دیتاسنترها قلب تپنده زیرساخت‌های دیجیتال هستند و نقش حیاتی در ذخیره، پردازش و مدیریت داده‌های سازمانی دارند. با توجه به رشد تهدیدات سایبری و نیاز به حفاظت از اطلاعات حساس، امنیت دیتاسنتر به یکی از مهم‌ترین اولویت‌های شرکت‌ها و سازمان‌ها تبدیل شده است. از کنترل دسترسی فیزیکی گرفته تا رمزنگاری داده‌ها و استفاده از سیستم‌های پیشرفته تشخیص نفوذ، راهکارهای متعددی برای تأمین امنیت این مراکز وجود دارد.

دیتاسنتر چیست؟

دیتاسنتر (Data Center) یک مرکز فیزیکی مجهز به زیرساخت‌های محاسباتی شامل سرورها، تجهیزات ذخیره‌سازی، شبکه و سیستم‌های امنیتی است که برای میزبانی، مدیریت و پردازش داده‌ها و برنامه‌های سازمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مراکز با اتصال به اینترنت پرسرعت و تأمین برق پایدار، امکان ارائه خدمات ابری، میزبانی وب، پردازش کلان‌ داده‌ها و اجرای نرم‌افزارهای حیاتی را فراهم می‌کنند. امروزه دیتاسنترها از مدل‌های سنتی مبتنی بر سرورهای فیزیکی به زیرساخت‌های مدرن مجازی و ابری تغییر کرده‌اند که بهره‌وری، امنیت و مقیاس‌پذیری بیشتری را ارائه می‌دهند.

کار دیتاسنتر چیست؟

دیتاسنتر وظیفه میزبانی، پردازش، ذخیره‌سازی و مدیریت داده‌ها و برنامه‌های دیجیتال را بر عهده دارد. این مراکز با استفاده از سرورها، تجهیزات شبکه، سیستم‌های خنک‌کننده و تأمین برق پایدار، امکان اجرای نرم‌افزارهای حیاتی، ذخیره داده‌های کلان و ارائه خدمات ابری را برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و حتی کاربران فردی فراهم می‌کنند.

علاوه بر این، دیتاسنترها با تأمین امنیت فیزیکی و سایبری از داده‌های حساس محافظت کرده و با استفاده از فناوری‌های پیشرفته مانند مجازی‌سازی و رایانش ابری، عملکرد بهینه و مقیاس‌پذیری بالایی ارائه می‌دهند. این مراکز نقش کلیدی در پشتیبانی از سرویس‌های اینترنتی، میزبانی وب‌سایت‌ها، پردازش اطلاعات در شبکه‌های اجتماعی و اجرای برنامه‌های تجاری دارند.

ساختمان دیتاسنتر چه امکاناتی دارد؟

ساختمان دیتاسنتر دارای امکانات پیشرفته‌ای است که به حفظ عملکرد پایدار، امنیت و کارایی زیرساخت‌های فناوری اطلاعات، کمک می‌کند. از جمله مهمترین امکانات یک ساختمان دیتاسنتر به شرح زیر است:

1. سیستم تأمین برق پایدار: شامل منابع تغذیه بدون وقفه (UPS) و ژنراتورهای پشتیبان برای جلوگیری از قطعی برق و حفظ عملکرد مداوم.
2. سیستم خنک‌کننده و تهویه مطبوع: استفاده از تجهیزات پیشرفته برای کنترل دما و رطوبت جهت جلوگیری از داغ شدن سرورها.
3. زیرساخت شبکه و ارتباطات پرسرعت: بهره‌گیری از خطوط فیبر نوری و اتصالات پرسرعت برای پردازش و انتقال سریع داده‌ها.
4. سیستم‌های امنیت فیزیکی: شامل دوربین‌های نظارتی، فایروال های سخت افزاری، احراز هویت بیومتریک، درهای کنترل‌شده و نگهبانی ۲۴ ساعته برای محافظت از تجهیزات.
5. سیستم اطفای حریق: استفاده از سنسورهای دود، گازهای خاموش‌کننده بدون آسیب به تجهیزات و سیستم‌های پیشرفته برای جلوگیری از آتش‌سوزی.
6. فضای فیزیکی استاندارد :طراحی مناسب با قفسه‌بندی (Rack) و مسیرهای مدیریت کابل برای بهره‌وری بیشتر و کاهش پیچیدگی در نگهداری تجهیزات.
7. سیستم‌های مانیتورینگ و مدیریت از راه دور: ابزارهای نظارت بر عملکرد سرورها، مصرف انرژی، دما و امنیت برای کاهش ریسک‌های عملیاتی.

این امکانات، دیتاسنتر را به محیطی ایمن و قابل‌اعتماد برای ذخیره و پردازش داده‌های سازمان‌ها و ارائه خدمات دیجیتال تبدیل می‌کند.

تفاوت دیتاسنتر با اتاق سرور

دیتاسنتر و اتاق سرور هر دو برای نگهداری و مدیریت سرورها و تجهیزات شبکه استفاده می‌شوند، اما از نظر مقیاس، امکانات و کارایی تفاوت‌های اساسی با یکدیگر دارند.

1. مقیاس و ظرفیت: دیتاسنتر یک مرکز بزرگ با تعداد زیادی سرور، تجهیزات ذخیره‌سازی و شبکه است که برای میزبانی داده‌های چندین سازمان یا ارائه ‌دهنده خدمات ابری طراحی شده است. در مقابل، اتاق سرور یک فضای کوچک در داخل یک شرکت یا سازمان است که معمولاً شامل چندین سرور برای پردازش و ذخیره داده‌های داخلی همان مجموعه است.
2. تأمین برق و پشتیبان‌گیری:‌ دیتاسنترها دارای سیستم‌های پیشرفته تأمین برق اضطراری (UPS) و ژنراتورهای قوی برای جلوگیری از خاموش شدن دستگاه‌ها هستند، در حالی که اتاق سرور ممکن است تنها به یک UPS محدود باشد و معمولاً سیستم‌های برق پشتیبان کمتری دارد.
3. سیستم‌های خنک‌کننده: در دیتاسنترها از سیستم‌های خنک‌کننده صنعتی و تهویه پیشرفته برای کنترل دمای هزاران سرور استفاده می‌شود، اما در اتاق‌های سرور معمولاً از سیستم‌های تهویه مطبوع معمولی استفاده می‌شود که ظرفیت پایین‌تری دارند.
4. امنیت و نظارت: دیتاسنترها مجهز به سیستم‌های امنیتی پیشرفته مانند نظارت ۲۴ ساعته، احراز هویت بیومتریک، دوربین‌های مداربسته و سیستم‌های ضدحریق هستند. در مقابل، اتاق‌های سرور معمولاً سطح امنیت پایین‌تری دارند و ممکن است فقط به قفل‌های فیزیکی و دوربین‌های ساده مجهز باشند.
5. اتصال به اینترنت و شبکه: دیتاسنترها از ارتباطات فیبر نوری پرسرعت و پهنای باند بالا برخوردارند، در حالی که اتاق‌های سرور معمولاً به یک خط اینترنت محلی محدود هستند.
6. مقیاس ‌پذیری: دیتاسنترها به دلیل زیرساخت‌های قوی، امکان گسترش و ارتقای سریع را دارند، اما اتاق‌های سرور در صورت افزایش نیاز، ممکن است به دلیل محدودیت فضا و منابع دچار مشکل شوند.

به‌طور کلی، دیتاسنترها مراکز حرفه‌ای و پیشرفته برای ذخیره‌سازی و پردازش داده‌های گسترده هستند، در حالی که اتاق‌های سرور برای نیازهای داخلی یک شرکت یا سازمان کوچک‌تر طراحی شده‌اند.

امنیت دیتاسنترها

امنیت دیتاسنتر یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های سازمان‌ها و شرکت‌هایی است که داده‌های حیاتی خود را در مراکز داده ذخیره می‌کنند، چرا که یک حمله سایبری یا نقص امنیتی می‌تواند منجر به از دست رفتن اطلاعات، نقض حریم خصوصی و خسارات مالی شود. راهکارهای کاربردی برای افزایش امنیت دیتاسنتر به شرح زیر است:

۱. محدودسازی دسترسی فیزیکی

• استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ ای (کارت هوشمند + اثر انگشت + رمز عبور)
• نصب دوربین ‌های نظارتی با ضبط ۲۴ ساعته
• کنترل نقاط ورود با سیستم‌های هشدار
• محدود کردن تعداد افراد مجاز و ثبت تمامی ورود و خروج‌ها

۲. افزایش امنیت نرم‌افزاری

• تنظیم سطوح دسترسی بر اساس نقش کاربران (Role-Based Access Control)
• استفاده از فایروال‌های پیشرفته و سیستم‌های تشخیص نفوذ ‌(IDS/IPS)
• رمزنگاری اطلاعات حساس با الگوریتم‌ های پیشرفته ‌(AES-256)
• مانیتورینگ دائمی با ابزارهای SIEM برای شناسایی تهدیدهای احتمالی

۳. محافظت در برابر تهدیدات محیطی

• سیستم اطفای حریق هوشمند برای جلوگیری از آسیب به تجهیزات
• استفاده از ژنراتورهای برق اضطراری و UPS برای پایداری سرویس‌ها
• کنترل دما و رطوبت محیط برای جلوگیری از آسیب سخت‌افزاری

۴. شبیه‌ سازی حملات و تست امنیتی

• انجام تست نفوذ (Penetration Testing) برای شناسایی ضعف‌های امنیتی
• اجرای سناریوهای بحران برای بررسی واکنش تیم امنیتی در شرایط اضطراری

۵. به‌روزرسانی و آموزش مداوم

• به‌روزرسانی مداوم سیستم‌های امنیتی و نرم‌افزارها
• آموزش کارکنان درباره حملات فیشینگ، مهندسی اجتماعی و پروتکل‌های امنیتی

انتخاب بین فایروال سخت ‌افزاری و نرم ‌افزاری به نیازهای امنیتی، مقیاس شبکه و بودجه شما بستگی دارد. هرکدام از این فایروال‌ها ویژگی‌ها و مزایای خاص خود را دارند که در شرایط مختلف قابل استفاده هستند. در این مطلب، تفاوت‌های آن‌ها را بررسی کرده و به شما کمک می‌کنیم گزینه مناسب را انتخاب کنید.

فایروال چیست؟

فایروال (Firewall) یک سیستم امنیتی شبکه است که برای کنترل و فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی بر اساس قوانین از پیش تعیین‌شده استفاده می‌شود. این ابزار می‌تواند به‌صورت سخت‌افزاری، نرم‌افزاری یا ترکیبی از هر دو باشد و نقش مهمی در جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز و حملات سایبری ایفا می‌کند. فایروال‌ها با بررسی داده‌ها، امکان ارتباطات ایمن را فراهم کرده و از شبکه‌ها در برابر تهدیدات محافظت می‌کنند.

فایروال سخت افزاری چیست؟

فایروال سخت‌افزاری یک دستگاه فیزیکی است که بین شبکه داخلی و اینترنت یا سایر شبکه‌های خارجی قرار می‌گیرد و ترافیک داده‌ها را بر اساس قوانین امنیتی از پیش تعیین‌شده فیلتر می‌کند. این نوع فایروال معمولاً در سازمان‌ها و شرکت‌ها برای افزایش امنیت شبکه استفاده می‌شود، زیرا عملکرد مستقلی دارد و بدون نیاز به بارگذاری روی سیستم‌های کاربری، ترافیک را مدیریت می‌کند. فایروال‌های سخت‌افزاری معمولاً قابلیت‌هایی مانند تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، VPN، مدیریت پهنای باند و کنترل دسترسی را ارائه می‌دهند و از برندهایی مانند Fortinet ،Cisco ،Sophos و Palo Alto در بازار موجود هستند.

شرکت های ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

فایروال نرم افزاری چیست؟

فایروال نرم ‌افزاری یک برنامه یا سرویس امنیتی است که روی سیستم‌عامل سرورها، کامپیوترها یا دستگاه‌های شبکه نصب شده و ترافیک ورودی و خروجی را بر اساس قوانین امنیتی کنترل می ‌کند. این نوع فایروال معمولاً در شبکه‌های کوچک ‌تر، کامپیوترهای شخصی یا سرورهای مجازی استفاده می‌شود و می‌تواند از طریق به ‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری تقویت شود.

فایروال‌های نرم‌افزاری قابلیت‌هایی مانند مسدودسازی دسترسی‌های غیرمجاز، فیلتر کردن آدرس ‌های IP، تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS) و کنترل اپلیکیشن‌های متصل به اینترنت را ارائه می‌دهند. از جمله معروف ‌ترین فایروال‌های نرم‌افزاری می‌توان به Windows Firewall، pfSense، Iptables و Sophos XG Firewall اشاره کرد.

فایروال نرم افزاری بهتر است یا سخت افزاری؟

انتخاب بین فایروال نرم ‌افزاری و فایروال سخت ‌افزاری بستگی به نیازهای امنیتی، مقیاس شبکه و بودجه دارد.

• فایروال سخت ‌افزاری برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و شبکه‌های بزرگ، امنیت بیشتری ارائه می‌دهد زیرا به ‌طور مستقل کار می‌کند، ترافیک را بدون کاهش عملکرد سیستم‌های کاربری مدیریت می‌کند و ویژگی‌هایی مانند VPN، مدیریت پهنای باند، و IDS/IPS را دارد. این نوع فایروال گزینه‌ای مناسب برای محافظت از شبکه‌های پیچیده و مقابله با حملات سایبری گسترده و پیچیده است.
• فایروال نرم ‌افزاری برای کاربران خانگی، کسب‌ و کارهای کوچک متشکل از یک نفر، و سرورهای مجازی گزینه‌ای مقرون ‌به ‌صرفه ‌تر است. این فایروال انعطاف ‌پذیری بیشتری در تنظیمات دارد و به ‌راحتی روی سیستم‌عامل‌های مختلف نصب می‌شود، اما باید بدانید این نوع فایروال برای فعالیت به منابع سخت‌افزاری سیستم میزبان نیاز دارد.

به ‌طور کلی، برای امنیت بالا در شبکه‌های سازمانی، استفاده از فایروال نرم افزاری و فایروال سخت ‌افزاری از ضرورت‌های امنیتی به شمار می روند. برای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد نیاز شبکه و فایروال مورد نیازتان میتوانید با کارشناسان فنی و تیم فروش شرکت داریا با شماره 0416224 تماس حاصل فرمایید.

جدول تفاوت فایروال سخت افزاری و نرم افزاری

در اینجا جدول تفاوت‌های فایروال سخت‌افزاری و فایروال نرم‌افزاری آمده است:

این جدول به شما کمک می‌کند تا تصمیم بهتری در مورد انتخاب فایروال مناسب بر اساس نیازهای خاص شبکه خود بگیرید.

ویژگی فایروال‌های سخت افزاری

فایروال‌های سخت‌افزاری در سازمان‌ها، شرکت‌ها و مراکز داده برای تأمین امنیت شبکه و جلوگیری از حملات سایبری به کار می‌روند. این دستگاه‌ها با کنترل و فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی، از نفوذ هکرها، بدافزارها و حملات DDoS جلوگیری می‌کنند. همچنین، برای ایجاد شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) و برقراری ارتباط ایمن بین دفاتر مختلف یک سازمان استفاده می‌شوند.

فایروال‌ های سخت‌افزاری در کنترل دسترسی کاربران، مدیریت پهنای باند، نظارت بر ترافیک و فیلتر کردن محتوای نامناسب نیز نقش مهمی دارند. به دلیل عملکرد مستقل و عدم تأثیرگذاری بر سیستم‌های کاربری، این فایروال‌ها گزینه‌ای ایده‌آل برای کسب‌ و کارهای کوچک، متوسط و بزرگ محسوب می‌شوند.

ویژگی فایروال های نرم افزاری

ویژگی‌های فایروال‌های نرم ‌افزاری شامل موارد زیر است:

1. کنترل و فیلتر ترافیک شبکه: بررسی و مدیریت داده‌های ورودی و خروجی بر اساس قوانین امنیتی.
2. نصب و پیکربندی آسان: قابل اجرا بر روی سیستم‌های مختلف بدون نیاز به سخت ‌افزار اضافی.
3. انعطاف‌پذیری بالا: امکان سفارشی ‌سازی تنظیمات بر اساس نیاز کاربران و شبکه.
4. تشخیص و جلوگیری از نفوذ :(IDS/IPS) شناسایی و مسدودسازی تهدیدات و حملات سایبری.
5. فیلتر کردن آدرس‌های IP و دامنه‌ها: مسدودسازی سایت‌های مخرب و آدرس‌های غیرمجاز.
6. مدیریت دسترسی اپلیکیشن‌ها: کنترل ارتباطات نرم‌افزارها با اینترنت برای جلوگیری از نشت اطلاعات.
7. قابلیت لاگ ‌گیری و مانیتورینگ: ثبت فعالیت‌های شبکه برای تحلیل و بررسی تهدیدات امنیتی.
8. پشتیبانی از :VPN امکان برقراری ارتباط امن از راه دور با شبکه داخلی.
9. به‌روزرسانی‌های مداوم: دریافت آپدیت‌های امنیتی برای مقابله با تهدیدات جدید.
10. هزینه کمتر نسبت به فایروال سخت‌افزاری: مناسب برای کسب ‌و کارهای کوچک و سرورها.

شرکت داریا ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

شرکت داریا یکی از تأمین‌ کنندگان برجسته در زمینه تجهیزات امنیت شبکه است که راهکارهای پیشرفته ‌ای برای حفاظت از داده‌ها و زیرساخت‌های سازمانی ارائه می‌دهد. این شرکت با عرضه فایروال‌های قدرتمند، سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، تجهیزات VPN و سایر ابزارهای امنیتی، به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا از حملات سایبری و تهدیدات امنیتی در امان بمانند. شرکت داریا با ارائه محصولات برندهای معتبر جهانی از جمله فورتی نت، سوفوس، سیسکو و پشتیبانی تخصصی، راهکاری ایده‌آل برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و مراکز داده فراهم می‌کند.

با گسترش استفاده از کدهای QR در زندگی روزمره، از پرداخت‌های دیجیتال گرفته تا منوی رستوران‌ها و تبلیغات، مجرمان سایبری نیز روش‌های جدیدی برای فریب کاربران ابداع کرده‌اند. یکی از این روش‌ها کوئیشینگ (Quishing) یا فیشینگ از طریق کدهای QR است که در آن، مهاجمان با جایگزین کردن کدهای QR‌ جعلی به‌جای کدهای واقعی، کاربران را به سایت‌های مخرب هدایت می‌کنند. این حملات ممکن است منجر به سرقت اطلاعات بانکی، انتشار بدافزار یا فیشینگ حساب‌های کاربری و … شود.

کوئیشینگ چیست؟

کوئیشینگ یا Quishing نوعی حمله فیشینگ است که در آن، لینک‌های مخرب درون کدهای QR قرار می‌گیرند، به این صورت که با اسکن این کدها با تلفن همراه یا هر وسیله دیگری به جای هدایت به یک سایت معتبر، شما وارد صفحاتی می شوید که ممکن است اطلاعاتتان را به سرقت ببرند و یا حتی با آلوده کردن یک سیستم یا تلفن همراه به شبکه راه یافته و کل سازمان را آلوده کنند.

چرا حملات کوئیشینگ خطرناک است؟

اگرچه همه می‌دانیم که نباید به سایت‌ های مشکوک مراجعه کنیم یا فایل‌های ناشناس را دانلود کنیم، اما ماهیت کدهای QR به گونه‌ای است که نمی‌توان پیش از اسکن، متوجه محتوای آن شد. تنها با یک اسکن و یک لمس، ممکن است به سایتی وارد شوید که اطلاعات شما را سرقت کند یا فایلی مخرب روی دستگاهتان نصب شود؛ بهتر است بدانید این پروسه از اسکن تا دانلود فایل و ویروسی شدن سیستم تنها یک چشم به هم زدن است و با سرعت بیشتری این فرایند انجام میشود.

چگونه از شبکه خود در برابر حمله کوئیشینگ محافظت کنیم؟

برای اینکه از شبکه، سازمان و تلفن همراه و … خود در برابر حملات سایبری از جمله حمله کوئیشینگ محافظت کنیم؛ می توانید راهکارهایی را که در ادامه برایتان آورده‌ایم را به کار بگیرید:

• از اسکنر پیش ‌فرض گوشی خود استفاده کنید و از دانلود برنامه‌های ناشناس برای اسکن QR خودداری کنید.
• قبل از باز کردن لینک، آن را بررسی کنید و مطمئن شوید که به یک سایت معتبر هدایت می‌شوید.
• از اسکن کدهای QR در مکان‌های عمومی تا حد امکان خودداری کنید؛ به‌ویژه در پارکومترها، رستوران‌ها و تبلیغات خیابانی.
• تنظیمات حریم خصوصی مرورگر خود را فعال کنید تا در برابر حملات احتمالی ایمن‌تر باشید.

با توجه به اینکه این  QR کدها در همه جا دیده می‌شوند، از منوی رستوران‌ها گرفته تا ایستگاه‌های حمل و نقل عمومی، باید مراقب باشیم تا قربانی این تهدید سایبری جدید نشویم.

کلاهبرداری کوئیشینگ چگونه انجام می‌شود؟

کوئیشینگ (QR Code Phishing) یک روش کلاهبرداری سایبری است که در آن، مجرمان سایبری از کدهای QR برای فریب کاربران و سرقت اطلاعات شخصی یا مالی آن‌ها استفاده می‌کنند. این نوع حمله معمولاً به یکی از روش‌های زیر انجام می‌شود:

۱. جایگزینی کد QR اصلی با یک کد جعلی

در این روش، کلاهبرداران یک برچسب حاوی کد QR تقلبی را روی کدهای QR واقعی در مکان‌های عمومی می‌چسبانند. این کد کاربران را به وب‌سایت‌های جعلی هدایت می‌کند که به نظر معتبر می‌رسند اما هدف آن‌ها سرقت اطلاعات است.

