شبکه خصوصی مجازی) به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای محافظت از حریم خصوصی و اطلاعات آنلاین، نقش بسزایی در افزایش امنیت کاربران دارد. در این مطلب قصد داریم به بررسی کامل مفهوم VPN، نحوه عملکرد آن، انواع مختلف سرویس‌ها، پروتکل‌های امنیتی و کاربردهای آن در حوزه‌های مختلف، به‌ویژه در کسب و کارها بپردازیم. با ما همراه باشید تا با این تکنولوژی مهم بیشتر آشنا شوید.

 VPN چیست؟ 

VPN مخفف ”Virtual Private Network”، به معنای “شبکه خصوصی مجازی” است که یک اتصال ایمن و رمزگذاری شده را بین سیستم و اینترنت برقرار می کند؛ این اتفاق با ایجاد یک تونل اختصاصی برای ارسال و دریافت داده ها و اطلاعات در هنگام اتصال به شبکه های عمومی می افتد و امن سازی و رمزگذاری داده ها از طریق همین تونل خصوصی انجام می شود. این سرویس به شما امکان می‌دهد تا یک اتصال امن و رمزگذاری شده بین دستگاه شما و اینترنت برقرار کنید. VPN با ایجاد یک تونل خصوصی برای انتقال داده‌ها، اطلاعات شما را از نفوذ هکرها و افراد سودجو محافظت می‌کند. 

با استفاده از VPN، آدرس IP شما مخفی می‌ماند و داده‌هایتان هنگام وب‌گردی، خرید آنلاین یا فعالیت‌های بانکی از طریق این تونل رمزگذاری شده انتقال می‌یابند. این سرویس برای اطمینان از امنیت در هنگام اتصال به شبکه‌های عمومی مانند وای‌فای‌های عمومی بسیار مفید است و مانع از دسترسی هکرها به اطلاعات محرمانه شما می‌شود.

امروزه وی پی ان که در بین مردم به آن “فیلتر شکن” نیز می گویند، تبدیل به یکی از بهترین و پرکاربردترین ابزار های حفظ حریم خصوصی در اینترنت و شبکه ها شده است زیرا VPN، اتصال کاربر را رمزگذاری می کند و باعث می شود آدرس IP سیستم او در هنگام وب گردی، خرید اینترنتی و فعالیت های آنلاین مانند فعالیت های بانکی و… مخفی و پنهان بماند تا هکر ها و افراد سودجو نتوانند به اطلاعات محرمانه، سازمانی، شخصی و.. آن ها دسترسی پیدا کرده و از آن ها به نفع خودشان استفاده کنند و به کاربران و بیننده گان وب سایت ها آسیب های هویتی،مالی و… بزنند؛ با این رمزگذاری های امنیتی، ردیابی و شناسایی هویت کاربر و نفوذ به دیتا و سیستم او بسیار سخت و دشوار می شود و مانع بزرگی را بر سر راه هکر ها و مهاجمان سایبری می گذارند. 

 VPNچگونه کار می کند؟ 

استفاده و بکار بردن سرویس های وی پی ان، مخصوصا در هنگام اتصال به وای فای های عمومی، بسیار حیاتی و ضروری است زیرا مهاجمان سایبری و هکر ها، اغلب وای فای های عمومی را مورد هدف قرار می دهند تا اطلاعات و دیتا مربوط به کاربرانی که در حال حاضر به آن وای فای متصل هستند را سرقت کنند.

شبکه خصوصی مجازی یا VPN، با هدف اینکه راهی برای اتصال امن کاربران راه دور به شبکه های داخلی سازمانی و شرکتی وجود داشته باشد، توسعه یافت و پس از آن مشاهده شد که بهره وری سازمانی را بسیار افزایش می دهد و همین امر باعث شد که شرکت ها و سازمان های دیگری نیز از این راهکار امنیتی برای افزایش بهره وری خود استفاده کنند؛ سپس توسعه دهندگان اعلام کردند که افراد و کاربران معمولی نیز می توانند از وی پی ان برای اتصال به اینترنت به صورت امن استفاده کنند.

شبکه خصوصی مجازی (VPN) به جای اینکه ترافیک اینترنتی ارسالی و دریافتی شما را مستقیم به یک سرور یا ISP ارسال کند، ابتدا ترافیک شما را از سرویس VPN رد میکند و سپس داده های شما را به اینترنت هدایت می کند که این باعث می شود که زمانی که دیتا ارسالی شما به مقصد خود رسید، فرستنده سرور VPN شما باید نه خود شما! در غیر این صورت آدرس IP شما قابل شناسایی خواهد بود.

