همه ی نوشته های:Ms Sobhani

پروتکل (Protocol) های شبکه را می توان مجموعه ای از قوانین و توافقات دانست که برای ارتباط و تبادل داده بین سیستم های مختلف در داخل شبکه کامپیوتری استفاده می شوند.

پروتکل شبکه چیست؟

پروتکل شبکه مجموعه‌ای از قوانین و استانداردهای دقیق است که نحوه ارسال، دریافت و پردازش داده‌ها را در یک شبکه کامپیوتری تعیین می‌کند. این پروتکل‌ها در قالب لایه‌های مشخص عمل کرده و وظایفی مانند آدرس‌دهی، مسیریابی، کنترل جریان داده، تشخیص و اصلاح خطاها، هماهنگ‌سازی ارتباطات و مدیریت امنیت را بر عهده دارند. هر پروتکل با تعریف ساختار پکت‌های داده، نحوه تبادل اطلاعات و الزامات ارتباطی، امکان تعامل مؤثر بین دستگاه‌ها و سیستم‌های مختلف را فراهم می‌سازد.

انواع پروتکل شبکه

پروتکل‌های شبکه بر اساس عملکرد و سطح عملیاتی خود در دسته‌های مختلفی قرار می‌گیرند. برخی از مهم‌ترین انواع پروتکل‌های شبکه عبارتند از:

• پروتکل‌ های ارتباطی: TCP، UDP
• پروتکل ‌های مسیریابی(روتینگ): OSPF، BGP، RIP
• پروتکل‌ های آدرس‌دهی و نام‌گذاری: IP، DNS، DHCP
• پروتکل‌ های انتقال فایل: FTP، SFTP، TFTP
• پروتکل‌ های امنیتی: SSL/TLS، IPsec، SSH
• پروتکل ‌های مدیریت شبکه: SNMP، ICMP، ARP
• پروتکل‌ های بی‌سیم: Wi-Fi (IEEE 802.11)، Bluetooth، Zigbee

انواع پروتکل های ارتباطی

این پروتکل ها، وظیفه برقراری ارتباط بین سیستم ها یا دستگاه های داخل شبکه را دارند که قادر به پشتیبانی از انواع استاندارد های مخابراتی، از جمله آنالوگ و دیجیتال هستند. لیست انواع پروتکل های ارتباطی به شرح زیر است:

• پروتکل ARP یا Address Resolution Protocol
• پروتکل STP  یا Spanning Tree Protocol
• پروتکل NTP یا Network Time Protocol
• پروتکل IGMP یا Internet Group Management Protocol
• پروتکل SMTP یا Simple Mail Transfer Protocol
• پروتکل SSH یا Secure Socket Shell
• پروتکل BGP یا Border Gateway Protocol
• پروتکل OSPF یا Open Shortest Path First
• پروتکل FTP یا File Transfer Protocol
• پروتکل HTTP یا Hypertext Transfer Protocol
• پروتکل TCP/IP یا Transmission Control Protocol / Internet Protocol

انواع پروتکل های مدیریت شبکه

این پروتکل ها، برای نظارت و مدیریت سیستم های ارتباطی و بهبود عملکرد شبکه مورد استفاده قرار می گیرند که بر روی سرورها، مسیریاب ها، مودم ها و… تاثیر میگذارند؛ به طوری که بهترین مسیر انتقال داده را پیدا می کنند. لیست کامل پروتکل های مدیریتی به شرح زیر است:

• پروتکل SNMP یا Simple Network Management Protocol
• پروتکل SIP یا Session Initiation Protocol
• پروتکل RTP یا Real-time Transport Protocol
• پروتکل TLS یا Transport Layer Security
• پروتکل NTP یا Network Time Protocol

انواع پروتکل های امنیتی

این پروتکل ها، مانع نفوذ افراز غیرمجاز به شبکه می شوند و با رمزگذاری، امنیت شبکه را تامین کرده و از آن محافظت می کنند. در ادامه، با چند مورد از این پروتکل ها آشنا می شویم.

• IPSec یا Internet Protocol Security
• HTTPS یا Hypertext Transfer Protocol Secure
• SSL یا Secure Sockets Layer
• SSH یا Secure Sockets Layer
• SFTP یا  Secure File Transfer Protocol
• Kerberos یا  Computer Network Authentication Protocol

انواع پروتکل های روتینگ

این پروتکل ها که به آن‌ها پروتکل های مسیریابی نیز می گویند؛ توسط روتر ها برای برقراری ارتباط بین مبدا و مقصد استفاده می شوند که در ادامه، با چند مورد از این پروتکل ها آشنا می شویم.

• BGP یا Border Gateway Protocol
• EIGRP یا Enhanced Interior Gateway Routing Protocol
• OSPF یا Open Shortest Path First
• RIP یا Routing Information Protocol

آسیب پذیری پروتکل ها

آسیب پذیری پروتکل ها، شامل ضعف ها و مشکلات امنیتی آنها می شود که ممکن است منجر به نقص حریم خصوصی، ردیابی اطلاعات، تهدیدات امنیتی از جمله و دسترسی های غیر مجاز توسط افراد غیر مجاز شود.

کاربرد پروتکل‌ ها در امنیت شبکه

اصلی ترین وظیفه ی پروتکل ها، تضمین امنیت ارتباطات در شبکه است به طوری که، سیستم ها را مجبور به استفاده از رمزگذاری و مکانیزم های امنیتی می کند تا از تهدیدات و خطرات در امان بمانند.

و از دیگر کاربرد های پروتکل ها، می توان به افزایش کارایی شبکه اشاره کرد که آنها با تعیین قانون های صحیح و استفاده از فرمت های بهینه، سیستم ها را قادر به ارسال داده ها با سرعت بسیار بالا می کند.

همچنین بهتر است بدانید پروتکل ها، صحت اطلاعات انتقالی را تضمین می کنند به طوری که، با استفاده از قانون ها و فرمت های مشخص، داده ها به درستی و بدون خطا در شبکه منتقل می شوند؛ این کار با بررسی مکرر داده، از ابتدا تا انتهای ارسال و دریافت اطلاعات، صورت می گیرد.

نحوه عملکرد پروتکل

پروتکل‌ های شبکه مجموعه‌ای از قوانین استاندارد هستند که نحوه ارسال، دریافت و پردازش داده‌ها را در یک شبکه کامپیوتری مشخص می‌کنند. این پروتکل‌ها در لایه‌های مختلف مدل‌های شبکه مانند OSI وTCP/IP عمل می‌کنند و هر لایه وظایف خاصی را بر عهده دارد. فرآیند انتقال داده از لایه‌های بالایی، مانند لایه کاربرد (Application Layer)، آغاز شده و به تدریج از طریق لایه‌های پایین‌تر به لایه فیزیکی (Physical Layer) منتقل می‌شود، که در آن داده‌ها به سیگنال‌های الکتریکی، نوری یا امواج رادیویی تبدیل شده و در بستر ارتباطی ارسال می‌شوند.

در سمت گیرنده، این سیگنال‌ها مجدداً به داده‌های دیجیتال تبدیل شده و از طریق لایه‌های مختلف پردازش می‌شوند تا در نهایت به برنامه مقصد تحویل داده شوند.

پروتکل‌های شبکه برای مدیریت انتقال داده‌ها از تکنیک‌هایی مانند پکت‌بندی (Encapsulation)، کنترل جریان (Flow Control)، کنترل ازدحام (Congestion Control) و تشخیص و اصلاح خطا (Error Detection & Correction)‌ استفاده می‌کنند.

به طور خلاصه، در برقراری ارتباط و تبادل اطلاعات، سیستم ها بر اساس قوانین تعیین شده در پروتکل ها، داده ها را بسته بندی کرده و به حالت پکت در می آورند و آنها را به صورت موازی یا سریالی به شبکه ارسال می کنند و پس از دریافت پکت‌ها توسط دستگاه مقصد بر اساس فرمت های مشخص شده پروتکل، آنالیز و بازسازی می شوند.

خطرات تهدید کننده پروتکل شبکه

بسیاری از خطرات و تهدیداتی که سیستم ها با آن مواجه می شوند، در بستر شبکه اتفاق می افتد و حملات سایبری، ویروس ها، بدافزارها، تروجان ها و… نمونه هایی از این تهدیدات هستند که با آسیب رساندن به رم یا پردازنده سیستم، باعث ایجاد اختلال در عملکرد و حتی از بین رفتن منابع یک شبکه می شوند.

پروتکل‌ های شبکه توسط کدام سازمان منتشر می شوند؟

سازمان ها و گروه های تخصصی مانند ISO ،IEEE ،IETF و ITU وجود دارند که در زمینه شبکه و ارتباطات، جهت استاندارد سازی و تعریف پروتکل ها تلاش می کنند و انواع مختلف پروتکل های شبکه را منتشر میکنند.

آینده پروتکل های شبکه

با پیشرفت و گستردگی روز افزون تکنولوژی، نیازهای جدیدی در حوزه ارتباطات مطرح خواهند شد که نیازمند بهبود و توسعه پروتکل ها در زمینه عملکرد، سرعت، امنیت، سازگاری با تکاملات تکنولوژی و… هستند؛ از این رو روند استاندارد سازی و توسعه پروتکل های جدید توسط سازمان ها و گروه های تخصصی برای افزایش امنیت و بهبودی ارتباطات ادامه خواهد یافت.

شبکه‌ها امکان تبادل داده، اشتراک‌گذاری منابع، مدیریت ارتباطات و انجام فعالیت‌های روزمره را در محیط‌های مختلف فراهم می‌کنند. از اینترنت و شبکه‌های اجتماعی گرفته تا بانکداری الکترونیکی و اینترنت اشیاء، شبکه‌ها نقش کلیدی در بهبود کارایی، امنیت و سرعت ارتباطات دارند. در این مطلب، به بررسی کاربردهای شبکه و تأثیر آن در حوزه‌های مختلف می‌پردازیم.

شبکه چیست؟

شبکه در علوم کامپیوتر و مهندسی ارتباطات به مجموعه‌ای از دستگاه‌ها و سیستم‌های متصل به یکدیگر اطلاق می‌شود که قادر به تبادل اطلاعات و منابع به صورت بی‌سیم یا با استفاده از کابل‌های فیزیکی هستند. این دستگاه‌ها ممکن است شامل رایانه‌ها، سرورها، روترها، سوئیچ‌ها و دیگر تجهیزات ارتباطی باشند که از پروتکل‌های خاص برای ارسال و دریافت داده‌ها استفاده می‌کنند.

شبکه‌ها به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند، از جمله شبکه‌های محلی (LAN) که معمولاً در محدوده‌ای کوچک مانند یک ساختمان یا دفتر کار قرار دارند و شبکه‌های گسترده (WAN) که می‌توانند مسافتی طولانی مانند یک کشور یا حتی جهان را پوشش دهند. در شبکه‌ها، معماری‌ها و پروتکل‌های مختلفی مانندTCP/IP ، Ethernet ،Wi-Fi و VPN برای مدیریت انتقال داده‌ها، حفظ امنیت و بهینه‌سازی عملکرد شبکه استفاده می‌شود.

شبکه‌ها همچنین از نظر نوع اتصال می‌توانند به دو دسته اصلی تقسیم شوند: شبکه‌های سیمی که از کابل‌های فیزیکی برای اتصال استفاده می‌کنند و شبکه‌های بی‌سیم که از امواج رادیویی برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنند. در این سیستم‌ها، دستگاه‌ها می‌توانند داده‌ها را از طریق انتقال پکت‌ها  (Packet Switching)  یا دیگر تکنیک‌ها ارسال و دریافت کنند، که در نتیجه امکان اتصال و تعامل بی‌وقفه بین دستگاه‌ها و خدمات مختلف را فراهم میسازد.

تجهیزات شبکه چیست؟

تجهیزات شبکه به مجموعه ابزارهایی اطلاق می‌شود که برای ایجاد، مدیریت و نگهداری شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شوند. این تجهیزات به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شوند:

• سخت ‌افزار (Passive)
• نرم ‌افزار (Active)

تجهیزات سخت ‌افزاری (Passive)

تجهیزات سخت افزاری به طور عمده برای انتقال و ارسال داده‌ها بدون انجام پردازش خاصی طراحی شده‌اند. آن‌ها به طور معمول به عنوان اجزای پسیو شبکه عمل می‌کنند و تغییرات مستقیمی در داده‌ها ایجاد نمی‌کنند. مهم‌ترین تجهیزات پسیو شبکه شامل موارد زیر هستند:

• کابل‌ها (مثل کابل‌های فیبر نوری، کابل‌های اترنت، و کابل‌های کواکسیال)
• پورت‌ها و کانکتورها (اتصالات فیزیکی برای اتصال دستگاه‌ها)
• سوئیچ‌ها و جعبه‌های تقسیم (برای مدیریت کابل‌ها و مسیریابی سیگنال‌ها)
• کابینت‌ها و رک‌ها (برای نگهداری و نصب تجهیزات شبکه)
• اتصالات فیبر نوری و پچ‌کوردها (برای برقراری ارتباط بین تجهیزات شبکه)

تجهیزات نرم‌افزاری (Active)

تجهیزات نرم افزاری شبکه، وظیفه پردازش، مدیریت و بهینه‌سازی ترافیک شبکه را بر عهده دارند و معمولاً قابلیت‌های پیچیده‌تری مانند مسیریابی و امنیت را ارائه می‌دهند. از جمله این تجهیزات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• روترها (برای مسیریابی ترافیک داده‌ها بین شبکه‌های مختلف)
• سوئیچ‌ها (برای مدیریت و مسیریابی ترافیک در شبکه‌های محلی)
• فایروال‌ها (برای نظارت و محافظت از شبکه در برابر تهدیدات امنیتی)
• اکسس پوینت‌ها (برای ارائه دسترسی بی‌سیم به شبکه)
• مدیریت پهنای باند و سرورها (برای کنترل ترافیک، ذخیره‌سازی داده‌ها و اجرای سرویس‌های مختلف)
• وی ‌پی‌ ان ‌ها (برای ایجاد اتصال امن بین دستگاه‌ها و شبکه‌ها از طریق اینترنت)

تجهیزات نرم‌افزاری یا اکتیو شبکه معمولا هوشمند هستند و قادر به پردازش داده‌ها، اعمال سیاست‌های امنیتی و تجزیه و تحلیل ترافیک برای بهینه‌سازی عملکرد شبکه می‌باشند.

شرکت های ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

تاریخچه شبکه

تاریخچه شبکه به دوران اولیه‌ی توسعه‌ی فناوری اطلاعات و ارتباطات باز می‌گردد و روند تکامل آن در طول زمان به تدریج به ساختارهای پیچیده‌تری تبدیل شده است. در اینجا به مراحل مهم تاریخچه شبکه اشاره می‌کنیم:

• دهه 1960 – آغاز شبکه‌ها

در این دوران، مفهوم شبکه به عنوان یک روش برای اتصال سیستم‌های کامپیوتری به یکدیگر مطرح شد. در ابتدا، شبکه‌های اولیه به منظور به اشتراک‌گذاری منابع محاسباتی و تسهیل ارتباطات بین رایانه‌ها ساخته شدند. یکی از نخستین نمونه‌ها، ARPANET بود که توسط وزارت دفاع ایالات متحده (در اواخر دهه 1960) طراحی شد. هدف اصلی ARPANET تسهیل ارتباطات بین دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی در زمان جنگ سرد بود.

• دهه 1970 – تکامل پروتکل‌ها

در دهه 1970، شبکه‌های کامپیوتری به سرعت گسترش یافتند و مفهوم پروتکل‌های ارتباطی شکل گرفت.

TCP/IP، که در ابتدا در ARPANET مورد استفاده قرار گرفت، به پروتکلی استاندارد تبدیل شد. این پروتکل‌ها به دستگاه‌های مختلف اجازه می‌دهند تا به شیوه‌ای هم‌زمان و هماهنگ با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. پروتکل TCP/IP در اواخر دهه 1980 به طور رسمی برای اینترنت استفاده شد و سبب پیشرفت چشمگیری در گسترش شبکه‌های جهانی شد.

