همه ی نوشته های:Ms Sobhani

VDOM مخفف Virtual Domains است و برای تقسیم فورتی گیت به دو یا چند واحد مجازی که به طور مستقل عمل می کنند، استفاده می شود. VDOMها می توانند پالیسی های امنیتی جداگانه ای ارائه کنند؛ همچنین در حالت NAT، تنظیمات کاملا مجزایی برای مسیریابی و سرویس های VPN برای هر شبکه متصل ارائه می کنند.

تعریف VDOM

مزایای VDOM

انواع VDOM

VDOMها دارای دو حالت هستند:

حالت Split-task VDOM

در این حالت VDOM، فورتی گیت از دو VDOM بهره می گیرد؛ VDOM مدیریتی (ریشه) و VDOM ترافیک (FG-ترافیک).

VDOM مدیریتی: از VDOM مدیریتی برای مدیریت فورتی گیت استفاده می شود ولی برای پردازش ترافیک نمی توان از آن استفاده کرد. در VDOM مدیریتی، بخش های زیرین در GUI دسترس هستند:

• داشبورد Status
• توپولوژی و تنظیمات Security Fabric
• تنظیمات پورت و مسیر استاتیک
• تنظیمات FortiClient
• پیام های جایگزین
• گواهینامه ها
• رویدادهای سیستم
• تنظیمات هشدار لاگ و ایمیل
• تعاریف وزن تهدید

VDOM ترافیک: پالیسی های امنیتی جداگانه ای را ارائه می دهد و برای پردازش تمام ترافیک شبکه استفاده می شود. بخش‌هایGUI زیر در VDOM ترافیک موجود هستند:

• داشبوردهای Status، LAN/DMZ و Security
• توپولوژی Security Fabric، تنظیمات (فقط خواندنی، به جز تنظیمات سرویس HTTP) و External Connectors (فقط اتصالات Endpoint/Identity)
• FortiView
• تنظیمات پورت
• ضبط پکِت
• SD-WAN، SD-WAN Rules، و Performance SLA
• مسیرهای استاتیک و پالیسی
• RIP، OSPF، BGP، و Multicast
• پیام های جایگزین
• قابلیت مشاهده ویژگی
• برچسب ها
• گواهینامه ها
• پالیسی ها و اشیاء
• پروفایل های امنیتی
• VPNها
• احراز هویت کاربر و دستگاه
• کنترل کننده وای فای و سوئیچ
• لاگینگ
• نظارت

حالت Split-task VDOM در همه مدل‌های فورتی گیت در دسترس نیست. فبریک امنیتی فورتی نت از حالت Split-task VDOM پشتیبانی می کند.

حالت Multi VDOM

در این حالت چندین VDOM را می توان به عنوان واحدهای مستقل ایجاد و مدیریت کرد؛ فورتی گیت می تواند دارای چندین VDOM باشد که به عنوان واحدهای مستقل عمل می کنند. برای مدیریت تنظیمات جهانی از یک VDOM استفاده می شود؛ VDOM ریشه را نمی توان حذف کرد و حتی اگر ترافیکی را پردازش نکند در تنظیمات باقی می ماند.

سه نوع تنظیمات اصلی در حالت Multi VDOM وجود دارد:

VDOM های مستقل:

چندین VDOM کاملا مجزا ایجاد می شود. به شرط دسترسی به اینترنت، همه VDOMها می تواند VDOM مدیریتی باشد. هیچ لینک بین VDOM وجود ندارد و هر VDOM به طور مستقل مدیریت می شود.

VDOM مدیریتی:

یک VDOM مدیریتی بین سایر VDOMها و اینترنت قرار دارد و سایر VDOMها با استفاده از لینک بین-VDOM به VDOM مدیریتی متصل می شوند. VDOM مدیریتی، کنترل کاملی به دسترسی به اینترنت، از جمله انواع ترافیکی که در هر دو جهت مجاز است، دارد و این می تواند امنیت را بهبود بخشد، چرا که تنها یک نقطه ورود و خروج وجود دارد. بین سایر VDOMها هیچ ارتباطی وجود ندارد.

Meshed VDOM:

VDOMها می توانند با لینک های بین VDOM ارتباط برقرار کنند. در تنظیمات تمام مش، تمام VDOMها به هم متصل هستند. در تنظیمات مش جزئی، تنها برخی از VDOM ها به هم متصل هستند. در این تنظیمات، با استفاده از پالیسی های فایروال باید امنیت مناسب حاصل شود و اطمینان از دسترسی امن به حساب‌ها برای مدیران و کاربران تضمین شود.

به طور پیش فرض، اکثر واحدهای فورتی گیت از ده عدد VDOM پشتیبانی می کنند و بسیاری از مدل های فورتی گیت از خرید یک کلید لایسنس برای افزایش حداکثر تعداد پشتیبانی می کنند.

تنظیمات گلوبال (Global) خارج از VDOM انجام می شوند. آن ها کل فورتی گیت را تحت تاثیر قرار می دهند و شامل تنظیماتی مانند پورت ها، فیرم ویرها، DNS، برخی از گزینه های لاگ و سندباکسینگ و موارد دیگر می شوند. تنظیمات گلوبال (Global) می بایست تنها توسط مدیران سطح بالا تغییر کند.

فعال سازی حالت Multi VDOM

حالت Multi VDOM را می توان در رابط کاربری گرافیکی (GUI) یا رابط خط فرمان (CLI) فعال کرد. فعال کردن آن نیازی به راه اندازی مجدد ندارد، اما شما را از دستگاه لاگ آوت می کند. تنظیمات فعلی به VDOM ریشه اختصاص داده شده است.

در مدل‌های سری فورتی گیت 60 و پایین‌تر، VDOM‌ها را تنها با استفاده از CLI می‌توان فعال کرد.

• برای فعال کردن حالت Multi VDOM در رابط کاربری گرافیکی این مراحل را طی کنید:

1. در فورتی‌گیت، بروید به < System Settings.
2. در قسمت System Operation Settings، گزینه Virtual Domains را فعال کنید.
3. Multi VDOM را برای حالت VDOM انتخاب کنید.
4. روی OK کلیک کنید.

• برای فعال کردن حالت Multi VDOM با رابط خط فرمان این مراحل باید طی شود:

config system global

set vdom-mode multi-vdom

end

ایجاد VDOM

برای ایجاد VDOM در رابط کاربری گرافیکی این مراحل را طی کنید:

1. در Global VDOM، بهSystem > VDOM رفته و روی Create New کلیک کنید. صفحه New Virtual Domain باز می شود.

2. در قسمت Virtual Domain، VDOM-A را وارد کنید.
3. در صورت نیاز، حالت NGFW را تنظیم کنید. اگر حالت NGFW مبتنی-بر-پالیسی است، SSL/SSH Inspection را از لیست انتخاب کنید.
4. در صورت تمایل، یک کامنت بنویسید.
5. برای ایجاد VDOM روی OK کلیک کنید.
6. مراحل بالا را برای VDOM-B تکرار کنید.

برای ایجاد VDOM با رابط خط فرمان این مراحل باید طی شود:

config vdom

edit <VDOM-A>

next

edit <VDOM-B>

next

end

end

منابع VDOM Global و VDOMهای دیگر

هنگامی که فورتی‌گیت در حال VDOM Split-Task یا Multi VDOM است، منابع گلوبال و VDOMهای دیگر را می توان تنظیم کرد. منابع VDOM Global برای منابعی اعمال می شود که در کل فورتی‌گیت مشترک هستند، در حالی که منابع VDOMهای دیگر برای VDOMهای خاص اعمال می شود.

به طور پیش‌فرض، تمام تنظیمات منبع VDOMهای دیگر بدون محدودیت تنظیم شده‌اند. این بدان معنا است که هر VDOM منفرد می تواند از تمام منابع دستگاه فورتی گیت استفاده کند. این موضوع می تواند سایر VDOMها را از منابع مورد نیاز خود محروم کند تا جایی که نتوانند به کار خود ادامه دهند. لذا توصیه می شود حداکثر مقادیر را در منابعی که برایتان حیاتی هستند، تنظیم کنید.

چگونه VDOM کارها را سریع‌تر می‌کند؟

زمانی که که مورد جدیدی به اپلیکیشن اضافه می شود، یک DOM مجازی ایجاد می شود و به صورت درختی نمایش داده می شود. هر عنصر در این اپلیکیشن یک node در این درخت است. بنابراین، با هر تغییری در وضعیت یک عنصر، یک درخت VDOM جدید ایجاد می‌شود. سپس این درخت VDOM جدید با درخت VDOM قبلی مقایسه شده و تغییرات یادداشت می شوند. سپس، بهترین راه ممکن برای ایجاد این تغییرات در DOM واقعی یافت می شود. اکنون فقط عناصر به روز شده دوباره در صفحه نمایش داده می شوند.

چگونه VDOM به React کمک می کند؟

در React، همه چیز به عنوان یک مولفه در نظر گرفته می شود، خواه یک مولفه عملکردی باشد یا مؤلفه کلاس. یک مولفه می تواند شامل یک حالت باشد. هر زمان که حالت یک مولفه تغییر کند، React درخت VDOM آن را آپدیت می کند. اگرچه ممکن است به نظر برسد که بی اثر است، اما لود چندان قابل توجهی ندارد، زیرا به روز رسانی VDOM زمان زیادی نمی برد.

React هر بار دو VDOM را نگهداری می‌کند، یکی حاوی Virtual DOM به‌روزرسانی‌شده و دیگری که نسخه قبل از به ‌روزرسانی VDOM است. اکنون نسخه پیش از به‌روزرسانی را با VDOM به‌روزرسانی شده مقایسه می‌کند تا متوجه می‌شود که دقیقاً چه چیزی در DOM تغییر کرده است؛ مثلا کدام مولفه‌ها تغییر کرده‌اند. این فرآیند مقایسه درخت VDOM فعلی با درخت قبلی به عنوان diffing شناخته می شود. زمانی که React متوجه شد دقیقاً چه چیزی تغییر کرده است، فقط آن موارد را در DOM واقعی به روز می کند.

React برای به روز رسانی DOM واقعی از batch استفاده می کند؛ به این معنی که تغییرات در DOM واقعی به جای ارسال جداگانه به روز رسانی هر تغییر در حالت یک مولفه، به صورت دسته ای ارسال می شوند.

رِندر کردن مجدد رابط کاربری (UI) پرهزینه ترین قسمت است و React با اطمینان از اینکه Real DOM به‌روزرسانی‌های batch را برای رندر مجدد UI دریافت می‌کند، این کار را به بهترین نحو انجام می‌دهد. کل فرآیند تبدیل تغییرات به DOM واقعی، Reconciliation نامیده می شود. و در نهایت این کار به بهبودی قابل توجه عملکرد می انجامد. از این رو می توان گفت به همین دلیل است که React و VDOM مربوط به فورتی گیت در سراسر جهان محبوب هستند.

منابع VDOM Global

هنگامی که فورتی گیت در حال VDOM Split-Task یا Multi VDOM است، منابع گلوبال و هر VDOM دیگر را می توان تنظیم کرد. منابع VDOM Global برای منابعی اعمال می شود که در کل فورتی گیت مشترک هستند، در حالی که منابع هر VDOM دیگر برای VDOMهای خاص اعمال می شود.

به طور پیش‌فرض، تمام تنظیمات منبع هر VDOM دیگر بدون محدودیت تنظیم شده‌اند. این بدان معنی است که هر VDOM منفرد می تواند از تمام منابع دستگاه فورتی گیت استفاده کند. این می تواند سایر VDOM ها را از منابع مورد نیاز خود محروم کند تا جایی که نتوانند به کار خود ادامه دهند. توصیه می شود حداکثر مقادیر را در منابعی که برایتان حیاتی هستند، تنظیم کنید.

سخن آخر

VDOM یا Virtual Domain یک مفهوم مهم در فناوری شبکه و به ویژه در محصولات امنیتی مانند FortiGate است. این تکنیک به کاربران این امکان را می‌دهد که یک واحد فورتی گیت را به چندین واحد مجازی تقسیم کنند که به طور مستقل عمل می‌کنند. این تقسیم‌بندی نه تنها به بهبود مدیریت و امنیت کمک می‌کند، بلکه امکان ایجاد سیاست‌های امنیتی جداگانه و تنظیمات مجزای NAT، مسیریابی و VPN را برای هر VDOM فراهم می‌آورد.

سوالات متداول

VDOM به چه معناست؟

Virtual Domain (VDOM) یک مفهوم برنامه نویسی است که در کتابخانه هایی مانند React برای بهبود کارایی و سرعت به روز رسانی اپلیکیشن های وب استفاده شده است. این یک کپی سبک از Document Object Model (DOM) است که پورت کاربری یک اپلیکیشن وب را نشان می دهد.

VDOM در فورتی گیت چیست؟

VDOM را می توان برای تقسیم یک واحد فورتی گیت به دو یا چند واحد مجازی که به عنوان واحدهای مستقل عمل می کنند، استفاده کرد. مثال عینی این موضوع می تواند یک ISP باشد که به شرکت A و شرکت B خدمات اینترنتی متمایزی ارائه می دهد.

انواع مختلف VDOM چیست؟

سه نوع تنظیمات اصلی در حالت multi VDOM وجود دارد:

VDOMهای مستقل که در آنها چندین VDOM کاملا مجزا ایجاد می شود.

VDOM مدیریتی که در آن یک VDOM مدیریتی بین سایر VDOMها و اینترنت قرار دارد و سایر VDOM ها با لینک های بین-VDOM به VDOM مدیریت متصل می شوند.

Meshed VDOM که در آن VDOMها می توانند با لینک های بین-VDOM ارتباط برقرار کنند. در تنظیمات تمام مش، تمام VDOMها به هم متصل هستند.

همچنان که که زندگی روزانه بیشتر و بیشتر با اینترنت در هم تنیده می شود، اصطلاحاتی مانند Wi-Fi 5 و 5G نیز بیشتر رایج می شوند. علیرغم اینکه به صورت مکرر از آن ها استفاده می کنیم، بسیاری از ما راجع به این عبارات به غیر از اینکه به ما توانایی اتصال به اینترنت بی سیم را می دهند، اطلاع چندانی نداریم. در ادامه با داریا همراه باشید.

داده موبایل در مقابل وای فای

هم داده تلفن همراه و هم وای فای از امواج رادیویی برای اتصال دستگاه های سازگار به اینترنت استفاده می کنند. علارغم این شباهت، تفاوت‌های زیادی بین این دو از نظر نحوه عملکرد و توانایی‌هایشان وجود دارد. ارائه‌دهندگان خدمات تلفن همراه مانند Verizon، T-Mobile و AT&T در ایالات متحده از شبکه‌های دکل مخابراتی بزرگ برای انتقال داده‌ به تلفن‌های همراه، لوازم جانبی هوشمند و سایر دستگاه‌های سیار در سراسر کشور استفاده می‌کنند. از آنجایی که این نوع ارتباط، رمزگذاری شده است، پس داده تلفن همراه امن تر از وای فای در نظر گرفته می شود.

برای استفاده از وای فای، ارائه دهندگان خدمات اینترنت از یک مودم برای ایجاد یک شبکه سیمی در داخل یک ساختمان، مثلا منزل مسکونی یا کتابخانه محلی استفاده می کنند. سپس جهت انتقال سیگنال از مودم به دستگاه های سازگار به صورت بی سیم، از یک روتر استفاده می شود. ممکن است برای سهولت استفاده،  دو تکنولوژی مودم و روتر در یک دستگاه واحد ترکیب شوند.

Cisco ASR 9000 Series Aggregation Services Routers

Cisco 1000 Series Integrated Services Routers

Cisco 4000 Series Integrated Services Routers

اینترنت 5G چیست؟

5G پنجمین نسل از تکنولوژی شبکه‌های تلفن همراه از زمان آغاز به کار آن در اوایل دهه 1980 است. نسل 5 از طیف موج میلی‌متری (mmWave) استفاده می‌کند؛ در نسل قبلی یعنی 4G، از طیف‌های باند متوسط ​​و پایین استفاده می‌شوند.

استفاده از mmWaves برای دستیابی به سرعت‌های بالاتر و تأخیر کمتر نسبت به گذشته، عالی است. در حالی که سرعت نسل 4 در عمل به 50 مگابیت در ثانیه می رسد، سرعت دانلود نسل 5 بین 50 مگابیت بر ثانیه و بیش از 3 گیگابیت در ثانیه است.

علاوه بر افزایش سرعت و کاهش تأخیر، 5G کارآمدتر نیز هست و توانایی مدیریت همزمان دستگاه‌های بیشتری را دارد. به دلیل این پیشرفت ها، ارائه دهندگان خدمات تلفن همراه شروع به ارائه اینترنت خانگی نسل 5 به عنوان جایگزینی برای فیبر نوری و کابل کرده اند.

ایراد تکنولوژی 5G اینجاست که mmWaveها بسیار مستعد تداخل هستند. برای مبارزه با این مشکل، شرکت‌های مخابراتی از ایستگاه‌های پایه مینیاتوری به نام سلول‌های کوچک، MIMOهای عظیم (که مخفف Multiple-Output، Multiple-Input  به معنی چندین ورودی، چندین خروجی) و شکل‌دهی پرتو (یا Beamforming که تکنیکی برای بهبود نسبت سیگنال به نویز، حذف منابع تداخل نامطلوب و تمرکز سیگنال های ارسالی به مکان های خاص است) برای تقویت و هدایت سیگنال های بی‌سیم استفاده می‌کنند.