انواع VPN

VPN‌ها انواع مختلفی دارند که هرکدام برای کاربردهای خاصی طراحی شده‌اند. در ادامه به مهم‌ترین انواع VPN اشاره می‌کنیم:

Remote Access VPN

این وی پی ان ها یک شبکه اختصاصی و خصوصی ارائه می دهند که کاربران و کارکنان یک سازمان یا شرکت از راه دور به این سرویس VPN متصل می شوند و در دورکاری منابع شرکت ها مورد استفاده قرار می گیرند.

Site to site VPN

در این نوع از وی پی ان، شعبه های مختلف و متعدد یک سازمان یا یک شرکت به هم متصل می شوند که بجای استفاده از یک وی پی ان به صورت انفرادی، افراد به گروه هایی تقسیم بندی می شوند که به عنوان شعبه هایی از آن شرکت، با فیلتر شکن مکان به مکان به هم متصل شده و ارتباط برقرار کرده و از منابع استفاده می کنند.

پروتکل VPN چیست؟

پروتکل های وی پی ان (VPN)، مجموعه ای از قوانین و مقررات هستند که نحوه انتقال و ذخیره سازی داده ها و اطلاعات بین سیستم و سرور VPN را مشخص می کنند و اپلیکیشن های VPN از این پروتکل ها استفاده می کنند تا یک اتصال و ارتباط امن و پایدار را برقرار کنند.

به طور کل می توان گفت پروتکل VPN مجموعه‌ای از قوانین و استانداردهایی است که نحوه انتقال داده‌ها بین دستگاه شما و سرور VPN را تعیین می‌کند. بهتر است بدانید پروتکل‌های VPN نقش حیاتی در برقراری ارتباطات امن و رمزگذاری داده‌ها دارند. البته توجه داشته باشید که هر پروتکل ویژگی‌های خاص خود را دارد که از جمله این موارد می توان به سرعت، امنیت، و پیچیدگی پیاده‌سازی و … اشاره کرد.

انواع پروتکل های امنیتی VPN

سرویس های وی پی ان در عملکرد خود از پروتکل های امنیتی پیروی می کنند که در ادامه به چند مورد از آن ها می پردازیم: 

پروتکل (IP Security) IP Sec

این پروتکل از داده ها و اطلاعات متحرک که در حال انتقال از طریق تونل ها هستند محافظت می کند و برای ایمن سازی ترافیک بسیار موثر است ولی به قدرت پردازشی بالایی نیاز دارد و ممکن است مقداری عملکرد دستگاه را دچار اختلال کند. توجه داشته باشید، IPSec معمولاً برای ارتباطات VPN در لایه شبکه استفاده می‌شود و از امنیت بالایی برخوردار است.

پروتکل (IPSec) (L2TP)

این پروتکل به تنهایی اطلاعات را رمزگذاری نمی کند و با IPSec ترکیب می شود؛ یکی از مزایای اصلی این پروتکل این است که در اکثر دستگاه ها و سیستم ها قرار دارد و سطح امنیت را بالا نگه می دارد.

پروتکل های SSL و TLS

TSL همان پروتکل توسعه یافته پروتکل SSL است که هردوی آن ها پروتکل رمزگذاری داده ها هستند که انتقال آن ها را امن تر می کنند و از نفوذ و دسترسی های غیر مجاز پیشگیری می کنند.

پروتکل (Point-to-Point Tunneling Protocol) PPTP

این پروتکل اولین پروتکل بود که برای اولین بار در ویندوز 95 ارائه شد؛ سرعت بالایی دارد ولی کیفیت رمزگذاری سطح پایینی دارد.

پروتکل SSH (Secure Shell)

این پروتکل در بین پروتکل های دیگر، محبوب نیست؛ قادر به رمزگذاری خودکار داده ها نیست و پیکربندی سختی دارد؛ به همین دلایل کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.

پروتکل SSTP (Secure Socket Tunneling Protocol)

این پروتکل که توسط مایکروسافت ارائه شده است، بسیار امن بوده و طرز استفاده آسانی دارد ولی در دستگاه هایی که دارای ویندوز نیستند عملکرد قابل قبولی ندارد.

