ترموکس (Termux) یک اپلیکیشن قدرتمند برای سیستم‌عامل اندروید است که امکان استفاده از محیط خط فرمان لینوکس را بر روی دستگاه‌های موبایل فراهم می‌کند. این برنامه به کاربران اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به روت کردن دستگاه، به امکانات یک ترمینال لینوکس دسترسی داشته باشند، ترموکس با ارائه یک محیط ترمینال کامل، ابزارهای مختلفی را برای برنامه‌نویسی، مدیریت سیستم و اجرای اسکریپت‌های مختلف فراهم می‌کند؛ موارد گفته شده تنها چند نمونه از کاربردهای ترموکس هستند.

ترموکس چیست؟

ترموکس (Termux) یک شبیه ‌ساز ترمینال برای سیستم‌عامل اندروید است که به کاربران این امکان را می‌دهد تا یک محیط لینوکسی را بر روی دستگاه‌های موبایل خود تجربه کنند. این برنامه به صورت ناتنظیم‌شده و بدون نیاز به دسترسی روت عمل می ‌کند و به کاربران امکان می‌ دهد که دستورات لینوکس را اجرا کنند و از امکانات خط فرمان مشابه با آنچه در توزیع‌های لینوکس معمولی وجود دارد، بهره ‌برداری کنند.

ترموکس از مدیر بسته APT استفاده می‌کند که مشابه سیستم‌های لینوکس دبیان و اوبونتو است و به کاربران این امکان را می ‌دهد تا بسته‌های نرم‌افزاری مختلفی مانند ابزارهای برنامه‌ نویسی، کتابخانه‌ها، و محیط‌های توسعه را نصب کنند. این قابلیت‌ها شامل پشتیبانی از زبان‌های برنامه‌ نویسی نظیر Python ،Ruby و Node.js است که آن را به ابزاری قدرتمند برای توسعه‌ دهندگان و مدیران سیستم تبدیل می‌ کند.

آموزش کامل دستورات ترموکس از صفر تا صد

ترموکس (Termux) یک ترمینال لینوکس برای اندروید است که به کاربران اجازه می‌دهد دستورات لینوکس را اجرا کنند و حتی ابزارهای مختلف برنامه‌نویسی و هک اخلاقی را روی گوشی خود داشته باشند. این ابزار برای توسعه‌دهندگان، علاقه‌مندان به امنیت و کسانی که می‌خواهند با لینوکس کار کنند، بسیار کاربردی است.

نصب و راه‌اندازی ترموکس

1. برنامه Termux را از Google Play یا سایت رسمی F-Droid دانلود کنید.
2. پس از نصب، برنامه را اجرا کنید.
3. برای بروزرسانی پکیج‌ها، دستور زیر را اجرا کنید:

apt update && apt upgrade -y

این دستور تمامی پکیج‌های موجود را به‌روز می‌کند.

دستورات پایه ترموکس

مدیریت پکیج‌ها

نصب یک پکیج:

pkg install <package-name>

مثال: نصبnano

pkg install nano

حذف یک پکیج:

pkg uninstall <package-name>

جستجوی یک پکیج:

pkg search <package-name>

 دستورات مدیریت فایل‌ها

مشاهده لیست فایل‌ها و پوشه‌ها

ls

ایجاد پوشه جدید:

mkdir <folder-name>

حذف فایل:

rm <file-name>

حذف پوشه و تمام محتویات آن:

rm -rf <folder-name>

انتقال فایل:

mv <source> <destination>

 اجرای اسکریپت‌های پایتون و شل

اجرای یک فایل پایتون:

python <file.py>

اجرای یک اسکریپت شل:

bash <script.sh>

دستورات پیشرفته ترموکس

نصب و استفاده از Git در ترموکس

برای مدیریت کدها و کار با GitHub، ابتدا Git را نصب کنید:

pkg install git

سپس برای کلون کردن یک مخزن:

git clone <repo-link>

استفاده از SSH در ترموکس

برای اتصال به سرور از طریق SSH :

pkg install openssh

ssh user@host

 اجرای سرور Apache و PHP

نصب Apache

pkg install apache2

فعال‌سازی سرور

apachectl start

نصب PHP

pkg install php

اجرای فایل PHP

php index.php

نکات و ترفندهای کاربردی ترموکس

1. فعال‌سازی دسترسی به حافظه داخلی

termux-setup-storage

2. استفاده از کلیدهای میانبر در ترموکس:

CTRL + C: متوقف کردن اجرای برنامه

CTRL + D: خروج از ترمینال

CTRL + L: پاک کردن صفحه نمایش

3. استفاده از Keylogger و ابزارهای هک اخلاقی

git clone https://github.com/thelinuxchoice/blackeye

ترموکس یک ابزار فوق‌العاده برای علاقه‌مندان به لینوکس، برنامه‌نویسان و کارشناسان امنیت است. با یادگیری دستورات پایه و پیشرفته آن، می‌توانید گوشی خود را به یک ترمینال حرفه‌ای تبدیل کنید.

چرا باید از ترموکس استفاده کنیم؟

استفاده از ترموکس (Termux) به دلایل زیر می ‌تواند مفید باشد:

دسترس ‌پذیری محیط لینوکس بر روی اندروید

ترموکس امکان اجرای دستورات و ابزارهای لینوکس را بر روی دستگاه‌های اندرویدی فراهم می‌ کند، که بدون نیاز به روت کردن دستگاه است. این ویژگی به کاربران اجازه می‌ دهد تا از امکانات خط فرمان و ابزارهای لینوکس استفاده کنند که معمولاً تنها بر روی سیستم‌های دسکتاپ یا سرور قابل دسترسی است.

توسعه نرم‌ افزار و برنامه ‌نویسی

ترموکس ابزارهای مختلفی برای برنامه ‌نویسی و توسعه نرم‌افزار فراهم می‌آورد، از جمله زبان‌های برنامه‌ نویسی مانند Python، Ruby و Node.js. با استفاده از این ابزارها، توسعه ‌دهندگان می‌توانند به راحتی کد بنویسند، اسکریپت‌ها را اجرا کنند و پروژه‌های برنامه ‌نویسی را مدیریت نمایند، حتی زمانی که به لپ ‌تاپ یا کامپیوتر دسترسی ندارند.

مدیریت سیستم و شبکه

با استفاده از ترموکس، کاربران می ‌توانند از ابزارهای شبکه‌ای و مدیریتی مانند SSH برای اتصال به سرورهای راه دور استفاده کنند. این ویژگی به مدیران سیستم این امکان را می‌دهد که از طریق دستگاه‌های اندرویدی به سیستم‌های دیگر دسترسی پیدا کنند و عملیات مدیریتی را انجام دهند.

پشتیبانی از ابزارهای اضافی و بسته‌های نرم‌افزاری

ترموکس از مدیر بسته APT استفاده می‌کند که به کاربران این امکان را می‌دهد که بسته‌های نرم‌افزاری متنوعی را نصب کنند. این شامل ابزارهای توسعه، کتابخانه‌ها، و برنامه‌های مختلف است که می‌توانند به نیازهای خاص کاربران پاسخ دهند و قابلیت‌های جدیدی به دستگاه‌های اندرویدی اضافه کنند.

قابلیت سفارشی ‌سازی و انعطاف ‌پذیری

ترموکس به کاربران این امکان را می ‌دهد که محیط ترمینال را با استفاده از شل‌ های مختلف مانند Bash و Zsh سفارشی کنند و همچنین از ابزارهای مدیریت جلسات مانند tmux و screen استفاده کنند. این انعطاف‌پذیری به کاربران این امکان را می‌دهد که محیط کار خود را به تناسب نیازهای شخصی و حرفه‌ای تنظیم کنند.

استفاده از ترموکس به ویژه برای توسعه‌ دهندگان، مدیران سیستم، و کاربرانی که نیاز به دسترسی به ابزارهای خط فرمان و محیط‌های برنامه‌ نویسی در دستگاه‌های موبایل دارند، بسیار مفید و کاربردی است.

هک اینستاگرام با ترموکس

هک کردن حساب‌ های کاربری، از جمله حساب‌ های اینستاگرام، عملی غیرقانونی و غیراخلاقی است و می ‌تواند عواقب قانونی و اخلاقی جدی به دنبال داشته باشد. در اینجا، به دلایل زیر تاکید می‌شود که چرا نباید از ابزارهایی مانند ترموکس برای هک کردن حساب‌های کاربری استفاده کنید:

قانونی بودن و عواقب قانونی

هک کردن حساب‌های کاربری به‌ طور کلی نقض قوانین امنیت سایبری و حریم خصوصی است. این عمل می‌تواند منجر به پیگرد قانونی و مجازات‌های شدید از جمله جریمه‌های مالی و حتی حبس شود. قوانین بسیاری در سراسر جهان حفاظت از داده‌ها و امنیت دیجیتال را به ‌طور جدی پیگیری می ‌کنند و تخطی از این قوانین عواقب جدی به همراه دارد.

اخلاقی بودن و احترام به حریم خصوصی

حریم خصوصی افراد باید مورد احترام قرار گیرد. دسترسی غیرمجاز به اطلاعات شخصی دیگران نقض اصول اخلاقی و احترام به حریم خصوصی است. استفاده از ابزارها و روش‌هایی برای هک کردن حساب‌ های کاربری نشان‌ دهنده عدم احترام به حقوق دیگران و نقض اصول اخلاقی است.

آسیب‌ پذیری‌های امنیتی

اکثر ابزارهایی که به ادعای هک کردن حساب‌های کاربری استفاده می‌شوند، در واقع می‌توانند به سیستم‌های شما آسیب برسانند یا شما را در معرض خطر قرار دهند. این ابزارها ممکن است به عنوان بدافزار عمل کنند یا اطلاعات شخصی شما را به خطر بیندازند.

عدم اثربخشی و درستی اطلاعات

بسیاری از روش‌ها و ابزارهایی که به عنوان راه‌ حل‌های هک ارائه می‌شوند، ناکارآمد و حتی ممکن است تقلبی باشند. این ابزارها ممکن است اطلاعات نادرست یا ناکافی ارائه دهند و نمی‌توان به عملکرد آنها اعتماد کرد.

استفاده صحیح از ترموکس

ترموکس ابزاری برای فراهم کردن محیطی مشابه لینوکس بر روی دستگاه‌های اندرویدی است و به ‌طور قانونی و اخلاقی باید برای اهداف مفید و مشروع استفاده شود، از جمله برنامه ‌نویسی، توسعه نرم‌افزار، و انجام عملیات مدیریتی. استفاده صحیح و مشروع از این ابزارها می‌تواند به توسعه مهارت‌های فنی و استفاده بهینه از فناوری کمک کند.

برای ارتقاء امنیت حساب‌های کاربری و حفاظت از اطلاعات شخصی، توصیه می‌شود از روش‌های قانونی و اخلاقی استفاده کنید، مانند استفاده از رمزهای عبور قوی، فعال‌ سازی احراز هویت دو مرحله‌ای، و آموزش‌های مربوط به امنیت سایبری بهترین روش های ایمن ساختن حساب کاربری اینستاگرام است.

استفاده از ترموکس برای هک کردن حساب‌های کاربری، از جمله اینستاگرام، نادرست و غیرقانونی است و به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. برای هک کردن حساب‌های اینستاگرام با ترموکس، مراحل زیر به طور عمومی توضیح داده می‌شود:

نصب و تنظیم ترموکس: ابتدا باید ترموکس را بر روی دستگاه اندرویدی خود نصب کنید و سپس پکیج‌های مورد نیاز را به‌روزرسانی و نصب کنید. دستورات زیر برای به‌روزرسانی و نصب ابزارهای پایه استفاده می‌شوند:

برای هک کردن، نیاز به ابزارهای خاصی است که معمولاً از منابع آنلاین دریافت می‌شوند. برای مثال، با استفاده از دستور wget https://github.com/fuck3erboy/instahack.git، می‌توانید ابزار Instahack را از گیت‌هاب دانلود کنید. سپس با تغییر دایرکتوری و بررسی محتویات، فایل‌های لازم را پیدا خواهید کرد.

محتویات شامل فایل‌هایی مانند Pass.txt برای لیست پسوردها، Proxy.txt برای پروکسی‌ها، و Instahack.py برای اجرای حملات هک است. برای شروع حمله، از دستور python hackinsta.py استفاده می‌شود.

سپس نام کاربری هدف را وارد کرده و تنظیمات لازم برای استفاده از پروکسی و تأخیر بین تلاش‌ها را انجام دهید. توجه داشته باشید که استفاده از چنین روش‌هایی به شدت غیراخلاقی و غیرقانونی است و می‌تواند منجر به مشکلات قانونی و امنیتی برای شما و دیگران شود. همچنین، بسیاری از این روش‌ها به دلیل تغییرات مداوم در سیستم‌های امنیتی و الگوریتم‌های محافظت از حساب‌ها، ممکن است ناکارآمد یا نادرست باشند. برای مسائل مربوط به حساب‌های کاربری، بهتر است از روش‌های قانونی و رسمی برای بازیابی و مدیریت حساب‌ها استفاده کنید.

مزایای استفاده از ترموکس

ترموکس (Termux) به عنوان یک شبیه‌ساز ترمینال برای سیستم‌عامل اندروید، مزایای متعددی دارد که آن را به ابزار مفیدی برای توسعه‌دهندگان، مدیران سیستم، و کاربران تکنولوژی تبدیل کرده است. در اینجا به برخی از مزایای کلیدی ترموکس اشاره می‌کنیم:

دسترس‌پذیری محیط لینوکس بر روی اندروید
ترموکس به کاربران این امکان را می‌دهد که محیطی مشابه لینوکس را بر روی دستگاه‌های اندرویدی خود تجربه کنند. این به ویژه برای کسانی که نیاز به استفاده از ابزارهای خط فرمان و اسکریپت‌های لینوکسی دارند، مفید است.

بدون نیاز به روت کردن دستگاه
برخلاف بسیاری از ابزارهای مشابه، ترموکس نیازی به روت کردن دستگاه ندارد. این ویژگی به کاربران اجازه می‌دهد بدون انجام عملیات پیچیده و با خطرات امنیتی کمتر، از امکانات ترموکس استفاده کنند.

مدیریت بسته‌ها با APT
ترموکس از سیستم مدیریت بسته APT استفاده می‌کند که مشابه با توزیع‌های لینوکسی مانند دبیان و اوبونتو است. به این صورت که کاربران می توانند به راحتی بسته‌های نرم‌افزاری مورد نیاز خود را نصب و به‌روزرسانی کنند.

پشتیبانی از زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف
ترموکس از زبان‌های برنامه‌نویسی مختلفی مانند Python، Ruby، Node.js، Perl، و C/C++ پشتیبانی می‌کند. این ویژگی به برنامه‌نویسان این امکان را می‌دهد که با زبان‌های مورد علاقه خود بر روی دستگاه اندرویدی خود کدنویسی کنند.

قابلیت سفارشی‌سازی محیط
کاربران می‌توانند محیط ترموکس را با استفاده از شل‌های مختلف مانند Bash و Zsh سفارشی کنند. همچنین می‌توانند از ابزارهایی مانند tmux و screen برای مدیریت چندین پنجره ترمینال به طور همزمان استفاده کنند.

پشتیبانی از ابزارهای شبکه و امنیت
ترموکس به کاربران این امکان را می‌دهد که از ابزارهای شبکه‌ای و امنیتی مانند SSH، wget ، و curl استفاده کنند. این ویژگی‌ها به مدیران سیستم و تحلیل‌گران امنیتی کمک می‌کند تا به راحتی به سرورها متصل شوند و داده‌ها را مدیریت کنند.

قابلیت استفاده در حالت آفلاین
با نصب و پیکربندی صحیح، بسیاری از امکانات ترموکس می‌توانند به صورت آفلاین نیز مورد استفاده قرار گیرند. این ویژگی به کاربران این امکان را می‌دهد که در شرایطی که به اینترنت دسترسی ندارند، همچنان از ابزارهای موجود بهره‌برداری کنند.

حجم کم و به‌روزرسانی‌های منظم
ترموکس به دلیل حجم کم و به‌روزرسانی‌های منظم، به کاربران این امکان را می‌دهد که از جدیدترین امکانات و بسته‌های نرم‌افزاری بهره‌برداری کنند، بدون اینکه نیاز به فضای زیادی بر روی دستگاه خود داشته باشند.

قابلیت یادگیری و آزمایش
برای افرادی که به یادگیری و آزمایش سیستم‌های لینوکسی و برنامه‌نویسی علاقه‌مند هستند، ترموکس یک محیط آموزشی عالی فراهم می‌کند که به راحتی در دستگاه‌های اندرویدی قابل استفاده است.

این ویژگی‌ها و مزایا نشان‌دهنده قدرت و کاربردهای گسترده ترموکس به عنوان یک ابزار شبیه‌ساز ترمینال در سیستم‌عامل اندروید هستند، که به کاربران امکان می‌دهند تا از محیط‌های لینوکسی و امکانات برنامه‌نویسی در گوشی‌های خود بهره‌برداری کنند.

چه کسانی می توانند از ترموکس استفاده کنند؟

ترموکس (Termux) به دلیل ویژگی‌های خاص و کاربردهای گسترده‌اش، برای گروه‌های مختلفی از کاربران مفید است. در ادامه، سه گروه اصلی از کاربران که می‌توانند از ترموکس بهره‌برداری کنند، معرفی شده‌اند:

برنامه‌نویسان

برنامه‌نویسان و افرادی که قصد دارند برنامه‌نویس شوند، می‌توانند از ترموکس به عنوان یک ابزار ضروری استفاده کنند. ترموکس از زبان‌های برنامه‌نویسی مختلفی مانند Python، C/C++، JavaScript، و Ruby پشتیبانی می‌کند. این ابزار به برنامه‌نویسان امکان می‌دهد که کدهای خود را در یک محیط لینوکسی مشابه، حتی روی دستگاه‌های اندرویدی، بنویسند و اجرا کنند. همچنین، استفاده از رابط خط فرمان (CLI) در ترموکس به برنامه‌نویسان کمک می‌کند تا با ابزارهای خط فرمان و تکنیک‌های توسعه نرم‌افزار آشنا شوند.

متخصصان امنیت سایبری و هک

برای کسانی که به امنیت سایبری و هک علاقه‌مند هستند، ترموکس یک ابزار بسیار مفید است. این اپلیکیشن به شما این امکان را می‌دهد که به ابزارهای امنیتی و تحلیل‌گری مختلف دسترسی پیدا کنید و از طریق تلفن همراه خود با آنها کار کنید. ترموکس می‌تواند به شما در یادگیری مفاهیم امنیت سایبری، اجرای اسکریپت‌ها، و انجام تست‌های امنیتی کمک کند. به خصوص برای افرادی که به کامپیوتر دسترسی ندارند، ترموکس به عنوان یک جایگزین مناسب و کاربردی برای یادگیری و تمرین مهارت‌های امنیت سایبری ارائه می‌شود.

هکرها

هکرها، چه حرفه‌ای و چه آماتور، ممکن است از ترموکس به عنوان یک ابزار کلیدی در تجهیزات خود استفاده کنند. این اپلیکیشن به هکرها این امکان را می‌دهد که ابزارهای مختلف هک و تحلیل شبکه را روی گوشی‌های هوشمند خود نصب و استفاده کنند. با توجه به این که ترموکس ابزارهای متعددی را از طریق خط فرمان ارائه می‌دهد، هکرها می‌توانند از این امکانات برای تست‌های نفوذ، اجرای اسکریپت‌های هک، و تحلیل آسیب‌پذیری‌ها استفاده کنند. اگر شما یک هکر هستید یا علاقه‌مند به این حوزه، ترموکس می‌تواند ابزاری بسیار کاربردی و قابل توجه برای شما باشد.

آی‌پی، یک آدرس دیجیتال منحصر‌به‌فرد است که به دستگاه شما اختصاص داده می‌شود تا در اینترنت شناخته شود.

آدرس آی پی چیست؟

آدرس (Internet Protocol) IP یا پروتکل اینترنت یک رشته اعداد شناسایی منحصر به فرد است که به هر دستگاه متصل به اینترنت یا هر دستگاه متصل به شبکه اختصاص داده می شود. این آدرس پس از شناسایی دستگاه ها، به آنها اجازه می دهد تا در یک شبکه کامپیوتری داخلی یا خارجی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

به هر دستگاهی که ترافیک شبکه را ارسال یا دریافت می کند، یک IP اختصاص می یابد. برای مثال 192.168.10.1 یک نمونه آدرس آی پی است. به این منظور که هر دستگاهی با آن IP می تواند با دستگاه های دیگر در همان شبکه ارتباط برقرار کند.

چرا دانستن آی پی اهمیت دارد؟

• امنیت و شناسایی: آی‌پی شما اطلاعاتی از موقعیت جغرافیایی شما ارائه می‌دهد که می‌تواند به افزایش امنیت و شناسایی دقیق کاربران کمک کند.
• تشخیص محدودیت‌ها: برخی سایت‌ها و سرویس‌ها بر اساس موقعیت جغرافیایی به خدمات خود محدودیت می‌دهند. این ابزار می‌تواند به شما کمک کند تا موقعیت اتصال خود را تأیید کنید.
• رفع مشکلات اتصال: در مواقعی که با محدودیت‌های دسترسی مواجه هستید، دانستن آی‌پی می‌تواند به شما کمک کند علت را سریع‌تر پیدا کنید.

آی پی

همه دستگاه‌های مدیریتی، اعم از سرور DHCP، روتر یا ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی(ISP) ، همگی از نوعی مدیریت آدرس آی پی (IPAM) استفاده می‌کنند تا از تخصیص آدرس پروتکل اینترنت مشابه به چندین دستگاه جلوگیری کنند. بهتر است بدانید مغایرت IP، دو دستگاه با IP یکسان در یک شبکه، انتقال و دریافت صحیح داده در این دستگاه ها را غیر ممکن می کند.

توجه داشته باشید که آدرس آی پی (ip) دائمی نیست و بسته به اتصال شما و شبکه ای که به آن متصل می شوید می تواند متغیر باشد و به اصطلاح نسخه دیجیتالی آدرس منزل شما است؛ همانطور که  برای دریافت و ارسال نامه، شما نیازمند آدرس هستید، پس برای اتصال به اینترنت نیز به یک آدرس پروتکل اینترنت نیاز دارید.

جالب است بدانید از طریقIP  میتوان سرعت اینترنت، شرکت ارائه دهنده خدمات اینترنتی و موقعیت تقریبی مکانی شما را نشان داد. آی پی صرفا برای شناسایی دستگاه شما توسط دستگاه ها و شبکه های دیگر در نظر گرفته شده است.