۲. هدایت کاربران به صفحات پرداخت تقلبی

کلاهبرداران با استفاده از QR کدهای جعلی، کاربران را به سایت‌های پرداخت جعلی هدایت می‌کنند. این سایت‌ها از نظر ظاهری کاملاً مشابه درگاه‌های پرداخت رسمی هستند، اما اطلاعات کارت بانکی یا حساب کاربری شما را ثبت کرده و در اختیار مجرمان قرار می‌دهند.

۳. ایجاد صفحات ورود جعلی (سرقت اطلاعات حساب کاربری)

برخی از حملات کوئیشینگ کاربران را به صفحات ورود جعلی شبیه به سایت‌های بانکی، شبکه‌های اجتماعی یا ایمیل هدایت می‌کنند. کاربر با وارد کردن اطلاعات ورود خود، به‌صورت ناخواسته رمز عبور و اطلاعات شخصی خود را در اختیار کلاهبرداران قرار می‌دهد.

۴. انتشار بدافزار و جاسوس‌افزار

در برخی موارد، اسکن QR کد باعث دانلود بدافزار یا جاسوس‌افزار روی گوشی یا کامپیوتر شما می‌شود. این بدافزارها می‌توانند داده‌های حساس شما مانند رمزهای عبور، اطلاعات بانکی و پیام‌های خصوصی را سرقت کنند.

۵. فریب کاربران از طریق ایمیل یا پیامک

گاهی کلاهبرداران QR کدهای جعلی را از طریق ایمیل یا پیامک ارسال کرده و از کاربران می‌خواهند آن را برای دسترسی به یک پیشنهاد ویژه، جایزه یا تخفیف اسکن کنند. در حالی که این کدها کاربر را به سایت‌های مخرب هدایت می‌کنند.

آیا کوئیشینگ واقعاً یک تهدید است؟

بله. این حمله سایبری هم‌اکنون در حال وقوع است و بسیار مؤثر است. در سراسر جهان، کدهای QR مربوط به پارکومترها، پرداخت در رستوران‌ها، سیستم‌های انعام و تبلیغات جعلی مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. کلاهبرداران اغلب با چسباندن یک برچسب حاوی کد QR تقلبی روی کد اصلی، افراد را فریب می‌دهند.

این کدهای جعلی کاربران را به صفحات ورود یا سایت‌های پرداخت جعلی هدایت می‌کنند، جایی که یا مستقیماً پولشان را به کلاهبردار پرداخت می‌کنند، یا اطلاعاتشان به سرقت می‌رود. این اطلاعات بعداً برای سرقت مالی یا اجرای کلاهبرداری‌های دیگر استفاده می‌شود.

ایجاد کد QR

اگر قصد دارید برای کسب‌وکار خود یک QR  کد ایجاد کنید، راه‌هایی وجود دارد که می‌توانید امنیت و راحتی مشتریان را تضمین کنید.
پیش از هر چیز، بررسی کنید که آیا اصلاً به QR  کد احتیاج دارید یا خیر. مجبور کردن مشتریان به بیرون آوردن گوشی، تنظیم دوربین و انتظار برای بارگذاری سایت، معمولاً از یک منوی چاپی ساده کم‌کاربرد و آزاردهنده‌ است. زمانی که متوجه شدید به QR  کد نیاز دارید؛ باید آن را به درستی ایمن سازید. روش امن کردن QR  کد به شرح زیر است:

• مطمئن شوید که QR  کد مستقیماً به صفحه‌ای از وب‌سایت کسب‌وکار شما هدایت می‌شود.
• از کوتاه‌کننده‌های لینک استفاده نکنید، زیرا این ابزارها مقصد واقعی لینک را پنهان می‌کنند و ممکن است تبلیغات یا تغییر مسیرهای ناخواسته را به همراه داشته باشند.
• به‌صورت دوره‌ایQR  کد چاپ ‌شده را بررسی کنید تا مطمئن شوید که هیچ‌کس با چسباندن یک برچسب جعلی، مشتریان شما را در دام حملات کوئیشینگ گرفتار نکرده است.

از آنجا که گوشی موبایل مشتریان شما حاوی اطلاعات شخصی زیادی است، محافظت از آن اهمیت زیادی دارد.

نحوه ایجاد  QR‌کد

ساخت یک QR کد بسیار ساده است و شما می‌توانید با ابزارهای مختلف این کار را انجام دهید. در ادامه مراحل ایجاد یک کد QR را بررسی می‌کنیم:

1. انتخاب نوع اطلاعاتی که می‌خواهید در QR کد ذخیره کنید

ابتدا باید مشخص کنید که QR کد شما به چه چیزی لینک خواهد شد. برخی از گزینه‌های رایج شامل:

• آدرس وب ‌سایت یا صفحه مورد نظر
• شماره تماس
• مکان روی نقشه
• رمز وای ‌فای

1. استفاده از یک تولیدکننده QR کد

شما می‌توانید از ابزارهای رایگان آنلاین برای ایجاد QR کد استفاده کنید. برخی از بهترین وب‌سایت‌ها برای این کار عبارت‌اند از:

• QR Code Generator
• QR Code Monkey
• QRStuff

1. وارد کردن اطلاعات و تولید کد

بعد از انتخاب نوع QR کد، اطلاعات موردنظر خود را وارد کنید (مثلاً لینک سایت، شماره تماس و …). سپس روی گزینه Generate QR Code کلیک کنید تا کد شما ساخته شود.

1. دانلود و چاپ QR کد

پس از ساخت کد، می‌توانید آن را با فرمت PNG، JPG یا SVG دانلود کنید. سپس می‌توانید آن را روی کارت ویزیت، بروشور، وب‌سایت یا حتی بسته‌بندی محصولات خود قرار دهید.

1. تست QR کد قبل از استفاده

قبل از اینکه QR کد را منتشر کنید، حتماً آن را با گوشی‌های مختلف تست کنید تا مطمئن شوید به درستی کار می‌کند.

با این مراحل ساده، می‌توانید به ‌راحتی یک QR کد برای کسب‌وکار یا نیازهای شخصی خود ایجاد کنید.

جمع بندی

همانطور که گفته شد، حمله کوئیشینگ (Quishing) یا فیشینگ از طریق کدهای QR یک تهدید جدی در دنیای دیجیتال است، برای جلوگیری از این نوع حملات، کاربران باید هنگام اسکن QR کدها دقت بیشتری داشته باشند، لینک مقصد را قبل از باز کردن بررسی کنند و از منابع ناشناس یا مشکوک اجتناب کنند.

امروزه با گسترش ارتباطات و نیاز به دسترسی پایدار و سریع به اینترنت، استفاده از تجهیزات شبکه‌ای نقش پررنگی در زندگی ما ایفا می‌کند. یکی از مهم‌ترین این تجهیزات، روتر است که به عنوان واسطه‌ای برای اتصال شبکه‌های مختلف و مدیریت ترافیک داده‌ها عمل می‌کند.

روتر چیست؟

روتر یا Router یک دستگاه شبکه‌ای پیشرفته است که برای مسیریابی و انتقال داده‌ها بین شبکه‌های مختلف، از جمله :

LAN(شبکه محلی): یک (local area network) LAN  مجموعه ای از دستگاه های متصل بهم هستند که به یک منطقه جغرافیایی خاص محدود می شوند و معمولاً به یک روتر نیاز دارد.

WAN (شبکه گسترده): در مقابل،  (wide area networks) WAN یک شبکه بزرگ است که در پهنه یک منطقه جغرافیایی وسیع گسترش یافته است. سازمان‌ها و شرکت‌های بزرگی که در چندین قسمت مختلف یک کشور فعالیت می‌کنند، به شبکه‌های LAN  جداگانه ای برای هر مکان نیاز دارند؛ این شبکه‌های محلی به هم می پیوندند و یک WAN تشکیل می دهند. از آنجا که یک WAN در یک منطقه بزرگ گسترده می شود، پس اغلب به چندین روتر و سوئیچ نیازمند خواهد بود.

روتر با استفاده از جدول مسیریابی و پروتکل‌های مسیریابی مانند OSPF، BGP وRIP، بهترین مسیر را برای ارسال پکت‌های داده انتخاب می‌کند تا ارتباطی پایدار و بهینه بین شبکه‌های مختلف برقرار شود.

بسته به نوع کاربرد، روترها به دسته‌هایی مانند روترهای بی‌سیم(Wireless Router)، روترهای سیمی (Wired Router)، روترهای هسته‌ای (Core Router)، روترهای لبه‌ای (Edge Router) و روترهای مجازی (Virtual Router) تقسیم می‌شوند که هر یک نقش مشخصی در زیرساخت‌های شبکه ایفا می‌کنند.

به طور خلاصه روتر دستگاهی است که دو یا چند شبکه یا زیر شبکه را به هم متصل می کند و دو کارکرد اصلی دارد:

• مدیریت ترافیک بین این شبکه ها با ارسال پکِت های داده به آدرس های IP مورد نظر.
• ایجاد امکان استفاده چندین دستگاه از یک اتصال اینترنتی.

در رابطه با تفاوت سوئیچ و روتر بهتر است بدانید که سوئیچ شبکه، پکِت ‌های داده را بین دستگاه‌ها موجود در یک شبکه خاص را انتقال می دهد، در حالی که یک روتر داده‌ها را بین شبکه‌های مختلف انتقال می دهد.

یک روتر چگونه کار می کند؟

روتر با دریافت، پردازش و هدایت پکت‌های داده در شبکه کار می‌کند. زمانی که یک پکت داده از یک دستگاه ارسال می‌شود، روتر، آدرس مقصد آن را بررسی کرده و با استفاده از جدول مسیریابی (Routing Table) و پروتکل‌های مسیریابی (مانند OSPF، BGP،RIP) بهترین مسیر را برای انتقال بسته انتخاب می‌کند. این مسیر ممکن است بر اساس پهنای باند، تأخیر، تعداد پرش‌ها (Hops) یا سایر معیارهای شبکه‌ای تعیین شود.

روتر می‌تواند از  NAT (Network Address Translation)برای تبدیل آدرس‌های IP خصوصی به عمومی استفاده کند تا ارتباط بین دستگاه‌های داخلی و اینترنت ممکن شود. همچنین، قابلیت‌های امنیتی مانند فایروال داخلی و VPN‌ شبکه خصوصی مجازی را برای محافظت از داده‌ها ارائه می‌دهد. اگر پکت برای یک شبکه دیگر باشد، روتر آن را از طریق اینترفیس مناسب ارسال می‌کند و در صورت لزوم، از فیلترهای ACL (Access Control List) برای کنترل دسترسی استفاده می‌کند. در شبکه‌های بی‌سیم، روترها از پروتکل‌های Wi-Fi مانند 802.11ac‌ یا 802.11 ax برای ارسال داده‌ها به کاربران استفاده می‌کنند.

انواع روتر

انواع روترها عبارتند از:

1. روتر بی‌سیم (Wireless Router) – امکان اتصال بی‌سیم به شبکه را فراهم می‌کند.
2. روتر سیمی (Wired Router) – فقط از طریق کابل‌های اترنت دستگاه‌ها را متصل می‌کند.
3. روتر هسته (Core Router) – برای مسیریابی داده‌ها در شبکه‌های بزرگ و در سطح Backbone استفاده می‌شود.
4. روتر توزیع (Distribution Router) – داده‌ها را بین روترهای دسترسی و روترهای هسته توزیع می‌کند.
5. روتر مرزی (Edge Router) – در لبه شبکه قرار دارد و ارتباط بین شبکه داخلی و اینترنت یا شبکه‌های دیگر را مدیریت می‌کند.
6. روتر مجازی (Virtual Router) – به‌صورت نرم‌افزاری در محیط‌های ابری یا مجازی‌سازی اجرا می‌شود.
7. روتر SOHO (Small Office/Home Office Router) – برای مصارف خانگی و ادارات کوچک استفاده می‌شود.
8. روتر صنعتی (Industrial Router) – برای شبکه‌های صنعتی و محیط‌های سخت طراحی شده است.
9. روتر VPN – قابلیت ایجاد و مدیریت شبکه خصوصی مجازی (VPN) را دارد.
10. روتر موبایل (Mobile Router) – از شبکه‌های موبایل مانند 4G و 5G برای اتصال اینترنت استفاده می‌کند.

SSID چیست؟

SSID مخفف ” service set identifier” است و یک اصطلاح فنی برای نام شبکه است که روترهای WLAN پخش می کنند. با استفاده از SSID ها کاربران می‌توانند شبکه بی سیم پخش شده توسط روتر را پیدا کنند و به آن متصل شوند (یک روتر ایمن می بایست یک رمز عبور قوی داشته باشد). روترهای کاربران در شبکه های Wi-Fi معمولاً به صورت پیش فرض دارای SSID هستند که در قسمت کناری یا پایین دستگاه چاپ شده است.

چگونه روتر را تنظیم کنیم؟

برای کسب بهترین نتیجه و اتصال ایمن روتر خود، این نکات کلی را باید دنبال کنید:

1. اتصال به برق: یک سر سیم برق را به پشت روتر و سر دیگر را به یک پریز وصل کنید. سعی کنید از یک محافظ برای محافظت از دستگاه خود استفاده کنید، سپس منتظر بمانید تا روتر به طور کامل روشن شود.
2. اتصال روتر را به مودم: روترهای جدید از اتصالات USB استفاده می کنند، ولی برخی مدل های قدیمی هنوز از کابل های اترنت استفاده می کنند. حال یک سر کابل را به اسلات مودم که گاهی اوقات با برچسب «روتر» مشخص می‌شود، وصل کنید و سر دیگر را به اسلات روتر که معمولاً با برچسب «اینترنت» یا «WAN» مشخص می‌شود، وصل کنید. مودم را از برق بکشید، و قبل از رفتن به مرحله بعدی، یک دقیقه صبر کنید  و آن را مجدد وصل کنید.
3. کامپیوتر را وصل کنید: کابل اترنت دیگری را از هر یک از اسلات های روتر به پورت اترنت کامپیوتر یا لپ تاپ خود وصل کنید. در این مرحله شاید لازم باشد وای فای کامپیوتر خود را غیرفعال کنید تا قبل از آماده سازی، از تلاش برای اتصال به روتر از طریق بی سیم جلوگیری کند. اگر لپ‌تاپ‌ شما پورت اترنت ندارد، وای‌فای کامپیوتر را روشن نگه دارید. سپس با استفاده از تنظیمات پیش‌فرض شبکه که توسط سازنده ارائه شده، به روتر متصل شوید و به مرحله بعدی بروید.
4. به عنوان یک مدیر وارد شوید: برای دسترسی به داشبورد روتر ، یک پنجره مرورگر را در کامپیوتر یا لپ تاپ متصل خود باز کنید:

• آدرس IP زیر را وارد کنید: http://192.168.1.1
• در صورتی که آی پی بالا عمل نکرد، این IP را امتحان کنید: http://192.168.0.1
• اگر مستندات روتر شما نشانی متفاوتی که چندان معمول نیست را نشان می‌دهد، از آن استفاده کنید.

زمانیکه نام کاربری و رمز عبور از شما خواسته می شود، براساس دفترچه راهنمای کاربر روتر مقادیر را وارد کنید. توجه داشته باشید پس از به پایان رساندن راه اندازی بهتر است نام کاربری و رمز عبور را برای امنیت شبکه تغییر دهید.

5. اطلاعات اتصال خود را ارائه دهید: در این مرحله باید اطلاعات مربوط به نوع اتصال خود را وارد کنید. مکان دقیق و محل ورود به آن به نوع روتر بستگی دارد و می تواند در مدل های مختلف، متفاوت باشد.

در صورتی که نتوانید این اطلاعات را بیابید، ISP شما می‌تواند اطلاعاتی از جمله آدرس IP استاتیک، آدرس گیت وی و … را ارائه دهد.

اگر ISP برای احراز هویت دستگاه شما از آدرس MAC استفاده می کند، پس فرصت خوبی برای به روز رسانی آن است. این آدرس معمولاً در پشت دستگاه چاپ می شود؛ در صورتی که این آدرس را از روتر قبلی خود ذخیره نکرده‌اید، احتمالاً باید برای دریافت آن با ISP خود تماس بگیرید.

آدرس MAC معمولاً در یک تَب خاص در صفحه داشبورد روتر شما قرار دارد و می توانید آن را از آنجا به روزرسانی کنید.

6. اتصالات لوکال و اینترنت را بررسی کنید: از این موارد اطمینان حاصل کنید:

یک: کامپیوتر شما قادر به ایجاد ارتباط با روتر است.

دو: با استفاده از دکمه ” test connection” در داشبورد، روتر می تواند به اینترنت دسترسی داشته باشد. در مارک های مختلف این دکمه در جای متفاوتی قرار دارد. اگر کار کرد، می توانید یک تب مرورگر جدید باز کنید و وب سایت مورد علاقه خود را بازدید کنید.

7. اتصال بی سیم: اکنون که روتر شما آنلاین است و کامپیوتر شما می تواند از طریق اتصال اترنت یا USB ارتباط برقرار کند، حال نوبت اتصال Wi-Fi است. برای اتصال از طریق وای فای مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید:

• سیمی که روتر را به کامپیوتر وصل می کند را جدا کنید.
• مجددا آداپتور بی سیم را روشن کنید.
• SSID روتر را بیابید.

اگر روتر دارای رمز عبور است و به طور پیش فرض فعال شده است، آن را از دفترچه راهنما بیابید و وارد کنید. گاهی آن را کلید شبکه می نامند.

اگر توانستید به صورت بی سیم آنلاین شوید پس دستگاه های دیگر هم اکنون باید امکان دسترسی به اینترنت را از طریق روتر را داشته باشند. اکنون زمان آن است تا روتر را در قسمت مرکزی محیط مورد نظر خود قرار دهید تا همه دستگاه ها بتوانند به صورت بی سیم اطلاعات را دریافت کنند.

8. ویژگی های امنیتی اضافی را تنظیم کنید: برای محافظت بیشتر از شبکه خود، موارد زیر را در کوتاه ترین زمان ممکن انجام دهید:

• SSID را تغییر دهید. شما می توانید شبکه خود را چیزی غیر از SSID پیش‌فرض روتر نامگذاری کنید. نام جدید را طوری تغییر دهید که فقط خودتان آن را تشخیص دهید.
• رمزگذاری WPA و WPA2 را روشن کنید.
• فایروال ها و نرم افزارهای امنیتی آنتی ویروس را در تمام دستگاه های متصل خود فعال کنید.
• شناسه کاربری و رمز عبور پیش‌فرض روتر خود را تغییر دهید و اطلاعات اکانت جدید را بخاطر بسپارید.

چگونه روتر را به وای فای وصل کنیم؟

هنگامی که روتر به طور کامل نصب شد، میتوانید دستگاه های خود را به شبکه Wi-Fi جدید متصل کنید. نحوه انجام این کار را به صورت مرحله به مرحله در ادامه برایتان آورده‌ایم:

گام 1: بررسی تجهیزات

• مطمئن شوید که مودم اینترنت ADSL، VDSL یا فیبر نوری و کابل‌های شبکه آماده هستند.
• کابل اترنت، آداپتور برق و اطلاعات ورود به تنظیمات روتر را در اختیار داشته باشید.

گام 2: اتصال فیزیکی روتر

1. اتصال مودم به روتر:

• یک سر کابل اترنت را به پورت WAN (Internet) روتر و سر دیگر را به خروجی مودم وصل کنید.

1. اتصال برق:

• آداپتور برق را به روتر متصل کرده و آن را روشن کنید.

گام 3: ورود به تنظیمات روتر

1. با لپ‌تاپ یا گوشی، به شبکه‌ی پیش‌فرض روتر متصل شوید (نام و رمز عبور معمولاً زیر دستگاه درج شده است).
2. مرورگر را باز کرده و آدرس 192.168.1.1 یا 192.168.0.1 را در نوار آدرس وارد کنید.
3. نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض را وارد کنید.

گام 4: تنظیم وای ‌فای

1. در پنل مدیریت، به قسمت Wireless Settings یا Wi-Fi بروید.
2. یک نام (SSID) برای شبکه‌ی بی‌سیم خود انتخاب کنید.
3. رمز عبور قوی برای وای ‌فای تنظیم کنید WPA2 یا WPA3 توصیه می‌شود.
4. تنظیمات را ذخیره کرده و روتر را راه‌اندازی مجدد کنید.

گام 5: اتصال دستگاه‌ها به وای‌ فای

• پس از راه‌اندازی مجدد، در گوشی یا لپ‌تاپ، وای ‌فای را جستجو کنید.
• نام جدید شبکه را انتخاب کرده و با رمز عبور تعیین‌ شده به آن متصل شوید.

چالش های امنیتی روترها

روترها به عنوان دروازه‌ی اصلی شبکه به اینترنت، هدف حملات سایبری مختلفی قرار می‌گیرند. مهم‌ترین چالش‌های امنیتی آن‌ها عبارتند از:

سوء استفاده از آسیب‌پذیری: همه روترهای سخت‌افزاری همراه با نرم‌افزاری ارائه می شوند که به‌طور خودکار نصب می شود و معروف به سیستم‌افزار است؛ وظیفه سیستم افزار کمک به روتر برای انجام عملکردهای خود است. همانطور که هر نرم‌افزاری آسیب‌پذیری‌هایی دارد، سخت‌افزار روتر نیز از چنین قاعده ای مستثنی نیست؛ مهاجمان سایبری اغلب این نقص را مورد سوء استفاده قرار می دهند.