وای فای 5 چیست؟

وای-فای 5 که با استاندارد IEEE 802.11ac نیز شناخته می شود، ششمین نسل از وای-فای از زمان انتشار نسخه اولیه آن در اواخر دهه 1990 است که به طور غیر رسمی به عنوان Wi-Fi Legacy یا Wi-Fi 0 شناخته می شود. وای-فای 5 همچنین نسل دوم از تکنولوژی اینترنت بی سیم است که قادر به استفاده از فرکانس های 2.4 گیگاهرتز و 5 گیگاهرتز است.

با وجود اینکه دو نسل وای فای از فرکانس‌های مشابهی استفاده می کنند، وای فای 5 بسیار سریع‌تر از وای فای 4 است و تأخیر کمتری دارد. Wi-Fi 5 به صورت تئوری دارای سرعت تا 1300 مگابیت در ثانیه است که بیش از دو برابر سرعت وای فای 4 است. حداکثر سرعت تئوری وای فای 4، 600 مگابیت در ثانیه است. سرعت واقعی به عوامل مختلفی از جمله سخت افزار مورد استفاده و موقعیت جغرافیایی بستگی دارد. وای فای 5 همچنین پشتیبانی از MIMO چند کاربره (MU-MIMO) را ارائه می کند؛ در مقابل وای فای 4 از تکنولوژی MIMO تک کاربره (SU-MIMO) استفاده می کرد.

اینترنت خانگی 5G در مقایسه با وای فای 5

روترهای 5G از تکنولوژی بسیار متفاوتی نسبت به مودم ها و روترهای وای فای 5 استفاده می کنند، در نتیجه  شما امکان جابجایی بین این دو را نخواهید داشت. همانطور که قبلا ذکر شد، مودم های وای فای سیمی هستند و از روترهای اکسترنال یا یکپارچه برای اتصال دستگاه ها به اینترنت بی سیم استفاده می کنند.

از طرف دیگر، روترهای 5G  دارای یک مودم داخلی هستند که سیگنال 5G ارسال شده از دکل های تلفن همراه را گرفته و در منزل یا محل کار پخش می کند. به همین دلیل است که وای-فای از طریق ارائه دهنده خدمات اینترنت ارائه می شود، در حالی که اینترنت 5G خانگی از طریق ارائه دهنده خدمات تلفن همراه شما توزیع می شود.

همچنین ذکر این نکته ضروری است که جدیدترین نسل وای-فای، وای فای 7 است که در آن، مشکلات تداخل کاهش یافته، آخرین پروتکل های امنیتی لحاظ شده و تکنولوژی جدیدی معرفی شده است. همچنین در تبلیغ وای-فای 7 آمده است که سرعت آن با محدودیت تئوری 46 گیگابیت بر ثانیه، بسیار بهبود یافته و باعث شده که سریعتر از وای فای 5 و 5G باشد.

وای فای 5 هنوز استاندارد است و اگرچه می توانید از دستگاه های وای فای 5، 6، و6E  در شبکه وای فای 7 استفاده کنید، اما امکان بهره مندی از تمام مزایای وعده داده شده را نخواهید داشت.

سخن پایانی

خوانندگان عزیز داریا، در مطلب امروز دو گونه اینترنت بی سیم یعنی 5G و Wi-Fi 5 را با هم مقایسه کردیم. عنوان شد که 5G نسل پنجم از تکنولوژی شبکه‌های تلفن همراه بی‌سیم است و از طیف موج میلی‌متری استفاده می کند، در حالی که وای فای 5 که ششمین نسل از وای فای ها است، قادر به استفاده از فرکانس های 2.4 گیگاهرتز و 5 گیگاهرتز است.

سوالات متداول

آیا وای فای 5 همان 5G است؟

جواب خیر می باشد؛ تفاوت اصلی بین وای فای GHz5 و 5G در این نهفته است که در حالی که هم روترهای وای فای 5 گیگاهرتزی و هم روترهای سلولار 5G از امواج رادیویی برای فعال کردن ارتباطات بی سیم استفاده می کنند و هر دو بر روی فرکانس 5 گیگاهرتز فعال هستند، ولی از تکنولوژی های امواج رادیویی مختلفی برای اتصال استفاده می کنند و برای اهداف متفاوتی ساخته شده اند.

استفاده از 5G بهتر است یا وای فای؟

اگر بر روی طیف مجاز کار کند، 5G قابلیت اطمینان و پیش بینی بهتری را برای رفع نیازهای ارتباطی حیاتی ارائه می دهد. 5G نسبت به وای فای برای برآوردن طیف وسیع تری از الزامات QoS طراحی شده است.

آیا 5G می تواند جایگزین وای فای شود؟

5G جایگزینی برای وای فای نیست، بلکه مکمل آن است. 5G برای کار کردن به تعداد زیادی دکل نیاز دارد. وای-فای ارزان است و با ارائه دهندگان اینترنت کابلی، DSL و فیبر موجود کار می کند. 5G ظرفیت جایگزینی وای-فای را ندارد و با محدودیت پهنای باند داده ی بی سیم، جایگزین ضعیفی برای آن است.

اگر در کشوری مانند ایران زندگی می‌کنید، برایتان تعجب آور نخواهد بود که هر روز اخبار کاملا حیرت انگیزی از انواع نقض های اطلاعات و نشت داده بشنوید؛ حتما کاملا موافق هستید که این اتفاقات حاصل و ناشی از چه هستند. گاه یک راهکار بسیار ساده و بدون هزینه مانند آموزش و یا گوشزد کردن به یک کارمند، از به بار آمدن یک خسارت بسیار بزرگ جلوگیری خواهد کرد.

تعریف امنیت داده

امنیت داده (Data Security) فرآیند حفاظت از اطلاعات دیجیتال در برابر فساد، سرقت یا دسترسی غیرمجاز است و همه چیز را از جمله سخت افزار، نرم افزار، دستگاه های ذخیره سازی و دستگاه های کاربر، دسترسی، کنترل های اداری و سیاست ها و پالیسی‌های سازمان را پوشش می دهد.

امنیت داده‌ از ابزارها و تکنولوژی‌هایی استفاده می‌کند که عملکرد داده‌های یک شرکت و نحوه استفاده از آن‌ها را افزایش می‌دهد. این ابزارها می توانند از داده ها با فرایندهایی مانند پوشش داده، رمزگذاری و ویرایش اطلاعات حساس، محافظت کنند. این فرآیند همچنین به سازمان‌ها کمک می‌کند تا پالیسی‌ها حسابرسی خود را ساده‌تر کرده و از مقررات حفاظت از داده، به‌طور سختگیرانه ای پیروی کنند.

یک مدیریت قوی امنیت داده، سازمان را قادر می سازد تا از اطلاعات خود در برابر حملات سایبری محافظت کنند. همچنین به آن‌ها کمک می‌کند تا خطر خطای انسانی و تهدیدات داخلی را که عامل بسیاری از نقض‌های داده‌ است را به حداقل برساند.

چرا امنیت داده مهم است؟

دلایل زیادی وجود دارد که چرا امنیت داده ها برای سازمان ها در تمام صنایع در سراسر جهان مهم است. سازمان‌ها از نظر قانونی موظف هستند از داده‌های مشتریان و کاربران در برابر گم شدن یا دزدیده شدن و قرار گرفتن در اختیار افراد غیرمجاز محافظت کنند. به عنوان مثال، مقررات صنعتی و ایالتی مانند قانون حفظ حریم خصوصی مصرف کنندگان کالیفرنیا (CCPA)، مقررات عمومی حفاظت از داده اتحادیه اروپا (GDPR)، قانون حمل و نقل و پاسخگویی بیمه سلامت (HIPAA)، و استاندارد امنیت داده صنعت کارت پرداخت (PCI DSS)، تعهدات قانونی سازمان ها برای حفاظت از داده ها را تشریح می کنند.

امنیت سایبری داده، همچنین برای جلوگیری از به خطر افتادن اعتبار شرکت که با نقض داده همراه خواهد بود، بسیار مهم است. هک یا از دست دادن داده‌های پرمخاطب می‌تواند منجر به از دست دادن اعتماد مشتریان به یک سازمان شود. این موضوع همچنین خطر خسارات مالی جدی همراه با جریمه، پرداخت های قانونی و جبران خسارت در صورت از بین رفتن داده های حساس را به همراه دارد.

مزایای امنیت داده

با بررسی مزایای امنیت داده، که در ذیل با جزئیات بیشتر توضیح داده شده است، تعریف امنیت داده آسان تر خواهد بود.

اطلاعات شما را ایمن نگه می دارد: با اتخاذ یک تفکر متمرکز بر امنیت داده و اجرای مجموعه ای مناسب از ابزارها، اطمینان حاصل می شود که داده های حساس در اختیار افراد غیرمجاز قرار نمی گیرند؛ داده‌های حساس می‌تواند شامل اطلاعات پرداخت مشتری، سوابق بیمارستانی و اطلاعات شناسایی باشد. با یک برنامه امنیت داده که برای پاسخگویی به نیازهای خاص سازمان شما ایجاد شده است، این اطلاعات ایمن باقی می ماند.

به حفظ شهرت شما کمک می کند: هنگامی که افراد با سازمان شما تجارت می کنند، اطلاعات حساس خود را به شما می سپارند؛ یک استراتژی امنیت داده شما را قادر می سازد تا حفاظت مورد نیاز خود را ارائه دهید. آوازه و شهرت خوب در بین مشتریان، شرکا و به طور کلی در دنیای تجارت، به شما یک مزیت رقابتی خواهد داد: در بسیاری از صنایع، نقض داده، امری عادی است، بنابراین اگر بتوانید داده را ایمن نگه دارید، خود را از رقبا جدا می کنید.

صرفه‌جویی در هزینه‌های پشتیبانی و توسعه: اگر اقدامات امنیتی داده‌ را در مراحل اولیه توسعه به کار ببرید، احتمالا مجبور نخواهید بود تا منابع ارزشمندی را برای طراحی و استقرار پَچ‌ها یا رفع مشکلات کدنویسی در این مسیر خرج کنید.

امنیت داده در مقابل حریم خصوصی داده

امنیت داده و حریم خصوصی داده هر دو شامل محافظت از داده هستند، اما این دو مورد تفاوت هایی نیز با یکدیگر دارند. امنیت داده مستلزم کنترل دسترسی به داده با استفاده از عبارات واضح و سیاه و سفید است. برای مثال، یک پالیسی امنیت داده ممکن است حکم کند که هیچ کس به جز کسی که مشکل پایگاه داده را عیب‌یابی می‌کند، اجازه دیدن اطلاعات پرداخت مشتری را نداشته باشد. به این ترتیب، احتمال نقض امنیت داده کاهش می یابد.

از سوی دیگر، حریم خصوصی داده‌ شامل تصمیم‌های ظریف‌تر و استراتژیک‌تری است که تعیین می کند چه کسی به انواع خاصی از داده،‌ دسترسی داشته باشد. با استفاده از همین مثال، سازمانی را در نظر بگیرید که  چنین می اندیشد: دانستن اینکه که مشتریان زیادی با استفاده از PayPal پرداخت انجام داده اند، احتمالا به تیم توسعه کمک خواهد کرد؛ پس با استفاده از این اطلاعات، تیم توسعه می تواند تصمیم بگیرد که آیا پذیرش Payoneer، Skrill، یا  Stripe عاقلانه خواهد بود یا نه. در نتیجه اجازه می دهد  این درگاه های پرداخت به مدت دو هفته به اطلاعات پرداخت، دسترسی داشته باشند. وقتی صحبت از امنیت داده در محاسبات ابری یا در محل می‌شود، این نوع تصمیم‌ها بیشتر در حوزه حریم خصوصی داده‌ها قرار می‌گیرند.

بهترین روش ها برای تضمین امنیت داده و حریم خصوصی

دلیل اهمیت امنیت داده در درجه اول، ایمن نگه داشتن داده و همچنین ایجاد اعتماد در بین مشتریان است. در این بخش، برخی از بهترین شیوه هایی که برای سازمان ها موثر بوده است، ذکر می شود.

ایمن سازی اطلاعات: ایمن سازی اطلاعات یعنی رمزگذاری داده و همچنین مدیریت اینکه چه کسی به داده دسترسی دارد. فقط افرادی که برای انجام عملکردهای ضروری به آن نیاز دارند باید دسترسی داشته باشند و همچنین اطلاعات هنگام رفت و برگشت بین پایگاه داده و کامپیوترها یا دستگاه‌ها می بایست رمزگذاری شوند.

آمادگی به موقع برای مقابله با تهدیدات: می توانید با تست کردن سیستم خود، آموزش کارمندان، طراحی یک برنامه مدیریت حادثه و ایجاد یک برنامه بازیابی اطلاعات، برای مقابله با یک حادثه احتمالی امنیت داده آماده شوید.

حذف داده های بلااستفاده: باید از شر نسخه‌های دیجیتال و فیزیکی داده هایی که دیگر به آن نیاز ندارید خلاص شوید. به این ترتیب احتمال کشف آن توسط هکرها و استفاده شدن برای سودجویی، کاهش می یابد.

انواع امنیت داده

سازمان ها می توانند از طیف گسترده ای از انواع امنیت داده برای حفاظت از داده، دستگاه‌ها، شبکه‌ها، سیستم‌ها و کاربران خود استفاده کنند. برخی از رایج‌ترین انواع امنیت داده‌ که سازمان‌ها باید به دنبال ترکیب آن‌ها برای اطمینان از داشتن بهترین استراتژی ممکن باشند، از این قرار هستند:

رمزگذاری

رمزگذاری داده یعنی استفاده از الگوریتم ها برای به هم زدن ترتیب داده و پنهان کردن معنای واقعی آن. رمزگذاری داده ها تضمین می کند که پیام ها فقط توسط گیرندگان با کلید رمزگشایی مناسب قابل خواندن هستند. این امر به ویژه در صورت نقض داده، بسیار مهم خواهد بود؛ زیرا اگر مهاجم بتواند به داده دسترسی پیدا کند، بدون کلید رمزگشایی قادر به خواندن آن نخواهد بود. رمزگذاری داده همچنین شامل استفاده از راهکار‌هایی مانند توکن‌سازی است که از داده‌ در حین حرکت در کل زیرساخت آی تی سازمان حفاظت می‌کند.

پاک کردن داده

مواردی وجود خواهد داشت که در آن سازمان‌ها دیگر نیازی به داده ندارند و ضروری است که برای همیشه آن‌ها را از سیستم خود حذف کنند. پاک کردن داده، یک تکنیک موثر مدیریت امنیت داده است که مسئولیت و احتمال وقوع نقض داده را حذف می کند.

پنهان کردن داده

پنهان کردن داده به یک سازمان امکان می دهد تا با پنهان کردن و جایگزین کردن حروف یا اعداد خاص، داده را پنهان کند. این فرآیند نوعی رمزگذاری است که موجب می شود حتی در صورت رهگیری داده توسط هکر، داده بدون استفاده شود. پیام اصلی فقط توسط شخصی قابل کشف است که کد رمزگشایی یا جایگزینی کاراکترهای ماسک شده را داشته باشد.

تاب آوری داده ها

سازمان‌ها می‌توانند با ایجاد نسخه‌های پشتیبان یا کپی گرفتن از داده‌، خطر تخریب یا از بین رفتن تصادفی داده‌ها را کاهش دهند. پشتیبان گیری از داده برای محافظت از اطلاعات و اطمینان از همیشه در دسترس بودن آنها حیاتی است. این امر به ویژه در هنگام نقض داده یا حمله باج افزار مهم است و اطمینان حاصل می کند که سازمان می تواند نسخه پشتیبان قبلی را بازیابی کند.

بزرگترین خطرات امنیت داده

با وجود حملات سایبری که توسط مهاجمان پیشرفته‌تر انجام می‌شوند، سازمان‌ها با چشم‌انداز پیچیده‌تر تهدیدات امنیتی مواجه می‌شوند. برخی از بزرگترین خطرات برای امنیت داده در ذیل آورده شده است.

در معرض قرار گرفتن تصادفی داده 

بسیاری از نقض‌های داده‌، نتیجه هک نیست؛ بلکه از طریق کارمندانی است که به‌طور تصادفی یا سهل‌انگارانه اطلاعات حساس را افشا کرده اند. کارمندان به راحتی می توانند داده را به اشتباه از دست دهند، به اشتراک گذارند، به فرد غیرمجاز اجازه دسترسی به داده را بدهند و یا به دلیل عدم آگاهی از پالیسی های امنیتی شرکت، اطلاعات را اشتباه مدیریت کرده و یا از دست دهند.

حملات فیشینگ

در یک حمله فیشینگ، یک مجرم سایبری، پیام‌هایی را معمولاً از طریق ایمیل، اس ام اس یا سرویس‌های پیام‌رسان فوری ارسال می‌کند که به نظر می‌رسد از یک فرستنده قابل اعتماد باشد. پیام‌ها شامل لینک های مخرب یا پیوست‌هایی هستند که گیرندگان را به دانلود بدافزار یا بازدید از یک وب‌سایت جعلی ترغیب می کنند که مهاجم را قادر می‌سازد تا اطلاعات لاگین به سیستم یا اطلاعات مالی آنها را بدزدد.

این حملات همچنین می تواند به مهاجم کمک کند دستگاه های کاربر را به خطر بیندازد یا به شبکه های شرکتی دسترسی پیدا کند. حملات فیشینگ اغلب با مهندسی اجتماعی همراه می‌شوند، که هکرها از آن برای تحت تاثیر قرار دادن قربانیان استفاده می‌کنند تا اطلاعات حساس یا اطلاعات لاگین به حساب‌ها را ارائه دهند.

