همه ی نوشته های:Ms Sobhani

در دنیای شبکه‌های کامپیوتری، مفهوم Gateway (دروازه) به عنوان یکی از اجزای اساسی در ارتباطات شبکه‌ای مطرح می‌شود. Gateway دستگاه یا سیستم خاصی است که به‌عنوان نقطه اتصال بین دو یا چند شبکه مختلف عمل می‌کند. این نقش به ویژه زمانی اهمیت پیدا می‌کند که شبکه‌ها از پروتکل‌ها و توپولوژی‌های مختلفی استفاده می‌کنند و نیاز به ترجمه یا تبدیل داده‌ها برای برقراری ارتباط دارند؛ در این مطلب با گیت وی و Default gateway آشنا شویم و با روش های پیدا کردم و تنظیم آن در مودم آشنا شویم. همچنین انواع و مهمترین کاربرد های این دو را مورد برسسی قرار داده و به آنها می پردازیم. در ادامه با ما همراه باشید.

Gateway چیست؟

Gateway در شبکه های کامپیوتری، یک دستگاه یا سیستم است که به عنوان نقطه ورود یا خروج برای ارتباط بین شبکه ها استفاده می شود. گیت وی عملکرد مشابه یک دروازه بین دو محیط فیزیکی دارد. Gateway دستگاهی است که شبکه هایی با پروتکل های ارتباطی متفاوت را به هم متصل می کند تا اطلاعات بتوانند از یک شبکه به شبکه دیگر بروند.

هم انتقال، هم تبدیل اطلاعات به شکلی که پروتکل ها در شبکه دریافت کننده استفاده می کنند بر عهده گیت وی است. در واقع گیت وی نوعی روتر است. همچنین روتر دستگاهی است بسته ها را با آدرس IP بین دو یا چند سگمنت شبکه ارسال می کند.

وظایف gateway شامل چه چیز هایی می شود؟

از جمله وظایف Gateway می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• اتصال شبکه های مختلف: gateway به عنوان نقطه اتصال بین شبکه های مختلف عمل می کند. ممکن است شبکه های مختلف از پروتکل ها و توپولوژِی های متفاوتی استفاده کنند و گیت وی برای ممکن ساختن ارتباط بین این شبکه ها و ترجمه پروتکل ها و فرمت های مختلف استفاده می شود.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با پروتکل شبکه چیست کلیک کنید.

• اتصال شبکه به اینترنت: در شبکه های محلی، gateway ممکن است به عنوان دروازه اتصال به اینترنت استفاده شود. گیت وی ارتباط بین شبکه محلی و شبکه اینترنت را ممکن می سازد و ترافیک ارسالی و دریافتی را مابین آنها مسیریابی کرده و مدیریت می کند.
• امنیت شبکه: گیت وی می تواند وظایف امنیتی مهمی را در شبکه بر عهده داشته باشد. به عنوان مثال، گیت وی می تواند به عنوان فایروال استفاده شود و ترافیک شبکه را بررسی و فیلتر کند و از شبکه در برابر تهدیدات امنیتی محافظت کند.
• ترجمه آدرس شبکه (Network address translation):  گیت وی می تواند  تقاضا های ارسالی از شبکه های داخلی را به آدرس بیرونی ترجمه کند، به طوری که چند دستگاه درون یک شبکه محلی با استفاده از یک آدرس بیرونی به اینترنت متصل شوند. این عملکرد به عنوان NAT شناخته می شود.

تفاوت گیت وی با روتر

گیت وی، شبکه هایی با پروتکل های متفاوت را به هم متصل می کند و در واقع دروازه ای بین شبکه ها است که می تواند مانند یک گره در نظر گرفت که به عنوان ورودی برای سایر گره های شبکه عمل کند. گیت وی از بیش از یک پروتکل برای ارتباط استفاده می کند، بنابر این فعالیت های آن بسیار پیچیده تر از یک سوئیچ یا روتر است.

Default gateway چیست؟

Default gateway مسیری برای انتقال اطلاعات است ولی به شرطی که ندانیم مقصد کجاست. یک دیفالت گیت وی این امکان را برای دستگاه های یک شبکه فراهم میکند تا با دستگاه های موجود در یک شبکه دیگر ارتباط برقرار کند.یعنی نقطه خروج تمام بسته های شبکه با مقصدی در خارج از شبکه است. دیفالت گیت وی در واقع روتری است که هاست شما را به قسمت های شبکه ریموت وصل می کند. به عنوان مثال، اگر کامپیوتری یک صفحه وب را درخواست کند، قبل از خروج از شبکه محلی (LAN) برای دسترسی به اینترنت، درخواست از دیفالت گیت وی عبور می کند. یک دیفالت گیت وی را به عنوان یک دستگاه واسطه بین شبکه محلی و اینترنت در نظر بگیرید.

Default gateway چگونه کار می کند؟

دیفالت گیت وی در یک شبکه، آدرس آی پی دروازه است که برای ارتباط با شبکه های دیگر، اینترنت و… استفاده میشود. وقتی یک دستگاه در یک شبکه بسته های داده را به مقصد خارج از شبکه می فرستد از Default gateway استفاده می کند تا بسته ها را به مقصد مورد نظر هدایت کند. نحوه کار default gateway به شرح زیر است:

• تنظیمات شبکه: وقتی شما یک دستگاه را به یک شبکه متصل می کنید، باید آدرس آی پی دستگاه را به همراه ماسک زیر شبکه و default gateway تنظیم کنید. دیفالت گیت وی میتواند میتواند یک سوئیچ یا روتر باشد یا حتی آدرس آی پی یک دستگاه درون شبکه محلی باشد که عملکرد دروازه را بر عهده دارد.

• هدایت بسته ها: وقتی دستگاهی بسته ای را برای مقصدی خارج از شبکه ارسال می کند، ابتدا بررسی می کند که آیا مقصد در داخل شبکه است یا خارج آن. در صورتی که مقصد داخل شبکه باشد، به صورت مستقیم به مقصد ارسال می شود. اما اگر مقصد خارج از شبکه باشد، دستگاه از دیفالت گیت وی استفاده می کند.
• جستجوی آدرس مقصد: دستگاه تلاش می کند آدرس آی پی مقصد را در routing table خود پیدا کند. این جدول حاوی آدرس های آی پی و مسیر های مربوطه است که به دستگاه اطلاع می دهد که بسته ها برای مقصد خاص و مشخص باید از کدام دروازه عبور کنند. در صورتی که آدرس مقصد یافت نشود، دستگاه بسته را به دیفالت گیت وی ارسال می کند.
• هدایت بسته به default gateway: اگر آدرس مقصد در routing table یافت نشود، دستگاه بسته را به دیفالت گیت وی ارسال می کند و دیفالت گیت وی پس از دریافت بسته، با استفاده از پروتکل های مسیریابی، بسته را به مقصد خارجی ارسال می کند و دریافت پاسخ را به دستگاه مبدا ارسال می کند.

به این ترتیب، دیفالت گیت وی نقش اصلی در هدایت ترافیک شبکه به مقاصد خارج از شبکه ایفا می کند.

پیدا کردن آدرس default gateway IP

برای پیدا کردن آدرس آی پی دیفالت گیت وی متد های مختلفی وجود دارد، اما در اکثر سیستم عامل ها، می توانید از روش های زیر استفاده کنید:

•  ویندوز

محیط خط فرمان را با اجرای دستور cmd در پنجره Run اجرا کرده سپس دستور ipconfig را تایپ و اینتر را کلیک کنید. در نتایجی که نمایش داده می شود، آدرس آی پی دیفالت گیت وی را پیدا خواهید کرد

• مک (macOS)

پنجره ترمینال را باز کرده سپس دستور netstat_nr/grep default را تایپ کنید و اینتر را بزنید. آدرس آی پی دیفالت گیت وی در ستون gateway نمایش داده خواهد شد.

• لینوکس

پنجره ترمینال را باز کنید. دستور ip route/grep default را تایپ کرده و کلیک اینتر را فشار دهید. آدرس آی پی دیفالت گیت وی در ستون via نمایش داده خواهد شد.

Default gateway یعنی روتر مورد نظر به صورت پیش فرض استفاده می شود مگر اینکه مسیر دیگری در درخواست (request) مشخص شود.

رایج ترین درخواست وقتی است که کامپیوتر ها به دنبال صفحه وب هستند و این درخواست قبل از اینترنت به دیفالت گیت وی فرستاده می شود.

دستگاه مبدا، درخواست دسترسی را با استفاده از روتینگ می فرستد. یعنی بهینه ترین مسیر را برای ارسال درخواست محاسبه کرده مشخص می کند کدام روتر ها در مسیر هستند. اگر روتر خاصی مشخص نشود، درخواست از طریق default gateway فرستاده می شود.

اهمیت Default gateway

اهمیت های default gateway و اینکه قرار است چه کمکی به ما کند را در موارد زیر مورد بررسی قرار می دهیم:

• با استفاده از دیفالت گیت وی می توانیم شبکه را عیب یابی کنیم و مشکلات آن را حل کنیم.
• می توان به روتر خود که در این شبکه استفاده می شود دسترسی کامل داشته باشیم

کاربرد های اصلی default gateway

از جمله مهم ترین کاربرد های دیفالت گیت وی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• شما می توانید برای تنظیمات مودم از دیفالت گیت وی استفاده کنید و اینترنت خانگی خود را راه اندازی کنید.
• می توانید از طریق آن به شبکه های دیگر متصل شوید و تبادل داده و اطلاعات را بین شبکه ها انجام دهید.
• می توانید اشکالات نرم افزاری و ایرادات مربوط به شبکه را به راحتی از راه دور حل کنید.
• هکر ها از این راه به شبکه نفوذ می کنند و با شناخت این دیفالت گیت وی می توانیم آی پی هکر ها را شناسایی کنیم.
• اگر با دیفالت گیت وی آشنایی کامل داشته باشیم امکان این را هم داریم که امنیت شبکه را تا حد زیاد تامین کنیم.

نحوه تنظیم Gateway

برای تنظیم دیفالت گیت وی باید به مودم شبکه خود لاگین کنید. برای این کار آدرس مودم را درون نوار آدرس مرورگر یکی از کامپیوترهای شبکه مورد نظر تایپ کنید. این آدرس به صورت پیش فرض 192.168.1.1 است. آن را وارد کرده و Enter را بزنید. پنجره ای نمایش داده می شود که از شما درخواست نام کاربری و رمز عبور دارد. هر دو گزینه معمولا به صورت پیش فرض admin هستند.

پس از ورود به تنظیمات مودم امکان مشاهده و تغییر تنظیمات مودم را خواهید داشت، می توانید نام مودم و رمز آن را تغییر دهید. حتی برای امنیت بیشتر می توانید نام مودم خود را در صورتی که وایرلس باشد مخفی کنید. در بخش تنظیمات جدولی در دسترس است که می توانید لیستی از درس های مک مجاز را در آن وارد کنید که در این صورت دستگاهی با آدرس مک متفاوت امکان اتصال به مودم را نخواهد داشت.

تنظیمات Gateway در مودم

برای تنظیمات گیت روی مودم مراحل زیر را دنبال کنید:

1. منو Start سپس گزینه Control panel  را انتخاب کنید و Network connection را کلیک کنید.
2. بر روی آیکن کانکشن راست کلیک کنید و سپس Properties را انتخاب کنید.
3. در پنجره باز شده و در تب شبکه روی گزینه Internet Protocol Version4 کلیک کنید.
4. در صفحه ظاهر شده می توانید تنظیمات گیت وی را انجام دهید. (دیفالت گیت وی همان IP مودم است)
5. جلوی IP آدرس، آدرس مودم را وارد کنید.
6. Subnet mask و default gateway را وارد کنید.

خالی بودن Default gateway

اگر فرم مقابل دیفالت گیت وی خالی باشد، نمی توانید به اینترنت یا شبکه های خارجی متصل شوید. یکی از دلایل خالی بودن این فرم تنظیم IP ثابت برای کامپیوتر یا لپ تاپ است. دلیل دیگر نیز می تواند معیوب بودن یکی از سخت افزارهای شبکه باشد. 

جمع بندی

میکروتیک ( Mikrotik )، یک شرکت سخت افزار و نرم افزار است که حوزه فعالیت این کمپانی در رابطه با ساخت روتر و تجهیزات وایرلس می باشد؛ میکروتیک، یک سیستم عامل مبتنی بر لینوکس بوده و با نام MikroTik RouterOS نیز شناخته می‌شود. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی کلی و جامع در رابطه با این موضوع بپردازیم.

روتر میکروتیک چیست؟

به زبان ساده، میکروتیک عاملی است که با نصب شدن بر روی هر سیستمی، آن را به یک روتر تبدیل می کند و این نرم افزار شامل ویژگی هایی همچون فایروال، VPN، تعادل بار (load balancing)، ترجمه آدرس شبکه، سرور های DHCP و… است. روتر های میکروتیک، بسیار پایدار و قدرتمند هستند و در عرض چند دقیقه پیکربندی و راه اندازی می شوند و همچنین نسبت به مدل های سخت افزاری دیگر، بسیار مقرون به صرفه تر هستند.

قابلیت های روتر میکروتیک

روتر های میکروتیک از ویژگی ها و قابلیت های بسیار بالایی برخوردار هستند که از جمله چند مورد از آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• امکان کنترل شبکه از راه دور و از طریق پروتکل های مختلف vpn
• پشتیبانی از destination nat برای دسترسی از بیرون به داخل به سرورهای داخل شبکه
• پشتیبانی از VRF یا چند روتر مجازی دیگر
• پشتیبانی از تکنیک های مسیریابی بر اساس Policy-Based Routing یا PBR
• عملیات Bandwidth Shaping یا کنترل ترافیک شبکه و اینترنت با اعمال محدودیت سرعت به کاربران
• امکان متصل شدن به چند ISP و پخش کردن ترافیک اینترنت کاربران روی چند لینک اینترنت مختلف
• راه اندازی DHCP در شبکه، برای پیکربندی پویای کلاینتهای تحت شبکه
• پیاده سازی تکنیک quality of service روی پکت های شبکه
• دارای سرعت بوت بالای روتر میکروتیک
• امکان پشتیبانی از آدرس آی پی ورژن 6
• راه اندازی هات اسپات ((hotspot و اکانتینگ برای شبکه
• امکان پشتیبانی از پروتکل های مسیریابی MPLS,BGP,OSPF
• امکان استفاده تنها از مک آدرس برای کانفیگ اولیه سیستم (در ابتدا به آدرس IP نیاز ندارد)

تفاوت روتر و میکروتیک

به طور کلی تفاوت اصلی که بین روتر و میکروتیک دیده میشود سیستم عامل آنها است؛ برای مثال روتر های سیسکو از سیستم عامل IOS استفاده می کنند که یک سیستم عامل پیشرفته و قدرتمند به حساب می آید ولی میکروتیک از سیستم عامل RouterOS استفاده می کند که یک سیستم عامل مبتنی بر لینوکس است.

برنامه winbox چیست و چه کاربردی دارد؟

Winbox یک نرم‌افزار کاربردی است که توسط شرکت میکروتیک (MikroTik) توسعه داده شده و برای مدیریت و پیکربندی روترهای میکروتیک از طریق یک رابط گرافیکی ساده و کاربرپسند استفاده می‌شود. این برنامه به کاربران امکان می‌دهد تا به راحتی به روترهای میکروتیک متصل شده و تنظیمات مختلف آنها را بدون نیاز به استفاده از خط فرمان انجام دهند.

پس از راه اندازی نرم افزار شخصی میکروتیک، نیاز به برنامه ای داریم که به توسط آن، روتر را مدیریت کنیم؛ کار با اپلیکیشن winbox بسیار ساده است و در عین سادگی و آسانی اش، پیشرفته ترین خدمات را ارائه می دهد. با داشتن این اپلیکیشن روی سیستم خود، می توانید به میکروتیک خودتان دسترسی داشته باشید و آن را کنترل و مدیریت کنید. البته لزومی به استفاده از اپلیکیشن winbox برای دسترسی و مدیریت روتر نیست و میتوان از طریق یک مرورگر ساده نیز همین کار را انجام داد، ولی اپلیکیشن winbox، این کار را بسیار راحت تر می کند.

سیستم عامل میکروتیک چیست؟

سیستم عامل میکروتیک همانند یک روتر شبکه طراحی و اجرا شده است که با استفاده از مجازی ساز ها، بر روی سیستم ها و دستگاه های شخصی نصب می شوند؛ هدف از ایجاد سیستم عامل میکروتیک یا Mikrotik RouterOS، صرفا رقابت کردن با سیستم عامل سیسکو که با نام IOS نیز شناخته می شود بود ولی میکروتیک در واقع امکانات و خدمات گسترده و متنوعی است که برای شبکه های سیمی و غیر سیمی ارائه می شود.

علاوه بر سیستم عامل، شرکت Mikrotik، به عنوان یک تولید کننده موثر دستگاه‌ ها و تجهیزات شبکه (سخت افزار و نرم‌افزار) بر اساس همین سیستم عامل، برای روتر هایی با نام RouterOS محسوب می شود.

ویژگی‌های سیستم عامل میکروتیک چیست؟

سیستم عامل میکروتیک که با نام RouterOS ارائه می شود، ویژگی هایی دارد که باعث می شود به عنوان یک سیستم عامل کارآمد شناخته شود؛ از جمله از آن ویژگی ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• به سخت‌افزار قدرتمند و نصب نرم افزار های خاص نیاز ندارد
• امکان نصب روی حافظه‌های جانبی HDD و SSD و کارت میکرو از‌طریق IDE و SATA و USB دارد.
• داشتن نسخه ویژه برای ماشین‌های مجازی
• امکان پشتیبانی از فوروارد لایه دوم مثل مش و بریج و WDS
• امکان پشتیبانی از پروتکل‌های مسیریابی OSPF و BGP و VPLS/MPLS
• دارای فایروال قدرتمند تا لایه هفتم
• رمزنگاری قدرتمند WEP و WPA و WPA2
• اجرای پروتکل‌های تونل‌زنی متعدد مانند OpenVPN،PPTP ،PPPoE و L2TP
• امکان پشتیبانی از IPv4 و IPv6
• دارای ابزارهای ارسال ایمیل و پیامک
• تست مکرر از پهنای باند
• دارای دیتا میرورینگ CALEA
• دارای ابزار File Fetch
• داشتن سرور TFTP
• دارای کلاینت و سرور RADIUS و NTP

کاربرد های میکروتیک چیست؟

روتینگ

مسیریابی با استفاده از تکنیک MIKROTIKE، بسیار راحت تر، و سریع تر انجام می شود.

فایروال

دیوار آتش یا همان فایروال، هم در کاربردهای میکروتیک قرار دارد و در ادامه این موضوع، امکان محدود کردن پورت‌های ورودی و خروجی شبکه با فایروال فراهم می شود که به دنبال آن، امنیت شبکه نیز افزایش می یابد.

وایرلس

جالب است بدانید که بیشتر از انواع تکنولوژی های بی سیم در میکروتیک پشتیبانی می شود.

Load Balancing 

قابلیت لود بالانسر کمک می کند که شبکه پایداری بیشتری داشته باشد و با استفاده از آن حتی می توان از دو شبکه سرویس دهی اینترنت بصورت همزمان استفاده کرد؛ با متصل شدن سرویس اینترنت دوم به شبکه، از قطعی ترافیک اینترنت و ایجاد وقفه بین ارسال و دریافت داده ها نیز جلوگیری می شود

VPN (Virtual Private Network)

سیستم عامل میکروتیک از راهکار های مختلف VPN برای ایجاد اتصالات ایمن بین سیستم ها و شبکه استفاده می کند.

MikroTik HotSpot Gateway 

این قابلیت، زمینه برقراری ارتباطات به شبکه عمومی بدون نیاز به نصب نرم افزار و یا پیکربندی خاص را شبکه فراهم می کند و همچنین به کمک gateway های هات اسپات، میتوان برای هر شبکه مجزا یک صفحه ورود و اعتبارسنجی قرار داد و در سطوح مختلف شبکه، مدیریت دقیق تری بر روی کاربران و اطلاعات داشت.

MPLS

MPLS مخفف MultiProtocol Label Switching است که تکنیک جایگزین راهکار های سنتی IP دادن و برای مسیریابی سریع و تغییر به همراه شکل دهی به جریان‎های ترافیکی در شبکه ها است.

Quality of Service

کاربرد اصلی این ابزار در کنترل پهنای باند شبکه و کیفیت شبکه مطرح است و با استفاده از این قابلیت، افراد میتوانند همگی از کیفیت و سرعت اینترنت برابر و بالا لذت ببرند.

پیکربندی سیستم عامل میکروتیک

روش های مختلف و متنوعی برای پیکربندی در سیستم عامل میکروتیک وجود دارد برای مثال می توان به دسترسی  Telnet و SSH از طریق شبکه یا استفاده از رابط گرافیکی سفارشی شده winbox اشاره کرد.

رادیو وایرلس میکروتیک چیست؟

با استفاده کردن از رادیو وایرلس میکروتیک در یک شبکه بی سیم، اطلاعات و داده ها در فاصله های دور و نزدیک مبادله شده و بسیار قدرتمند تر و توانمندتر از آنتن های معمولی مخابراتی هستند؛ رادیو وایرلس باعث می شود هزینه های مربوط به تجهیزات فیزیکی سیم و کابل، تا حدودی حذف شود و همچنین راه اندازی این روش بسیار ساده تر از پیاده سازی آنتن است؛ یکی از مرسوم ترین موارد استفاده از رادیوهای بیسیم ارسال تصاویر دوربین های مدار بسته است.