نحوه عملکرد آدرس آی پی

آدرس آی پی مجموعه ای از اعداد شناسایی منحصر به فرد است؛ به این صورت، هنگامی که یک دستگاه به یک شبکه متصل می شود، یک آی پی به آن اختصاص داده می شود که معمولا روتر یا ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) شما می باشد. سپس فعالیت های اینترنتی شما از ISP عبور می کند و مجدد از طریق آی پی اختصاص داده شده، به شما باز می گردد. این آدرس دائمی نیست و بر اساس اتصال و شبکه ای که برای اتصال انتخاب می کنید تغییر می کند. برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با IPS چیست کلیک کنید.

چه نقشی در اینترنت به آدرس آی پی تعلق دارد؟

همانطور که گفتیم، آدرس IP نقش بسیار مهمی در اینترنت دارد و می‌توان آن را به عنوان «شناسه دیجیتال» هر دستگاه در شبکه در نظر گرفت. در ادامه، نقش‌های کلیدی آدرس IP در اینترنت را بررسی می کنیم:

• شناسایی دستگاه‌ها در شبکه

آدرس IP مانند شماره تلفن برای هر دستگاه در شبکه عمل می‌کند. هر دستگاهی که به اینترنت متصل می‌شود (مثل گوشی، لپ‌تاپ، سرور، مودم و…) باید یک آدرس IP داشته باشد تا بتوان با آن ارتباط برقرار کرد.

• مسیریابی داده‌ ها

وقتی شما وب ‌سایتی را باز می‌کنید، درخواست شما از طریق آدرس IP به سرور مربوطه فرستاده می‌شود و پاسخ از همان مسیر به آدرس IP شما بازگردانده می‌شود. نقش IP اینجا شبیه آدرس خانه برای ارسال و دریافت نامه است.

• شناسایی موقعیت جغرافیایی تقریبی

با استفاده از آدرس IP می‌توان تا حدی موقعیت جغرافیایی کاربر را حدس زد (مثلاً کشور، شهر، یا حتی ارائه ‌دهنده اینترنت). این قابلیت در خدماتی مثل تبلیغات هدفمند، نمایش زبان مناسب وب‌سایت، یا محدود کردن دسترسی (geoblocking) استفاده می‌شود.

• کنترل دسترسی و امنیت

در بسیاری از سیستم‌های امنیتی مانند فایروال‌ها، سرورها و VPN ها، از IP برای اجازه یا مسدود کردن دسترسی استفاده می‌شود. مثلاً می‌توان تنظیم کرد فقط دستگاه‌هایی با IP خاص به یک سرویس دسترسی داشته باشند.

• ردیابی فعالیت‌های اینترنتی

در صورت لزوم و با مجوز قانونی، آدرس IP می‌تواند برای ردیابی فعالیت‌های آنلاین یک کاربر استفاده شود. جالب است بدانید ارائه‌دهندگان اینترنت ISPها معمولاً سابقه آدرس IP‌های اختصاص داده شده به کاربران را نگه می‌دارند.

نحوه پیدا کردن آی پی در دستگاه های مختلف

درک مفهوم آدرس IP زمانی کامل می‌شود که بدانیم چگونه می‌توان آن را روی دستگاه‌های مختلف مشاهده کرد. در ادامه، نحوه پیدا کردن آدرس IP را در انواع سیستم‌ عامل‌ها و دستگاه‌ها توضیح می‌دهیم:

نحوه پیدا کردن مک آدرس سیستم های کامپیوتری

ویندوز

آدرس IP داخلی   (Private IP) :

1. کلیدهای  Win + R را فشار دهید.
2. در پنجره باز شده، عبارت cmd را تایپ کرده و Enter بزنید.
3. در پنجره‌ی Command Prompt، دستور زیر را وارد کنید:

ipconfig

آدرس IP شما روبه‌روی عبارت IPv4 Address نمایش داده می‌شود.

مک (Mac)

آدرس IP داخلی:

1. به System Preferences > Network  بروید.
2. شبکه‌ی متصل Wi-Fi یا Ethernet را انتخاب کنید.
3. آدرس IP در سمت راست پنجره نمایش داده می‌شود.

نحوه پیدا کردن آدرس آی پی در دستگاه های موبایل

اندروید ‌(Android)

1. به Settings > Network & Internet > Wi-Fi بروید.
2. روی شبکه‌ای که به آن متصل هستید، ضربه بزنید.
3. آدرس IP داخلی در بخش Advanced نمایش داده می‌شود.

آیفون یا آیپد ‌(iOS)

1. به قسمت Settings > Wi-Fi بروید.
2. روی آیکون (i) کنار شبکه فعلی ضربه بزنید.
3. آدرس IP شما در قسمت IP Address نمایش داده می‌شود.

نحوه پیدا کردن مک آدرس در مودم و روتر

مودم یا روتر

برای دسترسی به تنظیمات روتر:

1. مرورگر را باز کرده و آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۰.۱ یا ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱ را وارد کنید (بسته به برند مودم).
2. وارد پنل مدیریتی شوید، نام کاربری و رمز عبور معمولاً admin/admin یا در پشت مودم نوشته شده است.
3. آدرس IP عمومی روتر معمولاً در صفحه اصلی یا بخش Status نمایش داده می‌شود.

همچنین بهتر است بدانید، برای پیدا کردن آدرس IP عمومی (Public IP) در اکثر دستگاه‌ها، ساده‌ترین روش استفاده از مرورگر اینترنت است. کافیست در هر دستگاهی مانند گوشی، لپ‌تاپ یا کامپیوتر، یک مرورگر مثل Chrome یا Safari را باز کرده و وارد سایت‌هایی مانند whatismyip.com ،ipinfo.io یا icanhazip.com شوید؛ این سایت‌ها به‌صورت خودکار آدرس IP عمومی شما را نمایش می‌دهند. این آدرس در واقع نشان‌دهنده شناسه اتصال شما به اینترنت از دید جهان بیرون است و معمولاً توسط ارائه‌دهنده خدمات اینترنت (ISP) شما ارائه میشود.

چرا باید آدرس IP را بشناسیم؟

دستگاه های دیجیتالی با استفاده از آدرس آی پی شناسایی می شوند. برای انجام هر فعالیتی در اینترنت، داده مبادله می شود و گفته میشود که هر نوع تبادل داده ای نیازمند آدرس مبدا و مقصد است که در بستر اینترنت از جمله آدرس ها، آدرس آی پی است. فرض کنیم شما قصد تماشای یک ویدئو در سایت یوتیوب را دارید، به محض اتصال به اینترنت، آی پی دستگاه شما با استفاده از آدرس آی پی شناسایی می شود و بدین ترتیب داده از مبدا یوتیوب به دستگاه شما ارسال می شود.

پیدا کردن IP در ویندوز، مک، اندروید و IOS

گاهی نیاز است تا آی پی خود را در دستگاهی که استفاده می کنید، پیدا کنید. در زیر مراحل یافتن این آدرس در 4 سیستم عامل، ویندوز، مک، اندروید و IOS با جزئیات آمده است.

برای پیدا کردن IP لوکال خود در مک Mac، این مراحل را دنبال کنید:

1. منوی اپل را انتخاب کنید.
2. تنظیمات سیستم ( System Settings)را انتخاب کنید.
3. روی Network کلیک کنید.
4. ابتدا Wi-Fi را در ستون سمت چپ و سپس Details را در کنار شبکه Wi-Fi خود انتخاب کنید.
5. حال با انتخاب تب TCP/IP، آدرس IP لوکال خود را مشاهده خواهید کرد.

برای پیدا کردن آی پی لوکال خود در ویندوز، دو روش وجود دارد.

روش اول:

1. روی منوی Start کلیک کنید.
2. تنظیمات ( (settings را انتخاب کنید.
3. از منوی سمت چپ گزینه Network & Internet را انتخاب کنید.
4. حال با کلیک روی Properties در منوی بالا، آدرس IP لوکال خود را مشاهده کنید.

به جای این روش، در روش دوم می توانید از رویه خط فرمان استفاده کنید:

1. منوی Start را باز کنید و cmd را تایپ کنید.
2. در پنجره Command Prompt، پس از تایپ ipconfig روی Enter را کلیک کنید.

مراحل یافتن آی پی لوکال در iPhone یا iPad

1. اپلیکیشن تنظیمات را باز کنید.
2. Wi-Fi را انتخاب کنید.
3. با انتخاب آیکون اطلاعات در کنار اتصال Wi-Fi آدرس IP خود را میتوانید مشاهده کنید.

مراحل یافتن آی پی لوکال در در اندروید

1. اپلیکیشن تنظیمات خود را باز کنید.
2. درباره تلفن (About Phone) را انتخاب کنید.
3. برای مشاهده آدرس IP لوکال خود اطلاعات وضعیت) Status Information) را انتخاب کنید.

بخش های محتلف ip

هر آدرس آی پی از چهار بخش تشکیل شده که با سه نقطه از هم جدا می شوند «000.000.000.000». این ساختار برای همه آدرس‌های نسخه 4 مشترک است. «129.144.50.56» را در نظر بگیرید؛ معمولا در این آدرس دو بخش سمت چپ یعنی «129.144» نشان دهنده شناسه شبکه است و دو بخش سمت راست یعنی «50.56»، بیانگر شناسه میزبان است.

در یک شبکه همه دستگاه ها دارای شناسه شبکه مشترک هستند ولی هر دستگاهی شناسه میزبان مختص خود را دارد. توجه داشته باشید که لزوما تعداد بخش های شناسه شبکه برابر با بخش های میزبان نیست، گاه شناسه شبکه یک بخش، گاه دو و یا سه بخش از 4 بخش را تشکیل می دهد و باقیمانده 4 بخش به شناسه میزبان اختصاص می یابد.

کلاس های آدرس های آی پی بر همین اساس تعیین می شوند. اگر شناسه شبکه فقط متشکل از بخش اول باشد، پس شبکه بسیار بزرگ است در کلاس A قرار می گیرد؛ اگر متشکل از دو بخش اول و دوم باشد، جزء کلاس B یعنی شرکت های بزرگ خواهد بود؛ ولی اگر شناسه شبکه از 3 بخش تشکیل شود، پس شبکه کوچک است و در کلاس C طبقه بندی خواهد شد. کلاس های مختلف آدرس های آی پی بطور کامل در ادامه این مقاله بحث خواهد شد.

 انواع آدرس آی پی

آدرس آی پی بر دو نوع عمومی و خصوصی است و تفاوت بین این دو در اتصال آنهاست. به عنوان یک کاربر اینترنت، شما هم یک IP عمومی و هم یک IP خصوصی دارید.

آدرس آی پی خصوصی: آدرسIP خصوصی جهت اتصال داخل یک شبکه خصوصی است و غیرمرتبط با اینترنت است؛ یعنی مستقیماً به اینترنت متصل نیست. این آی پی توسط روتر شما تخصیص می یابد. شما این امکان را دارید که به طور ایمن به چندین دستگاه در LAN خود متصل شوید. اگر در شبکه خصوصی خود بمانید، آی پی خصوصی شما بسته به دستگاهی که استفاده می کنید ممکن است متفاوت باشد ولی آی پی عمومی شما تا زمانی که در آن شبکه باقی بمانید، ثابت می ماند.

با استفاده از دستورات ipconfig یا ifconfig  در کامپیتور خود می توانید آدرس پروتکل اینترنت خصوصی خود را بررسی کنید و اگر از دستگاه موبایل یا تبلت استفاده می کنید، تنظیمات دستگاه باید بررسی شوید.

آدرس آی پی عمومی: آدرسIP عمومی شما آدرسی است که سرورها و دستگاه‌ها برای شناسایی شما هنگام اتصال به اینترنت استفاده می‌کنند. همه سرورهای وب، سرورهای ایمیل و سایر سرورهایی که مستقیماً به صورت آنلاین قابل دسترسی هستند، کاندیدای یک IP عمومی هستند.

آی پی عمومی با آی پی خصوصی دستگاه شما متفاوت است. IP خصوصی برای هر دستگاهی که استفاده می کنید یک انتساب جداگانه دارد، در حالیکه IP عمومی شما همان چیزی است که بقیه اینترنت می بینند. با این حال، قابل مشاهده بودن آن یک نگرانی حفظ حریم خصوصی نیست چراکه کسی نمی تواندشما را با آدرس پروتکل اینترنت ردیابی کند.

ضروررت وجود آی پی عمومی و خصوصی

ضرورت وجود دو سیستم آدرس دهی عمومی و خصوصی در این است که دو دستگاه با IP عمومی یکسان نمی توانند هر دو در اینترنت وجود داشته باشند.  وجود دو نوع آی پی به هر دو دستگاه‌ اجازه می‌دهد تا هنگام آنلاین بودن یکدیگر را پیدا کنند و با برقرار ارتباط، اطلاعات را تبادل کنند.

به محض اینکه به اینترنت وصل می شوید، ISP شما یک آدرس  آی پی تصادفی برای شما اختصاص می دهد؛ پس شما کنترلی بر تخصیص آدرس خاص خود ندارید؛ درنتیجه، آدرس آی پی عمومی و خصوصی شما ممکن است متفاوت باشد.

به همین دلیل است که ممکن است آدرس IP در هنگام استفاده از دستور WhatIsMyIP.com ، نسبت به هنگام استفاده از دستورات ipconfig یا ifconfig متفاوت باشد. در حالیکه هوم پِیچIP  عمومی شما را نمایش می دهد، دستورات ممکن است IP خصوصی شما را نمایش دهند.

نسخه های مختلف IP، IPv4 vs IPv6

نسخه های مختلفی از سیستم های آدرس آی پی تا به امروز بوجود آمده اند که از این میان دو مورد نسخه های 4 و 6 از اهمیت بیشتری برخوردارند.در این بخش از مقاله آی پی، تفاوت های این دو بررسی خواهد شد.

هیچ تفاوت عمده ای بین IP نسخه 4 و IP نسخه 6 وجود ندارد که با استفاده از آن بتوانیم یکی را به طور قابل توجهی بهتر از دیگری قلمداد کنیم. با این حال، در درجه اول  IPv4 با سیستم IPv6 در نحوه ساخت اندازه آدرس IP متفاوت هستند.

آی پی نسخه 6 دارای فضای آدرس دهی 128 بیتی است که در مقایسه با فضای آدرس دهی 32 بیتی نسخه 4 افزایش یافته است. فضای آدرس IPv6 تقریبا 2¹²⁸ یا (3.4 x 10³⁸)عدد است و یا به عبارت دقیق تر 340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,456  آدرس موجود است. به بیان ساده تر، در نسخه 6 می توان 340 تریلیون تریلیون تریلیون آدرس به دستگاه های مختلف اختصاص داد.

در آی پی نسخه 6 هدر پکِت نسبت به آی پی 4، برای مسیریابی بهتر بهبود یافته است؛ علاوه بر این، دستگاه های شبکه موبایل با سیستم IPv6 پشتیبانی و خدمات بهتری دریافت می کنند.

نهایتا، آدرس های IPv6 هنوز استاندارد نیستند و آدرس های IPv4 بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. با این اوصاف چنانکه شبکه شما بزرگ نیست و یا به پشتیبانی زیادی نیاز ندارد، نسخه 4 همچنان برای شبکه شما کار خواهد کرد.

رِنج آی پی چیست؟

آدرس های آی پی معتبر و مجاز دارای محدوده ای هستند که توسط دامنه آدرس آی پی تعیین می شود.  در نسخه 4 دامنه بین 000.000.000.000 و 255.255.255.255 میتواند متغیر باشد. سه رقم سمت چپ را در نظر بگیرید؛ عددی بین 000 تا 255 است. با این اوصاف آدرس آی پی 100.0.0.0 معتبر است، چراکه 100 عددی بین 0 تا 255 است ولی آدرس آی پی 400.0.0.0 نامعتبر خواهد بود چون 400 فراتر از بازه 0 تا 255 است.

کلاس های آدرس آی پی چیست؟

درنسخه 4 آدرس های آی پی خصوصی، 3 کلاس اصلی تعریف شده است که هر کدام دامنه مختص خود را دارند. این 3 کلاس بسته به اندازه شبکه شما بصورت A ،B  و C تعریف می شوند.

کلاس A: بزرگترین کلاس با دامنه ای از 0.0.0.0  تا 127.255.255.255 و دارای مجموعا 648,483,147,2 آدرس آی پی است؛ مناسب برای شبکه های بسیار بزرگ و یا چندین شبکه با دارای IP  خروجی یکسان هستند. برای هر شبکه 216/777/16 آدرس ارائه می کند. شناسه شبکه در این کلاس فقط یک بخش از بین چهار بخش است.

کلاس B: مجموعا دارای 576,048,1 آدرس آی پی و مناسب برای شبکه های بزرگ. دامنه از 128.0.0.0  تا 191.255.255.255 متغیر است. به ازای هر شبکه تا 536,65 آدرس ارائه می شود.این کلاس کمتر از بقیه کلاس هاس استفاده می شود چراکه دو کلاس A  و C نیازهای شبکه را تامین می کنند. شناسه شبکه در این کلاس دو بخش از بین چهار بخش است.

کلاس C: مجموعا 536,870,912 آدرس در دسترس قرار می دهد؛ دامنه از 192.0.0.0 تا 223.255.255.255 است. کوچکترین کلاس آدرس های آی پی است که برای اکثر کاربران و شبکه های داخلی برخی کسب و کارها مناسب است. شناسه شبکه در این کلاس سه بخش از بین چهار بخش است و فقط بخش چهار به دستگاه ها اختصاص می یابد؛ پس تعداد بسیار کم و تنها 254 ادرس به ازای هر شبکه خواهد بود.

Network ID: شناسه شبکه

Host ID: شناسه میزبان

Class A: Network ID. Host ID. Host ID. Host ID

Class B: Network ID. Network ID. Host ID. Host ID

Class C: Network ID. Network ID. Network ID. Host ID

تهدیدات امنیتی مربوط به آدرس IP

مسائل امنیتی که آی پی را تحت تاثیر قرار می دهند عبارتند از دانلودهای غیرقانونی، ردیابی شدن، ایجاد محدودیت های دسترسی، حملات شبکه از جمله انواع حملات سایبری، هکینگ و حمله مهندسی اجتماعی.

دانلودهای غیرقانونی: در بررسی پرونده ها و حتی گاه برای پیگرد قانونی افراد می توان از آدرس های IP استفاده کرد. اشتباهات پلیس و حتی دانلودهای غیرقانونی هکرها برای شما می تواند دردسر آفرین باشد. یک عامل مخرب( مثلا یک هم اتاقی یا یک هکر) می تواند از آدرس IP شما برای فعالیت های غیرقانونی مانند تروریسم استفاده کند.

ردیابی: با کمک ابزارهای رایج میتوان موقعیت مکانی تان را از  طریق آدرس آی پی بدست آورد.فعالیت های اینترنتی شما از طریق آدرس IP تان توسط یک تعقیب کننده خرده پا یا نماینده دولت قابل ردیابی است.

ایجاد محدودیت های دسترسی: برای جلوگیری از دسترسی به رسانه‌های حساس، دولت‌ها از مسدود کردن جغرافیایی استفاده می کنند تا فعالان و روزنامه‌نگاران را متوقف کنند. سرویس‌های اِسترمینگ، آدرس‌های IP خاص را برای کاربران مسدود می‌کند تا حق کپی رایت را اعمال کنند. علاوه بر اینها ممکن است وب‌سایت‌ها، سرورهای بازی و سایر پلتفرم‌ها، آدرس‌های IP خاصی را ممنوع کنند.

حملات شبکه:  یک مجرم سایبری می تواند مستقیماً شما را با حمله (DDoS)  مورد هدف قرار دهد تا با انباشت ترافیک ناخواسته در شبکه شما، اتصال اینترنت شما را با اختلال مواجه کند. هدف چنین حملاتی معمولاً مشاغل و وب سایت ها هستند و نه کاربران خصوصی.

هکینگ: یک هکر می تواند با استفاده از آدرس IP شما، چندین پورت را ترکیب کند و سیستم دفاعی شبکه دستگاه شما را نقض کند. پس از نقض امنیت دستگاه شما، آنها می توانند بدافزار را حذف کنند یا اطلاعات محرمانه را سرقت کنند. با حملات ردیابی( sniffing) آی پی، آنها می توانند داده های شما را بدزدند و امنیت شبکه شما را به خطر بیندازند.

هکرها همچنین ممکن است از آدرس IP شما برای یک حمله مهندسی اجتماعی اغوا کننده استفاده کنند. به عنوان مثال، در یک کلاهبرداری پشتیبانی فنی، یک هکر ممکن است یک پنجره پاپ آپ ( popup) چشمک زن روی صفحه نمایش شما اجرا کند مبنی بر اینکه سیستم شما ویروسی شده است.

پنجره پاپ آپ با نشان  دادن آدرس آی پی شما سعی می کند تا شما را متقاعد کند که این یک پیام معتبر است و ممکن است از شما بخواهد که یکی از  این موارد ( تماس با یک کلاهبردار ، بازدید از یک وب سایت ناامن یا دانلود یک بدافزار برای پشتیبانی فنی) را انجام دهید.

منظور از آی پی استاتیک و داینمیک چیست؟

آدرس IP یک نماد عددی متمایز است که به هر دستگاه در یک شبکه اختصاص داده می شود؛ تمایز اصلی در نحوه اختصاص این آدرس است؛ آدرس استاتیک ( ثابت) به صورت دستی برای مدت زمان طولانی به یک دستگاه اختصاص داده می شود؛ در مقابل، آدرس داینمیک به صورت مکانیکی اختصاص داده می‌شودو اغلب با بوت شدن دستگاه تغییر می‌کند. در جدول زیر تفاوت های این دو با جزئیات آمده است.

  آدرس های IP رزرو شده

آدرس‌های رزرو شده رِنج خاصی از آدرس‌های آی پی هستند که برای استفاده عمومی در اینترنت جهانی اختصاص داده نمی‌شوند. این آدرس ها توسط نهادهای حاکم، مانند مرجع شماره های اختصاص داده شده اینترنت (IANA)، برای عملکردها یا اهداف خاصی در شبکه های خصوصی یا برای پروتکل های خاص تعیین شده اند. آدرس‌های IP رزرو شده به چند دسته تقسیم می‌شوند که هر کدام نقش مشخصی را ایفا می‌کنند. برخی از این آدرس ها را در نسخه 4 بررسی می کنیم:

آدرس های IP خصوصی: برای استفاده در شبکه‌های خصوصی رزرو شده‌اند و قابلیت مسیریابی شدن در اینترنت عمومی را ندارند. آنها معمولاً در شبکه های خانگی، اداری و سازمانی برای تخصیص آدرس IP به دستگاه هایی مانند کامپیتورها، چاپگرها و موبایل های استفاده می شوند. در 3 رِنج ارائه شده اند:

• 192.168.0.0  تا 192.168.255.255
• 172.16.0.0  تا 172.31.255.255
•  10.0.0.0 تا 10.255.255.255

آدرس های بازگشتی (Loopback): آدرس های Loopback توسط یک هاست یا میزبان برای ارسال ترافیک شبکه به خودش استفاده می شود. این آدرس ها برای تست و عیب یابی نرم افزار و سخت افزار شبکه بسیار مهم هستند.