• دهه 1980 – توسعه شبکه‌های محلی   (LAN)

در این دوران، شبکه‌های محلی (LAN) برای استفاده در دفاتر، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی به سرعت رشد کردند. فناوری‌های مانند Ethernet در این زمان معرفی شدند که امکان انتقال داده‌ها را در فواصل کوتاه‌تر با سرعت‌های بالاتر فراهم کردند.

• دهه 1990 – پیدایش اینترنت عمومی

در اواسط دهه 1990، اینترنت به شکلی که امروز می‌شناسیم، گسترش یافت و به یک شبکه جهانی برای تبادل اطلاعات تبدیل شد.

WWW (شبکه جهانی وب) که توسط تیم برنرز لی در 1991 ایجاد شد، دسترسی به محتوای اینترنت را برای عموم مردم ساده‌تر کرد. در این زمان، اینترنت به سرعت رشد کرد و استفاده از آن به صورت جهانی رواج پیدا کرد.

• دهه 2000 و بعد از آن – شبکه ‌های اجتماعی و اینترنت موبایل

در دهه‌های اخیر، شبکه‌ها به طور قابل توجهی پیچیده‌تر شدند و ظهور شبکه‌های اجتماعی (مانند فیسبوک، توییتر و اینستاگرام ) و فناوری‌های بی‌سیم مانند Wi-Fi و  4G/5G موجب شد تا ارتباطات شبکه‌ای به صورت بی‌وقفه و در هر مکانی ممکن باشد. همچنین، با گسترش استفاده از دستگاه‌های هوشمند و اینترنت اشیاء (IoT)، شبکه‌ها به ابزاری اساسی برای اتصال میلیاردها دستگاه به یکدیگر تبدیل شدند.

این روند تکاملی از آغازین ‌ترین مراحل تا دنیای دیجیتال امروزی ادامه داشته است و همچنان شاهد تحولات جدید در دنیای شبکه‌ها خواهیم بود.

شبکه خصوصی چیست؟

شبکه خصوصی یا Private network به یک شبکه ارتباطی گفته می‌شود که دسترسی به آن محدود به گروه خاصی از کاربران یا دستگاه‌ها است و معمولاً برای انتقال داده‌ها و منابع داخلی یک سازمان یا مجموعه استفاده می‌شود. این شبکه‌ها می‌توانند به صورت فیزیکی مانند شبکه‌های (LAN) مجازی یا شبکه‌های VPN پیاده‌سازی شوند و معمولاً از طریق پروتکل‌های امنیتی نظیر رمزنگاری و فایروال‌ها از اطلاعات محافظت می‌کنند.

هدف اصلی شبکه‌های خصوصی فراهم کردن محیطی امن برای ارتباطات داخلی، به اشتراک‌گذاری منابع و داده‌ها و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز از طریق محدودسازی دسترسی کاربران خارجی است. در این شبکه‌ها، معمولاً از آدرس‌دهی خصوصی IP استفاده می‌شود و اتصال به شبکه‌های عمومی مانند اینترنت از طریق دروازه‌ها یا روترها کنترل می‌شود.

شبکه عمومی چیست؟

شبکه عمومی به یک شبکه ارتباطی گسترده و باز اطلاق می‌شود که برای استفاده عموم کاربران طراحی شده و دسترسی به آن بدون محدودیت‌های خاص امکان‌پذیر است. این شبکه‌ها شامل اینترنت، شبکه‌های مخابراتی و شبکه‌های Wi-Fi عمومی می‌شود و برای ارائه خدمات ارتباطی، انتقال داده و دسترسی به منابع مختلف به کار می‌روند.

در شبکه‌های عمومی، داده‌ها معمولاً از طریق زیرساخت‌های اشتراکی منتقل شده و به دلیل ماهیت باز آن‌ها، امنیت کمتری نسبت به شبکه‌های خصوصی دارند، مگر اینکه از روش‌های رمزنگاری، VPN یا سایر پروتکل‌های امنیتی برای حفاظت از داده‌ها استفاده شود. آدرس‌دهی در این شبکه‌ها معمولاً با  IPهای عمومی انجام می‌شود که امکان مسیریابی و ارتباط جهانی را فراهم می‌کند.

کاربرد شبکه

شبکه‌های کامپیوتری نقش اساسی در دنیای فناوری ایفا می‌کنند و در حوزه‌های مختلف کاربردهای گسترده‌ای دارند. برخی از مهم‌ترین کاربردهای شبکه عبارت‌اند از:

1. اشتراک‌گذاری منابع: شبکه‌ها امکان استفاده مشترک از منابعی مانند فایل‌ها، چاپگرها، سرورها و نرم‌افزارها را برای کاربران فراهم می‌کنند که منجر به کاهش هزینه‌ها و افزایش کارایی می‌شود.
2. ارتباطات و تبادل داده: شبکه‌ها پایه و اساس ارتباطات دیجیتال هستند و امکان ارسال و دریافت داده‌ها را از طریق ایمیل، پیام‌رسان‌ها، تماس‌های صوتی و تصویری، ویدئوکنفرانس‌ها و رسانه‌های اجتماعی فراهم می‌کنند.
3. دسترسی به اینترنت و سرویس‌های ابری: شبکه‌ها امکان اتصال به اینترنت را فراهم می‌کنند که به کاربران اجازه می‌دهد از خدمات آنلاین مانند موتورهای جستجو، رسانه‌های اجتماعی، سرویس‌های استریمینگ و سرویس‌های ابری مانند Google Drive و Dropbox استفاده کنند.
4. مدیریت و نظارت از راه دور: در صنایع و سازمان‌ها، شبکه‌ها امکان کنترل و مدیریت سیستم‌ها، سرورها، دستگاه‌های متصل از راه دور را فراهم می‌کنند که در امنیت، نظارت و بهره‌ وری نقش مهمی دارد.
5. بانکداری و تجارت الکترونیکی: شبکه‌ها بستر اصلی برای انجام تراکنش‌های مالی، خریدهای آنلاین، پرداخت‌های دیجیتال و سایر خدمات بانکداری الکترونیکی هستند.
6. آموزش و پژوهش: با کمک شبکه‌ها، آموزش مجازی، دسترسی به منابع علمی، برگزاری کلاس‌های آنلاین و پژوهش‌های بین‌المللی امکان‌پذیر شده است.
7. اینترنت اشیاء (IoT): شبکه‌ها زیرساخت اصلی ارتباطی برای دستگاه‌های هوشمند، سنسورها و سیستم‌های خودکار در خانه‌ها، کارخانه‌ها و شهرهای هوشمند را فراهم می‌کنند.
8. امنیت و نظارت: بسیاری از سیستم‌های امنیتی، از جمله دوربین‌های مداربسته، کنترل دسترسی و سیستم‌های هشدار، از شبکه‌های کامپیوتری برای انتقال داده‌ها و مدیریت امنیت استفاده می‌کنند.

به طور کلی، شبکه‌ها پایه اصلی ارتباطات مدرن را تشکیل می‌دهند و در تمامی حوزه‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات نقش کلیدی دارند.

انواع شبکه

انواع شبکه‌های کامپیوتری بر اساس محدوده جغرافیایی، معماری و مدل ارتباطی به چند دسته مختلف تقسیم می‌شوند که در ادامه به بررسی برخی از این شبکه ها میپردازیم:

انواع شبکه بر اساس محدوده جغرافیایی

• شبکه شخصی (PAN – Personal Area Network) این نوع شبکه برای ارتباطات با برد کوتاه بین دستگاه‌هایی مانند گوشی‌های هوشمند، لپ‌تاپ و ساعت‌های هوشمند استفاده می‌شود. نمونه رایج آن اتصال بلوتوث و Wi-Fi بین دستگاه‌های یک فرد است.
• شبکه محلی (LAN – Local Area Network) شبکه‌ای که در یک محدوده کوچک مانند یک ساختمان، اداره یا دانشگاه استفاده می‌شود و امکان اشتراک‌گذاری منابع مانند فایل‌ها و چاپگرها را فراهم میسازد.
• شبکه شهری (MAN – Metropolitan Area Network) این نوع شبکه محدوده جغرافیایی یک شهر یا منطقه را پوشش می‌دهد و معمولاً برای اتصال چندین شبکه محلی به یکدیگر استفاده می‌شود.
• شبکه گسترده (WAN – Wide Area Network) شبکه‌ای که مناطق جغرافیایی وسیع، مانند چندین شهر یا کشور را پوشش می‌دهد. اینترنت، نمونه‌ای از یک شبکه گسترده است.
• شبکه دانشگاهی یا پردیس (CAN – Campus Network) شبکه پردیس یا Campus Area Network (CAN) شامل مجموعه‌ای از شبکه‌های محلی (LAN) است که در یک محدوده خاص مانند دانشگاه، مجتمع تجاری یا شرکت گسترده شده‌اند. برخلاف MAN که مناطق شهری را پوشش می‌دهد، CAN معمولاً بین ۱ تا ۵ کیلومتر وسعت دارد.

انواع شبکه بر اساس معماری

• شبکه نظیر به نظیر (P2P – Peer-to-Peer) در این مدل، همه دستگاه‌ها (کامپیوترها) به‌طور مستقیم با یکدیگر ارتباط دارند و بدون نیاز به سرور مرکزی داده‌ها را به اشتراک می‌گذارند.
• شبکه مبتنی بر سرور (Client-Server) در این مدل، یک یا چند سرور وظیفه مدیریت و ارائه خدمات به کلاینت‌ها (کاربران) را بر عهده دارند. این مدل در سازمان‌های بزرگ کاربرد زیادی دارد.

انواع شبکه بر اساس روش ارتباطی

• شبکه باسیم (Wired Network) در این نوع شبکه، ارتباطات از طریق کابل‌هایی مانند کابل‌های فیبر نوری، کابل‌های مسی (Ethernet) یا کابل‌های کواکسیال انجام می‌شود که پایداری و امنیت بیشتری نسبت به شبکه‌های بی‌سیم دارد.
• شبکه بی‌سیم (Wireless Network) در این نوع شبکه، ارتباطات از طریق امواج رادیویی، مادون قرمز یا Wi-Fi انجام می‌شود. شبکه‌های موبایل (4G, 5G)، Wi-Fi و Bluetooth نمونه‌هایی از شبکه‌های بی‌سیم هستند.

به‌طور کلی، انتخاب نوع شبکه به نیازهای سازمان، کاربران و محیط عملیاتی بستگی دارد و هر کدام از این شبکه‌ها کاربردهای خاص خود را دارند.

بهترین نوع شبکه کدام است؟

شبکه‌های مختلفی با ساختارها و روش‌های ارتباطی گوناگون وجود دارند که هرکدام برای شرایط خاصی طراحی شده‌اند. با این ‌همه تنوع، ممکن است این پرسش مطرح شود که کدام نوع شبکه برای سازمان یا کسب‌وکار شما مناسب است؟

پاسخ این سوال بسیار ساده است، به این صورت که هیچ شبکه‌ای به‌عنوان بهترین گزینه برای همه ‌ی کسب و کارها وجود ندارد، چرا که انتخاب شبکه‌ی مناسب به عواملی مانند نیازهای عملیاتی، نوع داده‌های در حال تبادل و اهداف کلی سیستم بستگی دارد که شما می توانید از متخصصین فنی شرکت داریا برای طراحی و پیاده سازی مناسب ترین شبکه برای سازمان خود کمک بگیرید.

پیش از آنکه متخصصان شبکه در شرکت داریا اقدام به طراحی و پیاده‌سازی یک شبکه کنند؛ سوالات زیر را از شما میپرسند تا به این ترتیب بتوانند بر اساس نیاز شما بهترین سیستم را طراحی و پیاده سازی کنند.

• موارد استفاده از شبکه چیست؟
• چه تعداد کاربر و چه نوع دستگاه‌هایی از این شبکه استفاده خواهند کرد؟
• محدوده‌ی جغرافیایی تحت پوشش شبکه چند متر است؟

پس از مشخص کردن این عوامل، می‌توان مناسب ‌ترین نوع شبکه را انتخاب و بهترین روش‌های اتصال را برای بهینه‌سازی عملکرد آن به کار گرفت.

مزایای راه‌اندازی شبکه در یک سازمان

راه‌اندازی یک شبکه در سازمان‌ها می‌تواند بهره‌وری، امنیت و کارایی را بهبود ببخشد. برخی از مهم‌ترین مزایای ایجاد شبکه در یک سازمان عبارت‌اند از:

• اشتراک‌گذاری آسان منابع و داده‌ها
• افزایش امنیت اطلاعات
• مدیریت و کنترل متمرکز
• افزایش سرعت و بهره‌ وری انتقال داده‌ها
• کاهش هزینه‌های عملیاتی
• مقیاس‌پذیری و توسعه‌ پذیری
• بهبود ارتباطات داخلی و خارجی
• اطمینان از پشتیبان ‌گیری از داده‌ها
• سازگاری با فناوری‌های جدید

موارد ذکر شده در لیست بالا چند نمونه از مزایای راه اندازی یک شبکه مناسب برای یک سازمان است که کمک میکند شما یک گام از سایر شرکت ها جلو باشید.

ابزارهای امنیت شبکه به منظور جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به داده‌ها، سرقت هویت و تهدیدات سایبری طراحی و ساخته شده‌اند. این ابزارها شامل فناوری‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری است که برای حفظ ایمنی و پایداری شبکه و داده‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند و تنها شامل فایروال‌های سخت افزاری اعم از فورتیگیت، سوفوس و سیسکو نمیشود.

مزایای ابزارهای امنیت شبکه

ابزارهای امنیت شبکه تأثیرات مالی و تجاری ناشی از نقض امنیت را به حداقل می‌رسانند، زیرا به رعایت مقررات کمک کرده و از رخنه‌های امنیتی جلوگیری می‌کنند.

امنیت شبکه باعث تطبیق کسب‌ و کار با قوانین شده و با ارائه لایه‌های مختلف امنیتی، دامنه فعالیت شما را گسترش داده و محیط کاری بهتری برای کارکنان فراهم می‌کند. به طور کل ابزارهای امنیتی نرم افزاری و سخت افزاری شبکه از اطلاعات حساس و داده‌هایی که در شبکه به اشتراک گذاشته می‌شوند، محافظت می‌کنند.

ابزارهای امنیت سایبری

ابزارهای امنیت سایبری به شما کمک می‌کنند تا نگرانی‌های احتمالی امنیتی را نظارت کرده و برطرف کنید. این ابزارها به شرکت‌ها و افراد در حفظ حریم خصوصی و امنیت آنلاین کمک می‌کنند. بهتر است بدانید ابزارهای امنیت سایبری به‌طور مداوم سیستم‌های کامپیوتری یا شبکه‌ها را نظارت کرده و در صورت شناسایی هرگونه خطر بالقوه، بلافاصله به کاربر هشدار می‌دهند.

بهترین ابزارهای امنیت شبکه در سال 2025

بازار امنیت سایبری شامل طیف گسترده‌ای از ابزارها است که جنبه‌های مختلف امنیت را پوشش می‌دهند. نکته کلیدی، انتخاب ابزارهایی است که با سطح آسیب‌پذیری، پروفایل ریسک و نیازهای کسب ‌و کار شما مطابقت داشته باشند تا دید بهتری از امنیت و پوشش حداکثری داشته باشید. از جمله بهترین ابزارهای امنیت شبکه در سال 2025 میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• Wireshark
• Metasploit
• Sprinto
• Kali Linux
• Cain and Abel
• NMap
• Nessus Professional
• Aircrack-ng
• John the Ripper
• Nikto
• Tcpdump
• KisMAC
• NetStumbler
• Splunk
• Forcepoint

این ابزارها قابلیت‌هایی مانند تجزیه و تحلیل ترافیک شبکه، شناسایی آسیب‌پذیری‌ها، اجرای تست نفوذ، نظارت لحظه‌ای بر تهدیدات و جلوگیری از حملات سایبری را ارائه می‌دهند. با استفاده از این نرم‌افزارها، سازمان‌ها می‌توانند حملات فیشینگ، بدافزارها، نفوذهای غیرمجاز و تهدیدات داخلی را شناسایی و خنثی کنند.