حملات DDoS: زیرساخت شبکه سازمان های کوچک و بزرگ اغلب مورد هدف حملات DDoS قرار می گیرند. حملات DDoS لایه شبکه اگر اصلاح نشوند می تواند روترها را تحت تأثیر قرار داده و یا باعث خرابی آنها شوند که این امر نیز منجر به از کار افتادن شبکه می شود. یک راهکار مفید برای محافظت از روترها و شبکه ها در برابر حملات DDoS می تواند Cloudflare Magic Transit باشد.

همچنین هکرها می‌توانند روترهای آسیب‌پذیر را به بات‌نت‌ها تبدیل کرده و در حملات DDoS یا سایر حملات سایبری از آن‌ها استفاده کنند.

اطلاعات اکانت مدیریتی: همه روترها همراه با مجموعه ای از اطلاعات اکانت مدیریتی برای انجام وظایف مدیریتی ارائه می شوند. این اطلاعات معمولا روی مقادیر پیش فرض تنظیم می شوند، مانند “admin” به عنوان نام کاربری و “admin” به عنوان رمز عبور.

نام کاربری و رمز عبور را باید در اسرع وقت به چیزی امن‌تر تغییر داد. این مقادیر پیش‌فرض رایج برای مهاجمان مشخص هستند و در صورت عدم بازنشانی، آنها می توانند کنترل روتر را از راه دور بدست آوردند و شروع به سو استفاده کنند.

ضعف در پروتکل‌های امنیتی وای ‌فای: استفاده از استانداردهای قدیمی مانند WEP و WPA می‌تواند امنیت شبکه‌ی وای‌فای را به خطر بیندازد؛ از این رو توصیه می‌شود از WPA3 برای رمزگذاری شبکه استفاده شود.

فریمور (Firmware) قدیمی و آسیب ‌پذیر: به‌روزرسانی نکردن فریمور روتر می‌تواند باعث سوءاستفاده هکرها از آسیب‌پذیری‌های امنیتی شناخته‌شده شود.

شنود ترافیک و حملات ‌Man-in-the-Middle (MITM): در صورت عدم استفاده از رمزگذاری مناسب، مهاجمان می‌توانند ترافیک بین روتر و کاربران را شنود کنند و اطلاعات حساس مانند رمزهای عبور را به سرقت ببرند.

سوءاستفاده از قابلیت‌های UPnP و پورت فورواردینگ: UPnP (Universal Plug and Play) و Port Forwarding  می‌توانند به هکرها اجازه دهند که به دستگاه‌های داخلی شبکه دسترسی پیدا کنند و آن‌ها را آلوده کنند.

راهکارهای مقابله با چالش ‌های امنیتی روتر

• تغییر رمز عبور پیش ‌فرض به یک رمز عبور قوی
• استفاده از WPA3 برای وای ‌فای
• غیرفعال کردن UPnP در صورت عدم نیاز
• به‌روزرسانی منظم فریمور روتر
• غیرفعال کردن مدیریت از راه دور (Remote Management)
• استفاده از فایروال داخلی روتر و محدود کردن دسترسی ‌های غیرضروری

یک روتر ناامن، می‌تواند تمام دستگاه‌های متصل به شبکه را در معرض خطر قرار دهد. بنابراین، توجه به تنظیمات امنیتی آن ضروری است.

آیا روتر همان مودم است؟

اگرچه برخی از ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) ممکن است یک روتر و یک مودم را به صورت یک دستگاه واحد ترکیب کنند، اما آنها یکسان نیستند؛ پس جواب سوال ما خیر است. هر یک نقش متفاوت اما به همان اندازه مهمی را در اتصال شبکه ها به یکدیگر و به اینترنت دارند.

جدول جامع تفاوت روتر و مودم:

روتر، شبکه ها را شکل می دهد و جریان داده ها را در داخل و بین آن شبکه ها مدیریت می کند، در حالی که وظیفه یک مودم اتصال آن شبکه ها به اینترنت است. نحوه انجام این اتصال از این قرار است که یک مودم سیگنال های دریافتی از ISP را به سیگنال های دیجیتالی تبدیل می کنند که قابلیت تفسیر توسط هر دستگاه متصل به شبکه را دارد.

هر دستگاهی برای اتصال به اینترنت به مودم متصل می شود؛ به طور متناوب، یک روتر می تواند به توزیع سیگنال بین چندین دستگاه در یک شبکه کمک کند و همه آنها را مجاز به اتصال همزمان به اینترنت کند.

سخن آخر

روتر یکی از مهم‌ترین تجهیزات شبکه‌ است که وظیفه مسیریابی و مدیریت ترافیک داده‌ها را بر عهده دارد. این دستگاه با استفاده از پروتکل‌های مسیریابی، بهترین مسیر را برای انتقال داده بین شبکه‌های مختلف انتخاب می‌کند و امکان اتصال چندین دستگاه به اینترنت را فراهم می‌سازد.

انواع مختلفی از روترها، از جمله بی‌سیم، سیمی، هسته‌ای و مجازی، برای کاربردهای متنوع طراحی شده‌اند. برای راه‌اندازی روتر، باید آن را به برق و مودم متصل کرده، از طریق مرورگر به داشبورد مدیریتی آن وارد شد و تنظیمات امنیتی و شبکه‌ای لازم را انجام داد.

سوالات متداول

روتر  Wi-Fi چیست؟

روترهای بی سیم یا روتر وای فای معمولاً در خانه ها مورد استفاده قرار می گیرند و دستگاه های سخت افزاری هستند که ارائه دهندگان خدمات اینترنت با استفاده از آنها شما را به شبکه اینترنت کابلی یا xDSL خود متصل می کنند. روتر بی سیم که گاه از آن روتر Wi-Fi نیز یاد می شود، عملکردهای شبکه یک اَکسس پوینت بی سیم و یک روتر را ترکیب می کند.

آیا روتر همان وای فای است؟

روتر دستگاهی است که معمولاً به یک مودم متصل می شود و Wi-Fi را ارائه می کند. اطلاعات با استفاده از روتر را از اینترنت به دستگاه های شخصی مانند کامپیوتر، موبایل و تبلت ارسال می شود. دستگاه های موجود در منزل شما که امکان اتصال به اینترنت را دارند، شبکه (LAN) شما را شکل می دهند.

آی پی روتر من چیست؟

در نوار جستجو CMD را تایپ کنید و Command Prompt را انتخاب کنید. سپس ipconfig را تایپ کنید. حال می توانید آدرس IP روتر خود را در قسمت «Default Gateway» ببینید.

عملکرد های اصلی روتر چه مواردی را شامل می شود؟

3 عملکرد اصلی یک روتر عبارت هستند از: مسیریابی پکِت های داده، فیلتر کردن آدرس شبکه و عمل به عنوان واسط بین شبکه ها. از این میان وظیفه اصلی روتر ارسال پکِت های داده بین شبکه ها است.

همانطور که میدانید پیشرفت‌های فناوری اطلاعات در کنار مزایای فراوان، مشکلات امنیتی خاصی نیز به همراه دارد. یکی از این مشکلات، ظهور و گسترش بدافزارها است. این نرم‌افزارهای مخرب می‌توانند به سیستم‌ها و داده‌ها آسیب بزنند و اطلاعات حساس را به سرقت ببرند.

به همین دلیل، آگاهی و آموزش درباره انواع بدافزارها، نحوه عملکرد آن‌ها و روش‌های مقابله با آن‌ها برای تمامی کاربران و سازمان‌ها ضروری است. با اتخاذ تدابیر امنیتی مناسب و استفاده از نرم‌افزارهای امنیتی، می‌توان خطرات ناشی از بدافزارها را به حداقل رساند و از آسیب‌های احتمالی جلوگیری کرد.

بدافزار چیست؟

بدافزار یا همان Malware که کوتاه شده (malicious software) است، نوعی نرم‌افزار مخرب است که با هدف آسیب‌رساندن، نفوذ یا سوءاستفاده از سیستم‌های کامپیوتری، شبکه‌ها و داده‌های کاربران طراحی می‌شود. این برنامه‌ها می‌توانند به روش‌های مختلفی مانند دانلود ناخواسته، پیوست‌های ایمیل آلوده، وب‌سایت‌های مخرب یا حتی دستگاه‌های USB آلوده وارد سیستم شوند. 

از جمله رایج ترین بدافزارها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• ویروس‌ها
• کرم‌ها
• تروجان‌ها
• جاسوس‌افزارها (Spyware)
• باج‌افزارها (Ransomware)
• روت‌کیت‌ها (Rootkits) هستند که هر یک روش خاصی برای حمله و نفوذ دارند.

هدف مهاجمان سایبری از استفاده از بدافزارها سرقت اطلاعات شخصی، تجاری، مالی و … برای اهداف شخصی است.

باید بدانید  این بدافزارها می‌توانند عملکرد سیستم را مختل کرده، اطلاعات حساس را به سرقت برده، داده‌ها را رمزگذاری کرده و در قبال بازگرداندن آن‌ها درخواست باج نمایند یا حتی دسترسی کامل به سیستم را در اختیار مهاجمان قرار دهند. 

خطرناک ترین نوع بدافزار چیست؟

بیشتر بدافزارها می توانند آسیب زیادی به سیستم ها، شبکه ها، فایل ها و داده ها وارد کنند. حملات بدافزاری اغلب به عوامل متعددی از جمله قصد مهاجمان، هدف و آسیب‌پذیری مورد سواستفاده، بستگی دارد.

با این حال، ثابت شده است که خطرناک ترین نوع بدافزار باج افزار است؛ چرا که باج‌افزارها به سرعت گسترش می‌یابند و  برای مدت طولانی غیرقابل شناسایی هستند،  خلاصی از دست آن پر هزینه است که دسترسی به داده‌های حیاتی را محدود می‌کنند.

در مورد باج افزارها؛ بهتر است بدانید اغلب به عنوان خطرناک ترین نوع بدافزار در نظر گرفته می شوند، چرا که قادر هستند خسارات قابل توجهی به افراد، کسب و کارها و حتی سازمان‌های دولتی وارد کنند. علاوه بر این، ثابت شده است که باج افزارها باعث اختلال در شبکه های برق و سایر منابع زنجیره تامین انرژی نیز می شوند که مردم همه روزه به آن ها نیاز دارند.

مجرمان سایبری توانسته اند باج افزار را به صورت خودکار و به عنوان یک محصول خدماتی برای سایر مجرمان توسعه دهند تا آن ها نیز با راهکارهایی مانند باج افزار به عنوان یک سرویس (RaaS) خود را مجهز کنند. از میان انواع بدافزارهایی که می‌توانند باعث مشکلات امنیت سایبری شوند، باج‌افزارها هستند که نه ‌تنها می‌توانند کل سیستم‌ را به عنوان گروگا‌‌ن تا زمان دریافت باج نگه دارند، بلکه اغلب اوقات هیچ تضمینی برای رهایی از بند این نوع بدافزار وجود ندارد.

هدف بدافزار چیست؟

همانطور که گفته شد هدف بدافزار ایجاد خرابی و سرقت اطلاعات یا منابع برای مقاصد مالی و یا صرفا خرابکاری است. در ادامه برخی از ویژگی ها و اهداف بدافزار ها را برایتان آورده‌ایم:

نفوذ: داده‌هایی مانند ایمیل‌ها، طرح‌ها و به‌ویژه اطلاعات حساس مانند رمزهای عبور را استخراج می‌کند.

اخلال و اخاذی: با اقدام به قفل کردن شبکه ها و کامپیوترهای شخصی، آن‌ها را غیرقابل استفاده می کند. اگر قربانی باج افزار شوید، کامپیوتر شما برای مقاصد مالی گروگان نگه داشته می شود.

تخریب یا خرابکاری: به منظور آسیب زدن به زیرساخت شبکه، سیستم های کامپیوتری را تخریب می کند.

سرقت منابع کامپیوتری: از قدرت محاسباتی شما برای اجرای بات‌نت‌ها، برنامه‌های استخراج رمز ارز (cryptojacking) یا ارسال ایمیل‌های اسپم استفاده می‌کند.

سود مالی: مالکیت معنوی، ممکن است، اطلاعات سازمان شما را در دارک وب می فروشد.

تاریخچه بدافزارها

قدمت بدافزارها بیشتر از آن چیزی است که تصور می شود. در طول دهه ها، بدافزارها شکل های مختلفی به خود گرفته اند و اهداف مختلفی را مورد هدف قرار گرفته اند که تعدادی از مهم ترین آنها در ادامه بررسی می شوند.

بدافزار در دهه 70

تاریخچه بدافزارها در اوایل دهه 1970 با کرمی به نام “Creeper” شروع شد. کرم برنامه‌ای است که با کپی کردن خود، اغلب با استفاده از شبکه، به کامپیوترهای دیگر سرایت می‌کند و Creeper دقیقاً همین کار را انجام داد. با استفاده از ARPANET (شبکه ای که دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی مختلف را در ایالات متحده متصل می کرد) بین کامپیوترهای مختلف پخش شد.

بعداً در سال 1972، Reaper با هدف شکار و پاک کردن Creeper با استفاده از ARPANET ساخته شد. دلیل ساخت Creeper این بود که مشخص شود که آیا امکان دارد یک برنامه خودش را به سیستم های دیگر تکثیر کند یا نه!

بدافزاری که ویندوز را مورد هدف قرار می داد

بدافزارها در اوایل دهه 1990 بسیار مورد آزمایش قرار گرفتند. این بار ویروس ها از ایمیل به عنوان ناقل و از ویندوز به عنوان هدف استفاده میکردند. در ابتدا شاهد ظهور ویروس‌های چند شکلی بودیم که قادر به دور زدن نرم‌افزار ضد ویروس بودند؛ در ادامه ویروس‌های ماکرو مستقل که عمدتاً اسناد Word را آلوده می‌کردند و کاربران ویندوز را مجاب کردند که ماکروها را در MS Office غیرفعال کنند. سازندگان بدافزار در آن دوران معمولاً جوانانی بودند که به تنهایی کار می‌کردند و هدف آن ها آسیب رساندن به سیستم‌های آلوده بود که بیشتر از سر کنجکاوی عمل می کردند.

در اوایل قرن ۲۱، دو بدافزار Happy 99 و Melissa نشان دادند که بدافزارها با چه سرعتی می‌توانند از طریق ایمیل منتشر شوند. Melissa در آن زمان به عنوان سریع‌ترین کرم پخش‌شونده شناخته شد و سرورهای ایمیل را در بیش از ۳۰۰ شرکت و سازمان دولتی دچار اختلال و بارگذاری بیش از حد کرد.

در سال ۲۰۰۰، کرم Love Letter نیز از طریق ایمیل منتشر شد و با استفاده از مهندسی اجتماعی، کاربران را فریب داد. این بدافزار در قالب ایمیلی با عنوان “I Love You” ارسال می‌شد که کاربران را وسوسه می‌کرد تا پیوست آلوده‌ی آن را باز کنند. این پیوست شامل یک اسکریپت Visual Basic بود که تنها چند ساعت پس از انتشار، تعداد زیادی از رایانه‌ها را آلوده کرد.

ظهور باج افزار

یکی از اولین حملات باج افزار کامپیوترهای شخصی Cyborg Virus بود که در اواخر دهه 1980 بر روی فلاپی دیسک ها پخش شد. قربانیان می بایست 189 دلار به یک صندوق پستی در پاناما بفرستند تا بتوانند سیستم خود را بازیابی کنند.

تبدیل باج‌افزار به جریان اصلی در آغاز دهه 2000 بود که طی آن متاسفانه این باج‌ افزار به یک تجارت پرسود تبدیل شد که گروه‌های تبهکار با استفاده از آن درآمد فراوانی کسب کردند. در حوالی سال 2010، تولد بیت کوین و ارزهای دیجیتال، محرکی بود که مسئله دریافت و پرداخت ناشناس و غیرقابل ردیابی را حل کرد و گام بلندی در پیشرفت این نوع بدافزار بود.

بدافزار به عنوان یک سلاح سایبری

جدای از انفجار باج افزارها (CryptoLocker، Petya، WannaCry، و …)، آغاز سال 2010، با اولین نمونه واقعی استفاده از بدافزار به عنوان یک سلاح سایبری همراه بود. کرم استاکس‌نت موجب آلودگی سیستم‌های کنترل صنعتی سانتریفیوژهای جداسازی مواد هسته‌ای برنامه هسته‌ای ایران شد. تغییر یا گسترش تمرکز به سمت سیستم‌های کنترل صنعتی و زیرساخت‌های حیاتی یک چرخش بسیارنگران‌کننده در آینده خواهد بود.

انواع مختلف بدافزارها

به طور کلی باید بدانید چندین نوع بد افزار در دنیای تکنولوژی وجود دارد که در ادمه شما راه تنها با چند نوع از معروف ترین انواع بد افزار آشنا می کنیم :

1. بدافزارهای تبلیغاتی
2. جاسوس افزارها
3. ویروس ها
4.  کرم ها
5. تروجان ها
6. هیبریدها
7. باج افزارها

هر یک از این بدافزارها به نوعی تهدیدی برای اطلاعات شخصی یا تجاری شما هستند.

بدافزارهای تبلیغاتی (Adware)

نوعی از بدافزارها هستند که معمولا هر روز مشاهده می کنید و به شکل تبلیغات در وب سایت ها عرضه می شوند. ظاهری موجه و قانونی دارند، حاوی پیامی اغوا کننده است که شما را به، به دنبال کردن لینک آگهی ترغیب می کند. سپس به سرعت نوعی بدافزار بر روی دستگاه شما نصب می کند که از سویی سرعت دستگاه شما را کاهش می دهد و از سوی دیگر آسیب پذیری شما را در برابر سایر حملات افزایش می دهد.

بدافزارها با جمع آوری داده از کامپیوتر شما، تبلیغات مناسب را برای شما ارائه می کند و با وجود اینکه همیشه خطرناک نیستند، در برخی موارد می توانند مشکلاتی را برای سیستم شما ایجاد کنند.

راه حل: برای جلوگیری از نفوذ بدافزارهای تبلیغاتی، کاربران باید از دسترسی به وب سایت های ناامن منع شوند. این کار را می توان با اجرای فیلتر DNS در سراسر شبکه انجام داد، که دسترسی به وب سایت های مخرب را مسدود می کند.

آگهی های تبلیغاتی جعلی (Malvertising)

این نوع بدافزارها شبیه به بدافزارهای تبلیغاتی هستند، زیرا به شکل یک آگهی تبلیغاتی ارائه می شوند. با این تفاوت که شناسایی آن ها دشوارتر است؛ زیرا مجرمان سایبری برای این آگهی ها در یک وب سایت واقعی هزینه پرداخت می کنند تا شما را مجاب به بازدید از وب سایت مخرب مورد نظرشان بکنند.

راه حل: آموزش امنیت سایبری، کارکنان شما را قادر خواهد ساخت که این نوع تهدیدها را هنگام مرور وب‌سایت‌هایی که توسط فیلتر DNS مسدود نشده‌اند شناسایی کنند. برای جلوگیری از حملات سایبری در سازمان آموزش، نکته کلیدی است، پس آموزش امنیت سایبری را باید جدی گرفت.

نرم افزارهای جاسوسی (Spyware)

یکی از خطرناک ترین نوع بدافزارها، نرم افزارهای جاسوسی هستند. دلیل این نامگذاری رویکرد موزیانه این بدافزار در سرقت اطلاعات شخصی، رمزهای عبور و ورود به سیستم است. در صورت کلیک روی لینک یا پیوستی که حاوی نرم افزارهای جاسوسی است، مهاجمان میتوانند دسترسی به دستگاه شما را بدست آورند و هر آنچه که تایپ کنید (معروف به keylogging) برای آن ها قابل مشاهده خواهد بود.

راه حل: حذف آن از دستگاه آسان تر است، اما بازگشت از آن سخت تر است. شاید ارائه دهنده خدمات امنیت سایبری شما بتواند این نوع بدافزار را حذف کند، اما به این شرط که خیلی دیر نشده باشد؛ اگر مهاجمان رمز عبور را بدست آورده باشند، در عرض چند ثانیه ضربه خود را خواهند زد. برای پیشگیری از چنین شرایطی اطمینان حاصل کنید که ارائه دهنده  خدمات امنیت سایبری شما نظارت 24 ساعته به کسب و کار شما در برابر چنین حملاتی دارد.

ویروس ها (Viruses)

ویروس ها به طور معمول در بین مشاغل شناخته شده هستند که پس از دانلود، تا زمانی که فایل باز نشود غیر فعال خواهند بود و به گونه ای طراحی شده اند که عملکرد سیستم را مختل کنند.

حمله ویروس های بدافزار از طریق آلوده کردن فایل های دستگاه شما انجام می شود و ممکن است آن ها را حذف کنند یا دسترس به آن ها را غیرممکن سازند. جالب است بدانید ویروس‌ها پس از نفوذ به دستگاه شما، می توانند حملات سیل آسایی را به شبکه شما راه بیاندازند؛ و یا حتی خودشان را کپی کنند، که این امر استفاده از دستگاه را برای شما غیرممکن میکند.

راه حل: میزان سختی پیشگیری و پاکسازی ویروس‌های بدافزار بسته به شدت آن ها می تواند متفاوت باشد. شاید مجبور شوید فایل های آسیب دیده را حذف یا قرنطینه کنید. اگر ویروس‌ها برای مدت طولانی به حال خود رها شده باشند و چاره ای برایشان نداشته باشید، ممکن است سیستم را کاملا غیرقابل استفاده کنند. اینجاست که داشتن یک ارائه دهنده خدمات امنیت سایبری کاربلد و توانا، از کسب و کار شما در برابر چنین تهدیداتی ضروری است.