• رِنج این آدرس ها از 127.0.0.0 تا 127.255.255.255 می باشد و 127.0.0.1 متداول ترین آنها استفاده می شود.
• آدرس های کاربردهای ویژه: برای کاربردهای خاص رزرو شده اند و توسط RFC های (درخواست نظرات) مختلف تعریف می شوند؛ و اهداف منحصر به فردی را در زیرساخت شبکه انجام می دهند.
• 0.0.0.0 : غیرقابل مسیریابی است و غالبا نشان دهنده نامعتبر یا ناشناخته بودن مقصد است. در کامپیوترهای شخصی نماینگر این است  که دستگاه به شبکه متصل نیست و احتمالا آفلاین است.

• 100.64.0.0 تا 100.127.255.255: برای (CGNAT) رزرو شده است.
• 198.18.0.0 تا 198.19.255.255: برای آزمایش شبکه استفاده می شود.

آدرس های آی پی 8.8.8.8 و 8.8.4.4

سیستم نام دامنه (DNS) یکی از سنگ بناهای اینترنت است. DNS نام دامنه را به آدرس‌های آی پی تبدیل می کند تا کاربران بتوانند بدون اینکه مجبور باشند اعداد طولانی و پیچیده را به خاطر بسپارند به وب‌سایت‌ها دسترسی یابند. همه ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) به کاربران یک سرور DNS ارائه می‌کنند؛ در سال 2009، Google  سرویس DNS عمومی خود را با هدف سریع‌تر و ایمن‌تر کردن اینترنت ایجاد کرد.

سرویس DNS عمومی گوگل بزرگترین در دنیاست و دارای دو آدرس IP اصلی است: 8.8.8.8 و 8.8.4.4. این دو آدرس اساساً سرورهای DNS برای گوگل و آی پی های عمومی گوگل هستند.

اگر تنظیمات DNS خود به این آدرس ها تغییر  دهید، IP شما را در سرویس DNS گوگل قرار می گیرد و به شما امکان دسترسی به سرعت و امنیت سریع آنها داده می شود. همه می توانند از آدرس های آی پی 8.8.8.8  یا 8.8.4.4 استفاده کنند. در ادامه شیوه تغییر در ویندوز و مَک را آموزش می دهیم.

چگونه DNS خود را به DNS گوگل تغییر دهیم؟

همانطور که در بخش قبل (آدرس های آی پی 8.8.8.8 و 8.8.4.4) تشریح شد برای دستیابی به سرعت و امنیت بیشتر می توانیم DNS خود را به DNS گوگل تغییر دهیم. شما در هر دو سیستم عامل ویندوز و مَک می توانید این تنظیمات را اعمال کنید؛ ابتدا مراحل ویندوز و سپس مَک:

نحوه تغییر DNS به Google DNS در ویندوز 10: برای جابه‌جایی به سرور DNS گوگل در یک ویندوز 10، این مراحل را دنبال کنید:

1.  روی Start کلیک کنید. Ethernet را تایپ کنید و سپس Ethernet Settings را باز کنید.
2. در قسمت Related Settings، Change Adapter Options را انتخاب کنید.
3. روی Ethernet connection یا Wi-Fi مناسب راست کلیک کنید و گزینه Properties را انتخاب کنید.
4. Internet Protocol Version 4 (TCP/IPv4) Properties را انتخاب کنید.
5. Use the following DNS server addressesرا انتخاب کنید و مقادیر 8.8.8.8 را برای Preferred DNS server و 8.8.4.4 را برای Alternative DNS server وارد کنید و روی OK کلیک کنید.

نحوه تغییر DNS به Google DNS در macOS: برای جابه‌جایی به سرور DNS گوگل در سیستم عامل مَک، این مراحل را دنبال کنید:

1. روی منوی Apple کلیک کنید و System Preferences را انتخاب کنید.
2. روی آیکون Network در منو کلیک کنید.
3. روی Wi-Fi کلیک کنید و از منوی کشویی اتصال اینترنت خود را انتخاب کنید. روی Advanced کلیک کنید.
4. گزینه DNS را از نوار منو انتخاب کنید. برای افزودن سرورهای DNS در پایین گوشه سمت چپ روی علامت مثبت کلیک کنید. هر دو مقدار 8.8.8.8 و 8.8.4.4 را اضافه کنید و در نهایت روی OK کلیک کنید.

آینده آدرس آی پی

مقرراتی مانند مقررات حفاظت از داده‌های عمومی (GDPR) و قانون حفظ حریم خصوصی مصرف‌کننده کالیفرنیا، وب‌سایت‌ها را مجبور کرده‌اند تا به کاربران در مورد داده‌هایی که جمع‌آوری می‌کنند اطلاع رسانی کنند و رضایت آنها را برای استفاده از کوکی‌ها جلب کنند. موضع گیری های شدید علیه کوکی ها باعث شده است که بسیاری از کاربران گمان کنند که آدرس های IP آنها در معرض تهدید هستند.

نکته اصلی اینجاست که آدرس های IP از بین نخواهند رفت؛ عمیقاً در تکنولوژی ریشه دوانده اند و اهمیت شان از کوکی ها بیشتر است و تنها شناسه عملی برای شناسایی دستگاه های متصل به یک شبکه هستند.

توجه داشته باشید استفاده از VPN در حال افزایش است زیرا کاربران را قادر می سازد تا کنترل بیشتری بر حریم خصوصی خود داشته باشند. آدرس‌های IP جزء ضروری ارتباطات پروتکل اینترنت باقی خواهند ماند، همچنین بهتر است بدانید پنهان سازی آدرس‌های آی پی عمومی در آینده ممکن است امکان پذیر و قابل قبول تر باشد.

سخن پایانی

در این مطلب، مفهوم آدرس IP، نحوه عملکرد آن و اهمیت آن در دنیای دیجیتال را بررسی کردیم. آدرس IP به عنوان یک شناسه منحصر به فرد برای دستگاه‌ها در شبکه‌های اینترنتی عمل می‌کند و نقش حیاتی در ارتباطات اینترنتی دارد. آشنایی با انواع آدرس‌های IP، تفاوت‌های بین IP عمومی و خصوصی، و تهدیدات امنیتی مرتبط با آن‌ها به شما کمک می‌کند تا درک بهتری از چگونگی محافظت از اطلاعات شخصی و امنیت شبکه خود داشته باشید.

با توجه به پیچیدگی‌های فناوری و تهدیدات روزافزون، شناخت IP و استفاده صحیح از آن برای حفظ حریم خصوصی و امنیت آنلاین امری ضروری است. چه شما یک کاربر عادی اینترنت باشید و چه یک مدیر شبکه، درک این اصول می‌تواند به شما در مدیریت بهتر دستگاه‌ها و ارتباطات اینترنتی کمک کند. با اطلاعات ارائه شده در این مقاله، می‌توانید با اطمینان بیشتری از اینترنت استفاده کنید و خطرات امنیتی را کاهش دهید.

سوالات متداول

آدرس IP چیست؟

یک عدد منحصر به فرد است که می تواند دستگاه های موجود در یک شبکه را شناسایی کند.

آیا می توانم از Google DNS به صورت رایگان استفاده کنم؟

بله؛ سیستم نام دامنه Google یک سرویس رایگان و جهانی برای همه کاربران اینترنت است.

چه کسی می تواند آدرس IP من را پیدا کند؟

اگر ادمین وب سایت هستید، همه کاربران می تواند آدرس آی پی شما را از طریق دامنه عمومی جستجو کنند و  اگر کاربر عادی هستید، مدیران وب سایت ها می توانند به آدرس شما در وب سایت هایی که در آن فعالیت داشته اید دسترسی داشته باشند.

IPv4 و IPv6 چگونه با هم کار می کنند؟

بسیاری از سیستم‌ها ازهر دو نسخه IPv4 و IPv6 از طریق فرآیندی به نام دوال استک dual stack استفاده می‌کنند ؛ این فرآیند به دستگاه‌ها اجازه می‌دهد که از هر یک از پروتکل‌ها برای برقراری ارتباط استفاده کنند.

همانطور که می دانید تمامی اطلاعات و ارتباطات از طریق اینترنت و شبکه‌ های اینترنتی منتقل می ‌شوند، از این رو باید بدانید داشتن یک لایه امنیتی مناسب برای محافظت از سیستم ‌ها بسیار حیاتی است. یکی از ابزارهای مؤثر و رایج برای محافظت از دستگاه‌های ویندوزی، فایروال ویندوز است.

فایروال ویندوز همانند یک دروازه ‌بان عمل می ‌کند که اجازه می ‌دهد تنها ترافیک مطمئن وارد سیستم شود و از آن خارج شود و به این ترتیب تهدیدات بالقوه را مسدود می ‌کند.

فایروال ویندوز چیست؟

فایروال ویندوز (windows firewall) یک ویژگی امنیتی است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه به دستگاه شما را فیلتر می کند و بدین ترتیب از دستگاه شما محافظت می کند. ترافیک را می توان بر اساس چندین معیار فیلتر کرد؛ از جمله این معیارها می توان آدرس IP مبدا و مقصد، پروتکل IP یا شماره پورت مبدا و مقصد را عنوان کرد.

با تنظیم فایروال ویندوز می توان ترافیک شبکه را بر اساس سرویس ها و اپلیکیشن هایی که بر روی دستگاه نصب شده اند بلاک یا مجاز کرد. با این کار ترافیک شبکه فقط به اپلیکیشن ها و سرویس‌ هایی محدود خواهد شد که صراحتا مجاز به برقراری ارتباط در شبکه شده اند.

اهمیت تنظیمات پورت در فایروال ویندوز

تنظیم صحیح و اصولی پورت‌ها در ویندوز از اهمیت زیادی برخوردار است، چرا که در این صورت می توانید امنیت سیستم کامپیوتری خود را با استفاده از نرم افزارهای موجود ارتقا دهید و از حملات سایبری و سایر حملات که سیستم امنیتی شما را مورد حمله قرار می دهند جان سالم به در ببرید.

در رابطه با تنطیمات پورت در فایروال ویندوز، باید بدانید که فایروال به عنوان یک دیوار حفاظتی میان سیستم و شبکه است که تعیین می کند که کدام نوع ترافیک اجازه‌ی ورود یا خروج از شبکه را دارد؛ و باید بدانید که در این میان، پورت‌ها به‌عنوان درگاه‌های ارتباطی نقش کلیدی دارند.

مراحل باز کردن پورت در فایروال ویندوز

همانطور که گفتیم، باز کردن یا بستن پورت‌ها باید آگاهانه و بر اساس نیاز واقعی سیستم یا شبکه انجام شود، نه به‌صورت تصادفی یا کلی، از این رو ما به شما در این راه کمک می کنیم تا بتوانید به صورت اصولی پورت فایروال ویندوز را باز کنید و تغییرات مورد نظر را اعمال کرده و مجدد آن را ببندید:

مراحل باز کردن پورت در فایروال ویندوز:

1. باز کردن تنظیمات فایروال

وارد کنترل پنل بشو ‌(Control Panel)

گزینه Windows Defender Firewall  رو انتخاب کنید

1. باز کردن تنظیمات پیشرفته (Advanced settings)

از منوی سمت چپ، روی Advanced settings کلیک کنید

پنجره‌ای به نام Windows Defender Firewall with Advanced Security  باز میشود

1. ساخت rule جدید برای باز کردن پورت

از منوی سمت چپ، روی Inbound Rules کلیک کنید.

از سمت راست، روی  New Rule… کلیک کنید.

1. تنظیم نوع rule

گزینه Port رو انتخاب کنید و روی Next کلیک کنید.

1. انتخاب نوع پروتکل و شماره پورت

انتخاب کنید که پورت برای TCP باشد یا UDP.

در قسمت “Specific local ports” شماره پورتی که می‌خواهید باز شود رو وارد کنید (مثلاً 80 یا 443 یا هر چی)

1. اجازه صادر کردن (Allow)

گزینه Allow the connection رو بزنید تا اجازه دسترسی صادر بشه و سپس روی گزینه Next کلیک کنید.

1. انتخاب پروفایل

بسته به اینکه پورت توی چه شرایطی باز باشد، یکی یا چند تا از گزینه‌هایDomain, Private, Public  رو انتخاب کنید. (برای اکثر مواقع هر سه رو فعال کنید.)

1. نام‌گذاری rule

یه اسم برای rule باید بگذارید؛ مثلاً “Open Port 80 for Web Server” و سپس  Finish‌ رو بزنید.

با انجام این مراحل، پورت مورد نظر شما در فایروال ویندوز باز شده و ترافیک مربوط به آن بدون مشکل عبور خواهد کرد.

انواع فایروال

فایروال ‌ها به عنوان یکی از مهم‌ ترین اجزای امنیت شبکه هستند که به طور کلی در دو سخت افزاری و نرم افزاری وجود دارند. هر کدام از این فایروال‌ها ویژگی‌ها و کاربردهای منحصر به فرد خود را دارند و بسته به نیاز و نوع شبکه مورد استفاده قرار می ‌گیرند.

فایروال سخت ‌افزاری

فایروال‌ های سخت ‌افزاری به صورت دستگاه‌های مستقل و فیزیکی بین شبکه داخلی و اینترنت قرار می‌گیرند و به این ترتیب می توانند ترافیک شبکه را فیلتر کنند. این نوع فایروال معمولاً در شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ با امنیت بسیار بالا مورد استفاده قرار می گیرند؛ از جمله این فایروال ها می توان به فایروال های برند فورتی نت، سیسکو و سوفوس اشاره کرد. از جمله مزایای استفاده از فایروال های سخت افزاری می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کارایی بالا: چون به‌ صورت مستقل کار می‌کنند، تأثیر کمتری بر عملکرد سیستم‌های داخلی دارند.

محافظت جامع: فایروال‌ های سخت‌افزاری معمولاً کل شبکه را تحت محافظت قرار می ‌دهند و از چندین دستگاه به ‌طور همزمان مراقبت می ‌کنند.

پیکربندی پیشرفته: امکانات متنوع و تنظیمات پیچیده برای مدیریت بهتر ترافیک شبکه در دسترس است و … از جمله چند نمونه مزایای فایروال های سخت افزاری به شمار می روند.

فایروال نرم‌ افزاری

فایروال‌های نرم‌افزاری برنامه‌هایی هستند که بر روی دستگاه‌های کامپیوتر یا سرورها نصب می‌شوند و ترافیک ورودی و خروجی آن‌ها را مدیریت می‌کنند. توجه داشته باشید برای رسیدن به حداکثر امنیت شبکه، باید از دو نوع فایروال نرم افزاری و سخت‌ افزاری به صورت کاملا اصولی استفاده کنید. استفاده از فایروال سخت افزاری می ‌تواند از شبکه محافظت کند؛ در رابطه با فایروال نرم ‌افزاری نیز باید بدانید در هر دستگاه به صورت مستقل امنیت را بالا می ‌برد.

مزیت های فایروال ویندوز

فایروال ویندوز برای مقابله با چالش های امنیتی شبکه های سازمانی چندین مزیت اساسی دارد؛ از جمله این مزیت ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کاهش تهدیدات امنیتی شبکه: با کاهش سطح حمله یک دستگاه و افزودن یک لایه دفاعی از طریق فایروال ویندوز، می‌توان به امنیت شبکه کمک شایانی کرد. این روش به عنوان بخشی از رویکرد دفاع عمیق شناخته می ‌شود و منجر به بهبود مدیریت‌ سیستم و کاهش احتمال موفقیت حملات سایبری میشود. در واقع، فایروال ویندوز با فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی و محدود کردن دسترسی‌ها، از تهدیدات احتمالی جلوگیری می ‌کند و امنیت سیستم را افزایش می ‌دهد.

حفاظت از داده های حساس و مالکیت معنوی: زمانیکه فایروال ویندوز با IPsec (امنیت پروتکل اینترنت) ادغام شود، برای تقویت ارتباطات شبکه ای تایید شده و end to end، راهکار ساده ای فراهم می شود. این موضوع با فراهم سازی امکان دسترسی لایه ای و مقیاس پذیر به منابع قابل اعتماد شبکه، موجب تقویت یکپارچگی داده ها می شود و در صورت لزوم، به حافظت از محرمانگی داده ها نیز کمک می کند.

توسعه ارزش سرمایه گذاری های موجود: فایروال ویندوز به عنوان یک فایروال مبتنی-بر-میزبان همراه با سیستم عامل ارائه می شود، بنابراین می توان گفت دیگر به سخت افزار یا نرم افزار اضافی دیگری نیازی نیست. همچنین با استفاده از یک API مستند، راهکارهای امنیت شبکه ای غیر مایکروسافتی موجود را نیز تکمیل می کند.

فایروال ویندوز چگونه کار می کند؟

فایروال ویندوز یک فایروال مبتنی بر میزبان است که بصورت پیش فرض در سیستم عامل قرار دارد و در تمام نسخه های ویندوز فعال است.

فایروال ویندوز از IPsec پشتیبانی می کند؛ از امنیت پروتکل اینترنت می توان برای احراز هویت هر دستگاهی که سعی در برقراری ارتباط با دستگاه شما را دارد، استفاده کرد. در صورتی که برای ارتباط با دستگاه شما، نیاز به احراز هویت باشد، چنانچه دستگاهی نتواند به‌عنوان یک دستگاه قابل اعتماد احراز هویت شود، امکان ارتباط با دستگاه شما را نخواهد داشت.

فایروال ویندوز همچنین با ویژگی Network Location Awareness کار می کند تا بتواند تنظیمات امنیتی متناسب با انواع شبکه هایی که دستگاه به آن متصل است را اعمال کند. به عنوان مثال، در صورتی که دستگاه به وای فای کافی شاپ متصل شود، فایروال ویندوز می‌تواند پروفایل شبکه عمومی را اعمال کند و چنانچه دستگاه به شبکه خانگی متصل شود، پروفایل شبکه خصوصی اعمال می شود.

ویژگی Network Location Awareness به شما امکان خواهد داد تا تنظیمات محدود کننده تری را در شبکه های عمومی اعمال کنید و به این ترتیب امنیت سیستم خود را به بالاترین سطح ممکن ارتقا دهید.

نحوه فعال کردن فایروال ویندوز

حتی اگر از قبل فایروال دیگری بر روی سیستم روشن باشد، روشن بودن فایروال ویندوز مهم است؛ چرا که در محافظت از دسترسی غیرمجاز این فایروال به شما کمک شایان و جدی خواهد کرد؛ برای روشن کردن Microsoft Defender در ویندوز 10 باید مراحل زیر را به ترتیب دنبال کنید:

1. ابتدا از Start گزینه Settings را انتخاب کنید.
2. در پنجره باز شده ابتدا روی Update & Security و سپس روی Windows Security کلیک کنید.
3. در این مرحله Firewall & Network Protection را انتخاب کرده و تنظیمات امنیتی ویندوز را باز کنید.
4. یکی از پروفایل های شبکه (شبکه دامنه، شبکه خصوصی یا شبکه عمومی) را انتخاب کنید و روی آن کلیک کنید.
5. در Microsoft Defender Firewall، تنظیمات را روی On قرار دهید. اگر دستگاه شما به شبکه متصل باشد، احتمالا تنظیمات پالسی شبکه شما، اجازه تکمیل این مراحل را به شما نخواهد داد. برای همین منظور برای اعمال تنظیمات بیشتر و تخصصی نیاز است از افراد مجرب در این زمینه کمک بگیرید.

برای خاموش کردن فایروال ویندوز، پس از طی مراحل بالا تنها کافی است تنظیمات را روی Off قرار دهید. خاموش کردن فایروال Microsoft Defender می‌تواند دستگاه شما (در صورتی که متصل به شبکه باشید) را در برابر دسترسی غیرمجاز آسیب‌ پذیرتر کند.

اگر قصد استفاده از اپلیکیشنی را دارید ولی از طریق فایروال مسدود شده است، به جای خاموش کردن فایروال، بهتر است از طریق تنظیمات فایروال به آن اجازه عبور دهید. در صورت مواجه با خطا، یا روشن نشدن تنظیمات، می‌توانید از عیب ‌یاب استفاده کنید و مجددا امتحان کنید.

پروفایل های فایروال ویندوز

فایروال ویندوز دارای سه نوع پروفایل شبکه است که شامل دامنه، خصوصی و عمومی می‌شود. این پروفایل‌ها برای تعیین قوانین امنیتی و مدیریت دسترسی شبکه به کار می‌روند. به عنوان مثال، می‌توان به یک برنامه اجازه داد در شبکه خصوصی ارتباط برقرار کند، اما همان برنامه ممکن است در شبکه عمومی قادر به اتصال نباشد.

شبکه دامنه

این پروفایل زمانی فعال می ‌شود که دستگاه به یک دامنه اکتیو دایرکتوری (Active Directory) متصل باشد و حضور یک کنترل‌ کننده دامنه تشخیص داده شود. به عبارت دیگر، این پروفایل برای شبکه‌ هایی استفاده می‌شود که احراز هویت از طریق کنترل ‌کننده دامنه لازم است. این نوع پروفایل به صورت خودکار فعال می ‌شود و کاربر امکان تغییر دستی آن را ندارد.

شبکه خصوصی

پروفایل شبکه خصوصی برای شبکه‌هایی مانند شبکه خانگی یا سازمانی طراحی شده است. در این نوع شبکه، دستگاه‌ها به یکدیگر اعتماد دارند و ارتباطات به راحتی برقرار می‌شوند. بهتر است بدانید مدیر شبکه می ‌تواند این پروفایل را به ‌صورت دستی تنظیم کرده و آن را برای دستگاه‌های متصل اعمال کند.

شبکه عمومی

شبکه عمومی برای مکان ‌هایی که امنیت کمتری دارند مانندWi-Fi  عمومی (کافی‌شاپ‌ها، فرودگاه‌ها، هتل‌ها) طراحی شده است. در این پروفایل، سطح امنیتی به‌ طور پیش ‌فرض بالا در نظر گرفته می ‌شود تا از دسترسی‌های ناخواسته و تهدیدات احتمالی جلوگیری شود.

تفاوت فایروال ویندوز inbound و outbound

در فایروال ویندوز، تفاوت بین قوانین inbound و outbound بیانگر تمایز عمومی در امنیت شبکه است. قوانین ورودی (inbound) کنترل کننده ترافیکی است که از شبکه یا اینترنت وارد سیستم شما می شود و هدف آن مسدود کردن ارتباطات بالقوه مضر است. جهت کنترل ترافیک، فیلترینگ با استفاده از معیارهای از پیش تعین شده نظیر آدرس های آی پی، شماره های پورت و پروتکل ها انجام می شود.