تهدیدات داخلی

یکی از بزرگترین تهدیدات امنیت داده برای هر سازمانی، کارکنان آن سازمان هستند. تهدیدات داخلی افرادی هستند که عمدا یا سهوا داده‌های سازمان خود را در معرض خطر قرار می دهند و بر سه نوع هستند:

1. کارکنان در معرض خطر: کارمند متوجه نمی شود که حساب یا اطلاعات اکانت وی به خطر افتاده است و طی آن یک مهاجم می تواند فعالیت های مخربی را به عنوان کاربر انجام دهد.
2. کارکنان مخرب: کارمند آگاهانه تلاش می کند تا داده ها را از سازمان خود بدزدد یا به نفع شخصی خود آسیب برساند.
3. خودی غیر مخرب: کارمند به طور تصادفی از طریق رفتار سهل‌انگارانه، با رعایت نکردن پالسی‌ها یا رویه‌های امنیتی یا بی‌اطلاعی از آن‌ها باعث آسیب می‌شود.

بدافزار

نرم افزارهای مخرب معمولاً از طریق ایمیل و حملات مبتنی بر وب پخش می شوند. مهاجمان از بدافزارها برای آلوده کردن کامپیوترها و شبکه‌های شرکتی با سواستفاده از آسیب‌پذیری‌ها در نرم‌افزار خود، مانند مرورگرهای وب یا اپلیکیشن های وب استفاده می‌کنند. بدافزار می‌تواند منجر به حوادث جدی امنیت داده‌ مانند سرقت داده، اخاذی و آسیب شبکه شود.

باج افزار

حملات باج‌افزاری خطری جدی برای امنیت داده‌ برای تمام سازمان‌ها در هر اندازه‌ای ایجاد می‌کنند و نوعی بدافزار هستند که هدف آن آلوده کردن دستگاه‌ها و رمزگذاری داده‌های روی آن ها است. سپس مهاجمان، در ازای بازگرداندن یا بازیابی داده ها پس از پرداخت مبلغ، از قربانی خود باج می خواهند. برخی از قالب‌های باج‌افزار به سرعت پخش می‌شوند و کل شبکه‌ها را آلوده می‌کنند که حتی می‌تواند سرورهای داده پشتیبان را نیز از بین ببرد.

ذخیره سازی داده های ابری

سازمان‌ها به طور فزاینده‌ای داده‌ها را به فضای ابری منتقل می‌کنند تا همکاری و اشتراک‌گذاری آسان‌تر را فراهم کنند. اما انتقال داده به ابر می تواند کنترل و محافظت از آن را در برابر از دست دادن داده دشوارتر کند. ابر برای تیم دورکاری، که در آن کاربران با استفاده از دستگاه‌های شخصی و در شبکه‌های نیمه امن به اطلاعات دسترسی دارند، حیاتی است. این کار، اشتراک‌گذاری تصادفی یا مخرب داده‌ها را با اشخاص غیرمجاز آسان‌تر می‌کند.

راهکارهای امنیت داده حیاتی

طیف گسترده ای از راهکارها برای کمک به سازمان‌ها برای محافظت از اطلاعات و کاربران خود وجود دارد که شامل موارد ذیل می شود.

کنترل های دسترسی

کنترل‌های دسترسی سازمان‌ها را قادر می‌سازد تا قوانینی را در مورد افرادی که می‌توانند به داده‌ها و سیستم‌ها در محیط‌های دیجیتالی خود دسترسی داشته باشند، اعمال کنند. آنها این کار را از طریق لیست‌های کنترل دسترسی (ACL) انجام می‌دهند، که دسترسی به فهرست‌ها، فایل‌ها و شبکه‌ها را فیلتر می‌کنند و مشخص می‌کنند که کدام کاربران مجاز به دسترسی به اطلاعات و سیستم‌ها هستند.

امنیت داده های ابری

همانطور که سازمان‌ها به طور فزاینده ای داده‌های خود را به ابر منتقل می کنند، به راهکاری نیاز دارند که آن ها را قادر می سازد تا:

• داده‌ها را در حین انتقال به فضای ابری ایمن کنند.
• از اپلیکیشن های مبتنی بر ابر محافظت کنند.

این امر حتی برای ایمن کردن فرآیندهای کاری داینامیک بسیار مهم است، چرا که کارمندان به طور فزاینده ای به کار از راه دور و در منزل شخصی بسیار تمایل دارند.

پیشگیری از از دست دادن داده

پیشگیری از از دست دادن داده (DLP) سازمان ها را قادر می سازد تا نقض احتمالی داده را شناسایی کرده و از آن جلوگیری کنند. همچنین به آن‌ها کمک می‌کند نفوذ و اشتراک‌گذاری غیرمجاز اطلاعات در خارج از سازمان را شناسایی کنند، دید بهتری نسبت به اطلاعات کسب کنند، از تخریب داده‌های حساس جلوگیری کنند و با مقررات داده‌های مربوطه مطابقت داشته باشند.

امنیت ایمیل

ابزارهای امنیتی ایمیل به سازمان ها این امکان را می دهد تا تهدیدات امنیتی ناشی از ایمیل را شناسایی کرده و از آنها جلوگیری کنند. این موضوع نقش مهمی در جلوگیری از کلیک کردن کارمندان بر روی لینک های مخرب، باز کردن پیوست های مخرب و بازدید از وب سایت‌های جعلی دارد. راهکارهای امنیتی ایمیل همچنین می‌توانند رمزگذاری سرتاسری را در ایمیل و پیام‌های موبایل ارائه دهند که داده‌ها را ایمن نگه می‌دارد.

مدیریت کلیدی

مدیریت کلید شامل استفاده از کلیدهای رمزنگاری برای رمزگذاری داده‌ها است. از کلیدهای عمومی و خصوصی برای رمزگذاری و سپس رمزگشایی داده ها استفاده می شود که امکان اشتراک گذاری امن داده‌ها را فراهم می سازد. سازمان ها همچنین می توانند از هش برای تبدیل هر رشته از کاراکترها به مقادیر دیگر استفاده کنند که از استفاده از کلیدها جلوگیری می کند.

مقررات امنیت داده

امنیت داده به سازمان ها اجازه می دهد تا از مقررات صنعتی و ایالتی پیروی کنند؛ در ادامه به این مقررات می پردازیم.

مقررات عمومی حفاظت از داده‌  (GDPR)

قانون GDPR، یک قانون است که از داده های شخصی شهروندان اروپایی محافظت می کند. هدف آن افزایش کنترل و حقوق حریم خصوصی افراد بر داده‌هایشان است و کنترل‌های شدیدی را بر نحوه پردازش این اطلاعات توسط سازمان‌ها اعمال می‌کند. GDPR تضمین می‌کند که سازمان‌ها داده‌های شخصی را به صورت ایمن پردازش می کنند و از آنها در برابر پردازش غیرمجاز، از دست دادن تصادفی، آسیب و تخریب محافظت می‌کند. همچنین جریمه ای معادل 4 درصد از گردش مالی سالانه یک شرکت یا 20 میلیون یورو (هر کدام که بیشترین باشد) را به همراه دارد.

قانون حفظ حریم خصوصی مصرف کنندگان کالیفرنیا  (CCPA)

هدف CCPA این است که به مصرف کنندگان کنترل بیشتری بر نحوه جمع آوری داده های شخصی کسب و کارها بدهد و شامل این حقوق می شود:

• حق دانستن اطلاعاتی است که یک کسب و کار دارد و چگونگی اشتراک گذاری یا استفاده از آن ها
• حق حذف آن اطلاعات
• حق انصراف از فروش آن داده به اشخاص ثالث
• و حق اجتناب از تبعیض برای اعمال این حقوق CCPA.

سازمان ها باید در مورد شیوه های حفظ حریم خصوصی خود به مصرف کنندگان اطلاع رسانی کنند.

 HIPAA

HIPAA یک قانون فدرال است که از داده های سلامتی بیماران در برابر در معرض قرار گرفتن بدون رضایت یا اطلاع آنها محافظت می کند و حاوی قانون حفظ حریم خصوصی است که به افشا و استفاده از اطلاعات بیمار می پردازد و تضمین می کند که داده ها به درستی محافظت می شوند. همچنین دارای یک قانون امنیتی است که از تمام اطلاعات بهداشتی قابل شناسایی فردی که یک سازمان به صورت الکترونیکی ایجاد، نگهداری، دریافت یا انتقال میدهد، محافظت می کند.

عدم رعایت می تواند منجر به جریمه تا 50،000 دلار به ازای هر تخلف، حداکثر جریمه سالانه 1.5 میلیون دلاری و مجازات حبس تا 10 سال شود.

قانون Sarbanes-Oxley (SOX)

(SOX) یک قانون فدرال است که مقررات حسابرسی و مالی را برای سازمان های عمومی ارائه می کند. این مقررات از کارکنان، سهامداران و مردم در برابر اشتباهات حسابداری و ارتکاب فعالیت های مالی متقلبانه محافظت می کند. هدف اصلی این مقررات تنظیم حسابرسی، گزارشگری مالی و سایر فعالیت های تجاری در سازمان های سهامی عام است. دستورالعمل‌های آن برای سایر شرکت ها، سازمان های خصوصی و شرکت های غیرانتفاعی نیز اعمال می شود.

استاندارد امنیت داده های صنعت کارت پرداخت  (PCI DSS)

استاندارد امنیت داده های PCI (PCI DSS) تضمین می کند که سازمان ها به طور ایمن داده های کارت اعتباری را پردازش، ذخیره و انتقال دهند. توسط شرکت هایی مانند American Express، Mastercard و Visa برای کنترل و مدیریت استانداردهای امنیتی PCI و افزایش امنیت حساب در طول تراکنش های آنلاین راه اندازی شد. PCI DSS توسط شورای استانداردهای امنیتی (PCI SSC) اداره می شود. عدم رعایت می تواند منجر به جریمه ماهانه تا 100،000 دلار و تعلیق پذیرش کارت شود.

سازمان بین المللی استاندارد    (ISO) 27001

ISO 27001 یک استاندارد بین المللی برای ایجاد، استقرار، نگهداری و بهبود سیستم های مدیریت امنیت اطلاعات است و برای سازمان‌ها، بینش عملی را در مورد چگونگی توسعه پالیسی های امنیتی جامع و به حداقل رسانی خطرات آنها ارائه می دهد.

جمع بندی

سوالات متداول

امنیت داده چیست؟

امنیت داده، فرایند حفاظت از اطلاعات دیجیتال در تمام چرخه حیات آن برای محافظت از آن در برابر فساد، سرقت یا دسترسی غیرمجاز است و همه چیز را تحت پوشش قرار می دهد؛ اعم از سخت افزار، نرم افزار، دستگاه های ذخیره سازی و دستگاه های کاربر، دسترسی و کنترل های اداری، و پالیسی‌ها و رویه های سازمان.

چرا امنیت داده ها مهم است؟

سازمان‌ها از نظر قانونی موظف هستند از داده‌های مشتریان و کاربران در برابر گم شدن یا دزدیده شدن و قرار گرفتن در اختیار افراد غیرمجاز محافظت کنند. امنیت سایبری داده ها همچنین برای جلوگیری از به خطر افتادن شهرت و اعتبار که با نقض داده همراه است، بسیار مهم است. هک یا از دست دادن داده‌های پرمخاطب می‌تواند منجر به از دست دادن اعتماد مشتریان به یک سازمان شود.

انواع امنیت داده چیست؟

برخی از رایج‌ترین انواع امنیت داده‌، که سازمان‌ها باید به دنبال ترکیب آن‌ها برای اطمینان از داشتن بهترین استراتژی ممکن باشند، عبارت هستند از: رمزگذاری، پاک کردن داده‌، پنهان کردن داده‌ و تاب آوری داده‌.

در دنیای دیجیتال، محافظت از اطلاعات شخصی و داده‌های حساس به یک اولویت مهم تبدیل شده است چرا که کاربران اینترنت، شرکت‌ها و سازمان‌ها همواره در معرض تهدیدات مختلف سایبری مانند بدافزارها، ویروس‌ها و هکرها قرار دارند. برای مقابله با این تهدیدات، ابزارهای امنیتی مختلفی طراحی و عرضه شده‌اند که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به آنتی ویروس و فایروال اشاره کرد. هر کدام از این ابزارها نقش مهمی در تامین امنیت سیستم‌های کامپیوتری و شبکه‌های ارتباطی ایفا می‌کنند. اما تفاوت این دو در چیست؟ در ادامه این مطلب با شرکت داریا همراه باشید.

آنتی ویروس چیست؟

آنتی ویروس یک نوع نرم افزار کامپیوتری است که در واقع به عنوان ضد بدافزار هم شناخته می شود؛ بهتر است بدانید از آنتی ویروس برای تشخیص انواع بد افزار ها مانند کرم، تروجان، باج افزار و … روی سیستم های نرم افزاری خود یا جلوگیری از ورود و حذف آن ها روی سیستم نرم افزاری استفاده میشود. در حقیقت، آنتی ویروس ها بیشتر ضد بدافزار هستند و هدف اصلی آنها شناسایی و حذف ویروس های کامپیوتری  است و به همین علت به آنها آنتی ویروس می گویند.

انواع آنتی ویروس

آنتی ویروس‌ها به طور کلی به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند که در ادامه به بررسی انواع مختلف آنتی ویروس ها میپردازیم.

آنتی ویروس مستقل

آنتی ویروس مستقل یک نوع ابزار خصوصی شناسایی و حذف ویروس های کامپیوتری است. به این نوع از آنتی ویروس ها، آنتی ویروس قابل حمل نیز می گویند؛ به این خاطر که می توان آن را روی دستگاه USB نصب کرد و در صورت نیاز، فورا آن را به هر سیستمی متصل کرد و آن سیستم را برای حضور بدافزار اسکن کرد.

سرویس نرم افزار امنیتی

عملکرد سیستم نرم افزار امنیتی فقط به برنامه آنتی ویروس محدود نمی شود. علاوه بر شناسایی و حذف ویروس های کامپیوتری، سرویس های نرم افزار امنیتی این قابلیت را دارند تا تمام بد افزار های کامپیوتری را شناسایی کرده و در تمام مدت از سیستم های نرم افزاری محافظت کنند.

نرم افزار آنتی ویروس بر رایانش ابری

نرم افزار آنتی ویروس مبتنی بر رایانش ابری یک فناوری آنتی ویروس جدید است که به جای این که بر روی سیستم کامپیوتر شما نصب شده باشد و از داده های سیستم کامپیوتری شما استفاده کند، در مخازن ابری واقع شده و دیگر نیازی به دیسک حافظه کامپیوتری شما ندارد تا عملیات خود را انجام دهند.

استفاده از نرم‌ افزار آنتی ویروس مزایای فراوانی دارد که به بهبود امنیت سیستم‌های کامپیوتری و محافظت از داده‌ها کمک می‌کند. در ادامه به مهمترین مزایای یک نرم‌ افزار آنتی ویروس خوب اشاره می‌کنیم:

• در برابر تروجان ها، بدافزارها و باج افزارها دفاع می کند.
• هرزنامه ها و سایر تبلیغات ناخواسته را مسدود می کند.
• در برابر هک و سرقت اطلاعات از سیستم محافظت می کند.
• از تهدیدات جانبی خارجی که قابل حذف هستند محافظت می کند.
• از داده ها محافظت می کند.
• از رمزهای عبور محافظت کرده و از نشت آن جلوگیری می کند.
• با شناسایی و محدود کردن وب‌سایت‌های مشکوک، حفاظت عالی‌تری را تضمین می‌کند.
• حتی گاهی اوقات می‌تواند ویروس‌های جدید تعریف‌نشده را با امضا و فعالیت‌هایشان قبل از اینکه آسیبی وارد کنند، شناسایی کند، حتی اگر برنامه به طور خاص نتواند تهدید را شناسایی کند. به هر حال این برنامه سعی خواهد کرد مهاجم ناشناس را ایزوله کند.
• مقرون به صرفه است و در دراز مدت باعث صرفه جویی در هزینه ها می شود.

فایروال یک سیستم امنیتی است که به محافظت از شبکه شما در برابر تهدیدات خارجی کمک می کند و به عنوان یک مانع بین شبکه های داخلی قابل اعتماد و شبکه های خارجی غیر قابل اعتماد عمل می کند. فایروال ها می توانند جریان داده ها را در داخل و خارج از سیستم شما، با بررسی درخواست های دریافتی در برابر قوانین امنیتی تعیین شده کنترل کنند.

مزایای فایروال

فایروال ها به سرورها و سیستم های کامپیوتری مجموعه ای همه کاره از مزیت ها را ارائه می دهند، از جمله این مزایا می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• جلوگیری از هک و دسترسی غیرمجاز از راه دور.
• اولویت اصلی را برای حفظ حریم خصوصی و امنیت فراهم می کند.
• اولویت اصلی را برای حفظ حریم خصوصی و امنیت فراهم می کند.
• از سیستم ها در برابر تروجان ها دفاع می کند.
• فایروال های مبتنی بر شبکه از طریق روترها می توانند به طور بالقوه از بسیاری از سیستم ها محافظت کنند. با این حال، یک فایروال مبتنی بر یک سیستم عامل فقط از رایانه های فردی محافظت می کند.
• با هیچ یک از عملکردهای سیستم تداخلی ندارد.