همچنین، راهکارهای ابری مانند Forcepoint امکان کنترل دسترسی‌ها و محافظت از داده‌ها در محیط‌های کاری از راه دور را فراهم می‌کنند.

بهترین تجهیزات امنیت شبکه

انتخاب تجهیزات امنیت شبکه به نیازهای سازمان، تعداد کاربران و میزان ترافیک بستگی دارد. برندهای Fortinet ،Sophos و Cisco از جمله بهترین برندها به شمار میروند. در ادامه، لیستی از بهترین فایروال‌های این برندها بر اساس نیاز سازمان های مختلف از نظر کوچک، متوسط و بزرگ بودن معرفی میکنیم:

فایروال‌ های مناسب سازمان‌های کوچک

Fortinet FortiGate 40F

• دارای پردازنده امنیتی SoC4
• پشتیبانی از SD-WAN و امنیت بالا برای دفاتر کوچک
• قابلیت مدیریت تهدیدات در سطح شبکه

قیمت و خرید FortiGate 40F

Fortinet FortiGate 60F

• عملکرد بهینه برای شبکه‌های کوچک
• دارای قابلیت‌های پیشرفته مانند IPS ،SSL Inspection و کنترل دسترسی
• مناسب برای کسب‌وکارهای نوپا و دفاتر کوچک

خرید FortiGate 60F

Sophos XG 87

• مجهز به فناوری Sophos Sandstorm برای مقابله با تهدیدات سایبری
• تحلیل هوشمند تهدیدات با استفاده از هوش مصنوعی
• امکان مدیریت ابری برای کنترل متمرکز

قیمت و خرید Sophos XGS 87

Sophos XG 107

• مناسب برای کسب‌وکارهای کوچک و دفاتر
• دارای Web Filtering و کنترل دسترسی پیشرفته
• پشتیبانی از VPN برای اتصال امن به شبکه

قیمت و خرید Sophos XGS 107

Cisco Meraki MX64

• راهکار امنیتی مبتنی بر ابر
• محافظت در برابر بدافزارها، فیشینگ و حملات سایبری
• دارای فایروال لایه 7 برای نظارت بر ترافیک

Cisco Firepower 1010

• دارای قابلیت Application Visibility & Control
• پشتیبانی از VPN و محافظت در برابر تهدیدات سایبری
• مناسب برای کسب‌وکارهای کوچک با نیاز به امنیت قوی

فایروال‌های مناسب سازمان‌های متوسط

Fortinet FortiGate 100F

• دارای پردازنده SPU برای پردازش سریع ترافیک
• مجهز به سیستم IPS پیشرفته و SSL Inspection
• مناسب برای سازمان‌هایی با چندین شعبه

قیمت و خرید FortiGate 100F

Fortinet FortiGate 200F

• پشتیبانی از شبکه‌های گسترده با حجم ترافیک متوسط
• قابلیت یکپارچه‌سازی با دیگر تجهیزات امنیتی
• مدیریت پیشرفته تهدیدات با FortiGuard

قیمت و خرید FortiGate 200F

Sophos XG 210

• بهره‌مندی از تکنولوژی Synchronized Security
• دارای فایروال نسل جدید (NGFW) با امکانات پیشرفته
• امکان شناسایی تهدیدات با استفاده از هوش مصنوعی

Sophos XG 230

• مناسب برای شبکه‌های متوسط با بار ترافیکی بالا
• پشتیبانی از کنترل دسترسی و Web Filtering
• قابلیت SSL Inspection و تشخیص تهدیدات ناشناخته

Cisco Firepower 1120

• یکپارچه با Cisco SecureX برای تحلیل تهدیدات
• پشتیبانی از URL Filtering و Advanced Malware Protection
• مناسب برای سازمان‌هایی با نیاز به امنیت پیشرفته

Cisco Firepower 1140

• قابلیت کنترل تهدیدات در زمان واقعی
• مجهز به فناوری AVC برای کنترل برنامه‌ها
• عملکرد بالا برای دفاتر و شرکت‌های متوسط

فایروال‌های مناسب سازمان‌های بزرگ

Fortinet FortiGate 600F

• مجهز به پردازنده NP7 برای پردازش سریع ترافیک
• پشتیبانی از Threat Intelligence برای مقابله با تهدیدات پیچیده
• مناسب برای مراکز داده و سازمان‌های بزرگ

قیمت و خرید FortiGate 600F

Fortinet FortiGate 1800F

• دارای توان عملیاتی بالا برای مدیریت حجم بالای ترافیک
• مجهز به IPS و حفاظت در برابر تهدیدات صفر روزه
• امکان مدیریت متمرکز و هماهنگ با سایر تجهیزات امنیتی

قیمت و خرید FortiGate 1800F

Sophos XGS 5500

• استفاده از معماری Xstream برای بهینه‌سازی عملکرد
• پشتیبانی از TLS Inspection و محافظت پیشرفته
• مناسب برای شبکه‌های گسترده با بار ترافیکی بالا

قیمت و خرید Sophos XGS 5500

Sophos XGS 6500

• دارای سیستم امنیتی هوشمند و تحلیل داده‌های ترافیکی
• پشتیبانی از SD-WAN و ارتباطات چندگانه
• قابلیت تشخیص تهدیدات ناشناخته با هوش مصنوعی

قیمت و خرید Sophos XGS 6500

Cisco Firepower 4110

• ترکیب امنیت، کنترل دسترسی و تشخیص تهدیدات پیشرفته
• یکپارچه‌سازی با Cisco SecureX برای مدیریت امنیتی
• مناسب برای مراکز داده و سازمان‌های بزرگ

Cisco Firepower 9300

• عملکرد فوق‌العاده برای دیتاسنترها و شبکه‌های گسترده
• پشتیبانی از مقیاس‌پذیری بالا و مدیریت پیشرفته تهدیدات
• دارای چندین لایه امنیتی برای مقابله با تهدیدات پیچیده

برای خرید هر کدام از فایروال‌های فورتی نت، سیسکو و سوفوس

چرا امنیت سایبری مهم است؟

ابزارهای امنیت سایبری برای هر سازمانی حیاتی هستند زیرا به محافظت از انواع داده‌ها در برابر نقض و از دست رفتن اطلاعات کمک می‌کنند. این داده‌ها می‌توانند شامل سوابق پزشکی، اطلاعات مشتریان و از همه مهم تر داده‌های حساس یک کسب ‌و کار باشند.

به‌طور متوسط، یک نقص امنیتی در سازمان‌ها در سراسر جهان ۴.۳۵ میلیون دلار خسارت وارد می‌کند. شرکت‌ها برای دفاع در برابر تهدیدهای در حال تکامل و مهاجمان سایبری که به دنبال سرقت داده‌ها، ایجاد اختلال در سیستم‌ها و درخواست باج هستند، به ابزارهای امنیتی نیاز دارند.

به عنوان مثال، ابزاری که دارای قابلیت‌های خودکارسازی باشد، برای شناسایی و پاسخ به حملات سایبری ضروری است تا از منافع سازمان محافظت کند. علاوه بر این موارد، دولت‌ها در سراسر جهان سازمان‌ها را ملزم می‌کنند که از اطلاعات مشتریان و کاربران در برابر سرقت یا افشا شدن محافظت کنند و مانع نفوذ بد افزارها و مهاجمان سایبری شوند.

همانطور که می دانید با پیشرفت تکنولوژی و ورود بیش از بیش مهاجمان سایبری به بازار، امنیت شبکه در سازمان‌ها به یکی از مهم‌ترین چالش‌های فناوری اطلاعات تبدیل شده است. حفاظت از داده‌های حساس و زیرساخت‌های ارتباطی در برابر تهدیدات سایبری نیازمند استراتژی‌های چندلایه، ابزارهای امنیتی پیشرفته و سیاست‌های کنترلی دقیق است که به این استراتژی امن سازی شبکه می‌گویند.

امن سازی شبکه چیست؟

امن‌سازی شبکه یکی از مهم‌ترین اصول در فناوری اطلاعات است که به مجموعه‌ای از راهکارها، سیاست‌ها و ابزارها برای محافظت از داده‌ها، منابع و زیرساخت‌های شبکه در برابر تهدیدات سایبری اشاره دارد.

این فرایند شامل پیاده‌سازی لایه‌های امنیتی مختلف مانند فایروال‌ها، سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، رمزگذاری داده‌ها و کنترل‌ دسترسی ها است.

یکی از اصول اساسی در این حوزه، اصل حداقل دسترسی (Least Privilege) است که به کاربران و سیستم‌ها تنها به میزان مورد نیاز اجازه دسترسی داده می‌شود. همچنین، احراز هویت چندمرحله‌ای (MFA)، استفاده از پروتکل‌های امن مانند TLS و IPsec و پیاده‌سازی مدل Zero Trust، که در آن هیچ دستگاه یا کاربری به‌طور پیش‌فرض قابل‌اعتماد نیست، از دیگر استراتژی‌های حیاتی در امن‌سازی شبکه محسوب می‌شوند.

افزون بر این، مدیریت آسیب‌پذیری‌ها و به‌روزرسانی مستمر نقش مهمی در کاهش تهدیدات دارد، زیرا حملات سایبری اغلب از نقاط ضعف نرم‌افزاری بهره می‌برند. نظارت مداوم بر ترافیک شبکه از طریق تحلیل داده‌ها و لاگ‌ها، شناسایی رفتارهای غیرعادی و اجرای سیاست‌های پاسخ به حادثه (Incident Response) از دیگر اقدامات حیاتی در این زمینه هستند.

همچنین، آموزش کارکنان در خصوص تهدیداتی مانند حملات فیشینگ، بدافزارها و مهندسی اجتماعی، به کاهش ریسک‌های امنیتی کمک می‌کند. در نهایت، استفاده از معماری شبکه‌های سگمنت‌ بندی‌شده (Network Segmentation) می‌تواند به جلوگیری از گسترش حملات در صورت وقوع یک نفوذ یا حمله کمک کند و یک محیط ایمن‌تر برای داده‌ها و سرویس‌های سازمان فراهم کند.

چگونه یک شبکه امن میشود؟

امن‌سازی شبکه یک فرآیند چندلایه است که شامل پیاده‌سازی سیاست‌ها، ابزارها و تکنیک‌های امنیتی مختلف برای محافظت از اطلاعات و جلوگیری از نفوذهای غیرمجاز است. در ادامه، مراحل کلیدی برای ایجاد یک شبکه امن را بررسی می‌کنیم:

1. تعیین سیاست‌های امنیتی

اولین گام در ایمن‌سازی شبکه، تدوین و اجرای سیاست‌های امنیتی سازمانی است. این سیاست‌ها باید شامل قوانین دسترسی، مدیریت کاربران، سطح دسترسی به داده‌ها و روش‌های کنترل امنیت باشد.

2. استفاده از فایروال‌ها و سیستم‌های امنیتی

فایروال (Firewall) یکی از اصلی‌ترین ابزارهای امنیتی است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه را کنترل کرده و از ورود غیرمجاز جلوگیری می‌کند. علاوه بر آن، استفاده از سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS) به شناسایی و متوقف کردن حملات احتمالی کمک می‌کند.

3. رمزگذاری و احراز هویت قوی

برای محافظت از داده‌های حساس، باید از رمزگذاری (Encryption) استفاده شود. پروتکل‌هایی مانند TLS و IPsec می‌توانند امنیت ارتباطات شبکه را تضمین کنند. همچنین، احراز هویت چندعاملی (MFA)‌ موجب افزایش امنیت حساب‌های کاربری می‌شود.

4. نظارت و تحلیل ترافیک شبکه

ابزارهای مانیتورینگ مانندSIEM (Security Information and Event Management)  به بررسی لاگ‌ها و رفتار کاربران کمک کرده و امکان شناسایی فعالیت‌های غیرعادی را فراهم می‌کنند.

5. به‌روزرسانی و مدیریت آسیب‌پذیری‌ها

نرم‌افزارها، سیستم‌عامل‌ها و تجهیزات شبکه باید به‌طور مرتب، به‌روزرسانی (Patch Management) شوند تا از آسیب‌پذیری‌های امنیتی جلوگیری شود.

6. سگمنت‌ بندی شبکه و مدل ‌Zero Trust

سگمنت‌بندی شبکه (Network Segmentation) با جداسازی بخش‌های مختلف شبکه، از گسترش حملات جلوگیری می‌کند. همچنین، پیاده‌سازی مدل Zero Trust که به هیچ کاربر یا دستگاهی به‌طور پیش‌فرض اعتماد نمی‌کند، موجب کاهش تهدیدات داخلی و خارجی می‌شود.

7. آموزش کاربران و مقابله با مهندسی اجتماعی

حملات فیشینگ و مهندسی اجتماعی یکی از روش‌های متداول نفوذ به شبکه‌ها هستند. آموزش کاربران برای شناسایی تهدیدات و رعایت نکات امنیتی، تأثیر بسزایی در کاهش حملات دارد.

8. پیاده‌سازی استراتژی‌های بازیابی و پاسخ به حادثه

داشتن یک برنامه بازیابی از حادثه (Incident Response Plan) و تهیه نسخه‌های پشتیبان (Backup)  به سازمان‌ها کمک می‌کند تا در صورت حمله سایبری یا خرابی سیستم، اطلاعات خود را بازیابی کرده و از ادامه فعالیت اطمینان حاصل کنند.

با اجرای این اقدامات، یک شبکه امن و مقاوم در برابر تهدیدات سایبری ایجاد خواهد شد.

نحوه طراحی شبکه امن

طراحی شبکه امن شامل ایجاد یک معماری مقاوم در برابر تهدیدات سایبری با استفاده از لایه‌های امنیتی مختلف است. این فرآیند با تعیین سیاست‌های امنیتی و تقسیم‌بندی شبکه (Network Segmentation)  آغاز می‌شود تا از گسترش تهدیدات جلوگیری شود.

استفاده از فایروال‌ها، سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، رمزگذاری داده‌ها و احراز هویت چندعاملی (MFA) موجب افزایش امنیت می‌شود. پیاده‌سازی مدل Zero Trust که در آن هیچ کاربر یا دستگاهی به‌طور پیش‌فرض مورد اعتماد نیست، همراه با مانیتورینگ مداوم و تحلیل ترافیک شبکه، به شناسایی و دفع تهدیدات کمک می‌کند. همچنین، مدیریت به‌روزرسانی‌ها و آموزش کاربران در برابر حملات مهندسی اجتماعی، نقش مهمی در حفظ امنیت شبکه دارد.

انواع امنیت شبکه

امنیت شبکه شامل مجموعه‌ای از راهکارها و تکنیک‌ها برای محافظت از داده‌ها، سیستم‌ها و زیرساخت‌های شبکه در برابر تهدیدات سایبری است. این امنیت را می‌توان به چند دسته اصلی تقسیم کرد:

امنیت سخت ‌افزاری  (Hardware Security)

شامل تجهیزاتی مانند فایروال‌های سخت‌افزاری، ماژول‌های امنیتی (HSM)، دستگاه‌های UTM (Unified Threat Management)‌ و سایر سخت‌افزارهایی است که برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز و تهدیدات فیزیکی یا الکترونیکی استفاده می‌شوند.

امنیت نرم‌افزاری‌ ‌(Software Security)

امنیت نرم‌افزاری‌ شامل استفاده از آنتی‌ویروس، ضدبدافزار، سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS) و رمزگذاری نرم‌افزاری برای محافظت از داده‌ها و جلوگیری از نفوذ به سیستم‌ها می‌شود.

امنیت دسترسی ‌ (Access Control Security)

این نوع امنیت بر مدیریت هویت و دسترسی (IAM – Identity and Access Management) تمرکز دارد و شامل احراز هویت چندعاملی (MFA)، مدیریت سطوح دسترسی و اصل حداقل دسترسی (Least Privilege) است تا کاربران فقط به اطلاعات و منابع موردنیاز خود دسترسی داشته باشند.

امنیت ارتباطات  (Communication Security)

این بخش شامل رمزگذاری ارتباطات با استفاده از پروتکل‌هایی مانند SSL/TLS، IPsec، VPN و همچنین محافظت از ارتباطات بی‌سیم از طریق WPA3 و دیگر پروتکل‌های امن شبکه‌های بی‌سیم است.