ویروس‌های ماکرو (Macro viruses)

ماکروها مجموعه ای از دستورات هستند که معمولاً در اپلیکیشن های بزرگ‌ برای خودکارسازی سریع وظایف ساده ساخته می‌شوند. ویروس‌های ماکرو با قرار دادن نرم‌افزارهای مخرب در فایل‌های اپلیکیشن از ماکروهای برنامه‌نویسی سو استفاده می کنند؛ به این صورت، زمانی که اپلیکیشن مربوطه توسط کاربر باز می شود، ویروس ماکرو اجرا می‌شود.

راه حل: کامپیوتر خود را در حالت ایمن راه اندازی مجدد کنید. سپس نرم افزار آنتی ویروس خود را اجرا کنید تا در حذف بدافزار به شما کمک کند. اکثر برنامه های آنتی ویروس قابل اعتماد از دانلود بدافزارها به کامپیوتر شما توسط ماکروها جلوگیری می کنند. در صورتی ورود یک ویروس ماکرو ، می توانید با استفاده از آنتی ویروس آن را به راحتی حذف کنید.

کرم ها (Worms)

کرم های کامپیوتری نوعی بدافزار هستند که می توانند به صورت بی‌نهایت دستگاه را آلوده کنند؛ برخلاف ویروس ها، کرم ها برای انتشار نیازی به اپلیکیشن‌های میزبان ندارند و به صورت پیوسته خودشان را تکثیر می کنند و با نفوذ به نرم‌افزارهای دیگر دائم در حال رشد هستند و معمولاً از طریق لینک های ایمیل مخرب به اشتراک گذاشته می شوند.

کرم ها یکی از آزاردهنده ترین انواع بدافزار هستند، چرا که برای فعالیت نیازی به تعامل انسانی ندارد و تا کل دستگاه شما را آلوده نکنند دست از کار نخواهند کشید.

راه حل: اگر کامپیوتر شما با کرم بدافزار آلوده شده است، پس شما رسما قربانی یک مهاجم خاموش هستید که این بدافزار با رخنه در تمام فایل ها، اقدام به اختلال در هارد دیسک، اُوِرلود کردن شبکه و در نتیجه سرقت داده ها خواهد کرد و حتی دسترسی دستگاه شما را به مهاجم واگذار خواهد کرد.

برای علامت‌گذاری این نوع بدافزارها به یک نرم‌افزار سایبری بسیار قوی نیاز دارید. و داشتن یک ارائه دهنده خدمات امنیت سایبری برای نظارت بر هرگونه تغییر غیر عادی نیز راهکار خوبی است.

تروجان ها (Trojans)

زمانیکه تروجان ها پا به عرصه بدافزارها گذاشتند، جایگزین بسیاری از بدافزارها شدند، زیرا آنها توانایی آلوده کردن کامپیوتر ها را از طریق پیوست های ایمیل دارند. به محض اینکه پیوست را باز کنید، این نوع بدافزار شروع به انجام فعالیت های مخرب خود خواهد کرد.

ویروس های تروجان به عنوان برنامه های نرم افزاری مفید پنهان می شوند. پس از دانلود، می توانند به داده های حساس دسترسی پیدا کرده و آن ها را تغییر، مسدود یا حذف کنند. بر خلاف ویروس ها و کرم های معمولی، تروجان ها برای تکثیر طراحی نشده اند.

راه حل: رهایی از شر تروجان ها پس از اینکه به دستگاه شما نفوذ کردند دشوار است، بنابراین بهترین حالت این خواهد بود که سعی کنید به طور کامل از آنها دوری کنید. از آنجایی که آنها در اثر خطای انسانی (مثلاً کلیک کردن بر روی یک پیوست ایمیل ناآشنا) ایجاد میشوند، پس جهت ایمن سازی کسب و کارتان در برابر تروجان ها، می توانید از یک ابزار امنیتی قوی ایمیل ابری استفاده کنید و همچنین وجود یک پشتیبانی فناوری اطلاعات می تواند به شما در قرنطینه هر ایمیل آسیب دیده یاری رساند.

هیبریدها (Hybrids)

هیبریدها نوعی بدافزار هستند که در آن ها کرم ها و تروجان ها ترکیب شده اند. شناسایی آن‌ها سخت است و به روش‌های مختلف می‌توانند در کسب و کار شما نفوذ کنند.

راه حل: هیبریدها به روش‌های مختلفی بر دستگاه‌ها تأثیر می گذارند و از آنجایی که از رویکردهای بسیار متنوعی بهره می برند، احتمالا حذف آن‌ها اگر غیرممکن نگوییم، دشوار خواهد بود. به این ترتیب میتوان گفت با همکاری کارشناسان امنیت سایبری می‌توانید ابزاری هوشمندانه برای شناسایی و جلوگیری از نفوذ برای دستگاه‌هایتان فراهم کنید.

باج افزار (Ransomware)

باج افزار یکی از رایج ترین اشکال بدافزار در دنیای امروز است که با رمزگذاری، داده های شما را به گروگان می گیرد و مبلغ بسیار زیادی را در ازای ارائه رمز مطالبه می کند. هکرهایی که از این روش استفاده می‌کنند، برای پرداخت این جریمه، زمان بسیار کوتاهی را به شما فرصت می‌دهند؛ پس از اتمام این زمان، داده‌های ارزشمند شخصی یا تجاری شما را حذف می کنند و یا حتی گاه این اطلاعات را در وب منتشر می کنند.

راه حل: به عنوان نوعی از تروجان، باج افزار معمولاً از پیوست های ایمیل و لینک ها به عنوان روشی برای نفوذ به دستگاه ها استفاده می کند. ریکاوری این نوع حملات بدون پرداخت هزینه (به معنای واقعی کلمه) بسیار دشوار است! بهترین رویکرد پیشگیرانه این خواهد بود که اطمینان حاصل کنید که فایل‌های شما به طور مداوم در فضای ابری پشتیبان‌گیری می‌شوند و کارکنان آموزش‌های امنیت سایبری را دریافت می کنند تا قربانی ایمیل‌های فیشینگ حاوی باج‌افزار نشوند. اگر به دنبال یک ارائه دهنده خدمات امنیت شبکه خوب هستید، همکاران ما در شرکت داریا بهترین راه کارها را ارائه خواهند داد.

باج‌افزار اخاذی چند لایه ( Multi-extortion ransomware)

باج‌افزار اخاذی چند لایه: اگر فکر می کنید که حملات باج‌افزاری به اندازه کافی تهدید کننده نیستند، باج‌افزار اخاذی چند لایه با اضافه کردن لایه های بیشتر، آسیب بیشتری ایجاد میکند و یا فشار بیشتری را برای تسلیم شدن به قربانیان وارد می کند.

در حملات باج‌افزاری اخاذی دوگانه، از بدافزار نه تنها برای رمزگذاری داده‌های قربانی بلکه برای استخراج فایل‌های حساس، مانند اطلاعات مشتری نیز استفاده می‌شود و مهاجمان تهدید می‌کنند که در صورت عدم پرداخت جریمه آن اطلاعات را به صورت عمومی منتشر خواهند کرد. حملات اخاذی سه گانه با تهدید به مختل کردن سیستم‌های حیاتی یا گسترش حملات مخرب به مشتریان یا مخاطبین قربانی، پا را فراتر می گذارند.

راه حل: چهار استراتژی کلیدی حفاظت از اینگونه باج افزار وجود دارد که می تواند به جلوگیری از حملات یا به حداقل رساندن تأثیر آنها کمک کند:

1. ایجاد خط مشی ها قوی برای دسترسی به کامپیوتر و مدیریت اطلاعات حساس
2. محافظت از سیستم ها با فایروال های قوی، شبکه های رمزگذاری شده، نرم افزارهای پیشگیری از بدافزار و به روزرسانی های منظم
3. نظارت بر فعالیت های مشکوک جهت جلوگیری از نفوذ عوامل مخرب
4. واکنش سریع و موثر در واکنش به تهدیدات یا نقض ها

جاسوس افزار (Spyware)

نرم افزارهای جاسوسی، بدافزارهای مخربی است که مخفیانه بر روی کامپیوتر اجرا می شود و از فعالیت های شما به کاربر راه دور گزارش ارسال می کنند. هدف اصلی آن ها به جای ایجاد اختلال در عملکرد دستگاه، اطلاعات حساس موجود در آن است و می تواند به شکارچیان امکان دسترسی از راه دور بدهند و اغلب برای سرقت اطلاعات مالی یا شخصی مورد استفاده قرار می گیرند.

نوع خاصی از جاسوس افزار کی لاگر (keylogger) است که ضربه کلیدهای شما را برای فاش کردن پسوردها و اطلاعات شخصی ضبط می کند.

راه حل: از جمله راهکارهای مطرح برای مقابله با جاسوس افزار بروز رسانی سیستم عامل است. همچنین می توانید اپلیکیشن های مشکوک و بی استفاده، تاریخچه مرور و در صورت امکان خود جاسوس افزار را حذف کنید. نصب پسورد منیجر (Password Manager) نیز برای پیشگیری روشی کارآمد است. اگر از این موارد نتیجه ای حاصل نشد فکتوری ریست (Factory Reset) را انجام دهید.

12. بدافزار بدون فایل (Fileless malware)

بدافزار بدون فایل نوعی بدافزار مقیم در حافظه است و همانطور که از نامش پیداست، این بدافزار از حافظه کامپیوتر قربانی استفاده می کند و دارای هیچ فایلی روی هارد دیسک نیست و به دلیل عدم وجود هیچ فایلی برای اسکن، شناسایی آن در مقایسه با بدافزارهای سنتی دشوار تر است زیرا بدافزار با راه اندازی مجدد کامپیوتر قربانی ناپدید می شود.

در اواخر سال 2017، تیم اطلاعاتی تهدید Cisco Talos نمونه‌ای از این نوع بدافزار را که DNSMessenger نامیده می‌شود را منتشر کرد.

راه حل: یکی از راه های دفاع در برابر حملات های بدافزار بدون فایل، به روز نگه داشتن نرم افزار است. این به ویژه شامل اپلیکیشن های مایکروسافت می شود، همچنین پکتWindows Defender مایکروسافت برای شناسایی فعالیت های نامنظم از PowerShell ارتقا یافته است. جالب است بدانید که محققان امنیتی مراحل زیر را توصیه می کنند:

1. ری استارت دستگاه، با این کار همه بدافزارهای مرتبط با حافظه حذف می شوند.
2. در نهایت نصب نرم افزار آنتی ویروس رایگان برای حذف ویروس ها و بدافزارهای بدون فایل.

13. بات نت (botnets)

بات نت در واقع گروهی از کامپیوترها هستند که توسط یک بدافزار آلوده شده اند و توسط یک عامل مخرب کنترل می شوند. اصطلاح بات نت یک واژه مرکب از دو کلمه robot و network است و هر دستگاه آلوده یک ربات نامیده می شود. بات‌نت‌ها طراحی می شوند تا در انجام کارهای غیرقانونی یا مخرب از قبیل ارسال اسپم، سرقت داده‌ها، باج‌افزار، کلیک تقلبی روی تبلیغات یا حملات DDoS مورد استفاده قرار گیرند.

همانطور که گفته شد برخی از بدافزارها، مانند باج‌افزار، تأثیر مستقیمی بر مالک دستگاه دارند در حالیکه بدافزار بات‌نت DDoS می‌تواند سطوح مختلفی از آسیب را ایجاد کند. هدف طراح برخی از بدافزارها در دست گرفتن کنترل کامل یک دستگاه است، در حالی که برخی دیگر به‌صورت مخفیانه به‌عنوان یک فرآیند پس‌زمینه اجرا می‌شوند و در سکوت منتظر دستورات مهاجم یا «bot herder» هستند.

هنگامی که دسترسی کامل دستگاه با استفاده از بدافزارهای مختلف، به دست آمد، بدافزار بر روی دستگاه مورد نظر نصب می‌شود که امکان کنترل از راه دور را برای اپراتور بات‌نت فراهم می‌کند. هنگامی که یک دستگاه آلوده شد، با به کارگیری دستگاه های سخت افزاری دیگر در شبکه، ممکن است اقدام به انتشار خود بدافزار بات نت کند.

راه حل:

برای مبارزه با بات‌نت‌ها، دو روش اصلی وجود دارد:

1. غیرفعال کردن مرکز کنترل بات‌نت
   بسیاری از بات‌نت‌ها از مدل Command-and-Control (C&C) استفاده می‌کنند که در آن، یک سرور مرکزی فرمان‌های مخرب را به دستگاه‌های آلوده ارسال می‌کند. در این روش، اگر مرکز کنترل شناسایی شود، با از بین بردن آن، کل بات‌نت از کار می‌افتد. به همین دلیل، مدیران سیستم و مجریان قانون بر شناسایی و بستن این مراکز تمرکز می‌کنند. اما اگر سرور در کشوری باشد که قوانین سخت‌گیرانه‌ای در این زمینه ندارد، این فرآیند دشوارتر خواهد بود.
2. پاک‌سازی دستگاه‌های آلوده
   در دستگاه‌های شخصی، برای بازیابی کنترل و حذف آلودگی، روش‌های زیر قابل استفاده است:
   • اجرای نرم‌افزار آنتی‌ویروس برای شناسایی و حذف بدافزار
   • نصب مجدد نرم‌افزار از نسخه پشتیبان برای بازگرداندن سیستم به حالت سالم
   • فرمت کردن کامل دستگاه و نصب مجدد سیستم‌عامل برای اطمینان از حذف هرگونه آلودگی

   در مورد دستگاه‌های اینترنت اشیا (IoT)، روش‌های زیر ممکن است مؤثر باشد:

   • فلش کردن سیستم‌عامل (نصب مجدد Firmware)
   • اجرای تنظیمات کارخانه (Factory Reset)
   • فرمت کردن کامل دستگاه برای از بین بردن هرگونه بدافزار

این روش‌ها می‌توانند نقش مهمی در کاهش تهدیدات ناشی از بات‌نت‌ها داشته باشند.

روت کیت (Rootkit)

روت کیت نوعی برنامه بدافزار است که مجرمان سایبری را قادر می‌سازد تا بدون شناسایی شدن به داده‌های دستگاه ‌ها دسترسی پیدا کرده و در آن‌ها نفوذ کنند؛ به شکل جعبه ابزار نرم افزاری طراحی می شود و توانایی آلوده کردن کامپیوترها، دادن کنترل از راه دور به مهاجم و مخفی ماندن برای مدت طولانی را دارد.

کشف و حذف روت‌کیت‌ها  یکی از سخت‌ترین کارها در میان بدافزارها است و اغلب برای استراق سمع کاربران و انجام حملات به دستگاه‌ها استفاده می‌شوند.معمولا حاوی چندین ابزار مخرب هستند که شامل ربات هایی برای راه اندازی حملات (DDoS) می شود؛ بهتر است بدانید این نرم افزار توانایی غیرفعال سازی نرم‌افزار امنیتی را دارد و قادر است اطلاعات بانکی ، کارت اعتباری و رمزهای عبور را بدزدد.

یک روت کیت معمولاً یک ورودی مخفی در یک دستگاه برای مهاجم فراهم می کند تا توسط آن امکان دسترسی به کامپیوتر آلوده را بیابد و قادر به تغییر یا حذف نرم افزار و مؤلفه های آن شود. انواع مختلف روت کیت به شرح زیر است:

• سخت افزاری (Firmware)
• بوت لودر (Bootloader)
• مموری (Memory)
• اپلیکیشن
• حالت هسته (Kernel mode)

راه حل: حذف روت کیت ها بسیار دشوار است؛ در نتیجه، هیچ روش تضمینی برای بازیابی دستگاهی که مورد نفوذ روت کیت قرار گرفته وجود ندارد، اما اقداماتی وجود دارد که کاربران و سازمان ها می توانند برای محافظت از کامپیوتر خود و حذف بدافزار انجام دهند. از این رو برای حذف بدافزار روت کیت مراحل زیر را انجام دهید:

• پشتیبان‌گیری از داده‌های حیاتی: چراکه واکنش روت‌کیت پس از حذف غیرقابل پیش‌بینی است و ممکن است با اقدامات دفاعی تعبیه شده در آن بتواند بر عملکرد دستگاه تأثیر بگذارد یا به آن آسیب برساند.
• راه‌اندازی در حالت امن: بسیاری از روت‌کیت‌ها از نصب راه‌کار‌های امنیتی یا حذف بدافزار جلوگیری می کنند. به همین دلیل دستگاه را در حالت امن با شبکه راه اندازی مجدد کنید و با فشار دادن F8 در صفحه بوت ویندوز، دسترسی روت کیت را محدود کنید.
• استفاده از چندین ابزار اسکن روت کیت: خانواده های روت کیت دارای طیف گسترده‌ای هستند؛ بنابراین استفاده از ترکیبی از اسکنرها که قابلیت های متفاوتی دارند بسیار مهم خواهد بود.
• مسدود کردن بدافزار باقی مانده: ممکن است حذف روت کیت، عاری بودن دستگاه از آلودگی را تضمین نکند؛ راه‌کارهای امنیتی دیگر می‌توانند هر بدافزاری را که روی سیستم باقی می‌ماند را مسدود کنند.
• حذف پیشرفته روت کیت: حذف برخی از انواع روت کیت ها دشوار است. به عنوان مثال، حذف firmware یا روت کیت سخت افزاری با اسکن های روت کیت استاندارد بعید به نظر می رسد و کاربر ممکن است نیاز به پشتیبان گیری و پاک کردن اطلاعات خود از دستگاه و نصب مجدد سیستم عامل داشته باشد. در مورد حمله روت کیت که BIOS را هدف قرار می دهد، ممکن است حتی با پاک کردن و نصب مجدد، بدافزار مخرب حذف نشود و نیاز باشد که درایو بایوس پاک شود و همراه با هارد ریست دستگاه جایگزین شود.

چگونه از شبکه خود در برابر بدافزار محافظت کنیم؟

برای محافظت از شبکه در برابر بدافزار، لازم است ترکیبی از اقدامات پیشگیرانه و تدافعی به کار گرفته شود. استفاده از فایروال‌های قدرتمند از جمله فورتی گیت و سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS) می‌تواند ورود بدافزارها را از طریق اینترنت محدود کند. به‌روزرسانی منظم نرم‌افزارها، سیستم‌عامل‌ها و تجهیزات شبکه برای بستن آسیب‌پذیری‌های امنیتی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. همچنین، نصب آنتی‌ویروس و ضد بدافزارهای معتبر روی تمام دستگاه‌های متصل به شبکه، احتمال خطر آلودگی را کاهش می‌دهد.

علاوه بر این، آموزش کاربران نقش مهمی در جلوگیری از نفوذ بدافزارها دارد؛ زیرا بسیاری از حملات از طریق فیشینگ و دانلودهای مخرب انجام می‌شوند. محدود کردن دسترسی کاربران به منابع حساس و استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ای (MFA) برای ورود به شبکه نیز می‌تواند امنیت شبکه را افزایش دهد. در نهایت، پشتیبان‌گیری منظم از داده‌ها و ذخیره نسخه‌های بکاپ در یک فضای ایزوله، راهکاری ضروری برای مقابله با تهدیداتی مانند باج‌افزارها محسوب می‌شود.

بهترین نرم افزار ضد بدافزار چیست؟

بهترین نرم ‌افزارهای ضد بدافزار بسته به نیاز کاربران (خانگی، تجاری، سازمانی) متفاوت هستند. با این حال، برخی از برترین آنتی‌ویروس‌ها و ضد بدافزارها که در تست‌های امنیتی عملکرد بالایی داشته ‌اند، عبارت‌اند از:

Malwarebytes

ویژگی‌ها:

• تشخیص و حذف بدافزارهای پیشرفته مانند باج‌افزارها و جاسوس ‌افزارها
• قابلیت حفاظت در لحظه (Real-Time Protection) در نسخه پریمیوم
• امکان ترکیب با آنتی‌ویروس‌های دیگر بدون تداخل

Bitdefender Total Security

ویژگی‌ها:

• موتور قوی برای شناسایی ویروس‌ها، کرم‌ها، تروجان‌ها و باج‌افزارها
• فایروال داخلی و محافظت از وب‌گردی
• VPN رایگان با محدودیت حجمی

Kaspersky Internet Security

ویژگی‌ها:

• تشخیص تهدیدات سایبری با استفاده از هوش مصنوعی
• قابلیت ضد فیشینگ و حفاظت از پرداخت‌های آنلاین
• حفاظت چندلایه در برابر باج‌افزارها

Norton 360 Deluxe

ویژگی‌ها:

• موتور قوی برای شناسایی و حذف انواع بدافزارها
• مدیریت پسورد، VPNو ابزارهای محافظت از حریم خصوصی
• پشتیبانی از چندین دستگاه (ویندوز، مک، اندروید و (iOS  

ESET NOD32 Antivirus

ویژگی‌ها:

• سبُک و سریع با حداقل تأثیر بر عملکرد سیستم
• حفاظت در برابر بدافزارهای بدون فایل  (Fileless Malware)
• مناسب برای کاربران حرفه‌ای و گیمرها

Microsoft Defender

ویژگی‌ها:

• به‌صورت رایگان و پیش‌فرض در ویندوز 10 و 11
• حفاظت مداوم و به‌روزرسانی خودکار
• مناسب برای کاربرانی که به دنبال یک راه‌حل سبک و ساده هستند

انتخاب بهترین گزینه

برای کاربران خانگی Bitdefender یا Kaspersky
برای محافظت ویژه در برابر باج ‌افزارMalwarebytes
برای کاربران سازمانی Norton یا ESET
برای کاربران ویندوز که به دنبال راه‌حل رایگان هستند  Microsoft Defender

اگر امنیت بالاتری نیاز دارید، ترکیب Microsoft Defender با Malwarebytes Free یک گزینه خوب و رایگان محسوب می‌شود.