تفاوت بین فایروال و نرم افزار آنتی ویروس چیست؟

فایروال ابزاری است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه را کنترل می‌کند و با ایجاد قوانین مشخص، مانع از دسترسی‌های غیرمجاز به سیستم می‌شود. این ابزار با جلوگیری از حملات شبکه‌ای مانند هک و DDoS، از سیستم‌ها در برابر تهدیدات خارجی محافظت می‌کند و بیشتر به تنظیم ارتباطات بین شبکه و اینترنت می‌پردازد.

در مقابل، نرم‌افزار آنتی ویروس برای شناسایی، حذف و جلوگیری از اجرای بدافزارها مانند ویروس‌ها و تروجان‌ها طراحی شده است. آنتی ویروس‌ها به طور مستقیم سیستم را اسکن کرده و بدافزارهای مخفی یا فعال را شناسایی و از بین می‌برند. توجه داشته باشید که فایروال بر ترافیک شبکه تمرکز دارد، در حالی که آنتی ویروس بر شناسایی و حذف تهدیدات داخلی سیستم متمرکز است.

تفاوت اصلی بین فایروال و نرم افزار آنتی ویروس هدف آنهاست؛ بهتر است بدانید فایروال ها برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز با کنترل جریان داده ها در داخل و خارج از شبکه طراحی شده اند، در مقابل نرم افزار آنتی ویروس برای شناسایی فعالیت های مخرب در سیستم شما طراحی شده اند. فایروال ها معمولاً همراه با نرم افزار آنتی ویروس برای ارائه رویکردی جامع در امنیت سایبری استفاده می شوند. با ترکیب این دو، کسب و کارها می توانند از خود در برابر تهدیدات خارجی و داخلی محافظت کنند.

تفاوت های کلیدی بین فایروال و نرم افزار آنتی ویروس

تفاوت‌های کلیدی بین فایروال و نرم‌افزار آنتی ویروس به شرح زیر است:

1. هدف اصلی:

• فایروال: جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز به شبکه و کنترل ترافیک ورودی و خروجی بین شبکه و اینترنت. به طور کلی فایروال مانع از ورود تهدیدات از طریق اینترنت یا شبکه‌های دیگر به سیستم می‌شود.
• آنتی ویروس: شناسایی، حذف و جلوگیری از اجرای بدافزارها (مانند ویروس‌ها، تروجان‌ها، و روت‌کیت‌ها) در سیستم. آنتی ویروس پس از ورود بدافزارها به سیستم، آن‌ها را شناسایی کرده و پاکسازی می‌کند.

2. محدوده عملکرد:

• فایروال: بر مدیریت و نظارت ترافیک شبکه متمرکز است. این ابزار از دسترسی‌های مشکوک و غیرمجاز به شبکه جلوگیری می‌کند و معمولاً قوانین مبتنی بر پروتکل‌ها، پورت‌ها، و IPها تنظیم می‌شود.
• آنتی ویروس: بیشتر بر روی فایل‌ها و برنامه‌های داخل سیستم کار می‌کند. این نرم‌افزار فایل‌ها را اسکن می‌کند تا بدافزارهای مخفی‌شده یا مشکوک را شناسایی و حذف کند.

3. نصب و نوع:

• فایروال: می‌تواند به صورت سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری نصب شود و معمولاً برای شبکه‌های بزرگ از فایروال‌های سخت‌افزاری استفاده می‌شود.
• آنتی ویروس: یک نرم‌افزار نصب‌شده روی سیستم‌عامل است و بر اساس دیتابیس امضای ویروس‌ها یا تکنیک‌های تحلیل رفتاری کار می‌کند.

4. نوع حمله:

• فایروال: از سیستم در برابر حملات شبکه‌ای مانند DDoS، هک و دسترسی‌های غیرمجاز محافظت می‌کند.
• آنتی ویروس: از سیستم در برابر بدافزارهایی که از طریق فایل‌های مخرب، ایمیل‌ها یا دانلودها وارد شده‌اند، محافظت می‌کند.

سخن پایانی

آگاهی از تفاوت بین آنتی ویروس و فایروال می تواند کمک بزرگی در حفظ امنیت سازمان ها و شرکت ها به حساب بیاید، با شناخت ویژگی ها و کاربرد هر کدام می توانید به عنوان تیم فنی شرکت از اطلاعات و داده های سری و حساس به طور قابل توجهی محافظت کنید و بر اساس نیاز سازمان از آنتی ویروس و یا فایروال استفاده کنید.

سوالات متداول

آیا فایروال محافظت کافی دارد؟

فایروال ها می توانند آدرس های IP مخرب شناخته شده را مسدود و دسترسی به پورت های خاص را محدود کنند و بسته های شبکه را برای محتوای مشکوک بازرسی کنند. 

آیا فایروال هکرها را متوقف می کند؟

فایروال به عنوان فیلتر عمل می کند که دسترسی بین سیستم عامل شما و ترافیک ناخواسته یا منابع خارجی را کنترل می کند. به طور خلاصه، فایروال ها از شما در برابر هکرها یا بدافزارهایی که ممکن است سعی در سرقت اطلاعات شخصی شما را داشته باشند، محافظت  کند.

آیا فایروال هنوز مفید است؟

هنوز نیاز شدیدی به امنیت فایروال وجود دارد که از محیط شبکه و دسترسی شما به اینترنت محافظت کند.

آیا فایروال آنتی ویروس است؟

فایروال به عنوان مانعی برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به یک شبکه یا سیستم عمل می کند، در حالی که نرم افزار آنتی ویروس، نرم افزارهای مخرب (بدافزار) را در دستگاه شناسایی و حذف می کند. هر دو برای امنیت همه جانبه ضروری هستند، زیرا تهدیدات و آسیب پذیری های مختلف را مورد توجه قرار می دهند.

از آنجایی که حملات سایبری به ‌طور مداوم در حال افزایش است، امنیت شبکه به یکی از دغدغه‌های اصلی سازمان‌ها تبدیل شده است. یکی از راهکارهای نوین و موثر برای حفاظت از شبکه‌های سازمانی، استفاده از میکروسگمنتیشن است. این تکنیک امنیتی پیشرفته با تقسیم‌ بندی دقیق و جدا کردن بخش‌های مختلف شبکه، کنترل بیشتری بر جریان داده‌ها فراهم می‌کند و از نفوذ تهدیدات به شبکه جلوگیری می کند.

تعریف میکروسگمنتیشن

میکروسگمنتیشن (Microsegmentation) یک روش امنیتی است که با جداسازی مناطق امن در یک مرکز داده یا محیط ابری، امکان کنترل دقیق ‌تر به برنامه‌ها و بارهای کاری را فراهم می ‌کند. این روش به مدیران فناوری اطلاعات اجازه می ‌دهد نظارت بیشتری بر عملکرد شبکه داشته باشند.

چرا باید از میکروسگمنتیشن استفاده کرد؟

با بهره ‌گیری از معماری میکروسگمنتیشن، هر منطقه امنیتی خدمات سفارشی‌شده‌ای دریافت می‌ کند که متناسب با نیازهای آن بخش از شبکه طراحی شده است. در زمان پیاده ‌سازی معماری شبکه اعتماد صفر (ZTNA)، این روش بسیار کارآمد است.

مدیران شبکه از میکرو سگمنتیشن برای جداسازی بخش‌های مختلف شبکه، حتی دستگاه‌های منفرد، استفاده می ‌کنند. سپس از طریق یک دروازه تقسیم‌ بندی، معماری امنیتی مبتنی بر اعتماد صفر را برای هر بخش پیاده‌سازی کرده و نظارت دقیقی بر افراد و داده‌هایی که وارد شبکه می‌شوند، اعمال می‌کنند. جالب است بدانید این دروازه افراد و داده‌ها را هنگام ورود تحت نظارت قرار می‌دهد و با اعمال تدابیر امنیتی، اطمینان حاصل می‌کند که آن‌ها شرایط لازم برای ورود را دارند.

میکروسگمنتیشن چگونه کار می‌کند؟

میکروسگمنتیشن امکان تقسیم‌بندی دقیق ‌تر برنامه‌ها و جلوگیری از حرکت جانبی تهدیدها در شبکه را فراهم می‌کند. این راهکار تهدیدات را در بخش‌های ایزوله شبکه به دام می اندازد و اجازه نمی‌دهد به سایر بخش‌ها نفوذ کنند. با استفاده از این روش، اگر یک تهدید وارد شبکه شود، می‌توانید از گسترش آن به بخش‌های دیگر جلوگیری کنید و آن را در همان بخشی که به آن حمله کرده است، متوقف کنید.

یکی دیگر از مزایای میکرو سگمنتیشن، دید بهتر به فعالیت‌های شبکه است. چون هر بخش به ‌صورت جداگانه نظارت می‌شود و به این صورت شما می‌توانید برای هر بخش به ‌طور اختصاصی تنظیمات هشدار و مدیریت خاصی را طراحی کنید. برای مثال شما می‌توانید یک دستگاه یا گروهی از دستگاه‌ها را بر اساس نوع کاربرانی که از آن‌ها استفاده می‌کنند، میکروسگمنت کنید و نظارت دقیق‌ تری بر فعالیت‌های هر بخش داشته باشید.

جالب است بدانید هر بخش از شبکه دارای یک دیوار امنیتی مخصوص به خود است؛ یعنی اگر تهدیدی بخواهد از بخش A به بخش B برود، هم در هنگام خروج از بخش A و هم در هنگام ورود به بخش B توسط این دیوارهای امنیتی شناسایی می‌شود.

مزایای میکروسگمنتیشن

1. کاهش تأثیر حمله
   میکروسگمنتیشن می‌تواند تأثیر حملات را کاهش دهد، زیرا می‌تواند سطح آسیب‌ پذیری را با محدود کردن حمله به ناحیه اولیه نفوذ، کاهش دهد. به گونه ای که اگر یک مهاجم بتواند به یک بخش نفوذ کند، سایر بخش‌های شبکه که توسط معماری میکروسگمنتیشن جدا و محافظت شده‌اند، از آسیب مصون می‌مانند؛ حتی اگر مهاجم تلاش کند تا به بخش‌های دیگر نفوذ کند، با سیاست‌های امنیتی اطراف آن بخش مواجه خواهد شد. بهتر است بدانید این سیستم تضمین می‌کند که سایر فرآیندها و سیستم‌ها تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند. همچنین، این موضوع به ساده‌ تر شدن استقرار سیستم‌های جدید، بدون داشتن نگرانی در مورد تهدیدات از بخش‌های دیگر کمک می‌کند،.
2. بهبود محدودیت نفوذ
   میکرو سگمنتیشن می ‌تواند دامنه تاثیر یک نفوذ را محدود کند؛ زیرا تمام ترافیک ها قبل از خروج از یک بخش، مورد بررسی و فیلتر قرار می‌گیرند، حرکت جانبی در شبکه مسدود می‌شود و نفوذ در همان بخش محدود می‌ماند. این موضوع مانع گسترش حمله به سایر برنامه‌ها یا بخش‌های شبکه می‌شود.
3. تقویت انطباق با مقررات
   رعایت الزامات قانونی می‌تواند چالشی بزرگ باشد، به‌خصوص زمانی که انواع خاصی از داده‌ها، مانند اطلاعات شخصی مشتریان، تحت قوانین انطباق متفاوتی قرار می‌گیرند. با استفاده از میکروسگمنتیشن، می‌توانید محیط‌هایی را که داده‌های خاص و محافظت ‌شده را نگه‌ داری می‌کنند، جدا کرده و سپس تدابیر امنیتی دقیقی را که برای حفظ انطباق لازم است، به آن ناحیه اعمال کنید.

تفاوت میکروسگمنتیشن با تقسیم‌ بندی سنتی شبکه

در تقسیم ‌بندی سنتی، شبکه به بخش‌های کوچک ‌تر مانند زیرشبکه‌ها تقسیم می‌شود و سیاست‌های امنیتی برای هر بخش تعیین می‌شود. این روش بیشتر برای ترافیک “شمال به جنوب” (از مشتری به سرور) کارایی دارد، اما در مقابل، میکرو سگمنتیشن بر ترافیک داخلی (شرق به غرب) نیز نظارت دارد و امنیت بیشتری را فراهم می‌کند.

استفاده از محصولات  Fortinet

برای پیاده‌سازی میکروسگمنتیشن، می‌توانید از فایروال‌های نسل جدید FortiGate استفاده کنید که با ایجاد یک سیاست امنیتی اعتماد صفر، از گسترش بدافزارها جلوگیری می‌ کنند.

تفاوت میکروسگمنتیشن با تقسیم‌ بندی شبکه

در تقسیم‌ بندی سنتی شبکه، یک شبکه به بخش‌های کوچک ‌تر، که معمولاً زیرشبکه نامیده می‌شوند، تقسیم می‌شود و هر کدام به‌عنوان یک شبکه مجزا عمل می‌کنند. این روش به مدیران اجازه می‌دهد تا جریان ترافیک بین زیرشبکه‌ها را مدیریت کنند. بهتر است بدانید تقسیم‌ بندی سنتی از طریق تنظیم سیاست‌های امنیتی خاص برای هر زیرشبکه، حفاظت از شبکه را امکان ‌پذیر می‌کند. هرچه این سیاست‌ها دقیق ‌تر و متناسب ‌تر با نیازهای هر بخش باشند، توانایی آن‌ها برای شناسایی و مقابله با تهدیداتی که آن بخش را به‌عنوان سطح حمله هدف قرار می ‌دهند، بیشتر خواهد بود.

در تقسیم‌ بندی سنتی شبکه، از فایروال‌ها، شبکه‌های محلی مجازی (VLAN) و سیستم‌های پیشگیری از نفوذ (IPS) برای جداسازی هر بخش استفاده می‌شود. داده‌هایی که از یک زیرشبکه به زیرشبکه دیگر منتقل می‌شوند، ممکن است از طریق فایروال‌ها فیلتر شوند. این فایروال‌ها قبل از اجازه دادن به عبور داده‌ها، تهدیدات احتمالی را شناسایی و از نفوذ آن‌ها جلوگیری می‌کنند. با استفاده از VLAN، یک شبکه محلی (LAN) به بخش‌های کوچکتر تقسیم شده و امکان حفاظت اختصاصی برای هر بخش فراهم می‌شود. در سیستم‌های پیشگیری از نفوذ (IPS)، هر بخش از شبکه به‌ طور مداوم تحت نظارت قرار می‌گیرد و سیستم به ‌صورت فعال به ‌دنبال فعالیت‌های مخرب است.

با این حال، تقسیم‌ بندی سنتی شبکه محدودیت‌هایی دارد؛ زیرا تنها بر ترافیک شمال-جنوب تمرکز می‌کند، یعنی ترافیکی که از سمت کاربر به سرور می‌رود. این روش قادر است داده‌های ورودی به شبکه را بررسی و فیلتر کند. اما اگر فعالیت‌های مخرب در داخل شبکه رخ دهد، تقسیم ‌بندی سنتی ممکن است آن‌ها را شناسایی نکند.

یکی از مزایای اصلی میکروسگمنتیشن این است که می‌تواند پروتکل‌های امنیتی را برای ترافیکی که در داخل شبکه جریان دارد و بین سرورهای داخلی (ترافیک شرق-غرب) حرکت می‌کند، اعمال کند.

روش‌های میکروسگمنتیشن

سه رویکرد اصلی برای امنیت میکروسگمنتیشن وجود دارد که بر اساس محل پیاده‌سازی دسته ‌بندی می‌شوند: مبتنی بر شبکه، مبتنی بر هایپر وایزر و مبتنی بر میزبان.

1. مبتنی بر شبکه
   میکرو سگمنتیشن مبتنی بر شبکه شامل این است که چه کسانی یا چه مواردی می‌توانند وارد بخش‌های مختلف شبکه شوند. یکی از مزایای این روش، سادگی در مدیریت آن است که باعث می‌شود کار کمتری برای مدیران نیاز باشد. با این حال، میکروسگمنتیشن مبتنی بر شبکه در واقع بسیار شبیه به تقسیم ‌بندی سنتی است و اگر با بخش‌های بسیار بزرگی روبه‌ رو شوید، مدیریت کنترل‌های امنیتی می‌تواند دشوار و پرهزینه باشد.
2. مبتنی بر هایپر وایزر
   با استفاده از هایپر وایزر، شما دارای نرم‌افزار یا سخت‌افزاری هستید که ماشین‌های مجازی را ایجاد و اجرا می‌کند. میکروسگمنتیشن مبتنی بر هایپر وایزر تمام ترافیک شما را از طریق هایپر وایزر هدایت می‌کند و به شما این امکان را می‌دهد که آن را نظارت و مدیریت کنید. در بسیاری از موارد، این مورد گزینه‌ای راحت است، زیرا می‌توانید این کار را با فایروال‌های موجود خود انجام دهید و سیاست‌های امنیتی را از یک هایپر وایزر به هایپر وایزر دیگر منتقل کنید. با این حال، یکی از معایب این رویکرد این است که در پیاده‌ سازی‌های ابری یا با بارهای کاری فیزیکی، کانتینری یا بدون سیستم‌عامل به خوبی عمل نمی‌کند.
3. مبتنی بر میزبان
   میکروسگمنتیشن مبتنی بر میزبان به قرار دادن عوامل (ایجنت‌ها) در هر نقطه پایانی وابسته است. با این نوع معماری، یک مدیر قادر به مشاهده تمام داده‌ها، فرآیندها، نرم‌افزارها، ارتباطات در شبکه و آسیب ‌پذیری‌های احتمالی است. با این حال، برای دستیابی به این دید، مدیر باید یک عامل را بر روی هر میزبان نصب کند. اما توجه داشته باشید که این ممکن است برای هر دو گروه مدیران و کاربران نهایی زمان ‌بر باشد.