 امنیت ابری‌  (Cloud Security)

با رشد فناوری ابری، محافظت از داده‌های ذخیره‌شده در سرویس‌های ابری اهمیت زیادی پیدا کرده است. این امنیت شامل کنترل‌های دسترسی ابری، رمزگذاری داده‌ها، فایروال‌های ابری و امنیت APIها می‌شود.

امنیت عملیاتی  (Operational Security – OpSec)

شامل فرآیندهای نظارت، مدیریت لاگ‌ها، تجزیه ‌و تحلیل تهدیدات و برنامه‌های پاسخ به حوادث امنیتی است که سازمان‌ها برای جلوگیری از نفوذ و حملات سایبری اجرا می‌کنند.

امنیت فیزیکی  (Physical Security)

علاوه بر امنیت سایبری، حفاظت از سرورها، مراکز داده و تجهیزات شبکه از طریق کنترل دسترسی بیومتریک، دوربین‌های نظارتی و سیستم‌های امنیت فیزیکی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است.

امنیت اینترنت اشیا ‌(IoT Security)

با گسترش دستگاه‌های هوشمند، امنیت این تجهیزات از طریق بروزرسانی‌های امنیتی، احراز هویت قوی و کنترل‌های دسترسی دقیق ضروری است.

اجرای هم‌زمان انواع امنیت شبکه، یک زیرساخت مقاوم و چندلایه در برابر تهدیدات سایبری ایجاد می‌کند و از داده‌ها و اطلاعات سازمان در برابر حملات محافظت می‌کند.

امنیت شبکه در سازمان ها

امنیت شبکه در سازمان‌ها شامل مجموعه‌ای از سیاست‌ها، فناوری‌ها و راهکارهای اجرایی برای محافظت از اطلاعات حساس، زیرساخت‌های ارتباطی و سیستم‌های سازمانی در برابر تهدیدات سایبری است. سازمان‌ها با استفاده از فایروال‌های پیشرفته از جمله فایروال های برند فورتی نت، سیسکو و سوفوس بر حسب نیاز سازمان، از بروز حملات و نفوذ های غیرمجاز به شبکه جلوگیری میکنند.

در هنگام انتخاب و خرید فایروال نیاز است از کارشناسان کاربلد در این حوزه مشاوره دریافت کنید تا به این ترتیب بتوانید بر حسب نیاز سازمانتان بهترین و کاربردی ترین فایروال را خریداری کنید. شرکت داریا از جمله معتبرترین شرکت‌های ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه است که با ارائه خدمات مشاوره رایگان به شما در انتخاب و خرید بهترین فایروال کمک میکند.

راهنمای خرید تجهیزات شبکه

امن سازی شبکه شامل چند مرحله است؟

امن ‌سازی شبکه یک فرآیند چندمرحله‌ای است که شامل اجرای سیاست‌ها، ابزارها و تکنیک‌های امنیتی مختلف برای جلوگیری از تهدیدات سایبری می‌شود. این فرآیند شامل مراحل زیر است:

• تحلیل و ارزیابی امنیت شبکه

در این مرحله، وضعیت فعلی امنیت شبکه بررسی می‌شود. شناسایی نقاط ضعف، تهدیدات بالقوه، میزان دسترسی کاربران و بررسی تنظیمات فایروال‌ها و سیستم‌های امنیتی از جمله اقدامات مهم این مرحله است.

• تدوین و پیاده‌سازی سیاست‌های امنیتی

سازمان‌ها باید سیاست‌های امنیتی دقیق برای کنترل دسترسی کاربران، مجوزهای سطح دسترسی، مدیریت داده‌ها و استفاده از تجهیزات تنظیم کنند.

• استقرار ابزارهای امنیتی

برای محافظت از شبکه، ابزارهایی مانند فایروال‌ها، سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، VPN، آنتی‌ویروس و رمزگذاری داده‌ها باید پیاده‌سازی شوند.

• کنترل دسترسی و احراز هویت قوی

اجرای احراز هویت چندعاملی (MFA)، مدیریت هویت و دسترسی (IAM) و استفاده از پروتکل‌های امن مانند‌LDAP ، RADIUS و Kerberos از اقدامات کلیدی در این مرحله است.

• نظارت، تحلیل و واکنش به تهدیدات

استفاده از سیستم‌های  SIEM (Security Information and Event Management)برای نظارت بر ترافیک شبکه، تحلیل لاگ‌ها و تشخیص رفتارهای غیرعادی به شناسایی تهدیدات کمک می‌کند. همچنین، باید پاسخ سریع به حوادث امنیتی (Incident Response Plan) تدوین شود.

• به ‌روزرسانی و مدیریت آسیب ‌پذیری‌ها

یکی از مهم‌ترین مراحل امنیت شبکه، به‌روزرسانی مداوم سیستم‌عامل‌ها، نرم‌افزارها و تجهیزات شبکه برای رفع آسیب‌پذیری‌های شناخته‌شده است. همچنین، تست نفوذ (Penetration Testing) و اسکن امنیتی دوره‌ای کمک می‌کند تا نقاط ضعف شناسایی و اصلاح شوند.

• پشتیبان‌گیری و بازیابی در مواقع بحران

تهیه نسخه‌های پشتیبان از داده‌ها و تنظیمات شبکه و تدوین یک برنامه بازیابی از حادثه (Disaster Recovery Plan)‌ باعث می‌شود که سازمان‌ها بتوانند پس از حملات سایبری یا خرابی سیستم‌ها، فعالیت خود را به‌سرعت بازیابی کنند.

اجرای این مراحل به‌صورت یکپارچه، موجب ایجاد یک شبکه ایمن، مقاوم در برابر تهدیدات سایبری و پایدار خواهد شد.

در دنیای امروز که اینترنت و فضای مجازی جزئی از زندگی روزمره ما شده است، امنیت اطلاعات شخصی و سازمانی یکی از دغدغه‌های اصلی کاربران اینترنت محسوب می‌شود. سرویس VPN (شبکه خصوصی مجازی) به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای محافظت از حریم خصوصی و اطلاعات آنلاین، نقش بسزایی در افزایش امنیت کاربران دارد. در این مطلب قصد داریم به بررسی کامل مفهوم VPN، نحوه عملکرد آن، انواع مختلف سرویس‌ها، پروتکل‌های امنیتی و کاربردهای آن در حوزه‌های مختلف، به‌ویژه در کسب و کارها بپردازیم. با ما همراه باشید تا با این تکنولوژی مهم بیشتر آشنا شوید.

 VPN چیست؟ 

VPN مخفف ”Virtual Private Network”، به معنای “شبکه خصوصی مجازی” است که یک اتصال ایمن و رمزگذاری شده را بین سیستم و اینترنت برقرار می کند؛ این اتفاق با ایجاد یک تونل اختصاصی برای ارسال و دریافت داده ها و اطلاعات در هنگام اتصال به شبکه های عمومی می افتد و امن سازی و رمزگذاری داده ها از طریق همین تونل خصوصی انجام می شود. این سرویس به شما امکان می‌دهد تا یک اتصال امن و رمزگذاری شده بین دستگاه شما و اینترنت برقرار کنید. VPN با ایجاد یک تونل خصوصی برای انتقال داده‌ها، اطلاعات شما را از نفوذ هکرها و افراد سودجو محافظت می‌کند. 

با استفاده از VPN، آدرس IP شما مخفی می‌ماند و داده‌هایتان هنگام وب‌گردی، خرید آنلاین یا فعالیت‌های بانکی از طریق این تونل رمزگذاری شده انتقال می‌یابند. این سرویس برای اطمینان از امنیت در هنگام اتصال به شبکه‌های عمومی مانند وای‌فای‌های عمومی بسیار مفید است و مانع از دسترسی هکرها به اطلاعات محرمانه شما می‌شود.

امروزه وی پی ان که در بین مردم به آن “فیلتر شکن” نیز می گویند، تبدیل به یکی از بهترین و پرکاربردترین ابزار های حفظ حریم خصوصی در اینترنت و شبکه ها شده است زیرا VPN، اتصال کاربر را رمزگذاری می کند و باعث می شود آدرس IP سیستم او در هنگام وب گردی، خرید اینترنتی و فعالیت های آنلاین مانند فعالیت های بانکی و… مخفی و پنهان بماند تا هکر ها و افراد سودجو نتوانند به اطلاعات محرمانه، سازمانی، شخصی و.. آن ها دسترسی پیدا کرده و از آن ها به نفع خودشان استفاده کنند و به کاربران و بیننده گان وب سایت ها آسیب های هویتی،مالی و… بزنند؛ با این رمزگذاری های امنیتی، ردیابی و شناسایی هویت کاربر و نفوذ به دیتا و سیستم او بسیار سخت و دشوار می شود و مانع بزرگی را بر سر راه هکر ها و مهاجمان سایبری می گذارند. 

 VPNچگونه کار می کند؟ 

استفاده و بکار بردن سرویس های وی پی ان، مخصوصا در هنگام اتصال به وای فای های عمومی، بسیار حیاتی و ضروری است زیرا مهاجمان سایبری و هکر ها، اغلب وای فای های عمومی را مورد هدف قرار می دهند تا اطلاعات و دیتا مربوط به کاربرانی که در حال حاضر به آن وای فای متصل هستند را سرقت کنند.

شبکه خصوصی مجازی یا VPN، با هدف اینکه راهی برای اتصال امن کاربران راه دور به شبکه های داخلی سازمانی و شرکتی وجود داشته باشد، توسعه یافت و پس از آن مشاهده شد که بهره وری سازمانی را بسیار افزایش می دهد و همین امر باعث شد که شرکت ها و سازمان های دیگری نیز از این راهکار امنیتی برای افزایش بهره وری خود استفاده کنند؛ سپس توسعه دهندگان اعلام کردند که افراد و کاربران معمولی نیز می توانند از وی پی ان برای اتصال به اینترنت به صورت امن استفاده کنند.

شبکه خصوصی مجازی (VPN) به جای اینکه ترافیک اینترنتی ارسالی و دریافتی شما را مستقیم به یک سرور یا ISP ارسال کند، ابتدا ترافیک شما را از سرویس VPN رد میکند و سپس داده های شما را به اینترنت هدایت می کند که این باعث می شود که زمانی که دیتا ارسالی شما به مقصد خود رسید، فرستنده سرور VPN شما باید نه خود شما! در غیر این صورت آدرس IP شما قابل شناسایی خواهد بود.

vpn ها به چه اطلاعاتی دسترسی دارند؟

همانطور که  گفتیم VPN ابزاری است که به کاربران اجازه می‌دهد تا به‌ صورت امن و ناشناس به اینترنت دسترسی پیدا کنند. توجه داشته باشید، هنگامی که به VPN متصل می‌شوید، ترافیک اینترنت شما از طریق سرورهای ارائه ‌دهنده VPN هدایت می‌شود و به این صورت، IP اصلی شما مخفی می ‌ماند و آدرس IP جدیدی از سمت VPN به شما اختصاص داده می‌شود. این فرآیند به ‌ظاهر باعث افزایش امنیت و حفظ حریم خصوصی می‌شود، اما سوالی که مطرح است این است که VPN ها به چه اطلاعاتی از شما دسترسی دارند؟ داشتن اطلاعات کامل در مورد این موضوع به شما کمک میکند تا بتوانید از اطلاعات خود محافظت کنید.

اولین اطلاعاتی که یک VPN به آن دسترسی دارد، آدرس IP واقعی شما است. اگرچه VPN برای محافظت از حریم خصوصی شما طراحی شده است و IP شما را تغییر می‌ دهد، اما باید بدانید ارائه ‌دهنده سرویس VPN هنوز می‌ تواند IP اصلی شما را مشاهده کند. این بدان معناست که اگر ارائه ‌دهنده‌ای قابل‌اعتماد نباشد یا از داده‌های شما به‌ درستی محافظت نکند، می‌تواند اطلاعات واقعی و دقیق مکان شما را فاش کند.

دومین مورد، ترافیک اینترنت شما است. هرگونه داده‌ای که از طریق اتصال VPN عبور می‌کند، از سرورهای VPN می ‌گذرد. این شامل اطلاعاتی مثل سایت‌هایی که بازدید می‌کنید، داده‌هایی که آپلود یا دانلود می‌کنید و پیام‌هایی که ارسال می‌نمایید، می‌شود. VPN ها می‌توانند این ترافیک را رمزگشایی کرده و به این اطلاعات دسترسی داشته باشند. بنابراین، مهم است که از یک ارائه ‌دهنده VPN استفاده کنید که سیاست‌های سخت ‌گیرانه‌ای در زمینه عدم ذخیره ‌سازی یا استفاده از داده‌های کاربران داشته باشد.

سومین مورد، زمان اتصال و قطع اتصال شما به سرویس VPN است. بسیاری از VPN ها اطلاعاتی درباره زمان‌هایی که به شبکه آنها متصل یا قطع می‌شوید را ثبت می‌کنند. این داده‌ها ممکن است در برخی موارد برای تحلیل ترافیک یا بهینه ‌سازی سرویس استفاده شوند، اما برخی ارائه‌ دهندگان می‌توانند این اطلاعات را به شرکت‌های دیگر یا دولت‌ها ارائه دهند.

چهارمین مورد، پهنای باند مصرفی شما نیز یکی دیگر از مواردی است که VPN ها می‌توانند آن را مشاهده کنند. این اطلاعات ممکن است برای مدیریت ترافیک سرورهای آن ها یا به‌ عنوان بخشی از مدل قیمت ‌گذاری سرویس‌های آن ها استفاده شود.

در نهایت توجه داشته باشید، اگرچه VPN ها ابزاری مفید برای حفظ حریم خصوصی و امنیت آنلاین هستند، اما همه چیز به ارائه ‌دهنده سرویس بستگی دارد. استفاده از یک VPN معتبر که به سیاست‌های حفظ حریم خصوصی پایبند باشد و از ذخیره‌ سازی داده‌های کاربران خودداری کند، از اهمیت بالایی برخوردار است.

انواع VPN

VPN‌ها انواع مختلفی دارند که هرکدام برای کاربردهای خاصی طراحی شده‌اند. در ادامه به مهم‌ترین انواع VPN اشاره می‌کنیم:

Remote Access VPN

این وی پی ان ها یک شبکه اختصاصی و خصوصی ارائه می دهند که کاربران و کارکنان یک سازمان یا شرکت از راه دور به این سرویس VPN متصل می شوند و در دورکاری منابع شرکت ها مورد استفاده قرار می گیرند.

Site to site VPN

در این نوع از وی پی ان، شعبه های مختلف و متعدد یک سازمان یا یک شرکت به هم متصل می شوند که بجای استفاده از یک وی پی ان به صورت انفرادی، افراد به گروه هایی تقسیم بندی می شوند که به عنوان شعبه هایی از آن شرکت، با فیلتر شکن مکان به مکان به هم متصل شده و ارتباط برقرار کرده و از منابع استفاده می کنند.

پروتکل VPN چیست؟

پروتکل های وی پی ان (VPN)، مجموعه ای از قوانین و مقررات هستند که نحوه انتقال و ذخیره سازی داده ها و اطلاعات بین سیستم و سرور VPN را مشخص می کنند و اپلیکیشن های VPN از این پروتکل ها استفاده می کنند تا یک اتصال و ارتباط امن و پایدار را برقرار کنند.

به طور کل می توان گفت پروتکل VPN مجموعه‌ای از قوانین و استانداردهایی است که نحوه انتقال داده‌ها بین دستگاه شما و سرور VPN را تعیین می‌کند. بهتر است بدانید پروتکل‌های VPN نقش حیاتی در برقراری ارتباطات امن و رمزگذاری داده‌ها دارند. البته توجه داشته باشید که هر پروتکل ویژگی‌های خاص خود را دارد که از جمله این موارد می توان به سرعت، امنیت، و پیچیدگی پیاده‌سازی و … اشاره کرد.