اما باید بدانید در حقیقت هیچ نرم‌افزار ضد بدافزاری وجود ندارد که بتواند کسب‌وکار شما را در برابر طیف وسیع و همیشه در حال رشد تهدیدات سایبری ایمن کند. با وجود انواع مختلف حملات بدافزار، کسب و کارها برای محافظت جامع به بیش از یک ابزار نیاز دارند. شما می توانید با استفاده از ابزارهای امنیتی ایمیل، ابزارهای فیلتر محتوا و اینترنت، ابزارهای تشخیص اِند پوینت endpoint، ابزارهای نظارت بر دارک وب و از همه مهم تر، آموزش منظم امنیت سایبری نیروی کار، از نفوذ و تهدید بدافزارها جلوگیری کند.

مهندسی اجتماعی چیست؟

شاید برای شما سوال باشد که تفاوت بین مهندسی اجتماعی و بدافزارها چیست؟ در حمله مهندسی اجتماعی، مهاجم از تعامل انسانی برای به دست آوردن یا به خطر انداختن اطلاعات یک سازمان یا سیستم های کامپیوتری استفاده می کند.

 تاکتیک های مهندسی اجتماعی شامل فریب، دستکاری و ترساندن برای بهره برداری از عنصر انسانی یا اطلاعات کاربران است. Phishing ،Business Email Compromise ،Smishing و بسیاری دیگر تاکتیک هایی هستند که از آنها به عنوان انواع مختلف مهندسی اجتماعی یاد می شود؛ در حالیکه در بدافزارها ما معمولا با نرم افزارها سر و کار داریم.

 آینده بدافزارها

با نگاه به آینده، مایه تاسف خواهد بود که به این نتیجه برسیم که بازی موش و گربه بدافزار و صنایع ضد بدافزار در آینده ادامه خواهد داشت. توسعه سریع هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی به نفع هر دو طرف خواهد بود، اما سوال واقعی اینجاست که چه کسی بیشترین سود را خواهد برد؟

دستگاه‌های هوشمند آسیب‌پذیر با نرم‌افزارهای پیچیده که از میلیون‌ها خط کد تشکیل شده اند، با سرعت سرسام آوری در حال اتصال به اینترنت هستند. این در حالی است که سازندگان، مسئولیت کافی برای تامین امنیت این دستگاه‌ها را بر عهده نمی گیرند. پیش بینی می شود که هدف این نوع حملات از لپ‌تاپ‌ها به سیستم‌های اتوماسیون ساختمانی، سیستم‌های کنترل صنعتی، اتومبیل ها، کنتورهای هوشمند، سنسورهای هوشمند و دیگر انواع اینترنت اشیاء ناامن تغییر خواهد یافت.

سخن آخر

در این مقاله سعی بر این شد که با ارائه تعریفی از بدافزار ها 14 نوع آن را به صورت کامل و مفصل شرح دهیم؛ همچنین راه کارهای مورد نیاز جهت مبارزه و رفع حملات و آسیب های مربوطه اشاره شد. اگرچه بسیاری از نرم افزارهای آنتی ویروس گاها راهکاری مفید هستند ولی اگر به دنبال یک راهکار جامع و همیشگی هستید، پس باید سراغ فایروال ها بروید.

فایروال ها با ظهور خود راهکاری بسیار کارآمد در برابر انواع بدافزارها و سایر تهدیدات سایبری ارائه کردند. شرکت داریا ارائه کننده انواع راهکارهای امنیت سایبری در خدمت شماست تا آرامش خاطری برای شما در کسب و کارتان فراهم آورد. برای دریافت مشاوره رایگان و در رابطه با انواع مختلف تجهیزات امنیت شبکه می توانید با پشتیبانی داریا به شماره ۶۲۲۴ – ۰۴۱ تماس حاصل کنید.

سوالات متداول:

بدافزار چیست؟

بدافزار، مخفف نرم افزار مخرب، هر نرم افزار نفوذی است که توسط مجرمان سایبری برای سرقت داده ها و آسیب رساندن یا تخریب کامپیوترها ها و سیستم های کامپیوتری ایجاد می شود. نمونه هایی از بدافزارهای رایج عبارتند از ویروس ها، کرم ها، ویروس های تروجان، جاسوس افزارها، بدافزارهای تبلیغاتی و باج افزارها و غیره.

چگونه بفهمم کامپیوتر من به نرم افزارهای مخرب آلوده شده است؟

علایمی وجود دارد که نشانگر آلوده شدن کامپیوتر شماست:

• اگر شما تنها کاربر کامپیوتر تان هستید اما تغییراتی وجود دارد که انجام نداده اید؛
• کامپیوتر شما کار نمی کند و یا سرعت آن بشدت پایین آمده است؛
• تعداد زیادی پاپ آپ دریافت می کنید؛
• فایل هایتان یا ناپدید می شوند یا تغییراتی در آن ها ایجاد می شود؛
• کامپیوتر شما عملکردهای اساسی را انجام نمی دهد.

آیا بدافزاری روی گوشی من وجود دارد؟

اگر انبوهی از تبلیغات پاپ آپ ناخواسته را در موبایل خود مشاهده می کنید، احتمالا به بدافزارهای تبلیغاتی آلوده شده است. همچنین اگر موبایل تان به صورت ناگهانی به طور قابل توجهی کند شده و یا کلا کار نمی کند ممکن است کار یک ویروس باشد.

تا حالا به این فکر کرده‌اید که با وجود این همه ویروس، بدافزار و حملات سایبری، چرا سایت‌ها و سرورهای بزرگ همیشه آنلاین هستند و به‌ندرت از کار می‌افتند؟ برای پاسخ به این سوال باید گفت، اگه قرار بود با هر حمله‌ای سیستم‌ها مختل شوند، دنیای دیجیتال به یه هرج‌ومرج تمام‌عیار تبدیل می‌شد؛ اینجا بود که متخصصین این حوزه تصمیم گرفتند که محیطی درست کنند که اطلاعات مهم و سازمانی به این راحتی از بین نرود؛ پس sandbox ها بوجود آمدند.

 سندباکس چیست؟

Sandbox در حوزه تکنولوژی و امنیت سایبری به معنای محیطی ایزوله و امن است که برای تست، اجرا و ارزیابی نرم‌افزارها یا فایل‌ها بدون ایجاد خطر برای سیستم اصلی طراحی شده است. این محیط به توسعه‌دهندگان و متخصصین امنیت سایبری امکان می‌دهد تا کدها یا برنامه‌های جدید و مشکوک را بدون اینکه سیستم واقعی دچار مشکل یا آلودگی شود بررسی کنند،

اصطلاح sandbox از مفهوم جعبه شنی کودک گرفته شده است، جایی که که در آن بچه ها بدون اینکه خطرات دنیای واقعی آنها را تهدید کند، می توانند هر آنچه که می خواهند را بسازند، خراب کنند و آزمایش کنند. به همین ترتیب، یک sandbox دیجیتال به محققین این فرصت را فراهم می آورد تا بدون نگرانی از عواقب، موضوعی را تست کنند.

سندباکس، یک محیط تست نمونه که فضای امنی برای آزمایش است را در طول چرخه توسعه نرم افزار فراهم می کند. همچنین زمانی که در حال یادگیری یک مهارت جدید هستید و یا مایل هستید بدون صرف منابع و هزینه های زیاد به طور عملی در مورد ویژگی‌های مختلف یک موضوع تحقیق کنید می توانید از sandbox بهره بگیرید. 

اهمیت و مزایای سندباکس

سندباکس (Sandbox) یک محیط مجازی و ایزوله است که برای اجرای برنامه‌ها، کدها یا فایل‌های ناشناخته به صورت امن طراحی شده است. این فناوری با جداسازی فرآیندها از سیستم اصلی، امکان بررسی و آزمایش نرم‌افزارها را بدون خطر آسیب به داده‌ها یا عملکرد سیستم فراهم می‌کند. یکی از مهم‌ترین مزایای سندباکس، محافظت در برابر بدافزارها است؛ به این صورت که فایل‌ها و برنامه‌های مشکوک ابتدا در این محیط اجرا می‌شوند تا عملکرد آن‌ها ارزیابی شده و از آلوده شدن سیستم اصلی جلوگیری شود.

علاوه بر این، سندباکس به توسعه‌دهندگان و متخصصان امنیت کمک می‌کند تا کدها یا نرم‌افزارهای خود را در شرایط واقعی آزمایش کرده و خطاها یا ضعف‌های احتمالی را شناسایی کنند. این محیط همچنین به شرکت‌ها امکان می‌دهد امنیت داده‌ها و اعتماد کاربران را افزایش دهند، چرا که هرگونه تهدید بالقوه پیش از ورود به زیرساخت اصلی، در محیط سندباکس خنثی می‌شود؛ از این رو به طور کل از اهمیت و مزایای سندباکس باید به ابزاری حیاتی در توسعه نرم‌افزار و امنیت سایبری اشاره کرد.

مزایای استفاده از سندباکس

Sandboxing مزایای بی شماری دارد که از حفاظت از داده ها گرفته تا ارتقاء تست نرم افزار را ارائه می دهد. برخی از برجسته ترین مزایای استفاده از محیط سندباکس عبارتند از:

امنیت پیشرفته: یک sandbox لایه پیشرفته ای از امنیت را فراهم می کند؛ با نگهداری نرم‌افزارهایی که بالقوه مضر هستند در این محیط کنترل‌شده، sandboxing امنیت شبکه سیستم‌های گسترده‌تر و داده‌های حیاتی را تضمین می‌کند.

محیط تست ایمن: سندباکس‌ها به عنوان یک محیط آزمایشی برای تحقیق و توسعه عمل می کنند و این فرصت را برای سازمان ها را فراهم می آورد تا اپلیکیشن ها را قبل از ارائه به مرحله تولید در یک فضای امن اجرا کنند. 

قرنطینه ایمیل: از sandboxها معمولاً به عنوان فضایی برای قرنطینه کردن ایمیل های مشکوک و پیوست های آنها استفاده می شوند. فیلترهای ایمیل معمولا تهدیدهای بالقوه را علامت گذاری می کنند، اما مدیران به مکانی امن نیاز دارند تا این تهدیدات را بدون خطر فعال شدن آنها بیابند. 

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با چطور امنیت ایمیل را افزایش دهیم؟ کلیک کنید.

آنالیز پیشگیرانه تهدید: sandboxها فضای پیشگیرانه ای را برای ارزیابی و فهم تهدید فراهم می کنند و تضمین می کنند که سازمان ها می توانند خطرات احتمالی را قبل از نفوذ به سیستم های واقعی شناسایی و دفع کنند.

تسهیل تست نرم‌افزار: ارزش واقعی sandboxها بیش از اینکه به خاطر ایجاد مانع در برابر تهدیدات باشد، از منظر برای توسعه‌دهندگان است. آن‌ها می‌توانند کدهای جدید، به‌روزرسانی‌ها یا کل اپلیکیشن را برای شناسایی و رفع مشکلات بدون تأثیرگذاری بر محیط واقعی آزمایش کنند.

کاربرپسند بودن: در عین حال که ابزاری ارزشمندی برای پرسنل متخصص امنیت سایبری هستند، طراحی ساده sandboxها این امکان را فراهم می سازد تا حتی کارمندان بدون تخصص خاص نیز بتوانند از آن‌ها استفاده کنند. جداسازی و بررسی برنامه های مشکوک تضمین خواهد کرد که افراد بدون به خطر انداختن سیستم های اولیه، کدهای ناشناخته را اجرا کنند.

مقرون به صرفه بودن: پس از استقرار، اصلاح نقض های امنیتی یا رفع اشکالات نرم افزاری پرهزینه خواهد بود. رویکرد پیشگیرانه Sandboxing، هزینه های مالی سرسام آور احتمالی سازمان ها برای مبارزه با این موارد را کاهش می دهد.

یادگیری و سازگاری مداوم: محیط sandboxing یک حلقه بازخورد مداوم را فراهم می کند و از آنجایی که بصورت دائم در مواجه با تهدیدات و رفتارهای نرم افزاری است، در صورت نیاز، برای به روز رسانی پروتکل های امنیتی کمک خواهد کرد.

انواع سند باکس

موارد استفاده از سندباکس

محققان و تحلیلگران امنیت سایبری از sandbox استفاده می کنند تا نحوه عملکرد بدافزار و روش مبارزه با آن را درک کنند. این اولین گام در طراحی نرم افزار آنتی ویروس است تا از انتشار بدافزار به سیستم های دیگر جلوگیری کند. هدف کلی از sandbox فراهم سازی محیطی امن برای اجرای نرم افزارهای مخرب یا نامعتبر است. از دیگر کاربردهای سندباکس میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

محافظت از شبکه: sandboxها اغلب با ابزارهای حفاظتی شبکه ترکیب می شوند. ایمیل‌ها، دانلود ها و سایر فایل‌های دریافتی به‌طور خودکار از طریق سندباکس مسیریابی می شوند تا قبل از رسیدن به کاربر نهایی بررسی شوند.

آنالیز موشکافانه: پس از یک وقوع یک حمله سایبری، کارشناسان امنیت سایبری از sandbox ها برای مطالعه عمیق و تأثیر حادثه استفاده می کنند و از این طریق امکان آنالیز منشا رفتارها و گسترش احتمالی بارهای مخرب فراهم می شود.

سازگاری اپلیکیشن ها: سازمان‌هایی که قصد مهاجرت  به سیستم‌ها یا پلتفرم‌های جدید را دارند، می‌توانند از سندباکس‌ها برای آزمایش نحوه عملکرد اپلیکیشن ها یا داده‌های قدیمی استفاده کنند تا از عدم وجود مشکل اطمینان حاصل کنند.

رعایت مقررات و خط مشی: برخی از صنایع مقررات سختگیرانه ای در مورد امنیت داده ها، یکپارچگی و دسترسی دارند. sandboxها به اعتبارسنجی کمک می کنند و همچنین بدون خطر نقض داده‌ها اطمینان حاصل می کنند که نرم‌افزار و فرآیندها با چنین مقرراتی مطابقت دارند.

یادگیری و آزمایش: موسسات آموزشی و افرادی که در مورد امنیت سایبری مطالعه می کنند، اغلب از sandboxها به‌عنوان بسترهای آموزشی استفاده می‌کنند. Sandboxing محیط امنی را برای کارآموزان فراهم می کند تا تکنیک های حمله سایبری، آسیب پذیری ها و مکانیسم های دفاعی را بدون ایجاد خطر برای سیستم های واقعی بیاموزند.

در مورد حملات پیچیده، محیط‌های sandboxها این امکان را برای متخصصین این حوزه فراهم می آورند تا بتوانند بدافزارها را قبل از تبدیل شدن به یک مسئله مهم جهانی به سرعت آنالیز و متوقف کنند. برای مثال، باج‌افزارها می‌توانند در سطح جهانی گسترش یافته و سیستم‌های مهم و حیاتی را از کار بیندازند. برای مبارزه با چنین مشکلاتی، محققان از سندباکس‌ها استفاده می کنند.

Sandboxing چگونه کار می کند؟

فرآیند اسکن یک فایل در محیط‌های سندباکس (Sandbox) بسته به شرکت ارائه‌دهنده ممکن است تفاوت‌هایی داشته باشد، اما به طور کلی مراحل این فرآیند به شرح زیر است:

1. فایل مورد نظر از طریق تماس‌های UI یا API به محیط سندباکس ارسال می‌شود.
2. قبل از اجرای کامل فایل، آنالیز اولیه صورت می‌گیرد تا تشخیص داده شود که آیا نیاز به بررسی دقیق‌تر دارد یا خیر.
3. فایل در یک ماشین مجازی یا محیط ایزوله اجرا می‌شود تا از تاثیرات احتمالی آن بر سیستم اصلی جلوگیری شود.
4. تمامی رفتارهای فایل در حین اجرا ثبت و به‌طور خودکار تحلیل می‌شوند تا مشخص شود که آیا فایل رفتار مخرب دارد یا خیر.
5. در نهایت، نتیجه تحلیل به کاربر گزارش داده می‌شود، به‌گونه‌ای که قابل فهم و قابل استفاده باشد.

برای درک بهتر نحوه عملکرد سندباکس‌ها، به بررسی عملکرد Bitdefender Sandbox می‌پردازیم:

در محیط‌های Bitdefender Sandbox، سخت‌افزار فیزیکی ماشین میزبان و سیستم‌عامل کاربر نهایی به‌طور دقیق شبیه‌سازی می‌شود. این کار به محیط ایزوله اجازه می‌دهد تا به‌طور طبیعی رفتار فایل‌ها را مانند یک سیستم واقعی شبیه‌سازی کند. اما گاهی اوقات، بدافزارهای پیشرفته ممکن است از تکنیک‌های خاصی برای شناسایی محیط‌های مجازی استفاده کنند و قصد مخفی کردن فعالیت‌های مخرب خود را داشته باشند.

به همین دلیل، انتخاب ارائه‌دهنده نرم‌افزار Sandbox با قابلیت تشخیص دقیق تکنیک‌های فرار بسیار مهم است. این ویژگی کمک می‌کند تا انفجار (اجرا) به‌طور مؤثر و مناسب در محیط‌های ایزوله انجام شود و از کشف و پنهان کردن رفتارهای مخرب توسط بدافزارها جلوگیری شود.

در نهایت، استفاده از محیط‌های سندباکس به‌عنوان یکی از ابزارهای اصلی در امنیت سایبری برای شناسایی و تحلیل تهدیدات و بدافزارها اهمیت ویژه‌ای دارد و انتخاب صحیح ارائه‌دهنده‌ای که بتواند تمامی این فرآیندها را به‌طور مؤثر انجام دهد، ضروری است.

چگونه می توان یک محیط سندباکس ایجاد کرد؟

اگر برای آزمایش کد یا بدافزار به سندباکس نیازمند هستید، می‌توانید یک ماشین مجازی نصب کنید و به این ترتیب جعبه ایمنی خود را ایجاد کنید. برای میزبانی محیط مجازی اغلب از VirtualBox استفاده می شود؛ گاه از آن به عنوان “ماشین مجازی” نیز یاد می شود. حال تنها به یک فایل نصب نیاز دارید تا بتوانید سیستم عامل را در ماشین مجازی اجرا کنید.

قبل از نصب سیستم عامل در ماشین مجازی، باید منابع سخت افزاری مورد نیاز برای محیط از قبیل حافظه، CPU، ظرفیت ذخیره سازی و آداپتور شبکه را تهیه کنید. این منابع مجازی هستند و خارج از ماشین مجازی در دسترس نخواهند بود. برعکس، اپلیکیشن هایی که در محیط جدید شما اجرا می شوند امکان اشتراک گذاری منابع حافظه را با سیستم عامل اصلی یا هر چیزی خارج از ماشین مجازی را نخواهند داشت.

با وجود اینکه قاعدتا محیط Sandbox باید یک فضای امن باشد، مهاجمان همیشه سعی می کنند تا امنیت sandbox را در هم شکنند. شرکت‌های فناوری معمولاً جوایز بزرگی را به هر کسی که بتواند نقصی را در سندباکس بیابد ارائه می‌کند. برای مثال توسعه دهندگان مایکروسافت اج (Microsoft Edge) تضمین کرده اند اگر کسی بتواند یک بای پس (bypass) در سندباکس مرورگر بیابد، تا سقف 30000 دلار جایزه پرداخت خواهند کرد. در سال 2012 توسعه دهندگان گوگل کروم به شخصی که  توانسته بود کدهای غیرمجاز را روی یک دستگاه کاملاً اصلاح شده اجرا کند، مبلغ 60000 دلار پرداخت کردند.

Sandbox برای تحقیقات امنیتی یا آنالیز بدافزارها یک ضرورت است و تضمین می کند که تمام منابع، از جمله ذخیره سازی شبکه، در دسترس ماشین مجازی نیست.

نمونه های Sandbox

سندباکس ها هم دارای اجزای نرم افزاری هستند و هم اجزای سخت افزاری. یک سندباکس می تواند دارای شبکه ایزوله خودش باشد؛ ولی با محدودیت های سخت افزاری روبرو خواهیم بود؛ حتی می‌تواند روتر Wi-Fi و اتصال ISP مختص خودش را داشته باشد، ولی ایزوله‌سازی بسیار محدودتر خواهد بود. این نوع تنظیمات دسترسی اپلیکیشن‌های مخرب به شبکه اصلی را از نظر فیزیکی غیرممکن خواهد کرد.

اپلیکیشن های متعددی به طور پیش فرض برای محافظت از سیستم عامل لوکال خود از سندباکس ها استفاده می کنند. مرورگرها با استفاده از سندباکس های مخصوص به خود، دسترسی اپلیکیشن های مخربی را که در وب اجرا می‌شوند را از منابع ماشین محلی جدا می کنند. زبان‌هایی مانند جاوا، از Sandbox مخصوص به خود برای محافظت از منابع لوکال در برابر کدهای نامعتبر مانند جاوا اپلت که در یک صفحه وب اجرا می‌شوند، استفاده می کنند.

سیستم عامل ویندوز 10 مجهز به Sandbox داخلی است  تا از دسکتاپ در برابر کدهای نامعتبر محافظت کند. این ویژگی جایگزینی برای آنتی ویروس، فایروال و اپلیکیشن‌های ضد بدافزار نیست، اما لایه امنیتی را اضافه می کند که سیستم های عامل قدیمی ویندوز فاقد آن بودند.

HTML5 دارای سندباکسی برای محافظت در برابر سوء استفاده از ویژگی iframe خود است؛ سیستم عامل لینوکس دارای چندین سندباکس اپلیکیشن است که بر روی Seccomp و cgroup ساخته شده اند. شرکت گوگل، Google Sandbox API را در دسترس توسعه دهندگانی قرار داده که کد ++C را می نویسند و می بایست کد خود را قبل از استقرار در محیط تولید آنالیز کنند.