“هایپر وایزر (Hypervisor) نرم‌افزاری است که به ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی (Virtual Machines) کمک می‌کند.“

سخن پایانی

میکروسگمنتیشن انتخاب مناسبی برای سازمان‌هایی است که به دنبال بهبود نظارت و مدیریت اطلاعات و داده‌های خود هستند. این روش امنیت شبکه را افزایش داده و عملکرد آن را بهبود می‌بخشد.

یکی از مهم ترین مواردی که باید در خرید فایروال های سخت افزاری از جمله برندهای فورتی نت، سیسکو و سوفوس دقت کنید، این است که از داشتن گارانتی معتبر محصول اطمینان کافی حاصل کنید. اما نکته مهمی که در این بین هست، بسیار بیشتر حائز اهمیت و آن این است که چگونه از معتبر بودن گارانتی ارائه شده توسط شرکت اطمینان حاصل کنیم؟ در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی جامع این موضوع بپردازیم.

انواع فایروال سخت افزاری

فایروال ‌های سخت ‌افزاری به عنوان بخشی از تجهیزات شبکه، نقش بسیار مهمی در حفاظت از شبکه ‌ها در برابر حملات سایبری و تهدیدات خارجی دارند. بهتر است بدانید فایروال ها به دلیل مجهز بودن به IPS از نفوذ به شبکه جلوگیری می کنند. انواع مختلفی از فایروال ‌های سخت‌افزاری وجود دارند که بر اساس نیازهای مختلف امنیتی و مقیاس سازمانی طراحی شده‌اند. در ادامه به برخی از بهترین فایروال های سخت‌ افزاری اشاره می ‌کنیم:

فایروال‌های فورتی ‌گیت (FortiGate)

فورتی‌ گیت یکی از بهترین برندهای معتبر در زمینه فایروال‌ های سخت ‌افزاری است که امنیت شبکه را با ترکیب قابلیت ‌های NGFW  و UTM تضمین می‌ کند. این فایروال‌ها به دلیل سیستم‌عامل اختصاصی  FortiOS، امکان ارائه مدیریت یکپارچه برای شناسایی و جلوگیری از تهدیدات را دارند.

سرویس‌ های FortiGuard فورتی ‌گیت نیز به طور مداوم از شبکه در برابر تهدیدات روز صفر و بدافزارهای پیشرفته محافظت می ‌کنند. فورتی ‌گیت طیف وسیعی از مدل‌ها را ارائه می ‌دهد که امنیت دفاتر کوچک تا سازمان‌های بزرگ را پوشش می‌دهند.

فایروال‌های سوفوس (Sophos)

سوفوس با تمرکز بر سادگی و امنیت یکپارچه، فایروال ‌هایی ارائه می‌ دهد که قابلیت هماهنگی با دیگر محصولات امنیتی این شرکت را دارند. فایروال ‌های سری XG سوفوس با قابلیت‌ های پیشرفته مثل Sandboxing و کنترل دقیق ترافیک شبکه، امکان شناسایی و جلوگیری از تهدیدات پیچیده را فراهم می‌ کنند. ویژگی Synchronized Security این فایروال ‌ها به بهبود امنیت از طریق هماهنگی بین فایروال و دستگاه‌های کاربری کمک می ‌کند و برای سازمان‌ های کوچک تا بزرگ مناسب است.

فایروال‌های سیسکو (Cisco)

سیسکو به عنوان یکی از پیشگامان در تولید تجهیزات شبکه، فایروال‌های سخت ‌افزاری با قابلیت‌های پیشرفته ارائه می‌دهد. سری ASA  و Firepower این برند با ویژگی‌هایی مانند حفاظت در برابر بدافزارهای پیشرفته (AMP) و تشخیص تهدیدات پیشرفته، امنیت شبکه‌ های بزرگ را تضمین می‌ کنند. با استفاده از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین، فایروال‌های سیسکو قابلیت مقابله با حملات پیچیده و روز صفر را دارند و در شبکه‌ های بزرگ و مراکز داده بسیار مورد استفاده قرار می‌ گیرند.

اهمیت گارانتی در خرید فایروال

گارانتی در خرید فایروال به عنوان یک ضمانت‌ نامه معتبر، نقش مهمی در محافظت از سرمایه‌ گذاری شما دارد. فایروال ‌ها از جمله تجهیزات حیاتی امنیت شبکه هستند؛ که هرگونه نقص یا مشکل در عملکرد آن ‌ها می‌ تواند منجر به آسیب‌ های جدی به امنیت شبکه و اطلاعات حساس شود.

از این رو با داشتن گارانتی معتبر، می توانید در صورت بروز هرگونه خرابی یا نقص فنی، خدمات پشتیبانی و تعمیرات لازم را بدون هزینه‌ های اضافی دریافت کنید. توجه داشته باشید، گارانتی می ‌تواند شامل به ‌روزرسانی‌های نرم ‌افزاری و پشتیبانی فنی باشد که برای مقابله با تهدیدات امنیتی جدید بسیار حائز اهمیت است. برای برخورداری از این سری گارانتی نیاز است که برای خرید فایروال به شرکت های معتبر در این زمینه مراجعه کنید؛ یکی از شرکت های معتبر در زمینه فروش تجهیزات امنیت شبکه از جمله فایروال ها می توان به شرکت داریا اشاره کرد.

خرید فایروال با گارانتی معتبر و تضمینی از شرکت داریا

شرکت داریا به عنوان یکی از تأمین‌ کنندگان پیشرو تجهیزات امنیتی شبکه، فایروال‌ های معتبر و باکیفیتی را با گارانتی ۱۲ ماهه تضمینی ارائه می‌ دهد. این گارانتی شامل پوشش کامل تعمیرات، تعویض قطعات معیوب و پشتیبانی فنی در صورت بروز هرگونه نقص فنی یا مشکل در عملکرد دستگاه است.

با خرید فایروال از شرکت داریا، شما از خدمات پس از فروش حرفه ‌ای برخوردار خواهید شد و می‌ توانید مطمئن باشید که در صورت بروز هرگونه مشکل، تیم پشتیبانی داریا در کمترین زمان ممکن آماده خدمت رسانی و ارائه خدمات به شما هستند.

توجه داشته باشید این گارانتی ۱۲ ماهه همچنین شامل به‌ روزرسانی‌های نرم‌ افزاری است که شبکه شما را در برابر تهدیدات جدید ایمن نگه می ‌دارد. با انتخاب فایروال‌های داریا، امنیت شبکه خود را تضمین کنید و از خدمات باکیفیت و پشتیبانی 24 ساعته بهره‌ مند شوید. برای داشتن اطلاعات بیشتر و خرید فایروال های سوفوس، فورتی نت، سیسکو با شماره 0416224 تماس حاصل کنید.

دقت داشته باشید که حمله فیشینگ (Phishing) یکی از قدرتمندترین و فریبنده‌ترین حملات سایبری است که به طور مستقیم اطلاعات حساس کاربران مانند نام کاربری، رمز عبور، اطلاعات بانکی و حتی هویت فردی را هدف قرار می‌دهد. در این حمله، هکر خود را به عنوان یک منبع معتبر و قانونی جا می زند و کاربران را با ارائه درخواست‌های ظاهراً معقول فریب می‌دهد. سازمان‌ها و افراد در صورتی که از این نوع حمله آگاهی نداشته باشند، ممکن است دچار خسارات جبران‌ناپذیر مالی، اعتباری و امنیتی شوند. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی جامع این موضوع و انواع حملات فیشینگ بپردازیم.

حمله فیشینگ چیست؟

حمله فیشینگ یا Phishing، همانطور که از تلفظ آن معلوم است، دقیقا مانند ماهیگیری عمل می کند؛ چرا که اطلاعات شما نقش ماهی، و هکر نقش ماهیگیر را دارد ولی در اینجا به هکر “فیشر” نیز می گویند؛ در حملات فیشینگ، هکر می‌تواند با هدف به دست آوردن نام کاربری، پسورد، شماره‌، اطلاعات حساب بانکی یا موارد دیگر، دست به انجام این نوع از حمله سایبری بزند؛ جالب است بدانید که وجه تمایز حمله فیشینگ با دیگر شیوه ها، این است که قربانی اصلاً متوجه نیست که در حال هک شدن است! زیرا هکر خودش را به عنوان یک منبع معتبر جا می‌زند و یک درخواست به ‌ظاهر منطقی و قانونی را مطرح می‌کند و قربانی نیز در حال تعامل با یک منبع به ظاهر معتبر و قانونی است.

به طور خلاصه می توان گفت این حمله به دلیل استفاده از تکنیک‌های مهندسی اجتماعی به‌خصوص فریب دادن قربانیان، بسیار مؤثر است و قربانی‌ها به ندرت متوجه می‌شوند که اطلاعاتشان به سرقت رفته است.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با هکر کیست و چگونه هک می کند؟ کلیک کنید.

بهترین دفاع در برابر حملات فیشینگ

حملات فیشینگ یکی از خطرناک ‌ترین و متداول ‌ترین تهدیدات سایبری هستند که هدف آن‌ها دزدیدن اطلاعات شخصی کاربران است. این حملات معمولاً از طریق ایمیل‌ها، پیامک‌ها و حتی شبکه‌های اجتماعی انجام می‌شوند و کلاهبرداران سعی می‌کنند با طراحی وب ‌سایت‌های جعلی یا ارسال پیام‌ های فریبنده، کاربران را ترغیب به ارائه اطلاعات حساس خود کنند.

یکی از بهترین دفاع‌ها در برابر حملات فیشینگ، آموزش و آگاهی کاربران است. بسیاری از افراد هنوز نمی‌ دانند چگونه ایمیل‌های مشکوک را شناسایی کنند یا چه نشانه‌هایی را باید مد نظر قرار دهند. کاربران باید بدانند که سازمان‌های معتبر هرگز اطلاعات حساس را از طریق ایمیل درخواست نمی‌کنند. به همین دلیل، اگر ایمیلی دریافت کردید که از شما خواسته می‌شود به لینک خاصی مراجعه کنید یا اطلاعات خود را وارد کنید، باید بسیار محتاط باشید و در مورد صحت آن تحقیق کنید.

استفاده از نرم‌افزارهای امنیتی نیز یکی از روش‌های مؤثر برای جلوگیری از حملات فیشینگ است. نرم‌افزارهای آنتی ‌ویروس و ضد بدافزار می‌توانند به شناسایی و مسدود کردن وب ‌سایت‌های فیشینگ کمک کنند. همچنین، به‌روزرسانی مداوم این نرم‌افزارها برای حفظ امنیت سیستم بسیار حائز اهمیت است. بسیاری از نرم‌افزارهای امنیتی اکنون شامل ویژگی‌هایی هستند که به‌طور خودکار ایمیل‌ها و لینک‌های مشکوک را بررسی می ‌کنند.

احراز هویت دو مرحله‌ ای یکی دیگر از ابزارهای مفید برای مقابله با حملات فیشینگ است. این روش باعث می‌شود حتی اگر یک کلاهبردار به رمز عبور شما دسترسی پیدا کند، برای ورود به حساب کاربری به اطلاعات اضافی مانند کد تأیید ارسال ‌شده به گوشی شما نیاز داشته باشد. این لایه اضافی امنیتی می‌تواند به ‌طور قابل توجهی خطر سرقت هویت و اطلاعات شخصی را کاهش دهد.

در نهایت، بررسی دقیق  URLها نیز می‌تواند به شناسایی وب ‌سایت‌های فیشینگ کمک کند. بسیاری از وب ‌سایت‌های جعلی از دامنه‌هایی استفاده می‌کنند که ممکن است مشابه وب‌ سایت‌های معتبر باشند، اما در واقع غیرمعتبر هستند. قبل از کلیک روی لینک‌ها، بهتر است URL را بررسی کنید و مطمئن شوید که به وب ‌سایت رسمی و معتبر اشاره می‌کند.

با رعایت این نکات، کاربران می‌توانند خود را در برابر حملات فیشینگ محافظت کنند و از امنیت اطلاعات خود اطمینان حاصل نمایند. آگاهی، احتیاط و استفاده از ابزارهای مناسب، کلیدهای اصلی برای مقابله با این تهدیدات سایبری هستند.

انواع حملات فیشینگ

میدانید که هکرها از روش‌های مختلف و متنوعی برای فریب قربانیان خود استفاده می‌کنند ولی در نهایت، همه این طعمه ‌ها در یکی از قالب‌های فیشینگ جای می‌گیرند و وجه اشتراک همه آن‌ها نیز مهندسی اجتماعی است و در ادامه به انواع روش های فیشینگ را معرفی می‌کنیم:

فیشینگ هدف‌دار (Spear Phishing)

فیشینگ هدفدار یا نیزه‌ای، رایج ترین نوع حمله فیشینگ بوده و برای فریب دادن افراد یا شرکت‌های خاص طراحی می‌شود؛ پیش ‌نیاز صورت گرفتن این نوع حمله، اطلاعات و داده های حساسی است که هکر از قبل، درباره هدف خود جمع‌آوری کرده یا در بعضی اوقات خریداری می‌کند؛ در واقع می توان گفت که حمله فیشینگ هدفمند یا هدف دار، یک حمله‌ اختصاصی و شخصی محسوب می‌شود.

فیشینگ شبیه‌ سازی ‎‌شده (Clone Phishing)

در حمله فیشینگ شبیه ‌سازی ‌شده، هکر هویت منابع معتبر را جعل می کند و با استفاده از همین هویت جعلی، کاربران و قربانیان خود را فریب می دهد؛ به این صورت که هکر (فیشر)، ایمیل یا پیامی معتبر که قبلاً از سوی یک منبع سازمانی برای کاربر ارسال‌ شده بود را کپی و دستکاری کرده و لینک آلوده یا پیوست مخرب به آن اضافه کرده و سپس ایمیل جعلی را از طریق آدرسی مشابه آدرس فرستنده اصلی و معتبر، برای کاربر مجددا ارسال می‌کند.

فیشینگ شکار نهنگ (Whaling Phishing)

شکار نهنگ یا Whaling Phishing، یک زیر مجموعه برای فیشینگ هدف‌دار محسوب می شود با این تفاوت که در این شیوه، اغلب سازمان ‌ها، گروه‌ ها یا افراد ثروتمند مانند مدیران ارشد و برند های مطرح مورد هدف قرار می‌ گیرند و قلاب ماهیگیری آن ‌ها نیز اغلب احضاریه ‌های قانونی یا موارد اجرایی حساس هستند و از رایج‌ ترین تکنیک های این نوع حمله فیشینگ، می توان به ارسال کردن ایمیل جعلی به بخش مالی، طوری که انگار این ایمیل از طرف مدیر عامل فرستاده شده نیز اشاره کرد.

فیشینگ پیامکی (Smishing Phishing)

این نوع حمله فیشینگ در قالب ارسال پیامک صورت می گیرد که به آن Smishing نیز می‌گویند؛ احتمال خواندن پیامک ‌ها توسط کاربران بیشتر از احتمال خواندن ایمیل‌ ها است و همچنین کاربر بعد از دریافت پیامک، یک اعلان یا نوتیفیکیشن نیز دریافت می کند که همین موارد باعث می شوند پیام هکر در این نوع حمله بیشتر توسط قربانیان دیده شود.

ویشینگ (Vishing)

در این نوع از حمله فیشینگ، به‌طور خاص و برنامه ریزی شده ای از تماس تلفنی استفاده می‌ شود به طوری که، فیشر حتی می‌تواند یک پیام صوتی ضبط ‌شده را برای قربانی پخش کند؛ بسیاری از هکرها با استفاده از همین روش خود را به ‌عنوان کارمند توییتر جا زدند و با فریب کارمندان دیگر، آن ‌ها را به لو دادن اطلاعات لاگین حسابشان از طریق تماس تلفنی وادار کرده‌ اند.

فیشینگ ایمیل (Email Phishing)

یکی از رایج ترین روش ‌های حمله فیشینگ ارسال ایمیل است که ایمیل، به عنوان یکی از معتبر ترین و رسمی ‌ترین ابزار های ارتباطی و تبادلاتی، فرصت بسیار مناسبی را برای هکر ها فراهم می‌کند تا خود را در ارتباطات بین افراد و سازمان‌ها جا بزنند؛ به طوری که در این روش، هکر با ارسال ایمیل حاوی لینک جعلی، کاربر را فریب می ‌دهد تا وارد آن لینک شود و اقداماتی را که به سود هکر (فیشر) است، انجام دهد که این اقدامات معمولا شامل پر کردن فرم ‌هایی با اطلاعات حساس مانند اطلاعات اکانت، حساب های بانکی و… است.

فیشینگ چاله آبیاری (Watering Hole Phishing)

در این نوع حمله فیشینگ چاله آبیاری یا همان Watering Hole Phishing، فیشر (هکر) با زیر نظر گرفتن کاربران یک مجموعه یا سازمان، وب‌ سایت‌ های محبوب را که بیشترین بازدید را دارند، شناسایی کرده و سپس با تزریق بدافزار یا اسکریپت‌ های آلوده در این وب ‌سایت ‌ها، از کاربران فریب خورده سوء استفاده می‌کنند.