قوانین خروجی (outbound) ترافیک خروجی از سیستم شما به سمت شبکه یا اینترنت را مدیریت می‌کنند و از ارسال داده‌ توسط نرم ‌افزارهای بالقوه مخرب جلوگیری می کنند. تنظیمات صحیح هر دو نوع قانون در فایروال ویندوز برای محافظت از کامپیوتر شما ضروری است؛ چرا که این قوانین از دسترسی غیرمجاز ممانعت می کنند و برقراری ارتباطات ایمن و ضروری شبکه را تضمین می کنند.

سخن پایانی

در پایان باید بدانید که در این مطلب فایروال ویندوز از جنبه های مختلف بررسی شد و گفتیم که فایروال ویندوز یک ویژگی امنیتی است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه به دستگاه شما را فیلتر می کند و به این ترتیب از دستگاه شما محافظت می کند. بسته به نوع شبکه ای که دستگاه شما در آن است می توانید یکی از 3 نوع پروفایل فایروال ویندوز را انتخاب کنید. از جمله مزیت های این نوع فایروال ها می توان به کاهش خطر تهدیدات امنیتی شبکه، حفاظت از داده های حساس و مالکیت معنوی و همچنین توسعه ارزش سرمایه گذاری های موجود اشاره کرد.

سوالات متداول

آیا فایروال ویندوز باید فعال باشد؟

فایروال ویندوز یا Windows Defender به جلوگیری از دسترسی هکرها و نرم افزارهای مخرب به دستگاه محل کار یا مدرسه شما از طریق اینترنت یا شبکه کمک می کند. بهتر است بدانید سازمانی که در آن فعالیت می کنید احتمالا از شما بخواهد که قبل از دسترسی به منابع شبکه، فایروال ویندوز را روشن کنید.

فایروال ویندوز کجاست؟

برای بررسی تنظیمات فایروال خود، Control Panel را باز کرده و سپس System and Security را انتخاب کنید. از این طرق میتوانید فایروال ویندروز Windows Defender را انتخاب کنید.

آیا فعال کردن فایروال ویندوز واقعا ضروری است؟

فایروال ویندوز چندین مزیت را برای مقابله با چالش های امنیتی شبکه سازمان شما ارائه می دهد؛ از جمله این مزایا می توان به کاهش خطر تهدیدات امنیتی شبکه اشاره کرد.

عواقب عدم استفاده از فایروال ویندوز چیست؟

بدون فایروال، شبکه خانگی شما قادر به شناسایی تهدیدهای بالقوه نخواهد بود و دسترسی نامحدود به دستگاه‌ها و اطلاعات شخصی، شما را به هدفی مناسب برای عوامل مخرب تبدیل خواهد کرد.

امروزه با گسترش بانکداری دیجیتال و استفاده گسترده از خدمات آنلاین در موسسات مالی و اعتباری، امنیت شبکه‌ها و اطلاعات به یکی از مهم‌ترین اولویت‌ها تبدیل شده است. تهدیدات سایبری روز به روز پیچیده‌تر و گسترده‌تر می‌شوند و موسسات مالی نیاز دارند تا از سیستم‌ها و داده‌های حساس خود محافظت کنند. در این راستا، استفاده از فایروال‌های قدرتمند و راهکارهای امنیتی پیشرفته برای پیشگیری از حملات و نفوذها ضروری است..

امنیت اطلاعات در بانک یعنی چه؟

امنیت اطلاعات در بانک به مجموعه‌ای از سیاست‌ها، فرآیندها، ابزارها و فناوری‌هایی گفته می‌شود که با هدف حفاظت از دارایی‌های اطلاعاتی بانک در برابر تهدیدات داخلی و خارجی طراحی شده‌اند.

اطلاعات موجود در بانک بسیار حیاتی و سری هستند که باید توسط دیتاسنترها و تجهیزات امنیتی قوی از این اطلاعات در برابر مهاجمان سایبری محافظت کرد. اطلاعات موجود در بانک شامل داده‌های مشتریان، اطلاعات مالی، سوابق تراکنش‌ها، داده‌های احراز هویت و سایر داده‌های حساس هستند که تنها یک دسترسی به این اطلاعات عواقب جبران ناپذیری برای اعتبار بانک و اطلاعات کاربران و مشتریان بانک خواهد داشت.

از آنجایی که بانک‌ها به دلیل ماهیت فعالیت خود هدفی جذاب برای مهاجمان سایبری هستند، پیاده‌سازی استانداردهایی نظیر ISO/IEC 27001، استفاده از رمزنگاری پیشرفته، سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS)، احراز هویت چندعاملی (MFA)و از همه مهم تر استفاده از دستگاه های امنیت شبکه از جمله فایروال های فورتی نت در انواع فورتی گیت و فورتی وب در تامین امنیت سیستم بانکی تاثیرگذار هستند.

تجهیزات مورد نیاز برای امن کردن بانک

برای امنیت بانک و موسسات مالی از تهدیدات سایبری، به مجموعه‌ای از تجهیزات و فناوری‌های امنیتی پیشرفته نیاز است که به‌ طور یکپارچه و هماهنگ عمل کنند و حفاظت جامعی از داده‌ها و سیستم‌ها فراهم کنند. از جمله مهم‌ترین تجهیزات امنیت بانک به شرح زیر است:

• فایروال‌های نسل بعدی (NGFW)

• سیستم‌های تشخیص و پیشگیری از نفوذ (IDS/IPS)
• سیستم مدیریت اطلاعات و رویدادهای امنیتی (SIEM)
• رمزنگاری داده‌ها
• سیستم‌های احراز هویت چندعاملی (MFA)
• گذرگاه‌های پرداخت امن
• آنتی‌ویروس‌ها و ضدبدافزارها
• سیستم‌های کنترل دسترسی
• پلتفرم‌های امنیتی شبکه‌های بی‌سیم (WLAN)
• پشتیبانی و نظارت مداوم

 امنیت سایبری در صنعت بانکداری

تحول در بانکداری دیجیتال باعث گسترش تهدیدات سایبری شده و فعالیت‌های حیاتی مالی را در معرض خطر قرار داده است. با پیچیده‌تر شدن حملات، ضرورت مدیریت مؤثر تهدیدات و استقرار پروتکل‌های پیشرفته امنیت شبکه بیش از پیش احساس می‌شود؛ چرا که مهاجمان سایبری با انگیزه‌های مالی، همواره در حال توسعه روش‌های جدید و پیاده سازی جدیدترین حملات روز صفر هستند.

از این رو بهتر است بدانید، چارچوب‌های نظارتی مانند EU DORA و G7 با هدف ارتقاء تاب‌آوری سایبری بانک‌ها طراحی شده‌اند و نشان‌دهنده اهمیت روزافزون امنیت در صنعت بانکداری هستند.

از زمانی که  ارزهای دیجیتال پا به عرصه اقتصادی گذاشته‌اند، نیاز به توازن بین دسترسی مالی و محافظت سایبری دوچندان شده است. در این فضای رقابتی، موفقیت بانک‌ها وابسته به ترکیب نوآوری دیجیتال با رویکردهای امنیتی هوشمندانه است که تنها با استفاده از فایروال های نسل جدید به همراه آموزش کارمندان این امنیت تامین میشود.

روش‌ های افزایش امنیت حساب بانکی

در دنیای امروز که بخش بزرگی از تعاملات مالی از طریق بسترهای دیجیتال انجام می‌شود، امنیت حساب‌های بانکی به یکی از دغدغه‌های اصلی کاربران و مؤسسات مالی تبدیل شده است. به گونه‌ای که هرگونه بی‌توجهی نسبت به نکات امنیتی می‌تواند زمینه‌ساز سرقت اطلاعات، برداشت‌های غیرمجاز و آسیب‌های جدی مالی شود. در ادامه، مهم‌ترین روش‌های افزایش امنیت حساب بانکی را برایتان آورده‌ایم که می توانید به این ترتیب امنیت حساب بانکی خود را افزایش دهید.

استفاده از رمز عبور قوی و غیرتکراری

رمز عبور نخستین سد دفاعی در برابر مهاجمان سایبری است. برای انتخاب رمز عبور امن، بهتر است از ترکیبی از حروف بزرگ و کوچک، اعداد و نمادهای خاص استفاده شود. از انتخاب رمزهای ساده مانند «123456» یا اطلاعات قابل حدس مثل تاریخ تولد جداً خودداری کنید. همچنین برای هر حساب کاربری (ایمیل، اپلیکیشن بانکی و…) رمز عبور متفاوتی در نظر بگیرید.

فعال‌ سازی احراز هویت دو عاملی ‌(2FA)

احراز هویت دو عاملی با افزودن یک لایه امنیتی اضافی، ریسک نفوذ را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. این روش معمولاً شامل وارد کردن یک کد تأیید (ارسالی از طریق پیامک یا اپلیکیشن‌های امنیتی) پس از رمز عبور اصلی است.

خودداری از ورود به حساب بانکی در شبکه‌های عمومی

شبکه‌های وای‌فای عمومی در اماکن عمومی مانند فرودگاه، کافی‌شاپ و هتل‌ها به دلیل نبود رمزنگاری مناسب، بستر مناسبی برای حملات سایبری هستند. در صورت اجبار، استفاده از شبکه خصوصی مجازی (VPN) توصیه می‌شود.

به‌روزرسانی منظم اپلیکیشن‌ها و سیستم‌ عامل

نرم‌افزارهای بانکی و سیستم‌عامل گوشی یا رایانه خود را همواره به آخرین نسخه ارتقاء دهید؛ چرا که نسخه‌های جدید شامل به‌روزرسانی‌های امنیتی هستند که از نفوذ بدافزارها جلوگیری می‌کنند.

عدم اشتراک‌گذاری اطلاعات حساس

اطلاعاتی مانند شماره کارت، رمز دوم، CVV2، کد تأیید پیامکی (OTP) یا نام کاربری و رمز عبور را تحت هیچ شرایطی با افراد دیگر یا سایت‌های مشکوک به اشتراک نگذارید؛ حتی اگر ظاهر آن‌ها مشابه سایت‌های رسمی باشد.

بررسی منظم تراکنش‌های حساب

مراجعه مستمر به گزارش تراکنش‌ها و فعال‌سازی اعلان‌های بانکی باعث می‌شود هرگونه فعالیت مشکوک بلافاصله شناسایی شده و اقدامات امنیتی لازم صورت گیرد.

نصب نرم‌ افزارهای امنیتی معتبر

استفاده از آنتی‌ویروس‌های به‌روز و اپلیکیشن‌های امنیتی معتبر، خطر آلوده شدن دستگاه به بدافزارهایی مانند کی‌لاگرها یا فیشینگ را کاهش می‌دهد.

اصول امنیت شبکه در بانکداری

همانطور که گفتیم، امنیت شبکه در صنعت بانکداری، یکی از ارکان کلیدی در حفاظت از اطلاعات مالی، جلوگیری از نفوذهای غیرمجاز و تضمین تداوم خدمات بانکی است. با گسترش بانکداری دیجیتال و افزایش تهدیدات سایبری، رعایت اصول امنیت شبکه نه تنها برای بانک‌ها بلکه برای تمامی مؤسسات مالی ضروری و حیاتی است. مهم‌ترین اصول امنیت شبکه در حوزه بانکداری به شرح زیر هستند:

تفکیک لایه‌های شبکه ‌(Network Segmentation)

تقسیم‌بندی ساختار شبکه به بخش‌های مجزا باعث می‌شود در صورت بروز رخنه امنیتی، آسیب به یک بخش محدود شود و سایر بخش‌ها تحت تأثیر قرار نگیرند. این رویکرد در محدود کردن دسترسی و جلوگیری از گسترش حملات نقش مؤثری دارد.

کنترل دسترسی و احراز هویت پیشرفته

تمام کاربران، چه داخلی و چه خارجی، باید تنها به منابع مورد نیاز خود دسترسی داشته باشند. استفاده از سامانه‌های مدیریت هویت و دسترسی (IAM) و احراز هویت چندعاملی (MFA) برای جلوگیری از ورود افراد غیرمجاز الزامی است.

رمزنگاری داده‌ها ‌(Encryption)

اطلاعات حساس، چه در حال انتقال و چه به صورت ذخیره‌ شده، باید با الگوریتم‌های قوی رمزنگاری شوند تا در صورت شنود یا سرقت داده، محتوای اطلاعات قابل خواندن نباشد.

پایش و نظارت مستمر (Continuous Monitoring)

نصب سامانه‌های تشخیص و پیشگیری از نفوذ (IDS/IPS)، فایروال‌های نسل بعدی و راهکارهای SIEM به منظور رصد لحظه به لحظه ترافیک شبکه، رفتار کاربران و شناسایی تهدیدات الزامی است.

استفاده از فایروال ‌های فورتی نت

فایروال‌های فورتی نت (Fortinet) به‌عنوان یکی از راهکارهای پیشرفته و یکپارچه امنیتی، نقش مهمی در محافظت از شبکه‌های بانکی دارند. این فایروال‌ها با بهره‌گیری از فناوری‌های هوش مصنوعی، فیلتر محتوای وب، کنترل اپلیکیشن‌ها‌، پیشگیری از تهدیدات پیشرفته (ATP) و احراز هویت کاربران، امکان مقابله مؤثر با تهدیدات پیچیده و نوظهور را فراهم می‌سازند.

اهمیت امنیت شبکه در بانکداری

امنیت شبکه در بانکداری اهمیت زیادی دارد زیرا هرگونه ضعف یا نقض امنیتی می‌تواند منجر به سرقت اطلاعات حساس مشتریان، تراکنش‌های غیرمجاز و حتی بحران‌های مالی جدی شود. بانک‌ها و موسسات مالی مسئول حفاظت از داده‌های مشتریان و تضمین سلامت تراکنش‌های آنلاین هستند. با افزایش تهدیدات سایبری مانند حملات فیشینگ، بدافزارها و نفوذهای پیچیده، شبکه‌های بانکی باید از تدابیر امنیتی پیشرفته مانند فایروال‌ها، رمزنگاری داده‌ها و نظارت مستمر برخوردار باشند تا از هرگونه آسیب به اعتبار و اعتماد مشتریان جلوگیری کنند.

باید بدانید که بدون امنیت مناسب، فعالیت‌های بانکی دیجیتال نمی‌توانند به طور مؤثر انجام شوند و این امر می‌تواند به کاهش اعتماد عمومی و اختلال در خدمات بانکی منجر شود.

راهکارهای امنیتی داریا برای موسسه های مالی و اعتباری

شرکت داریا با ارائه راهکارهای امنیتی پیشرفته، به موسسات مالی و اعتباری کمک می‌کند تا از شبکه‌های خود در برابر تهدیدات سایبری محافظت کنند. این شرکت با فروش، نصب، راه‌اندازی و پشتیبانی فایروال‌های فورتی گیت، سوفوس، سیسکو به همراه لایسنس های اورجینال به موسسات مالی امکان می‌دهد تا از یکی از قوی‌ترین سیستم‌های امنیتی موجود در دنیا استفاده کنند.

فایروال‌های فورتی‌نت، سیسکو و سوفوس با ویژگی‌های پیشرفته مانند شناسایی تهدیدات پیچیده، فیلتر ترافیک مخرب، رمزنگاری داده‌ها، سندباکس داخلی و ابری و بهره گیری از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین، امنیت اطلاعات حساس و تراکنش‌های مالی را در بالاترین سطح تضمین می‌کنند و به امنیت بانک کمک میکنند.

افزایش حملات سایبری در دنیای دیجیتال، باعث شده است که امنیت سایبری به یک اولویت مهم برای مشاغل و کاربران تبدیل شود؛ جرایم سایبری می تواند منجر به زیان های مالی، ایجاد اختلال در عملکرد شبکه، نشت داده و از دست دادن اعتماد مشتریان برای کسب و کار ها شود و خطراتی مانند سرقت هویت، کلاهبرداری مالی و تهاجم به حریم خصوصی برای کاربران به دنبال داشته باشد.

امنیت سایبری چیست؟

امنیت سایبری (cyber security) شامل اقداماتی می شود که به سبب آن ها، از سیستم ها، شبکه ها و اپلیکیشن ها در برابر حملات سایبری محافظت می شود؛ حملات سایبری با هدف های مختلفی مانند دسترسی و نفوذ های غیرمجاز، دستکاری یا از بین بردن اطلاعات حساس صورت می گیردند که در برخی موارد نیز با استفاده از باج افزار ها، از کاربران اخاذی می کنند یا در عملکرد و فرآیند عادی یک کسب و کار، اختلال ایجاد می کنند.

امروزه اعمال اقدامات موثر امنیت سایبری، به یک چالش مهم برای کسب و کار ها تبدیل شده است؛ این، به این دلیل است که تعداد دستگاه های دیجیتال بسیار بیشتر از تعداد افراز است و مهاجمان سایبری، روز به روز نوآورتر می شوند.

یک وضعیت امنیت سایبری موفق، دارای لایه های حفاظتی متعددی است که در کامپیوتر ها، شبکه ها، اپلیکیشن ها یا داده هایی که نیاز به حفاظت دارند، پخش شده است. یک گِیت وی (gateway) سازمان، می تواند محصولات را به صورت خودکار ادغام کند تا اقدامات کلیدی امنیت سایبری را که شامل تشخیص، بررسی و اصلاح تهدید می شود، تسریع بخشد.

حمله سایبری یا (Cyber Attack) به هرگونه اقدام مخرب عمدی اطلاق می‌شود که با استفاده از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات با هدف نفوذ، تخریب، دستکاری، سرقت یا اخلال در سامانه‌های اطلاعاتی، شبکه‌های رایانه‌ای یا داده‌های دیجیتال انجام می‌گیرد.

این نوع حملات می‌توانند به‌صورت مستقیم مانند حملات DDoS یا تزریق کدهای مخرب صورت بگیرد و یا می تواند به صورت غیرمستقیم با حملات مهندسی اجتماعی یا فیشینگ صورت گیرند؛ جالب است بدانید این حملات اغلب توسط هکرها، مهاجمان سایبری و یا حتی دولت‌ها برای اهداف جاسوسی (اهداف سیاسی) انجام می‌شود.

باید بدانید که حملات سایبری معمولاً آسیب‌پذیری‌های نرم‌افزاری، سخت‌افزاری یا انسانی را مورد هدف قرار میدهند و می‌توانند خسارات مالی، اطلاعاتی و امنیتی گسترده‌ای به سازمان‌ها و زیرساخت‌های حیاتی وارد کنند.

نقش افراد در امنیت سایبری

نقش افراد در امنیت سایبری بسیار حیاتی و تعیین ‌کننده است، زیرا پیشرفته ‌ترین سیستم‌های امنیتی نیز در برابر خطاها یا سهل‌انگاری‌های انسانی آسیب ‌پذیر هستند. افراد، چه به عنوان کاربر عادی و چه به عنوان کارکنان یک سازمان، باید با اصول اولیه امنیت اطلاعات مانند استفاده از رمز عبورهای قوی، به‌ روزرسانی نرم‌افزارها، پرهیز از کلیک روی لینک‌های مشکوک و شناسایی حملات مهندسی اجتماعی آشنا باشند.

آگاهی و آموزش مستمر کارکنان، یکی از مؤثرترین روش‌ها برای کاهش ریسک‌های امنیتی است. در واقع انسان‌ها، هم می‌توانند نقطه ضعف امنیت سایبری باشند و هم اولین خط دفاعی در برابر تهدیدات عمل کنند؛ بنابراین، فرهنگ ‌سازی و آموزش اصول اولیه امنیت سایبری نقش کلیدی در کاهش حملات سایبری دارد.

امنیت ملی چیست؟

امنیت ملی مفهومی گسترده و چند بعدی است که به مجموعه تدابیر، سیاست‌ها و اقدامات یک کشور برای حفظ تمامیت ارضی، حاکمیت، منافع حیاتی، ثبات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود در برابر تهدیدات داخلی و خارجی اطلاق می ‌شود.

این تهدیدات می‌توانند نظامی، اطلاعاتی، سایبری، زیستی، اقتصادی و حتی زیست‌ محیطی باشند. امنیت ملی نه‌ تنها شامل دفاع از مرزها و مقابله با تهدیدات فیزیکی است، بلکه حفاظت از زیرساخت‌ های حیاتی، اطلاعات حساس، هویت فرهنگی و وحدت ملی را نیز در بر می‌گیرد. دولت ایران از طریق نهادهای مختلف مانند ارتش، نیروهای اطلاعاتی، دیپلماسی و فناوری‌های نوین برای تأمین این امنیت تلاش می‌کنند.

چگونه امنیت سایبری به خطر می افتد؟

زمانی امنیت سایبری به خطر می افتد که تهدیدات سایبری، سیستم های اطلاعاتی را مورد هدف قرار دهند و اطلاعات حیاتی را به سرقت ببرند. از جمله تهدیداتی که امنیت سایبری را به خطر می اندازند و از رایج ترین تهدیدات امنیت سایبری به شمار می روند، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. بدافزارها (Malware) شامل ویروس‌ها، کرم‌ها، تروجان‌ها، جاسوس‌افزارها و باج‌افزارها که برای تخریب یا سرقت اطلاعات استفاده می‌شوند.
2. باج‌افزار (Ransomware) رمزگذاری اطلاعات کاربر و درخواست پول برای بازگرداندن دسترسی.
3. فیشینگ (Phishing) تلاش برای فریب کاربران از طریق ایمیل یا پیام‌های جعلی برای سرقت اطلاعات حساس.
4. مهندسی اجتماعی (Social Engineering) فریب دادن افراد برای افشای اطلاعات یا دسترسی به سیستم‌ها.
5. حملات DDoS ارسال حجم زیادی از ترافیک به یک سرور برای از کار انداختن آن.
6. نفوذ به شبکه دسترسی غیرمجاز به شبکه‌ها یا سیستم‌های سازمانی.
7. تزریق کد (SQL Injection, XSS) وارد کردن کدهای مخرب به پایگاه داده‌ها یا وب‌سایت‌ها برای دستکاری یا سرقت داده‌ها.
8. شنود اطلاعات (Packet Sniffing) رهگیری داده‌های ارسالی در شبکه برای دستیابی به اطلاعات حساس.
9. استفاده از آسیب‌پذیری‌های نرم‌افزاری بهره‌برداری از ضعف‌ها و باگ‌های امنیتی در نرم‌افزارها برای نفوذ.
10. رمز عبورهای ضعیف یا تکراری استفاده از گذرواژه‌های ساده یا یکسان در چندین حساب، که کار مهاجمان را آسان‌تر می‌کند.

بخش های مختلف امنیت سایبری

برای ایجاد یک دفاع موثر در برابر حملات سایبری، کاربران، پروسه ها و تکنولوژی باید در کنار یکدیگر به بهترین شکل ممکن عمل کنند و به نوعی مکمل یکدیگر باشند.