انواع پروتکل های امنیتی VPN

سرویس های وی پی ان در عملکرد خود از پروتکل های امنیتی پیروی می کنند که در ادامه به چند مورد از آن ها می پردازیم: 

پروتکل (IP Security) IP Sec

این پروتکل از داده ها و اطلاعات متحرک که در حال انتقال از طریق تونل ها هستند محافظت می کند و برای ایمن سازی ترافیک بسیار موثر است ولی به قدرت پردازشی بالایی نیاز دارد و ممکن است مقداری عملکرد دستگاه را دچار اختلال کند. توجه داشته باشید، IPSec معمولاً برای ارتباطات VPN در لایه شبکه استفاده می‌شود و از امنیت بالایی برخوردار است.

پروتکل (IPSec) (L2TP)

این پروتکل به تنهایی اطلاعات را رمزگذاری نمی کند و با IPSec ترکیب می شود؛ یکی از مزایای اصلی این پروتکل این است که در اکثر دستگاه ها و سیستم ها قرار دارد و سطح امنیت را بالا نگه می دارد.

پروتکل های SSL و TLS

TSL همان پروتکل توسعه یافته پروتکل SSL است که هردوی آن ها پروتکل رمزگذاری داده ها هستند که انتقال آن ها را امن تر می کنند و از نفوذ و دسترسی های غیر مجاز پیشگیری می کنند.

پروتکل (Point-to-Point Tunneling Protocol) PPTP

این پروتکل اولین پروتکل بود که برای اولین بار در ویندوز ارائه شد؛ سرعت بالایی دارد ولی کیفیت رمزگذاری سطح پایینی دارد.

پروتکل SSH (Secure Shell)

این پروتکل در بین پروتکل های دیگر، محبوب نیست؛ قادر به رمزگذاری خودکار داده ها نیست و پیکربندی سختی دارد؛ به همین دلایل کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.

پروتکل SSTP (Secure Socket Tunneling Protocol)

این پروتکل که توسط مایکروسافت ارائه شده است که بسیار امن بوده و طرز استفاده آسانی دارد ولی در دستگاه هایی که دارای ویندوز نیستند عملکرد قابل قبولی ندارد.

پروتکل(Internet Key Exchange, Version 2) IKEv2

این پروتکل، یک پروتکل مبتنی بر پروتکل IPSec بوده و امنیت و سرعت بالایی دارد؛ تنها نقطه ضعفی که این پروتکل دارد این است که امکان مسدود سازی آن توسط فایروال ها وجود دارد.

پروتکل Open VPN

این پروتکل یکی از محبوب ترین پروتکل های VPN بوده و از سرعت و امنیت بالایی برخوردار است.

مزایای استفاده از سرویس های VPN

وی پی ان، ترافیک داده را مخفی و رمزگذاری می کند و آن را از دسترسی های خارجی و غیر مجاز امن نگه می دارد؛ در ادامه به چند مورد از مزایای استفاده از فیلتر شکن اشاره می کنیم:

رمزگذاری امن

برای خواندن داده ها و اطلاعات، نیاز به کلید رمزگشایی وجود دارد که بدون داشتن آن، نمی توان دیتا را مشاهده کرد؛ و میلیون ها سال طول می کشد تا با حمله brute force، کلید رمزگشایی آن را بدست آورد؛ با کمک VPN، فعالیت های آنلاین شما حتی در شبکه های عمومی نیز مخفی می شود.

مخفی کردن موقعیت مکانی

سرور های VPN، اساسا مثل پروکسی های اینترنت عمل می کنند و از آنجایی که داده های موقعیت دموگرافیک از یک سرور که در کشوری دیگر است می آید، مکان واقعی شما پنهان می شود و علاوه بر این، اکثر سرویس های وی پی ان، گزارش فعالیت های شما را ذخیره سازی نمی کنند ولی برخی وی پی ان ها هم وجود دارد که این گزارش را ثبت می کنند ولی در اختیار فرد ثالثی قرار نمی دهند و این به این معنا است که هیچ یک از فعالیت ها و رفتار های کاربر آشکار نمی شوند.

دسترسی به محتوا وب منطقه ای

محتوا های وب منطقه ای، همیشه و از همه جا قابل دسترسی نیستند؛ سرویس ها و وب سایت ها اغلب حاوی محتوا هایی هستند که فقط از موقعیت های جغرافیایی خاصی میتوان به آن ها دسترسی داشت ولی با جعل موقعیت مکانی که توسط VPN ها اتفاق می افتد، می توان با تغییر مکان خود، حتی به محتوا های وب منطقه ای نیز دسترسی پیدا کرد.

انتقال داده امن

اگر از راه دور کار می کنید، ممکن است نیاز باشد که به فایل های مهم شبکه شرکت خود دسترسی داشته باشید و به دلایل امنیتی، این نوع اتصالات نباز به یک اتصال امن دارد که این امنیت را سرور های VPN ارائه می دهند؛ آن ها به سرور های خصوصی وصل می شوند و از روش های رمزگذاری برای کاهش خطراتی همچون نشت داده، استفاده می کنند.

کاربرد VPN برای کسب و کار

امروزه، اینترنت به یکی از ضروریت های هر یک از کسب و کار ها تبدیل شده است و علاوه بر این، همه ی سازمان ها و شرکت ها، همواره در خطر نفوذ، دسترسی های غیرمجاز و حملات سایبری توسط مهاجمان قرار دارند که با سرعت زیادی نیز در حال افزایش و توسعه هستند؛ بنابراین هیچ کدام از سازمان ها و شرکت ها، چه بزرگ و چه کوچک در امنیت صد درصدی قرار نگرفته اند و به همین دلیل است که محافظت از شبکه ها سازمانی ضروری است.

در حال حاضر، با افزایش میزان دور کاری در کسب و کار ها، امکان کار کردن از خانه و حتی از خارج کشور نیز مهیا شده است و با بکار بردن سرویس های VPN، امکان دسترسی امن افراد به شبکه های سازمانی فراهم می شود و کارکنان می توانند بدون محدودیت جغرافیایی، از هر مکانی که مشغول به کار هستند، با امنیت تضمین شده به اطلاعات و داده های سازمانی دسترسی داشته باشند و بهره وری خود و سازمان را نیز افزایش دهند.

برخی ابزار ها وجود دارند که برای سازمان ها و کسب و کار ها حیاتی هستند اما متاسفانه دسترسی به آن ها توسط ارائه دهندگان آن به کشور ها و مناطق خاصی محدود و غیر مجاز شده است؛ ولی با استفاده از وی پی ان ها می توان به سرور کشور های دیگر متصل شد و با IP مخفی شده، به همان ابزار ها و سرویس ها دسترسی پیدا کرد.

جمع بندی

انتخاب فایروال مناسب یکی از مهم‌ترین تصمیماتی است که صاحبان مشاغل کوچک برای محافظت از داده‌ها و شبکه‌های خود در برابر تهدیدات سایبری باید بگیرند. با توجه به رشد حملات سایبری و نیاز به امنیت پیشرفته، برندهای مختلفی در سال 2025 فایروال‌هایی با قابلیت‌های متنوع و مقرون ‌به‌ صرفه برای کسب‌وکارهای کوچک و بزرگ معرفی کرده‌اند. در این مقاله، بهترین فایروال‌های سال 2025 را از نظر ویژگی‌ها، امنیت، قیمت و کاربرد بررسی خواهیم کرد تا بتوانید بهترین گزینه را برای کسب‌وکار خود انتخاب کنید.

بهترین فایروال‌های معرفی‌شده در سال 2025 برای مشاغل کوچک

امروزه، تهدیدات سایبری فقط مختص شرکت‌های بزرگ نیستند؛ بلکه کسب‌وکارهای کوچک نیز در معرض خطر حملات هکری، بدافزارها و سرقت اطلاعات قرار دارند. فایروال‌ها به‌عنوان اولین خط دفاعی در برابر این تهدیدات عمل کرده و ترافیک ورودی و خروجی شبکه را کنترل می‌کنند. انتخاب یک فایروال مناسب می‌تواند امنیت داده‌ها را تضمین کرده و از اختلالات احتمالی در فعالیت‌های تجاری جلوگیری کند.

ویژگی های یک فایروال خوب برای سازمان‌های کوچک

هنگام انتخاب فایروال برای یک کسب‌ و کار کوچک، نیاز است که اطلاعات کاملی در مورد ویژگی های آن داشته باشید. از جمله ویژگی های یک فایروال خوب برای سازمان های کوچک میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

سهولت استفاده: مدیریت فایروال باید ساده باشد تا کسب‌وکارهای کوچک بدون نیاز به تیم IT مجزا بتوانند از آن استفاده کنند.
امنیت پیشرفته: پشتیبانی از قابلیت‌هایی مانند فیلترینگ وب، تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IPS) و محافظت در برابر بدافزارها و باج‌افزارها ضروری است.
پشتیبانی از کاربران متعدد: مشاغل کوچک معمولاً تیم‌های کوچکی دارند، اما باید اطمینان حاصل کنند که فایروال خریداری شده، از تعداد کاربران موردنیاز پشتیبانی می‌کند.
یکپارچگی با سرویس‌های ابری: با توجه به گسترش خدمات ابری، یک فایروال مناسب باید امکان محافظت از ارتباطات بین سرویس‌های ابری و شبکه داخلی را فراهم کند.

معرفی بهترین فایروال‌ های 2025 برای کسب ‌و کارهای کوچک

FortiGate 40F

مزایا: امنیت بالا، قیمت مناسب، قابلیت‌های هوش مصنوعی در تشخیص تهدیدات، امکان کانفیگ و راه اندازی رایگان توسط تیم فنی شرکت داریا
فایروال فورتی گیت 40F از برند فورتی نت یکی از بهترین گزینه‌ها برای کسب‌وکارهای کوچک است. این دستگاه با بهره‌گیری از هوش مصنوعی، حملات سایبری را شناسایی کرده و از نفوذ بدافزارها جلوگیری می‌کند. علاوه بر این، با داشتن رابط کاربری ساده، امکان مدیریت آسان را برای کاربران فراهم کرده است.

قیمت و خرید FortiGate 40F

FortiGate 60F

مزایا: عملکرد بالا، محافظت پیشرفته در برابر تهدیدات، VPNداخلی قدرتمند، امکان کانفیگ، راه اندازی و پشتیبانی توسط تیم فنی شرکت داریا

فورتی گیت 60F یک گزینه پیشرفته‌تر برای کسب‌وکارهای کوچک است که به امنیت بالاتر و سرعت بیشتر نیاز دارند. این فایروال دارای قابلیت SD-WAN داخلی است و می‌تواند بهینه‌ترین مسیر را برای داده‌های شبکه انتخاب کند.

خرید FortiGate 60F

Sophos XGS 87

مزایا: رابط کاربری کاربرپسند، امنیت پیشرفته، محافظت از ایمیل و وب. امکان کانفیگ، راه اندازی و پشتیبانی توسط تیم فنی شرکت داریا
فایروال Sophos XGS 87 گزینه‌ای ایده‌آل برای مشاغل کوچک است که به امنیت پیشرفته نیاز دارند. این مدل دارای سیستم تشخیص تهدیدات مبتنی بر هوش مصنوعی و کنترل دقیق بر روی ترافیک شبکه است.

قیمت و خرید Sophos XGS 87

Sophos XGS 116

مزایا: حفاظت در برابر بدافزارها، مدیریت آسان، قابلیت‌های پیشرفته فیلترینگ، امکان کانفیگ، راه اندازی و پشتیبانی توسط تیم فنی شرکت داریا

سوفوسXGS 116  برای مشاغل کوچک و متوسط طراحی شده و یک راهکار جامع امنیتی ارائه می‌دهد. این فایروال با استفاده از فناوری Deep Learning، تهدیدات ناشناخته را شناسایی و مسدود می‌کند.

قیمت و خرید Sophos XGS 116

Cisco Meraki MX64

مزایا: مدیریت ابری، نصب و پیکربندی آسان، مناسب برای سازمان های کوچک، امکان کانفیگ، راه اندازی و پشتیبانی توسط تیم فنی شرکت داریا
فایروال Cisco Meraki MX64 یکی از بهترین گزینه‌ها برای کسب‌وکارهایی است که به دنبال یک راه‌حل ساده و کارآمد هستند. این فایروال از طریق مدیریت ابری کنترل می‌شود و امنیت شبکه را بدون نیاز به تیم IT حرفه‌ای تضمین می‌کند.

کدام فایروال برای کسب ‌و کار شما مناسب ‌است؟

انتخاب بهترین فایروال بستگی به نیازها و بودجه کسب‌وکار شما دارد. اگر به دنبال یک فایروال مقرون‌به‌صرفه با امنیت بالا هستید، فایروال های معرفی شده در لیست بالا بهترین گزینه برای شما به شمار می روند. برای داشتن اطلاعات بیشتر و دریافت مشاوره رایگان با کارشناسان داریا به شماره 0416224 تماس  حاصل کنید.

چرا مشاغل کوچک در سال 2025 به یک فایروال قوی نیاز دارند؟

جالب است بدانید، در سال 2025، تهدیدات سایبری بیش از هر زمان دیگری پیشرفته و هدفمند شده‌اند و مشاغل کوچک نیز از این حملات در امان نیستند.

به این صورت که هکرها اغلب شرکت‌های کوچک را به دلیل ضعف در امنیت شبکه مورد هدف قرار می‌دهند، دلیل اصلی این موضوع نیز استفاده این کسب‌وکارها راهکارهای امنیتی سنتی و ناکارآمد است و به درز اطلاعات امنیتی و سازمانی خود کمت اهمیت میدهند؛ جالب است بدانید برخی از سازمان ها خرید تجهیزات امنیت شبکه را کار غیر ضروری میدانند و پس از آن سرخورده میشوند.

به این ترتیب برای جلوگیری از حملات سایبری، یک فایروال قوی می‌تواند اولین خط دفاعی در برابر بدافزارها و نفوذهای غیرمجاز باشد و از داده‌های حساس مشتریان و اطلاعات سازمانی و مالی محافظت کند. با انتخاب یک فایروال مناسب، کسب‌وکارهای کوچک نه‌تنها امنیت خود را تضمین می‌کنند، بلکه از اختلالات احتمالی و هزینه‌های جبران‌ناپذیر ناشی از حملات سایبری جلوگیری خواهند کرد.

دیتاسنترها قلب تپنده زیرساخت‌های دیجیتال هستند و نقش حیاتی در ذخیره، پردازش و مدیریت داده‌های سازمانی دارند. با توجه به رشد تهدیدات سایبری و نیاز به حفاظت از اطلاعات حساس، امنیت دیتاسنتر به یکی از مهم‌ترین اولویت‌های شرکت‌ها و سازمان‌ها تبدیل شده است. از کنترل دسترسی فیزیکی گرفته تا رمزنگاری داده‌ها و استفاده از سیستم‌های پیشرفته تشخیص نفوذ، راهکارهای متعددی برای تأمین امنیت این مراکز وجود دارد.

دیتاسنتر چیست؟

دیتاسنتر (Data Center) یک مرکز فیزیکی مجهز به زیرساخت‌های محاسباتی شامل سرورها، تجهیزات ذخیره‌سازی، شبکه و سیستم‌های امنیتی است که برای میزبانی، مدیریت و پردازش داده‌ها و برنامه‌های سازمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مراکز با اتصال به اینترنت پرسرعت و تأمین برق پایدار، امکان ارائه خدمات ابری، میزبانی وب، پردازش کلان‌ داده‌ها و اجرای نرم‌افزارهای حیاتی را فراهم می‌کنند. امروزه دیتاسنترها از مدل‌های سنتی مبتنی بر سرورهای فیزیکی به زیرساخت‌های مدرن مجازی و ابری تغییر کرده‌اند که بهره‌وری، امنیت و مقیاس‌پذیری بیشتری را ارائه می‌دهند.

کار دیتاسنتر چیست؟

دیتاسنتر وظیفه میزبانی، پردازش، ذخیره‌سازی و مدیریت داده‌ها و برنامه‌های دیجیتال را بر عهده دارد. این مراکز با استفاده از سرورها، تجهیزات شبکه، سیستم‌های خنک‌کننده و تأمین برق پایدار، امکان اجرای نرم‌افزارهای حیاتی، ذخیره داده‌های کلان و ارائه خدمات ابری را برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و حتی کاربران فردی فراهم می‌کنند.