فیشینگ اپلیکیشن (Application Phishing)

فیشینگ اپلیکیشن یا Application Phishing، یک حمله سایبری است که در آن مهاجم از طریق یک اپلیکیشن کاربردی، کاربران را فریب می دهد تا به اطلاعات حساس آن ها دسترسی پیدا کند؛ جالب است بدانید که اپلیکیشن‌ های آلوده به بدافزار یا جعلی، به طوری طراحی می ‌شوند که شبیه به اپلیکیشن ‌های معتبر و قانونی به نظر می رسند تا کاربران را به سمت دانلود و استفاده از آن ‌ها هدایت کنند؛ ولی پس از نصب این نوع اپلیکیشن‌ ها، اطلاعات حساس کاربران مانند نام کاربری، پسورد، اطلاعات بانکی و دیگر داده‌های مهم  و شخصی به سرقت میروند.

فیشینگ جعل هویت و جایزه

در برخی از شیوه های فریبنده‌ ی حمله فیشینگ، فیشر با جعل کردن هویت یک فرد مشهور و از طریق شبیه ‌سازی صدا، لحن و سایر مشخصات دقیق آن فرد مشهور تله‌ ای هوشمندانه برای قربانیان خود پهن می‌کند و حتی برای فریب بیشتر، ممکن است وعده‌ هایی مانند جوایز نیز در این پیام ‌ها داده شود؛ در مواردی ممکن است اکانت کاربری فرد مشهور در پلتفرم‌ های مختلف نیز توسط هکر هک شود و دریافت پیامی از سوی یک حساب کاربری معتبر و شناخته ‌شده توسط یک طرفدار، شک و تردید آن قربانی را به ‌طور کامل از بین می‌برد و او را به دام فیشینگ گرفتار می‌کند.

فیشینگ ریدایرکت وب ‌سایت ‌ها

حمله فیشینگ ریدایرکت، هدایت کاربر از یک وب ‌سایت به یک وب ‌سایت دیگر است؛ به طوری که کاربر با کلیک روی یک آدرس www.example1.com، بلافاصله بدون هیچ اطلاعی، به طور خودکار به آدرس ww.example2.com منتقل می‌شود؛ ولی باید توجه داشت که بسیاری از وب ‌سایت ‌ها از ریدایرکت ‌هایی دارند که خودشان تنظیم و اعمال کرده اند ولی فیشر ها هم ممکن است از ریدایرکت‌ های جعلی برای هدایت قربانیان به صفحات مورد نظر خود استفاده کنند.

تایپو اسکوارتینگ (Typosquatting Phishing)

هکرها در حمله فیشینگ از وب ‌سایت ‌های جعلی که ابزار اصلی این حملات نیز محسوب می شود استفاده می کنند و به آن ها “سایت‌های فیشینگ” نیز گفته می‌شود؛ این وب سایت ها ظاهری بسیار شبیه به وب‌ سایت ‌های معتبر مانند بانک ‌ها یا فروشگاه ‌های اینترنتی دارند و در این روش، هکرها با استفاده از تکنیکی به نام Typosquatting یا “دزدی برند” آدرس این وب‌ سایت ‌های جعلی را به طوری طراحی می‌ کنند که بسیار با آدرس واقعی وب‌سایت مورد نظر متشابه باشد تا کاربران ناآگاه که توجهی به آدرس سایت ندارند، به راحتی فریب این شباهت را می خورند و وارد سایت فیشینگ می شوند و به همین ترتیب، فیشر به راحتی اطلاعات شخصی و محرمانه آن ‌ها را سرقت می کند.

خطرات حملات فیشینگ

یک حمله فیشینگ موفق، عواقب جبران ناپذیری برای افراد و سازمان ها به دنبال دارد زیرا مجرمان اینترنتی می توانند با داشتن اطلاعات حساب کاربری قربانی، وارد سیستم شوند و به اپلیکیشن های شخصی و شرکتی دسترسی پیدا کنند و سپس با تغییر پسورد، دسترسی مالکین را به حساب های خودشان قفل کنند و همچنین آن ها می توانند با اضافه کردن عوامل احراز هویت چند عاملی، امکان دسترسی به حساب ها را حتی سخت تر کنند.

این موضوع بیشتر زمانی دردسر ساز می شود که هکر از طریق ایمیل، پیام های ظاهرا قانونی و معتبر را به کاربران مختلف ارسال می کند و در نهایت کل شبکه به خطر می افتد؛ هکرها پس از وارد شدن به شبکه سازمان، می توانند با استفاده از مجوز هایی که از کارکنان به دست آورده اند، بدافزار هایی را نصب کنند یا حتی می توانند سیستم های شرکتی را خاموش کرده و پول و مالکیت معنوی را سرقت کنند!

نحوه عملکرد حمله فیشینگ

باید بدانید که اکثر حملات فیشینگ از طریق ایمیل انجام می شود و مهاجم، بسیاری از ایمیل های فیشینگ را به صورت عمده، بر اساس لیستی از ایمیل ها، به کاربران ارسال می کند تا شاید حداقل بعضی از آن کاربران را فریب دهد؛ در این ایمیل ها، فرستنده معمولا خود را به عنوان یک نهاد معتبر، مانند یک سازمان خدماتی شخصی یا یک تأمین کننده معرفی کند و هدف از ارسال این ایمیل ها این است که کاربر فریب بخورد و به آن ایمیل پاسخ دهد یا روی پیوندی کلیک کند تا با این کلیک، او به یک وب سایت جعلی که به ظاهر یک وب سایت معتبر و قانونی است، هدایت شده و سپس مهاجم بتواند پسورد او را را بدزدد.

تفاوت فارمینگ و فیشینگ

دانستیم که حمله فیشینگ جعل یک ایمیل یا وب ‌سایت با هدف فریب قربانیان برای بدست آوردن یا افشای اطلاعات شخصی یا نصب بدافزار است ولی در حمله فارمینگ، هکر به سرور DNS (سیستم نام دامنه) نفوذ کرده و کاربران را به وب‌سایت جعلی هدایت می‌کند.

برای مثال در حمله فیشینگ، ایمیلی به کاربر ارسال می شود که ظاهراً از طرف بانک است و از او می‌خواهد به دلیل مشکلات امنیتی به صورت فوری وارد حساب خود شود و کاربر با کلیک کردن روی لینک موجود در ایمیل، به یک وب ‌سایت جعلی مشابه سایت بانک که فیشر طراحی کرده است هدایت می‌شود و اطلاعات ورود خود را در این وب ‌سایت جعلی ثبت کرده بدین گونه این اطلاعات محرمانه به دست مهاجم می‌رسد؛ اما در حمله فارمینگ، کاربر آدرس وب‌ سایت بانک را در مرورگر خود وارد می‌ کند ولی به دلیل دستکاری DNS توسط مهاجم یا آلودگی به بدافزار، به وب‌ سایت جعلی هدایت می‌شود و اطلاعات ورود خود را در این سایت جعلی ثبت کرده و کاربر بدون اینکه متوجه باشد، اطلاعات محرمانه بانکی خود را به دست مهاجم میرساند.

برای دااشتن اطلاعات بیشتر در رابطه dns چیست؟ کلیک کنید.

فیشینگ نیزه ای (Spear Phishing) چیست؟

در حمله فیشینگ نیزه ای، قربانیان به صورت اختصاصی و هدفمند انتخاب می شوند و اطلاعات و دیتا حساس درباره یک فرد خاص جمع آوری می گردد؛ در حالی که در حمله فیشینگ، به طور همزمان به افراد زیادی ایمیل ارسال می شود.

فیشینگ نیزه ای را در واقع می توان تلاشی هدفمند برای سرقت اطلاعات شخصی مانند شماره تلفن، مکان محل سکونت، خرید های اینترنتی اخیر کاربر و … در نظر گرفت؛ مهاجم برای بدست آوردن اطلاعات شخصی این کاربر خاص، وانمود می کند که یک دوست قدیمی یا یک سازمان قابل اعتماد است و از طریق ایمیل یا سایر پیام رسان های آنلاین با او ارتباط برقرار می کند؛ جالب است بدانید که حمله فیشینگ نیزه ای، موفق ترین روش کسب اطلاعات شخصی و محرمانه در اینترنت محسوب می شود.

والینگ

حمله والینگ، یک قدم فراتر از فیشینگ نیزه ای است و نوع خاصی از حمله فیشینگ نیزه ای محسوب می شود که در آن هکر ها افراد برجسته ای مانند مقامات عالی رتبه دولتی یا مدیران عامل را مورد هدف قرار می دهند؛ در حملات والینگ معمولا سعی می کنند که زیردستان فرد قربانی را مجبور به انجام عملیاتی کنند تا کلاهبرداران به اهداف شرورانه خود برسند؛ همچنین جالب است بدانید که گزارش FBI آمریکا نشان می دهد که مجرمان معمولا سعی می کنند دسترسی و کنترل مدیر ارشد مالی یا مدیر عامل سازمان ها را به دست آورده و حساب آن ها را جعل کنند.

چگونه از فیشینگ جلوگیری کنیم؟

یکی از مهم ترین اقدامات پیشگیرانه که بایستی توسط سازمان ها برای محافظت از کارمندان و کسب و کار صورت گیرد، آموزش در مورد خطرات فیشینگ و نحوه شناسایی حملات مشکوک به کارکنان سازمان است؛ پس از اجرای جلسات آموزشی قوی، پیشگیری از موفقیت حملات فیشینگ به قرار دادن مدیریت هویت و کنترل دسترسی در مرکز استراتژی امنیتی سازمان بر می گردد.

اقدامات امنیتی پیشگیرانه

سازمان ها می توانند با ترکیب کردن لایه های امنیتی در اپلیکیشن های سازمانی مانند استقرار احراز هویت یکپارچه یا Single Sign On و احراز هویت های چند عاملی حمله فیشینگ را به صورت فعالانه در مسیر های خود متوقف کنند.

جمع بندی

به طور کلی آگاهی از حملات فیشینگ و روش‌های مقابله با آن‌ها برای حفظ امنیت اطلاعات شخصی و مالی بسیار ضروری است. با رعایت نکات امنیتی و دقت در مواجهه با پیام‌ها و درخواست‌های مشکوک، می‌توان از افتادن در دام این حملات جلوگیری کرد. هرچه بیشتر با تکنیک‌های فیشینگ آشنا شویم و هوشیارتر عمل کنیم، احتمال آسیب‌دیدگی ناشی از این تهدیدات کاهش می‌یابد. پس همواره به یاد داشته باشید که امنیت در فضای مجازی از خود ما شروع می‌شود.

شرکت داریا، با فعالیت موثری که در زمینه امنیت شبکه، به مشتریان خود در رابطه با تامین، حفظ و تقویت امنیت شبکه کمک می کند و همچنین وارد کننده معتبر محصولات فورتی گیت، سوفوس و سیسکو است که این محصولات را با ضمانت در اختیار مشتریان خود قرار می دهد. شما می توانید برای دریافت مشاوره رایگان و خرید فایروال ایمیل فورتی نت که یکی از ابزار های اصلی پیشگیری از حملات فیشینگ است، با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

از آنجایی که با گذشت زمان و حرکت تکنولوژی به سمت پیچیدگی، تعداد بیشتری از سازمان‌ها عملیات خود را به ابر انتقال می دهند و دورکاری یا سیستم ترکیبی را مستقر می کنند، به نظر می رسد که کنترل دسترسی بیش از پیش اهمیت پیدا کرده است. اهمیت کنترل دسترسی زمانی پر رنگ تر می شود که بحث جلوگیری از حملات سایبری به میان می آید تا تعیین شود چه کسی امکان دسترسی به شبکه، سیستم یا داده را دارد و همچنین مجاز به انجام چه کاری است.

تعریف کنترل دسترسی

کنترل دسترسی یک فرآیند امنیت داده است که سازمان ها را قادر می سازد تا کسانی را که مجاز به دسترسی به داده ها و منابع شرکت هستند را مدیریت کنند. کنترل دسترسی ایمن از پالیسی‌هایی استفاده می‌کند که تأیید می‌کند که آیا کاربران آن‌چه که ادعا می‌کنند، هستند و همچنین اعطا سطوح دسترسی کنترلی مناسب برای کاربران را نیز تضمین می‌کند.

پیاده سازی کنترل دسترسی یکی از اجزای حیاتی امنیت اپلیکیشن های وب است که تضمین می کند تنها کاربران مجاز، سطح مناسبی از دسترسی به منابع مورد نیاز را دارند. این فرآیند برای کمک به سازمان‌ها برای جلوگیری از نقض داده‌ها و مبارزه با بردارهای حمله، مانند حملات سرریز بافر (buffer overflow attack)، حملات KRACK، حملات on-Path و یا حملات فیشینگ حیاتی است.

اجزای کنترل دسترسی چیست؟

مدیریت کنترل دسترسی از طریق چندین مولفه انجام می شود که در ادامه آن ها را بررسی خواهیم کرد:

1. احراز هویت

احراز هویت، اولین قدم در فرایند تعیین هویت یک کاربر است. به عنوان مثال، هنگامی که کاربر با ترکیب نام کاربری و پسورد، وارد سرویس ایمیل یا حساب بانکی آنلاین خود می شود، هویت او احراز شده است. با این حال، صرف احراز هویت، برای محافظت از داده های سازمانی کافی نخواهد بود.

2. احراز دسترسی

احراز دسترسی یک لایه امنیتی اضافی به فرایند احراز هویت اضافه می کند و با تبیین حقوق و امتیازات دسترسی به منابع، تعیین می کند آیا کاربر مجاز به دسترسی به داده یا انجام تراکنش خاصی است یا نه.

به عنوان مثال، یک سرویس ایمیل یا حساب بانکی آنلاین می‌تواند ارائه احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA) را از کاربران مطالبه کند؛ احراز هویت دو مرحله‌ای معمولاً ترکیبی از این موارد است: چیزی که می‌دانند (مانند پسورد)، چیزی که دارند (مانند توکن) یا چیزی که هستند (مانند تأیید بیومتریک). این اطلاعات را می‌توان از طریق اپلیکیشن موبایل احراز هویت دو مرحله‌ای یا اسکن اثر انگشت در گوشی های هوشمند نیز تایید کرد.

3. دسترسی

هنگامی که کاربر مراحل احراز هویت و احراز دسترسی را انجام داد، هویت وی تأیید می شود؛ در نتیجه دسترسی به منابعی که قصد لاگ کردن به آن ها را داشت به وی اعطا می شود.

4. مدیریت

سازمان ها می توانند سیستم کنترل دسترسی خود را با افزودن و حذف احراز هویت و احراز دسترسی کاربران و سیستم های خود مدیریت کنند. مدیریت این سیستم‌ها در محیط‌های تکنولوژی اطلاعات مدرن که شامل سرویس‌های ابری و سیستم‌های محلی هستند، می‌تواند پیچیده باشد.

5. ممیزی

سازمان ها می توانند اصل حداقل امتیاز را از طریق فرآیند ممیزی کنترل دسترسی اعمال کنند. از این طریق آن‌ها امکان خواهند داشت داده‌ها را در مورد فعالیت کاربر جمع‌آوری کرده و با آنالیز آن اطلاعات، نقض‌های دسترسی احتمالی را کشف کنند.

کنترل دسترسی چگونه کار می کند؟

از کنترل دسترسی برای تایید هویت کاربرانی که قصد لاگین به منابع دیجیتال را دارند استفاده می شود. برای اعطای دسترسی به ساختمان‌های فیزیکی و دستگاه‌های فیزیکی نیز از کنترل دسترسی استفاده می‌شود. کنترل دسترسی (Access Control) به فرآیندی اشاره دارد که در آن محدودیت‌ها و قوانین مشخصی برای دسترسی کاربران به منابع یا سیستم‌های خاص تعیین می‌شود. هدف اصلی آن اطمینان از این است که تنها افراد مجاز به منابع حساس یا حیاتی دسترسی پیدا کنند. این فرآیند به طور معمول شامل سه مرحله‌ی اصلی است: احراز هویت (Authentication)، مجوزدهی (Authorization)، و نظارت (Auditing).

کنترل دسترسی فیزیکی

نمونه های رایج کنترل کننده های دسترسی فیزیکی از این قرار هستند:

1. دربان های بیمارستان

دربان های بیمارستان ها می توانند یک لیست کنترل دسترسی برای تأیید کارت های شناسایی ایجاد کنند و اطمینان حاصل کنند که افرادی که وارد بخش بستری برای ملاقات بیماران می شوند بالاتر از 7 سال داشته باشند.

2. گیت های مترو

از کنترل دسترسی در گیت های مترو استفاده می شود تا تنها به افراد تأیید شده اجازه استفاده از سیستم های مترو را بدهد. با اسکن کارت‌های مترو، کاربران بلافاصله شناسایی می شوند و تأیید می شود که اعتبار کافی برای استفاده از این سرویس را دارند یا خیر.

3. اسکنر کارت کلید یا نشان در دفاتر شرکت

سازمان ها می توانند از دفاتر خود با استفاده از اسکنرهایی که کنترل دسترسی اجباری را ارائه می دهند، محافظت کنند. کارمندان قبل از دسترسی به ساختمان باید کارت کلید یا نشان خود را اسکن کنند تا هویتشان تأیید شود.

4. کنترل دسترسی منطقی/اطلاعات

کنترل دسترسی منطقی شامل ابزارها و پروتکل هایی است که برای شناسایی، احراز هویت و احراز دسترسی کاربران در سیستم های کامپیوتری استفاده می شود. سیستم کنترل کننده دسترسی اقداماتی را برای داده ها، فرآیندها، برنامه ها و سیستم ها اعمال می کند.