کاربران

کاربران باید با اصول اولیه محافظت از داده ها و امنیت حریم خصوصی آشنا باشند و از آن ها پیروی کنند؛ این اصول اولیه می تواند شامل اعمال پسورد های قدرتمند، محتاط بودن در برابر ایمیل های حاوی لینک و بک آپ گیری از دیتا های حساس باشد.

پروسه ها

سازمان ها باید یک چارچوب عملیاتی را برای مواقع مواجه با خطر طراحی کنند که نحوه عملکرد سازمان را در چنین مواقعی مشخص کند؛ به عنوان نمونه می توان به چارچوب تاب آوری سایبری اشاره کرد که دقیقا مشخص می کند چگونه حملات را تشخیص دهید، از سیستم ها محافظت کنید و به آن ها پاسخ درست دهید.

تکنولوژی

تکنولوژی برای مهیا کردن ابزارهای امنیت برای سازمان ها و کاربران که برای محافظت از خود در برابر خطرات سایبری به آن ها نیاز دارند، ضروری است؛ همچنین بهتر است بدانید که در یک سازمان، باید از سه نهاد اصلی محافظت شود.

1. دستگاه ها نقطه پایانی، مانند کامپیوترها، دستگاه های هوشمند و روترها
2. شبکه
3. ابر

برای محافظت از این سه نهاد اصلی، معمولا از فایروال نسل بعدی، فیلترینگ DNS، محافظت در برابر بدافزار، آنتی ویروس، راهکار های امنیتی ایمیل و… استفاده می شود.

انواع امنیت سایبری

امنیت سایبری را میتوان مانند یک مجموعه در نظر گرفت که وجه های مختلف و گسترده ای آن را تشکیل می دهند؛ در ادامه به بخش های مهم این مجموعه گسترده می پردازیم.

امنیت اپلیکیشن

کار اصلی امنیت اپلیکیشن، جلوگیری از دسترسی و استفاده های غیرمجاز از اپلیکیشن ها و داده های متصل به آن است؛ با توجه به اینکه بیشتر آسیب پذیری ها در مراحل توسعه و انتشار ایجاد می شوند، امنیت اپلیکیشن به راهکارهایی می پردازد که به شناسایی نقض های طراحی و توسعه کمک کرده و آن ها را برطرف کند.

امنیت هویت

امنیت هویتی شامل محافظت از هویت کاربران، دستگاه ها و سازمان ها می شود که با اجرا و بکارگیری از ابزار ها، پروسه ها و پالیسی هایی که به وسیله آن ها، دسترسی کاربر به اکانت ها محدود شده و بهره وری با کمترین میزان اختلال افزایش می یابد، برقرار می شود.

سه هدف اصلی از امنیت هویت می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. احراز هویت کاربر
2. احراز دسترسی به منابع مورد نیاز کاربر
3. نظارت و مدیریت دسترسی ها

امنیت ابری

امنیت ابری، قابلیت شناسایی و رفع سریع تهدید را برای کاربران و سازمان ها فراهم می کند و دید جامعی را برای جلوگیری از تاثیرات بدافزارها ارائه می دهد؛ یک محافظت قدرتمند برای محیط های چند ابری ارائه می شود که موضوع امنیت را بدون ایجاد اختلال در بهره وری کاربر، ساده کرده و برای ایمن سازی اپلیکیشن ها، داده ها و کاربران در تنظیمات ضروری است.

امنیت ابر، ماهیتی مقیاس پذیر دارد که امکان دفاع در برابر مجموعه گسترده ای از کاربران، دستگاه ها و اپلیکیشن ها را فراهم می کند و از پوششی جامع از تمامی نقاط احتمالی برای حمله برخوردار است.

همچنین بهتر است بدانید که امنیت ابری شامل حفاظت از دارایی ها و سرویس های مبتنی بر ابر می شود که بیشتر بر اپلیکیشن ها، داده ها و زیرساخت ها تمرکز دارد و ارائه دهندگان سرویس های ابری، محیط ابری را مدیریت می کنند و از داده های مستقر بر ابر محافظت می کند.

امنیت زیرساخت های حیاتی

از پروسه های امنیتی ویژه و راهکار های امنیت سایبری، برای محافظت از شبکه ها، اپلیکیشن ها، سیستم ها و دارایی های دیجیتال وابسته به زیرساخت های حیاتی سازمان ها استفاده می شود؛ زیرساخت های حیاتی در برابر حملات سایبری که سیستم های قدیمی را مورد هدف قرار می دهند، آسیب پذیر تر هستند.

امنیت داده ها

امنیت داده، زیرمجموعه ای از امنیت سایبری است که راهکار های مختلفی را برای محافظت از محرمانه بودن، یکپارچگی و در دسترس بودن منابع ذخیره ای و در حال انتقال بکار می گیرد.

امنیت نقطه پایانی

نقاط پایانی، از رایج ترین نقاط نفوذ و حملات سایبری هستند که شامل دسکتاپ ها، لپ تاپ ها، تلفن های همراه، سرورها و سایر نقاط پایانی می شوند؛ امنیت نقاط پایانی، شامل راهکار ها و تجهیزاتی می شود که از سیسم ها و داده ها محافظت می کند.

امنیت اشیا (IoT)

هدف امنیت اشیا، کاهش و به حداقل رساندن آسیب پذیری هایی است که دستگاه های در حال گسترش برای سازمان ها ایجاد می کنند است که به دنبال کاهش تهدیدات مربوط به سیستم عامل اصلاح نشده و سایر نقض های مرتبط است.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد IoT یا اینترنت اشیا کلیک کنید.

امنیت موبایل

امنیت موبایل، شامل انواع راهکار های امنیت سایبری که برای محافظت از سیستم هایی همچون تلفن های همراه، تبلت ها، لپ تاپ ها و… است، می شود؛ امنیت موبایل از بسیاری از تهدیدات مانند دسترسی های غیرمجاز، جلوگیری می کنند.

امنیت شبکه

امنیت شبکه شامل راهکارهای نرم افزاری و سخت افزاری می شود که در برابر حوادثی که منجر به دسترسی های غیرمجاز یا اختلال در سرویس می شود، محافظت می کند؛ این کار شامل نظارت و پاسخگویی به خطراتی است که بر نرم افزار و سخت افزار شبکه تاثیرگذار هستند.

همچنین بهتر است بدانید که بیشتر حملات سایبری از یک شبکه شروع می شود که به همین دلیل، امنیت سایبری برای نظارت، شناسایی و پاسخگویی به تهدیدات متمرکز بر شبکه طراحی شده است.

امنیت عملیاتی

امنیت عملیاتی، انواع مختلفی از پروسه ها و تکنولوژی های امنیت سایبری است که برای محافظت از سیستم‌ها و داده‌های حساس استفاده می شود؛ این کار با ایجاد پروتکل‌هایی برای دسترسی، نظارت و شناسایی رفتارهای غیرعادی که می‌تواند نشانه‌ای از فعالیت‌های مخرب باشد، همراه است.

اعتماد صفر

اعتماد صفر (Zero trust)، یک محصول یا تکنولوژی واحد نیست، بلکه یک استراتژی امنیتی است که با در نظر گرفتن عملیات تجاری و خطرات و نتایج امنیتی سازمان انجام می شود؛ اگرچه راه های متفاوتی برای پیاده سازی استراتژی اعتماد صفر در شبکه وجود دارد ولی بهترین روش، ZTNA است.

همچنین بهتر است بدانید که راهکار امنیتی (Zero Trust)، جایگزین رویکرد سنتی متمرکز بر محافظت از دارایی ها و سیستم های حیاتی شده است که چندین قابلیت که همگی از امنیت سایبری پشتیبانی می کنند را دارد.

انواع تهدیدات امنیت سایبری

همانطور که می دانید، تهدیدات سایبری انواع مختلف و متنوعی دارند که افراد و چیز های متفاوتی را مورد هدف قرار می دهند؛ در ادامه این مطلب، به برخی از تهدیدات مهم و چالش برانگیز سایبری می پردازیم.

حملات بدافزار

بدافزارها، شامل ویروس‌ها، کرم‌ها، تروجان‌ها، جاسوس‌افزارها و باج‌افزارها می شود که رایج ‌ترین نوع حمله سایبری به حساب می آیند؛ معمولا بدافزارها از طریق لینک ها و ایمیل های جعلی یا دانلود نرم افزار های ناخواسته به سیستم ها نفوذ می کنند.

همچنین بهتر است بدانید که بدفزارها نوعی نرم افزار هستند که برای دسترسی های غیرمجاز یا آسیب رساندن به سیستم کاربر طراحی و پیاده سازی می شوند. برای اطلاعات بیشتر کلیک کنید.

حملات مهندسی اجتماعی

مهندسی اجتماعی شامل تکنیک هایی می شود که کاربران را برای ارائه یک نقطه ورود یا افشای اطلاعات مهم فریب می دهند و در این شرایط، مهاجم نقش یک فرد قانونی را به خود می گیرد و ممکن است پس از بدست آوردن اطلاعات حساس شما، درخواست پول کنند یا از آن داده ها به ضرر شما و به نفع خودشان استفاده کنند.

حمله فرد-میانی

حمله فرد-میانی یا Man-in-the-Middle (MitM)، شامل عملیات رهگیری ارتباط بین دو نقطه پایانی، برای مثال یک کاربر و یک اپلیکیشن است که در این موقعیت، مهاجم می تواند داده های حساس را بدزدد یا هویت هر یک از طرفین شرکت کننده را جعل کند.

حمله انکار سرویس (Dos)

حملات Denial-of-Service (DoS)، سیستم هدف را با حجم زیادی از ترافیک مورد حمله قرار می دهد و در عملکرد عادی سیستم، اختلال ایجاد می کند و حمله ای که توسط چندین دستگاه صورت بگیرد نیز، به عنوان حمله انکار سرویس توزیع شده (DDoS) شناخته می شود.

حملات تزریق

حملات تزریق، از آسیب پذیری های مختلفی برای درج ورودی های مخرب در کد یک اپلیکیشن وب سواستفاده می کند؛ ممکن است یک حمله موفقیت آمیز، اطلاعات حساس و مهم را افشا کند، حمله DoS اجرا کند یا عملکرد کل سیستم را در معرض خطر قرار دهد.

حملات فیشینگ

فیشینگ نوعی حمله سایبری است که در آن ایمیل های جعلی که شامل لینک ها یا فایل های حاوی بدافزار هستند، به تعداد زیادی از کاربران فرستاده می شوند تا در صورت کلیک بر روی آن ها، سیستم آن ها  هک شود یا اطلاعات مهم و حساسشان به سرقت برود یا …

باج افزار ها

باج افزار ها، از انواع نرم افزار های مخرب هستند که جهت اخاذی و بلاک کردن دسترسی کاربر به سیستم کامپیوتری طراحی شده اند به طوری که کاربر برای پس گرفتن دسترسی اش، مجبور به پرداخت هزینه باخ خواهد بود و در غیر این صورت یا هیچوقت به آن اطلاعات دسترسی نخواهد داشت یا آن اطلاعات افشا خواهند شد.

ابزار های امنیت سایبری

ابزار های متنوعی برای برقراری امنیت سایبری مورد استفاده قرار می گیرند که در ادامه به برخی از آن ها که رایج هستند اشاره می کنیم:

• دستگاه های فایروال
• IDS / IPS
• داده‌های امنیتی و مدیریت حوادث
• ابزارهای بررسی نقاط ضعف و آسیب پذیری ها
• ابزارهای دیجیتالی پزشکی قانونی
• ابزارهای تست نفوذ
• ابزارهای امنیتی ایمیل ها
• ابزارهای مدیریت دسترسی
• ابزارهای پیشگیری از سرقت داده‌
• ابزارهای تشخیص و پاسخ نقاط پایانی
• ابزارهای تشخیص و پاسخ شبکه

مزایای امنیت سایبری

برقراری امنیت سایبری مزایای بسیار زیادی برای سازمان ها دارد که در ادامه، به اصلی ترین آن ها می پردازیم:

محافظت در برابر حملات سایبری

محافظت در برابر حملات سایبری، یکی از اصلی ترین مزایای امنیت سایبری است که برای اجرای استراتژی های دفاعی قوی و مکانیسم های تشخیص تهدید ضروری است.

حفاظت از اطلاعات حساس

یکی دیگر از مزایای امنیت سایبری، حفاظت از اطلاعات حساس به وسیله اجرای اقدامات امنیتی داده ها و تکنیک های رمزگذاری و ارتباطات ایمن است.

کاهش خسارات مالی

امنیت سایبری با انجام عملیاتی همچون ارزیابی ریسک، اجرای سیاست‌ های بیمه سایبری و کاهش تاثیرات نقض امنیتی، نقش مهمی در کاهش خسارات مالی دارد.

حفظ تداوم کسب و کار

حفظ تداوم کسب و کار مزیت بسیار مهمی برای امنیت سایبری است که از طریق راهکارهای موثر در واکنش به حوادث و نظارت دائم بر سیستم ها و شبکه ها به دست می آید.

ایجاد اعتماد مشتریان

ایجاد و کسب اعتماد مشتریان، از کلیدی ترین مزیت های امنیت سایبری است چرا که نشان دهنده تعهد، آگاهی امنیتی و پایبندی به پروتکل های امنیتی قوی است.

رعایت قوانین و مقررات

رعایت قوانین و مقررات می تواند با اقدامات امنیت سایبری که پایبند الزامات نظارتی و اجرای کنترل های امنیتی قوی است، تسهیل شود.

چالش های امنیت سایبری

امنیت سایبری با چالش های متعددی روبرو است که تضمین برقراری آن را برای سازمان ها دشوار کرده و اختلالاتی را در عملکرد کلی شبکه به دنبال دارد؛ در ادامه، به این چالش ها می پردازیم.

حملات ابری

امروزه، سرویس های ابری برای استفاده های شخصی و حرفه ای، بسیار مورد تقاضا قرار می گیرند و بیشتر سرویس های ابری برای ذخیره حجم عظیمی از داده ها مناسب و مفید هستند، ولی با این حال، هک پلتفرم های ابری، تبدیل به یک چالش بزرگ امنیت سایبری شده است.

حملات IoT (اینترنت اشیا)

دستگاه های اینترنت اشیا، معمولا دستگاه های دیجیتالی یا محاسباتی هستند که برای انتقال داده ها از طریق شبکه مورد استفاده قرار می گیرند؛ به عنوان مثال می توان به تلفن های همراه، دستگاه های امنیتی هوشمند، کامپیوتر های رومیزی، لپ تاپ ها و… اشاره کرد.

حملات سخت افزاری

هر سیستم نرم افزاری نیاز به آپدیت دوره ای دارد ولی برخی اوقات این آپدیت های نرم افزاری با دستگاه های سخت افزاری که شما استفاده می کنید سازگار نیستند چرا که ممکن است سخت ‌افزار شما به اندازه کافی پیشرفته نباشد و نتواند آخرین قابلیت ‌های نرم ‌افزاری به‌روز شده را اجرا کند و این کار سخت افزار شما را در برابر حملات سایبری بسیار آسیب پذیرتر می کند.

آسیب پذیری های نرم افزاری و برنامه نویسی

هیچ چیزی در دنیای دیجیتالی از امنیت کاملی برخوردار نیست و حتی نرم افزار های پیشرفته نیز در برابر تهدیدات سایبری آسیب پذیری هایی دارند که به همین دلیل، به روز نگه داشتن سیستم باید اولویت اول سازمان ها باشد.

حملات باج افزار

حملات باج افزار به عنوان یکی از حملات چالش برانگیز سایبری مطرح شده است چرا که بیش از 80 درصد سازمان ها یا شرکت های تجاری مورد هدف حملات سایبری باج افزار قرار می گیرند.

حمله فیشینگ

برخلاف حملات باج افزار، هکرها پس از دسترسی به اطلاعات محرمانه سیستم را بلاک نمی کنند و در عوض، از اطلاعات کاربر برای اهداف شرورانه خود استفاده می کنند که این موارد می تواند شامل انتقال غیرقانونی پول یا خرید های آنلاین نیز باشد.

کریپتوکارنسی و حمله بلاک چِین

امروزه، حملات ارزهای دیجیتال و بلاک چِین (BlockChain Attack)، از تهدیدات امنیتی اولیه برای آن دسته از کسب و کار هایی هستند که در مقایسه با کاربران عادی، در سطح بالاتری قرار دارند؛ ارزهای دیجیتال با شرکت های تکنولوژی بالا در ارتباط است ولی از لحاظ امنیتی به مرحله پیشرفته ای نرسیده است.

حملات خودی

ممکن است حملاتی از قسمت های داخلی سازمان ها و توسط کارمندانی که قصد بدی برای سازمان خود دارند صورت بگیرد که ممکن است اطلاعات خصوصی سازمان را فاش کنند یا آن ‌ها را به رقبا یا افراد بفروشند. بنابراین، یک خودی، می تواند سازمان شما را به یک بحران مالی و اعتباری دچار کند.

پالیسی BYOD

امروزه، بسیاری از سازمان ها از پالیسی ((BYOD bring your own device (“دستگاه خود را بیاورید”) پیروی می کنند و طبق این پالیسی، کارکنان باید دستگاه های خودشان را برای انجام وظایف سازمانی خود به همراه داشته باشند. دریافت دستگاه ‌های شخصی از خود سازمان، می تواند مشکلات امنیتی را به دنبال داشته باشد چرا که بیشتر اوقات، این دستگاه ‌های ارائه شده قدیمی هستند و به راحتی می توانند توسط هکرها قابل دسترس باشند.

حملات هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی

یادگیری ماشین (ML) و هوش مصنوعی (AI) مزایای متعددی دارند ولی در برابر تهدیدات سایبری بسیار آسیب‌پذیر هستند؛ چرا که ممکن است یک فرد از این تکنولوژی ها جهت ایجاد یک تهدید برای یک تجارت استفاده کند.

نقش اتوماسیون در امنیت سایبری

با توجه به افزایش پیچیدگی های تهدیدات سایبری، اتوماسیون یا خودکار سازی وظایف، به یک عنصر حیاتی برقراری امنیت کسب و کارها تبدیل شده است و استفاده از تکنولوژی هایی همچون هوش مصنوعی (AI) و یادگیری ماشینی (ML) می تواند در بخش های مدیریتی بسیار کمک کننده باشند و امنیت سایبری را برای سازمان ها تا میزان قابل توجهی افزایش دهند.

تکنولوژی هوش مصنوعی می تواند حجم بالایی از داده ها را پردازش کرده و تهدیدات احتمالی را تشخیص و گزارش دهد و همچنین می تواند اقدامات امنیتی را به صورت اتوماتیک انجام دهد و به این ترتیب، امنیت سایبری سازمان ها را تقویت کند.

چرا امنیت سایبری مهم است؟

در دنیای امروزی، همه کاربران و سازمان ها از راهکار های پیشرفته امنیت سایبری (cyber security) استفاده می کنند چرا که اگر یک حمله سایبری موفقیت آمیز باشد، می تواند منجر به هرچیزی مانند سرقت هویت، اخاذی و از دست دادن داده های مهم شود؛ همه ی این ها، به زیرساخت های حیاتی مانند نیروگاه ها، بیمارستان ها، شرکت های خدمات مالی و… متکی هستند و ایمن سازی سازمان هایی مانند این ها، برای حفظ عملکرد جامعه ما ضروری است.

همچنین، همه افراد از تحقیقات مربوط به تهدیدات سایبری استفاده می کنند که به عنوان مثال می توان به 250 محقق تهدید در Talos اشاره کرد که تهدیدات جدید و نوظهور و استراتژی های حمله سایبری را بررسی می کنند، آسیب پذیری های جدید را کشف می کنند، به مردم در رابطه با اهمیت امنیت سایبری آموزش می دهند و ابزار های منبع را ارتقا می دهند؛ همه ی این اقدامات، اینترنت را برای همه ایمن تر می کند.

جمع بندی

در پایان، باید بدانید که با افزایش روز به روز حملات و تهدیدات سایبری، برقراری امنیت سایبری (cyber security) نه تنها مهم است، بلکه حیاتی و ضروری است؛ همه ی سازمان ها چه بزرگ و چه کوچک، باید راهکار ها و استراتژی هایی را برای تامین امنیت سایبری شبکه خود اجرا کنند تا از کسب و کار، اعتبار و سرمایه خود محافظت کنند.

سوالات متداول

هدف اصلی امنیت سایبری چیست؟

امنیت سایبری نحوه کاهش خطر حمله سایبری توسط افراد و سازمان ها است و عملکرد اصلی امنیت سایبری محافظت از دستگاه‌هایی مانند تلفن‌های هوشمند، لپ‌تاپ، تبلت‌ها و کامپیوتر ها است که همه ما استفاده می‌کنیم.

چه کسانی به امنیت سایبری نیاز دارند؟

جرایم سایبری یک مشکل جدی هستند که برای رسیدگی به آن ها امنیت سایبری قدرتمندی نیاز است؛ افراد، دولت ها، شرکت های انتفاعی، سازمان های غیرانتفاعی و مؤسسات آموزشی، همگی در معرض خطر حملات سایبری هستند.

امنیت سایبری چگونه کار می کند؟

سیستم ها، قبل از اینکه توسط هکرها یا نرم افزارهای مخرب مورد سوء استفاده قرار بگیرند، نقاط ضعف و آسیب پذیری های احتمالی را شناسایی، بررسی و رفع می کنند؛ یک سازمان، کارکنان آن، و پروسه ها و تکنولوژی ها، باید برای ایجاد یک لایه امنیت سایبری قدرتمند که از شبکه و سیستم ها در برابر حملات احتمالی محافظت می ‌کند، همکاری کنند.

مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) راهکاری است که چندین ویژگی یا سرویس امنیتی در یک دستگاه واحد در شبکه شما ترکیب می شوند. با استفاده از UTM، کاربران شبکه با چندین ویژگی مختلف از جمله آنتی ویروس، فیلتر محتوا، فیلتر ایمیل و وب، آنتی اسپم و … محافظت می شوند.

UTM یک سازمان را قادر می سازد تا خدمات امنیتی آی تی خود را در یک دستگاه ادغام کرده و به طور بالقوه حفاظت از شبکه را ساده کند. در نتیجه، کسب ‌و کار شما می‌تواند تمام تهدیدات و فعالیت‌های مرتبط با امنیت را از طریق تنها یک پنل کنترل کند. به این ترتیب، دید کامل و ساده ای را بر تمام عناصر امنیت یا معماری بی سیم خود به دست می آورید.

مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) چیست؟

مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) یک رویکرد جامع برای حفاظت از شبکه‌ها و داده‌ها در برابر تهدیدهای امنیتی است. UTM با ترکیب مجموعه‌ای از خدمات امنیتی مانند فایروال، جلوگیری از نفوذ، فیلترینگ وب، آنتی‌ویروس و ضد اسپم، امنیتی چندلایه ارائه می‌دهد. این فناوری به سازمان‌ها کمک می‌کند تا تمامی تهدیدات سایبری را از یک نقطه مرکزی مدیریت و کنترل کنند. هدف UTM کاهش پیچیدگی مدیریت امنیت شبکه است، به‌طوری که کاربران نیازی به استفاده از چندین ابزار مختلف برای مقابله با تهدیدات نداشته باشند.