سرور مجازی میکروتیک چیست؟

سرور مجازی MikroTik، به عنوان یک ماشین مجازی عمل می کند و از سیستم عاملMikroTik RouterOS استفاده می‌کند؛ این نوع سرورها یکی از پرکاربردترین و بهترین سرورها هستند که مهمترین هدف آن‌ها، استفاده به عنوان روتر است.

چه شرکت های از میکروتیک استفاده میکنن؟

به طور کلی، میکروتیک انتخاب محبوب بین سازمان ها و شرکت های بزرگ و گسترده است؛ برای مثال می توان به شرکت های Nextlink Internet، BAI Connect،  Sangomaو GDA اشاره کرد که از روتر های میکروتیک استفاده می کنند.

معایب سرور های مجازی میکروتیک

سرور های میکروتیک دارای آسیب پذیری ها و معایبی نیز هستند که قبل از راه اندازی و استفاده، باید از آنها آگاه باشید. اولین مورد این نوع سرور این است که سیستم عامل Mikrotik Router، محدودیت‌هایی در زمینه تشخیص دستگاه دارد که همین باعث می شود وقتی که در محیط‌های خیلی بزرگ یا خیلی کوچک استفاده می‌شود عملکرد قابل قبولی ندارد؛ همچنین این روترها از امنیت سایبری کمتری برخوردارند و آنطور که باید از پشتیبانی خوبی بهره‌مند نیستند.

نحوه اتصال به سرور مجازی میکروتیک

می توان با استفاده از نرم افزار وین باکس (winbox)، به سرور مجازی میکروتیک وصل شوید و آن را مدیریت کنید. شما، پس از خرید سرور مجازی میکروتیک و دریافت آدرس IP، می‌توانید آن را در کادر Connect to اپلیکیشن وارد کنید؛ کادر login نام کاربری شما خواهد بود که معمولا به صورت پیش فرض روی قسمت admin است و password نیز رمز عبور تنظیم شده برای سرور شما خواهد بود.

Routerboard چیست؟

اسم برند محصولات و تجهیزات سخت افزاری شرکت میکروتیک، روتر برد است، جالب است بدانید که سیستم عامل این شرکت، از RAM و CPU به صورت بهینه استفاده کرده و برای اینکه محصولات نهایی را با قیمت مناسبی به دست مشتریانش برساند، قطعات سخت افزاری یا همان برد ها را تولید می کند و در ادامه محصولاتی هم مختص ISP ها به بازار ارائه می کند؛ روتر بورد ها، به دو دسته کلی تقسیم می شود.

Only Board

همانطور که از نامش مشخص است، فقط دارای یک برد است و اجزای دیگری مانند آداپتور و … باید به صورت جداگانه تهیه شود.

Enclosures

این محصول یک پک کامل است و بــه همراه قابلیت ها و تجهیزات دیگری مانند آداپتور و لوازم جانبی ارائه می شود.

جمع بندی

ما در این مطلب، شما را با تکنولوژی میکروتیک آشنا کردیم؛ شرکت داریا با فعالیت موثری که در حوزه تجهیزات امنیت شبکه دارد، می تواند به شما و کسب و کارتان در تامین امنیت اطلاعات کمک شایانی کند؛ برای دریافت مشاوره رایگان و خرید فایروال، خرید اکسس پوینت، خرید لایسنس، خرید فورتی وب و… با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

ما در این مطلب به حمله Tailgating یا حمله دنباله روی که یکی از انواع حملات مهندسی به حساب می آید می پردازیم که در آن، مهاجم که فردی غیر مجاز است، به دنبال یک فرد مجاز که یک هویت احراز شده دارد، به یک محیط ممنوع وارد شده و دسترسی می یابد و سپس به مختل هارد عملکرد شبکه یا نصب بدافزار و… می پردازد.

حمله دنباله روی چیست؟

حمله دنباله روی (Tailgating)، یک رخنه امنیتی است که یک کاربر احراز هویت نشده (غیر مجاز)، با دنبال کردن یک فرد مجاز، به یک محیط کنترل شده دسترسی پیدا می کند؛ این نوع حمله، امنیت فیزیکی یک سازمان را مورد هدف قرار می دهد و بجای آسیب پذیری های دیجیتالی، از رفتار ها و خطایای انسانی سوء استفاده می کند.

این نوع حمله می تواند به دنباله حملات دیگری نیز مانند بدافزار، فیشینگ و… رخ بدهد؛ همچنین در برخی موارد، مهاجمان با استفاده از Tailgating به یک شبکه نفوذ می کنند تا اعتماد پرسنل آن سازمان را جلب کنند تا بتوانند از آن ها برای اهداف شرورانه خود سوء استفاده کنند. جالب است بدانید این حمله با استفاده از تکنیک های مختلفی صورت می گیرد که در ادامه به انواع حمله سایبری Tailgating یا دنباله روی می پردازیم:

تکنیک “hold the door”

در هنگام اجرای این تکنیک، مهاجم تظاهر می کند که یک همکار یا یک فرستنده است که کارت شناسایی خود را فراموش یا گم کرده است و از آنان درخواست می کند که راه دسترسی را برایش باز نگه دارند؛ اگر یکی از کارکنان آن سازمان به اندازه کافی آگاه نباشد و به این فرد که در واقع یه مهاجم است اعتماد کند، کار خواسته شده از او را انجام خواهد داد و راه دسترسی را برای مهاجم با خواهد کرد.

مهاجم تظاهر می کند که یک فروشنده یا یک تحویل دهنده است

در هنگام اجرای این تکنیک، مهاجم برای جلوگیری از شکاک شدن بقیه و سوء ظن نسبت به او، لباس فرم مخصوص یک فروشنده یا تحویل دهنده را می پوشد و پس از ورود موفقیت آمیز، می تواند بر روی سیستم ها بد افزار نصب کند، از اطلاعات قربانی کپی بگیرد و …

مهاجم یک دستگاه را قرض می گیرد

ممکن است مهاجم از یکی از کارکنان درخواست کند که اجازه بدهد برای مدت کوتاهی از لپ تاپ یا گوشی هوشمند او استفاده کند و این بخاطر این است که شارژ باتری دستگاه او تمام شده؛ پس از دریافت دستگاه از یکی از کارکنان آن سازمان، مهاجم می تواند از اطلاعات محرمانه کپی بگیرد یا یک بدافزار مخرب بر روی آن سیستم نصب کند.

چه کسانی بیشتر در خطر حمله Tailgating هستند؟

کارکنانی که در مقابل حمله دنباله روی آسیب پذیر هستند، معمولا آن کارکنانی هستند که نسبت به امنیت شبکه آگاه نبوده و به راحتی به هرکسی اعتماد می کنند؛ و همچنین پرسنل تازه کار و جدید که در رابطه با پروتکل های امنیتی شبکه آموزش ندیده اند بیشتر مورد توجه و هدف مهاجمان در این نوع حمله قرار می گیرند زیرا فریب آنها نسبت به کارکنانی که با تجربه تر و آگاه تر هستند، ساده تر و آسان تر است.

سازمان هایی که اطلاعات حساس زیادی را در خود جای داده اند، معمولا بیشتر مورد هدف حمله Tailgating قرار می گیرند؛ برای مثال، موسسات مالی که سرمایه گذاری ها و داده های مشتریان خود را مدیریت می کنند، چشم انداز های مطلوبی برای مجرمان سایبری که به دنبال منافع مالی هستند محسوب شده و همچنین ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی نیز در این دسته قرار می گیرند زیرا سوابق بیماران حاوی اطلاعات شخصی ارزشمند بوده و مهاجمان می توانند به راحتی از آن بهره برداری کنند.

چگونه نفوذ های متوالی بر امنیت سازمان تاثیر منفی می گذارد؟

یک مهاجم برای دسترسی به اطلاعات محرمانه یا حمله سایبری به زیرساخت سازمان، می تواند از روش Tailgating استفاده کند که ممکن است خسارت مالی میلیون دلاری برای سازمان به بار آورد؛ نفوذ مهاجم، می تواند با استفاده از یک دستگاه به اطلاعات خصوصی شرکت یا سرور شبکه سازمانی دسترسی پیدا کند و یا عملکرد و بهره وری یک سیستم را مختل کند.

راهکار های پیشگیری از رفع آسیب پذیری ها

قطعا آگاهی، اولین قدم برای دفاع و جلوگیری از حملات Tailgating است و درک و پیشبینی نشانه های این حملات قبل از رخ دادن آنها، بسیار ضروری و حیاتی است؛ در ادامه به چند تا از روش های پیشگیری از حملات دنباله روی می پردازیم:

کنترل دسترسی با حساسیت بالا

بارگذاری سیستم های کنترل دسترسی الکتریکی که برای ورود نیاز به احراز هویت کاربری دارند، حمله دنباله روی را بسیار دشوار تر می کند.

آموزش دادن به کارکنان در رابطه با امنیت شبکه

جلسات منظم آموزشی در رابطه با امنیت سایبری و استراتژی های تشخیص حملات مهندسی اجتماعی برای کارکنان سازمان، باعث می شود که پرسنل به درک اینکه هر کدام از آنها نقش مهمی در حفظ امنیت سازمانی دارند برسند.

مرز های فیزیکی

کار گذاشتن مرز های فیزیکی مانند فایروال، لایه های بیشتری بین محیط های عمومی و خصوصی که دارای محدودیت هایی هستند ایجاد می کنند و مشکلاتی را برای مهاجمان ایجاد می کنند و از دسترسی های غیر مجاز جلوگیری می کنند.

سیستم مدیریت بازدید کنندگان

شما می توانید به بازدید کنندگان کد های رنگی واضح که به طور دقیق زمان حضور و بازدید آنها را نمایش می دهد اختصاص دهید؛ این کار باعث می شود که ببینید بازه بازدید هر کاربر چه زمانی باید تمام شود و احتمال ماندن طولانی تر از زمان مورد نظر را کاهش می یابد؛ همچنین این نشان ها می توانند نیاز کاربران را به اسکورت مشخص کنند تا از مجاز بودن دسترسی کاربران اطمینان حاصل شود.

آپدیت مکرر خط مشی ها

امنیت شبکه بایستی به طور مکرر مورد بررسی قرار بگیرد و در صورت نیاز تقویت شود؛ زیرا که راهکار های حمله های مهاجمان پیشرفت می کند و تکامل می یابد و به همراه آن، باید امنیت سازمانی نیز قدرتمند تر شود که یکی از ضرورت هایش، آپدیت بودن همه چیز است.

تعامل از مدیریت سطح بالا

رهبر سازمان باید “امنیت” را اولویت اول سازمان قرار داده و به طور فعالانه، فرهنگی را ترویج دهد که همه ی کارکنان، نه فقط تیم IT، نسبت به برقراری و حفظ امنیت شبکه احساس مسئولیت کنند؛ استاندارد هایی باید برای همه کارکنان تعیین شود که همه از آن پیروی کنند تا منجر به تشکیل محیطی شود که در آن شیوه های امنیتی در کل سازمان مورد احترام و تقلید قرار می گیرند. راهکار امنیتی ZTNA یک هزینه عالی برای جلوگیری از نفوذ بد افزارها به شمار می روند.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با Zero Trust Network Access یا ZTNA چیست؟ کلیک کنید.

جمع بندی

ما در این مطلب، به موضوع حمله Tailgating یا دنباله روی که یکی از حملات مهندسی اجتماعی است، پرداختیم و دریافتیم که آمادگی و پیشگیری از این حملات، نقش بسیار مهم و حیاتی را در رابطه با امنیت شبکه دارد. شرکت داریا؛ با ارائه تجهیزات امنیت شبکه از جمله برند های فورتی نت، سیسکو و سوفوس است که محصولات اورجینال را با ضمانت اصل بودن و به همراه لایسنس در اختیار مشتریان خود قرار می دهد؛ شما می توانید برای دریافت اطلاعت بیشتر در رابطه با امنیت شبکه و خرید فایروال، با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

سیستم نام دامنه (DNS) به عنوان ستون فقرات اینترنت عمل می‌کند و وظیفه تبدیل نام‌های دامنه به آدرس‌های IP قابل فهم برای کامپیوترها را بر عهده دارد. این سیستم به کاربران اجازه می‌دهد به‌جای وارد کردن آدرس‌های عددی پیچیده، با استفاده از نام‌های ساده و قابل یادآوری وب‌سایت‌ها را پیدا کنند. با عملکرد موثر DNS، تجربه مرور اینترنت به‌طور قابل توجهی ساده‌تر و سریع‌تر می‌شود.

DNS چیست؟

سیستم نام دامنه Domain Name System یا به اختصار (DNS) همان دفترچه تلفن اینترنت است  و نام‌های دامنه قابل خواندن توسط انسان مثل (www.google.com) را به آدرس‌های IP قابل خواندن توسط ماشین (مثلاً 192.0.2.44) ترجمه می‌کند تا امکان دسترسی به اطلاعات آنلاین میسر کند.

مرورگرهای وب از طریق آدرس های پروتکل اینترنت (IP) تعامل می کنند. DNS نام دامنه را به آدرس های آی پی ترجمه می کند تا مرورگرها بتوانند منابع اینترنتی را بارگیری کنند. هر دستگاهی که به اینترنت متصل می شود، از تلفن هوشمند یا لپ‌تاپ شما گرفته تا سرورهای وب‌سایت‌های بزرگ ،یک آدرس IP منحصر به فرد به آن اختصاص می یابد تا سایر دستگاه ها از طریق آن آدرس، دستگاه مورد نظر را بیابند.

با استفاده از سرورهای DNS نیازی نیست که آدرس‌های IP مانند 192.178.1.1 در نسخه 4 آدرس های آی پی یا آدرس‌های آی پی پیچیده‌تر الفبایی-عددی جدیدتر مانند 2400:cb00:2048:1::c629:d7a2 را در نسخه 6 آدرس های آی پی حفظ کرد. برای ورود به یک وب‌سایت  از طریق یک مرورگر وب، نیازی نیست یک شماره طولانی را به خاطر بسپارید؛ تنها کافی است نام دامنه‌ مانند www.darianet.com را وارد کنید و مستقیما به سایت وارد شوید.

انواع سرورهای DNS

سرور دی اس ان نام دامنه وب سایت را که کاربران در مرورگرهای وب جستجو می کنند را  به آدرس های آی پی عددی مربوطه ترجمه می کنند. چهار نوع سرور دی ان اس وجود دارد: Recursive resolvers، root nameservers، TLD nameservers و authoritative nameserver. در یک جستجوی DNS معمولی (زمانی که هیچ cache وجود ندارد)، این چهار سرور با هماهنگی با هم کار می کنند تا آدرس آی پی یک دامنه مشخص را به کلاینت تحویل  دهند.

Recursive resolvers: (همچنین DNS recursor) اولین مرحله در یک کوئری (query)  DNS است که به عنوان یک واسط بین یک کلاینت و یک نیم سرور  DNS عمل می کند. پس از دریافت یک کوئِری  از یک کلاینت ، یک Recursive resolver  با استفاده از داده‌های ذخیره‌شده (cache) از درخواست های قبلی، پاسخ می‌دهد.

در صورتی که هیچ رکوردی ذخیره نشده باشد، درخواستی را به نِیم سرور ریشه ارسال می‌کند، پس از آن، درخواست دیگری را به نِیم سرورTLD می فرستد، و نهایتا آخرین درخواست را به یک نِیم سرور authoritative ارسال می‌کند؛ و پس از دریافت پاسخ از نِیم سرور authoritative که حاوی آدرس آی پی درخواستی کلاینت هست، recursive resolver پاسخ را برای کلاینت ارسال می‌کند.

در طی این فرآیند، اطلاعات دریافتی از نِیم سرور authoritative  در حافظه پنهان (cache) توسط recursive resolver ذخیره می شود تا زمانیکه که یک کلاینت آدرس آی پی یک نام دامنه را که اخیراً توسط کلاینت دیگری درخواست شده است را درخواست می کند، resolver  بتواند با دور زدن فرآیند ارتباط نِیم سرور ها، رکورد درخواستی را از حافظه پنهان به کلاینت تحویل دهد.

اکثر کاربران اینترنت Recursive Resolver که از ISP خود دریافت می کنند، استفاده می کنند؛ اما گزینه های دیگری از جمله Google Public DNS نیز وجود دارد.

root nameserver: نِیم سرور ریشه اولین ایستگاه در جستجوی یک Recursive Resolver برای رکوردهای DNS  است. نِیم سرور ریشه ، درخواست recursive resolver که شامل یک نام دامنه است را می‌پذیرد؛ و با هدایت recursive resolver به یک نِیم سرور TLD بر اساس پسوند آن دامنه (.com ، net. ، .org و غیره) پاسخ می‌دهد. نِیم سرورهای ریشه توسط سازمان غیرانتفاعی (ICANN) نظارت می‌شوند.

13 نِیم سرور ریشه در سراسر جهان وجود دارد و هر کدام از آنها دارای چندین نسخه هستند که برای پاسخ های سریعتر ازAnycast routing  استفاده می کنند؛ در مجموع تعداد این سرور ها بیش از 600 عدد است.

TLD nameserver: نِیم سرور  top-level domainیا اختصارا نِیم سرورTLD ، اطلاعات همه نام‌های دامنه‌ای که یک پسوند دامنه مشترک دارند، مانند .com، .net و یا هر پسوند دیگری را، حفظ می‌کند. به عنوان مثال، یک نِیم سرورTLD  پسوند .com حاوی اطلاعاتی هر وب سایتی است که به .com ختم می شود. فرض کنیم کاربری در جستجوی google.com باشد، پس از دریافت پاسخ از نِیم سرور ریشه، recursive resolver یک کوئِری را به نِیم سرورTLD  پسوند .com ارسال می کند، و نِیم سرورTLD  با معطوف کردن ذهن ما به سمت authoritative nameserver به آن دامنه پاسخ می‌دهد. .

مدیریت نِیم سرورهای TLD به عهده (IANA) که شعبه ای از ICANN است، می باشد. IANA سرورهای TLD را به دو گروه اصلی تقسیم می کند:

• دامنه های عمومی: دامنه هایی هستند که مختص یک کشور خاص نیستند، برخی از شناخته شده ترین نمونه هایاین نوع دامنه ها شامل .com، .org، .net، .edu و .gov هستند.
• دامنه‌های کد کشورها: این دامنه‌ها شامل هر دامنه‌ای می‌شود که مختص یک کشور یا ایالت خاص است. به عنوان مثال می توان به .uk، .us، .tr و .ir اشاره کرد.

Authoritative nameserver: هنگامی که یکRecursive resolver  پاسخی از یک نِیم سرور TLD دریافت می کند، resolver  با استفاده از آن پاسخ به یک نِیم سرور authoritative هدایت می شود. این  نِیم سرور معمولا آخرین مرحله است که resolver  در مسیرش به سمت یک آدرس آی پی طی می کند. نِیم سرور authoritative حاوی اطلاعات مختص به نام دامنه ای است که ارائه می کند (به عنوان مثال google.com) و می تواند آدرس آی پی که سرور در رکورد DNS A یافت را به Recursive resolver ارائه کند؛ و در صورتی که دامنه دارای رکورد CNAME (نام مستعار) باشد، یک دامنه مستعار ارائه می‌کند. طی این مرحله، Recursive resolver باید یک جستجوی DNS کاملاً جدید را برای تهیه رکورد از یک نِیم سرور authoritative (که اغلب یک رکورد A حاوی آدرس IP است) را انجام دهد. Cloudflare DNS نِیم سرورهای authoritative را توزیع می کند که همراه با Anycast routing ارائه می شوند تا آنها را قابل اطمینان تر کند.

چگونه DNS ترافیک را به اپلیکیشن وب شما هدایت می کند؟

نمودار زیر نمایی کلی از نحوه عملکرد سرویس های دی ان اس  recursiveو authoritative  برای هدایت کاربر نهایی به یک وب سایت یا اپلیکیشن را نشان می دهد.

1. کاربر یک مرورگر وب را باز می کند، example.com را در نوار آدرس تایپ می کند و Enter را فشار می دهد.
2. درخواست example.com به یک DNS resolver هدایت می‌شود که معمولاً توسط ارائه‌دهنده خدمات اینترنت (IPS) مدیریت می‌شود.
3. DNS resolver درخواست example.com را به یک نِیم سرور ریشه DNS ارسال می‌کند.
4. resolver DNS دوباره درخواست example.com را به یکی از نِیم سرورهای TLD برای دامنه‌های .com ارسال می‌کند. سرور نام دامنه های .com به این درخواست با استفاده از نام چهار نِیم سرور Amazon Route 53 که با دامنه example.com مرتبط هستند، پاسخ می دهد.
5. resolver DNS یک نِیم سرورهای Amazon Route 53 را انتخاب می‌کند و درخواست example.com را به آن نِیم سرور ارسال می‌کند.
6. نِیم سرورهای Amazon Route 53 در com بدنبال رکورد www.example.com جستجو می کند، مقدار مربوطه، مثلا آدرس IP یک وب سرور، 192.0.2.44، را دریافت می کند، و آدرس آی پی را به resolver DNS برمی گرداند.
7. حال resolver DNS آدرس آی پی مورد نیاز کاربر را در اختیار دارد؛ resolver آن مقدار را به مرورگر وب برمی گرداند. resolver DNS آدرس آی پی com را برای مدت زمانی که شما مشخص می کنید، ذخیره می‌کند تا در صورت مراجعه شخصی به example.com در دفعات بعد بتواند سریع‌تر پاسخ دهد.
8. مرورگر وب درخواست ویزیت example.com را که از resolver DNS دریافت کرده است را به آدرس IP ارسال می کند. و این همان محتوای مورد درخواست شما است؛ مثلا یک وب سرور در حال اجرای سرویس ذخیره سازی آمازون (Amazon S3 bucket).
9. وب سرور یا هر منبع دیگری در 192.0.2.44، صفحه وب example.com را به مرورگر وب برمی گرداند و نهایتا صفحه توسط مرورگر وب به نمایش در می آید.