5. لاگین به لپ تاپ با استفاده از پسورد

یکی از رایج ترین اشکال از دست دادن داده، گم شدن یا دزدیده شدن دستگاه ها است. کاربران می توانند با استفاده از پسورد، داده های شخصی و شرکتی خود را ایمن نگه دارند.

6. باز کردن قفل گوشی هوشمند با اسکن اثر انگشت

تلفن های هوشمند را نیز می توان محافظت کرد؛ کنترل های دسترسی فقط به مالک گوشی اجازه ی ورود به دستگاه را می دهد. کاربران می توانند با استفاده از ویژگی های بیومتریک، مانند اسکن اثر انگشت، تلفن های هوشمند خود را ایمن کنند تا از دسترسی غیرمجاز به دستگاه های خود جلوگیری کنند.

تفاوت بین احراز هویت و احراز دسترسی چیست؟

احراز هویت و احراز دسترسی برای کنترل دسترسی در امنیت بسیار مهم هستند. احراز هویت فرآیند لاگینگ به سیستم مانند آدرس ایمیل، سرویس بانکداری آنلاین یا حساب رسانه های اجتماعی است. احراز دسترسی فرآیند تایید هویت کاربر برای ارائه یک لایه امنیتی اضافی جهت تایید ادعای کاربر است.

اهمیت کنترل دسترسی در انطباق با مقررات

کنترل دسترسی برای کمک به سازمان ها برای رعایت مقررات مختلف حریم خصوصی داده ها بسیار مهم است. این موارد عبارتند از:

PCI DSS

PCI DSS یک استاندارد امنیتی است که از اکوسیستم کارت پرداخت محافظت می کند. سیستم کنترل دسترسی برای اجازه یا رد تراکنش ها و اطمینان از هویت کاربران بسیار مهم است.

HIPAA

HIPAAبرای محافظت از اطلاعات سلامت بیمار در برابر افشای بدون رضایت آن ها ایجاد شده است. کنترل دسترسی برای محدود کردن دسترسی به کاربران مجاز، حصول اطمینان از اینکه افراد نمی توانند به داده هایی که فراتر از سطح امتیاز آنها است دسترسی داشته باشند و جلوگیری از نقض داده ها ضروری است.

SOC 2

SOC 2 یک روش حسابرسی است که برای ارائه دهندگان خدمات طراحی شده است که داده های مشتری را در فضای ابری ذخیره کرده و تضمین می‌کند که ارائه‌دهندگان از حریم خصوصی مشتریان خود محافظت می‌کنند و سازمان‌ها را ملزم می‌کند تا پالیسی ها و رویه‌های سخت‌گیرانه‌ای را در مورد داده‌های مشتریان اجرا و دنبال کنند. سیستم های کنترل دسترسی برای اجرای این فرآیندهای امنیتی دقیق داده، بسیار مهم هستند.

ISO 27001

سازمان بین المللی استاندارد (ISO)، استانداردهای امنیتی تعریف می کند که سازمان ها در تمام صنایع باید از آن پیروی کنند تا به مشتریان خود نشان دهند که امنیت برای آن ها جدی است. ISO 27001 استاندارد طلایی ISO برای امنیت اطلاعات و گواهینامه انطباق با قوانین است. اجرای کنترل های دسترسی برای رعایت این استاندارد امنیتی بسیار مهم است.

انواع مختلف کنترل های دسترسی چیست؟

انواع مختلفی از کنترل های دسترسی وجود دارد که سازمان ها می توانند برای حفاظت از داده ها و کاربران خود پیاده سازی کنند. این موارد عبارتند از:

1. کنترل دسترسی مبتنی بر ویژگی (ABAC)

ABAC یک پالیسی داینامیک و مبتنی بر کانتِکست (context) است که دسترسی را بر اساس پالیسی های اعطا شده به کاربران تعریف می‌کند. این سیستم در چارچوب های مدیریت هویت و دسترسی (IAM) استفاده می شود.

2. کنترل دسترسی اختیاری (DAC)

مدل‌های DAC به مالک داده اجازه می‌دهند تا با اختصاص دسترسی به قوانینی که کاربران مشخص می‌کنند، کنترل دسترسی را تعیین کنند. هنگامی که به یک کاربر اجازه دسترسی به یک سیستم داده می‌شود، این مدل ها می‌توانند آنطور که مناسب می بینند به سایر کاربران دسترسی فراهم کنند.

3. کنترل دسترسی اجباری (MAC)

MAC پالیسی‌های سخت‌گیرانه‌ای را بر روی کاربران انفرادی و داده‌ها، منابع و سیستم‌هایی که می‌خواهند به آنها دسترسی داشته باشند، اعمال می‌کند. مدیریت پالیسی‌ها به عهده ی مدیر یک سازمان می باشد و کاربران نمی توانند مجوزها را تغییر، لغو یا تنظیم کنند.

4. کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC)

RBAC مجوزها را بر اساس گروه‌هایی از کاربران، نقش‌هایی که دارند و اقداماتی که انجام می‌دهند، ایجاد می‌کند. کاربران قادر به انجام هر عمل فعال شده برای نقش خود هستند و نمی توانند سطح کنترل دسترسی اختصاص یافته به خود را تغییر دهند.

5. کنترل دسترسی ساختارشکن (Break-glass)

کنترل دسترسی ساختارشکن دربرگیرنده ایجاد یک حساب اضطراری است که مجوزهای معمولی را دور می زند. در مواقع اضطراری، به کاربر اجازه دسترسی فوری به سیستم یا حسابی داده می‌شود که معمولاً مجاز به استفاده از آن نیست.

6. کنترل دسترسی مبتنی بر قانون

یک رویکرد مبتنی-بر-قانون که در آن، یک مدیر سیستم قوانین حاکم به دسترسی به منابع شرکت را تعریف می کند. این قوانین معمولاً بر اساس شرایطی مانند مکان یا زمانی از روز که کاربران به منابع دسترسی دارند، تدوین می شوند.

چند روش برای اجرای کنترل دسترسی چیست؟

یکی از رایج ترین روش ها برای پیاده سازی کنترل های دسترسی، استفاده از VPN است که به کاربران امکان می دهد تا به طور ایمن و از راه دور به منابع دسترسی داشته باشند؛ این موضوع زمانی که افراد دور از دفتر فیزیکی کار می کنند بسیار مهم است. هنگامی که کارکنان در مکان‌های مختلف در سراسر جهان مستقر هستند، شرکت‌ها می‌توانند از وی پی ان برای ارائه دسترسی ایمن به شبکه‌های خود استفاده کنند. در حالی که به دلایل امنیتی، استفاده از وی پی ان ایده آل است، اما گاه می تواند منجر به برخی مشکلات عملکردی نظیر تاخیر نیز شود.

سایر روش‌های کنترل دسترسی شامل مخازن هویت، اپلیکیشن های نظارت و گزارش‌دهی، ابزارهای مدیریت پسورد، ابزارهای تأمین و سرویس های اجرای پالیسی های امنیتی هستند.

چالش های کنترل دسترسی

بسیاری از چالش های کنترل دسترسی از ماهیت بسیار پراکنده تکنولوژی اطلاعات مدرن نشات می گیرد. از آنجاییکه دارایی ها هم از نظر فیزیکی و هم از نظر منطقی، دائماً در حال تغییر و تحول هستند، ردیابی آن ها دشوار است. موارد زیر نمونه هایی از چالش ها فرارو هستند:

• مدیریت داینامیک محیط های آی تی توزیع شده
• چالش های تعدد پسورد
• مشاهده انطباق با قوانین از طریق گزارش دهی منسجم
• متمرکز کردن دایرکتوری های کاربر و اجتناب از سیلوهای مختص به اپلیکیشن
• مدیریت داده و دید از طریق گزارش دهی منسجم

بسیاری از استراتژی‌های کنترل دسترسی قدیمی، در محیط‌های استاتیک که دارایی‌های محاسباتی یک شرکت در محل (نه ابر) نگهداری می‌شد، به خوبی کار می‌کردند ولی در محیط‌های آی تی پراکنده امروزی کارایی ندارند. محیط‌های آی تی مدرن از چندین استقرار مبتنی-بر-ابر و ترکیبی تشکیل شده‌اند که دارایی‌ها را در مکان‌های فیزیکی و انواع دستگاه‌های منحصربه‌فرد توزیع کرده اند و در نتیجه به استراتژی‌های کنترل دسترسی داینامیک نیاز دارند. کاربران می توانند در محل، راه دور یا حتی خارج از سازمان مثلا یک شریک خارجی باشند.

یکی از زمینه‌های سردرگمی این است که احتمالا سازمان‌ها برای درک تفاوت بین احراز هویت و احراز دسترسی، دچار چالش شوند. احراز هویت فرآیند تأیید این موضوع است که آیا افراد همان کسانی که ادعا می کنند، هستند؛ این کار با استفاده از مواردی مانند پسورد، شناسایی بیومتریک و احراز هویت چند عاملی انجام می شود. ماهیت توزیع شده دارایی ها، سازمان ها را قادر می سازد تا با روش های فراوانی هویت یک فرد را احراز کنند.

به نا به تعریف، احراز دسترسی عبارت است از اعطا دسترسی صحیح داده به افراد بر اساس هویت احراز شده ی آن ها. از یک لیست کنترل دسترسی (ACL) برای تخصیص احراز دسترسی صحیح به هر هویت استفاده می شود.

یکی از نقطه ضعف های احراز دسترسی این است که با وجود ترک کار، فرد همچنان به دارایی های شرکت دسترسی داشته باشد. این موضوع حفره‌های امنیتی ایجاد می‌کند زیرا دارایی‌ای که فرد برای کار از آن استفاده می‌کرد، مثلا گوشی هوشمندی که نرم‌افزار شرکتی در آن نصب شده است، بدون نظارت (زیرا فرد شرکت را ترک کرده است) همچنان به زیرساخت داخلی شرکت متصل است. در صورت عدم رسیدگی، این امر می تواند مشکلات امنیتی بزرگی برای سازمان ایجاد کند. برای مثال، اگر دستگاه یک کارمند سابق هک شود، یک مهاجم می تواند به داده های حساس شرکت دسترسی پیدا کند، پسورد را تغییر دهد یا اطلاعات اکانت کارمند یا داده های شرکت را بفروشد.

یکی از راهکارهای این مشکل، نظارت دقیق و گزارش دهی در مورد افرادی است که به منابع محافظت شده دسترسی دارند. در صورت رخداد تغییری، شرکت فوراً مطلع می شود و با به‌روزرسانی مجوزها، تغییرات را اعمال می کند. اتوماسیون سازی حذف مجوز، یکی دیگر از محافظت های مهم است.

ZTNA یا اعتماد صفر رویکردی مدرن برای کنترل دسترسی است. در معماری بدون اعتماد، هر منبع باید تمام درخواست‌های دسترسی را احراز هویت کند. هیچ دسترسی ای صرفاً نسبت به مکان دستگاه در محیط قابل اعتماد اعطا نمی شود.

از آنجاییکه سرویس‌های ابری اغلب خارج از یک محدوده قابل اعتماد واقع می شوند، چالش‌های کنترل دسترسی منحصربه‌فردی را ایجاد می‌کنند؛ چرا که احتمالا در یک اپلیکیشن وب عمومی مورد استفاده قرار بگیرند. در صورت عدم ایمن سازی صحیح، ممکن است به طور تصادفی اجازه دسترسی عمومی به اطلاعات محرمانه را بدهند. به عنوان مثال، تنظیمات نامناسب Amazon S3 bucket به سرعت می تواند منجر به هک شدن داده های سازمانی شود.

تجربه کاربر یکی دیگر از چالش‌های کنترل دسترسی است که اغلب نادیده گرفته می‌شود. اگر استفاده از یک تکنولوژی مدیریت دسترسی دشوار باشد، کارمندان احتمالا از آن اشتباه استفاده کنند یا با دور زدن کامل آن، حفره‌های امنیتی و شکاف‌های انطباق با قوانین ایجاد کنند. اگر استفاده از اپلیکیشن گزارش‌دهی یا نظارت دشوار باشد، ممکن است گزارش‌دهی به دلیل اشتباه یک کارمند به خطر بیفتد و منجر به شکاف امنیتی شود؛ چرا که یک تغییر مجوز مهم یا آسیب‌پذیری امنیتی گزارش نشده است.

سخن پایانی

در نهایت، پیاده‌سازی صحیح کنترل دسترسی نه تنها از داده‌ها و منابع سازمانی در برابر تهدیدات سایبری محافظت می‌کند، بلکه به بهبود کارایی و بهره‌وری کلی نیز کمک می‌کند. کنترل دسترسی با ایجاد توازن بین امنیت و دسترسی کاربران، به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا ضمن حفظ حریم خصوصی و انطباق با مقررات، از نوآوری و توسعه تکنولوژی نیز بهره‌مند شوند. با انتخاب مدل‌های مناسب کنترل دسترسی و به‌روزرسانی مستمر سیستم‌های امنیتی، می‌توان به یک دفاع قدرتمند در برابر حملات سایبری و تهدیدات داخلی دست یافت.

سوالات متداول

کنترل دسترسی چیست؟

کنترل دسترسی یک فرآیند امنیت داده است که سازمان ها را قادر می سازد تا مدیریت کنند که چه کسانی مجاز به دسترسی به داده ها و منابع شرکت هستند.

انواع مختلف کنترل دسترسی چیست؟

کنترل دسترسی مبتنی-بر-ویژگی (ABAC)

کنترل دسترسی اختیاری (DAC)

کنترل دسترسی اجباری (MAC)

کنترل دسترسی مبتنی-بر-نقش (RBAC)

کنترل دسترسی ساختارشکن (Break-glass)

کنترل دسترسی مبتنی-بر-قانون

چرا کنترل دسترسی مهم است؟

کنترل های دسترسی به طور قابل توجهی خطر نقض امنیت اطلاعات را کاهش می دهد. تفاوتی ندارد که نقض به صورت تعمدی انجام بگیرد یا غیرعمدی، کنترل دسترسی به مقابله با تهدید داخلی کمک می کند و از موارد غیرمجاز نظیر تغییرات، انتقال داده و حذف اطلاعات جلوگیری می کند.

هدف اصلی کنترل دسترسی چیست؟

هدف اصلی کنترل دسترسی، ارائه یک محیط امن است. سیستم های کنترل دسترسی فیزیکی تعیین می کنند که چه کسانی اجازه ورود به مناطق، ساختمان ها یا اتاق های خاص را دارند. خاطر نشان می شود که این موضوع تنها برای دور نگه داشتن افراد غیرمجاز صدق نمی کند؛ بلکه در مورد مدیریت و نظارت بر جریان افراد و دارایی ها در مناطق تحت کنترل نیز است.

در گذشته، سیستم های یک شبکه، از طریق کابل های مجزا به اینترنت متصل می شدند که باعث می شد مدیریت شبکه دشوار شود و بهره وری پایین باشد. در سال 1997 دستگاه های اکسس پوینت ابداع شدند و این مشکل را برای کاربران به طور کامل برطرف کردند.

تعریف اکسس پوینت

اکسس پوینت یا Access Point (AP)، سیستم ها را به شیوه وایرلس، یعنی بدون استفاده از کابل های متعدد و پر دردسر، به شبکه LAN  یا WLAN متصل میکند و داده ها را، ارسال و دریافت میکند. اکسس پوینت توسط یک کابل اترنت به روتر متصل می شود و سیگنال اینترنت را دریافت و سپس به شبکه Wi-Fi جداگانه تبدیل می کند، این کار، سرعت بالایی از اینترنت را، حتی در مکان های دور خانه که دسترسی به اینترنت در آنجا دشوار است را مهیا می کند.

انواع اکسس پوینت

اکسس پوینت ها انواع مختلفی داشته که بر اساس تکنولوژِی به دسته های زیر تقسیم می شوند:

1. داخلی (Indoor): این نوع اکسس پوینت ها، به دلیل کوچک بودنشان، نصب و نگهداری آسانی دارند و در مکان های داخلی و محیط های اداری مورد استفاده قرار می گیرند.

2. بیرونی (Outdoor): این نوع از اکسس پوینت ها، برای محیط های دشوار و فضاهای باز مانند دانشگاه ها و اسکله ها و… طراحی شده اند و در برابر گرما و رطوبت، مقاوم هستند و پوشش گسترده ای از سیگنال های شبکه دارند.

3. دیواری: این اکسس پوینت های پنلی، بر روی دیوار نصب می شوند و فقط در مناطق خاص و محدود پوشش بی سیم ارائه می دهند و نرخ انتقال داده بین150Mbps  تا300Mbps  دارند.

4. سقفی: این اکسس پوینت های پنلی، بر روی سقف نصب می شوند و بیشتر در هتل ها و ادارات مورد استفاده قرار می گیرند و نرخ انتقال داده بین150Mbps  تا450Mbps  دارند.

5. کنترلی: از طریق کنترلر بی سیم کنترل می شوند و برای شبکه هایی با مقیاس بزرگ مورد استفاده قرار می گیرند که وظیفه آنها پیکربندی، رمزگذاری، آپدیت، تنظیمات پالیسی و مدیریت متمرکز شبکه است.

6. مستقل: به اکسس پوینت های مستقل، standalone نیز می گویند که بیشتر در مناطقی که روتر جداگانه در آنجا نصب باشد مورد استفاده قرار می گیرد زیرا فقط بر ارائه اتصال بی سیم در شبکه تمرکز دارند و وظایفی مانند احراز هویت، مجوز دسترسی، ترجمه ادرس و… دارند.