سندباکس های مبتنی بر ابر، محیط های مجازی هستند که در فضای ابری میزبانی می شوند، اجرای ایمن و آنالیز کدها را امکان پذیر می کنند و انعطاف و مقیاس پذیری برای اجرای همزمان چندین نمونه از سندباکس را فراهم می کنند.

در نهایت، محیط‌های توسعه معمولاً به عنوان یک سندباکس ساخته می‌شوند. پلتفرم‌هایی مانند Docker و Kubernetes از Containerization استفاده می‌کنند که به عنوان نوعی از sandboxing سبک توسعه‌دهندگان را مجاز می کند تا یک اپلیکیشن را با تمام وابستگی‌هایش در یک «کانتینر» بسته‌بندی کنند. بدین ترتیب اجرای مداوم اپلیکیشن در محیط های مختلف تضمین خواهد شد.

نرم افزار سندباکس

بسیاری از توسعه دهندگان زمانی نرم افزار sandbox را انتخاب می کنند  که بر روی پروژه های مختلفی کار می کنند. برای برخی، راهی برای صرفه جویی در زمان و برای برخی دیگر، راه کاری برای کار در زمینه ای است که برایشان آشنا نیست تا بتوانند با خیال راحت یاد بگیرند و کاوش کنند. گذشته از اینها، نرم افزار sandbox یک ابزار کلیدی برای توسعه دهندگان نرم افزار در صنایع مختلف است. انتخاب نهایی نرم افزار sandbox، اغلب به نوع صنعت و پروژه بستگی دارد. چند نمونه از انواع نرم افزارهای سندباکس و کاربرد متداول آنها را بررسی می کنیم.

Avast Sandbox Avast: یک نرم افزار سندباکس محبوب است که در گوگل بسیار جستجو می شود؛ معمولاً برای اسکن وب سایت ها جهت چک کردن وجود خطرات امنیتی، مانند وب سایت های جعلی، محافظت از کاربران در برابر حملات از راه دور یا باج افزارها استفاده می شود.

CodeSandbox: این سندباکس جاوا اسکریپت در توسعه وب مفید است و در ساخت، ویرایش و بررسی کدهای جدید به صورت جداگانه یا مشترک استفاده می شود.

MoQuality: این سندباکس تست UI را برای اپلیکیشن های موبایلی Android و iOS فعال می‌کند و تمام مصنوعات آزمایشی (تست‌ها، ساخت‌ها و گزارش‌ها) را در یک داشبورد ذخیره می‌کند.

Ostia Portus: این سندباکس زمان‌بندی‌ تست بهبود محصولات جدید را که برای پشتیبانی به لینک هایی به سیستم‌های فناوری اطلاعات نیاز دارند را کاهش می دهد. چندین نسخه همزمان و همچنین توسعه نمونه تکراری را تا زمان انتشار محصول امکان پذیر می کند.

VMware Workstation Pro: این سندباکس برای اجرای چندین سیستم عامل به عنوان ماشین های مجازی (VM) روی یک کامپیوتر لینوکس یا ویندوز استفاده می شود؛ متخصصان فناوری اطلاعات با استفاده از آن یک نرم‌افزاری را برای استفاده گسترده شخص ثالث یا مصرف‌کننده می سازند و یا آزمایش می کنند.

ویژگی های ضروری یک sandbox خوب 

اگر علاقه مند به سرمایه گذاری در یک راه کار سندباکس قابل اعتماد هستید، پس این ویژگی ها را باید در نظر داشته باشید:

محدودیت‌های نرخ مجاز: اگر نتوانید فایل‌های زیادی را به sandbox ارسال کنید، قابلیت‌های تشخیص و آنالیز شما نیز محدود خواهد شد.

از پیش‌فیلترسازی کارآمد: اگر بدنبال احکام سریع و ارزیابی هشدار قابل‌اطمینان داشته باشید،  از پیش‌فیلترسازی یک ویژگی مهم خواهد بود.

موتورهای تشخیص تهدید کیفی: بهترین sandboxها از فناوری‌های پیشرفته ضد بدافزار برای شناسایی تهدیدها استفاده می‌کنند.

گزارش عمیق و مرتبط: Sandboxing تنها در صورتی مفید خواهد بود که قادر باشید اطلاعات عملی در مورد رفتار بدافزار و IoCها به دست آورید.

سهولت یکپارچه‌سازی: چه فایل‌ها را از طریق API یا یک رابط کاربری ارسال کنید، sandboxهای خوب به راحتی قابلیت یکپارچه سازی را خواهند داشت.

تعادل بین زمان اجرا، کیفیت حکم و عمق گزارش: یک سندباکس خوب قادر خواهد بودتا زمان اجرا را با موارد استفاده مختلف تطبیق دهد؛ یعنی فایل را به همان میزانی که برای یک حکم سریع لازم است اجرا می کند، یا کمی طولانی‌تری اجرا می کند تا اطلاعات دقیق تری حاصل شود.

گریز از  Sandbox

Sandbox Escape یا گریز از sandbox به سوء استفاده از آسیب پذیری های امنیتی در یک محیط sandbox اشاره دارد که امکان اجرای کد غیرمجاز را فراهم می کند. این پدیده ارتباط قابل توجهی با امنیت سایبری دارد و چالشی حیاتی در جداسازی و آنالیز برنامه‌های مخرب بالقوه ایجاد می‌کند.

هدف اصلی گریز از sandbox در حوزه امنیت سایبری دور زدن اقدامات حفاظتی است که عوامل تهدید را قادر می سازد تا پِی لود payloadهای مخرب را در یک سیستم اجرا کنند. مجرمان سایبری با غلبه بر این لایه‌های امنیتی و بدست آوردن دسترسی غیرمجاز، می توانند یکپارچگی کلی یک سیستم را به خطر بیندازند.

روش های جلوگیری از گریز از Sandbox

اقدامات پیشگیرانه در پرداختن به خطرات مرتبط با گریز از سندباکس بسیار مفید است. پذیرش بهترین شیوه ها و درک ضرورت آن ها به ایجاد مکانیسم های دفاعی قوی در برابر این تهدید کمک می کند.

پَچ های امنیتی و به‌روزرسانی‌های منظم: به روز رسانی و تقویت مکرر سیستم ها و نرم افزارهای امنیتی یک استراتژی دفاعی محوری است. با رسیدگی سریع به آسیب‌پذیری‌ها، سازمان‌ها می‌توانند خطر سوء استفاده از گریز از sandbox را کاهش دهند.

پایش و آنالیز مبتنی بر رفتار: با پیاده‌سازی ابزارهای نظارتی و تحلیل مبتنی بر رفتار، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا ناهنجاری‌هایی را که نشان‌دهنده اقدام برای گریز از sandbox هستند را شناسایی کنند. این اقدام پیشگیرانه در جلوگیری از نقض امنیت حیاتی است.

مکانیسم های دفاعی چند لایه: اتخاذ یک استراتژی دفاعی چند لایه وضعیت امنیتی یک سازمان را تقویت می کند و چالش های بزرگی را برای عوامل تهدید که سعی در گریز از sandbox دارند، ایجاد می کند. این رویکرد مستلزم ترکیب تکنولوژی های پیشرفته با پروتکل‌های سختگیرانه برای خنثی سازی تلاش‌های نفوذ است.

جمع بندی

sandbox یک محیط آزمایشی مجزا است که به کاربران امکان می‌دهد اپلیکیشن‌ها را اجرا کنند یا فایل‌ها را بدون تأثیر بر اپلیکیشن، سیستم یا پلتفرمی که روی آن اجرا می‌شوند، باز کنند. توسعه دهندگان نرم افزار از sandbox برای آزمایش کدهای برنامه نویسی جدید استفاده می کنند، در حالی که متخصصان امنیت سایبری از آنها برای آزمایش نرم افزارها یا فایل های مخرب استفاده می کنند. سندباکس کاربردهای فراوانی در پیشگیری از حملات سایبری دارد که بصورت مشروح در این مقاله بحث شد.

سوالات متداول

Sandbox چیست؟ 

سندباکس یک محیط آزمایشی ایزوله است که به کاربران امکان می دهد برنامه ها یا همان کدهای نوشته شده را اجرا یا فایل ها را باز کنند.

سندباکس چگونه ایجاد می شود؟

ایجاد یک Sandbox مانند راه اندازی یک منطقه بازی امن و محصور برای سیستم شما است. برای انجام این کار، می‌توانید از نرم‌افزار ویژه‌ای به نام «sandboxing» استفاده کنید که اپلیکیشن ها یا کدهای در محیطی ایزوله به نمایش در می آورد. باید بدانید این امر مانع از تأثیر محتوای سندباکس بر روی سیستم اصلی می شود و آن را تبدیل به فضایی امن برای آزمایش برنامه های جدید یا مرور وب بدون نگرانی از ویروس ها یا بدافزارها می کند.

گریز از Sandboxچیست؟

گریز از Sandbox یک تهدید بزرگ برای یکپارچگی سیستم های سازمانی ایجاد می کند و نیاز به یک رویکرد آگاهانه و پیشگیرانه برای امنیت سایبری را ضروری می کند.

موارد استفاده از Sandbox چیست؟

از sandbox در مواردی از قبیل امنیت پیشرفته، محیط تست ایمن، قرنطینه ایمیل، آنالیز پیشگیرانه تهدید، تسهیل تست نرم‌افزار، مقرون به صرفه بودن استفاده می شود.

مدیریت دسترسی ویژه (PAM) یک راهکار امنیتی حیاتی است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا از دسترسی غیرمجاز به منابع حساس جلوگیری کنند. این سیستم با نظارت بر دسترسی‌های ویژه و شناسایی فعالیت‌های مشکوک، امنیت سازمان‌ها را تقویت می‌کند. با استفاده از فناوری‌های نوین مانند احراز هویت چندمرحله‌ای و خودکارسازی فرآیندها، PAM می‌تواند از حملات سایبری و سوءاستفاده‌های داخلی جلوگیری کند. این راهکار به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا در برابر تهدیدات امنیتی محافظت شوند و به الزامات قانونی پایبند بمانند.

مدیریت دسترسی ویژه چیست؟

مدیریت دسترسی ویژه (Privileged Access Management – PAM) یک راهکار امنیت هویتی است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا در برابر تهدیدات سایبری محافظت شوند. این راهکار با نظارت، شناسایی و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به منابع حیاتی، امنیت را افزایش می‌دهد.

PAM با ترکیبی از افراد، فرآیندها و فناوری کار می‌کند و به شما امکان می‌دهد که ببینید چه کسانی از حساب‌های دارای دسترسی ویژه استفاده می‌کنند و در حین ورود چه اقداماتی انجام می‌دهند. محدود کردن تعداد کاربرانی که به عملکردهای مدیریتی دسترسی دارند، امنیت سیستم را افزایش می‌دهد و لایه‌های اضافی حفاظتی، از بروز حملات سایبری توسط مهاجمان جلوگیری می‌کند.

مدیریت دسترسی ویژه چگونه کار می‌کند؟

یک راهکار PAM مشخص می‌کند که چه کاربرانی، فرآیندها و فناوری‌هایی به دسترسی ویژه نیاز دارند و سپس سیاست‌های مرتبط را برای آن‌ها تعریف می‌کند. این راهکار باید قابلیت‌هایی مانند مدیریت خودکار رمز عبور و احراز هویت چندمرحله‌ای را داشته باشد تا امنیت دسترسی‌ها افزایش یابد. همچنین، مدیران سیستم باید بتوانند فرآیند ایجاد، ویرایش و حذف حساب‌های کاربری را به‌صورت خودکار انجام دهند.

علاوه بر این، راهکار PAM باید جلسات ورود و استفاده از حساب‌های ویژه را به‌طور مداوم زیر نظر داشته باشد تا هرگونه فعالیت مشکوک شناسایی شود و گزارش‌های لازم برای بررسی و تحلیل امنیتی تهیه گردد.

دو کاربرد اصلی مدیریت دسترسی ویژه عبارت‌اند از:

جلوگیری از سرقت اطلاعات هویتی

در این نوع حملات، مهاجمان سایبری اطلاعات ورود به حساب‌های کاربری را سرقت کرده و از آن‌ها برای دسترسی غیرمجاز به داده‌های سازمانی، نصب بدافزار یا ارتقای سطح دسترسی خود استفاده می‌کنند. راهکار PAM با ارائه دسترسی محدود و موقتی و همچنین استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ای، خطر این حملات را کاهش می‌دهد.

رعایت الزامات انطباق

بسیاری از استانداردهای امنیتی، از جمله حفاظت از اطلاعات پرداختی و داده‌های سلامت شخصی، نیاز به اعمال سیاست حداقل دسترسی دارند. یک راهکار PAM با ثبت و ارائه گزارش‌های دقیق از فعالیت کاربران ویژه، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا الزامات امنیتی و قانونی را رعایت کنند.

سامانه‌های مدیریت دسترسی ویژه چگونه کار می‌کنند؟

سامانه‌های مدیریت دسترسی ویژه (PAM) ابزارهایی هستند که برای نظارت، کنترل و مدیریت دسترسی به حساب‌های ویژه در سازمان‌ها طراحی شده‌اند. در این فرآیند، ابتدا مدیر PAM از طریق پورتال PAM حساب‌های ویژه مختلف را شناسایی و پیکربندی می‌کند. اعتبار حساب‌های ویژه، مانند گذرواژه‌ها، در یک فضای ذخیره‌سازی امن و رمزنگاری‌شده نگهداری می‌شود. این اطلاعات به‌طور ایمن از دسترسی‌های غیرمجاز محافظت می‌شوند.

هنگامی که یک کاربر دارای امتیاز نیاز به دسترسی به حساب‌های ویژه دارد، درخواست خود را از طریق پورتال PAM ارسال می‌کند. دسترسی به این حساب‌ها معمولاً به‌صورت موقتی و فقط برای انجام وظایف خاص اختصاص داده می‌شود. برای افزایش امنیت، معمولاً از کاربر خواسته می‌شود تا دلیل استفاده از حساب را مشخص کند و در برخی موارد، تایید مدیر نیز مورد نیاز است.

در بسیاری از موارد، دسترسی مستقیم به گذرواژه‌های حساب‌های ویژه به کاربران داده نمی‌شود. به‌جای آن، این دسترسی از طریق سامانه PAM مدیریت می‌شود و گذرواژه‌ها به‌طور خودکار و به‌طور منظم تغییر می‌کنند تا امنیت بهینه حفظ شود.

مدیران PAM می‌توانند فعالیت‌های کاربران را نظارت کرده و در صورت لزوم نشست‌های فعال را مدیریت کنند. علاوه بر این، سامانه‌های مدرن PAM از الگوریتم‌های یادگیری ماشین برای شناسایی رفتارهای غیرعادی استفاده می‌کنند و بر اساس تحلیل ریسک، به مدیر هشدارهایی در خصوص انجام عملیات‌های پرخطر ارسال می‌کنند.

در نتیجه، سامانه‌های PAM با کنترل دقیق دسترسی‌ها و استفاده از فناوری‌های نوین، امنیت سازمان‌ها را در برابر تهدیدات و دسترسی‌های غیرمجاز تقویت می‌کنند.

مزایای استفاده از راهکار PAM

استفاده از مدیریت دسترسی ویژه (PAM) در سازمان‌ها مزایای متعددی دارد که امنیت داده‌ها را افزایش می‌دهد. برخی از مهم‌ترین مزایای PAM می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• ارائه دسترسی در لحظه به منابع حیاتی.
• نظارت و ثبت فعالیت‌های کاربران ویژه.
• تأمین امنیت دسترسی از راه دور با استفاده از دروازه‌های رمزگذاری ‌شده به جای رمز عبور.
• نظارت بر جلسات ویژه برای پشتیبانی از بررسی ‌های امنیتی.
• تجزیه و تحلیل فعالیت‌های غیرعادی حساب‌های ویژه که ممکن است به سازمان آسیب برسانند.
• ثبت رویدادهای مربوط به حساب‌های ویژه برای حسابرسی‌های انطباقی.
• محافظت از فرآیندهای DevOps با امنیت یکپارچه رمزهای عبور.
• رعایت الزامات قانونی و استانداردهای امنیتی.
• کاهش سطح حمله (Attack Surface) .

انواع حساب‌های ویژه

• حساب‌های سوپر یوزر  (Super User Accounts)

این حساب‌ها توسط مدیران سیستم برای دسترسی نامحدود به فایل‌ها، دایرکتوری‌ها و منابع استفاده می‌شوند و امکان نصب نرم‌افزار، تغییر تنظیمات و حذف کاربران را دارند.

• حساب‌های ویژه  (Privileged Accounts)

این حساب‌ها دسترسی فراتر از حساب‌های معمولی یا مهمان دارند.

• حساب‌های مدیر دامنه  (Domain Administrator Accounts)

بالاترین سطح کنترل در یک سیستم را ارائه می‌دهند و به همه ایستگاه‌های کاری و سرورها در یک دامنه دسترسی دارند.

• حساب‌های مدیر محلی  (Local Administrator Accounts)

این حساب‌ها کنترل مدیریتی بر سرورهای خاص یا ایستگاه‌های کاری دارند و معمولاً برای وظایف تعمیر و نگهداری ایجاد می‌شوند.

• حساب‌های مدیر برنامه‌ها (Application Administrator Accounts)

به‌طور خاص برای مدیریت برنامه‌ها و داده‌های ذخیره‌شده در آنها طراحی شده‌اند.

• حساب‌های سرویس  (Service Accounts)

این حساب‌ها برای تعامل ایمن برنامه‌ها با سیستم‌عامل استفاده می‌شوند.

• حساب‌های ویژه تجاری  (Business Privileged User Accounts)

بر اساس نقش‌های شغلی، دسترسی سطح بالایی را ارائه می‌دهند.

• حساب‌های اضطراری  (Emergency Accounts)

برای کاربران غیرمدیر در شرایط اضطراری دسترسی موقتی به سیستم‌ها را فراهم می‌کنند.

تفاوت PAM و  PIM

مدیریت دسترسی ویژه (PAM) و مدیریت هویت ویژه (PIM) هر دو به مدیریت دسترسی به حساب‌های ویژه و حساس در سازمان‌ها می‌پردازند اما تفاوت‌های اساسی دارند. PAM به‌طور کلی برای کنترل و نظارت بر دسترسی‌های دائمی و موقت به منابع حساس استفاده می‌شود و هدف آن اطمینان از رعایت اصل کمترین دسترسی (least privilege) است، به‌طوری‌که فقط افرادی که به‌طور واقعی به دسترسی‌های ویژه نیاز دارند، اجازه دسترسی می‌یابند.

در مقابل، PIM بیشتر بر مدیریت هویت‌های ویژه با دسترسی‌های زمانی محدود و تأیید شده تأکید دارد. این سیستم به‌طور خاص برای ارائه دسترسی‌های موقت و نیازمندی‌های تأیید شده، مانند احراز هویت چندمرحله‌ای، طراحی شده است تا از سوءاستفاده و دسترسی‌های غیرضروری جلوگیری کند.

به‌طور خلاصه، PAM بیشتر بر مدیریت و نظارت بر دسترسی‌ها تمرکز دارد، در حالی که PIM به کنترل و زمان‌بندی دسترسی‌ها پرداخته و هدف آن محدود کردن زمان دسترسی‌‌ها است.

بهترین روش‌های مدیریت دسترسی ویژه

در مدیریت دسترسی ویژه (PAM)، رعایت بهترین روش‌ها برای حفاظت از منابع حساس و جلوگیری از سوءاستفاده‌های امنیتی اهمیت زیادی دارد. در اینجا بهترین روش‌های مدیریت دسترسی ویژه را برایتان آورده‌ایم:

• الزام به احراز هویت چندعاملی

احراز هویت چندمرحله‌ای (MFA) لایه‌ای اضافی از امنیت را فراهم می‌کند و از دسترسی غیرمجاز جلوگیری می‌کند.

• خودکارسازی امنیت

کاهش خطای انسانی و افزایش کارایی با خودکارسازی محدودیت‌ها و پیشگیری از اقدامات ناامن.

• حذف کاربران محلی غیرضروری

شناسایی و حذف کاربران غیرضروری از گروه مدیران محلی.

• ایجاد معیارهای پایه و نظارت بر انحرافات

نظارت بر فعالیت‌های حساب‌های ویژه و شناسایی استفاده غیرمعمول از رمزهای عبور.

• اعطای دسترسی در لحظه (Just-in-Time Access)

اعمال سیاست حداقل دسترسی و ارتقای دسترسی تنها در مواقع ضروری.

• اجتناب از دسترسی دائمی

ارائه دسترسی‌های موقتی برای کاهش خطرات امنیتی.

• کنترل دسترسی مبتنی بر فعالیت

تخصیص دسترسی بر اساس استفاده واقعی کاربران.

اهمیت مدیریت دسترسی ویژه

PAM به تیم‌های امنیتی کمک می‌کند تا فعالیت‌های مشکوک ناشی از سوءاستفاده از مجوزها را شناسایی کرده و به ‌سرعت واکنش نشان دهند. این راهکار همچنین به سازمان‌ها کمک می‌کند تا:

• احتمال وقوع نقض امنیتی را به حداقل برسانند.
• مسیرهای ورود مهاجمان را کاهش دهند.
• از حملات بدافزار جلوگیری کنند.
• محیطی سازگار با حسابرسی ایجاد کنند.

چگونه PAM را پیاده‌ سازی کنیم؟

برای پیاده‌سازی راهکار PAM، ابتدا باید اهداف امنیتی و نیازهای خاص سازمان خود را شناسایی کنید. سپس حساب‌های دسترسی ویژه را ثبت کرده و دسترسی‌ها را به حداقل محدود کنید. استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ای، نظارت و ضبط فعالیت‌ها، اعطای دسترسی موقت، و خودکارسازی فرآیندها از دیگر مراحل مهم هستند.