کش دی ان اس چیست؟

حافظه نهان (cache)  یا کَش دی ان اس (سیستم نام دامنه) رکوردی است از تمام کوئِری ( درخواست) هایی که از مرورگر شما به سرور DNS انجام می شود. هنگامی که یک URL را در مرورگر خود وارد می کنید، مرورگر شما درخواستی را به سرور دی ان اس ارسال می کند و آدرس آی پی URL را طلب می کند. پس از دریافت آدرس، مرورگر شما خواهد توانست تا وب سایت مورد نظر را در پنجره شما بارگیری کند.

اگر دفعات بعد سعی کنید به وب سایت مورد نظر دسترسی داشته باشید، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا مرورگر باید یک درخواست کاملاً جدید به سرور DNS ارسال کند؟ جواب منفی است.

پیش‌فرض اکثر سیستم‌ های عامل‌ بر این است که آدرس‌های IP و دیگر رکوردهای سیستم نام دامنه (DNS) را به منظور انجام سریع‌تر درخواست‌های آتی ذخیره می‌کنند، حاصل این ذخیره سازی، کش دی ان اس نامیده می شود.

زمانیکه شما قصد استفاده از یک وب سایت برای باز دوم استفاده کنید، این کش مانع از این می شود که  مرورگر درخواست جدیدی ازسال کند؛ و بجای آن از اطلاعات ذخیره شده کش برای بارگذاری وب سایت استفاده کند. این امر زمان پاسخگویی سرور را کاهش می دهد و موجب بارگذاری سریعتر سایت می شود.

کاربرد Flush DNS یا (پاکسازی دی ان اس )

Flushing DNS، هر آدرس آی پی یا سایر رکوردهای DNS را از کش شما پاک می کند و این مسئله به حل مشکلات امنیتی، اتصال به اینترنت و سایر مشکلات کمک کند.

به عنوان مثال، وقتی برای اولین بار https://lonezscents.com را در نوار آدرس مرورگر خود تایپ می کنید، مرورگر از سرورهای دی ان اس در مورد مکان سایت پرسش می کند و هنگامی که این اطلاعات را بدست می آورد، آن را در حافظه پنهان لوکال خود ذخیره می کند. سپس، زمانیکه دز دفعات بعد آدرس وب سایت تایپ می شود، مرورگر ابتدا اطلاعات DNS خود را در کش لوکال جستجو می کند و بدین ترتیب می تواند سایت را سریعتر بارگذاری کند.

اما وجود کش دی ان اس همیشه هم مفید نیست؛ گاه آدرس های آی پی خطرناک یا نتایج خراب می توانند در حافظه پنهان ذخیره شوند و نیاز به حذف شدن دارند. کش DNS همچنین می تواند به اتصال شما به اینترنت تأثیر بگذارد و یا مشکلات دیگری ایجاد کند. دلیل هر چه باشد مهم نیست، ولی همه سیستم‌عامل‌های اصلی برای شما این امکان را فراهم می کنند که فرآیند پاک کردن حافظه پنهان یاFlush DNS را اجباری کنید.

نکته حائز اهمیت در این باره این است که کش DNS شما هر از گاهی و بدون دخالت شما خود به خود پاک می شود. و این به این دلیل است که کش دی ان اس علاوه بر ذخیره سازی تمام اطلاعات مربوط به شناسایی و یافتن یک وب سایت، مؤلفه ای به نام TTL را نیز ذخیره می کند.

DNS cache Time to Live

TTL کش دی ان اس یک دوره زمانی (بر حسب ثانیه) است که مشخص می کند رکورد DNS برای آن سایت تا آن زمان معتبر باقی می ماند. در طول این بازه زمانی، تمامی درخواست ها برای وب سایت مد نظر از کش لوکال بدون کمک سرور DNS پاسخ داده می شود ولی پس از انقضای TTL، اطلاعات مربوطه از کش حذف می شود.

با وجود TTL، بنا به برخی دلایلی ممکن است لازم باشید به جای اینکه وظیفه حذف کش را به TTL بسپاریم، مجبورباشیم خودمان شخصا و قبل از انقضا این بازه زمانی اقدام به پاکسازی  رکوردهای کش کنیم. در ادامه دلیل این اجبار را بررسی خواهیم کرد.

چرا DNS را باید پاک کرد؟

به چند دلیل ممکن است مجبور باشید تا کش DNS خود را پاک کنید. این دلایل می توانند با امنیت، مشکلات فنی یا حریم خصوصی داده ها مرتبط باشند. در ادامه به طور خلاصه به هر میپردازیم.

1. جلوگیری از جعل :DNS جعل DNS حمله ای است که در آن عوامل مخرب به کش DNS شما دسترسی پیدا می کنند و اطلاعات را تغییر می دهند تا شما را به یک سایت اشتباه هدایت کنند. در برخی موارد، آنها شما را به یک وب‌سایت کلاه برداری که شبیه مقصد مورد نظر است هدایت می‌کنند تا اطلاعات حساس شما نظیر اطلاعات ورود به سیستم بانکی آنلاین خود را وارد کنید.
2. خطای 404 : فرض کنید اطلاعات DNS سایتی را که مدتی است به نام دامنه یا میزبان جدیدی منتقل شده است، ذخیره کرده اید. در این صورت، اطلاعات DNS روی کامپیتور شما ممکن است فوراً به‌روزرسانی نشود و موجب شود که در نهایت یا با خطای 404 مواجه شوید و یا نسخه قدیمی سایت را مشاهده کنید. اگرچه اطلاعاتبه هر نحوی در DNS شما به روز خواهند شد ولی، لازم نیست منتظر بمانید. کش دی ان اس را در هر زمانی که بخواهید می توانید پاک کنید.
3. مشکل دسترسی به یک وب سایت: اگر در بارگذاری وب‌سایت به مشکل برخورد کردید، ابتدا باید مراحلی بغیر از پاک کردن کَش مانند پاک کردن فایل‌ها و کوکی‌های موقت مرورگر، تغییر تنظیمات مرورگر برای خاموش کردن بلاک کننده‌های پاپ-آپ و اجازه دادن به سایت‌ها برای ذخیره سازی و خواندن کوکی‌ها را امتحان کرد. اما اگر انجام موارد بالا کارساز نبود، با پاک کردن رکورد های DNS خود می‌توانید درخواست جدیدی به سرور ارسال کنید.
4. تمایل به خصوصی نگه داشتن رفتار جستجوی خود: شاید تصور کنید منظور از ردیابی رفتار کاربر در اینترنت تنها منحصر به کوکی ها است، اما کش دی ان اس نیز می تواند سوابق جستجوی شما را آشکار کند. دلیل این موضوع این است که کش DNS طوری طراحی شده است که مانند یک دفترچه آدرس مجازی عمل می کند و اطلاعات وب سایت هایی را که معمولا بازدید می کنید را ذخیره می کند. برای در امن نگهداشتن این اطلاعات از دست گردآورندگان داده یا عوامل مخرب در وب، بهتر خواهد بود که به صورت دوره ای کش DNS خود را پاک کنید.

مراحل پاک سازی (Flush) کش دی ان اس

فرآیند پاک کردن بسته به سیستم عامل کامپیتور شما متفاوت است. این روند را در دو سیستم عامل اصلی ویندوز و مک و همچنین گوگل کروم بررسی می کنیم.

مراحل پاکسازی در Mac: فرآیند پاکسازی کش در همه نسخه های نرم افزاری Mac کامپیتور یکسان است؛ تنها تفاوت در مرحله 6 است که خط فرمان متفاوتی دارد.

1. Finder را باز کنید.
2. روی Applications کلیک کنید.
3. به پوشه Utilities بروید و روی آن کلیک کنید.
4. Terminal را باز کنید.
5. برای باز کردن Terminal ، می‌توانید به سادگی Launchpad را باز کنید و در نوار جستجو عبارت Terminal را تایپ کنید.
6. در پنجره Terminal ، یکی از دستورات زیر را بر اساس نسخه نرم افزار خود تایپ کنید:

• Ventura & Monterey: sudo dscacheutil -flushcache; sudo killall -HUP mDNSResponder
• Lion, Mountain Lion, Mavericks, El Capitan, Sierra, High Sierra, Mojave: sudo killall -HUP mDNSResponder
• Yosemite: sudo discoveryutil mdnsflushcache
• Tiger: lookupd -flushcache

7. رمز عبور خود را وارد کرده و دوباره Enter را فشار دهید.
8. باید پیامی را مشاهده کنید که تأیید می کند کش دی ان اس ریسِت شده است.

مراحل پاکسازی در ویندوز : این مراحل برای پاکسازی کش دی ان اس در ویندوز 10 و 11 است ولی برای ویندوز 8.1 نیز کار کند.

1. روی دکمه Start کلیک کنید.
2. Command Prompt را انتخاب کنید.
3. برای باز کردن کنسول command prompt، می‌توانید به سادگی کلیدهای Windows و R را همزمان فشار دهید و cmd را وارد کنید.
4. یک پنجره پاپ-آپ خواهید دید مبنی بر اینکه آیا می خواهید به Command Prompt اجازه دهید تا تغییراتی در کامپیتور شما ایجاد کند. در صورت تمایل، بله را انتخاب کنید.
5. در این مرحله شاید از شما درخواست شود تا به عنوان ادمین وارد شوید، برای ادامه باید با ادمین سیستم خود تماس بگیرید.
6. در پنجره خط فرمان، ipconfig /flushdns را تایپ کنید.
7. Enter را فشار دهید.
8. حال پیامی را خواهید دید که تأیید می کند کش DNS Resolver با موفقیت پاک شد.

مراحل پاکسازی در گوگل کروم: گوگل کروم یک سیستم عامل نیست، اما جدای از کش سیستم عامل و کَش مرورگر کروم، یک کش DNS برای خودش نگه می دارد. اگر Chrome را به‌عنوان مرورگر وب پیش‌فرض خود انتخاب کرده باشید، باید هم کش DNS Chrome و هم کش DNS سیستم عامل خود را پاک کنید. این روند از این قرار است:

1. آدرس chrome://net-internals/#dns را در نوار آدرس مرورگر خود تایپ کنید.
2. روی دکمه Clear host cache کلیک کنید.
3. تمام. کش دی ان اس گوگل کروم فلاش (پاک شد).

بهترین سرورهای DNS رایگان 2024

یک سرور دی ان اس خوب تجربه وب نوردی و اتصال آنلاین سریعتر و ایمن تری را نسبت به  دی ان اسISP شما فراهم می آورد. با هر بار آنلاین شدن، به صورت خودکار ISP شما، یک سرور DNS به شما اختصاص می دهد، اما بیشتر اوقات دی ان اس ISP شما بهترین انتخاب نیست؛ در صورت کند بودن دی ان اس، سرعت مرور شما کاهش می یابد که در این صورت، احتمالا نتوانید به قسمتی و یا شاید کل وب دسترسی داشته باشید.

ناگفته نماند که لزوما همه دی ان اس های رایگان عمومی بهتر از دی ان اس ISP شما نخواهند بود؛ جهت راهنمایی برای انتخاب بهترین گزینه در این قسمت از مطلب برآنیم تا 4 مورد از برجسته ترین سرورهای DNS را معرفی کنیم.

Cloudflare: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 1.1.1.1 و 1.0.0.1

Cloudflare که به خاطر CDN رتبه برتر خود شناخته می شود، با گسترش رِنج خود سعی کرده تا بر بگیرنده یک سرویس DNS عمومی جدید باشد. تمرکز اصلی  Cloudflareبیشتر بر روی اصول است. عملکرد این سرور و همچنین آزمون های مستقل توسط سایت‌هایی مانند DNSPerf نشان می‌دهد که Cloudflare سریع‌ترین سرویس DNS عمومی برای سرعت‌های خام در سراسر جهان است.

برجستگی دیگری Cloudflare  حفظ حریم خصوصی است؛ همه لاگ ها در طول 24 ساعت همگی حذف می شوند. فیلترینگ محتوا را برای نرم افزارهای مخرب و مسدود کردن محتوای بزرگسالان به ترتیب با سرویس های 1.1.1.2/1.0.0.2 و 1.1.1.3/1.0.0.3 معرفی کرده است( البته انتخاب این دو گزینه اختیاری است). همچنین انجمن Cloudflare برای زمانی ارائه شده که شما با مشکلی مواجه شدید.

Google Public DNS: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 8.8.8.8 و 8.8.4.4

دی ان اسGoogle Public  یک جایگزین ساده و موثر برای نِیم سرورهای ISP است.در رعایت حریم خصوصی نمی تواند با Cloudflare برابری کند، اما بد هم نیست. سرویس گوگل اطلاعات آدرس IP دستگاه درخواست کننده را برای حدود 24 تا 48 ساعت برای عیب یابی و اهداف تشخیصی ثبت می کند. سایت پشتیبانی گوگل راهنمایی های بسیار مختصری آنهم فقط برای کاربران با تجربه ارائه می دهد.

Gcore: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 95.85.95.85 و 2.56.220.2

Gcore که قبلاً با نام G-Core Labs شناخته می شد، به عنوان یک شرکت زیرساخت اینترنتی شناخته شده در سطح جهانی است که به خاطر ثبت رکوردهای متعدد شناخته شده است. این شرکت در درجه اول برای ارائه راه کارهای محاسباتی ابری و لبه ای قوی متناسب با بخش های سرگرمی و رسانه است معروف است.

اگر به دنبال سرورهای مجازی یا اختصاصی هستید که توسط یک زیرساخت بین‌المللی قوی پشتیبانی می‌شوند با این شرط که هزینه‌های برایتان اوکی هستید (احتمالاً هزینه‌های اضافی زیادی دارند )، پس Gcore احتمالا برای نیازهای شما ایده آل خواهد بود.

Quad9: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 9.9.9.9 و 149.112.112.112

Quad9 یک DNS با تجربه است که از آگوست 2016 یک سرویس DNS سریع و رایگان ارائه می دهد. توانایی این شرکت در مسدود سازی دامنه های مخرب با جمع آوری اطلاعات از «حدود 20» منبع عمومی و خصوصی میسز شده است.

Quad9 با عملکرد بسیار قابل‌توجه (سرعت بسیار بالاتر از حد متوسط) در حال رقابت با شرکت هایی مانند NextDNS و G-Core است، ولی کمی از رهبران بازار مانند Google و Cloudflare عقب تر است. راهنمای راه‌اندازی به اندازه شرکت های دیگر جامع نیست و برخی از آموزش‌ها کمی قدیمی به نظر می‌رسند.

DNS Zone چیست؟

یک DNS به مناطق مختلفی تقسیم می شود و هر منطقه بخشی از فضای نام دی ان اس است که توسط یک سازمان یا مدیر خاص مدیریت می شود. فضای نام دامنه سلسله مراتبی است که در آن دامنه ریشه DNS در بالا قرار دارد؛ هر منطقه DNS از یک دامنه شروع می شود و همچنین می تواند به زیر دامنه ها گسترش یابد. هدف از منطقه بندی کردن یک دی ان اس ارائه کنترل دقیق تر برای مدیران و سازمان های مسئول است.

به عنوان مثال، فرض کنید cloudflare.com  یک دامنه است و سه زیر دامنه آن از این قرار هستند: support.cloudflare.com، community.cloudflare.com و .blog.cloudflare.com

دامنه cloudflare.com میتواند در همان منطقه زیر دامنه های community.cloudflare.com و support.cloudflare.com باشد؛ ولی اگر مدیران نیازمند کنترل دقیق تری باشند ( شاید به دلیل تعداد دستگاه های متصل به سایت support و حجم سوابق DNS مرتبط) می توان زیر دامنه support.cloudflare.com را در منطقه خاص خود پارتیشن بندی کرد..

به عنوان مثال، دامنه “example.com” می تواند در همان منطقه زیر دامنه های “blog.example.com” و “community.example.com” وجود داشته باشد. ولی اگر مدیران نیاز مند کنترل دقیق تری باشند ( شاید به دلیل تعداد دستگاه های متصل به سایت support و حجم سوابق DNS مرتبط) می توان زیر دامنه support.cloudflare.com را در منطقه خود پارتیشن بندی کرد. منطقه DNS مشخص می کند که یک دامنه یا بخشی از آن دامنه توسط کدام مدیر مدیریت شود. با این حال، یک منطقه می تواند چندین زیر دامنه را در بر بگیرد. و چندین منطقه می تواند در یک سرور دی ان اس واحد وجود داشته باشد. منظور از مناطق DNS دلالت بر جداسازی فیزیکی نیست، بلکه هدف از ان کنترل قسمت‌های مختلف فضای نام است.

Zoneها ( منطقه بندی) می تواند بار مدیریتی مرتبط با یک دامنه را کاهش دهد، حجم درخواست DNS را کاهش دهد و همچنین کارایی و مقیاس پذیری کلی خدمات DNS را افزایش دهد. مدیریت منطقه موثر که از ویژگی‌های امنیتی مانند DNSSEC و به‌روزرسانی‌های پویا استفاده می‌کند، با تقویت امنیت دی ان اس، تهدیدات امنیتی مانند جعل DNS و حملات ربودن را کاهش دهد.

انواع DNS Zone

منطقه DNS اولیه: Primary( Master) DNS zone این منطقه از DNS فایل منطقه اصلی را با تمام رکوردهای DNS آن منطقه ذخیره می کند. این منطقه یک کپی خواندن/نوشتن است؛ به‌روزرسانی‌های منطقه در این ناحیه انجام می‌شود و سپس در مناطق ثانویه کپی می‌شود. در یک زمان واحد فقط یک منطقه اصلی روی یک سرور DNS می تواند وجود داشته باشد. مدیریت هاست از این منطقه امکان پذیر است.

منطقه DNS ثانویه: Secondary( Slave) DNS zone یک کپی فقط-خواندنی (read-only) از منطقه اولیه است که برای ایجاد افزونگی و اجرای تعادل بار برای کوئری‌های DNS استفاده می‌شود.

درخواست‌های DNS اغلب در بین سرورهای اولیه و ثانویه توزیع می‌شوند. در صورت از کار افتادن سرور اصلی، سرورهای ثانویه می‌توانند تمام یا بخشی از بار را با استفاده از انتقال دهنده منطقه (zone transfers) به عهده بگیرند مناطق ثانویه همچنین با سرورهای اولیه در ارتباط هستند تا از به روز بودن نسخه ها اطمینان حاصل کنند.

منطقه Forward lookup: با استفاده از منطقه جستجوی فوروارد نام دامنه را می توان به آدرس آی پی ترجمه کرد. هنگامی که یک کوئِری برای نام دامنه ای که قابل خواندن توسط انسان است، توسط یک  DNS resolver دریافت می شود، از سوابق مَپینگ A یا AAAA در این منطقه برای یافتن آدرس آی پی متناظر استفاده می کند.

منطقه Reverse lookup: منطقه جستجوی معکوس به عنوان نقطه مقابل مناطق جستجوی فوروارد، آدرس های IP را با استفاده از رکوردهای PTR (سوابق اشاره گر) به نام دامنه برمی گرداند.

از این فرآیند می‌توان برای استقرار سرویس‌هایی که نیازمند تأیید دامنه هستند استفاده کرد؛ همچنین کاربرد دیگر این فرآیند زمانی است که تیم‌ها برای ورود به سیستم نیاز به درک دامنه مرتبط با یک آدرس IP دارند است (مثلا در هنگام عیب‌یابی و فیلتر کردن هرزنامه). دامنه هایی که توسط کوئِری ها در مناطق جستجوی DNS معکوس استفاده می شود یا in-addr.arpa و یا ip6.arpa می باشد.

منطقه Stub: این منطقه در واقع  یک کپی از منطقه DNS اولیه است و فقط حاوی رکوردهایی است که سیستم برای شناسایی نِیم سرورهای authoritative برای یک منطقه به آن نیاز دارد؛ به عنوان یک اشاره گر عمل می کند و وابستگی به سرورهای recursive  برای درخواست های مناطق سطح بالا جهت مکان یابی سرور authoritative  را کاهش می دهد. نزدیکی مناطق Stub به سرورهای authoritative به کاهش ترافیک کوئری  DNS  و زمان وضوح کمک می کند.

فایل DNS zone چیست؟

یک فایل منطقه دی ان اس یک فایل متنی ساده است که در سرورهای DNS ذخیره می شود؛ تمام رکوردهای دامنه های موجود در آن منطقه را در برمی گیرد. هر خط از فایل منطقه یک رکورد منبع را مشخص می کند (اطلاعاتی در مورد ماهیت، که معمولاً بر اساس نوع داده سازماندهی می شود).

این سوابق منابع هستند که تضمین می کنند زمانی که یک کوئِری توسط یک کاربر ارسال می شود، DNS خواهد توانست به سرعت کاربران را به سرور صحیح هدایت کند. فایل های Zone همیشه با یک رکورد Start of Authority (SOA)  شروع می شوند که حاوی اطلاعات مهمی از جمله اطلاعات تماس مدیر منطقه است.

چه نوع رکوردهای DNS در فایل DNS Zone وجود دارد؟

فایل‌های منطقه در ان اس با دو رکورد اجباری شروع می‌شوند:

1. رکورد SOA:یا شروع authority  که نِیم سرورauthority  اصلی منطقه DNS را مشخص می‌کند
2. TTL جهانی: که تعیین می کند رکوردها چگونه باید در کش لوکال دی ان اس ذخیره شوند.