علاوه بر این، دیتاسنترها با تأمین امنیت فیزیکی و سایبری از داده‌های حساس محافظت کرده و با استفاده از فناوری‌های پیشرفته مانند مجازی‌سازی و رایانش ابری، عملکرد بهینه و مقیاس‌پذیری بالایی ارائه می‌دهند. این مراکز نقش کلیدی در پشتیبانی از سرویس‌های اینترنتی، میزبانی وب‌سایت‌ها، پردازش اطلاعات در شبکه‌های اجتماعی و اجرای برنامه‌های تجاری دارند.

ساختمان دیتاسنتر چه امکاناتی دارد؟

ساختمان دیتاسنتر دارای امکانات پیشرفته‌ای است که به حفظ عملکرد پایدار، امنیت و کارایی زیرساخت‌های فناوری اطلاعات، کمک می‌کند. از جمله مهمترین امکانات یک ساختمان دیتاسنتر به شرح زیر است:

1. سیستم تأمین برق پایدار: شامل منابع تغذیه بدون وقفه (UPS) و ژنراتورهای پشتیبان برای جلوگیری از قطعی برق و حفظ عملکرد مداوم.
2. سیستم خنک‌کننده و تهویه مطبوع: استفاده از تجهیزات پیشرفته برای کنترل دما و رطوبت جهت جلوگیری از داغ شدن سرورها.
3. زیرساخت شبکه و ارتباطات پرسرعت: بهره‌گیری از خطوط فیبر نوری و اتصالات پرسرعت برای پردازش و انتقال سریع داده‌ها.
4. سیستم‌های امنیت فیزیکی: شامل دوربین‌های نظارتی، فایروال های سخت افزاری، احراز هویت بیومتریک، درهای کنترل‌شده و نگهبانی ۲۴ ساعته برای محافظت از تجهیزات.
5. سیستم اطفای حریق: استفاده از سنسورهای دود، گازهای خاموش‌کننده بدون آسیب به تجهیزات و سیستم‌های پیشرفته برای جلوگیری از آتش‌سوزی.
6. فضای فیزیکی استاندارد :طراحی مناسب با قفسه‌بندی (Rack) و مسیرهای مدیریت کابل برای بهره‌وری بیشتر و کاهش پیچیدگی در نگهداری تجهیزات.
7. سیستم‌های مانیتورینگ و مدیریت از راه دور: ابزارهای نظارت بر عملکرد سرورها، مصرف انرژی، دما و امنیت برای کاهش ریسک‌های عملیاتی.

این امکانات، دیتاسنتر را به محیطی ایمن و قابل‌اعتماد برای ذخیره و پردازش داده‌های سازمان‌ها و ارائه خدمات دیجیتال تبدیل می‌کند.

تفاوت دیتاسنتر با اتاق سرور

دیتاسنتر و اتاق سرور هر دو برای نگهداری و مدیریت سرورها و تجهیزات شبکه استفاده می‌شوند، اما از نظر مقیاس، امکانات و کارایی تفاوت‌های اساسی با یکدیگر دارند.

1. مقیاس و ظرفیت: دیتاسنتر یک مرکز بزرگ با تعداد زیادی سرور، تجهیزات ذخیره‌سازی و شبکه است که برای میزبانی داده‌های چندین سازمان یا ارائه ‌دهنده خدمات ابری طراحی شده است. در مقابل، اتاق سرور یک فضای کوچک در داخل یک شرکت یا سازمان است که معمولاً شامل چندین سرور برای پردازش و ذخیره داده‌های داخلی همان مجموعه است.
2. تأمین برق و پشتیبان‌گیری:‌ دیتاسنترها دارای سیستم‌های پیشرفته تأمین برق اضطراری (UPS) و ژنراتورهای قوی برای جلوگیری از خاموش شدن دستگاه‌ها هستند، در حالی که اتاق سرور ممکن است تنها به یک UPS محدود باشد و معمولاً سیستم‌های برق پشتیبان کمتری دارد.
3. سیستم‌های خنک‌کننده: در دیتاسنترها از سیستم‌های خنک‌کننده صنعتی و تهویه پیشرفته برای کنترل دمای هزاران سرور استفاده می‌شود، اما در اتاق‌های سرور معمولاً از سیستم‌های تهویه مطبوع معمولی استفاده می‌شود که ظرفیت پایین‌تری دارند.
4. امنیت و نظارت: دیتاسنترها مجهز به سیستم‌های امنیتی پیشرفته مانند نظارت ۲۴ ساعته، احراز هویت بیومتریک، دوربین‌های مداربسته و سیستم‌های ضدحریق هستند. در مقابل، اتاق‌های سرور معمولاً سطح امنیت پایین‌تری دارند و ممکن است فقط به قفل‌های فیزیکی و دوربین‌های ساده مجهز باشند.
5. اتصال به اینترنت و شبکه: دیتاسنترها از ارتباطات فیبر نوری پرسرعت و پهنای باند بالا برخوردارند، در حالی که اتاق‌های سرور معمولاً به یک خط اینترنت محلی محدود هستند.
6. مقیاس ‌پذیری: دیتاسنترها به دلیل زیرساخت‌های قوی، امکان گسترش و ارتقای سریع را دارند، اما اتاق‌های سرور در صورت افزایش نیاز، ممکن است به دلیل محدودیت فضا و منابع دچار مشکل شوند.

به‌طور کلی، دیتاسنترها مراکز حرفه‌ای و پیشرفته برای ذخیره‌سازی و پردازش داده‌های گسترده هستند، در حالی که اتاق‌های سرور برای نیازهای داخلی یک شرکت یا سازمان کوچک‌تر طراحی شده‌اند.

امنیت دیتاسنترها

امنیت دیتاسنتر یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های سازمان‌ها و شرکت‌هایی است که داده‌های حیاتی خود را در مراکز داده ذخیره می‌کنند، چرا که یک حمله سایبری یا نقص امنیتی می‌تواند منجر به از دست رفتن اطلاعات، نقض حریم خصوصی و خسارات مالی شود. راهکارهای کاربردی برای افزایش امنیت دیتاسنتر به شرح زیر است:

۱. محدودسازی دسترسی فیزیکی

• استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ ای (کارت هوشمند + اثر انگشت + رمز عبور)
• نصب دوربین ‌های نظارتی با ضبط ۲۴ ساعته
• کنترل نقاط ورود با سیستم‌های هشدار
• محدود کردن تعداد افراد مجاز و ثبت تمامی ورود و خروج‌ها

۲. افزایش امنیت نرم‌افزاری

• تنظیم سطوح دسترسی بر اساس نقش کاربران (Role-Based Access Control)
• استفاده از فایروال‌های پیشرفته و سیستم‌های تشخیص نفوذ ‌(IDS/IPS)
• رمزنگاری اطلاعات حساس با الگوریتم‌ های پیشرفته ‌(AES-256)
• مانیتورینگ دائمی با ابزارهای SIEM برای شناسایی تهدیدهای احتمالی

۳. محافظت در برابر تهدیدات محیطی

• سیستم اطفای حریق هوشمند برای جلوگیری از آسیب به تجهیزات
• استفاده از ژنراتورهای برق اضطراری و UPS برای پایداری سرویس‌ها
• کنترل دما و رطوبت محیط برای جلوگیری از آسیب سخت‌افزاری

۴. شبیه‌ سازی حملات و تست امنیتی

• انجام تست نفوذ (Penetration Testing) برای شناسایی ضعف‌های امنیتی
• اجرای سناریوهای بحران برای بررسی واکنش تیم امنیتی در شرایط اضطراری

۵. به‌روزرسانی و آموزش مداوم

• به‌روزرسانی مداوم سیستم‌های امنیتی و نرم‌افزارها
• آموزش کارکنان درباره حملات فیشینگ، مهندسی اجتماعی و پروتکل‌های امنیتی

انتخاب بین فایروال سخت ‌افزاری و نرم ‌افزاری به نیازهای امنیتی، مقیاس شبکه و بودجه شما بستگی دارد. هرکدام از این فایروال‌ها ویژگی‌ها و مزایای خاص خود را دارند که در شرایط مختلف قابل استفاده هستند. در این مطلب، تفاوت‌های آن‌ها را بررسی کرده و به شما کمک می‌کنیم گزینه مناسب را انتخاب کنید.

فایروال چیست؟

فایروال (Firewall) یک سیستم امنیتی شبکه است که برای کنترل و فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی بر اساس قوانین از پیش تعیین‌شده استفاده می‌شود. این ابزار می‌تواند به‌صورت سخت‌افزاری، نرم‌افزاری یا ترکیبی از هر دو باشد و نقش مهمی در جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز و حملات سایبری ایفا می‌کند. فایروال‌ها با بررسی داده‌ها، امکان ارتباطات ایمن را فراهم کرده و از شبکه‌ها در برابر تهدیدات محافظت می‌کنند.

فایروال سخت افزاری چیست؟

فایروال سخت‌افزاری یک دستگاه فیزیکی است که بین شبکه داخلی و اینترنت یا سایر شبکه‌های خارجی قرار می‌گیرد و ترافیک داده‌ها را بر اساس قوانین امنیتی از پیش تعیین‌شده فیلتر می‌کند. این نوع فایروال معمولاً در سازمان‌ها و شرکت‌ها برای افزایش امنیت شبکه استفاده می‌شود، زیرا عملکرد مستقلی دارد و بدون نیاز به بارگذاری روی سیستم‌های کاربری، ترافیک را مدیریت می‌کند. فایروال‌های سخت‌افزاری معمولاً قابلیت‌هایی مانند تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، VPN، مدیریت پهنای باند و کنترل دسترسی را ارائه می‌دهند و از برندهایی مانند Fortinet ،Cisco ،Sophos و Palo Alto در بازار موجود هستند.

شرکت های ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

فایروال نرم افزاری چیست؟

فایروال نرم ‌افزاری یک برنامه یا سرویس امنیتی است که روی سیستم‌عامل سرورها، کامپیوترها یا دستگاه‌های شبکه نصب شده و ترافیک ورودی و خروجی را بر اساس قوانین امنیتی کنترل می ‌کند. این نوع فایروال معمولاً در شبکه‌های کوچک ‌تر، کامپیوترهای شخصی یا سرورهای مجازی استفاده می‌شود و می‌تواند از طریق به ‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری تقویت شود.

فایروال‌های نرم‌افزاری قابلیت‌هایی مانند مسدودسازی دسترسی‌های غیرمجاز، فیلتر کردن آدرس ‌های IP، تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS) و کنترل اپلیکیشن‌های متصل به اینترنت را ارائه می‌دهند. از جمله معروف ‌ترین فایروال‌های نرم‌افزاری می‌توان به Windows Firewall، pfSense، Iptables و Sophos XG Firewall اشاره کرد.

فایروال نرم افزاری بهتر است یا سخت افزاری؟

انتخاب بین فایروال نرم ‌افزاری و فایروال سخت ‌افزاری بستگی به نیازهای امنیتی، مقیاس شبکه و بودجه دارد.

• فایروال سخت ‌افزاری برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و شبکه‌های بزرگ، امنیت بیشتری ارائه می‌دهد زیرا به ‌طور مستقل کار می‌کند، ترافیک را بدون کاهش عملکرد سیستم‌های کاربری مدیریت می‌کند و ویژگی‌هایی مانند VPN، مدیریت پهنای باند، و IDS/IPS را دارد. این نوع فایروال گزینه‌ای مناسب برای محافظت از شبکه‌های پیچیده و مقابله با حملات سایبری گسترده و پیچیده است.
• فایروال نرم ‌افزاری برای کاربران خانگی، کسب‌ و کارهای کوچک متشکل از یک نفر، و سرورهای مجازی گزینه‌ای مقرون ‌به ‌صرفه ‌تر است. این فایروال انعطاف ‌پذیری بیشتری در تنظیمات دارد و به ‌راحتی روی سیستم‌عامل‌های مختلف نصب می‌شود، اما باید بدانید این نوع فایروال برای فعالیت به منابع سخت‌افزاری سیستم میزبان نیاز دارد.

به ‌طور کلی، برای امنیت بالا در شبکه‌های سازمانی، استفاده از فایروال نرم افزاری و فایروال سخت ‌افزاری از ضرورت‌های امنیتی به شمار می روند. برای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد نیاز شبکه و فایروال مورد نیازتان میتوانید با کارشناسان فنی و تیم فروش شرکت داریا با شماره 0416224 تماس حاصل فرمایید.

جدول تفاوت فایروال سخت افزاری و نرم افزاری

در اینجا جدول تفاوت‌های فایروال سخت‌افزاری و فایروال نرم‌افزاری آمده است:

این جدول به شما کمک می‌کند تا تصمیم بهتری در مورد انتخاب فایروال مناسب بر اساس نیازهای خاص شبکه خود بگیرید.

ویژگی فایروال‌های سخت افزاری

فایروال‌های سخت‌افزاری در سازمان‌ها، شرکت‌ها و مراکز داده برای تأمین امنیت شبکه و جلوگیری از حملات سایبری به کار می‌روند. این دستگاه‌ها با کنترل و فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی، از نفوذ هکرها، بدافزارها و حملات DDoS جلوگیری می‌کنند. همچنین، برای ایجاد شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) و برقراری ارتباط ایمن بین دفاتر مختلف یک سازمان استفاده می‌شوند.

فایروال‌ های سخت‌افزاری در کنترل دسترسی کاربران، مدیریت پهنای باند، نظارت بر ترافیک و فیلتر کردن محتوای نامناسب نیز نقش مهمی دارند. به دلیل عملکرد مستقل و عدم تأثیرگذاری بر سیستم‌های کاربری، این فایروال‌ها گزینه‌ای ایده‌آل برای کسب‌ و کارهای کوچک، متوسط و بزرگ محسوب می‌شوند.

ویژگی فایروال های نرم افزاری

ویژگی‌های فایروال‌های نرم ‌افزاری شامل موارد زیر است:

1. کنترل و فیلتر ترافیک شبکه: بررسی و مدیریت داده‌های ورودی و خروجی بر اساس قوانین امنیتی.
2. نصب و پیکربندی آسان: قابل اجرا بر روی سیستم‌های مختلف بدون نیاز به سخت ‌افزار اضافی.
3. انعطاف‌پذیری بالا: امکان سفارشی ‌سازی تنظیمات بر اساس نیاز کاربران و شبکه.
4. تشخیص و جلوگیری از نفوذ :(IDS/IPS) شناسایی و مسدودسازی تهدیدات و حملات سایبری.
5. فیلتر کردن آدرس‌های IP و دامنه‌ها: مسدودسازی سایت‌های مخرب و آدرس‌های غیرمجاز.
6. مدیریت دسترسی اپلیکیشن‌ها: کنترل ارتباطات نرم‌افزارها با اینترنت برای جلوگیری از نشت اطلاعات.
7. قابلیت لاگ ‌گیری و مانیتورینگ: ثبت فعالیت‌های شبکه برای تحلیل و بررسی تهدیدات امنیتی.
8. پشتیبانی از :VPN امکان برقراری ارتباط امن از راه دور با شبکه داخلی.
9. به‌روزرسانی‌های مداوم: دریافت آپدیت‌های امنیتی برای مقابله با تهدیدات جدید.
10. هزینه کمتر نسبت به فایروال سخت‌افزاری: مناسب برای کسب ‌و کارهای کوچک و سرورها.

شرکت داریا ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

شرکت داریا یکی از تأمین‌ کنندگان برجسته در زمینه تجهیزات امنیت شبکه است که راهکارهای پیشرفته ‌ای برای حفاظت از داده‌ها و زیرساخت‌های سازمانی ارائه می‌دهد. این شرکت با عرضه فایروال‌های قدرتمند، سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)، تجهیزات VPN و سایر ابزارهای امنیتی، به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا از حملات سایبری و تهدیدات امنیتی در امان بمانند. شرکت داریا با ارائه محصولات برندهای معتبر جهانی از جمله فورتی نت، سوفوس، سیسکو و پشتیبانی تخصصی، راهکاری ایده‌آل برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و مراکز داده فراهم می‌کند.