همچنین، باید به‌طور مستمر دسترسی‌ها را نظارت کرده و گزارش‌هایی تهیه کنید. آموزش کارکنان و ارزیابی دوره‌ای به بهبود مستمر سیستم کمک می‌کند. با به کار گیری این مراحل می‌توان امنیت دسترسی‌های ویژه را به‌طور مؤثر مدیریت کرد.

• مشاهده کامل تمامی حساب‌های ویژه
• کنترل و مدیریت دسترسی‌های ویژه
• نظارت و حسابرسی فعالیت‌های ویژه
• خودکارسازی مدیریت ‌PAM

راهکارهای PAM همچنین می‌توانند با سیستم‌های مدیریت امنیت و رویدادهای اطلاعاتی (SIEM) ادغام شوند تا نظارت و تجزیه‌ و تحلیل تهدیدات را بهبود دهند.

راهکارهای مدیریت دسترسی ویژه

فناوری به‌تنهایی نمی‌تواند از حملات سایبری جلوگیری کند. یک راهکار جامع PAM باید به سه عاملی که ادامه آورده‌ایم توجه داشته باشد:

• کاربران
• فرآیندها
• فناوری

نمونه هایی از دسترسی ویژه مورد استفاده توسط انسان

• حساب کاربری فوق ‌العاده
• حساب مدیریت دامنه
• حساب مدیریتی محلی
• کلید SSH
• حساب اضطراری
• کاربر تجاری ممتاز
• حساب‌های مدیریتی سیستم‌های حساس
• حساب‌های دسترسی از راه دور (Remote access accounts)
• حساب‌های دسترسی به پایگاه داده‌های حساس
• حساب‌های دسترسی به منابع مالی

نمونه هایی از دسترسی ویژه غیر انسانی

• دسترسی سیستم ‌های خودکار (Automated system access)
• API های دسترسی ویژه
• کلیدهای امنیتی دیجیتال
• حساب‌های ماشین (Machine accounts)
• دسترسی به شبکه‌های خصوصی مجازی (VPNs)
• دسترسی سیستم‌های پردازش ابری
• دسترسی به سیستم‌های ذخیره‌سازی داده‌های حساس
• دسترسی ابزارهای نظارت و مدیریت شبکه
• دسترسی به سخت‌افزارهای امنیتی (مانند فایروال‌ها)
• حساب کاربری اپلیکیشن
• حساب کاربری سرویس
• دسترسی به نرم‌افزارهای مدیریت پایگاه داده‌های حساس

ترموکس (Termux) یک اپلیکیشن قدرتمند برای سیستم‌عامل اندروید است که امکان استفاده از محیط خط فرمان لینوکس را بر روی دستگاه‌های موبایل فراهم می‌کند. این برنامه به کاربران اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به روت کردن دستگاه، به امکانات یک ترمینال لینوکس دسترسی داشته باشند، ترموکس با ارائه یک محیط ترمینال کامل، ابزارهای مختلفی را برای برنامه‌نویسی، مدیریت سیستم و اجرای اسکریپت‌های مختلف فراهم می‌کند؛ موارد گفته شده تنها چند نمونه از کاربردهای ترموکس هستند، در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به صورت جامع به بررسی کدهای هک با ترموکس بپردازیم.

ترموکس چیست؟

ترموکس (Termux) یک شبیه ‌ساز ترمینال برای سیستم‌عامل اندروید است که به کاربران این امکان را می‌دهد تا یک محیط لینوکسی را بر روی دستگاه‌های موبایل خود تجربه کنند. این برنامه به صورت ناتنظیم‌شده و بدون نیاز به دسترسی روت عمل می ‌کند و به کاربران امکان می‌ دهد که دستورات لینوکس را اجرا کنند و از امکانات خط فرمان مشابه با آنچه در توزیع‌های لینوکس معمولی وجود دارد، بهره ‌برداری کنند.

ترموکس از مدیر بسته APT استفاده می‌کند که مشابه سیستم‌های لینوکس دبیان و اوبونتو است و به کاربران این امکان را می ‌دهد تا بسته‌های نرم‌افزاری مختلفی مانند ابزارهای برنامه‌ نویسی، کتابخانه‌ها، و محیط‌های توسعه را نصب کنند. این قابلیت‌ها شامل پشتیبانی از زبان‌های برنامه‌ نویسی نظیر Python، Ruby، و Node.js است، که آن را به ابزاری قدرتمند برای توسعه‌ دهندگان و مدیران سیستم تبدیل می‌ کند.

آموزش کامل دستورات ترموکس از صفر تا صد

ترموکس (Termux) یک ترمینال لینوکس برای اندروید است که به کاربران اجازه می‌دهد دستورات لینوکس را اجرا کنند و حتی ابزارهای مختلف برنامه‌نویسی و هک اخلاقی را روی گوشی خود داشته باشند. این ابزار برای توسعه‌دهندگان، علاقه‌مندان به امنیت و کسانی که می‌خواهند با لینوکس کار کنند، بسیار کاربردی است.

نصب و راه‌اندازی ترموکس

1. برنامه Termux را از Google Play یا سایت رسمی F-Droid دانلود کنید.
2. پس از نصب، برنامه را اجرا کنید.
3. برای بروزرسانی پکیج‌ها، دستور زیر را اجرا کنید:

apt update && apt upgrade -y

این دستور تمامی پکیج‌های موجود را به‌روز می‌کند.

دستورات پایه ترموکس

مدیریت پکیج‌ها

نصب یک پکیج:

pkg install <package-name>

مثال: نصبnano

pkg install nano

حذف یک پکیج:

pkg uninstall <package-name>

جستجوی یک پکیج:

pkg search <package-name>

 دستورات مدیریت فایل‌ها

مشاهده لیست فایل‌ها و پوشه‌ها

ls

ایجاد پوشه جدید:

mkdir <folder-name>

حذف فایل:

rm <file-name>

حذف پوشه و تمام محتویات آن:

rm -rf <folder-name>

انتقال فایل:

mv <source> <destination>

 اجرای اسکریپت‌های پایتون و شل

اجرای یک فایل پایتون:

python <file.py>

اجرای یک اسکریپت شل:

bash <script.sh>

دستورات پیشرفته ترموکس

نصب و استفاده از Git در ترموکس

برای مدیریت کدها و کار با GitHub، ابتدا Git را نصب کنید:

pkg install git

سپس برای کلون کردن یک مخزن:

git clone <repo-link>

استفاده از SSH در ترموکس

برای اتصال به سرور از طریق SSH :

pkg install openssh

ssh user@host

 اجرای سرور Apache و PHP

نصب Apache

pkg install apache2

فعال‌سازی سرور

apachectl start

نصب PHP

pkg install php

اجرای فایل PHP

php index.php

نکات و ترفندهای کاربردی ترموکس

1. فعال‌سازی دسترسی به حافظه داخلی

termux-setup-storage

2. استفاده از کلیدهای میانبر در ترموکس:

CTRL + C: متوقف کردن اجرای برنامه

CTRL + D: خروج از ترمینال

CTRL + L: پاک کردن صفحه نمایش

3. استفاده از Keylogger و ابزارهای هک اخلاقی

git clone https://github.com/thelinuxchoice/blackeye

ترموکس یک ابزار فوق‌العاده برای علاقه‌مندان به لینوکس، برنامه‌نویسان و کارشناسان امنیت است. با یادگیری دستورات پایه و پیشرفته آن، می‌توانید گوشی خود را به یک ترمینال حرفه‌ای تبدیل کنید.

چرا باید از ترموکس استفاده کنیم؟

استفاده از ترموکس (Termux) به دلایل زیر می ‌تواند مفید باشد:

دسترس ‌پذیری محیط لینوکس بر روی اندروید

ترموکس امکان اجرای دستورات و ابزارهای لینوکس را بر روی دستگاه‌های اندرویدی فراهم می‌ کند، که بدون نیاز به روت کردن دستگاه است. این ویژگی به کاربران اجازه می‌ دهد تا از امکانات خط فرمان و ابزارهای لینوکس استفاده کنند که معمولاً تنها بر روی سیستم‌های دسکتاپ یا سرور قابل دسترسی است.

توسعه نرم‌ افزار و برنامه ‌نویسی

ترموکس ابزارهای مختلفی برای برنامه ‌نویسی و توسعه نرم‌افزار فراهم می‌آورد، از جمله زبان‌های برنامه‌ نویسی مانند Python، Ruby و Node.js. با استفاده از این ابزارها، توسعه ‌دهندگان می‌توانند به راحتی کد بنویسند، اسکریپت‌ها را اجرا کنند و پروژه‌های برنامه ‌نویسی را مدیریت نمایند، حتی زمانی که به لپ ‌تاپ یا کامپیوتر دسترسی ندارند.

مدیریت سیستم و شبکه

با استفاده از ترموکس، کاربران می ‌توانند از ابزارهای شبکه‌ای و مدیریتی مانند SSH برای اتصال به سرورهای راه دور استفاده کنند. این ویژگی به مدیران سیستم این امکان را می‌دهد که از طریق دستگاه‌های اندرویدی به سیستم‌های دیگر دسترسی پیدا کنند و عملیات مدیریتی را انجام دهند.

پشتیبانی از ابزارهای اضافی و بسته‌های نرم‌افزاری

ترموکس از مدیر بسته APT استفاده می‌کند که به کاربران این امکان را می‌دهد که بسته‌های نرم‌افزاری متنوعی را نصب کنند. این شامل ابزارهای توسعه، کتابخانه‌ها، و برنامه‌های مختلف است که می‌توانند به نیازهای خاص کاربران پاسخ دهند و قابلیت‌های جدیدی به دستگاه‌های اندرویدی اضافه کنند.

قابلیت سفارشی ‌سازی و انعطاف ‌پذیری

ترموکس به کاربران این امکان را می ‌دهد که محیط ترمینال را با استفاده از شل‌ های مختلف مانند Bash و Zsh سفارشی کنند و همچنین از ابزارهای مدیریت جلسات مانند tmux و screen استفاده کنند. این انعطاف‌پذیری به کاربران این امکان را می‌دهد که محیط کار خود را به تناسب نیازهای شخصی و حرفه‌ای تنظیم کنند.

استفاده از ترموکس به ویژه برای توسعه‌ دهندگان، مدیران سیستم، و کاربرانی که نیاز به دسترسی به ابزارهای خط فرمان و محیط‌های برنامه‌ نویسی در دستگاه‌های موبایل دارند، بسیار مفید و کاربردی است.

هک اینستاگرام با ترموکس

هک کردن حساب‌ های کاربری، از جمله حساب‌ های اینستاگرام، عملی غیرقانونی و غیراخلاقی است و می ‌تواند عواقب قانونی و اخلاقی جدی به دنبال داشته باشد. در اینجا، به دلایل زیر تاکید می‌شود که چرا نباید از ابزارهایی مانند ترموکس برای هک کردن حساب‌های کاربری استفاده کنید:

قانونی بودن و عواقب قانونی

هک کردن حساب‌های کاربری به‌ طور کلی نقض قوانین امنیت سایبری و حریم خصوصی است. این عمل می‌تواند منجر به پیگرد قانونی و مجازات‌های شدید از جمله جریمه‌های مالی و حتی حبس شود. قوانین بسیاری در سراسر جهان حفاظت از داده‌ها و امنیت دیجیتال را به ‌طور جدی پیگیری می ‌کنند و تخطی از این قوانین عواقب جدی به همراه دارد.

اخلاقی بودن و احترام به حریم خصوصی

حریم خصوصی افراد باید مورد احترام قرار گیرد. دسترسی غیرمجاز به اطلاعات شخصی دیگران نقض اصول اخلاقی و احترام به حریم خصوصی است. استفاده از ابزارها و روش‌هایی برای هک کردن حساب‌ های کاربری نشان‌ دهنده عدم احترام به حقوق دیگران و نقض اصول اخلاقی است.

آسیب‌ پذیری‌های امنیتی

اکثر ابزارهایی که به ادعای هک کردن حساب‌های کاربری استفاده می‌شوند، در واقع می‌توانند به سیستم‌های شما آسیب برسانند یا شما را در معرض خطر قرار دهند. این ابزارها ممکن است به عنوان بدافزار عمل کنند یا اطلاعات شخصی شما را به خطر بیندازند.

عدم اثربخشی و درستی اطلاعات

بسیاری از روش‌ها و ابزارهایی که به عنوان راه‌ حل‌های هک ارائه می‌شوند، ناکارآمد و حتی ممکن است تقلبی باشند. این ابزارها ممکن است اطلاعات نادرست یا ناکافی ارائه دهند و نمی‌توان به عملکرد آنها اعتماد کرد.

استفاده صحیح از ترموکس

ترموکس ابزاری برای فراهم کردن محیطی مشابه لینوکس بر روی دستگاه‌های اندرویدی است و به ‌طور قانونی و اخلاقی باید برای اهداف مفید و مشروع استفاده شود، از جمله برنامه ‌نویسی، توسعه نرم‌افزار، و انجام عملیات مدیریتی. استفاده صحیح و مشروع از این ابزارها می‌تواند به توسعه مهارت‌های فنی و استفاده بهینه از فناوری کمک کند.

برای ارتقاء امنیت حساب‌های کاربری و حفاظت از اطلاعات شخصی، توصیه می‌شود از روش‌های قانونی و اخلاقی استفاده کنید، مانند استفاده از رمزهای عبور قوی، فعال‌ سازی احراز هویت دو مرحله‌ای، و آموزش‌های مربوط به امنیت سایبری بهترین روش های ایمن ساختن حساب کاربری اینستاگرام است.

استفاده از ترموکس برای هک کردن حساب‌های کاربری، از جمله اینستاگرام، نادرست و غیرقانونی است و به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. برای هک کردن حساب‌های اینستاگرام با ترموکس، مراحل زیر به طور عمومی توضیح داده می‌شود:

نصب و تنظیم ترموکس: ابتدا باید ترموکس را بر روی دستگاه اندرویدی خود نصب کنید و سپس پکیج‌های مورد نیاز را به‌روزرسانی و نصب کنید. دستورات زیر برای به‌روزرسانی و نصب ابزارهای پایه استفاده می‌شوند:

برای هک کردن، نیاز به ابزارهای خاصی است که معمولاً از منابع آنلاین دریافت می‌شوند. برای مثال، با استفاده از دستور wget https://github.com/fuck3erboy/instahack.git، می‌توانید ابزار Instahack را از گیت‌هاب دانلود کنید. سپس با تغییر دایرکتوری و بررسی محتویات، فایل‌های لازم را پیدا خواهید کرد.

محتویات شامل فایل‌هایی مانند Pass.txt برای لیست پسوردها، Proxy.txt برای پروکسی‌ها، و Instahack.py برای اجرای حملات هک است. برای شروع حمله، از دستور python hackinsta.py استفاده می‌شود.

سپس نام کاربری هدف را وارد کرده و تنظیمات لازم برای استفاده از پروکسی و تأخیر بین تلاش‌ها را انجام دهید. توجه داشته باشید که استفاده از چنین روش‌هایی به شدت غیراخلاقی و غیرقانونی است و می‌تواند منجر به مشکلات قانونی و امنیتی برای شما و دیگران شود. همچنین، بسیاری از این روش‌ها به دلیل تغییرات مداوم در سیستم‌های امنیتی و الگوریتم‌های محافظت از حساب‌ها، ممکن است ناکارآمد یا نادرست باشند. برای مسائل مربوط به حساب‌های کاربری، بهتر است از روش‌های قانونی و رسمی برای بازیابی و مدیریت حساب‌ها استفاده کنید.

مزایای استفاده از ترموکس

ترموکس (Termux) به عنوان یک شبیه‌ساز ترمینال برای سیستم‌عامل اندروید، مزایای متعددی دارد که آن را به ابزار مفیدی برای توسعه‌دهندگان، مدیران سیستم، و کاربران تکنولوژی تبدیل کرده است. در اینجا به برخی از مزایای کلیدی ترموکس اشاره می‌کنیم:

دسترس‌پذیری محیط لینوکس بر روی اندروید
ترموکس به کاربران این امکان را می‌دهد که محیطی مشابه لینوکس را بر روی دستگاه‌های اندرویدی خود تجربه کنند. این به ویژه برای کسانی که نیاز به استفاده از ابزارهای خط فرمان و اسکریپت‌های لینوکسی دارند، مفید است.

بدون نیاز به روت کردن دستگاه
برخلاف بسیاری از ابزارهای مشابه، ترموکس نیازی به روت کردن دستگاه ندارد. این ویژگی به کاربران اجازه می‌دهد بدون انجام عملیات پیچیده و با خطرات امنیتی کمتر، از امکانات ترموکس استفاده کنند.

مدیریت بسته‌ها با APT
ترموکس از سیستم مدیریت بسته APT استفاده می‌کند که مشابه با توزیع‌های لینوکسی مانند دبیان و اوبونتو است. به این صورت که کاربران می توانند به راحتی بسته‌های نرم‌افزاری مورد نیاز خود را نصب و به‌روزرسانی کنند.

پشتیبانی از زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف
ترموکس از زبان‌های برنامه‌نویسی مختلفی مانند Python، Ruby، Node.js، Perl، و C/C++ پشتیبانی می‌کند. این ویژگی به برنامه‌نویسان این امکان را می‌دهد که با زبان‌های مورد علاقه خود بر روی دستگاه اندرویدی خود کدنویسی کنند.

قابلیت سفارشی‌سازی محیط
کاربران می‌توانند محیط ترموکس را با استفاده از شل‌های مختلف مانند Bash و Zsh سفارشی کنند. همچنین می‌توانند از ابزارهایی مانند tmux و screen برای مدیریت چندین پنجره ترمینال به طور همزمان استفاده کنند.

پشتیبانی از ابزارهای شبکه و امنیت
ترموکس به کاربران این امکان را می‌دهد که از ابزارهای شبکه‌ای و امنیتی مانند SSH، wget ، و curl استفاده کنند. این ویژگی‌ها به مدیران سیستم و تحلیل‌گران امنیتی کمک می‌کند تا به راحتی به سرورها متصل شوند و داده‌ها را مدیریت کنند.

قابلیت استفاده در حالت آفلاین
با نصب و پیکربندی صحیح، بسیاری از امکانات ترموکس می‌توانند به صورت آفلاین نیز مورد استفاده قرار گیرند. این ویژگی به کاربران این امکان را می‌دهد که در شرایطی که به اینترنت دسترسی ندارند، همچنان از ابزارهای موجود بهره‌برداری کنند.

حجم کم و به‌روزرسانی‌های منظم
ترموکس به دلیل حجم کم و به‌روزرسانی‌های منظم، به کاربران این امکان را می‌دهد که از جدیدترین امکانات و بسته‌های نرم‌افزاری بهره‌برداری کنند، بدون اینکه نیاز به فضای زیادی بر روی دستگاه خود داشته باشند.

قابلیت یادگیری و آزمایش
برای افرادی که به یادگیری و آزمایش سیستم‌های لینوکسی و برنامه‌نویسی علاقه‌مند هستند، ترموکس یک محیط آموزشی عالی فراهم می‌کند که به راحتی در دستگاه‌های اندرویدی قابل استفاده است.

این ویژگی‌ها و مزایا نشان‌دهنده قدرت و کاربردهای گسترده ترموکس به عنوان یک ابزار شبیه‌ساز ترمینال در سیستم‌عامل اندروید هستند، که به کاربران امکان می‌دهند تا از محیط‌های لینوکسی و امکانات برنامه‌نویسی در گوشی‌های خود بهره‌برداری کنند.

چه کسانی می توانند از ترموکس استفاده کنند؟

ترموکس (Termux) به دلیل ویژگی‌های خاص و کاربردهای گسترده‌اش، برای گروه‌های مختلفی از کاربران مفید است. در ادامه، سه گروه اصلی از کاربران که می‌توانند از ترموکس بهره‌برداری کنند، معرفی شده‌اند:

برنامه‌نویسان

برنامه‌نویسان و افرادی که قصد دارند برنامه‌نویس شوند، می‌توانند از ترموکس به عنوان یک ابزار ضروری استفاده کنند. ترموکس از زبان‌های برنامه‌نویسی مختلفی مانند Python، C/C++، JavaScript، و Ruby پشتیبانی می‌کند. این ابزار به برنامه‌نویسان امکان می‌دهد که کدهای خود را در یک محیط لینوکسی مشابه، حتی روی دستگاه‌های اندرویدی، بنویسند و اجرا کنند. همچنین، استفاده از رابط خط فرمان (CLI) در ترموکس به برنامه‌نویسان کمک می‌کند تا با ابزارهای خط فرمان و تکنیک‌های توسعه نرم‌افزار آشنا شوند.

متخصصان امنیت سایبری و هک

برای کسانی که به امنیت سایبری و هک علاقه‌مند هستند، ترموکس یک ابزار بسیار مفید است. این اپلیکیشن به شما این امکان را می‌دهد که به ابزارهای امنیتی و تحلیل‌گری مختلف دسترسی پیدا کنید و از طریق تلفن همراه خود با آنها کار کنید. ترموکس می‌تواند به شما در یادگیری مفاهیم امنیت سایبری، اجرای اسکریپت‌ها، و انجام تست‌های امنیتی کمک کند. به خصوص برای افرادی که به کامپیوتر دسترسی ندارند، ترموکس به عنوان یک جایگزین مناسب و کاربردی برای یادگیری و تمرین مهارت‌های امنیت سایبری ارائه می‌شود.