انواع دیگر رکورد های فایل zone از این قرار هستند:

1. A records: رکوردهای A که نماینگر آدرس های نسخه 4 آدرس های آی پی هستند و رکورد های AAAA  که نمایانگر آدرس های نسخه 6هستند.
2. Mail exchanger records یا یه اختصار MX records: رکوردهای مبدل ایمیلی که یک سرور ایمیل SMTP را برای یک دامنه مشخص می کند.
3. Canonical name records یا به اختصار CNAME records: رکوردهای نام متعارف که نام هاست را از یک نام مستعار به یک دامنه متعارف هدایت می کند.
4. Name server records یا به اختصار NS records: سوابق نِیم سرور که مبین این است که سرور DNS به یک نِیم سرورauthoritative  خاص متصل است.
5. Pointer records یا به اختصار PTR records: رکوردهای اشاره گر که جستجوی معکوس DNS را مشخص می کند.
6. Text records یا به اختصار TXT records: رکوردهای متنی که نشانگر سابقه چارچوب خط مشی فرستنده را برای احراز هویت ایمیل است.

فایروال DNS چیست؟

فایروال DNS به عنوان یک ابزار محافظتی بین resolver کاربر و نِیم سرور authoritative قرار می گیرد و  امنیت و عملکرد سرورهای DNS را بهبود می بخشد. این نوع فایروال‌ها با تجهیز به قابلیت‌های محدودکننده نرخ، از حملات سایبری جلوگیری می کنند و با ارائه پاسخ‌های DNS از طریق کش، کارکرد بی وفقه سرویس را، حتی در صورت خرابی سرور، تضمین خواهند کرد.

علاوه بر این، فایروال‌های DNS با جستجوی سریع‌تر DNS و استفاده بهینه از پهنای باند، کارایی را تقویت می‌کنند. در کل مزایای فایروال دی ان اس از موارد هستند: امنیت یکپارچه، افزایش دسترسی، عملکرد بسیار سریع.

DNSSEC چیست؟ 

DNS به خودی خود ایمن نیست؛ دی ان اس ها در دهه 80 قرن بیست میلادی پایه گذاری شدند، زمانیکه اینترنت بسیار کوچک بود و اولویت اصلی در طراحی ان امنیت نبود. با گسترش روزافزون اینترنت خطرات امنیتی مرتبط با دی ان اس نیز روز بروز در حال افزایش می باشد؛

دانشمندان در کارگروه مهندسی اینترنت (IETF) سال ها قبل، عدم وجود احراز هویت قدرتمند در دی ان اس را دریافته بودند؛ کار بر روی یک راه کار در دهه آخر قرن بیستم آغاز شد و نتیجه کار آن SEC Security Extensions  و یا به اختصار DNSSEC بود.

DNSSEC احراز هویت در DNS را با استفاده از امضای دیجیتال بر اساس رمزنگاری کلید عمومی تقویت می کند. DNSSEC موجب می شود که این کوئری ها و پاسخ‌های DNS نباشند که به صورت رمزنگاری شده امضا می‌شوند، بلکه خود داده‌های DNS باشند که توسط مالک داده‌ها امضا می‌شوند.

دو ویژگی مهمی که DNSSEC به پروتکل DNS اضافه می کند: احراز هویت مبدا داده و حفاظت از یکپارچگی داده.

رایج ترین حملات DNS

هر حمله ای که در دسترس بودن یا پایداری سرویس DNS شبکه را مورد هدف قرار دهد را حمله دی ان اس می نامیم. حملاتی بمانند مسمومیت کَش ( جعل DNS) که از DNS استفاده می کنند، نیز حملات DNS محسوب می شوند. انواع رایج حملات DNS:

حملات عمومی علیه سرویس DNS: بر روی حمله به زیرساخت DNS تمرکز می کنند.

حملات سیل آسا به شبکه: سرورهای DNS درمعرض همه نوع حملات مبتنی بر شبکه هستند. مهاجمان  از طرق فراوان می توانند حجم زیادی از ترافیک شبکه بمانند حملات  TCP/UDP/ICMPرا به سمت سرورهای DNS  روانه کنند؛ اشباع شدن لینک شبکه به سرورهای DNS، سرویس را برای سایر کاربران شبکه از دسترس خارج خواهد کرد.

آسیب پذیری نرم افزاری: مهاجمان همچنین می‌توانند از آسیب‌پذیری خاصی برعلیه نرم‌افزار سرور DNS یا سیستم‌ عامل میزبان استفاده کنند؛ تا برای ایجاد ورودی‌های تقلبی در پایگاه داده DNS، اقدامات کنترلی را دور بزنند و یا سرور DNS را از کار بیاندازند.

حملات علیه سرورهای Authoritative: نِیم سرورهای Authoritative ، منطقه DNS و رکوردها را مانند پایگاه داده نگهداری می کنند. برخی از حملات رایج علیه سرورهای DNS این موارد هستند: شناسایی، به روز رسانی غیر مجاز، حمله به زیر دامنه.

حملات علیه سرورهای Recursive: برخی از انواع این نوع حملات: مسمومیت کَش، NXDOMAIN و Phantom Domain.

سایر حملات و سوء استفاده های مبتنی بر DNS: علاوه بر حملات ذکر شده این موارد نیز گاها دی ان اس را مورد هجمه قرار می دهند: تقویت + حمله بازتاب، ربودن دامنه و تغییر مسیر، بدافزار، استخراج داده ها و تانلینگ.

مزایای DNS  چیست؟

اهمیت DNS بسیار فراتر از عملکرد اصلی آن یعنی داشتن نقش ستون فقرات اینترنت است؛ مجموعه ای از مزایا را در بر می گیرد که به کارآمدی کلی، امنیت و سرعت فعالیت های آنلاین کمک می کند. در زیر چند مورد از این مزایا بررسی می شود.

مکان یابی ساده در اینترنت: مزیت اصلی DNS توانایی آن در ساده سازی فرآیند دسترسی به وب سایت ها نهفته است؛ اگر DNS را به عنوان یک دفترچه تلفن دیجیتال در نظر بگیرید، وقتی URL یک وب سایت را در مرورگر خود تایپ می کنید،DNS  در پشت صحنه فعال است تا سریع ترURL  مورد نظر شما را به آدرس IP مربوطه ترجمه کند.

متعادل سازی بار و توزیع ترافیک: با هدایت کاربران به سمت سرورهایی که کمترین بار را دارند، DNS  می تواند عملکرد مطلوب وب سایت را حتی در زمان  اوج ترافیک تضمین می کند. این مزیت نه تنها تجربه کاربری را بهبود می بخشد، بلکه از خرابی سرور نیز جلوگیری می کند.

افزایش سرعت و عملکرد وب سایت: وقتی شما یک URL را وارد می کنید، سرور DNS نزدیک به آن با آدرس IP  سرور وب سایت پاسخ می دهد؛ این موضوع نه تنها تأخیر را کاهش می دهد، بلکه تجربه کلی استفاده از اینترنت را نیز بهبود می بخشد.

هدف گذاری جغرافیایی و تحویل محتوا: سازمان‌ها می‌توانند DNS را طوری تنظیم که کاربران به سرورهای خاص منطقه ای هدایت کنند و اطمینان حاصل کنند که محتوا و خدمات متناسب با منطقه را دریافت می‌کنند.

چه محتوای  را با زبان خاصی ارائه کنند و چه پیرو مقررات منطقه  ی خاصی باشند، DNSها تسهیل  کننده تجربیات شخصی سازی شده بر اساس موقعیت جغرافیایی کاربر هستند.

افزونگی و امکان دسترس زیاد (( High Availability: افزونگی با قابلیت اطمینان برابری می کند. DNS به سازمان ها این اجازه را می دهد تا با راه اندازی چندین سرور DNS در مکان های مختلف، افزونگی ایجاد کنند تا در صورت خرابی یکی از سرورها، سرورهای پشتیبان به طور هماهنگ وارد عمل شوند و اطمینان حاصل کنند که سرویس بی وقفه در دسترس خواهد بود.

این افزونگی نه تنها از خرابی جلوگیری می‌کند، بلکه با کمک به استراتژی‌های گذر از بلایا، موجب می شوند کسب‌وکارها حتی در شرایط چالش‌برانگیز، به فعالیت خود ادامه دهند.

تسهیل ارتباطات ایمیلی: با وجود تکامل بسترهای ارتباطی مدرن، ایمیل هنوز سنگ بنای مکاتبات باقی مانده است.؛دی ان اس نقش مهمی در فعال کردن ارتباطات ایمیلی از طریق سوابق DNS MX (مبدل ایمیل) ایفا می کند. این رکوردها پیام های دریافت شده را به سرور مناسب هدایت می کنند. بدون DNS، ارسال و دریافت ایمیل کار دشواری می بود، زیرا کاربران می بایست آدرس های IP سرور ایمیل همه گیرنده را به خاطر می سپردند و به صورت دستی وارد می کردند.

اقدامات امنیتی قوی: با فیلترینگ DNS و اقدامات امنیتی از دسترسی کاربران به وب‌سایت‌های بالقوه مخرب ممانعت می شود و حملات فیشینگ و بدافزارها و سایر تهدیدات آنلاین خنثی می شود. مسدود سازی دسترسی به وب‌سایت‌های مرتبط با فعالیت‌های مخرب، موجب خواهد شد تا دی ان اس نقش مهم و فعالی  در ایجاد یک محیط آنلاین امن‌تر برای کاربران داشته باشد.

معایب DNS  چیست؟

همانطور که بیان شد دی ان اس با مزایای فراوانی که برای کاربران اینترنتی ارائه کرد، کار را در این حوزه بسیار توسعه بخشید.با این وجود استفاده از آن برخی مشکلات را نیز بهمراه دارد که در ادامه به آنها می پردازیم. برخی از معایب DNS عبارتند از:

قابلیت هک شدن: همانطور که در گذشته شاهد بودیم زمانیکه سرورهای DNS هک می شوند، هکرها معمولا داده هایی مثل تبلیغات خودشان را در وب سایت هک شده نمایش می دهند. همپنین آنها می توانند وب سایت را به آدرس IP خود انتقال دهند و این  برای کاربران وب سایت بسیار خطرناک است زیرا بدین ترتیب اطلاعات کاربران وب سایت توسط هکرها قابل دسترسی می شود.

توقف اینترنت: در صورت مورد حمله قرار گرفتن سرورهای DNS توسط یک ویروس، وب سایت های مرتبط با آن سرورها نیز بارگیری نخواهند شد. موضوع زمانی بسیار خطرناک خواهد بود که هزاران وب سایت از کار بیفتند، و در نتیجه کسب و کار صاحبان وب سایت ها آسیب پذیر خواهند بود.

خطر تحت کنترل بودن توسط یک سازمان: تمام سرورهای DNS توسط ICANN کنترل می شوند. ICANN یک سازمان غیرانتفاعی است و متعلق به یک کشور خاص است. در صورت تغییر قوانین و مقررات آن کشور، مسئولیت ICANN نیز ممکن است تغییر کند.

اسامی نادرست: نام های دامنه برخی از هکرها مشابه با وب سایت های محبوب هستند. آنها بصورت عامدانه نام های دامنه مشابه را خریداری می کنند تا مردم را فریب دهند و از آنها سود ببرند. اگر کاربری دامنه ای را که مشابه یک وب سایت محبوب است را به اشتباه تایپ کند، کاربر به آن وب سایت اشتباهی منتقل می شود. در نتیجه آن وب سایت اطلاعات مهمی از جمله جزئیات ورود به سیستم شما را به سرقت می برد.

عیب یابی دشواری: عیب یابی سرور DNS مشکل است؛ در صورت بروز یک خطا در سرور DNS، رفع آن فرآیند دشواری خواهد بود. دلیل این امر اتصال تمام سرورهای DNS است.

رابطه سلسله مراتبی: سیستم عملکردی سرورهای DNS به صورت ارباب_رعیتی است. یکی از سرورها به عنوان ارباب برای سایر سرورهای DNS عمل می کند. سرورهای دی ان اس اصلی سایر سرورهای DNS را رهبری می کنند. در صورت خرابی سرور اصلی، سایر سرورهای DNS نیز از کار خواهند افتاد. دلیل عدم پاسخگویی غیر ممکن بود ارسال پاسخ به سرور اصلی  است.

خطای DNS یا “ DNS Server Not Responding” به چه معناست؟

پیام خطای «سرور DNS پاسخ نمی‌دهد» به این معنی است که DNS دامنه‌ای که می‌خواهید به آن دسترسی پیدا کنید در دسترس نیست و یا مرورگر شما نمی‌تواند به اینترنت متصل شود. برای رفع این خطا احتمالا باید روتر یا مودم را مجددا راه‌اندازی  کنید، مشکلات شبکه را بررسی کنید و  یا مرورگر خود را به‌روزرسانی کنید.

DNS ابری  

Cloud DNS یا ابری، شبکه ای از سرورهای DNS را در اختیار شما قرار می دهد تا به راحتی بتوانید رکوردهای DNS خود را از طریق رابط آن مدیریت کنید.

با استفاده از Cloud DNS، می‌توانید نتایج را بهبود ببخشید، هزینه‌ها را محدود کنید و از پرسنل ارزشمند فناوری اطلاعات  استفاده مفیدتری بگیرید. برخی از مزایای DNS ابری از این قرار هستند: افزونگی، مقیاس پذیری، سرعت و امنیت.

تفاوت میان سرورهای  DNS رایگان و سرورهای  DNSپولی چیست؟

ارائه دهندگان میزبانی نِیم سرور دامنه رایگان متعددیوجود دارند. آنها معمولا خدمات میزبانی DNS را همراه با ثبت دامنه رایگان ارائه می دهند. یک سرویس میزبانی وب نِیم سرور دامنه پولی معمولاً دارای چندین مزیت مانند امنیت قوی، عملکرد سریع و تنظیمات DNS سفارشی شده است. مزایای سرویس های دی ان اس پولی:

منابع بزرگتر: با تعداد منابع زیاد، وب سایت هایی با DNS پولی می توانند مدیریت سطوح بالای ترافیک را بدون هیچ مشکلی انجام دهند.

امنیت قوی تر: یک ارائه دهنده DNS پولی از یک سایت با استفاده از عناصر حفاظتی مختلف DDoS مانند نظارت فعال، سیستم هشداردهی، راه‌اندازهای خودکار، فیلترینگ ترافیک و متعادل‌سازی بار ترافیک DNS محافظت می‌کند.

عملکرد سریعتر: DNS  های پولی عملکرد وب سریعتر، پوشش جهانی و تا 99.9٪ آپتایم را ارائه می دهند. ارائه دهندگان دی ان ای های پولی معمولاً از سیستم شبکه Anycast DNS  استفاده می کنند در حالیکه سیستم دی ان اس های رایگان  Unicast است.

تاثیر DNS روی اینترنت چیست؟

DNS نقش مهمی در کارایی اینترنت، به ویژه در وب نوردی دارد؛ برای مکان یابی و بازیابی داده ها از سرورها ما نیازمند آدرس های آی پی هستیم. این آدرس ها مجموعه ای از اعداد هستند؛ تصور کنید به ازای هر وب سایتی شما می بایست کلی عدد را حفظ می کردید ولی دی ان اس چاره کار بود.

دی ان اس بسیار شبیه یک دفترچه تلفن برای اینترنت است و نام های دامنه را که به آسانی میتوان حفظ کرد را به آدرس های آی پی عددی ترجمه می کند. بدون DNS، کاربران برای دسترسی به وب‌سایت‌ها باید آدرس‌های IP پیچیده را به خاطر می سپردند و هر بار وارد می کردند، که بنظر می رسد کاری بسیار غیرعملی می بود.

جمع بندی

به طور کل باید بدانید DNS با تبدیل نام‌های دامنه به آدرس‌های IP، نقش کلیدی در عملکرد اینترنت دارد و به کاربران امکان می‌دهد تا به‌راحتی وب‌سایت‌ها را با استفاده از نام‌های قابل یادآوری جستجو کنند. این فرآیند، تجربه مرور اینترنت را ساده‌تر و سریع‌تر می‌کند، در حالی که از پیچیدگی‌های فنی آدرس‌های عددی جلوگیری می‌کند.

سوالات متداول

چرا باید کش دی ان اس را به صورت دوره ای پاک کرد؟

دلایل زیادی برای این کار وجود دارد؛ از جمله کمک در جلوگیری از طرح های فیشینگ یا سایر حملات به کامپیتور، به روزترین نسخه های سایت هایی که اخیرا بازدید شده اند، بازیابی اتصال اینترنت و کمک به حفظ حریم شخصی با خصوصی نگهداشتن داده ها.

بهترین سرورهای دی ان اس ها کدام ها هستند؟

Cloudflare: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 1.1.1.1 و 1.0.0.1

Google Public DNS: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 8.8.8.8 و 8.8.4.4

Gcore: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 95.85.95.85 و 2.56.220.2

Quad9: سرورهای DNS اولیه و ثانویه: 9.9.9.9 و 149.112.112.112

یکی از مؤثرترین روش‌ها برای اطمینان از امنیت داده‌ها، رمزگذاری است. رمزگذاری فرآیندی است که طی آن اطلاعات به شکل غیرقابل فهم تبدیل می‌شود تا تنها افراد مجاز بتوانند به آن دسترسی داشته باشند. این تکنولوژی که زمانی تنها در اختیار دولت‌ها و سازمان‌های امنیتی بود، اکنون به ابزاری ضروری برای کسب‌وکارها و کاربران عادی تبدیل شده است. در این مطلب، به بررسی ماهیت، کارکردها، و اهمیت رمزگذاری در حفاظت از داده‌ها می پردازیم؛ با ما همراه باشید.

رمزگذاری چیست؟

رمزگذاری یا رمزنگاری نوعی امنیت داده است که در آن اطلاعات به متن رمزی تبدیل می شود. فقط افراد مجاز دارای کلید می توانند کد را رمزگشایی کرده و به اطلاعات متن اصلی دسترسی داشته باشند.

رمزگذاری روشی برای پنهان کردن داده ها است به طوری که فقط اشخاص مجاز می توانند اطلاعات را درک کنند. در اصطلاح فنی، این فرآیند تبدیل متن ساده قابل خواندن توسط انسان به متن غیرقابل درک است که به عنوان متن رمزی نیز شناخته می شود. به عبارت ساده تر، رمزگذاری داده های قابل خواندن را می گیرد و آن را طوری تغییر می دهد که تصادفی به نظر برسد. رمزگذاری مستلزم استفاده از یک کلید رمزنگاری است: مجموعه ای از مقادیر ریاضی که هم فرستنده و هم گیرنده پیام رمزگذاری شده روی آن توافق دارند.

به عبارت ساده‌تر، رمزگذاری راهی برای غیرقابل خواندن کردن داده‌ها برای یک شخص غیرمجاز است. این امر به خنثی کردن مجرمان سایبری کمک می کند، که ممکن است از ابزارهای بسیار پیچیده برای دسترسی به یک شبکه شرکتی استفاده کرده باشند، فقط برای اینکه بفهمند داده ها غیرقابل خواندن و در نتیجه بی فایده هستند.

رمزگذاری نه تنها محرمانه بودن داده‌ها یا پیام‌ها را تضمین می‌کند، بلکه اعتبار و یکپارچگی را نیز فراهم می‌کند و ثابت می‌کند که داده‌ها یا پیام‌های زیربنایی به هیچ وجه از حالت اولیه خود تغییر نکرده‌اند.

رمزگذاری سرتاسری یا End to End encryption چیست؟

رمزگذاری چگونه کار می کند؟

هنگامی اطلاعات یا داده ها از طریق اینترنت به اشتراک گذاشته می شود، این داده از یک سری دستگاه های شبکه در سراسر جهان که بخشی از اینترنت عمومی را تشکیل می دهند، عبور می کنند. هنگامی که اطلاعات در شبکه اینترنت عمومی حرکت می کنند، ممکن است توسط هکر ها به خطر بیفتد یا به سرقت برود. برای جلوگیری از این امر، کاربران می توانند نرم افزار یا سخت افزار خاصی را برای اطمینان از انتقال امن داده ها یا اطلاعات نصب کنند. این فرآیند ها به عنوان رمزگذاری در امنیت شبکه شناخته می شوند.

رمزگذاری در طول زمان تکامل یافته است، به این صورت که از پروتکلی که فقط توسط دولت ها برای عملیات فوق محرمانه استفاده می شد تا سازمان ها برای اطمینان از امنیت و حریم خصوصی داده های خود، به یک امر ضروری روزمره تبدیل شده اند.

چرا رمزگذاری مهم است؟

رمزگذاری در طول زمان به طور قابل توجهی تکامل یافته است. نمونه های اولیه رمزنگاری و تکنیک های مشابه رمزگذاری به تمدن های باستانی مانند مصریان و بین النهرین باز می گردد. رمزگذاری بعداً در زمان جنگ و تلاش‌های جاسوسی رایج شد و به طور مشهور با Enigma Machine، یک دستگاه رمزگذاری جنگ جهانی دوم که توسط آلمانی‌ها برای رمزگذاری پیام‌های مخفی استفاده می‌شد، مرتبط شد.

امروزه، رمزگذاری در حفاظت از داده‌های حساس حیاتی است، به‌ویژه زمانی که سازمان‌ها در حال انتقال به فضای ابری یا استفاده از محیط‌های ابری ترکیبی هستند. این تغییر اغلب منجر به پیچیدگی داده ها، از جمله گسترش داده ها و گسترش سطوح حمله می شود.