استفاده از UTM به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که با استفاده از یک دستگاه یا پلتفرم متمرکز، هم در هزینه‌ها صرفه‌جویی کنند و هم امنیت شبکه خود را ارتقا دهند. این رویکرد یکپارچه، علاوه بر کاهش زمان واکنش به تهدیدات، توانایی بهتری در شناسایی و مقابله با تهدیدات پیشرفته فراهم می‌کند.

ویژگی های مورد نظر یک مدیر تهدید یکپارچه

ویژگی‌های رایج در مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) طیف وسیعی از ابزارهای امنیتی را شامل می‌شود که به تقویت امنیت شبکه و کنترل بهتر دسترسی کمک می‌کنند:

آنتی ویروس

یک UTM دارای نرم افزار آنتی ویروس است که می تواند شبکه شما را کنترل کند، سپس ویروس ها را شناسایی کرده و از آسیب رساندن به سیستم شما یا دستگاه های متصل به آن جلوگیری کند. این کار با استفاده از اطلاعات موجود در پایگاه‌های داده سیگنیچر، که انبارهایی حاوی پروفایل های ویروس‌ها هستند، انجام می‌شود تا بررسی شود که آیا هیچ ویروسی در سیستم شما اکتیو است یا در تلاش است به آن دسترسی پیدا کند.

برخی از تهدیداتی که نرم افزار آنتی ویروس در یک UTM می تواند متوقف کند شامل فایل های آلوده، تروجان ها، کرم ها، جاسوس افزارها و سایر بدافزارها است.

ضد بدافزار

مدیریت تهدید یکپارچه با شناسایی بدافزار و سپس پاسخ دادن، از شبکه شما در برابر بدافزار محافظت می کند. یک UTM می تواند برای شناسایی بدافزار شناخته شده، فیلتر کردن آن از جریان داده های شما و جلوگیری از نفوذ آن به سیستم شما، از قبل پیکربندی شود. UTM همچنین می تواند برای شناسایی تهدیدات بدافزار جدید با استفاده از آنالیز اکتشافی، که شامل قوانینی برای آنالیز رفتار و ویژگی های فایل ها است، پیکربندی شود.

UTM همچنین می تواند از سندباکس به عنوان یک اقدام ضد بدافزار استفاده کند. با سندباکس، سلولی در داخل کامپیوتر به عنوان یک سندباکس عمل می کند که فایل مشکوک را ضبط می‌کند. حتی اگر بدافزار مجاز به اجرا باشد، سندباکس از تعامل آن با سایر برنامه‌های کامپیوتر جلوگیری می‌کند.

فایروال

فایروال توانایی اسکن ترافیک ورودی و خروجی را برای ویروس ها، بدافزارها، حملات فیشینگ، اسپم ها، تلاش برای نفوذ به شبکه و سایر تهدیدات امنیت سایبری دارد. از آنجایی که فایروال‌های UTM داده‌های ورودی و خروجی شبکه شما را بررسی می‌کنند، می‌توانند از استفاده از دستگاه‌های داخل شبکه برای گسترش بدافزار به سایر شبکه‌هایی که به آن متصل می‌شوند نیز جلوگیری کنند.

پیشگیری از نفوذ

یک سیستم UTM می تواند قابلیت پیشگیری از نفوذ (IPS) را که حملات را شناسایی و از آنها جلوگیری می کند در اختیار یک سازمان قرار دهد. برای شناسایی تهدیدات، یک IPS بسته‌های داده را آنالیز کرده و به دنبال الگوهای شناخته شده در تهدیدات می‌گردد. وقتی یکی از این الگوها شناسایی شد، IPS حمله را متوقف می کند.

شبکه خصوصی مجازی

شبکه خصوصی مجازی (VPN) که با یک دستگاه UTM ارائه می شود، عملکردی مشابه زیرساخت VPN معمولی دارد. VPN یک شبکه خصوصی ایجاد می کند که از درون یک شبکه عمومی تانل زده و به کاربران امکان می دهد که داده ها را از طریق شبکه عمومی بدون نگرانی از مشاهده داده ها توسط دیگران ارسال و دریافت کنند. همه ارسال‌ها رمزگذاری می شوند بنابراین حتی اگر کسی در مسیر داده‌ها باشد، برای او بی‌فایده خواهد بود.

وب فیلترینگ

ویژگی وب فیلترینگ UTM می‌تواند از مشاهده وب‌ سایت‌ یا صفحات خاص توسط کاربران جلوگیری کند. این کار با متوقف کردن مرورگر کاربران از لود صفحات سایت ها در دستگاه آنها انجام می شود. وب فیلترینگ می تواند بنا به اهداف سازمان شما صفحات خاصی را هدف قرار دهد.

برای مثال، اگر می‌خواهید از پرت شدن حواس کارمندان توسط سایت‌های رسانه‌های اجتماعی خاص جلوگیری کنید، می‌توانید از بارگیری آن سایت‌ها در دستگاه‌هایشان در زمانی که به شبکه شما متصل هستند جلوگیری کنید.

پیشگیری از از دست دادن داده

پیشگیری از از دست دادن داده (DLP) امکان می دهد نقض داده و تلاش برای استخراج غیر مجاز آن را شناسایی کرده و از آن جلوگیری کنید. برای انجام این کار، سیستم DLP، داده‌های حساس را رصد کرده و هنگامی که تلاش یک عامل مخرب برای سرقت آن را شناسایی می‌کند، آن را بلاک و در نتیجه از داده‌ها محافظت می‌کند.

IPsec ،SSL و VPN

این ویژگی‌ها امکان دسترسی امن به شبکه از راه دور را فراهم می‌کنند و اطلاعات ارسالی را رمزگذاری می‌کنند.

این ترکیب از ابزارها UTM را به یک راهکار مؤثر و یکپارچه برای محافظت از شبکه‌های سازمانی تبدیل می‌کند.

مزایای استفاده از راهکار یکپارچه مدیریت تهدید

انعطاف پذیری و سازگاری

با یک شبکه UTM، می توانید از مجموعه ای از راهکارهای انعطاف پذیر برای مدیریت شبکه های پیچیده موجود در زیرساخت های تجاری مدرن استفاده کنید. شما می توانید آنچه را که نیاز دارید از میان مجموعه ای از ابزارهای مدیریت امنیت انتخاب کرده و بهترین گزینه را برای شبکه خاص خود انتخاب کنید. همچنین می‌توانید لایسنسی دریافت کنید که تمام تکنولوژی هایی که می‌خواهید را در اختیار قرار می دهد و در زمان شما برای خرید راهکارهای فردی صرفه‌جویی می‌کند.

از آنجا که یک UTM انعطاف پذیر است، شما این آزادی را دارید که بیش از یک تکنولوژی امنیتی را به دلخواه خود به کار بگیرید. همچنین، یک UTM با به‌روزرسانی‌های خودکار ارائه می‌شود که سیستم شما را برای مقابله با آخرین تهدیدات موجود آماده نگه می‌دارد.

یکپارچه سازی و مدیریت متمرکز

در یک راه‌اندازی معمولی بدون UTM، ممکن است مجبور شوید از چندین مؤلفه امنیتی، از جمله فایروال، کنترل اپلیکیشن، VPN و موارد دیگر به طور همزمان استفاده کنید. این می تواند زمان و منابع را از تیم شما بگیرد. با این حال، با یک UTM، می توانید همه چیز را یکپارچه کرده و با یک کنسول مدیریت، کنترل کنید. این امر نظارت بر سیستم و همچنین رسیدگی به اجزای خاصی در UTM را که ممکن است نیاز به به روز رسانی یا بررسی داشته باشند را آسان تر می کند.

ماهیت متمرکز یک UTM همچنین به شما امکان می دهد بر چندین تهدید به طور همزمان نظارت کنید زیرا آنها بر چندین مؤلفه شبکه شما تأثیر می گذارند. در یک شبکه بدون این ساختار متمرکز، زمانی که یک حمله چند-ماژوله در حال وقوع است، جلوگیری از آن می تواند بسیار دشوار باشد.

مقرون به صرفه بودن

به دلیل راه اندازی متمرکز، UTM تعداد دستگاه هایی که سازمان شما برای محافظت از شبکه نیاز دارد را کاهش می دهد. این ممکن است منجر به صرفه جویی قابل توجهی در هزینه شود. علاوه بر این، به دلیل اینکه کارکنان کمتری برای نظارت بر سیستم مورد نیاز هستند، می توانید در هزینه های نیروی انسانی نیز صرفه جویی کنید.

افزایش آگاهی از تهدیدات امنیتی شبکه

ترکیب متمرکز بودن UTM همراه با عملکرد سریعتر منجر به افزایش آگاهی از تهدیدات امنیتی شبکه می شود و شما را قادر می سازد حفاظت از تهدیدات پیشرفته (ATP) را پیاده سازی کنید. این کار تیم آی تی شما را برای مدیریت بهتر تهدیدات پایدار پیشرفته (APT) و سایر خطرات مدرن پیش رو، مجهز می کند.

توانایی بهبود یافته برای مقابله با این نوع تهدیدات ناشی از توانایی یک UTM برای اجرای چندین مکانیسم پاسخ به تهدید به صورت هماهنگ است که نیروها را در برابر تهدیدهایی که سعی در نفوذ به شبکه شما دارند ترکیب می کند.

راهکار امنیتی سریعتر برای کسب و کارها

با یک UTM، می توانید روش پردازش داده ها را بهینه کرده و همزمان از منابع کمتری استفاده کنید. UTM به اندازه چندین مؤلفه که مستقل از یکدیگر کار می کنند به منابع نیاز ندارد. راندمان بالاتری که از یک UTM دریافت می کنید ممکن است به شما این امکان را بدهد که منابع را برای مدیریت بهتر سایر فرآیندهای ضروری وابسته به شبکه آزاد کنید.

فایروال نسل بعدی در مقابل UTM

اگرچه، در ظاهر، ممکن است به نظر برسد که تفاوت‌های بین فایروال‌های نسل بعدی (NGFW) و UTM صرفاً معنایی هستند، بسته به اینکه از کدام NGFW استفاده می‌کنید، ممکن است تفاوت‌هایی وجود داشته باشد. هر دو راهکار از شبکه شما محافظت می کنند، با این حال، با UTM، این امکان وجود دارد که سرویس هایی را که به آن نیاز ندارید دریافت کنید. ادغام این سرویس ها با شبکه فعلی شما می تواند کار بیشتری را شامل شود. همچنین می‌تواند منجر به تصمیم‌گیری‌های دشوار و فرآیند راه‌اندازی چالش‌برانگیز شود زیرا سعی می‌کنید ویژگی‌های UTM را با آنچه قبلاً دارید ترکیب کنید یا یکی را در مقابل دیگری قرار دهید تا مشخص کنید کدام راهکار بهتر است.

از سوی دیگر، با NGFWها، مانند فایروال نسل بعدی فورتی گیت می توانید ویژگی های مورد نیاز خود را روشن کنید و آن را به یک راهکار کامل UTM تبدیل کنید. برعکس، شما می توانید انتخاب کنید که فقط از آن به عنوان فایروال استفاده کنید یا برخی از حفاظت ها را فعال کنید اما برخی دیگر را نه. به عنوان مثال، اگر فورتی گیت دارید و از تمام ظرفیت آن استفاده می کنید، به عنوان یک سیستم UTM نیز کار خواهد کرد.

تفاوت دیگر این است که NGFW یک راهکار موثر برای شرکت های بزرگتر است، در حالی که یک UTM معمولی ممکن است تحت فشار تقاضاهای یک سازمان از کار بیفتد.

تجهیزات UTM برای سازمان‌ها

همانطور که گفته شد UTM یا (Unified Threat Management) به معنی مدیریت یکپارچه تهدیدات، یک دستگاه یا راهکار امنیتی است که چندین قابلیت امنیتی را در یک پلتفرم واحد ادغام می‌کند. این تجهیزات برای سازمان‌هایی که به امنیت پیشرفته و مدیریت ساده نیاز دارند، بسیار مفید هستند.

مزایای استفاده از تجهیزات UTM برای سازمان‌ها

• مدیریت یکپارچه و کاهش پیچیدگی
• ترکیب چندین عملکرد امنیتی در یک دستگاه
• مدیریت متمرکز برای کاهش هزینه‌های اجرایی
• کاهش نیاز به استفاده از چندین سخت‌افزار مجزا

امنیت چندلایه و پیشرفته

• فایروال (Firewall): کنترل ترافیک شبکه و جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز
• سیستم جلوگیری از نفوذ (IPS/IDS): شناسایی و مسدود کردن تهدیدات سایبری
• فیلترینگ وب (Web Filtering): جلوگیری از دسترسی به وب‌سایت‌های مخرب
• آنتی‌ویروس و آنتی‌بدافزار: بررسی و حذف تهدیدات مخرب
• قابلیت‌های پیشرفته برای سازمان‌ها
• VPN (شبکه خصوصی مجازی): اتصال امن برای کاربران از راه دور
• مدیریت پهنای باند: بهینه‌سازی استفاده از منابع شبکه
• کنترل دسترسی کاربران: تنظیم سطح دسترسی به اینترنت و اپلیکیشن‌ها

مقایسه تجهیزات UTM 

چرا سازمان‌های دولتی باید از تجهیزات UTM استفاده کنند؟

• محافظت در برابر تهدیدات سایبری

• کاهش هزینه‌های عملیاتی و افزایش کارایی

• کنترل بهتر بر دسترسی کاربران و استفاده از اینترنت

• مدیریت ساده‌تر امنیت در شبکه‌های گسترده

تفاوت NGFW و UTM چیست؟

NGFW (Next Generation Firewall) و UTM (Unified Threat Management) دو نوع راهکار امنیتی برای شبکه‌ها هستند، اما تفاوت‌های اساسی در نحوه عملکرد و کاربرد آن‌ها وجود دارد.

NGFW فایروال نسل جدید

تمرکز بر امنیت پیشرفته و انعطاف‌پذیری بالا؛ NGFW یک فایروال پیشرفته است که علاوه بر قابلیت‌های فایروال قدیمی ویژگی های زیر را نیز دارد:

• بررسی عمیق پکت‌ها (DPI – Deep Packet Inspection)
• کنترل اپلیکیشن‌ها (Application Control)
• سیستم تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)
• امنیت مبتنی بر هویت کاربر
• یکپارچگی با سرویس‌های ابری و SD-WAN

همچنین باید بدانید که NGFW بیشتر برای سازمان‌های بزرگ و شبکه‌هایی که نیاز به کنترل دقیق‌تر و امنیت سطح بالا دارند، مناسب است. اما باید بدانید در سال 2025 به دلیل مورد هدف قرار گرفتن سازمان کوچک برای مهاجمان سایبری، استفاده از فایروال های نسل جدید برای تمام سازمان کوچک، متوسط و بزرگ برای در امان نگه داشتن اطلاعات محرمانه ضروری است. برای دریافت مشاوره رایگان وانتخاب یک فایروال مناسب برای سازمانتان می توانید با کارشناسان مجرب شرکت داریا ارتباط بر قرار کنید.

UTM مدیریت یکپارچه تهدیدات

تمرکز بر یکپارچگی و سادگی مدیریت؛ UTM راهکاری جامع برای تأمین امنیت شبکه است که چندین ویژگی امنیتی را در یک دستگاه ترکیب می‌کند، از جمله این ویژگی ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• داشتن تمام ویژگی های فایروال قدیمی
• آنتی‌ویروس و ضدفیشینگ
• VPN و امنیت ارتباطات
• فیلترینگ وب و ایمیل
• IPS/IDS اما با عملکرد ساده‌تر از ‌NGFW

نکته: UTM معمولاً برای کسب‌وکارهای کوچک و متوسط (SMB) که به یک راه‌حل ساده و مقرون ‌به‌ صرفه برای امنیت نیاز دارند، مناسب‌ تر است.

اگر سازمان شما نیاز به امنیت عمیق، کنترل دقیق ترافیک و مدیریت تهدیدات پیچیده دارد، NGFW گزینه بهتری است، اما اگر به دنبال یک راهکار ساده، مقرون‌به‌صرفه و همه‌کاره هستید، UTM انتخاب مناسبی برای شما خواهد بود. (استفاده از فایروال های سوفوس، سیسکو و از همه تر فورتی گیت برای در امان ماندن از حملات روز صفر و بد افزاری های 2025 یک هشدار جدی است)

لیست کامل بدافزارهای 2025

سخن پایانی

استفاده از تجهیزات UTM راهکاری ایده‌آل برای سازمان‌هایی است که به امنیت جامع و مدیریت ساده نیاز دارند. برندهایی مانند FortiGate ،Sophos ،Cisco و WatchGuard از بهترین گزینه‌های موجود هستند. انتخاب بهترین UTM به نیازهای خاص سازمان، بودجه و سطح امنیت مورد نظر بستگی دارد؛ برای داشتن اطلاعات بیشتر و دریافت مشاوره رایگان در رابطه با بهترین و کاربردی ترین تجهیزات امنیتی با کارشناسان شرکت داریا به شماره 0416224 تماس حاصل فرمایید.

با افزایش تهدیدات سایبری، نیاز به راهکارهای نوین جهت حفاظت از شبکه‌های سازمانی بیش از پیش احساس می‌شود. فایروال‌های Transparent با عملکرد در لایه دوم شبکه و بدون تغییر در توپولوژی، ترافیک را به‌صورت پنهانی کنترل می‌کنند.

transparent firewall در کجا قرار میگیرد؟

Transparent firewall یک نوع فایروال است که در لایه دوم شبکه (Data Link Layer) عمل می‌کند و به طور مستقیم به مسیرهای ترافیکی شبکه اضافه نمی‌شود. این فایروال به جای استفاده از IP خود به عنوان مسیریاب، به صورت ” transparent ” در شبکه قرار می‌گیرد و معمولاً به صورت میان‌افزار بین دو بخش شبکه (مثلاً بین یک سوئیچ و سرور یا دو شبکه مختلف) عمل می‌کند.

با این قابلیت، ترافیک از فایروال عبور کرده و هیچ تغییری در مسیر شبکه ایجاد نمی‌شود. این نوع فایروال بیشتر برای محیط‌هایی که نمی‌خواهند تغییرات زیادی در توپولوژی شبکه ایجاد کنند یا نیاز به تنظیمات خاص دارند، مناسب است.

Transparent در فورتی گیت

در فایروال‌های FortiGate، حالت Transparent به فایروال این امکان را می‌دهد که بدون تغییر در آدرس‌های IP شبکه، ترافیک را فیلتر کنند. در این حالت، فایروال مانند یک Bridge (پل) در لایه ۲ شبکه عمل کرده و تمامی پکت‌های عبوری را بررسی و کنترل می‌کند. این ویژگی برای سازمان‌هایی مناسب است که می‌خواهند امنیت شبکه را بدون اینکه تغییرات زیادی در ساختار آدرس‌دهی، افزایش دهند.

همچنین بهتر است بدانید، در حالت Transparent، قابلیت‌هایی مانند IPS، فیلتر وب، آنتی‌ویروس و کنترل اپلیکیشن‌ها را ارائه میشود، اما نیاز به تنظیم Gateway در کلاینت‌ها ندارد.

Transparent Firewall چیست؟

Transparent Firewall یا Bridge Firewall یک نوع فایروال لایه ۲ است که بدون نیاز به تغییر در آدرس‌های IP، به ساختار شبکه اضافه می‌شود. برخلاف فایروال‌های قدیمی که در لایه ۳ (Network) عمل کرده و به‌عنوان روتر، ترافیک را بین شبکه‌ها مسیریابی می‌کنند، Transparent Firewall در لایه Data Link قرار دارد و مانند یک پل ارتباطی عمل می‌کند.

این فایروال پکت‌های داده (Packets) را بررسی، فیلتر و کنترل کرده، اما مسیر آن‌ها را تغییر نمی‌دهد، بنابراین شبکه به پیکربندی مجدد نیاز ندارد. با تغییر فایروال از Routed Mode‌ به Transparent Mode، مشابه یک Stealth Firewall عمل خواهد بود که ترافیک شبکه را بدون داشتن آدرس IP مدیریت می‌کند.

یکی از مهم‌ترین مزایای Transparent Firewall، کاهش تأخیر در پردازش پکت‌ها و افزایش سطح امنیتی شبکه است. از آنجایی که این فایروال‌ها فاقد آدرس IP در مسیر ترافیک هستند، شناسایی آن‌ها توسط مهاجمان سایبری دشوارتر بوده و شبکه کمتر در معرض حملات DoS و سایر تهدیدات قرار می‌گیرد.

همچنین، این نوع فایروال امکان کنترل ترافیک غیر IP مانند BPDU، AppleTalk و IPX را دارد که در حالت Routed Firewall پشتیبانی نمی‌شود. فایروال‌های NGFW مانند FortiGate از قابلیت Transparent Mode پشتیبانی می‌کنند و امکان نظارت و ایمن‌سازی ترافیک را بدون تأثیر بر توپولوژی شبکه، فراهم می‌سازند.

فایروال لایه ۲

یکی از ویژگی‌های کلیدی فایروال‌های شفاف (Transparent Firewalls) این است که در لایه ۲ مدل OSI (Open Systems Interconnection) قرار دارند. مدل OSI یک چارچوب است که پروتکل‌های ارتباطی را مشخص و استانداردسازی کرده و عملکرد سیستم‌های شبکه، مانند سیستم‌های مخابراتی و پردازشی را توصیف می‌کند. این مدل، عملکرد اجزای شبکه را دسته ‌بندی کرده و قوانین و الزامات پشتیبان سخت‌افزار و نرم‌افزار شبکه را تعریف می‌کند.

در مدل OSI، لایه ۲ همان لایه پیوند داده (Data Link Layer) است که انتقال داده بین دستگاه‌های داخل یک شبکه را امکان ‌پذیر می‌کند. این لایه، پکت‌های داده (Packets) را به بخش‌های کوچکتر به نام “فریم” (Frames) تقسیم کرده و جریان داده و کنترل خطا را مدیریت می‌کند. این لایه شامل دو زیرلایه به نام‌های کنترل دسترسی به رسانه (MAC – Media Access Control) و کنترل پیوند منطقی (LLC – Logical Link Control)  است.