با گسترش استفاده از کدهای QR در زندگی روزمره، از پرداخت‌های دیجیتال گرفته تا منوی رستوران‌ها و تبلیغات، مجرمان سایبری نیز روش‌های جدیدی برای فریب کاربران ابداع کرده‌اند. یکی از این روش‌ها کوئیشینگ (Quishing) یا فیشینگ از طریق کدهای QR است که در آن، مهاجمان با جایگزین کردن کدهای QR‌ جعلی به‌جای کدهای واقعی، کاربران را به سایت‌های مخرب هدایت می‌کنند. این حملات ممکن است منجر به سرقت اطلاعات بانکی، انتشار بدافزار یا فیشینگ حساب‌های کاربری و … شود.

کوئیشینگ چیست؟

کوئیشینگ یا Quishing نوعی حمله فیشینگ است که در آن، لینک‌های مخرب درون کدهای QR قرار می‌گیرند، به این صورت که با اسکن این کدها با تلفن همراه یا هر وسیله دیگری به جای هدایت به یک سایت معتبر، شما وارد صفحاتی می شوید که ممکن است اطلاعاتتان را به سرقت ببرند و یا حتی با آلوده کردن یک سیستم یا تلفن همراه به شبکه راه یافته و کل سازمان را آلوده کنند.

چرا حملات کوئیشینگ خطرناک است؟

اگرچه همه می‌دانیم که نباید به سایت‌ های مشکوک مراجعه کنیم یا فایل‌های ناشناس را دانلود کنیم، اما ماهیت کدهای QR به گونه‌ای است که نمی‌توان پیش از اسکن، متوجه محتوای آن شد. تنها با یک اسکن و یک لمس، ممکن است به سایتی وارد شوید که اطلاعات شما را سرقت کند یا فایلی مخرب روی دستگاهتان نصب شود؛ بهتر است بدانید این پروسه از اسکن تا دانلود فایل و ویروسی شدن سیستم تنها یک چشم به هم زدن است و با سرعت بیشتری این فرایند انجام میشود.

چگونه از شبکه خود در برابر حمله کوئیشینگ محافظت کنیم؟

برای اینکه از شبکه، سازمان و تلفن همراه و … خود در برابر حملات سایبری از جمله حمله کوئیشینگ محافظت کنیم؛ می توانید راهکارهایی را که در ادامه برایتان آورده‌ایم را به کار بگیرید:

• از اسکنر پیش ‌فرض گوشی خود استفاده کنید و از دانلود برنامه‌های ناشناس برای اسکن QR خودداری کنید.
• قبل از باز کردن لینک، آن را بررسی کنید و مطمئن شوید که به یک سایت معتبر هدایت می‌شوید.
• از اسکن کدهای QR در مکان‌های عمومی تا حد امکان خودداری کنید؛ به‌ویژه در پارکومترها، رستوران‌ها و تبلیغات خیابانی.
• تنظیمات حریم خصوصی مرورگر خود را فعال کنید تا در برابر حملات احتمالی ایمن‌تر باشید.

با توجه به اینکه این  QR کدها در همه جا دیده می‌شوند، از منوی رستوران‌ها گرفته تا ایستگاه‌های حمل و نقل عمومی، باید مراقب باشیم تا قربانی این تهدید سایبری جدید نشویم.

کلاهبرداری کوئیشینگ چگونه انجام می‌شود؟

کوئیشینگ (QR Code Phishing) یک روش کلاهبرداری سایبری است که در آن، مجرمان سایبری از کدهای QR برای فریب کاربران و سرقت اطلاعات شخصی یا مالی آن‌ها استفاده می‌کنند. این نوع حمله معمولاً به یکی از روش‌های زیر انجام می‌شود:

۱. جایگزینی کد QR اصلی با یک کد جعلی

در این روش، کلاهبرداران یک برچسب حاوی کد QR تقلبی را روی کدهای QR واقعی در مکان‌های عمومی می‌چسبانند. این کد کاربران را به وب‌سایت‌های جعلی هدایت می‌کند که به نظر معتبر می‌رسند اما هدف آن‌ها سرقت اطلاعات است.

۲. هدایت کاربران به صفحات پرداخت تقلبی

کلاهبرداران با استفاده از QR کدهای جعلی، کاربران را به سایت‌های پرداخت جعلی هدایت می‌کنند. این سایت‌ها از نظر ظاهری کاملاً مشابه درگاه‌های پرداخت رسمی هستند، اما اطلاعات کارت بانکی یا حساب کاربری شما را ثبت کرده و در اختیار مجرمان قرار می‌دهند.

۳. ایجاد صفحات ورود جعلی (سرقت اطلاعات حساب کاربری)

برخی از حملات کوئیشینگ کاربران را به صفحات ورود جعلی شبیه به سایت‌های بانکی، شبکه‌های اجتماعی یا ایمیل هدایت می‌کنند. کاربر با وارد کردن اطلاعات ورود خود، به‌صورت ناخواسته رمز عبور و اطلاعات شخصی خود را در اختیار کلاهبرداران قرار می‌دهد.

۴. انتشار بدافزار و جاسوس‌افزار

در برخی موارد، اسکن QR کد باعث دانلود بدافزار یا جاسوس‌افزار روی گوشی یا کامپیوتر شما می‌شود. این بدافزارها می‌توانند داده‌های حساس شما مانند رمزهای عبور، اطلاعات بانکی و پیام‌های خصوصی را سرقت کنند.

۵. فریب کاربران از طریق ایمیل یا پیامک

گاهی کلاهبرداران QR کدهای جعلی را از طریق ایمیل یا پیامک ارسال کرده و از کاربران می‌خواهند آن را برای دسترسی به یک پیشنهاد ویژه، جایزه یا تخفیف اسکن کنند. در حالی که این کدها کاربر را به سایت‌های مخرب هدایت می‌کنند.

آیا کوئیشینگ واقعاً یک تهدید است؟

بله. این حمله سایبری هم‌اکنون در حال وقوع است و بسیار مؤثر است. در سراسر جهان، کدهای QR مربوط به پارکومترها، پرداخت در رستوران‌ها، سیستم‌های انعام و تبلیغات جعلی مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. کلاهبرداران اغلب با چسباندن یک برچسب حاوی کد QR تقلبی روی کد اصلی، افراد را فریب می‌دهند.

این کدهای جعلی کاربران را به صفحات ورود یا سایت‌های پرداخت جعلی هدایت می‌کنند، جایی که یا مستقیماً پولشان را به کلاهبردار پرداخت می‌کنند، یا اطلاعاتشان به سرقت می‌رود. این اطلاعات بعداً برای سرقت مالی یا اجرای کلاهبرداری‌های دیگر استفاده می‌شود.

ایجاد کد QR

اگر قصد دارید برای کسب‌وکار خود یک QR  کد ایجاد کنید، راه‌هایی وجود دارد که می‌توانید امنیت و راحتی مشتریان را تضمین کنید.
پیش از هر چیز، بررسی کنید که آیا اصلاً به QR  کد احتیاج دارید یا خیر. مجبور کردن مشتریان به بیرون آوردن گوشی، تنظیم دوربین و انتظار برای بارگذاری سایت، معمولاً از یک منوی چاپی ساده کم‌کاربرد و آزاردهنده‌ است. زمانی که متوجه شدید به QR  کد نیاز دارید؛ باید آن را به درستی ایمن سازید. روش امن کردن QR  کد به شرح زیر است:

• مطمئن شوید که QR  کد مستقیماً به صفحه‌ای از وب‌سایت کسب‌وکار شما هدایت می‌شود.
• از کوتاه‌کننده‌های لینک استفاده نکنید، زیرا این ابزارها مقصد واقعی لینک را پنهان می‌کنند و ممکن است تبلیغات یا تغییر مسیرهای ناخواسته را به همراه داشته باشند.
• به‌صورت دوره‌ایQR  کد چاپ ‌شده را بررسی کنید تا مطمئن شوید که هیچ‌کس با چسباندن یک برچسب جعلی، مشتریان شما را در دام حملات کوئیشینگ گرفتار نکرده است.

از آنجا که گوشی موبایل مشتریان شما حاوی اطلاعات شخصی زیادی است، محافظت از آن اهمیت زیادی دارد.

نحوه ایجاد  QR‌کد

ساخت یک QR کد بسیار ساده است و شما می‌توانید با ابزارهای مختلف این کار را انجام دهید. در ادامه مراحل ایجاد یک کد QR را بررسی می‌کنیم:

1. انتخاب نوع اطلاعاتی که می‌خواهید در QR کد ذخیره کنید

ابتدا باید مشخص کنید که QR کد شما به چه چیزی لینک خواهد شد. برخی از گزینه‌های رایج شامل:

• آدرس وب ‌سایت یا صفحه مورد نظر
• شماره تماس
• مکان روی نقشه
• رمز وای ‌فای

1. استفاده از یک تولیدکننده QR کد

شما می‌توانید از ابزارهای رایگان آنلاین برای ایجاد QR کد استفاده کنید. برخی از بهترین وب‌سایت‌ها برای این کار عبارت‌اند از:

• QR Code Generator
• QR Code Monkey
• QRStuff

1. وارد کردن اطلاعات و تولید کد

بعد از انتخاب نوع QR کد، اطلاعات موردنظر خود را وارد کنید (مثلاً لینک سایت، شماره تماس و …). سپس روی گزینه Generate QR Code کلیک کنید تا کد شما ساخته شود.

1. دانلود و چاپ QR کد

پس از ساخت کد، می‌توانید آن را با فرمت PNG، JPG یا SVG دانلود کنید. سپس می‌توانید آن را روی کارت ویزیت، بروشور، وب‌سایت یا حتی بسته‌بندی محصولات خود قرار دهید.

1. تست QR کد قبل از استفاده

قبل از اینکه QR کد را منتشر کنید، حتماً آن را با گوشی‌های مختلف تست کنید تا مطمئن شوید به درستی کار می‌کند.

با این مراحل ساده، می‌توانید به ‌راحتی یک QR کد برای کسب‌وکار یا نیازهای شخصی خود ایجاد کنید.

جمع بندی

همانطور که گفته شد، حمله کوئیشینگ (Quishing) یا فیشینگ از طریق کدهای QR یک تهدید جدی در دنیای دیجیتال است، برای جلوگیری از این نوع حملات، کاربران باید هنگام اسکن QR کدها دقت بیشتری داشته باشند، لینک مقصد را قبل از باز کردن بررسی کنند و از منابع ناشناس یا مشکوک اجتناب کنند.

امروزه با گسترش ارتباطات و نیاز به دسترسی پایدار و سریع به اینترنت، استفاده از تجهیزات شبکه‌ای نقش پررنگی در زندگی ما ایفا می‌کند. یکی از مهم‌ترین این تجهیزات، روتر است که به عنوان واسطه‌ای برای اتصال شبکه‌های مختلف و مدیریت ترافیک داده‌ها عمل می‌کند.

روتر چیست؟

روتر یا Router یک دستگاه شبکه‌ای پیشرفته است که برای مسیریابی و انتقال داده‌ها بین شبکه‌های مختلف، از جمله :

LAN(شبکه محلی): یک (local area network) LAN  مجموعه ای از دستگاه های متصل بهم هستند که به یک منطقه جغرافیایی خاص محدود می شوند و معمولاً به یک روتر نیاز دارد.

WAN (شبکه گسترده): در مقابل،  (wide area networks) WAN یک شبکه بزرگ است که در پهنه یک منطقه جغرافیایی وسیع گسترش یافته است. سازمان‌ها و شرکت‌های بزرگی که در چندین قسمت مختلف یک کشور فعالیت می‌کنند، به شبکه‌های LAN  جداگانه ای برای هر مکان نیاز دارند؛ این شبکه‌های محلی به هم می پیوندند و یک WAN تشکیل می دهند. از آنجا که یک WAN در یک منطقه بزرگ گسترده می شود، پس اغلب به چندین روتر و سوئیچ نیازمند خواهد بود.

روتر با استفاده از جدول مسیریابی و پروتکل‌های مسیریابی مانند OSPF، BGP وRIP، بهترین مسیر را برای ارسال پکت‌های داده انتخاب می‌کند تا ارتباطی پایدار و بهینه بین شبکه‌های مختلف برقرار شود.

بسته به نوع کاربرد، روترها به دسته‌هایی مانند روترهای بی‌سیم(Wireless Router)، روترهای سیمی (Wired Router)، روترهای هسته‌ای (Core Router)، روترهای لبه‌ای (Edge Router) و روترهای مجازی (Virtual Router) تقسیم می‌شوند که هر یک نقش مشخصی در زیرساخت‌های شبکه ایفا می‌کنند.

به طور خلاصه روتر دستگاهی است که دو یا چند شبکه یا زیر شبکه را به هم متصل می کند و دو کارکرد اصلی دارد:

• مدیریت ترافیک بین این شبکه ها با ارسال پکِت های داده به آدرس های IP مورد نظر.
• ایجاد امکان استفاده چندین دستگاه از یک اتصال اینترنتی.

در رابطه با تفاوت سوئیچ و روتر بهتر است بدانید که سوئیچ شبکه، پکِت ‌های داده را بین دستگاه‌ها موجود در یک شبکه خاص را انتقال می دهد، در حالی که یک روتر داده‌ها را بین شبکه‌های مختلف انتقال می دهد.

یک روتر چگونه کار می کند؟

روتر با دریافت، پردازش و هدایت پکت‌های داده در شبکه کار می‌کند. زمانی که یک پکت داده از یک دستگاه ارسال می‌شود، روتر، آدرس مقصد آن را بررسی کرده و با استفاده از جدول مسیریابی (Routing Table) و پروتکل‌های مسیریابی (مانند OSPF، BGP،RIP) بهترین مسیر را برای انتقال بسته انتخاب می‌کند. این مسیر ممکن است بر اساس پهنای باند، تأخیر، تعداد پرش‌ها (Hops) یا سایر معیارهای شبکه‌ای تعیین شود.

روتر می‌تواند از  NAT (Network Address Translation)برای تبدیل آدرس‌های IP خصوصی به عمومی استفاده کند تا ارتباط بین دستگاه‌های داخلی و اینترنت ممکن شود. همچنین، قابلیت‌های امنیتی مانند فایروال داخلی و VPN‌ شبکه خصوصی مجازی را برای محافظت از داده‌ها ارائه می‌دهد. اگر پکت برای یک شبکه دیگر باشد، روتر آن را از طریق اینترفیس مناسب ارسال می‌کند و در صورت لزوم، از فیلترهای ACL (Access Control List) برای کنترل دسترسی استفاده می‌کند. در شبکه‌های بی‌سیم، روترها از پروتکل‌های Wi-Fi مانند 802.11ac‌ یا 802.11 ax برای ارسال داده‌ها به کاربران استفاده می‌کنند.

انواع روتر

انواع روترها عبارتند از:

1. روتر بی‌سیم (Wireless Router) – امکان اتصال بی‌سیم به شبکه را فراهم می‌کند.
2. روتر سیمی (Wired Router) – فقط از طریق کابل‌های اترنت دستگاه‌ها را متصل می‌کند.
3. روتر هسته (Core Router) – برای مسیریابی داده‌ها در شبکه‌های بزرگ و در سطح Backbone استفاده می‌شود.
4. روتر توزیع (Distribution Router) – داده‌ها را بین روترهای دسترسی و روترهای هسته توزیع می‌کند.
5. روتر مرزی (Edge Router) – در لبه شبکه قرار دارد و ارتباط بین شبکه داخلی و اینترنت یا شبکه‌های دیگر را مدیریت می‌کند.
6. روتر مجازی (Virtual Router) – به‌صورت نرم‌افزاری در محیط‌های ابری یا مجازی‌سازی اجرا می‌شود.
7. روتر SOHO (Small Office/Home Office Router) – برای مصارف خانگی و ادارات کوچک استفاده می‌شود.
8. روتر صنعتی (Industrial Router) – برای شبکه‌های صنعتی و محیط‌های سخت طراحی شده است.
9. روتر VPN – قابلیت ایجاد و مدیریت شبکه خصوصی مجازی (VPN) را دارد.
10. روتر موبایل (Mobile Router) – از شبکه‌های موبایل مانند 4G و 5G برای اتصال اینترنت استفاده می‌کند.