رمزگذاری به دلیل نقش حیاتی خود در حفاظت از اطلاعات و حریم خصوصی در دنیای دیجیتال، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در ادامه به دلایل اصلی اهمیت رمزگذاری اشاره می‌کنیم:

حفاظت از اطلاعات حساس: رمزگذاری تضمین می‌کند که داده‌های حساس، مانند اطلاعات مالی، سوابق پزشکی، و اطلاعات شخصی، تنها برای افراد مجاز قابل دسترسی هستند. این امر از افشای غیرمجاز و سوءاستفاده از این اطلاعات جلوگیری می‌کند.

مقابله با تهدیدات سایبری: با گسترش حملات سایبری و افزایش پیچیدگی این تهدیدات، رمزگذاری به عنوان یک لایه امنیتی اساسی عمل می‌کند. حتی اگر مهاجمان به داده‌ها دسترسی پیدا کنند، به دلیل رمزگذاری بودن، قادر به خواندن یا استفاده از آنها نخواهند بود.

حفظ حریم خصوصی: در عصری که نگرانی‌ها درباره حفظ حریم خصوصی به اوج خود رسیده است، رمزگذاری ابزاری موثر برای حفاظت از ارتباطات و اطلاعات شخصی افراد است. این امر به کاربران این اطمینان را می‌دهد که داده‌های آنها در برابر دسترسی‌های غیرمجاز محافظت می‌شود.

رعایت الزامات قانونی: بسیاری از صنایع تحت مقررات سختگیرانه‌ای برای حفاظت از داده‌ها هستند. رمزگذاری یکی از الزامات اساسی برای رعایت این مقررات است و به سازمان‌ها کمک می‌کند تا از تحریم‌ها و مشکلات قانونی جلوگیری کنند.

اعتمادسازی: استفاده از رمزگذاری در سرویس‌های آنلاین و ارتباطات دیجیتال باعث افزایش اعتماد کاربران و مشتریان به این سرویس‌ها می‌شود. این اعتماد می‌تواند برای کسب‌وکارها به معنای افزایش رضایت مشتریان و وفاداری بیشتر باشد.

جلوگیری از نقض اطلاعات: رمزگذاری می‌تواند از نقض‌های اطلاعاتی جلوگیری کند که ممکن است هزینه‌های زیادی برای سازمان‌ها و افراد به دنبال داشته باشد. با رمزگذاری داده‌ها، حتی اگر یک سیستم یا شبکه به خطر بیفتد، اطلاعات همچنان غیرقابل استفاده برای مهاجمان خواهد بود.

به طور خلاصه، رمزگذاری یک ابزار کلیدی برای حفاظت از امنیت داده‌ها و حفظ حریم خصوصی در دنیای دیجیتال است و اهمیت آن در مقابله با انواع تهدیدات سایبری و حفظ اعتماد کاربران غیرقابل انکار است.

انواع رمزگذاری

هنگام راه اندازی یک سیستم برای رمزگذاری داده ها، یک تیم امنیتی باید تعیین کند که از کدام الگوریتم رمزگذاری برای رمزگذاری داده ها استفاده کند. با این حال، قبل از انجام این کار، تیم ابتدا باید در مورد نوع الگوریتم تصمیم بگیرد. دو نوع متداول عبارتند از متقارن و نامتقارن:

کلید های رمزگذاری متقارن (Symmetric encryption keys)

این الگوریتم‌ها که به عنوان رمزهای کلید مخفی یا خصوصی نیز شناخته می‌شوند، از یک کلید برای رمزگذاری و رمزگشایی داده‌ها استفاده می‌کنند. گاهی اوقات از کلید به عنوان یک راز مشترک یاد می شود زیرا فرستنده یا سیستم محاسباتی که رمزگذاری را انجام می دهد باید کلید مخفی را با تمام نهادهای مجاز برای رمزگشایی پیام به اشتراک بگذارد. رمزگذاری کلید متقارن معمولاً بسیار سریعتر از رمزگذاری نامتقارن است. پرکاربردترین رمز کلید متقارن استاندارد رمزگذاری پیشرفته (AES) است که برای محافظت از اطلاعات طبقه بندی شده توسط دولت طراحی شده است.

کلید های رمزگذاری نامتقارن (Asymmetric encryption keys)

رمزنگاری نامتقارن که با نام رمزنگاری کلید عمومی نیز شناخته می شود، روش نسبتا جدیدی است که از دو کلید متفاوت اما مرتبط برای رمزگذاری و رمزگشایی داده ها استفاده می کند. یک کلید مخفی و یک کلید عمومی است. کلید عمومی برای رمزگذاری داده ها و کلید خصوصی برای رمزگشایی و بالعکس استفاده می شود. امنیت کلید عمومی مورد نیاز نیست زیرا به صورت عمومی در دسترس است و می توان آن را از طریق اینترنت به اشتراک گذاشت.

امروزه، بسیاری از فرآیندهای رمزنگاری از یک الگوریتم متقارن برای رمزگذاری داده ها و یک الگوریتم نامتقارن برای تبادل امن کلید مخفی استفاده می کنند.

رمزگذاری نامتقارن گزینه بسیار قوی تری برای اطمینان از امنیت اطلاعات منتقل شده از طریق اینترنت ارائه می دهد. وب سایت ها با استفاده از گواهینامه های لایه سوکت ایمن (SSL) یا امنیت لایه حمل و نقل (TLS) ایمن می شوند. یک پرس و جو به یک وب سرور یک کپی از گواهی دیجیتال را ارسال می کند و یک کلید عمومی را می توان از آن گواهی استخراج کرد، در حالی که کلید خصوصی، خصوصی می ماند.

استاندارد رمزگذاری داده ها (DES)

DES یک روش کلید متقارن منسوخ برای رمزگذاری داده ها است. DES با استفاده از یک کلید برای رمزگذاری و رمزگشایی یک پیام کار می کند، بنابراین فرستنده و گیرنده باید به کلید خصوصی یکسان دسترسی داشته باشند. DES توسط الگوریتم امن تر AES جایگزین شده است. در سال 1977 توسط دولت ایالات متحده به عنوان یک استاندارد رسمی برای رمزگذاری داده های کامپیوتری دولتی پذیرفته شد. می توان گفت که DES انگیزه ای برای صنعت رمزنگاری و رمزگذاری مدرن بود.

استاندارد رمزگذاری داده های سه گانه (3DES)

استاندارد رمزگذاری داده های سه گانه شامل اجرای الگوریتم DES سه بار با سه کلید مجزا بود. 3DES تا حد زیادی به عنوان یک معیار توقف در نظر گرفته می شد، زیرا الگوریتم واحد DES به طور فزاینده ای ضعیف تر از آن تلقی می شد که نمی توانست در برابر حملات brute force مقاومت کند و AES قوی تر هنوز در حال ارزیابی بود.

RSA

Rivest-Shamir-Adleman (RSA) یک الگوریتم و اساس یک سیستم رمزنگاری است – مجموعه ای از الگوریتم های رمزنگاری که برای خدمات یا اهداف امنیتی خاص استفاده می شود. این رمزگذاری کلید عمومی را فعال می کند و اغلب توسط مرورگرها برای اتصال به وب سایت ها و شبکه های خصوصی مجازی (VPN) استفاده می شود. RSA نامتقارن است و در آن از دو کلید مختلف برای رمزگذاری استفاده می شود: یکی عمومی و دیگری خصوصی. اگر رمزگشایی با کلید عمومی انجام شود، رمزگذاری با کلید خصوصی یا بالعکس انجام می شود.

استاندارد رمزگذاری پیشرفته (AES)

استاندارد رمزگذاری پیشرفته که در سال 1997 توسط مؤسسه ملی استاندارد و فناوری (NIST) به عنوان جایگزینی برای استاندارد رمزگذاری داده ها ایجاد شد، رمزی است که توسط دولت ایالات متحده برای محافظت از اطلاعات حساس انتخاب شده است. AES دارای سه طول کلید مختلف برای رمزگذاری و رمزگشایی یک بلوک پیام است: 128 بیت، 192 بیت و 256 بیت. AES به طور گسترده برای محافظت از داده ها در حالت استراحت در برنامه هایی مانند پایگاه داده و هارد دیسک استفاده می شود.

رمزگذاری در فضای ابری

رمزگذاری ابری سرویسی است که توسط ارائه‌دهندگان ذخیره‌سازی ابری ارائه می‌شود که در آن داده‌ها ابتدا با استفاده از الگوریتم‌ها رمزگذاری می‌شوند و سپس به ابر ذخیره‌سازی منتقل می‌شوند. مشتریان ارائه‌دهنده فضای ذخیره‌سازی ابری باید از سطح عمق سیاست‌ها و رویه‌های ارائه ‌دهنده برای رمزگذاری و مدیریت کلید رمزگذاری آگاه باشند و از آن راحت باشند.

از آنجایی که رمزگذاری پهنای باند بیشتری مصرف می‌کند، بسیاری از ارائه‌دهندگان ابر فقط روی چند فیلد پایگاه داده مانند رمزهای عبور و شماره حساب‌ها رمزگذاری اولیه را ارائه می‌کنند. این اغلب برای برخی سازمان ها کافی نیست. بنابراین آنها به مدل Bring Your Own Encryption (BYOE) متکی هستند که در آن از نرم‌افزار رمزگذاری خود استفاده می‌کنند و کلیدهای رمزگذاری خود را مدیریت می‌کنند تا سطح امنیت محاسبات ابری را تضمین کنند.

مزایای رمزگذاری

رمزگذاری، به عنوان یکی از ابزارهای اصلی امنیت اطلاعات، مزایای بسیاری را برای سازمان‌ها و کاربران فراهم می‌کند. در ادامه به برخی از مهم‌ترین مزایای رمزگذاری اشاره می‌کنیم:

حفظ حریم خصوصی و امنیت

رمزگذاری می تواند از نقض اطلاعات جلوگیری کند. حتی اگر یک مهاجم به طور مخرب به یک شبکه دسترسی پیدا کند، اگر دستگاهی رمزگذاری شده باشد، دستگاه همچنان ایمن خواهد بود و تلاش های مهاجم برای مصرف داده ها را بی فایده می کند. رمزگذاری تضمین می‌کند که هیچ کس نمی‌تواند ارتباطات یا داده‌ها را بخواند، مگر گیرنده یا مالک داده مورد نظر. این مانع از رهگیری و دسترسی مهاجمان به داده های حساس می شود.

 حفظ مقررات

رمزگذاری داده ها به سازمان ها اجازه می دهد تا از داده ها محافظت کنند و حریم خصوصی را مطابق با مقررات صنعت و سیاست های دولتی حفظ کنند. بسیاری از صنایع، به ویژه آنهایی که در خدمات مالی و مراقبت های بهداشتی هستند، قوانین صریح در مورد حفاظت از داده ها دارند. به عنوان مثال، قانون Gramm-Leach-Bliley مؤسسات مالی را ملزم می کند تا به مشتریان اطلاع دهند که چگونه داده های آنها به اشتراک گذاشته می شود و همچنین چگونه داده های آنها محافظت می شود. رمزگذاری به مؤسسات مالی کمک می کند تا از این قانون پیروی کنند.

مرور ایمن در اینترنت

رمزگذاری همچنین کاربران را در هنگام مرور اینترنت ایمن نگه می دارد. در اوایل تاریخ اینترنت، مهاجمان راه‌هایی برای سرقت اطلاعات رمزگذاری‌نشده بین کاربران و سرویس‌های وب از طریق پروتکل انتقال ابرمتن (HTTP) پیدا کردند. استاندارد رمزگذاری محتوای وب با اجرای HTTP بر روی پروتکل لایه سوکت امن پدیدار شد و به زودی با پروتکل امنیت لایه حمل و نقل جایگزین شد و شرکت ها، ناشران و ارائه دهندگان تجارت الکترونیک را قادر می ساخت تا تجربه ای امن را برای کاربران ارائه دهند.

ایمن سازی داده های حساس

رمزگذاری یک ویژگی اصلی امنیتی در همه چیز از چت ویدیویی گرفته تا تجارت الکترونیک و رسانه های اجتماعی خواهد بود. اساساً اگر بتوان آن را به اشتراک گذاشت یا ذخیره کرد، رمزگذاری می شود. هم سازمان ها و هم کاربران فردی از رعایت استانداردهای رمزگذاری سود می برند تا اطمینان حاصل شود که داده های شخصی و حرفه ای آنها از سوء استفاده یا به خطر افتادن در امان هستند.

چالش های رمزگذاری

مهاجمان حتی زمانی که بدانند داده ها یا دستگاه ها رمزگذاری شده اند، همچنان حمله خواهند کرد. آنها تصور می کنند که با کمی تلاش، ممکن است از آن عبور کنند. برای سال‌های متمادی، گذرواژه‌های ضعیف به عنوان انگیزه‌ای برای مهاجمان برای ادامه تلاش عمل می‌کردند، زیرا برخی از نرم‌افزارهای پیچیده دیر یا زود می‌توانستند رمز عبور را کشف کنند.

چنین حملات brute force پیچیده‌تر شده‌اند، زیرا مهاجمان امیدوارند که با ایجاد هزاران یا حتی میلیون‌ها حدس، کلید رمزگشایی را کشف کنند. با این حال، اکثر روش‌های رمزگذاری مدرن، همراه با احراز هویت چند عاملی (MFA)، به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا در برابر حملات بروت فورس مقاوم‌تر شوند.

توابع هش رمزنگاری

توابع هش نوع دیگری از رمزگذاری را ارائه می دهند. هش تبدیل رشته ای از کاراکترها به یک مقدار یا کلید با طول ثابت است که نشان دهنده رشته اصلی است. هنگامی که داده ها توسط یک تابع هش رمزنگاری محافظت می شود، حتی کوچکترین تغییر در پیام قابل تشخیص است زیرا تغییر بزرگی در هش حاصل ایجاد می کند.

توابع هش نوعی رمزگذاری یک طرفه در نظر گرفته می شوند زیرا کلیدها به اشتراک گذاشته نمی شوند و اطلاعات مورد نیاز برای معکوس کردن رمزگذاری در خروجی وجود ندارد. برای موثر بودن، یک تابع هش باید ویژگی های زیر را داشته باشد:

• کارآمد محاسباتی؛ آسان برای محاسبه.
• قطعی؛ به طور قابل اعتماد همان نتیجه را ایجاد می کند.
• مقاوم

حمله brute force در رمزگذاری چیست؟

حمله brute force زمانی است که مهاجمی که کلید رمزگشایی را نمی‌داند، سعی می‌کند با ایجاد میلیون‌ها یا میلیاردها حدس، کلید را تعیین کند. حملات Brute Force با رایانه های مدرن بسیار سریعتر است، به همین دلیل است که رمزگذاری باید بسیار قوی و پیچیده باشد. اکثر روش های رمزگذاری مدرن، همراه با رمزهای عبور با کیفیت بالا، در برابر حملات brute force مقاوم هستند، اگرچه ممکن است در آینده با قدرتمندتر شدن رایانه ها در برابر چنین حملاتی آسیب پذیر شوند. گذرواژه‌های ضعیف هنوز در معرض حملات brute force هستند.

نحوه شکستن رمزگذاری

برای هر رمزی، اساسی‌ترین روش حمله، نیروی بی‌رحمانه است، هر کلید رمزگشایی ممکن را امتحان کنید تا کلید مناسب پیدا شود. طول کلید تعداد کلیدهای ممکن را تعیین می کند، از این رو امکان این نوع حمله وجود دارد. قدرت رمزگذاری مستقیماً با اندازه کلید مرتبط است، اما با افزایش اندازه کلید، منابع مورد نیاز برای انجام محاسبات نیز افزایش می یابد.

روش های جایگزین برای شکستن رمزگذاری ها شامل حملات کانال جانبی است که به رمز واقعی حمله نمی کند. در عوض، آنها اثرات غیرمستقیم اجرای آن، مانند خطا در اجرا یا طراحی سیستم را اندازه‌گیری می‌کنند یا از آن استفاده می‌کنند.

مهاجمان همچنین ممکن است از طریق تجزیه و تحلیل رمز، تلاش برای شکستن رمز هدفمند کنند، فرآیند تلاش برای یافتن نقطه ضعفی در رمز که می تواند با پیچیدگی کمتر از یک حمله بروت فورس مورد سوء استفاده قرار گیرد. چالش حمله موفقیت آمیز به یک رمز آسان تر است اگر خود رمز قبلاً ناقص باشد.

سخن پایانی

رمزگذاری، به‌عنوان یکی از ابزارهای قدرتمند امنیتی، نه تنها از اطلاعات حساس محافظت می‌کند، بلکه اعتماد کاربران به دنیای دیجیتال را نیز تقویت می‌کند. در دنیایی که تهدیدات سایبری روزافزون است، اهمیت رمزگذاری برای حفظ حریم خصوصی و امنیت داده‌ها هرگز به این اندازه برجسته نبوده است. این فناوری به ما امکان می‌دهد تا با آرامش بیشتری از فضای آنلاین استفاده کنیم و از اطلاعات خود در برابر دسترسی غیرمجاز محافظت کنیم. رمزگذاری، بیش از هر زمان دیگری، سنگ بنای امنیت دیجیتال در عصر مدرن است و همچنان نقش حیاتی خود را در حفاظت از داده‌ها ایفا کرده است.

Recent search terms:

• https://www darianet com/encryption/

آدرس‌های IP نقش مهمی در شناسایی و تبادل اطلاعات بین دستگاه‌ها در شبکه‌های مختلف دارند. یکی از مفاهیم کلیدی در این حوزه، PIP، آدرس IP خصوصی یا Private Internet Protocol (پی آی پی) است. این نوع آدرس که توسط روتر شبکه به دستگاه‌های متصل، اختصاص داده می‌شود، به دستگاه‌ها امکان می‌دهد بدون نیاز به اتصال مستقیم به اینترنت با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این ویژگی نه تنها به بهبود امنیت در شبکه‌ها کمک می‌کند، بلکه دسترسی غیرمجاز به دستگاه‌ها را نیز به شدت محدود می‌سازد. در  ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به صورت جامع به بررسی PIP یا Private Internet Protocol بپردازیم.

پی آی پی چیست؟

Private Internet Protocol یا به اختصار PIP پی آ پی، آدرس غیر قابل مسیریابی دستگاه شما است که توسط روتر شبکه اختصاص داده می شود هر دستگاه متصل به یک شبکه، یک IP خصوصی یا آدرس شبکه دارد. یک آدرس IP به دستگاه های متصل شده از طریق یک شبکه اجازه می دهد تا ارتباط برقرار کنند. دستگاه های متصل به شبکه با استفاده از این آدرس و بدون اتصال به اینترنت ارتباط برقرار می کنند.

شرکت ها از آدرس IP خصوصی برای تقویت امنیت در یک شبکه و جلوگیری از برقراری ارتباط توسط کاربران خارجی یا میزبان ها استفاده می کنند. به عنوان مثال، می توانید چاپگر خود را به اتصال بی سیم وصل کنید و اسناد را چاپ کنید، اما همسایه شما نمی تواند به چاپگر شما فرمان چاپ ارسال کند.

شرکت ها، دفاتر یا ساکنان از آدرس های PIP برای ایجاد ارتباط  داخل شبکه استفاده می کنند. همه دستگاه‌ها مانند گوشی‌های هوشمند، چاپگرها، کامپیتورها یا تبلت‌های متصل به شبکه اینترنتی دارای یک آدرس IP خصوصی هستند. روترها و دستگاه ها با کمک آدرس IP خصوصی یکدیگر را شناسایی می کنند و یکی از اصلی ترین دلایل ایجاد آدرس های IP خصوصی شناسایی روتر است.

کلاس های آدرس های PIP چیست؟

آدرس های PIP در هر دو نسخه  IPv6 و IPv4 موجود هستند. نسخه 4 آدرس های آی پی 32 بیتی هستند ولی در نسخه 6  تعداد بیت های 128 عدد است. کلاس های زیر آدرس‌های IPv4 خصوصی را طبقه‌بندی می‌کنند:

کلاس A

کلاس A بین 10.0.0.0 تا 10.255.255.255 است. کلاس A مناسب اتصالات شبکه های بزرگ است که در آنها حداکثر 24 بیت برای شناسه میزبان و 8 بیت برای شناسه شبکه استفاده می شود.

کلاس B

رِنج کلاس B بین 172.16.0.0 تا 172.31.255.255 است. کلاس B  مناسب برای شبکه های مقیاس متوسط ​​است و در آنها 16 بیت برای میزبان و 16 بیت برای شناسه شبکه استفاده می شود.

کلاس C

رِنج کلاس C بین 192.168.0.0 تا 192.168.255.255 متغیر است. شبکه های کوچک از کلاس C با 8 بیت برای شناسه میزبان و 24 بیت برای شناسه شبکه استفاده می کنند.

حداکثر تعداد آدرس های IP خصوصی در کلاس A می تواند تا 16 میلیون آدرس باشند، در حالی که تعداد مجاز برای کلاس B 1 میلیون آدرس و برای کلاس C تا 65000 آدرس است. رِنج آدرس PIP محدود است زیرا آنها در شبکه های خصوصی مختلف  مجدد پردازش می شوند. این محدودیت در مورد آدرس های IP عمومی صادق نیست، زیرا آنها قابل شناسایی هستند.

چرا به آدرس های آپی خصوصی نیاز داریم؟

شبکه های شرکتی و مناطق مسکونی از آدرس های IP خصوصی برای جلوگیری از دسترسی افراد غیر مجاز به شبکه استفاده می کنند. ارائه‌دهنده خدمات اینترنت محلی شما احتمالا از یک آدرس آی پی ورژن 4 واحد برای مشتریان در یک محدوده مشترک استفاده کنند. از آدرس پورت برای ترجمه آدرس IP به آدرس های مختلف استفاده می شود و به چندین دستگاه اجازه می دهد تا یک آدرس اختصاصی واحد داشته باشند. بنابراین، مترجم آدرس شبکه یا پورت، امکان اتصال به هاست های مختلف را برای کاربران محیا می کند. شرکت ها  با استفاده از از آدرس های پی آی پی، تلاش می کنند امنیت خود را تقویت کنند و استفاده از اینترنت را فقط محدود برای کاربران داخلی خود کنند.