با این حال، فایروال‌ها معمولاً در لایه‌های ۳ و ۴ یعنی لایه شبکه (Network Layer) و لایه انتقال (Transport Layer)  کار می‌کنند. لایه شبکه، انتقال داده بین دو شبکه مختلف را انجام داده و عملیات مسیریابی (Routing) را مدیریت می‌کند، در حالی که لایه انتقال مسئول مدیریت ارسال و دریافت داده‌ها در ارتباطات انتها به انتها (End-to-End) بین دستگاه‌ها است و داده‌ها را به بخش‌های کوچکتر تقسیم می‌کند. علاوه بر این، آدرس‌های IP در لایه ۳ و شماره‌های پورت پروتکل‌های TCP و UDP در لایه ۴ کار می‌کنند.

مزایای قابلیت Transparent mode در فایروال ها چیست؟

Transparent Mode در فایروال، حالتی است که در لایه ۲ (Data Link) مدل OSI عمل می‌کند و بدون تغییر در آدرس‌های IP یا توپولوژی شبکه، ترافیک را فیلتر می‌کند. این قابلیت، فایروال را برای کاربران و مهاجمان نامرئی کرده و تأخیر شبکه را کاهش می‌دهد. به طور کلی از مزایای قابلیت Transparent Mode در فایروال‌ها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• عدم نیاز به تغییر در توپولوژی شبکه: فایروال در لایه ۲ (Data Link) عمل کرده و بدون تغییر در آدرس‌های IP یا ساختار شبکه اضافه می‌شود، که باعث سادگی در پیاده‌سازی می‌شود.
• کاهش تأخیر در پردازش پکت‌ها: برخلاف فایروال‌های Routed Mode که نیاز به مسیریابی دارند، فایروال‌های Transparent بدون ایجاد Overhead اضافی، ترافیک را فیلتر کرده و تأخیر شبکه را کاهش می‌دهند.
• افزایش امنیت از طریق مخفی بودن فایروال: این نوع فایروال فاقد آدرس IP در مسیر اصلی شبکه است، بنابراین برای مهاجمان سایبری نامرئی بوده و امکان حملاتی مانند DoS و اسکن‌ های شبکه‌ای کاهش می‌یابد.
• کنترل بهتر بر ترافیک غیر IP: برخلاف فایروال‌های لایه ۳ که فقط ترافیک مبتنی بر IP را مدیریت می‌کنند، فایروال‌های Transparent می‌توانند پروتکل‌های غیر IP مانند BPDU، AppleTalk و IPX را نیز کنترل کنند.
• راه‌اندازی سریع و آسان: این قابلیت نیاز به پیکربندی پیچیده و تغییر در تنظیمات آدرس‌دهی ندارد، بنابراین سازمان‌ها می‌توانند بدون تغییرات گسترده، از قابلیت‌های امنیتی پیشرفته بهره‌مند شوند.
• سازگاری با تجهیزات موجود Transparent Firewall می‌تواند بین یک روتر و سوئیچ یا دروازه اینترنت قرار بگیرد و با تجهیزات مختلف شبکه بدون تداخل کار کند.
• افزایش انعطاف ‌پذیری در سیاست‌های امنیتی: امکان اعمال Access Control List (ACL) و تنظیم Ruleهای امنیتی بدون ایجاد تغییر در روتینگ شبکه فراهم می‌شود.

به‌طور کلی، Transparent Mode برای شبکه‌هایی که نیاز به امنیت بدون تغییر در ساختار موجود دارند، یک راهکار ایده‌آل محسوب می‌شود.

تفاوت transparent mode و routed mode

در حالت Transparent Mode، فایروال به‌طور Transparent  در شبکه قرار می‌گیرد و هیچ آدرس IP به خود اختصاص نمی‌دهد. این فایروال به‌عنوان یک فیلتر بسته عمل می‌کند و ترافیک بین دو بخش شبکه را بدون اینکه تغییرات قابل‌توجهی در توپولوژی شبکه ایجاد کند، بررسی و فیلتر می‌کند. این حالت معمولاً برای شبکه‌های پیچیده و محیط‌هایی که نیاز به استقرار بدون تغییر در آدرس‌دهی IP دارند، استفاده می‌شود.  فایروال در این حالت بیشتر در لایه ۲ (Data Link Layer) عمل کرده و به‌عنوان یک ابزار میان‌افزاری در مسیر ترافیک قرار می‌گیرد.

در مقابل، Routed Mode معمولاً برای فایروال‌هایی استفاده می‌شود که می‌توانند پکت‌ها را مسیریابی کرده و ترافیک شبکه داخلی و خارجی را مدیریت کنند. این فایروال‌ها در لایه ۳ (Network Layer) عمل می‌کنند و به هر رابط شبکه خود یک آدرس IP اختصاص می‌دهند. این فایروال‌ها قادر به فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی هستند و در مسیریابی پکت‌ها بین شبکه‌های مختلف نقش دارند. یکی از معایب این حالت، تاخیر در پردازش پکت‌ها است که ممکن است به دلیل پروتکل‌هایی مانند Spanning Tree Protocol (STP) یا دیگر پروتکل‌های مسیریابی به وجود آید.

مزایای استفاده از حالت Transparent فایروال

Simplicity of configuration

یکی از مهم‌ترین مزایای فایروال در حالت Transparent، راه‌اندازی سریع و بدون نیاز به پیکربندی پیچیده است. برخلاف حالت مسیریابی که مستلزم تغییرات گسترده در آدرس ‌دهی IP و شبکه است، فایروال Transparent را می‌توان بدون ایجاد تغییر در توپولوژی شبکه به ‌راحتی پیاده‌سازی کرد. این ویژگی باعث کاهش زمان و هزینه استقرار آن می‌شود.

Device is undetectable

به دلیل نداشتن آدرس IP در شبکه، فایروال Transparent غیرقابل شناسایی است و توسط مهاجمان سایبری به‌راحتی شناسایی نمی‌شود. این امر امنیت شبکه را افزایش می‌دهد، زیرا حملاتی مانند اسکن‌های شبکه و حملات سایبری کمتر می‌توانند این نوع فایروال را مورد هدف قرار دهند. در نتیجه، استفاده از فایروال Transparent به کاهش سطح حملات امنیتی کمک می‌کند.

Non-IP traffic can be permitted or denied

یکی از قابلیت‌های مهم فایروال Transparent، امکان عبور یا مسدودسازی ترافیک غیر IP است که در حالت مسیریابی امکان‌پذیر نیست. این ویژگی به شبکه‌ها اجازه می‌دهد که انواع مختلفی از ترافیک، مانند AppleTalk، واحدهای داده پروتکل پل (BPDU) و پروتکل‌های تبادل داده‌ای خاص را مدیریت کنند. این انعطاف‌پذیری، فایروال Transparent را به گزینه‌ای مناسب برای محیط‌هایی با پروتکل‌های ارتباطی متنوع تبدیل می‌کند.

فایروال های نسل جدید

فایروال‌های نسل بعدی FortiGate (NGFW) با ترکیب قابلیت‌های پیشرفته شبکه و امنیت، سطح بالایی از محافظت در برابر تهدیدات را همراه با رمزگشایی قدرتمند ارائه می‌دهند. این فایروال‌ها با بهره‌گیری از معماری ASIC اختصاصی، عملکردی بهینه و مصرف انرژی پایینی را در مقیاس وسیع تضمین می‌کنند.

سیستم‌عامل FortiOS نقش کلیدی در ایجاد امنیت یکپارچه در سراسر شبکه‌ها ایفا می‌کند. این راهکار نه‌تنها باعث افزایش کارایی و کاهش پیچیدگی‌های عملیاتی می‌شود، بلکه با همگرایی امنیت و شبکه در WLAN، LAN، SASE و NGFW، نیاز به چندین محصول مجزا را از بین می‌برد. همچنین، SD-WAN و  ZTNA جهانی به‌صورت بومی در FortiGate ادغام شده‌اند.

برای دریافت مشاوره و خرید بهترین و مناسب ترین فایروال برای کسب و کارتان می توانید از کارشناسان مجرب شرکت داریا کمک بگیرید تا بتوانید شبکه ای امن برای سازمانتان پیاده سازی کنید و دیگر نگران نفوذ مهاجمان سایبری نباشید.

پروتکل (Protocol) های شبکه را می توان مجموعه ای از قوانین و توافقات دانست که برای ارتباط و تبادل داده بین سیستم های مختلف در داخل شبکه کامپیوتری استفاده می شوند.

پروتکل شبکه چیست؟

پروتکل شبکه مجموعه‌ای از قوانین و استانداردهای دقیق است که نحوه ارسال، دریافت و پردازش داده‌ها را در یک شبکه کامپیوتری تعیین می‌کند. این پروتکل‌ها در قالب لایه‌های مشخص عمل کرده و وظایفی مانند آدرس‌دهی، مسیریابی، کنترل جریان داده، تشخیص و اصلاح خطاها، هماهنگ‌سازی ارتباطات و مدیریت امنیت را بر عهده دارند. هر پروتکل با تعریف ساختار پکت‌های داده، نحوه تبادل اطلاعات و الزامات ارتباطی، امکان تعامل مؤثر بین دستگاه‌ها و سیستم‌های مختلف را فراهم می‌سازد.

انواع پروتکل شبکه

پروتکل‌های شبکه بر اساس عملکرد و سطح عملیاتی خود در دسته‌های مختلفی قرار می‌گیرند. برخی از مهم‌ترین انواع پروتکل‌های شبکه عبارتند از:

• پروتکل‌ های ارتباطی: TCP، UDP
• پروتکل ‌های مسیریابی(روتینگ): OSPF، BGP، RIP
• پروتکل‌ های آدرس‌دهی و نام‌گذاری: IP، DNS، DHCP
• پروتکل‌ های انتقال فایل: FTP، SFTP، TFTP
• پروتکل‌ های امنیتی: SSL/TLS، IPsec، SSH
• پروتکل ‌های مدیریت شبکه: SNMP، ICMP، ARP
• پروتکل‌ های بی‌سیم: Wi-Fi (IEEE 802.11)، Bluetooth، Zigbee

انواع پروتکل های ارتباطی

این پروتکل ها، وظیفه برقراری ارتباط بین سیستم ها یا دستگاه های داخل شبکه را دارند که قادر به پشتیبانی از انواع استاندارد های مخابراتی، از جمله آنالوگ و دیجیتال هستند. لیست انواع پروتکل های ارتباطی به شرح زیر است:

• پروتکل ARP یا Address Resolution Protocol
• پروتکل STP  یا Spanning Tree Protocol
• پروتکل NTP یا Network Time Protocol
• پروتکل IGMP یا Internet Group Management Protocol
• پروتکل SMTP یا Simple Mail Transfer Protocol
• پروتکل SSH یا Secure Socket Shell
• پروتکل BGP یا Border Gateway Protocol
• پروتکل OSPF یا Open Shortest Path First
• پروتکل FTP یا File Transfer Protocol
• پروتکل HTTP یا Hypertext Transfer Protocol
• پروتکل TCP/IP یا Transmission Control Protocol / Internet Protocol

انواع پروتکل های مدیریت شبکه

این پروتکل ها، برای نظارت و مدیریت سیستم های ارتباطی و بهبود عملکرد شبکه مورد استفاده قرار می گیرند که بر روی سرورها، مسیریاب ها، مودم ها و… تاثیر میگذارند؛ به طوری که بهترین مسیر انتقال داده را پیدا می کنند. لیست کامل پروتکل های مدیریتی به شرح زیر است:

• پروتکل SNMP یا Simple Network Management Protocol
• پروتکل SIP یا Session Initiation Protocol
• پروتکل RTP یا Real-time Transport Protocol
• پروتکل TLS یا Transport Layer Security
• پروتکل NTP یا Network Time Protocol

انواع پروتکل های امنیتی

این پروتکل ها، مانع نفوذ افراز غیرمجاز به شبکه می شوند و با رمزگذاری، امنیت شبکه را تامین کرده و از آن محافظت می کنند. در ادامه، با چند مورد از این پروتکل ها آشنا می شویم.

• IPSec یا Internet Protocol Security
• HTTPS یا Hypertext Transfer Protocol Secure
• SSL یا Secure Sockets Layer
• SSH یا Secure Sockets Layer
• SFTP یا  Secure File Transfer Protocol
• Kerberos یا  Computer Network Authentication Protocol

انواع پروتکل های روتینگ

این پروتکل ها که به آن‌ها پروتکل های مسیریابی نیز می گویند؛ توسط روتر ها برای برقراری ارتباط بین مبدا و مقصد استفاده می شوند که در ادامه، با چند مورد از این پروتکل ها آشنا می شویم.

• BGP یا Border Gateway Protocol
• EIGRP یا Enhanced Interior Gateway Routing Protocol
• OSPF یا Open Shortest Path First
• RIP یا Routing Information Protocol

آسیب پذیری پروتکل ها

آسیب پذیری پروتکل ها، شامل ضعف ها و مشکلات امنیتی آنها می شود که ممکن است منجر به نقص حریم خصوصی، ردیابی اطلاعات، تهدیدات امنیتی از جمله و دسترسی های غیر مجاز توسط افراد غیر مجاز شود.

کاربرد پروتکل‌ ها در امنیت شبکه

اصلی ترین وظیفه ی پروتکل ها، تضمین امنیت ارتباطات در شبکه است به طوری که، سیستم ها را مجبور به استفاده از رمزگذاری و مکانیزم های امنیتی می کند تا از تهدیدات و خطرات در امان بمانند.

و از دیگر کاربرد های پروتکل ها، می توان به افزایش کارایی شبکه اشاره کرد که آنها با تعیین قانون های صحیح و استفاده از فرمت های بهینه، سیستم ها را قادر به ارسال داده ها با سرعت بسیار بالا می کند.

همچنین بهتر است بدانید پروتکل ها، صحت اطلاعات انتقالی را تضمین می کنند به طوری که، با استفاده از قانون ها و فرمت های مشخص، داده ها به درستی و بدون خطا در شبکه منتقل می شوند؛ این کار با بررسی مکرر داده، از ابتدا تا انتهای ارسال و دریافت اطلاعات، صورت می گیرد.

نحوه عملکرد پروتکل

پروتکل‌ های شبکه مجموعه‌ای از قوانین استاندارد هستند که نحوه ارسال، دریافت و پردازش داده‌ها را در یک شبکه کامپیوتری مشخص می‌کنند. این پروتکل‌ها در لایه‌های مختلف مدل‌های شبکه مانند OSI وTCP/IP عمل می‌کنند و هر لایه وظایف خاصی را بر عهده دارد. فرآیند انتقال داده از لایه‌های بالایی، مانند لایه کاربرد (Application Layer)، آغاز شده و به تدریج از طریق لایه‌های پایین‌تر به لایه فیزیکی (Physical Layer) منتقل می‌شود، که در آن داده‌ها به سیگنال‌های الکتریکی، نوری یا امواج رادیویی تبدیل شده و در بستر ارتباطی ارسال می‌شوند.

در سمت گیرنده، این سیگنال‌ها مجدداً به داده‌های دیجیتال تبدیل شده و از طریق لایه‌های مختلف پردازش می‌شوند تا در نهایت به برنامه مقصد تحویل داده شوند.

پروتکل‌های شبکه برای مدیریت انتقال داده‌ها از تکنیک‌هایی مانند پکت‌بندی (Encapsulation)، کنترل جریان (Flow Control)، کنترل ازدحام (Congestion Control) و تشخیص و اصلاح خطا (Error Detection & Correction)‌ استفاده می‌کنند.

به طور خلاصه، در برقراری ارتباط و تبادل اطلاعات، سیستم ها بر اساس قوانین تعیین شده در پروتکل ها، داده ها را بسته بندی کرده و به حالت پکت در می آورند و آنها را به صورت موازی یا سریالی به شبکه ارسال می کنند و پس از دریافت پکت‌ها توسط دستگاه مقصد بر اساس فرمت های مشخص شده پروتکل، آنالیز و بازسازی می شوند.

خطرات تهدید کننده پروتکل شبکه

بسیاری از خطرات و تهدیداتی که سیستم ها با آن مواجه می شوند، در بستر شبکه اتفاق می افتد و حملات سایبری، ویروس ها، بدافزارها، تروجان ها و… نمونه هایی از این تهدیدات هستند که با آسیب رساندن به رم یا پردازنده سیستم، باعث ایجاد اختلال در عملکرد و حتی از بین رفتن منابع یک شبکه می شوند.

پروتکل‌ های شبکه توسط کدام سازمان منتشر می شوند؟

سازمان ها و گروه های تخصصی مانند ISO ،IEEE ،IETF و ITU وجود دارند که در زمینه شبکه و ارتباطات، جهت استاندارد سازی و تعریف پروتکل ها تلاش می کنند و انواع مختلف پروتکل های شبکه را منتشر میکنند.

آینده پروتکل های شبکه

با پیشرفت و گستردگی روز افزون تکنولوژی، نیازهای جدیدی در حوزه ارتباطات مطرح خواهند شد که نیازمند بهبود و توسعه پروتکل ها در زمینه عملکرد، سرعت، امنیت، سازگاری با تکاملات تکنولوژی و… هستند؛ از این رو روند استاندارد سازی و توسعه پروتکل های جدید توسط سازمان ها و گروه های تخصصی برای افزایش امنیت و بهبودی ارتباطات ادامه خواهد یافت.

شبکه‌ها امکان تبادل داده، اشتراک‌گذاری منابع، مدیریت ارتباطات و انجام فعالیت‌های روزمره را در محیط‌های مختلف فراهم می‌کنند. از اینترنت و شبکه‌های اجتماعی گرفته تا بانکداری الکترونیکی و اینترنت اشیاء، شبکه‌ها نقش کلیدی در بهبود کارایی، امنیت و سرعت ارتباطات دارند. در این مطلب، به بررسی کاربردهای شبکه و تأثیر آن در حوزه‌های مختلف می‌پردازیم.

شبکه چیست؟

شبکه در علوم کامپیوتر و مهندسی ارتباطات به مجموعه‌ای از دستگاه‌ها و سیستم‌های متصل به یکدیگر اطلاق می‌شود که قادر به تبادل اطلاعات و منابع به صورت بی‌سیم یا با استفاده از کابل‌های فیزیکی هستند. این دستگاه‌ها ممکن است شامل رایانه‌ها، سرورها، روترها، سوئیچ‌ها و دیگر تجهیزات ارتباطی باشند که از پروتکل‌های خاص برای ارسال و دریافت داده‌ها استفاده می‌کنند.

شبکه‌ها به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند، از جمله شبکه‌های محلی (LAN) که معمولاً در محدوده‌ای کوچک مانند یک ساختمان یا دفتر کار قرار دارند و شبکه‌های گسترده (WAN) که می‌توانند مسافتی طولانی مانند یک کشور یا حتی جهان را پوشش دهند. در شبکه‌ها، معماری‌ها و پروتکل‌های مختلفی مانندTCP/IP ، Ethernet ،Wi-Fi و VPN برای مدیریت انتقال داده‌ها، حفظ امنیت و بهینه‌سازی عملکرد شبکه استفاده می‌شود.

شبکه‌ها همچنین از نظر نوع اتصال می‌توانند به دو دسته اصلی تقسیم شوند: شبکه‌های سیمی که از کابل‌های فیزیکی برای اتصال استفاده می‌کنند و شبکه‌های بی‌سیم که از امواج رادیویی برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنند. در این سیستم‌ها، دستگاه‌ها می‌توانند داده‌ها را از طریق انتقال پکت‌ها  (Packet Switching)  یا دیگر تکنیک‌ها ارسال و دریافت کنند، که در نتیجه امکان اتصال و تعامل بی‌وقفه بین دستگاه‌ها و خدمات مختلف را فراهم میسازد.

تجهیزات شبکه چیست؟

تجهیزات شبکه به مجموعه ابزارهایی اطلاق می‌شود که برای ایجاد، مدیریت و نگهداری شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شوند. این تجهیزات به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شوند:

• سخت ‌افزار (Passive)
• نرم ‌افزار (Active)

تجهیزات سخت ‌افزاری (Passive)

تجهیزات سخت افزاری به طور عمده برای انتقال و ارسال داده‌ها بدون انجام پردازش خاصی طراحی شده‌اند. آن‌ها به طور معمول به عنوان اجزای پسیو شبکه عمل می‌کنند و تغییرات مستقیمی در داده‌ها ایجاد نمی‌کنند. مهم‌ترین تجهیزات پسیو شبکه شامل موارد زیر هستند:

• کابل‌ها (مثل کابل‌های فیبر نوری، کابل‌های اترنت، و کابل‌های کواکسیال)
• پورت‌ها و کانکتورها (اتصالات فیزیکی برای اتصال دستگاه‌ها)
• سوئیچ‌ها و جعبه‌های تقسیم (برای مدیریت کابل‌ها و مسیریابی سیگنال‌ها)
• کابینت‌ها و رک‌ها (برای نگهداری و نصب تجهیزات شبکه)
• اتصالات فیبر نوری و پچ‌کوردها (برای برقراری ارتباط بین تجهیزات شبکه)

تجهیزات نرم‌افزاری (Active)

تجهیزات نرم افزاری شبکه، وظیفه پردازش، مدیریت و بهینه‌سازی ترافیک شبکه را بر عهده دارند و معمولاً قابلیت‌های پیچیده‌تری مانند مسیریابی و امنیت را ارائه می‌دهند. از جمله این تجهیزات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• روترها (برای مسیریابی ترافیک داده‌ها بین شبکه‌های مختلف)
• سوئیچ‌ها (برای مدیریت و مسیریابی ترافیک در شبکه‌های محلی)
• فایروال‌ها (برای نظارت و محافظت از شبکه در برابر تهدیدات امنیتی)
• اکسس پوینت‌ها (برای ارائه دسترسی بی‌سیم به شبکه)
• مدیریت پهنای باند و سرورها (برای کنترل ترافیک، ذخیره‌سازی داده‌ها و اجرای سرویس‌های مختلف)
• وی ‌پی‌ ان ‌ها (برای ایجاد اتصال امن بین دستگاه‌ها و شبکه‌ها از طریق اینترنت)

تجهیزات نرم‌افزاری یا اکتیو شبکه معمولا هوشمند هستند و قادر به پردازش داده‌ها، اعمال سیاست‌های امنیتی و تجزیه و تحلیل ترافیک برای بهینه‌سازی عملکرد شبکه می‌باشند.

شرکت های ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

تاریخچه شبکه

تاریخچه شبکه به دوران اولیه‌ی توسعه‌ی فناوری اطلاعات و ارتباطات باز می‌گردد و روند تکامل آن در طول زمان به تدریج به ساختارهای پیچیده‌تری تبدیل شده است. در اینجا به مراحل مهم تاریخچه شبکه اشاره می‌کنیم:

• دهه 1960 – آغاز شبکه‌ها

در این دوران، مفهوم شبکه به عنوان یک روش برای اتصال سیستم‌های کامپیوتری به یکدیگر مطرح شد. در ابتدا، شبکه‌های اولیه به منظور به اشتراک‌گذاری منابع محاسباتی و تسهیل ارتباطات بین رایانه‌ها ساخته شدند. یکی از نخستین نمونه‌ها، ARPANET بود که توسط وزارت دفاع ایالات متحده (در اواخر دهه 1960) طراحی شد. هدف اصلی ARPANET تسهیل ارتباطات بین دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی در زمان جنگ سرد بود.