پروتکل(Internet Key Exchange, Version 2) IKEv2

این پروتکل، یک پروتکل مبتنی بر پروتکل IPSec بوده و امنیت و سرعت بالایی دارد؛ تنها نقطه ضعفی که این پروتکل دارد این است که امکان مسدود سازی آن توسط فایروال ها وجود دارد.

پروتکل Open VPN

این پروتکل یکی از محبوب ترین پروتکل های VPN بوده و از سرعت و امنیت بالایی برخوردار است.

مزایای استفاده از سرویس های VPN

وی پی ان، ترافیک داده را مخفی و رمزگذاری می کند و آن را از دسترسی های خارجی و غیر مجاز امن نگه می دارد؛ در ادامه به چند مورد از مزایای استفاده از فیلتر شکن اشاره می کنیم:

رمزگذاری امن

برای خواندن داده ها و اطلاعات، نیاز به کلید رمزگشایی وجود دارد که بدون داشتن آن، نمی توان دیتا را مشاهده کرد؛ و میلیون ها سال طول می کشد تا با حمله brute force، کلید رمزگشایی آن را بدست آورد؛ با کمک VPN، فعالیت های آنلاین شما حتی در شبکه های عمومی نیز مخفی می شود.

مخفی کردن موقعیت مکانی

سرور های VPN، اساسا مثل پروکسی های اینترنت عمل می کنند و از آنجایی که داده های موقعیت دموگرافیک از یک سرور که در کشوری دیگر است می آید، مکان واقعی شما پنهان می شود و علاوه بر این، اکثر سرویس های وی پی ان، گزارش فعالیت های شما را ذخیره سازی نمی کنند ولی برخی وی پی ان ها هم وجود دارد که این گزارش را ثبت می کنند ولی در اختیار فرد ثالثی قرار نمی دهند و این به این معنا است که هیچ یک از فعالیت ها و رفتار های کاربر آشکار نمی شوند.

دسترسی به محتوا وب منطقه ای

محتوا های وب منطقه ای، همیشه و از همه جا قابل دسترسی نیستند؛ سرویس ها و وب سایت ها اغلب حاوی محتوا هایی هستند که فقط از موقعیت های جغرافیایی خاصی میتوان به آن ها دسترسی داشت ولی با جعل موقعیت مکانی که توسط VPN ها اتفاق می افتد، می توان با تغییر مکان خود، حتی به محتوا های وب منطقه ای نیز دسترسی پیدا کرد.

انتقال داده امن

اگر از راه دور کار می کنید، ممکن است نیاز باشد که به فایل های مهم شبکه شرکت خود دسترسی داشته باشید و به دلایل امنیتی، این نوع اتصالات نباز به یک اتصال امن دارد که این امنیت را سرور های VPN ارائه می دهند؛ آن ها به سرور های خصوصی وصل می شوند و از روش های رمزگذاری برای کاهش خطراتی همچون نشت داده، استفاده می کنند.

کاربرد VPN برای کسب و کار

امروزه، اینترنت به یکی از ضروریت های هر یک از کسب و کار ها تبدیل شده است و علاوه بر این، همه ی سازمان ها و شرکت ها، همواره در خطر نفوذ، دسترسی های غیرمجاز و حملات سایبری توسط مهاجمان قرار دارند که با سرعت زیادی نیز در حال افزایش و توسعه هستند؛ بنابراین هیچ کدام از سازمان ها و شرکت ها، چه بزرگ و چه کوچک در امنیت صد درصدی قرار نگرفته اند و به همین دلیل است که محافظت از شبکه ها سازمانی ضروری است.

در حال حاضر، با افزایش میزان دور کاری در کسب و کار ها، امکان کار کردن از خانه و حتی از خارج کشور نیز مهیا شده است و با بکار بردن سرویس های VPN، امکان دسترسی امن افراد به شبکه های سازمانی فراهم می شود و کارکنان می توانند بدون محدودیت جغرافیایی، از هر مکانی که مشغول به کار هستند، با امنیت تضمین شده به اطلاعات و داده های سازمانی دسترسی داشته باشند و بهره وری خود و سازمان را نیز افزایش دهند.

برخی ابزار ها وجود دارند که برای سازمان ها و کسب و کار ها حیاتی هستند اما متاسفانه دسترسی به آن ها توسط ارائه دهندگان آن به کشور ها و مناطق خاصی محدود و غیر مجاز شده است؛ ولی با استفاده از وی پی ان ها می توان به سرور کشور های دیگر متصل شد و با IP مخفی شده، به همان ابزار ها و سرویس ها دسترسی پیدا کرد.

جمع بندی