حریم خصوصی و حفاظت

یکی از مزایای کلیدی آدرس های IP خصوصی حفاظت از داده ها است. دستگاه های موجود در یک آدرس IP خصوصی به اینترنت عمومی متصل نیستند؛ در نتیجه ورود و خروج داده ها با خارج از شبکه محدود می شود. داده‌های حساس تنها برای دستگاه‌های متصل شرکت تامین می شود و قابل دسترسی هستند.

امنیت

از آنجاییکه دسترسی عمومی در یک آدرس PIP محدود است. پس در برابر ویروس ها و حملات بدافزار محافظت می شود. بنابراین، در مقایسه با آدرس‌های آی پی عمومی، آدرس‌های آی پی خصوصی کمتر مورد حمله بدافزار و نقض داده‌ها قرار می‌گیرند.

همه دستگاه‌ها مانند تلفن‌ها، تبلت‌ها یا کامپیتورهای موجود در یک شبکه خصوصی می‌توانند بدون محدودیت از یک آدرس آی پی خصوصی بهره ببرند. اما این موضوع برای آدرس های IP عمومی صدق نمی کند.

یک آدرس IP خصوصی امکان برقراری ارتباط بین دستگاه هایی که نیازی به اتصال به اینترنت ندارند، مانند چاپگرها، اسکنرها یا سرورهای فایل را فراهم می کند.

چگونه از یک آدرس آی پی خصوصی (PIP) استفاده کنیم؟

با استفاده از یک آی پی خصوصی نمی توانید مستقیماً از اینترنت ترافیک دریافت کنید. با استفاده از ترجمه آدرس شبکه Network Address Translation یا اختصارا(NAT)  می توانید از آدرس IP عمومی یکسان برای دسترسی چندین دستگاه به اینترنت استفاده کنید.

به عنوان مثال، اگر سرویس اینترنت شما یک آدرس IP با رِنج 10.10.10.10 به شما بدهد، این آدرس به صورت آنلاین به عنوان یک آدرس عمومی 122.122.122.122 ارائه می شود و به آن (NAT) گفته می شود. بنابراین، شرکت تامین کننده اینترنت یاISP  باید یک آدرس IP عمومی در اختیار شما قرار دهد تا از طریق اینترنت به دستگاه های شرکت یا شبکه خانگی خود دسترسی پیدا کنید.

اما با وجود هزاران IP خصوصی و تنها یک آدرس عمومی، چگونه تشخیص دهیم که کدام IP به کدام آدرس IP  مرتبط است؟ ما برای حل این مشکل از ترجمه آدرس پورت (PAT) استفاده می کنیم، که وظیفه  پورت مَپینگ را برای حفظ جداول روتر انجام می دهد.

آگاهی از IP خصوصی شما در موارد نادری مفید خواهد بود. به عنوان مثال، اگر بخواهید دو سیستم را در یک شبکه به هم متصل کنید، یا هنگام ایجاد یک دسکتاپ ریموت دانستن آدرس IP شما مفید است.

از یک VPN برای پنهان کردن IP می توانید استفاده کنید. VPN ها داده ها و اطلاعات شخصی شما را رمزگذاری می کنند. همچنین برای ایجاد یک آدرس آی پی ناشناس غیرقابل شناسایی از یک پروکسی وب  نیز می توان برای مخفی کردن آی پی استفاده کرد.

مورد استفاده سازمانی از آدرس های PIP چیست؟

دلیل استفاده یک شرکت از آدرس IP خصوصی، امنیت است. استفاده از آدرس‌های IP عمومی راحت‌تر و ساده‌تر است، در مقابل آدرس‌های IP خصوصی امن‌تر هستند. یک آدرس خصوصی را به عنوان یک فضای بسته که هیچ ارتباطی با خارج ندارد در نظر بگیرید. داده ها و اطلاعات شما در یک آدرس آی پی خصوصی امن می مانند و احتمال اینکه تحت تأثیر ویروس ها یا بدافزارها قرار بگیرند بسیار کمتر است.

امنیت اطلاعات به این معنی است که دستگاه های کسب و کارها در برابر هکرها و نفوذها محافظت می شوند. بنابراین، اگر امنیت داده ها و حفظ حریم خصوصی برای عملیات تجاری شما ضروری است، پس شبکه آی پی خصوصی به عنوان یکی از  تجهیزات امنیت شبکه یک انتخاب ایده آل است.

سخن آخر

آدرس های آی پی خصوصی Private Internet Protocol یا به اختصار یا PIP در شبکه ها توسط روتر اختصاص داده می شوند؛ هر دستگاه در شبکه یک آی پی منحصر به فرد دریافت می کند. این آدرس ها دقیقا کار آدرس های منازل یا اماکن دیگر را انجام می دهند. همانطور که برای ارسال و دریافت بسته ما نیازمند آدرس مکان هستیم، در داخل شبکه نیز جهت ایجاد ارتباط بین دستگاه ها جهت تبادل اطلاعات به آدرس هاس آی پی خصوصی نیازمندیم.

سوالات متداول

آدرس IP خصوصی چیست؟

آدرس IP خصوصی، آدرس IP غیر اینترنتی است که در یک شبکه داخلی استفاده می شود. آدرس های آی پی خصوصی توسط دستگاه های شبکه مانند روترها ارائه می شود.

IPv4 یا IPv6 کدام بهتر است؟

نسخه 6 آدرس های آی پی یا IPv6 امنیت بیشتری را در پروتکل نسبت به IPv4 ایجاد می کند.

مزایای آدرس IP خصوصی چیست؟

با آدرس های آی پی خصوصی، دستگاه‌ها به اینترنت عمومی متصل نمی شوند، بنابراین هکرها برای دسترسی به آنها و کاربرانشان کار سخت‌تری دارند. شبکه‌های IP خصوصی از شبکه‌های دیگر جدا هستند، در نتیجه در برابر مسائل رایجی مانند خرابی تجهیزات یا قطعی اینترنت آسیب‌پذیری کمتری دارند.

“مایکروسافت 365” نام جدید سرویس اشتراک آفیس 365 مایکروسافت است. این محصول شامل همه چیزهایی است که آفیس 365 دارا است. شرکت مایکروسافت با ارائه سرویس “مایکروسافت 365” توانسته است تحولی بزرگ در استفاده از نرم‌افزارهای کاربردی و سرویس‌های ابری ایجاد کند. این سرویس جدید، مجموعه‌ای جامع از ابزارهای کاربردی، سرویس‌های آنلاین و امکانات پیشرفته را در اختیار کاربران قرار می‌دهد.

مایکروسافت 365 با تمرکز بر آسانی استفاده، امنیت بالا و قابلیت همگام‌سازی، محیطی مناسب برای انجام امور روزمره، مدیریت امور مالی و …  فراهم کرده است. در ادامه به بررسی ویژگی‌ها و مزایای این سرویس پرداخته می‌شود.

 مایکروسافت 365 چیست؟

“مایکروسافت 365” نام جدید سرویس اشتراک آفیس 365 مایکروسافت است. این محصول دربرگیرنده مواردی از جمله ، سرویس‌های آنلاین مانند Outlook.com، وان درایو، تیم‌های مایکروسافت، برنامه‌هایی است که قبلاً با نام Microsoft Office به بازار عرضه می‌شدند از جمله برنامه‌هایی مانند ورد، اکسل، پاورپوینت و  Outlookدر ویندوز، مک اُاِس، دستگاه‌های موبایل، و وب) و محصولات و سرویس های سازمانی مرتبط می باشند.

از آنجاییکه این سرویس بر روی فضای ابری است پس کاربران امکان استفاده از برنامه ها و نرم افزارهای شرکت مایکروسافت را بدون نیاز به نصب بر روی سیستم در اختیار خواهند داشت و در نتیجه دیگر قرار نیست نگران از دست دادن اطلاعات خود باشید. البته علاوه بر استفاده قابلیت های ابری، شما می توانید برخی از برنامه های آفیس 365 را بر روی سیستم نصب کنید.

آفیس 365 چیست؟

آفیس 365 یک سرویس اشتراکی از شرکت مایکروسافت است که مجموعه‌ای از ابزارهای بهره‌وری و همکاری را ارائه می‌دهد. این سرویس شامل نسخه‌های ابری نرم‌افزارهای محبوب مایکروسافت مانند ورد، اکسل، پاورپوینت، و اوتلوک است که در دسترس کاربران از طریق اینترنت قرار دارد. با اشتراک آفیس 365، کاربران می‌توانند به این برنامه‌ها در هر زمان و مکانی و از طریق دستگاه‌های مختلف مانند رایانه‌های شخصی، مک، تبلت و گوشی‌های هوشمند دسترسی داشته باشند.

آفیس 365 همچنین سرویس‌های آنلاین دیگری مانند وان‌درایو برای ذخیره‌سازی ابری، مایکروسافت تیمز برای همکاری و ارتباطات تیمی، و اوتلوک برای مدیریت ایمیل و تقویم را نیز شامل می‌شود. این سرویس به طور منظم به‌روزرسانی می‌شود و کاربران با پرداخت اشتراک ماهیانه یا سالیانه، به جدیدترین نسخه‌ها و ویژگی‌ها دسترسی پیدا می‌کنند.

آفیس 365 به‌ویژه برای کسب‌وکارها و سازمان‌ها بسیار مفید است، زیرا علاوه بر ارائه ابزارهای کارآمد برای انجام وظایف روزمره، امکان همکاری و اشتراک‌گذاری اطلاعات را نیز به‌سادگی فراهم می‌کند. این سرویس در چندین نسخه با قابلیت‌ها و امکانات مختلف ارائه می‌شود تا نیازهای متنوع کاربران را پوشش دهد.

تفاوت آفیس 365 با مایکروسافت 365 چیست؟

تفاوت‌های اصلی بین آفیس 365 و مایکروسافت 365 در محدوده خدمات و محصولات ارائه‌شده توسط هر یک از این دو سرویس نهفته است:

• محتوا و محدوده خدمات

آفیس 365: این سرویس بیشتر به مجموعه نرم‌افزارهای بهره‌وری مانند ورد، اکسل، پاورپوینت، اوتلوک و سایر برنامه‌های مشابه متمرکز است. همچنین شامل خدمات ابری مانند وان‌درایو (برای ذخیره‌سازی ابری) و مایکروسافت تیمز (برای ارتباطات و همکاری) است.

مایکروسافت 365: مایکروسافت 365 یک بسته جامع‌تر است که علاوه بر تمامی امکانات آفیس 365، سیستم‌عامل ویندوز 10 (یا ویندوز 11) و ابزارهای امنیتی و مدیریت دستگاه‌ها مثل Enterprise Mobility + Security (EMS) را نیز شامل می‌شود. این سرویس برای کاربرانی که به دنبال یک راه‌حل همه‌جانبه برای بهره‌وری، امنیت و مدیریت دستگاه‌ها هستند، طراحی شده است.

• تمرکز بازار

آفیس 365: بیشتر برای افرادی که به ابزارهای بهره‌وری مایکروسافت نیاز دارند و برای کسب‌وکارهایی که به دنبال راه‌حل‌هایی برای افزایش بهره‌وری و همکاری هستند، مناسب است.

مایکروسافت 365: این سرویس برای کاربران و سازمان‌هایی طراحی شده است که علاوه بر نرم‌افزارهای آفیس، به یکپارچگی با سیستم‌عامل ویندوز و ابزارهای پیشرفته امنیتی نیاز دارند. این بسته یک راه‌حل کامل برای مدیریت زیرساخت‌های IT و امنیت در محیط‌های سازمانی فراهم می‌کند.

• مدل‌های اشتراک

آفیس 365: این سرویس به صورت اشتراک ماهیانه یا سالیانه ارائه می‌شود و نسخه‌های مختلفی برای کاربران خانگی، تجاری و سازمانی دارد.

مایکروسافت 365: علاوه بر اشتراک‌های مشابه با آفیس 365، این سرویس بسته‌های سازمانی با امکانات پیشرفته‌تر امنیتی و مدیریتی را نیز ارائه می‌دهد.

• ویژگی‌های اضافی

آفیس 365: شامل ابزارهای بهره‌وری و خدمات ابری است و به صورت مستقل ارائه می‌شود.

مایکروسافت 365: علاوه بر ابزارهای آفیس 365، ویژگی‌های اضافی مانند Windows 10 Pro Upgrade، امنیت پیشرفته و مدیریت دستگاه‌ها را در خود جای داده است.

به طور خلاصه، آفیس 365 مجموعه‌ای از ابزارهای بهره‌وری است، در حالی که مایکروسافت 365 یک بسته کامل‌تر و جامع‌تر است که شامل نرم‌افزارهای آفیس، ویندوز 10 و ابزارهای امنیتی و مدیریتی پیشرفته می‌باشد.

ویژگی های مایکروسافت 365 چیست؟

درصورت آشنایی با آفیس 365 می دانید که مایکروسافت 365 چیست. این یک پلن اشتراک است که سالانه 100 دلار برای حداکثر  6 نفر و 70 دلار برای یک نفر هزینه دارد. مایکروسافت قیمت را افزایش نداده است.با این هزینه، شما به اپلیکیشن های مایکروسافت آفیس مانند ورد، اکسل و پاورپوینت در کامپیوتر های شخصی ویندوز، مک ، آیپد و هر پلتفرم دیگری که مایکروسافت پشتیبانی می کند، دسترسی خواهید داشت. همچنین به ازای هر نفر یک ترابایت فضای ذخیره سازی در وان درایو و 60 دقیقه تماس با خط ثابت و تلفن همراه از طریق اسکایپ دریافت خواهید کرد.

اگر قبلاً برای آفیس 365 هزینه پرداخت کرده اید، تا 21 آوریل 2020 مایکروسافت 365 را  خواهید داشت. “مایکروسافت 365 فمیلی” نام جدید “آفیس 365 هوم” و “مایکروسافت 365 پرسنال” نام جدید “آفیس 365 پرسنال” است. اگر به دنبال مایکروسافت آفیس هستید، آفیس 365 گزینه بسیار خوبی بود، همینطور مایکروسافت 365. مایکروسافت بمانند گذشته نسخه آزمایشی مایکروسافت 365 را بصورت رایگان ارایه می کند که این یکی از روش های دریافت رایگان آفیس است. اپلیکیشن های وب آنلاین آفیس مایکروسافت همچنان برای استفاده در مرورگر بدون خرید اشتراک رایگان هستند.

شرکت مایکروسافت هنگام معرفی مایکروسافت 365 در 30 مارس 2020 از ویژگی‌های متعددی رونمایی کرد. به نظر می‌رسد بسیاری از این ویژگی‌ها به هر حال به آفیس 365 اضافه می شدند اما مایکروسافت تأکید می‌کند که هدفش کمک به شما و خانواده‌تان در کار ، مدرسه و زندگی است. و این به معنای ارائه ابزارهای جدید برای بهبود نوشتن در وب، مدیریت امور مالی و ارتباط با خانواده و دوستان است.

در اینجا برخی از جالب ترین ویژگی هایی که مایکروسافت 365 اضافه کرده است، آورده شده است:

• متن خود را با مایکروسافت اِدیتور بررسی کنید: مایکروسافت اِدیتور به شما کمک می کند تا گرامر و سبک نوشته خود را اصلاح کنید. این پاسخ مایکروسافت به گرامرلی است — یک ابزار نوشتن قدرتمند که در هر نقطه از وب کار می کند. این یک “سرویس مبتنی بر هوش مصنوعی” است که با بیش از 20 زبان کار می کند. در ورد و Outlook.com کار می کند، اما می توانید افزونه مایکروسافت اِدیتور را برای گوگل کروم یا مایکروسافت اِج نصب کنید تا از مزایای آن در هر وب سایتی استفاده کنید. حتی به درج نقل قول ها در اسناد ورد مایکروسافت کمک می کند.

• دانلود تراکنش ها از بانک ها در اکسل: مایکروسافت «Money in Excel» را منتشر کرد که به شما امکان می دهد مستقیماً از اکسل به حساب های بانکی و کارت اعتباری متصل شوید. شما می‌توانید جزئیات تراکنش را دانلود کرده و آن‌ها را در بودجه یا سایر صفحه ‌گسترده‌های مالی وارد کنید، درست بمانند اینکه از ابزاری مانند مینت استفاده می‌کنید. مانی این اکسل از Plaid استفاده می کند که یک شبکه محبوبی است که بسیاری از ابزارهای مالی شخصی اکنون برای اتصال به حساب ها از آن استفاده می کنند.

• با خانواده و دوستان خود با استفاده از مایکروسافت تیمز صحبت کنید: مایکروسافت تیمز همان پاسخ مایکروسافت به Slack است. هر دو در ابتدا برای استفاده در محل کار در نظر گرفته شده بودند. ولی در حال حاضر، مایکروسافت ویژگی‌های جدیدی را برای استفاده در زندگی شخصی شما به تیمز اضافه می‌کند. شما می‌توانید گروه های تیمز را برای دوستان و خانواده‌های خود ایجاد کنید تا برای مسافرت ها برنامه‌ریزی کنید، گردهمایی‌ها را سازماندهی کرده یا فقط برای در ارتباط بودن با نزدیکان استفاده کنید. تیمز دارای ویژگی‌های تعبیه شده ای مانند چت‌های گروهی، تماس‌های ویدیویی، فهرست کارهای مشترک و تقویم‌ها است تا با استفاده از آنها همه موارد عملی شوند.

• با استفاده از Microsoft Family Safety از خانواده خود محافظت کنید: این اپلیکیشن یک اپ جدید برای آیفون و اندروید است. با استفاده از این اپلیکیشن شما قادر خواهید بود تا مدت زمانی که اعضای خانواده شما در ویندوز 10، اندروید و ایکس باکس سپری می کنند را مدیریت کنید. همچنین شامل اعلان‌های اشتراک‌گذاری موقعیت مکانی است، بنابراین می‌توانید مکان اعضای خانواده‌تان را روی نقشه ببینید و یا وقتی که وارد محل کار یا مدرسه می شوند یا از آن خارج می‌شوند، اعلان دریافت می‌کنید.

• با استفاده از Microsoft Defender از دستگاه موبایل خود محافظت کنید: مایکروسافت دیفندر یک اپلیکیشن در دسترس برای آیفون، آیپد، مک اُ اس، اندروید و ویندوز است. ویژگی‌های دقیق این اپلیکیشن بسته به سیستم عامل شما متفاوت است، اما می‌تواند شامل آنتی فیشینگ، ضد بدافزار و یک داشبورد برای زیر نظر گرفتن سایر دستگاه‌های دارای ویندوز دیفندر باشد.

 طور کلی، مایکروسافت 365 تا حد زیادی مشابه آفیس 365 است و بسیاری از ویژگی هایش به نظر می رسد که به آفیس 365 اضافه شده اند. با این حال، مشخص است که مایکروسافت بر روی “مایکروسافت 365” به عنوان یک سرویس اشتراک بزرگتر تمرکز کرده است که فقط در مورد استفاده از اپلیکیشن های اداری برای انجام کار نیست.بلکه در مورد ارائه ابزاری برای مشترکین در زندگی شخصی آنها است.

منتظر ویژگی های بهره وری شخصی بیشتری که در آینده به مایکروسافت 365 اضافه خواهد شد، باشید. در سال 2019، مری جو فولی از ZDNet گزارش داد که ممکن است مایکروسافت یک پسورد منیجر در مایکروسافت 365 قرار دهد. با این حال، در زمان انتشار، مایکروسافت هنوز چیزی در مورد آن اعلام نکرده است.

طرح های مختلف مایکروسافت 365

به منظور بهبود کارایی و پاسخگویی به نیازهای فردی و سازمانی به بهترین نحو، مایکروسافت اقدام به معرفی طرح های متعدد با در نظر داشت مقیاس ،تعداد کاربران و نیازهای خاص کاربری کرده است. هر فرد یا کسب و کاری با توجه به نیازهای خود می تواند از میان این پلن ها طرح مناسب خود را برگزیند. 4 طرح مایکروسافت از این قرار هستند:

1. طرح خانگی: این پلن برای استفاده فردی و خانوادگی طراحی شده و فقط در برگیرنده ابزارهای اصلی مایکروسافت از جمله دیفندر، تیمز، فرمز، و فمیلی سیفیتی هست.
2. طرح بیزنس/تجاری: پلن مایکروسافت برای استفاده های تجاری و کسب و کارهای کوچک و متوسط، طرح بیزنس یا تجاری است. ای طرح گزینه ای ایده آل برای شرکت هایی است که حداکثر دارای 300 کاربر هستند. قابلیت های امنیتی این طرح نسبت به طرح خانگی بیشتر است. امکان مدیریت برنامه ها و سرویس های مایکروسافت شیرپوینت و مایکرو سافت اکسپنج آنلاین در این طرح فراهم است.
3. طرح سازمانی/انترپزایز: این طرح برای سازمان های بزرگ و بین المللی با تعداد کاربران بسیار زیاد و فرآیندهای پیچیده طراحی شده است.بارزترین ویژگی این طرح نسبت به دو طرح قبلی، قابلیت های امنیتی بسیار پیشرفته این پلن است که برای مدیریت دسترسی، کاربران و فایل ها توانایی بسیار بیشتری دارد.
4. طرح آموزشی: این پلن که برای موسسات آموزشی ایجاد شده با ارائه برنامه های مختلف به معلمان و اساتید امکان بررسی عملکرد دانش آموزان و دانش جویان را فراهم می کند. از این طرح به طور ویژه می توان برای ارتباط گروهی و افزایش بهره وری و در نتیجه تجربه یادگیری بی نظیر و شخصی سازی شده استفاده کرد.