SSID چیست؟

SSID مخفف ” service set identifier” است و یک اصطلاح فنی برای نام شبکه است که روترهای WLAN پخش می کنند. با استفاده از SSID ها کاربران می‌توانند شبکه بی سیم پخش شده توسط روتر را پیدا کنند و به آن متصل شوند (یک روتر ایمن می بایست یک رمز عبور قوی داشته باشد). روترهای کاربران در شبکه های Wi-Fi معمولاً به صورت پیش فرض دارای SSID هستند که در قسمت کناری یا پایین دستگاه چاپ شده است.

چگونه روتر را تنظیم کنیم؟

برای کسب بهترین نتیجه و اتصال ایمن روتر خود، این نکات کلی را باید دنبال کنید:

1. اتصال به برق: یک سر سیم برق را به پشت روتر و سر دیگر را به یک پریز وصل کنید. سعی کنید از یک محافظ برای محافظت از دستگاه خود استفاده کنید، سپس منتظر بمانید تا روتر به طور کامل روشن شود.
2. اتصال روتر را به مودم: روترهای جدید از اتصالات USB استفاده می کنند، ولی برخی مدل های قدیمی هنوز از کابل های اترنت استفاده می کنند. حال یک سر کابل را به اسلات مودم که گاهی اوقات با برچسب «روتر» مشخص می‌شود، وصل کنید و سر دیگر را به اسلات روتر که معمولاً با برچسب «اینترنت» یا «WAN» مشخص می‌شود، وصل کنید. مودم را از برق بکشید، و قبل از رفتن به مرحله بعدی، یک دقیقه صبر کنید  و آن را مجدد وصل کنید.
3. کامپیوتر را وصل کنید: کابل اترنت دیگری را از هر یک از اسلات های روتر به پورت اترنت کامپیوتر یا لپ تاپ خود وصل کنید. در این مرحله شاید لازم باشد وای فای کامپیوتر خود را غیرفعال کنید تا قبل از آماده سازی، از تلاش برای اتصال به روتر از طریق بی سیم جلوگیری کند. اگر لپ‌تاپ‌ شما پورت اترنت ندارد، وای‌فای کامپیوتر را روشن نگه دارید. سپس با استفاده از تنظیمات پیش‌فرض شبکه که توسط سازنده ارائه شده، به روتر متصل شوید و به مرحله بعدی بروید.
4. به عنوان یک مدیر وارد شوید: برای دسترسی به داشبورد روتر ، یک پنجره مرورگر را در کامپیوتر یا لپ تاپ متصل خود باز کنید:

• آدرس IP زیر را وارد کنید: http://192.168.1.1
• در صورتی که آی پی بالا عمل نکرد، این IP را امتحان کنید: http://192.168.0.1
• اگر مستندات روتر شما نشانی متفاوتی که چندان معمول نیست را نشان می‌دهد، از آن استفاده کنید.

زمانیکه نام کاربری و رمز عبور از شما خواسته می شود، براساس دفترچه راهنمای کاربر روتر مقادیر را وارد کنید. توجه داشته باشید پس از به پایان رساندن راه اندازی بهتر است نام کاربری و رمز عبور را برای امنیت شبکه تغییر دهید.

5. اطلاعات اتصال خود را ارائه دهید: در این مرحله باید اطلاعات مربوط به نوع اتصال خود را وارد کنید. مکان دقیق و محل ورود به آن به نوع روتر بستگی دارد و می تواند در مدل های مختلف، متفاوت باشد.

در صورتی که نتوانید این اطلاعات را بیابید، ISP شما می‌تواند اطلاعاتی از جمله آدرس IP استاتیک، آدرس گیت وی و … را ارائه دهد.

اگر ISP برای احراز هویت دستگاه شما از آدرس MAC استفاده می کند، پس فرصت خوبی برای به روز رسانی آن است. این آدرس معمولاً در پشت دستگاه چاپ می شود؛ در صورتی که این آدرس را از روتر قبلی خود ذخیره نکرده‌اید، احتمالاً باید برای دریافت آن با ISP خود تماس بگیرید.

آدرس MAC معمولاً در یک تَب خاص در صفحه داشبورد روتر شما قرار دارد و می توانید آن را از آنجا به روزرسانی کنید.

6. اتصالات لوکال و اینترنت را بررسی کنید: از این موارد اطمینان حاصل کنید:

یک: کامپیوتر شما قادر به ایجاد ارتباط با روتر است.

دو: با استفاده از دکمه ” test connection” در داشبورد، روتر می تواند به اینترنت دسترسی داشته باشد. در مارک های مختلف این دکمه در جای متفاوتی قرار دارد. اگر کار کرد، می توانید یک تب مرورگر جدید باز کنید و وب سایت مورد علاقه خود را بازدید کنید.

7. اتصال بی سیم: اکنون که روتر شما آنلاین است و کامپیوتر شما می تواند از طریق اتصال اترنت یا USB ارتباط برقرار کند، حال نوبت اتصال Wi-Fi است. برای اتصال از طریق وای فای مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید:

• سیمی که روتر را به کامپیوتر وصل می کند را جدا کنید.
• مجددا آداپتور بی سیم را روشن کنید.
• SSID روتر را بیابید.

اگر روتر دارای رمز عبور است و به طور پیش فرض فعال شده است، آن را از دفترچه راهنما بیابید و وارد کنید. گاهی آن را کلید شبکه می نامند.

اگر توانستید به صورت بی سیم آنلاین شوید پس دستگاه های دیگر هم اکنون باید امکان دسترسی به اینترنت را از طریق روتر را داشته باشند. اکنون زمان آن است تا روتر را در قسمت مرکزی محیط مورد نظر خود قرار دهید تا همه دستگاه ها بتوانند به صورت بی سیم اطلاعات را دریافت کنند.

8. ویژگی های امنیتی اضافی را تنظیم کنید: برای محافظت بیشتر از شبکه خود، موارد زیر را در کوتاه ترین زمان ممکن انجام دهید:

• SSID را تغییر دهید. شما می توانید شبکه خود را چیزی غیر از SSID پیش‌فرض روتر نامگذاری کنید. نام جدید را طوری تغییر دهید که فقط خودتان آن را تشخیص دهید.
• رمزگذاری WPA و WPA2 را روشن کنید.
• فایروال ها و نرم افزارهای امنیتی آنتی ویروس را در تمام دستگاه های متصل خود فعال کنید.
• شناسه کاربری و رمز عبور پیش‌فرض روتر خود را تغییر دهید و اطلاعات اکانت جدید را بخاطر بسپارید.

چگونه روتر را به وای فای وصل کنیم؟

هنگامی که روتر به طور کامل نصب شد، میتوانید دستگاه های خود را به شبکه Wi-Fi جدید متصل کنید. نحوه انجام این کار را به صورت مرحله به مرحله در ادامه برایتان آورده‌ایم:

گام 1: بررسی تجهیزات

• مطمئن شوید که مودم اینترنت ADSL، VDSL یا فیبر نوری و کابل‌های شبکه آماده هستند.
• کابل اترنت، آداپتور برق و اطلاعات ورود به تنظیمات روتر را در اختیار داشته باشید.

گام 2: اتصال فیزیکی روتر

1. اتصال مودم به روتر:

• یک سر کابل اترنت را به پورت WAN (Internet) روتر و سر دیگر را به خروجی مودم وصل کنید.

1. اتصال برق:

• آداپتور برق را به روتر متصل کرده و آن را روشن کنید.

گام 3: ورود به تنظیمات روتر

1. با لپ‌تاپ یا گوشی، به شبکه‌ی پیش‌فرض روتر متصل شوید (نام و رمز عبور معمولاً زیر دستگاه درج شده است).
2. مرورگر را باز کرده و آدرس 192.168.1.1 یا 192.168.0.1 را در نوار آدرس وارد کنید.
3. نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض را وارد کنید.

گام 4: تنظیم وای ‌فای

1. در پنل مدیریت، به قسمت Wireless Settings یا Wi-Fi بروید.
2. یک نام (SSID) برای شبکه‌ی بی‌سیم خود انتخاب کنید.
3. رمز عبور قوی برای وای ‌فای تنظیم کنید WPA2 یا WPA3 توصیه می‌شود.
4. تنظیمات را ذخیره کرده و روتر را راه‌اندازی مجدد کنید.

گام 5: اتصال دستگاه‌ها به وای‌ فای

• پس از راه‌اندازی مجدد، در گوشی یا لپ‌تاپ، وای ‌فای را جستجو کنید.
• نام جدید شبکه را انتخاب کرده و با رمز عبور تعیین‌ شده به آن متصل شوید.

چالش های امنیتی روترها

روترها به عنوان دروازه‌ی اصلی شبکه به اینترنت، هدف حملات سایبری مختلفی قرار می‌گیرند. مهم‌ترین چالش‌های امنیتی آن‌ها عبارتند از:

سوء استفاده از آسیب‌پذیری: همه روترهای سخت‌افزاری همراه با نرم‌افزاری ارائه می شوند که به‌طور خودکار نصب می شود و معروف به سیستم‌افزار است؛ وظیفه سیستم افزار کمک به روتر برای انجام عملکردهای خود است. همانطور که هر نرم‌افزاری آسیب‌پذیری‌هایی دارد، سخت‌افزار روتر نیز از چنین قاعده ای مستثنی نیست؛ مهاجمان سایبری اغلب این نقص را مورد سوء استفاده قرار می دهند.

حملات DDoS: زیرساخت شبکه سازمان های کوچک و بزرگ اغلب مورد هدف حملات DDoS قرار می گیرند. حملات DDoS لایه شبکه اگر اصلاح نشوند می تواند روترها را تحت تأثیر قرار داده و یا باعث خرابی آنها شوند که این امر نیز منجر به از کار افتادن شبکه می شود. یک راهکار مفید برای محافظت از روترها و شبکه ها در برابر حملات DDoS می تواند Cloudflare Magic Transit باشد.

همچنین هکرها می‌توانند روترهای آسیب‌پذیر را به بات‌نت‌ها تبدیل کرده و در حملات DDoS یا سایر حملات سایبری از آن‌ها استفاده کنند.

اطلاعات اکانت مدیریتی: همه روترها همراه با مجموعه ای از اطلاعات اکانت مدیریتی برای انجام وظایف مدیریتی ارائه می شوند. این اطلاعات معمولا روی مقادیر پیش فرض تنظیم می شوند، مانند “admin” به عنوان نام کاربری و “admin” به عنوان رمز عبور.

نام کاربری و رمز عبور را باید در اسرع وقت به چیزی امن‌تر تغییر داد. این مقادیر پیش‌فرض رایج برای مهاجمان مشخص هستند و در صورت عدم بازنشانی، آنها می توانند کنترل روتر را از راه دور بدست آوردند و شروع به سو استفاده کنند.

ضعف در پروتکل‌های امنیتی وای ‌فای: استفاده از استانداردهای قدیمی مانند WEP و WPA می‌تواند امنیت شبکه‌ی وای‌فای را به خطر بیندازد؛ از این رو توصیه می‌شود از WPA3 برای رمزگذاری شبکه استفاده شود.

فریمور (Firmware) قدیمی و آسیب ‌پذیر: به‌روزرسانی نکردن فریمور روتر می‌تواند باعث سوءاستفاده هکرها از آسیب‌پذیری‌های امنیتی شناخته‌شده شود.

شنود ترافیک و حملات ‌Man-in-the-Middle (MITM): در صورت عدم استفاده از رمزگذاری مناسب، مهاجمان می‌توانند ترافیک بین روتر و کاربران را شنود کنند و اطلاعات حساس مانند رمزهای عبور را به سرقت ببرند.

سوءاستفاده از قابلیت‌های UPnP و پورت فورواردینگ: UPnP (Universal Plug and Play) و Port Forwarding  می‌توانند به هکرها اجازه دهند که به دستگاه‌های داخلی شبکه دسترسی پیدا کنند و آن‌ها را آلوده کنند.

راهکارهای مقابله با چالش ‌های امنیتی روتر

• تغییر رمز عبور پیش ‌فرض به یک رمز عبور قوی
• استفاده از WPA3 برای وای ‌فای
• غیرفعال کردن UPnP در صورت عدم نیاز
• به‌روزرسانی منظم فریمور روتر
• غیرفعال کردن مدیریت از راه دور (Remote Management)
• استفاده از فایروال داخلی روتر و محدود کردن دسترسی ‌های غیرضروری

یک روتر ناامن، می‌تواند تمام دستگاه‌های متصل به شبکه را در معرض خطر قرار دهد. بنابراین، توجه به تنظیمات امنیتی آن ضروری است.

آیا روتر همان مودم است؟

اگرچه برخی از ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) ممکن است یک روتر و یک مودم را به صورت یک دستگاه واحد ترکیب کنند، اما آنها یکسان نیستند؛ پس جواب سوال ما خیر است. هر یک نقش متفاوت اما به همان اندازه مهمی را در اتصال شبکه ها به یکدیگر و به اینترنت دارند.

جدول جامع تفاوت روتر و مودم:

روتر، شبکه ها را شکل می دهد و جریان داده ها را در داخل و بین آن شبکه ها مدیریت می کند، در حالی که وظیفه یک مودم اتصال آن شبکه ها به اینترنت است. نحوه انجام این اتصال از این قرار است که یک مودم سیگنال های دریافتی از ISP را به سیگنال های دیجیتالی تبدیل می کنند که قابلیت تفسیر توسط هر دستگاه متصل به شبکه را دارد.

هر دستگاهی برای اتصال به اینترنت به مودم متصل می شود؛ به طور متناوب، یک روتر می تواند به توزیع سیگنال بین چندین دستگاه در یک شبکه کمک کند و همه آنها را مجاز به اتصال همزمان به اینترنت کند.

سخن آخر

روتر یکی از مهم‌ترین تجهیزات شبکه‌ است که وظیفه مسیریابی و مدیریت ترافیک داده‌ها را بر عهده دارد. این دستگاه با استفاده از پروتکل‌های مسیریابی، بهترین مسیر را برای انتقال داده بین شبکه‌های مختلف انتخاب می‌کند و امکان اتصال چندین دستگاه به اینترنت را فراهم می‌سازد.

انواع مختلفی از روترها، از جمله بی‌سیم، سیمی، هسته‌ای و مجازی، برای کاربردهای متنوع طراحی شده‌اند. برای راه‌اندازی روتر، باید آن را به برق و مودم متصل کرده، از طریق مرورگر به داشبورد مدیریتی آن وارد شد و تنظیمات امنیتی و شبکه‌ای لازم را انجام داد.

سوالات متداول

روتر  Wi-Fi چیست؟

روترهای بی سیم یا روتر وای فای معمولاً در خانه ها مورد استفاده قرار می گیرند و دستگاه های سخت افزاری هستند که ارائه دهندگان خدمات اینترنت با استفاده از آنها شما را به شبکه اینترنت کابلی یا xDSL خود متصل می کنند. روتر بی سیم که گاه از آن روتر Wi-Fi نیز یاد می شود، عملکردهای شبکه یک اَکسس پوینت بی سیم و یک روتر را ترکیب می کند.

آیا روتر همان وای فای است؟

روتر دستگاهی است که معمولاً به یک مودم متصل می شود و Wi-Fi را ارائه می کند. اطلاعات با استفاده از روتر را از اینترنت به دستگاه های شخصی مانند کامپیوتر، موبایل و تبلت ارسال می شود. دستگاه های موجود در منزل شما که امکان اتصال به اینترنت را دارند، شبکه (LAN) شما را شکل می دهند.

آی پی روتر من چیست؟

در نوار جستجو CMD را تایپ کنید و Command Prompt را انتخاب کنید. سپس ipconfig را تایپ کنید. حال می توانید آدرس IP روتر خود را در قسمت «Default Gateway» ببینید.

عملکرد های اصلی روتر چه مواردی را شامل می شود؟

3 عملکرد اصلی یک روتر عبارت هستند از: مسیریابی پکِت های داده، فیلتر کردن آدرس شبکه و عمل به عنوان واسط بین شبکه ها. از این میان وظیفه اصلی روتر ارسال پکِت های داده بین شبکه ها است.