7. تجاری: اکسس پوینت (AP) های تجاری یا اینترپرایزی، در ادارات و سازمان هایی که کارمندان و کاربران زیاد است مورد استفاده قرار می گیرد.

8. تک فرکانسی: این نوع از اکسس پوینت ها با نام وای فای نیز شناخته می شوند، از G2.4 پشتیبانی کرده و نرخ انتقال داده بین150Mbps  تا450Mbps  دارند. ولی قابلیت anti-interference در آن ها ضعیف است.

9. دو فرکانسی: اکسس پوینت های دو فرکانسی که به آنها دو بانده نیز گفته می شود، می توانند به طور همزمان از G2.4 و G5.8 پشتیبانی کنند و نرخ انتقال داده بالاتری نسبت به تک فرکانسی دارند و اندازه شان بزرگتر است.

مزایای اکسس پوینت

1. افزایش گسترده پوششی: با استفاده از اکسس پوینت، می توان گستردگی پوشش شبکه را، حتی در مکان هایی که سیگنال ضعیف است، افزایش داد و در صورتی که از این دستگاه ها به تعداد بیشتر استفاده شود، می توان گستردگی پوششی را در ساختمان های بزرگ نیز به میزان قابل توجهی افزایش داد.

2. شبکه های اختصاصی: اکسس پوینت، این فرصت را به شما می دهد تا شبکه بی سیم اختصاصی خودتان را ایجاد کنید و با انجام این کار، شبکه شما با شبکه های دیگر تداخل پیدا نمی کند و امنیت شما حفظ می شود.

3. سرعت بالا: این دستگاه ها سرعت انتقال داده را افزایش می دهند و اگر به تعداد بیشتر در محل های مناسب محیط شما استفاده شود، سرعت انتقال داده به میزان قابل توجهی بهبود می یابد.

4. امنیت: اکسس پوینت ها دارای پروتکل های امنیتی مانند WPA2 هستند که با استفاده از آنها، می توان از دسترسی غیر مجاز به شبکه جلوگیری کرد.

5. کاهش هزینه: استفاده از دستگاه های اکسس پوینت بجای روتر، میتواند به میزان زیادی در هزینه های شما صرفه جویی کرده و انتقال داده بی سیم را، با مدیریت آسان در اختیار شما بگذارد.

6. قابلیت اتصال تعداد زیادی از دستگاه ها: به هر یک از دستگاه های اکسس پوینت، می توان 60 سیستم متصل کرد که این یکی از اصلی ترین مزیت ها است.

7. نصب آسان: شما برای استفاده از اِی پی (اکسس پوینت)، فقط به یک کابل اترنت برای اتصال آن نیاز دارید، ولی در اکسس پوینت های نسل جدید، به کابل هم نیازی نیست.

8. مدیریت دسترسی: بدلیل اینکه اکسس پوینت های بی سیم از ACL و CAPTIVE PORTAL پشتیبانی می کنند، می توان دسترسی کاربران را بدون ایجاد تداخل در شبکه کنترل کرد.

9. قابلیت کلاسترینگ: با استفاده از این قابلیت، اگر اختلالی در شبکه وجود داشته باشد یا سرور قطع شود، امکان اتصال خودکار به سرور های دیگر وجود دارد.

معایب اکسس پوینت

1. کاهش سرعت: درست است که سرعت بالا یکی از مزیت های AP(اکسس پوینت) است، ولی اگر تعداد دستگاه های وصل شده به آن بیشتر شود، سرعت انتقال داده نیز کاهش می یابد. بنابراین، پیشنهاد می شود از چند اکسس پوینت برای اتصال های با تعداد بالا استفاده شود.

2. تداخل با شبکه های دیگر: در صورتی که در یک محدوده، تعداد زیادی از اکسس پوینت ها قرار داشته باشند، امکان تداخل شبکه ها به دلیل وجود فرکانس های یکسان وجود دارد.

3. محدودیت در تعداد دستگاه های متصل: هر اکسس پوینت، تعداد محدودی از دستگاه های متصل را میتواند پشتیبانی کند و اگر تعداد دستگاه های متصل، بیش از حداکثر توانایی دستگاه باشد، ممکن است عملکرد و سرعت شبکه کاهش یابد.

4. قابلیت نفوذ: اگر اکسس پوینت به درستی پیکربندی نشود، ممکن است كاربران به داده ها و رمزگذاری ها دسترسی پیدا کنند.

کاربرد اکسس پوینت

همانطور که گفته شد، از اکسس پوینت ها در ساختمان های بزرگ و دفاتر تجاری مانند دکل اپراتور های تلفن همراه، شبکه های داخلی، کامپیوتری، مخابراتی، بلوتوث و… استفاده می شود ولی این به این معنا نیست که نتوان از آنها در محل های کوچک تر مانند مغازه ها نیز استفاده کرد.
با اتصال اکسس پوینت به یک سوئیچ یا روتر، اتصال آسان سیستم ها به اینترنت با سرعت بالا ممکن می شود و همچنین از اکسس پوینت در حالت Repeater، برای تقویت امواج برای مسافت های دور تر استفاده می شود.

فرق اکسس پوینت با مودم

مودم از طریق DSL یا کابل، به یک شبکه LAN متصل می شود و سپس سیستم ها را به اینترنت متصل می کند. مودم، در فرایند demodulation و modulation، صفر و یک های کامپیوتری را به سیگنال های آنالوگ تبدیل کرده و از طریق کابل به خط تلفن منتقل می کند، سپس سیگنال های آنالوگ را به سیگنال های دیجیتالی تبدیل کرده و به سیستم ارسال می کند.
درست است که کاربرد اکسس پوینت و مودم در ظاهر یکسان به نظر می رسد، ولی تفاوت هایی مانند نوع اتصال دارند. مودم، یک روتر یا کامپیوتر را به اینترنت متصل می کند در حالی که اکسس پوینت اتصالی بی سیم به یک شبکه سیمی را برای سیستم ها ممکن می سازد. و همچنین، اکسس پوینت در ساختمان های بزرگ و مودم، در محل هایی مانند منازل و مغازه های کوچک تر مورد استفاده قرار می گیرد.

فرق اکسس پوینت با روتر

در اکثر شبکه ها فقط یک عدد روتر برای مدیریت شبکه استفاده می شود، و برای افزایش پوشش و دسترسی به وای فای، یک عدد اکسس پوینت با کابل به سوئیچ و روتر متصل می شود. روتر ها، با ایجاد شبکه محلی LAN به عنوان هابی عمل می کنند و ارتباطات بین دستگاه ها را مدیریت می کنند، در حالی که اکسس پوینت، با متصل شدن به روتر، پوشش بیشتری را در منطقه ارائه می دهد و اتصال سیستم های بیشتری را به شبکه ممکن می سازند.
روتر قابلیت اتصال به اینترنت را دارد ولی اکسس پوینت(AP) ، فقط میتواند اتصال بی سیم دستگاه ها را به اینترنت را فراهم کند. روتر های وایرلس می توانند به عنوان اکسس پوینت عمل کنند ولی اکسس پوینت نمی تواند به عنوان روتر فعالیت کند.

بهترین اکسس پوینت

در حال حاضر، اکسس پوینت های متعدد و متنوعی در بازار وجود دارند که بررسی همه آنها و انتخاب بهترین از بینشان، بسیار سخت و دشوار است. با توجه به میزان رضایت مشتریان، برند های FortiAP  و Cisco Aironet (سیسکو) را می توان به عنوان کاربردی ترین و محبوب ترین برند های اکسس پوینت، معرفی کرد؛ که به دلیل ارائه پیشرفته ترین سرویس ها، بهترین انتخاب در خرید اکسس پوینت هستند.

قیمت اکسس پوینت

برای دریافت اطلاعات جامع و به‌روز درباره خرید و قیمت انواع اکسس پوینت‌ها، کارشناسان 24 داریانت آماده‌اند تا به شما کمک کنند. با تماس با تیم پشتیبانی این شرکت، می‌توانید مشاوره تخصصی دریافت کرده و بهترین گزینه‌ها را با توجه به نیازهای شبکه خود انتخاب کنید.

فراموش نکنید که برای بهره‌مندی از پیشنهادات ویژه و قیمت‌های رقابتی، با کارشناسان 24 داریانت به شماره ۶۲۲۴ – ۰۴۱ تماس بگیرید و از مشاوره‌های تخصصی آن‌ها بهره‌مند شوید. برای تماس و کسب اطلاعات بیشتر، اکنون اقدام کنید.

سخن پایانی

شرکت داریا، تنها وارد کننده معتبر با ارائه بهترین خدمات اکسس پوینت های برند Fortinet و Cisco است که محصولات اورجینال را به همراه ضمانت، با مناسب ترین قیمت، در اختیار شما قرار می دهد.

با گسترش روز افزون استفاده از کامپیوتر در صنایع و شرکت های مختلف، شبکه ها به وجود آمدند تا بین دستگاه های مختلف شرکتی ارتباط برقرار کنند و زمانی که مجموعه ای رشد می کند خطرات مرتبط با آن نیز به همین نحو گسترش می یابند. شبکه های کامپیوتری نیز از این قاعده مستثنی نیستند و روزانه انواع مختلفی از تهدیدات به لیست بلند بالای خطرات معطوف به این حوزه افزوده می شوند.

حال برای مقابله با این تهدیدات، سیستم های سخت افزاری و نرم افزاری فراوانی توسط شرکت های پیشرو نظیر فورتی نت، سیسکو و … ارائه شده اند تا با ارائه انواع راهکارها، حامی شبکه های شرکت ها و سازمان ها برای مقابله با این تهدیدات باشند. در ایران نیز برخی از شرکت ها پای به عرصه رقابت گذاشته اند تا تجهیزات امنیتی مورد نیاز کسب و کارها را ارائه دهند.

تجهیزات امنیتی شبکه

برای محافظت از شبکه های کسب و کارها تجهیزات بسیار متنوعی ارائه شده است؛ در اینجا به خاطر محدودیت های موجود، فقط 3 مورد اصلی مورد بررسی قرار می گیرند:

فایروال نسل بعدی (NGFW): بخشی از نسل سوم تکنولوژی فایروال ها است که یک فایروال معمولی را با سایر عملکردهای فیلترینگ دستگاه شبکه، نظیر فایروال اپلیکیشن با استفاده از بازرسی عمیق پکِت (DPI) و سیستم جلوگیری از نفوذ (IPS) ترکیب می کند. همچنین تکنیک‌های دیگری مانند بازرسی ترافیک رمزگذاری‌شده با TLS، فیلتر کردن وب‌سایت، مدیریت QoS/پهنای باند، بازرسی آنتی‌ویروس، ادغام مدیریت هویت شخص ثالث و رمزگشایی SSL نیز در فایروال های نسل بعدی مورد استفاده می باشند.

فایروال WAF :WAF یا فایروال اپلیکیشن وب با فیلتر کردن و نظارت بر ترافیک HTTP بین اپلیکیشن های وب و اینترنت، از اپلیکیشن های وب محافظت می کند. به طور معمول WAFها از اپلیکیشن های وب در برابر حملاتی مانند جعل بین سایتی، اسکریپت بین سایتی (XSS)، تزریق SQL و موارد دیگر محافظت می کنند.

SEG: راهکاری است که حفاظت از ایمیل های دریافتی و خروجی را بهبود می بخشد و یک محصول پرکاربرد توسط کسب‌وکارها و دولت‌ها برای بلاک کردن تهدیدات سایبری مانند اسپم، فیشینگ، تروجان، باج‌افزار و سایر انواع بدافزارها است. هدف SEG فیلتر کردن و آنالیز پیام‌ها برای شناسایی و مبارزه با ایمیل‌های ناخواسته و خطرناکی است که می توانند برای آسیب‌هایی مانند نقض داده‌ استفاده شوند.

شرکت های ارائه دهنده تجهیزات امنیت شبکه

حال که با مهمترین تجهیزات امنیتی شبکه آشنا شدیم، قصد داریم چند مورد از شرکت های پیشرو در عرصه تامین این تجهیزات در کشورمان را معرفی کنیم:

1.شرکت داریا

شرکت داریا، یک شرکت ارائه دهنده راهکارهای امنیتی و ارتباطی شبکه است که در تامین، استقرار و پشتیبانی از دستگاه های کمپانی هایی نظیر فورتی نت، سیسکو، سوفوس و پالوآلتو برای محافظت از سرمایه های مادی و معنوی شرکت ها پیشرو می باشد. شرکت داریا با طراحی زیرساخت دیجیتال سازمان های بزرگ و کوچک، کار ایمن سازی و مدیریت را نیز انجام می دهد.

این شرکت با بهره گیری از تیم فنی ماهر و ارائه رویکردی واقع گرایانه، معتقد به مشارکت مستحکم به عنوان شرط موفقیت است و شعار این مجموعه پیشبرد کارها به شیوه ای سریع و هوشمند، با ارائه گارانتی معتبر است. بهتر است بدانید در حال حاضر وزارتخانه ها، سازمانها، دانشگاهها و شركت های بزرگ كشور از محصولات و خدمات این مجموعه استفاده می کنند. برای دریافت مشاوره رایگان برای خرید انواع تجهیزات شبکه از جمله فایروال، روتر، سوئیچ، اکسس پوینت و … می توانید با کارشناسان داریا به شماره 0416224 تماس حاصل کنید.

2.شرکت کامکو

این شرکت فعالیت خود را در سال 92 با نام شرکت پرشین پادانا آغاز کرد ولی در سال 95 شرکت جدیدی به نام کارا ایده ماندگار با نام تجاری کامکو ثبت شد و کلیه اعضا شرکت قبلی، در مجموعه جدید به فعالیت خود ادامه دادند. کامکو در حال حاضر خدمات مورد نیاز شبکه‌های کامپیوتری را ارائه می‌دهد.

3.شرکت ایمن شبکه هوشمند

با کمتر از یک دهه تجربه، مجموعه ای است که از طریق تکنولوژی های مدرن و به روز در زمینه شبکه های کامپیوتری و مخابراتی با فراهم ساختن زیرساخت‌های مناسب و مورد نیاز مجموعه ها، راهکارهای مناسبی را ارائه می دهد.

4.شركت رایان سامانه آرکا

این شرکت با در نظر گرفتن نيازهای عصر جدید و با هدف ارائه راهكارهای جامع براي نيازهای ICT كشور و با بهره گيری از تجارب متخصصين شبكه و ارتباطات، خدمات گسترده ای در زمينه پياده سازی، مشاوره و ارائه راهكارهاي جامع فن آوري اطلاعات به ويژه در زمينه امنيت، مديريت، پيام رساني و سهميه بندي پهناي باند ارائه مي‌نمايد. 

5.شرکت رایان نت پرداز دانا

 یک شرکت دانش بنیان در حوزه آی تی و ارتباطات است که به صورت سهامی خاص تاسیس گردید. این شرکت تشخیص و تامین نیازهای شرکای تجاری خود را با همکاری با بهترین کمپانی‌های دنیا و هم‌چنین تیم متخصص در دستور کار دارد و در حوزه‌های مشاوره فنی، تامین تجهیزات، پشتیبانی آی تی در صنعت انفورماتیک و بانکداری الکترونیک فعالیت دارد.

7.شرکت فنی و مهندسی امن‌‌پردازان کویر (APK)

این شرکت به منظور ارائه راهکارهای جامع و یکپارچه حرفه‌ای در زمینه امنیت شبکه و اطلاعات تأسیس شد. شعار این شرکت حس خوب اعتماد است و رسالت خود را ایجاد سازمان امن با تکیه بر استانداردهای جهانی تعریف کرده است. با تکیه بر تخصص پرسنل خود و ایجاد بستر مناسب برای تولید دانش، گام‌هایی را در زمینه طراحی، اجرا و پشتیبانی سرویس‌ها و محصولات بومی در حوزه امنیت سایبری برداشته است.

سخن پایانی

با گسترش روز افزون تهدیدات سایبری نیاز به محافظت از داده ها و دارایی های دیجیتال شرکت ها نیز رفته رفته رنگ و بوی جدیدتری به خود می گیرند. در سال های اخیر شرکت های مختلفی برای ارائه تجهیزات امنیت شبکه تاسیس شده اند تا راهکارهایی را برای تامین امنیت و محافظت از شبکه ها ارائه دهند.

سوالات متداول

منظور از امنیت شبکه چیست؟

زمانی که از امنیت شبکه سخن به میان می آید، منظور حفاظت از زیرساخت شبکه در برابر دسترسی غیرمجاز، سو استفاده یا سرقت است و همچنین شامل ایجاد زیرساخت ایمن برای دستگاه ها، اپلیکیشن ها و کاربران است تا به شیوه ای ایمن کار کنند.

مهمترین تجهیزات امنیت شبکه کدام موارد هستند؟

تجهیزات فراوانی در این حوزه وجود دارد که به برخی از آن ها در زیر اشاره می شود:

• فایروال های نسل جدید
• سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS)
• سیستم‌های جلوگیری از نفوذ (IPS) 
• ویروس ‌یاب‌ها و ضد بدافزارها 
• سیستم‌های تشخیص تهدید 
• سیستم‌های مدیریت لاگ

شرکت ها پیشرو در ارائه تجهیزات امنیت شبکه در ایران کدام ها هستند؟

شرکت های بسیاری از جمله آذران ایمن داریا، کامکو، ایمن شبکه هوشمند و رایان سامانه آرکا