امکانات و سرویس‌های آفیس 365

• Outlook (Mail)

• Calendar (تقویم)

• People (مخاطبین)

• Yammer

• Newsfeed

• OneDrive for Business

• SharePoint

• Planner

• Tasks

• Power BI

در دنیای امروز، حفاظت از شبکه‌های سازمانی در برابر تهدیدات سایبری پیچیده و پیشرفته اهمیت زیادی دارد. یکی از ابزارهای کلیدی برای این منظور، فایروال‌های FortiGate هستند که با ویژگی‌های پیشرفته‌ای همچون شناسایی و جلوگیری از نفوذ، فیلتر کردن محتوا و مدیریت تهدیدات، امنیت شبکه را به سطح بالاتری ارتقا می‌دهند.

با این حال، بهره‌برداری کامل از این قابلیت‌ها نیازمند خرید و فعال‌سازی لایسنس‌های مناسب است. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی لایسنس فایروال ها بپردازیم.

لایسنس فایروال چیست؟

لایسنس فایروال (Firewall License) مجوزی است که به شما امکان می‌دهد از ویژگی‌ها و قابلیت‌های یک فایروال (دیواره آتش) استفاده کنید. فایروال یک نرم‌افزار یا سخت‌افزار امنیتی است که برای کنترل و نظارت بر ترافیک ورودی و خروجی شبکه‌ها به‌کار می‌رود و به حفاظت از شبکه در برابر تهدیدات سایبری کمک می‌کند.

داشتن لایسنس فایروال، به‌ ویژه برای فایروال‌هایی مانند Fortinet (فورتی‌نت)، اهمیت بسیاری دارد. این لایسنس‌ها به شما این امکان را می‌دهند که از تمامی قابلیت‌های امنیتی و به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری بهره‌مند شوید. بدون لایسنس معتبر، ممکن است فایروال شما قادر به دریافت پچ‌های امنیتی جدید و به‌روزرسانی‌های مورد نیاز نباشد که این موضوع می‌تواند امنیت شبکه شما را به خطر بیندازد. چند نمونه از قابلیت های لایسنس فایروال:

• به‌روزرسانی‌های امنیتی: برای مقابله با تهدیدات جدید و پیشگیری از آسیب‌پذیری‌های جدید.
• پشتیبانی فنی: در صورت بروز مشکلات، دسترسی به تیم پشتیبانی برای راهنمایی و رفع مشکل.
• دسترسی به ویژگی‌های اضافی: مانند فیلتر کردن وب، قابلیت فیلتر کردن اپلیکیشن های خاص

از این رو می توان گفت، استفاده از فایروال با لایسنس معتبر، برای اطمینان از امنیت مداوم شبکه و جلوگیری از انواع حملات سایبری، امری مهم و ضروری است.

چرا به لایسنس فایروال نیاز داریم؟

لایسنس فایروال به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا از قابلیت‌های پیشرفته‌تری که در فایروال‌ها تعبیه شده‌اند، بهره‌مند شوند. در حالی که فایروال‌های پایه معمولاً توانایی جلوگیری از تهدیدات سطح پایین و فیلتر کردن ترافیک اولیه را دارند، تهدیدات سایبری امروزه به قدری پیچیده شده‌اند که نیاز به راهکارهای حفاظتی پیشرفته ‌تری دارند.

از این رو لایسنس فایروال با فعال‌سازی ویژگی‌هایی نظیر شناسایی و جلوگیری از نفوذ (IPS)، فیلترینگ محتوا، مدیریت پهنای باند، و محافظت در برابر بدافزارها، شبکه را در برابر حملات پیچیده‌تر ایمن می‌کند.

تولید کنندگان فایروال معمولاً لایسنس‌های مختلفی را ارائه می‌دهند که هر کدام ویژگی‌های خاصی را فعال می‌کنند. به عنوان مثال، Fortinet لایسنس FortiGuard را برای فعال‌سازی فیلترهای وب، ایمیل و شناسایی تهدیدات ارائه می‌دهد. با استفاده از این لایسنس‌ها، فایروال‌ها می‌توانند به‌ روزرسانی‌های امنیتی مداوم دریافت کرده و شبکه را در برابر تهدیدات جدید محافظت کنند.

آیا میتوان از خرید لایسنس فایروال صرف نظر کرد ؟

صرف ‌نظر از خرید لایسنس فایروال، ممکن است به طور قابل توجهی بر امنیت شبکه شما تأثیر بگذارد و در نتیجه، خطراتی به همراه داشته باشد. باید بدانید که اکثر فایروال‌ها با لایسنس‌های پایه عرضه می‌شوند که امکانات اولیه برای مدیریت ترافیک و امنیت شبکه را ارائه می‌دهند.

لایسنس پایه به‌ طور معمول دائمی است و شامل ویژگی‌های اساسی مانند کنترل برنامه‌ها (Application Control) و بررسی SSL (SSL Inspection) می‌شود. این ویژگی‌ها به‌طور کلی برای نظارت و فیلتر کردن ترافیک شبکه کافی هستند، اما در مواجهه با تهدیدات پیشرفته‌تر و نیاز به قابلیت‌های اضافی، استفاده از لایسنس‌های اضافی ضروری خواهند بود.

لایسنس‌های اضافی که به ‌طور معمول به صورت اشتراک‌های سالانه یا چند ساله ارائه می‌شوند، امکانات پیشرفته‌تری مانند بهینه‌سازی WAN، پشتیبانی از مشتریان VPN نامحدود، و به‌روزرسانی‌های امنیتی و فریمور را فراهم می‌کنند. برای مثال، فایروال‌های FortiGate با لایسنس‌های یک ‌ساله، سه‌ساله و پنج‌ ساله ویژگی‌هایی نظیر به‌روزرسانی‌های FortiGuard، پشتیبانی فنی، و به‌روزرسانی‌های فریمور را در اختیار شما قرار می‌دهند.

توجه داشته باشید بدون این لایسنس‌ها، شما قادر به دریافت به‌روزرسانی‌های (signatures) و خدمات پشتیبانی نخواهید بود و فایروال شما ممکن است در برابر تهدیدات جدید آسیب‌پذیر باشد.

از این رو بهتر است بدانید صرف ‌نظر از خرید لایسنس فایروال ممکن است به طور قابل توجهی بر امنیت شبکه شما تأثیر بگذارد و در نتیجه، خطراتی به همراه داشته باشد. در ادامه، دلایلی برای اهمیت خرید لایسنس فایروال را برایتان آورده ایم:

عدم دریافت به‌روزرسانی‌های امنیتی: بدون لایسنس فعال، فایروال شما ممکن است نتواند به‌روزرسانی‌های امنیتی جدیدی که برای مقابله با تهدیدات جدید و آسیب ‌پذیری‌های امنیتی ضروری هستند، دسترسی پیدا کند. این موضوع می‌تواند باعث شود که شبکه شما در برابر حملات و تهدیدات جدید آسیب‌پذیر شود.

غیرفعال شدن ویژگی‌های پیشرفته: بسیاری از ویژگی‌های پیشرفته فایروال‌ها، مانند شناسایی و جلوگیری از نفوذ (IPS)، فیلترینگ وب، و مدیریت پهنای باند، تنها با داشتن لایسنس فعال قابل استفاده هستند. بدون این ویژگی‌ها، فایروال شما فقط قادر به ارائه محافظت‌های ابتدایی خواهد بود و نمی‌تواند به طور مؤثر با تهدیدات پیچیده‌تر مقابله کند.

عدم دسترسی به پشتیبانی فنی: لایسنس‌های فایروال معمولاً شامل خدمات پشتیبانی فنی از تولیدکننده هستند. در صورت بروز مشکلات یا نیاز به راهنمایی، عدم داشتن لایسنس می‌تواند به معنای عدم دسترسی به پشتیبانی فنی و مشاوره‌های تخصصی باشد.

عدم رعایت استانداردها و مقررات: در برخی از صنایع، استفاده از فایروال با لایسنس معتبر ممکن است الزامی باشد تا با استانداردها و مقررات امنیتی رعایت شود. عدم استفاده از لایسنس ممکن است باعث عدم رعایت این مقررات و عواقب قانونی یا مالی شود.

از این رو بهتر است بدانید صرف ‌نظر از خرید لایسنس فایروال ممکن است به طور قابل توجهی بر امنیت شبکه شما تأثیر بگذارد و در نتیجه، خطراتی به همراه داشته باشد. در ادامه، دلایلی برای اهمیت خرید لایسنس فایروال را برایتان آورده ایم:

در نتیجه، خرید لایسنس فایروال به عنوان یک سرمایه‌گذاری ضروری در امنیت شبکه و حفاظت از داده‌ها و منابع سازمانی در برابر تهدیدات سایبری پیچیده‌تر تلقی می‌شود.

آیا فایروال فورتی گیت بدون لایسنس کار نمی کند؟

فایروال‌های FortiGate می‌توانند بدون لایسنس به عنوان یک دستگاه پایه عمل کنند، اما عملکرد آنها به شدت محدود خواهد بود. بدون لایسنس فعال، فایروال قادر به ارائه ویژگی‌های پیشرفته‌ای مانند شناسایی و جلوگیری از نفوذ (IPS)، فیلتر کردن URL، و مدیریت VPN نخواهد بود.

علاوه بر این، عدم وجود لایسنس موجب عدم دریافت به‌روزرسانی‌های امنیتی و امضاهای FortiGuard می‌شود، که برای مقابله با تهدیدات جدید و حفظ امنیت شبکه ضروری است. همچنین، فقدان لایسنس به معنای عدم دسترسی به پشتیبانی فنی از تولیدکننده است، که می‌تواند در صورت بروز مشکلات، روند حل آنها را پیچیده‌تر کند. به طور کلی، برای بهره‌مندی از قابلیت‌های کامل و به‌روزترین امکانات امنیتی فایروال FortiGate، خرید و فعال‌سازی لایسنس‌های مناسب ضروری است.

با خرید لایسنس فایروال چه قابلیت هایی در فایروال فعال می شود؟

با خرید لایسنس فایروال، شما می‌توانید به قابلیت‌های پیشرفته و امکانات اضافی که به طور پیش‌فرض در نسخه پایه فایروال وجود ندارد، دسترسی پیدا کنید. این قابلیت‌ها بسته به نوع و تولیدکننده فایروال متفاوت هستند، اما به طور کلی شامل موارد زیر می‌شوند:

1. شناسایی و جلوگیری از نفوذ (IPS): این ویژگی به فایروال امکان می‌دهد تا تهدیدات و حملات سایبری را شناسایی و مسدود کند. IPS به تجزیه و تحلیل ترافیک ورودی و خروجی پرداخته و با استفاده از امضاهای شناخته شده و الگوریتم‌های پیشرفته، حملات را شناسایی و متوقف می‌کند.
2. فیلتر کردن URL و محتوای وب: لایسنس‌های اضافی به شما امکان می‌دهند که از فیلترهای وب برای مسدود کردن دسترسی به وب‌سایت‌های غیرمجاز یا ناامن استفاده کنید. این ویژگی می‌تواند به کنترل محتوای وب و جلوگیری از دسترسی به سایت‌های مخرب کمک کند.
3. مدیریت VPN: با خرید لایسنس، می‌توانید از ویژگی‌های پیشرفته VPN مانند تونل‌های VPN اختصاصی، VPNs با عملکرد بالا، و مدیریت VPN برای تعداد زیادی از کاربران استفاده کنید.
4. مدیریت و بهینه‌سازی پهنای باند: این قابلیت به شما امکان می‌دهد تا ترافیک شبکه را مدیریت و بهینه‌سازی کنید، به طوری که از استفاده بهینه از پهنای باند و جلوگیری از ازدحام شبکه مطمئن شوید.
5. پشتیبانی از خدمات FortiGuard: لایسنس‌های فعال امکان دسترسی به خدمات FortiGuard را فراهم می‌کنند که شامل به‌روزرسانی‌های امنیتی، پایگاه داده‌های تهدید و گزارش‌های امنیتی است.
6. پشتیبانی فنی: لایسنس‌های فعال معمولاً شامل دسترسی به پشتیبانی فنی از تولیدکننده فایروال هستند که در صورت بروز مشکلات و نیاز به مشاوره‌های تخصصی، به کمک می‌آید.
7. گزارش‌گیری و تحلیل: قابلیت‌های پیشرفته برای گزارش‌گیری و تحلیل فعالیت‌های شبکه، به شما این امکان را می‌دهند که وضعیت امنیتی شبکه را به‌طور دقیق‌تر بررسی و تجزیه و تحلیل کنید.

به طور کلی، خرید لایسنس فایروال به شما این امکان را می‌دهد که از تمامی امکانات پیشرفته و به‌روزترین ویژگی‌های امنیتی فایروال برخوردار شوید و امنیت شبکه خود را به سطح بالاتری ارتقا دهید.

انواع لایسنس دستگاه‌های فورتی نت

دستگاه‌های Fortinet، به ویژه فایروال‌های FortiGate، انواع مختلفی از لایسنس‌ها را ارائه می‌دهند که هر کدام برای فعال‌سازی و بهره‌برداری از ویژگی‌های خاص طراحی شده‌اند. در زیر، انواع اصلی لایسنس‌های دستگاه‌های Fortinet و ویژگی‌های مربوط به آنها آورده شده است:

لایسنس FortiGuard

• FortiGuard Antivirus: حفاظت از شبکه در برابر ویروس‌ها و بدافزارهای شناخته شده.
• FortiGuard Web Filtering: فیلتر کردن وب‌سایت‌ها بر اساس دسته‌بندی و محتوای آنها.
• FortiGuard IPS (Intrusion Prevention System): شناسایی و جلوگیری از نفوذ با استفاده از امضاها و تکنیک‌های تحلیلی.
• FortiGuard Application Control: کنترل و مدیریت برنامه‌های کاربردی و جلوگیری از دسترسی به برنامه‌های غیرمجاز.

لایسنس FortiCare

• FortiCare Basic: پشتیبانی فنی پایه شامل پشتیبانی از طریق وب و ایمیل، و دسترسی به به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری.
• FortiCare Premium: پشتیبانی فنی پیشرفته شامل پشتیبانی تلفنی، پاسخگویی سریع به مشکلات و خدمات مشاوره فنی.

لایسنس FortiSandbox

• FortiSandbox: تحلیل و شناسایی تهدیدات پیشرفته با استفاده از محیط‌های شبیه‌سازی برای تجزیه و تحلیل رفتار بدافزارها.

لایسنس FortiWiFi

• FortiWiFi: لایسنس‌هایی که برای فعال‌سازی ویژگی‌های Wi-Fi و نقاط دسترسی وایرلس طراحی شده‌اند، شامل کنترل ترافیک بی‌سیم و امنیت وایرلس.

لایسنس FortiGate

• FortiGate Next-Generation Firewall (NGFW): لایسنس‌های شامل ویژگی‌های پیشرفته فایروال نسل جدید مانند شناسایی و جلوگیری از نفوذ، فیلتر کردن محتوا و مدیریت تهدیدات.
• FortiGate Unified Threat Management (UTM): لایسنس‌های شامل مجموعه‌ای از ابزارهای امنیتی مانند آنتی‌ویروس، فیلتر وب، و VPN برای حفاظت از شبکه.

لایسنس FortiAnalyzer

• FortiAnalyzer: لایسنس‌هایی برای استفاده از قابلیت‌های تجزیه و تحلیل و گزارش‌گیری پیشرفته.

لایسنس FortiManager

• FortiManager: لایسنس‌هایی برای مدیریت متمرکز و یکپارچه دستگاه‌های Fortinet، شامل مدیریت پیکربندی و نظارت بر چندین دستگاه.

این لایسنس‌ها به سازمان‌ها امکان می‌دهند تا بسته به نیازهای خاص امنیتی خود، از ویژگی‌های مناسب و خدمات مورد نظر بهره‌برداری کنند و به‌طور مؤثر از شبکه خود را در برابر تهدیدات مختلف محافظت کنند.

اهمیت لایسنس سیسکو فایروال (Firewall)

لایسنس‌های سیسکو فایروال اهمیت بسیاری دارند زیرا آن‌ها به فعال‌سازی ویژگی‌های پیشرفته و به‌روز فایروال‌ها کمک می‌کنند و امنیت شبکه را به طور مؤثری تقویت می‌کنند. بدون لایسنس‌های مناسب، بسیاری از قابلیت‌های کلیدی مانند شناسایی و جلوگیری از نفوذ، به‌روزرسانی‌های امنیتی، و پشتیبانی فنی در دسترس نخواهند بود.

این امر می‌تواند به معنای عدم دریافت آخرین پچ‌های امنیتی و ابزارهای تحلیل پیشرفته باشد، که ممکن است شبکه را در برابر تهدیدات جدید آسیب‌پذیر کند. علاوه بر این، لایسنس‌های فعال امکان دسترسی به پشتیبانی فنی و بهبود عملکرد فایروال را فراهم می کند، که در مجموع به حفظ امنیت و کارایی بهینه شبکه کمک می‌کند.

نصب و فعال‌ سازی لایسنس فایروال سیسکو

نصب و فعال‌سازی لایسنس فایروال سیسکو نیازمند تخصص فنی برای اطمینان از پیکربندی صحیح و بهره‌برداری کامل از ویژگی‌های امنیتی است. این فرآیند شامل بارگذاری کد لایسنس، پیکربندی تنظیمات مربوطه، و تأیید عملکرد بهینه دستگاه می‌شود. برای اطمینان از انجام صحیح این مراحل و بهره‌برداری کامل از قابلیت‌های فایروال، به افراد متخصص نیاز دارید. برای دریافت اطلاعات بیشتر و کمک در این زمینه، می‌توانید با تیم داریا در ارتباط باشید.

خرید لایسنس فورتی گیت

برای خرید لایسنس فورتی گیت و برخورداری از امکانات پیشرفته و خدمات پشتیبانی، با مجموعه داریا، تنها واردکننده تجهیزات امنیت شبکه از جمله برند فورتی نت در ایران، با شماره شرکتی ۶۲۲۴ – ۰۴۱  تماس بگیرید تا با دریافت مشاوره رایگان بتوانید فایروال های مناسب مجموعه خود را خریداری کنید.

تیم داریا آماده است تا نیازهای شما را بررسی کرده و راهکارهای مناسب برای تأمین لایسنس‌های فورتی گیت را ارائه دهد. با انتخاب داریا، می توانید از مشاوره تخصصی و خدمات پشتیبانی بی‌نظیر برخوردار شوید و امنیت شبکه خود را به سطح بالاتری ارتقا دهید. برای اطلاعات بیشتر و خرید، همین حالا با ما تماس بگیرید.

Fortinet Licenses

جمه بندی

برای اطمینان از امنیت کامل شبکه خود و بهره‌مندی از قابلیت‌های پیشرفته فایروال‌های FortiGate، خرید لایسنس‌های مناسب امری ضروری است. لایسنس‌ها به شما امکان می‌دهند تا از ویژگی‌هایی مانند شناسایی و جلوگیری از نفوذ، به‌روزرسانی‌های امنیتی، و پشتیبانی فنی بهره مند شوید.

برای خرید و فعال‌سازی لایسنس فورتی گیت و دریافت مشاوره تخصصی، با تیم داریا، تنها واردکننده تجهیزات امنیتی فورتی نت در ایران، تماس بگیرید. تیم داریا با ارائه خدمات حرفه‌ای و پشتیبانی کامل، به شما کمک خواهد کرد تا امنیت شبکه خود را به بهترین شکل ممکن تأمین کنید.

بحث امنیت یکی از اجزای جدا نشدنی سیستم های اطلاعاتی می باشد. این مقاله در مورد دو تکنولوژی برای افزایش امنیت شبکه و سیستم های تشخیص صحبت خواهد نمود و تفاوت IDS و IPS به طور کامل بررسی خواهد شد.

IPS فایروال چیست؟

IPS فایروال سیستم شناسایی و جلوگیری از حمله و نفوذ به شبکه است. IPS فایروال برخلاف IDS دقیقا رو در روی ترافیک قرار می گیرد و آن را از طریق Signature ها بررسی می کند و فقط در صورتی اجازه عبور به بسته مورد نظر را می دهد که آلودگی و رفتار مشکوکی در آن مشاهده نکند. Signature به الگوی رفتاری حملات شناخته شده که به صورت کد نوشته شده اند گفته می شود.

IPS و IDS چیست؟

تکنولوژی های IPS فایروال  و IDS ترافیک گذرنده در شبکه را جزئیات بیشتر نسبت به فایروال تحلیل می کنند. مشابه سیستم های آنتی ویروس، ابزار های IDS و IPS ترافیک را تحلیل و هر بسته اطلاعات را با پایگاه داده ای از مشخصات حملات شناخته شده مقایسه می کنند. هنگامی که حملات تشخیص داده می شوند، این ابزار وارد عمل می شوند. ابزار های IDS مسئولین را از وقوع یک حمله مطلع می سازند؛ ابزار های IPS یک گام جلوتر می روند و به صورت خودکار ترافیک آسیب رسان را مسدود می کنند.