هکرها

هکرها، چه حرفه‌ای و چه آماتور، ممکن است از ترموکس به عنوان یک ابزار کلیدی در تجهیزات خود استفاده کنند. این اپلیکیشن به هکرها این امکان را می‌دهد که ابزارهای مختلف هک و تحلیل شبکه را روی گوشی‌های هوشمند خود نصب و استفاده کنند. با توجه به این که ترموکس ابزارهای متعددی را از طریق خط فرمان ارائه می‌دهد، هکرها می‌توانند از این امکانات برای تست‌های نفوذ، اجرای اسکریپت‌های هک، و تحلیل آسیب‌پذیری‌ها استفاده کنند. اگر شما یک هکر هستید یا علاقه‌مند به این حوزه، ترموکس می‌تواند ابزاری بسیار کاربردی و قابل توجه برای شما باشد.

یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های سازمان‌ها و کاربرانی که از تجهیزات فورتی‌نت، به‌ویژه فایروال‌های فورتی‌گیت استفاده می‌کنند، بلاک شدن این دستگاه‌هاست. زمانی که یک دستگاه فورتی‌نت بلاک می‌شود؛ به طور که امنیت سازمان با تهدید بزرگی مواجه میشود.

بلاک شدن فایروال های سیسکو و سوفوس نیز از این قاعده مستثنا نیستند و ممکن است با کوچک ترین اهمال کاری توسط تیم فنی و یا آی تی فایروال و یا سایر تجهیزات شبکه برند فورتی نت بلاک شوند و سازمان شما را با مشکل جدی مواجه کنند.

بلاک شدن فورتی‌گیت

زمانی که یکی از دستگاه های فورتی‌نت به دلایل مختلف به لیست سیاه این کمپانی وارد می‌شود، تمامی خدمات پشتیبانی و به‌روزرسانی آن قطع می‌شود. این دستگاه دیگر قادر به استفاده از سرویس‌های فورتی‌گارد نخواهد بود و حتی اگر لایسنس جدیدی برای آن خریداری شود، باز هم قادر به دریافت خدمات نیست.

بهتر است بدانید، معمولاً این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که دستگاه‌ها به‌طور مستقیم از طریق اینترنت ایران (IP ایران) به سرورهای فورتی‌گارد متصل شوند، در این هنگام به دلیل تحریم های سیاسی و اقتصادی و از همه مهم تر بنا به دلایل امنیتی فورتی نت دستگاه بلاک میشود.

هنگامی که دستگاه های فورتی گیت توسط کمپانی فورتی نت بلاک میشود؛ پشتیبانی و خدمات آن به‌طور کامل قطع می‌شود و حتی خرید لایسنس جدید نمی‌تواند مشکل را حل کند. بنابراین، جلوگیری از بلاک شدن تجهیزات فورتی‌نت نه‌تنها برای حفظ عملکرد سیستم‌ها، بلکه برای امنیت و سلامت اطلاعات سازمان‌ها نیز حیاتی است.

البته بهتر است بدانید در صورت بلاک شدن فایروال های فورتی گیت دستگاه همچنان میتواند از خدمات لایسنس آفلاین استفاده کند و از شبکه شما مراقبت کند.

چرا دستگاه‌های فورتی نت بلاک می‌شوند؟

دلایل مختلفی می‌تواند باعث بلاک شدن تجهیزات فورتی‌نت شود. در اینجا به برخی از رایج‌ترین دلایلی که منجر به بلاک شدن دستگاه های فورتی نت شوند، میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

1. اتصال به سرورهای فورتی‌گارد از طریق اینترنت ایران

یکی از اصلی‌ترین دلایل بلاک شدن تجهیزات فورتی‌نت، اتصال مستقیم به سرورهای فورتی‌گارد از طریق اینترنت ایران است. این اتصال، به دلیل محدودیت‌های امنیتی و جغرافیایی، باعث ورود دستگاه‌ها به لیست سیاه میشود. از این رو برای جلوگیری از این موضوع، استفاده از بسترهای امن برای ارتباط با فورتی‌گارد ضروری است.

2. استفاده از بسترهای غیر مطمئن برای ارتباط با فورتی‌گارد

اگر از بسترهای ارتباطی ناامن و غیر مطمئن برای ارتباط با سرورهای فورتی‌گارد استفاده شود، احتمال بلاک شدن دستگاه‌ها افزایش می‌یابد. استفاده از بسترهای امن و پایدار می‌تواند ریسک این مشکل را به حداقل برساند.

چگونه می‌توان از بلاک شدن تجهیزات فورتی نت جلوگیری کرد؟

برای جلوگیری از بلاک شدن دستگاه‌های فورتی نت، ضروری است که از خدمات یک تیم فنی متخصص و مجرب بهره‌مند شوید. یک تیم فنی حرفه‌ای می‌تواند با تنظیمات دقیق و استفاده از بسترهای ارتباطی امن، از بروز احتمال بلاک شدن دستگاه شما جلوگیری کند.

به همین منظور شرکت داریا با فراهم آوردن زیرساخت‌های امن و متخصص فنی در زمینه کانفیگ دستگاه و ارائه خدمات، تضمین می‌کند که تجهیزات شما به‌طور مستمر و بدون مشکل به سرورهای فورتی‌گارد متصل شوند و به صورت مداوم بروزرسانی شوند.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با دلایل بلاک شدن فایروال فورتی نت کلیک کنید.

خدمات شرکت داریا

شرکت داریا با به‌کارگیری بهترین فناوری‌ها و ابزارها، از امنیت و سلامت دستگاه‌های فورتی‌نت شما حفاظت می‌کند. تیم فنی ما با تجربه و آگاهی عمیق از چالش‌های این حوزه، همواره راهکارهای به‌روز و مؤثری برای جلوگیری از بلاک شدن ارائه می‌دهد. تیم داریا تضمین میکند که دستگاه‌های شما از خطرات بلاک شدن در امان بمانند؛ به شرطی که کاربران سازمان به هیچ عنوان تغییراتی در تنظیمات دستگاه انجام ندهند. در غیر این صورت تیم فنی داریا هیچ مسئولیتی در قبال این موضوع ندارد.

چگونه می‌توان متوجه شد که دستگاه فورتی ‌گیت بلاک شده است؟

برای تشخیص بلاک شدن دستگاه فورتی‌گیت، می‌توان از محیط مدیریتی دستگاه استفاده کرد. اگر در صفحه داشبورد دستگاه به جای WAN IP، پرچم ایران نمایش داده شود یا در بخش FortiGuard وضعیت “Not Registered”  ظاهر گردد، احتمالاً دستگاه شما بلاک شده است.

مطمئن ترین روش برای بررسی بلاک شدن دستگاه

اگر مشکوک به بلاک شدن دستگاه خود هستید، بهترین راه برای اطمینان از وضعیت آن، مشاوره با تیم فنی و مهندسی داریا است. کارشناسان ما می‌توانند وضعیت دقیق دستگاه شما را بررسی کرده و در صورت بروز هرگونه مشکل، اقدامات فوری برای رفع آن انجام دهند.

سرویس‌های فورتی گارد در صورت بلاک شدن

حتی در صورتی که دستگاه شما بلاک شود، همچنان قادر خواهید بود از برخی سرویس‌های آفلاین فورتی‌گارد استفاده کنید. این سرویس‌ها به شما این امکان را می‌دهند که دستگاه خود را به‌روز نگه‌دارید و از دیتابیس‌های امنیتی به‌طور مستقل، بدون اینکه نیاز به اتصال مستقیم به سرورهای فورتی‌گارد داشته باشید، استفاده کنید.

نتیجه‌گیری

بلاک شدن تجهیزات فورتی‌نت می‌تواند تهدیدی جدی برای امنیت شبکه‌ها و سازمان‌ها باشد. از این رو اگر نگران بلاک شدن تجهیزات فورتی‌نت خود هستید و به دنبال راهکاری مطمئن می‌گردید، همین حالا با تیم فنی داریا به شماره 0416224 تماس بگیرید و از خدمات مشاوره و پشتیبانی تخصصی برخوردار شوید.

امروزه امنیت شبکه‌های کامپیوتری برای هر سازمان و کسب‌وکاری به یک ضرورت تبدیل شده است؛ دلیل اصلی این ضرورت پا به عرصه گذاشتن تهدیدات و حملات سایبری پیچیده و خطرناک است. از این رو می‌توان گفت با توجه به پیشرفت‌های فناوری و وابستگی روزافزون به سیستم‌های دیجیتال، هر گونه نقص در امنیت شبکه و تجهیزات امنیت شبکه می‌تواند باعث آسیب‌های جدی از جمله سرقت اطلاعات، خرابکاری در سیستم‌ها و حتی اختلالات گسترده در عملیات روزانه سازمان‌ها شود.

تعریف شبکه

شبکه به مجموعه‌ای از اجزای متصل به هم گفته می‌شود که از طریق راه‌های ارتباطی قادر به تبادل اطلاعات و منابع هستند. این اجزا می‌تواند شامل دستگاه‌ها، کامپیوترها، سرورها و سایر سیستم‌ها باشند که از طریق پروتکل‌ها و استانداردهای خاص با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

همچنین شبکه‌های کامپیوتری مجموعه‌ای از دستگاه‌ها و سیستم‌هایی هستند که از طریق ارتباطات الکترونیکی به هم متصل می‌شوند تا امکان انتقال داده‌ها و منابع را فراهم کنند. این ارتباطات می‌تواند به صورت فیزیکی (مانند کابل‌های شبکه) یا بی‌سیم توسط Wi-Fi یا بلوتوث انجام شود.

شبکه‌ها می‌توانند به صورت محلی (LAN) برای اتصال دستگاه‌ها در یک مکان خاص یا به صورت گسترده (WAN) برای ارتباطات بین مناطق جغرافیایی مختلف ایجاد شوند. در شبکه‌های کامپیوتری، پروتکل‌ها قوانین خاصی برای مدیریت ارسال و دریافت داده‌ها، هماهنگی بین دستگاه‌ها و حفظ امنیت و یکپارچگی اطلاعات وجود دارد.

امنیت شبکه‌ های کامپیوتری به چه صورت انجام میشود؟

امنیت شبکه‌های کامپیوتری از طریق ترکیب ابزارها و تکنیک‌های مختلف انجام می‌شود که هدف آن حفاظت از داده‌ها، زیرساخت‌ها و سیستم‌ها در برابر تهدیدات سایبری است. این امنیت با استفاده از فایروال ها برای مسدود کردن ترافیک مشکوک و سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS) برای شناسایی و جلوگیری از حملات استفاده می‌شود.

همچنین، رمزنگاری داده‌ها برای محافظت از اطلاعات حساس در زمان انتقال، ذخیره ‌سازی و مدیریت هویت برای کنترل دسترسی کاربران از دیگر روش‌های امنیتی هستند. علاوه بر این، نظارت و تحلیل ترافیک شبکه به شناسایی و توقف هرگونه فعالیت مشکوک یا غیرعادی کمک می‌کند و از نفوذ به شبکه جلوگیری می‌کند.

اهمیت امنیت شبکه‌های کامپیوتری

شبکه‌های کامپیوتری به عنوان ستون فقرات ارتباطات سازمان‌ها عمل می‌کنند. از ذخیره و انتقال اطلاعات حساس تا دسترسی به منابع کلیدی، هر چیزی که در یک شبکه کامپیوتری انجام می‌شود باید از نظر امنیتی محافظت شود. این امنیت نه تنها به حفظ اطلاعات حساس کمک می‌کند بلکه از اختلالات در سیستم‌ها و حملات سایبری جلوگیری می‌کند.

مزایای امنیت شبکه های کامپیوتری

امنیت شبکه‌های کامپیوتری مزایای متعددی دارد که به حفاظت از اطلاعات و تضمین عملکرد صحیح شبکه‌ها کمک می‌کند. برخی از مهم ‌ترین مزایای امنیت شبکه عبارتند از:

1. حفاظت از داده‌های حساس : سیستم امنیت شبکه از اطلاعات حیاتی سازمان‌ها و افراد در برابر دسترسی‌های غیرمجاز و حملات سایبری محافظت می‌کند.
2. پیشگیری از حملات سایبری: با استفاده از تجهیزات امنیت شبکه، سیستم‌های تشخیص نفوذ و رمزنگاری، از شبکه‌ها در برابر تهدیدات مختلف از جمله ویروس‌ها، بدافزارها و حملات DDoS محافظت میکنند.
3. حفظ یکپارچگی داده‌ها: امنیت شبکه اطمینان می‌دهد که داده‌ها در حین انتقال یا ذخیره‌سازی دستکاری نمی‌شوند و صحت اطلاعات حفظ می‌شود.
4. کاهش هزینه‌ها : با پیشگیری از حملات و نفوذها، هزینه‌های ناشی از خسارات مالی، از دست دادن داده‌ها و اختلالات شبکه کاهش می‌یابد.

تهدیدات رایج در امنیت شبکه‌های کامپیوتری

1. بدافزارها و ویروس‌ها بدافزارها و ویروس‌ها از مهم‌ترین تهدیدات امنیتی برای شبکه‌های کامپیوتری هستند. این نرم‌افزارهای مخرب می‌توانند به سیستم‌های شبکه نفوذ کرده و اطلاعات حساس را سرقت کنند، یا حتی باعث خرابی سیستم‌ها و ایجاد اختلال در عملیات شوند.
2. حملات DDoS (Distributed Denial of Service) حملات DDoS می‌توانند شبکه‌ها و سرورها را با ارسال حجم عظیمی از ترافیک به سمت آنها مورد حمله قرار دهند و باعث از کار افتادن سرویس‌ها و ایجاد اختلال در دسترسی کاربران شوند.
3. نفوذ به شبکه‌ها (Hacking) هکرها با استفاده از ضعف‌های امنیتی در شبکه‌ها به اطلاعات حساس دسترسی پیدا می‌کنند. این نوع حملات می‌تواند منجر به سرقت اطلاعات، تغییر داده‌ها یا حتی تخریب سیستم‌ها شود.
4. سرقت هویت سرقت هویت از طریق فیشینگ و حملات مشابه می‌تواند اطلاعات شخصی کاربران را به سرقت برده و برای مقاصد مختلف از جمله کلاهبرداری و … استفاده شود.

راهکارهای امنیتی برای حفاظت از شبکه‌های کامپیوتری

برای حفاظت از شبکه‌های کامپیوتری در برابر تهدیدات مختلف، راهکارهای امنیتی متعددی وجود دارد که به تقویت امنیت و جلوگیری از نفوذهای احتمالی کمک می‌کنند. برخی از مهم‌ترین این راهکارها عبارتند از:

1. استفاده از فایروال‌ها فایروال‌ها یکی از مهم‌ترین ابزارهای امنیتی برای جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز به شبکه‌ها هستند. این سیستم‌ها به‌طور مداوم ترافیک ورودی و خروجی شبکه را مانیتور کرده و در صورت شناسایی تهدیدات، دسترسی‌های غیرمجاز را مسدود می‌کنند.
2. رمزنگاری اطلاعات رمزنگاری اطلاعات به شما این امکان را می‌دهد که داده‌های حساس خود را حتی در صورت دسترسی غیرمجاز محافظت کنید. با استفاده از پروتکل‌های رمزنگاری مانند SSL/TLS، می‌توانید از امنیت اطلاعات هنگام انتقال آن‌ها در شبکه اطمینان حاصل کنید.
3. نرم‌افزار ضد ویروس استفاده از نرم‌افزارهای ضد ویروس به ‌طور منظم برای شناسایی و حذف بدافزارها و ویروس‌ها بسیار ضروری است. این نرم‌افزارها می‌توانند فایل‌های مشکوک را اسکن کرده و از نفوذ تهدیدات به سیستم جلوگیری کنند.
4. کنترل دسترسی و مدیریت هویت (IAM) استفاده از سیاست‌های مدیریت دسترسی و احراز هویت قوی برای اطمینان از دسترسی فقط به کاربران مجاز و مدیریت دقیق سطح دسترسی‌ها.
5. آموزش و آگاهی کارکنان یکی از مهم‌ترین عواملی که می‌تواند به کاهش تهدیدات امنیتی کمک کند، آموزش کارکنان در خصوص خطرات و تهدیدات موجود است. آموزش‌های منظم در مورد فیشینگ، استفاده از رمز عبور قوی، و اصول کلی امنیت سایبری می‌تواند جلوی بسیاری از حملات را بگیرد.
6. پیکربندی امن تجهیزات شبکه پیکربندی صحیح و ایمن تجهیزات شبکه نظیر روترها و سوئیچ‌ها می‌تواند از حملات سوءاستفاده از تنظیمات پیش‌فرض جلوگیری کند. همچنین، بروزرسانی‌های منظم تجهیزات شبکه به منظور رفع آسیب‌پذیری‌ها ضروری است.
7. سیستم‌های تشخیص و پیشگیری از نفوذ (IDS/IPS) سیستم‌های IDS و IPS می‌توانند تهدیدات را در شبکه شناسایی کرده و در صورت لزوم، به طور خودکار اقدامات پیشگیرانه انجام دهند. این سیستم‌ها می‌توانند به شناسایی الگوهای غیرمعمول و ترافیک مخرب کمک کنند.
   

   IPS چیست؟

8. بروزرسانی و پچ‌های امنیتی اعمال به ‌موقع پچ‌های امنیتی برای سیستم‌عامل‌ها، نرم‌افزارها و دستگاه‌ها، از آسیب‌پذیری‌های موجود در شبکه جلوگیری می‌کند.
9. استفاده از VPN استفاده از شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) برای ایجاد ارتباطات امن و محافظت از داده‌ها هنگام انتقال آن‌ها از طریق شبکه‌های عمومی از دیگر راهکارهای امنیتی برای حفاظت از شبکه های کامپیوتری به شمار می رود.

مشکلات امنیتی در شبکه‌های کامپیوتری

امنیت شبکه‌های کامپیوتری به مجموعه‌ای از تدابیر و فرآیندها گفته می‌شود که هدف آن محافظت از سیستم‌ها، داده‌ها و ارتباطات شبکه در برابر تهدیدات داخلی و خارجی است. این تهدیدات می‌توانند شامل حملات سایبری، نفوذها، ویروس‌ها، بدافزارها و سایر آسیب‌های امنیتی باشند که باعث آسیب به داده‌ها و اختلال در عملکرد شبکه می‌شوند. یکی از مهم‌ترین جنبه‌های امنیت شبکه، جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات حساس است که می‌تواند باعث نقض حریم خصوصی کاربران یا سازمان‌ها شود.

مشکلات امنیتی در شبکه‌های کامپیوتری می‌توانند به تهدیدات مختلفی از جمله نفوذ به سیستم‌ها، دسترسی غیرمجاز به داده‌ها و اختلال در عملکرد شبکه منجر شوند. برخی از مهم‌ترین مشکلات امنیتی عبارتند از:

1. نفوذ به شبکه‌ها: حملات از طریق آسیب‌پذیری‌های موجود در سیستم‌ها و دستگاه‌های شبکه، مانند ضعف‌های نرم‌افزاری یا تنظیمات نادرست، می‌تواند به هکرها اجازه دهد تا به شبکه‌های کامپیوتری نفوذ کنند و داده‌ها یا منابع را به سرقت ببرند.
2. حملات DoS و حملات DDoS: در این حملات، مهاجم با ایجاد ترافیک بیش از حد به سمت سرورها و سیستم‌ها، منابع شبکه را مختل کرده و باعث از دسترس خارج شدن خدمات می‌شود. حملات DDoS از چندین سیستم برای حمله به یک هدف استفاده می‌کنند و می‌توانند آسیب‌پذیری بیشتری ایجاد کنند.
3. بدافزارها و ویروس‌ها: نرم‌افزارهای مخرب نظیر ویروس‌ها، تروجان‌ها و کرم‌ها می‌توانند به سیستم‌ها آسیب رسانده، داده‌ها را مخدوش کرده یا حتی شبکه‌ها را آلوده کنند. این نرم‌افزارها معمولاً از طریق ایمیل‌های فیشینگ، سایت‌های آلوده یا اپلیکیشن مخرب وارد سیستم می‌شوند.
4. سرقت هویت و فیشینگ: هکرها ممکن است از تکنیک‌های مهندسی اجتماعی برای فریب کاربران و به ‌دست آوردن اطلاعات حساس مانند نام کاربری، رمز عبور و اطلاعات بانکی استفاده کنند. این نوع حملات به ‌ویژه از طریق ایمیل‌ها و وب‌ سایت‌های جعلی انجام می‌شود.
5. عدم رمزنگاری داده‌ها: عدم استفاده از رمزنگاری مناسب برای داده‌ها می‌تواند به هکرها این امکان را بدهد که داده‌های حساس را در حین انتقال یا ذخیره‌سازی به ‌سرقت ببرند و از آن سوءاستفاده کنند.
6. خطاهای انسانی: یکی از بزرگ ‌ترین مشکلات امنیتی، خطاهای انسانی است که شامل پیکربندی نادرست، استفاده از رمز عبورهای ضعیف یا عدم آگاهی کاربران از تهدیدات امنیتی است.

برای مقابله با این مشکلات، باید از تدابیر امنیتی مانند فایروال های سخت افزاری از جمله برندهای فورتی گیت و سوفوس برای تشخیص نفوذ، رمزنگاری و آموزش مداوم کاربران استفاده کرد تا به این ترتیب از شبکه‌های کامپیوتری محافظت کنید.

جمع بندی

امنیت شبکه‌های کامپیوتری دیگر یک انتخاب نیست، بلکه یک ضرورت برای هر سازمان است. با توجه به تهدیدات پیچیده و خطرات روزافزون، سازمان‌ها باید از روش‌های متنوع و ابزارهای امنیتی برای حفاظت از شبکه‌ها، داده‌ها و اطلاعات حساس خود استفاده کنند. با آموزش کارکنان، استفاده از ابزارهای امنیتی مناسب و پیاده‌سازی استراتژی‌های امنیتی موثر، می‌توان از تهدیدات احتمالی جلوگیری کرده و از اطلاعات ارزشمند خود در برابر حملات سایبری محافظت کرد.