• دهه 1970 – تکامل پروتکل‌ها

در دهه 1970، شبکه‌های کامپیوتری به سرعت گسترش یافتند و مفهوم پروتکل‌های ارتباطی شکل گرفت.

TCP/IP، که در ابتدا در ARPANET مورد استفاده قرار گرفت، به پروتکلی استاندارد تبدیل شد. این پروتکل‌ها به دستگاه‌های مختلف اجازه می‌دهند تا به شیوه‌ای هم‌زمان و هماهنگ با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. پروتکل TCP/IP در اواخر دهه 1980 به طور رسمی برای اینترنت استفاده شد و سبب پیشرفت چشمگیری در گسترش شبکه‌های جهانی شد.

• دهه 1980 – توسعه شبکه‌های محلی   (LAN)

در این دوران، شبکه‌های محلی (LAN) برای استفاده در دفاتر، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی به سرعت رشد کردند. فناوری‌های مانند Ethernet در این زمان معرفی شدند که امکان انتقال داده‌ها را در فواصل کوتاه‌تر با سرعت‌های بالاتر فراهم کردند.

• دهه 1990 – پیدایش اینترنت عمومی

در اواسط دهه 1990، اینترنت به شکلی که امروز می‌شناسیم، گسترش یافت و به یک شبکه جهانی برای تبادل اطلاعات تبدیل شد.

WWW (شبکه جهانی وب) که توسط تیم برنرز لی در 1991 ایجاد شد، دسترسی به محتوای اینترنت را برای عموم مردم ساده‌تر کرد. در این زمان، اینترنت به سرعت رشد کرد و استفاده از آن به صورت جهانی رواج پیدا کرد.

• دهه 2000 و بعد از آن – شبکه ‌های اجتماعی و اینترنت موبایل

در دهه‌های اخیر، شبکه‌ها به طور قابل توجهی پیچیده‌تر شدند و ظهور شبکه‌های اجتماعی (مانند فیسبوک، توییتر و اینستاگرام ) و فناوری‌های بی‌سیم مانند Wi-Fi و  4G/5G موجب شد تا ارتباطات شبکه‌ای به صورت بی‌وقفه و در هر مکانی ممکن باشد. همچنین، با گسترش استفاده از دستگاه‌های هوشمند و اینترنت اشیاء (IoT)، شبکه‌ها به ابزاری اساسی برای اتصال میلیاردها دستگاه به یکدیگر تبدیل شدند.

این روند تکاملی از آغازین ‌ترین مراحل تا دنیای دیجیتال امروزی ادامه داشته است و همچنان شاهد تحولات جدید در دنیای شبکه‌ها خواهیم بود.

شبکه خصوصی چیست؟

شبکه خصوصی یا Private network به یک شبکه ارتباطی گفته می‌شود که دسترسی به آن محدود به گروه خاصی از کاربران یا دستگاه‌ها است و معمولاً برای انتقال داده‌ها و منابع داخلی یک سازمان یا مجموعه استفاده می‌شود. این شبکه‌ها می‌توانند به صورت فیزیکی مانند شبکه‌های (LAN) مجازی یا شبکه‌های VPN پیاده‌سازی شوند و معمولاً از طریق پروتکل‌های امنیتی نظیر رمزنگاری و فایروال‌ها از اطلاعات محافظت می‌کنند.

هدف اصلی شبکه‌های خصوصی فراهم کردن محیطی امن برای ارتباطات داخلی، به اشتراک‌گذاری منابع و داده‌ها و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز از طریق محدودسازی دسترسی کاربران خارجی است. در این شبکه‌ها، معمولاً از آدرس‌دهی خصوصی IP استفاده می‌شود و اتصال به شبکه‌های عمومی مانند اینترنت از طریق دروازه‌ها یا روترها کنترل می‌شود.

شبکه عمومی چیست؟

شبکه عمومی به یک شبکه ارتباطی گسترده و باز اطلاق می‌شود که برای استفاده عموم کاربران طراحی شده و دسترسی به آن بدون محدودیت‌های خاص امکان‌پذیر است. این شبکه‌ها شامل اینترنت، شبکه‌های مخابراتی و شبکه‌های Wi-Fi عمومی می‌شود و برای ارائه خدمات ارتباطی، انتقال داده و دسترسی به منابع مختلف به کار می‌روند.

در شبکه‌های عمومی، داده‌ها معمولاً از طریق زیرساخت‌های اشتراکی منتقل شده و به دلیل ماهیت باز آن‌ها، امنیت کمتری نسبت به شبکه‌های خصوصی دارند، مگر اینکه از روش‌های رمزنگاری، VPN یا سایر پروتکل‌های امنیتی برای حفاظت از داده‌ها استفاده شود. آدرس‌دهی در این شبکه‌ها معمولاً با  IPهای عمومی انجام می‌شود که امکان مسیریابی و ارتباط جهانی را فراهم می‌کند.

کاربرد شبکه

شبکه‌های کامپیوتری نقش اساسی در دنیای فناوری ایفا می‌کنند و در حوزه‌های مختلف کاربردهای گسترده‌ای دارند. برخی از مهم‌ترین کاربردهای شبکه عبارت‌اند از:

1. اشتراک‌گذاری منابع: شبکه‌ها امکان استفاده مشترک از منابعی مانند فایل‌ها، چاپگرها، سرورها و نرم‌افزارها را برای کاربران فراهم می‌کنند که منجر به کاهش هزینه‌ها و افزایش کارایی می‌شود.
2. ارتباطات و تبادل داده: شبکه‌ها پایه و اساس ارتباطات دیجیتال هستند و امکان ارسال و دریافت داده‌ها را از طریق ایمیل، پیام‌رسان‌ها، تماس‌های صوتی و تصویری، ویدئوکنفرانس‌ها و رسانه‌های اجتماعی فراهم می‌کنند.
3. دسترسی به اینترنت و سرویس‌های ابری: شبکه‌ها امکان اتصال به اینترنت را فراهم می‌کنند که به کاربران اجازه می‌دهد از خدمات آنلاین مانند موتورهای جستجو، رسانه‌های اجتماعی، سرویس‌های استریمینگ و سرویس‌های ابری مانند Google Drive و Dropbox استفاده کنند.
4. مدیریت و نظارت از راه دور: در صنایع و سازمان‌ها، شبکه‌ها امکان کنترل و مدیریت سیستم‌ها، سرورها، دستگاه‌های متصل از راه دور را فراهم می‌کنند که در امنیت، نظارت و بهره‌ وری نقش مهمی دارد.
5. بانکداری و تجارت الکترونیکی: شبکه‌ها بستر اصلی برای انجام تراکنش‌های مالی، خریدهای آنلاین، پرداخت‌های دیجیتال و سایر خدمات بانکداری الکترونیکی هستند.
6. آموزش و پژوهش: با کمک شبکه‌ها، آموزش مجازی، دسترسی به منابع علمی، برگزاری کلاس‌های آنلاین و پژوهش‌های بین‌المللی امکان‌پذیر شده است.
7. اینترنت اشیاء (IoT): شبکه‌ها زیرساخت اصلی ارتباطی برای دستگاه‌های هوشمند، سنسورها و سیستم‌های خودکار در خانه‌ها، کارخانه‌ها و شهرهای هوشمند را فراهم می‌کنند.
8. امنیت و نظارت: بسیاری از سیستم‌های امنیتی، از جمله دوربین‌های مداربسته، کنترل دسترسی و سیستم‌های هشدار، از شبکه‌های کامپیوتری برای انتقال داده‌ها و مدیریت امنیت استفاده می‌کنند.

به طور کلی، شبکه‌ها پایه اصلی ارتباطات مدرن را تشکیل می‌دهند و در تمامی حوزه‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات نقش کلیدی دارند.

انواع شبکه

انواع شبکه‌های کامپیوتری بر اساس محدوده جغرافیایی، معماری و مدل ارتباطی به چند دسته مختلف تقسیم می‌شوند که در ادامه به بررسی برخی از این شبکه ها میپردازیم:

انواع شبکه بر اساس محدوده جغرافیایی

• شبکه شخصی (PAN – Personal Area Network) این نوع شبکه برای ارتباطات با برد کوتاه بین دستگاه‌هایی مانند گوشی‌های هوشمند، لپ‌تاپ و ساعت‌های هوشمند استفاده می‌شود. نمونه رایج آن اتصال بلوتوث و Wi-Fi بین دستگاه‌های یک فرد است.
• شبکه محلی (LAN – Local Area Network) شبکه‌ای که در یک محدوده کوچک مانند یک ساختمان، اداره یا دانشگاه استفاده می‌شود و امکان اشتراک‌گذاری منابع مانند فایل‌ها و چاپگرها را فراهم میسازد.
• شبکه شهری (MAN – Metropolitan Area Network) این نوع شبکه محدوده جغرافیایی یک شهر یا منطقه را پوشش می‌دهد و معمولاً برای اتصال چندین شبکه محلی به یکدیگر استفاده می‌شود.
• شبکه گسترده (WAN – Wide Area Network) شبکه‌ای که مناطق جغرافیایی وسیع، مانند چندین شهر یا کشور را پوشش می‌دهد. اینترنت، نمونه‌ای از یک شبکه گسترده است.
• شبکه دانشگاهی یا پردیس (CAN – Campus Network) شبکه پردیس یا Campus Area Network (CAN) شامل مجموعه‌ای از شبکه‌های محلی (LAN) است که در یک محدوده خاص مانند دانشگاه، مجتمع تجاری یا شرکت گسترده شده‌اند. برخلاف MAN که مناطق شهری را پوشش می‌دهد، CAN معمولاً بین ۱ تا ۵ کیلومتر وسعت دارد.

انواع شبکه بر اساس معماری

• شبکه نظیر به نظیر (P2P – Peer-to-Peer) در این مدل، همه دستگاه‌ها (کامپیوترها) به‌طور مستقیم با یکدیگر ارتباط دارند و بدون نیاز به سرور مرکزی داده‌ها را به اشتراک می‌گذارند.
• شبکه مبتنی بر سرور (Client-Server) در این مدل، یک یا چند سرور وظیفه مدیریت و ارائه خدمات به کلاینت‌ها (کاربران) را بر عهده دارند. این مدل در سازمان‌های بزرگ کاربرد زیادی دارد.

انواع شبکه بر اساس روش ارتباطی

• شبکه باسیم (Wired Network) در این نوع شبکه، ارتباطات از طریق کابل‌هایی مانند کابل‌های فیبر نوری، کابل‌های مسی (Ethernet) یا کابل‌های کواکسیال انجام می‌شود که پایداری و امنیت بیشتری نسبت به شبکه‌های بی‌سیم دارد.
• شبکه بی‌سیم (Wireless Network) در این نوع شبکه، ارتباطات از طریق امواج رادیویی، مادون قرمز یا Wi-Fi انجام می‌شود. شبکه‌های موبایل (4G, 5G)، Wi-Fi و Bluetooth نمونه‌هایی از شبکه‌های بی‌سیم هستند.

به‌طور کلی، انتخاب نوع شبکه به نیازهای سازمان، کاربران و محیط عملیاتی بستگی دارد و هر کدام از این شبکه‌ها کاربردهای خاص خود را دارند.

بهترین نوع شبکه کدام است؟

شبکه‌های مختلفی با ساختارها و روش‌های ارتباطی گوناگون وجود دارند که هرکدام برای شرایط خاصی طراحی شده‌اند. با این ‌همه تنوع، ممکن است این پرسش مطرح شود که کدام نوع شبکه برای سازمان یا کسب‌وکار شما مناسب است؟

پاسخ این سوال بسیار ساده است، به این صورت که هیچ شبکه‌ای به‌عنوان بهترین گزینه برای همه ‌ی کسب و کارها وجود ندارد، چرا که انتخاب شبکه‌ی مناسب به عواملی مانند نیازهای عملیاتی، نوع داده‌های در حال تبادل و اهداف کلی سیستم بستگی دارد که شما می توانید از متخصصین فنی شرکت داریا برای طراحی و پیاده سازی مناسب ترین شبکه برای سازمان خود کمک بگیرید.

پیش از آنکه متخصصان شبکه در شرکت داریا اقدام به طراحی و پیاده‌سازی یک شبکه کنند؛ سوالات زیر را از شما میپرسند تا به این ترتیب بتوانند بر اساس نیاز شما بهترین سیستم را طراحی و پیاده سازی کنند.

• موارد استفاده از شبکه چیست؟
• چه تعداد کاربر و چه نوع دستگاه‌هایی از این شبکه استفاده خواهند کرد؟
• محدوده‌ی جغرافیایی تحت پوشش شبکه چند متر است؟

پس از مشخص کردن این عوامل، می‌توان مناسب ‌ترین نوع شبکه را انتخاب و بهترین روش‌های اتصال را برای بهینه‌سازی عملکرد آن به کار گرفت.

مزایای راه‌اندازی شبکه در یک سازمان

راه‌اندازی یک شبکه در سازمان‌ها می‌تواند بهره‌وری، امنیت و کارایی را بهبود ببخشد. برخی از مهم‌ترین مزایای ایجاد شبکه در یک سازمان عبارت‌اند از:

• اشتراک‌گذاری آسان منابع و داده‌ها
• افزایش امنیت اطلاعات
• مدیریت و کنترل متمرکز
• افزایش سرعت و بهره‌ وری انتقال داده‌ها
• کاهش هزینه‌های عملیاتی
• مقیاس‌پذیری و توسعه‌ پذیری
• بهبود ارتباطات داخلی و خارجی
• اطمینان از پشتیبان ‌گیری از داده‌ها
• سازگاری با فناوری‌های جدید

موارد ذکر شده در لیست بالا چند نمونه از مزایای راه اندازی یک شبکه مناسب برای یک سازمان است که کمک میکند شما یک گام از سایر شرکت ها جلو باشید.

در دنیای امنیت سایبری، یکی از خطرناک‌ترین تهدیداتی که سازمان‌ها و کاربران را به چالش می‌کشد، حمله روز صفر (Zero-Day Attacks) است. این نوع حمله زمانی رخ می‌دهند که مهاجمان از یک آسیب‌پذیری ناشناخته در نرم‌افزار، سیستم‌عامل یا سخت‌افزار،  پیش از آنکه توسعه‌دهندگان بتوانند راهکاری برای رفع آن ارائه دهند، سواستفاده میکنند.

حمله روز صفر چیست؟

حمله روز صفر (Zero-Day Attack) یک نوع حمله سایبری پیشرفته است که در آن مهاجم از یک آسیب‌پذیری ناشناخته در نرم‌افزار، سیستم‌عامل یا سخت‌افزار، پیش از آنکه توسعه‌دهندگان از وجود آن آگاه شوند و راهکاری برای رفع آن ارائه دهند، سوءاستفاده می‌کند.

جالب است بدانید، از آنجایی که این آسیب‌پذیری‌ها هنوز کشف و اصلاح نشده‌اند، هیچ راهکار امنیتی از پیش تعریف‌شده‌ برای مقابله با آن‌ها وجود ندارد که این امر باعث می‌شود این حملات بسیار خطرناک و غیرقابل پیش‌بینی باشند.

هکرها معمولاً این نوع حملات را برای سرقت اطلاعات، نفوذ به سیستم‌های حیاتی یا گسترش بدافزارها به کار می‌گیرند. از آنجا که شناسایی حملات روز صفر دشوار است، سازمان‌ها و کاربران باید از راهکارهای امنیتی پیشرفته مانند تحلیل رفتار شبکه، فایروال های نسل جدید و سیستم‌های تشخیص نفوذ استفاده کنند تا خطر این حملات را کاهش دهند.

دلیل نام گذاری حمله روز صفر

نام‌گذاری حمله روز صفر (Zero-Day Attack) به این دلیل است که توسعه‌دهنده یا تولیدکننده نرم‌افزار صفر روز (Zero Day) برای شناسایی و رفع آسیب‌پذیری دارد. به بیان دیگر، این آسیب‌پذیری از سوی مهاجمان پیش از اینکه سازنده از آن مطلع شود، مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد و هیچ وصله امنیتی (Patch) برای آن وجود ندارد. اصطلاح روز صفر در امنیت سایبری به دوره‌ای اشاره دارد که در آن یک ضعف امنیتی کشف شده اما هنوز راهکاری برای برطرف کردن آن ارائه نشده است، و مهاجمان در این بازه زمانی فرصت دارند تا حملات خود را اجرا کنند..

آسیب‌ پذیری روز صفر چیست؟

آسیب‌پذیری روز صفر (Zero-Day Vulnerability) به یک نقص امنیتی ناشناخته در نرم‌افزار، سیستم‌عامل یا سخت‌افزار گفته می‌شود که هنوز توسط توسعه‌دهنده یا تولیدکننده کشف و برطرف نشده است. این نوع آسیب‌پذیری‌ها به دلیل عدم وجود وصله (Patch) امنیتی، به هدفی ارزشمند برای هکرها و مجرمان سایبری تبدیل می‌شوند.

مهاجمان می‌توانند با کشف و سوءاستفاده از این نقاط ضعف، حملاتی مانند اجرای کد مخرب، سرقت اطلاعات یا دسترسی غیرمجاز به سیستم‌ها را انجام دهند. از آنجا که این آسیب‌پذیری‌ها پیش از کشف و اصلاح توسط سازندگان مورد استفاده قرار می‌گیرند که باید بدانید مقابله با آن‌ها بسیار دشوار است و باید برای امن سازی شبکه از تجهیزات امنیتی به خصوص فایروال های سخت افزاری از جمله فورتی گیت استفاده شود.

حمله روز صفر چگونه اتفاق می افتد؟

روند کلی وقوع حمله روز صفر به شرح زیر است:

1. کشف آسیب‌پذیری: مهاجم یا یک محقق امنیتی یک نقص امنیتی در نرم‌افزار، سیستم یا سخت‌افزار را شناسایی می‌کند و سپس به‌عنوان سلاح سایبری از آن استفاده می‌کند.
2. توسعه اکسپلویت (Exploit): پس از کشف آسیب‌پذیری، مهاجم یک کد مخرب (اکسپلویت) طراحی می‌کند که از این ضعف سوءاستفاده کرده و کنترل سیستم هدف را در دست می‌گیرد.
3. اجرای حمله: مهاجم از راه‌های مختلف مانند ایمیل فیشینگ، لینک‌ های آلوده، وب‌ سایت ‌های مخرب یا بدافزارهای پنهان ‌شده در نرم‌افزارها، اکسپلویت را اجرا می‌کند تا به سیستم قربانی نفوذ کند.
4. سوء استفاده از سیستم آلوده: پس از موفقیت در نفوذ، هکر می‌تواند اقداماتی مانند سرقت اطلاعات، نصب بدافزار، تغییر داده‌ها یا ایجاد Backdoor برای دسترسی‌ های بعدی را انجام دهد.
5. کشف و ارائه پچ امنیتی: پس از مدتی، توسعه‌دهنده یا محققان امنیتی متوجه آسیب‌پذیری شده و یک به‌روزرسانی امنیتی (Patch) منتشر می‌کنند. با این حال، در فاصله زمانی بین کشف آسیب‌پذیری توسط مهاجم و انتشار پچ، سازمان‌ها و کاربران در معرض خطر قرار دارند.

به دلیل ماهیت پنهان و پیش بینی نشدن این حملات، استفاده از سیستم ‌های تشخیص نفوذ پیشرفته، فایروال های سخت افزاری متناسب با نیاز سازمان، نظارت مستمر بر امنیت شبکه و به‌روزرسانی مداوم نرم‌افزارها از بهترین روش‌های کاهش خطر حمله روز صفر هستند.

نحوه تشخیص باگ های حمله روز صفر

تشخیص باگ‌های حمله روز صفر (Zero-Day Bugs) چالش‌برانگیز است، زیرا این آسیب‌پذیری‌ها پیش از کشف رسمی و انتشار پچ‌های امنیتی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. با این حال، روش‌های زیر برای شناسایی تهدیدات روز صفر مورد استفاده قرار می‌گیرند:

تحلیل رفتار غیرعادی در سیستم و شبکه

حملات روز صفر معمولاً نشانه‌های غیرعادی در عملکرد سیستم و ترافیک شبکه ایجاد می‌کنند. برخی از راهکارهای تشخیص عبارتند از:

• سیستم‌های تشخیص و پیشگیری از نفوذ (IDS/IPS): این ابزارها ترافیک شبکه را مانیتور کرده و به‌دنبال الگوهای مشکوک یا تغییرات غیرمعمول در داده‌های ورودی و خروجی هستند.
• تحلیل رفتار کاربر و موجودیت (UEBA): بررسی رفتار کاربران و فرآیندهای سیستم برای شناسایی فعالیت‌های غیرمعمول مانند تلاش‌های مشکوک برای اجرای کدهای جدید یا تغییرات ناگهانی در سطح دسترسی.

نظارت بر فعالیت ‌های غیرمعمول در نرم‌ افزارها

• Crash Reports & Log Analysis: تحلیل گزارش‌های خرابی اپلیکیشن‌ها (Crash Reports) و بررسی لاگ‌های سیستم می‌تواند به کشف رفتارهای غیرعادی ناشی از اکسپلویت‌های روز صفر کمک کند.
• Sandboxing: اجرای اپلیکیشن‌ها در یک محیط مجازی ایزوله، برای بررسی رفتار غیرعادی و شناسایی حملات احتمالی.

تحلیل اکتشافی و یادگیری ماشین

• استفاده از هوش مصنوعی و الگوریتم‌های یادگیری ماشین برای بررسی و پیش‌بینی رفتارهای مخرب در سیستم‌های نرم‌افزاری.
• تشخیص تغییرات مشکوک در الگوهای پردازش داده، ارتباطات شبکه و مصرف منابع سیستم.

بررسی ایمیل‌ها و حملات فیشینگ

• بسیاری از اکسپلویت‌های روز صفر از طریق ایمیل‌های آلوده و پیوست‌های مشکوک منتشر می‌شوند. راهکارهایی مانند تحلیل ایمیل‌های فیشینگ، فیلتر اسپم پیشرفته و بررسی لینک‌های ناشناس می‌توانند خطر این حملات را کاهش دهند.

به طور خلاصه تشخیص باگ‌های روز صفر به ترکیبی از نظارت پیشرفته، تحلیل رفتار و یادگیری ماشین نیاز دارد. از آنجایی که این آسیب‌پذیری‌ها هنوز ناشناخته‌اند، امنیت لایه‌ای (Defense in Depth) و به‌روزرسانی مداوم سیستم‌ها بهترین راه برای کاهش خطر این حملات است.

Recent search terms:

• https://www darianet com/ارتقا-امنیت-اکتیو-دایرکتوری/