IPS ها و IDS ها مشخصات مشترک زیادی دارند. در حقیقت، بیشتر IPS ها در هسته خود یک IDS دارند. تفاوت کلیدی بین این تکنولوژی ها این است که محصولات IDS تنها ترافیک آسیب رسان را تشخیص می دهند، در حالی که محصولات IPS از ورود چنین ترافیکی به شبکه شما جلوگیری می کنند. 

IPS (Intrusion Prevention System) سیستم های تشخیص نفوذ:

سیستم های جلوگیری از نفوذ یک وسیله امنیتی است که بر فعالیت های یک شبکه و یا یک سیستم نظارت کرده تا رفتار های ناخواسته یا مخرب را شناسایی کنند. در صورت شناسایی این رفتار ها، بلافاصله عکس العمل نشان داده و از ادامه فعالیت آن ها جلوگیری می کند.

IDS (Intrusion Detection system) سیستم های جلوگیری از نفوذ:

یک سیستم حفاظتی است که خرابکاری های در حال وقوع روی شبکه را شناسایی می کند. روش کار به این صورت است که با استفاده از تشخیص نفوذ که شامل مراحل جمع آوری اطلاعات، پویش پورت ها، به دست آوری کنترل های کامپیوتر ها و نهایتا هک کردن می باشد، می تواند نفوذ خرابکاری ها را گزارش و کنترل کند.

روش شناسایی حملات

IPS ها از دو طریق اصلی برای شناسایی حملات استفاده می کنند. سیستم های جلوگیری از نفوذ به دو دسته مبتنی بر میزبان و مبتنی بر شبکه تقسیم می شوند.

1. تشخیص مبتنی بر امضا: IPS ها از پایگاه داده ای از امضا های حمله استفاده می کنند. امضا ها الگو های مشخصی از ترافیک شبکه هستند که با حملات خاص مرتبط هستند. زمانی که یک ترافیک شبکه با یک امضا مطابقت پیدا می کند، یک هشدار صادر می کند.
2. تشخیص مبتنی بر رفتار: IPS ها به دنبال الگو های رفتاری غیر معمول در ترافیک شبکه هستند. این الگو ها می توانند نشانه ای از حمله باشند، به عنوان مثال، یک IPS ممکن است به دنبال افزایش ناگهانی ترافیک شبکه به یک آدرس IP خاص باشد.

قابلیت های IDS

1.     امکان تشخیص ترافیک غیر متعارف از بیرون به داخل شبکه و اعلام آن به مدیر شبکه
2.     بستن ارتباط های مشکوک و مظنون
3.     قابلیت تشخیص حملات از طرف کاربران داخلی و خارجی

جایگزین های IDS

برخلاف نظر عمومی که معتقدند هر نرم افزار را می توان به جای IDS استفاده کرد، دستگاه های زیر نمی توانند به عنوان IDS مورد استفاده قرار گیرند:

1.     سیستم هایی که برای ثبت وقایع شبکه مورد استفاده قرار می گیرند مانند: دستگاه هایی که برای تشخیص آسیب پذیری در جهت از کار انداختن سرویس و یا حملات مورد استفاده قرار می گیرند.
2.     ابزار های ارزیابی آسیب پذیری که خطاها و یا ضعف در تنظیمات را گزارش می دهند.
3.     نرم افزار های ضد ویروس که برای تشخیص انواع کرم ها، ویروس ها و …
4.     دیواره آتش(FIREWALL) مکانیزم های امنیتی مانند SSL و Radius و…

چرا فایروال به تنهایی کافی نیست؟

به دلایل زیر دیواره های آتش نمی توانند امنیت شبکه را به طور کامل تامین کنند:

1.     چون تمام دسترسی ها به اینترنت فقط از طریق دیواره آتش نیست.
2.     تمام تهدیدات خارج از فایروال نیستند.
3.     امنیت کمتر در برابر حملاتی که توسط نرم افزار ها مختلف به اطلاعات و داده های سازمان می شود: Virus programs, Java Applet, Active.

انواع سیستم های پیشگیری از نفوذ

معمولا سه نوع سیستم پیشگیری از نفوذ وجود دارد که شامل موارد زیر می شود:

1. تجزیه و تحلیل رفتار شبکه (NBA)، که رفتار شبکه را برای جریان ترافیک غیر عادی تجزیه و تحلیل می کند و معمولا برای حملات DDOS استفاده می شود.
2. سیستم پیشگیری از نفوذ مبتنی بر شبکه (NIPS)، که یک شبکه را برای جستجوی ترافیک مشکوک تجزیه و تحلیل می کند.
3. سیستم پیشگیری از نفوذ مبتنی بر میزبان (HIPS)، که در یک میزبان نصب شده و برای تجزیه و تحلیل فعالیت های مشکوک در یک میزبان خاص استفاده می شود.

علاوه بر این، انواع دیگری از ابزار های IPS از جمله ابزار هایی که شبکه های بی سیم را تجزیه و تحلیل می کنند نیز وجود دارد. بنابراین به طور کلی می توان گفت یک سیستم پیشگیری از نفوذ شامل هر محصول یا روشی مانند فایروال های و نرم افزار های آنتی ویروس است که برای جلوگیری از دسترسی مهاجمان به شبکه استفاده می شود.

تفاوت اصلی میان فایروال و IPS

تفاوت اصلی میان فایروال و IPS در این می باشد که فایروال ترافیک در سطح لایه 3 و4 را بررسی کرده و هیچ نظارتی بر روی محتوای ترافیک ندارد اما IPS با بررسی محتوای ترافیک و مقایسه آن با دیتابیس خود و یا با در نظر گرفتن رفتار ترافیک های عبوری حملات را شناسایی می کند به همین دلیل معمولا IPS پشت فایروال قرار می گیرد که در صورتی که ترافیک مجاز به ورود به شبکه شد محتوای آن را از نظر مخرب بودن یا نبودن بررسی کند.

تمایز اصلی بین فایروال ها، IDS و IPS در نقش و اقدامات آنها در رابطه با امنیت شبکه نهفته است. یک IDS/IPS یک حمله را شناسایی و به مدیر سیستم اطلاع می دهد یا بسته به پیکربندی آن، آن را متوقف می کند، در حالی که فایروال ها اقداماتی مانند مسدود کردن و فیلتر کردن ترافیک را انجام می دهند.

تفاوت بین IPS و IDS

IDS ابزاری برای ردیابی و نظارت است که به تنهایی اقدامی انجام نمی دهد. اما IPS یک سیستم کنترلی است که بسته ای را بر اساس مجموعه قوانین مشخص قبول و یا رد می کند.

IDS به یک نیروی انسانی نیاز دارد تا نتایج را بررسی کند و تعیین نماید که چه اقداماتی را باید انجام دهد. این مورد با توجه به میزان ترافیک شبکه می تواند  یک کار  تمام وقت و زمان بر باشد. از طرف دیگر هدف IPS گرفتن بسته های خطرناک و منهدم کردم آنها قبل از رسیدن به هدفشان است. در کل IPS فعال تر از IDS است.

نرم افزار های مبتنی بر IDS/IPS

• Snort

Snort یک IDS نرم افزاری Open Source می باشد که توسط SourceFire توسعه یافته است.

Snort قابلیت شناسایی حملات مبتنی بر سیستم عامل ها، Semantic URL Attacks، Buffer overflow و نرم افزار های Port Scan را دارد. لازم به ذکر است که Snort به صورت پیش فرض روی برخی محصولات Cisco نیز قرار دارد.

• Suricata

Suricata یک محصول رایگان و Open Source می باشد که در تشخیص تهدید های شبکه سریع و قوی عمل می کند. این محصول با استفاده از قوانین قدرتمند و گسترده و با استفاده از Signature ترافیک شبکه را بررسی می کند و همچنین قابلیت بررسی فایل های PCAP به صورت Offline نیز دارد.

اقدامات جلوگیری از حملات

IPS ها می توانند اقدامات مختلفی را برای جلوگیری از حملات انجام دهند، از جمله:

1. مسدود کردن ترافیک مشکوک: IPS ها می توانند ترافیک مشکوک را مسدود کرده تا از نفوذ آن به شبکه جلوگیری کند.
2. اعلام هشدار: IPS ها می توانند هشدارهایی را در مورد حملات صادر کنند تا مدیران شبکه بتوانند آنها را مورد بررسی قرار دهند.
3. تغییر تنظیمات شبکه: IPS ها می توانند تنظیمات شبکه را برای کاهش آسیب پذیری شبکه در برابر حملات تغییر دهند.

IPS ها یک ابزار مهم برای محافظت از شبکه ها در برابر حملات هستند. با این حال ، مهم است که توجه داشته باشید که کامل نیستند و ممکن است  که نتوانند تمامی حملات را شناسایی کنند. به همین علت، توصیه می شود که از آنها به همراه سایر ابزار های امنیتی شبکه، مانند فایروال ها و نرم افزار های آنتی ویروس، استفاده منید.

سخن پایانی

در نهایت با توجه به توضیحات داده شده در این مطلب با تفاوت IDS و IPS آشنا شده و جهت افزایش امنیت شبکه استفاده از سیستم های IPS/IDS پیشنهاد می شود و همچنین به جهت جلوگیری از حملات لایه 7 اکیدا توصیه می گردد که از IPS/IDS پشت فایروال استفاده شود. چرا که فایروال قادر به مقابله با حملات لایه 7 نمی باشد و در صورت وجود IPS/IDS پشت فایروال، از این نوع حملات هم جلوگیری خواهد شد.

در سال های اخیر با افزایش تعداد انواع مختلف دستگاه های رفاه زندگی، نظیر وسایل نقلیه و لوازم خانگی، مدیریت و نگهداری از این دستگاه های سخت افزاری متصل به اینترنت چالش های فراوانی را روی دوش همگان قرار داد. به این صورت که با اتصال این تجهیزات به اینترنت می توان ارتباطی بین این دستگاه ها با همدیگر و مدیر شبکه ایجاد کرد تا با ادغام دنیای فیزیکی با دنیای دیجیتال، بهره وری را افزایش و هزینه ها را کاهش داد.بهتر است بدانید این ارتباط از طریق اینترنت اشیا میسر خواهد بود. در این مقاله بایا وب سایت داریا همراه باشید تا اینترنت اشیا را از جهات مختلف نقد و بررسی کنیم.

اینترنت اشیا چیست؟

اینترنت اشیا (Internet of Things) و یا به اختصار IoT به شبکه‌ای از اشیا فیزیکی، وسایل نقلیه، لوازم خانگی، ابزارهای صنعتی و سایر اشیا اطلاق می شود که به حسگرها، نرم‌افزارها و اتصالات شبکه تجهیز شده‌اند و امکان جمع‌آوری و اشتراک‌گذاری داده‌ها را دارند. در حال حاضر بیش از 7 میلیارد دستگاه اینترنت اشیا وجود دارد و انتظار می رود این تعداد تا سال 2020 به 10 میلیارد و تا سال 2025 به 22 میلیارد برسد.

دستگاه‌های اینترنت اشیا که گاه از آنها تحت عنوان اشیاء هوشمند نیز یاد می شود، میتواند در برگیرنده دستگاه‌های ساده ای مانند ساعت‌های هوشمند، تا دستگاه های پیچیده ای مانند ماشین‌آلات صنعتی و سیستم‌های حمل‌ونقل باشد. پیش بینی می شود در آینده از طریق تکنولوژی IoT شهرهای هوشمندی بوجود آیند که مبتنی بر IoT خواهند بود.

تاریخچه اینترنت اشیا

اینترنت اشیا، تا سال 1999 به طور رسمی نامگذاری نشده بود، یکی از اولین نمونه های اینترنت اشیا به اوایل دهه 1980 برمی گردد که در آن برنامه نویسان یک دستگاه کوکاکولا در دانشگاه کارنگی ملون را از طریق اینترنت به یک دستگاه یخچال متصل کرده بودند و قبل از مراجعه برای خرید نوشیدنی، موجود بودن و خنکی آن  را بررسی می کردند.

کوین اشتون، اولین کسی بود که عبارت اینترنت اشیا را در سال 1999 ابداع و توصیف کرد که این موضوع در طول سال های بعد این تعریف دچار تغییرات فراوانی شد.

اهمیت اینترنت اشیا

اینترنت اشیا به دلایل مختلف برای تجارت حائز اهمیت است. که از جمله برخی از مزایای اصلی IoT می توان به موارد زیر اشاره کرد:

بهبود بهره وری: کسب و کارها می توانند از دستگاه های اینترنت اشیا برای افزایش کارایی و بهره وری استفاده کنند. حسگرهای IoT را در نظر بگیرید که می توان از آنها برای نظارت بر عملکرد تجهیزات و همچنین شناسایی و یا حتی حل مشکلات احتمالی قبل از ایجاد خرابی بهره برد تا هزینه های تعمیر و نگهداری کاهش یابد.

تصمیم گیری بر مبنای داده: دستگاه‌های IoT با تولید حجم وسیعی از داده‌ها، کسب و کارها را قادر می سازند تا رفتار مشتری، روندهای بازار و عملکرد عملیاتی را بسنجند و تصمیم‌گیری‌های آگاهانه‌تری در مورد استراتژی، توسعه محصول، تخصیص منابع و ایجاد مدل‌های تجاری اتخاذ کنند.

صرفه جویی در هزینه ها: کاهش هزینه ها و بهبود سودآوری کسب و کارها می تواند از مسیر کاهش فرآیندهای دستی و خودکارسازی وظایف تکراری توسط اینترنت اشیا امکان پذیر شود.

استفاده بهتر از تجربه مشتری: داده‌های جمع‌آوری شده درباره رفتار مشتری با استفاده از IoT، کسب‌وکارها را قادر می سازد تجربیات شخصی‌سازی‌شده جذابی کسب کنند. به عنوان مثال، می توان از حسگرهای اینترنت اشیا برای ردیابی حرکات مشتری در فروشگاه ها استفاده کرد و بر اساس رفتارشان پیشنهاداتی ارائه کرد .

اینترنت اشیا چه کاربردی دارد؟

کاربردهای بالقوه اینترنت اشیا گسترده و متنوع است و بر طیف گسترده ای از صنایع از جمله تولید، حمل و نقل، مراقبت های بهداشتی و کشاورزی تأثیر دارد. تعداد دستگاه های متصل به اینترنت همچنان در حال گسترش است، پس IoT احتمالا نقش تعیین کننده ای را در تغییرات جهان پیرامون ما نظیر سبک زندگی، کار و ارتباطات ما با یکدیگر خواهد داشت.

در سطح سازمانی، دستگاه‌های IoT با نظارت و استخراج و آنالیز داده از پارامترهای گوناگونی مانند دما، رطوبت، کیفیت هوا و مصرف انرژی، روندها و ناهنجاری‌ها را شناسایی می کنند و به کسب‌وکارها در بهینه‌سازی عملیات‌ و بهبود نتایج کمک میکند.

با استفاده از اینترنت اشیا دستگاه‌های هوشمند قادر خواهند بود تا با یکدیگر و سایر دستگاه‌های مجهز به IoT ارتباط برقرار کنند و با ایجاد شبکه وسیعی از دستگاه‌های متصل به هم، داده‌ها را مبادله کرده و وظایف مختلف را به طور مستقل انجام دهند. ساماندهی ترافیک با استفاده از خودروهای هوشمند، پیش بینی شرایط آب و هوایی در کشاورزی، کنترل ماشین آلات و فرآیندها در کارخانه ها و دسترسی به موجودی انبارها از این جمله هستند.

اینترنت اشیا چگونه کار می کند؟

سیستم های IoT، داده‌ها را از طریق سنسورهایی که در دستگاه‌های اینترنت اشیا تعبیه‌شده جمع‌آوری  می کنند و سپس از طریق یک گیت وی (gateway) اینترنت اشیا برای آنالیز توسط یک اپلیکیشن یا سیستم پشتیبان انتقال می دهند.

چهار مولفه در یک اکوسیستم IoT برای عملکرد آن دخیل هستند:

سنسورها یا دستگاه ها: شامل دستگاه‌های هوشمند مبتنی-بر-وب است که با استفاده از پردازنده‌ها، داده‌های جمع‌آوری شده را ارسال می کنند و یا اقدام لازم را بر روی آنها اعمال می کنند.

قابلیت اتصال:دستگاه های IoT در یک شبکه از طریق گیت وی (gateway) اینترنت با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

آنالیز داده ها

رابط کاربری گرافیکی: یک رابط کاربری گرافیکی (UI) که برای مدیریت دستگاه های IoT استفاده می شود.

ارتباط هوش مصنوعی با اینترنت اشیا

ترکیب هوش مصنوعی (AI) با IoT مزایای بی شماری دارد؛ در اینجا برخی از مزایای کلیدی ذکر می شود:

بهبود بهره وری :دستگاه‌های IoT مبتنی بر AI می‌توانند با خودکارسازی وظایف و فرآیندهای روتین، کسب‌وکارها را کارآمدتر کنند.

تصمیم گیری پیشرفته: هوش مصنوعی با پردازش حجم وسیعی از داده‌های دستگاه‌های اینترنت اشیا، بینش‌های ارزشمندی را برای تصمیم‌گیری امکان‌پذیر می کند. به عنوان مثال، در کشاورزی AI می تواند داده های حسگرها را برای بهینه سازی عملکرد محصول آنالیز کند.

افزایش ایمنی و امنیت: به عنوان مثال، هوش مصنوعی قادر است تا در زمینه امنیت سایبری ، ترافیک شبکه را آنالیز کند و تهدیدات بالقوه را شناسایی و دفع کند.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با انواع حملات سایبری کلیک کنید.

مشکلات و خطرات اینترنت اشیا

در کنار مزیت های فراوان، اینترنت اشیا با برخی از معایب از جمله موارد زیر احتمالا همراه خواهد بود:

نگرانی های امنیتی: افزایش تعداد دستگاه های متصل، موجب افزایش سطح حمله خواهد شد. همچنان که میزان اطلاعات به اشتراک گذاشته شده بین دستگاه ها بیشتر می شود، احتمال سرقت اطلاعات محرمانه نیز افزایش می یابد.

پیچیدگی مدیریتی: زمانی که تعداد دستگاه های IoT افزایش می یابد، مدیریت آنها نیز چالش برانگیزتر می شود.

از کار افتادن دستگاه های متصل: اینترنت اشیا این احتمال را دارد که در صورت بروز ایراد در سیستم، سایر دستگاه های متصل را نیز از کار بیاندازد.

مسائل مربوط به سازگاری: بدلیل عدم وجود استاندارد بین المللی سازگاری برای IoT، مشکلات سازگاری بین دستگاه ها افزایش پیدا می کند و موجب تکه تکه شدن پلتفرم می شود. این منجر به عدم استانداردسازی و کاهش قابلیت همکاری می شود، زیرا تولیدکنندگان مختلف از تکنولوژی های ناسازگار در دستگاه های خود استفاده می کنند.

موانع قانونی: گسترش دستگاه های اینترنت اشیا به نوبه خود موانع قانونی را نیز در افزایش می دهد. کسب‌وکارها باید از قوانین حفاظت از داده‌ها، حریم خصوصی و امنیت سایبری متنوع پیروی کنند، که می‌تواند در کشورهای مختلف کاملا متفاوت باشد.

معماری اینترنت اشیا و لایه های آن

اینترنت اشیا شامل بسیاری از دستگاه های هوشمندی است که با کمک تکنولوژی های مختلف شبکه، به اینترنت گسترده متصل می شوند. اکثر این تکنولوژی ها بی سیم هستند؛ بنابراین ساختار پیچیده تر شده و مدیریت آن  نیز دشوار می شود. بنابراین معماری مورد نیاز است؛ معماری های مختلف برای دستگاه های

IoTموجود است ولی از آن میان، معماری 5 لایه به عنوان بهترین معماری پیشنهادی اینترنت اشیا در نظر گرفته می شود.

1. لایه ادراک: اولین لایه معماری اینترنت اشیا که از تعدادی حسگر و محرک برای جمع آوری اطلاعات مفید مانند دما، رطوبت، تشخیص نفوذ، صداها و غیره استفاده می کند؛ برخی از اقدامات را می توان بر اساس اطلاعات این لایه انجام داد.
2. لایه شبکه: لایه اتصال بین لایه ادراک و میان افزار است. داده ها را از لایه ادراک دریافت می کند و با استفاده از فناوری های شبکه مانند 3G، 4G، UTMS، Wi-Fi، مادون قرمز و غیره به لایه میان افزار ارسال می کند.
3. لایه میان افزار: لایه میان افزار دارای برخی ویژگی های پیشرفته مانند ذخیره سازی، محاسبات، پردازش و قابلیت های اقدام است. تمام مجموعه داده ها را ذخیره می کند و بر اساس آدرس و نام دستگاه داده های مناسب را به آن دستگاه می دهد.
4. لایه اپلیکیشن: این لایه فرآیندهای اپلیکیشن را بر اساس اطلاعات به دست آمده از لایه میان افزار مدیریت می کند. این اپلیکیشن شامل ارسال ایمیل، فعال کردن زنگ هشدار، سیستم امنیتی، روشن یا خاموش کردن دستگاه، ساعت هوشمند، کشاورزی هوشمند و غیره است.
5. لایه کسب و کار: موفقیت هر دستگاه تنها به تکنولوژی های به کار رفته در آن بستگی ندارد، بلکه به نحوه تحویل آن به مصرف کنندگان نیز بستگی دارد. این وظایف را لایه کسب کار برای دستگاه انجام می دهد.

آینده اینترنت اشیا

آینده اینترنت اشیا با پیش بینی وقوع پیشرفت های هیجان انگیز، امیدوار کننده خواهد بود،. برخی از روندها و پیش بینی ها برای آینده اینترنت اشیا، می تواند از این قرار باشد:

رشد: انتظار می‌رود با گسترش صنایع و همچنین توسعه موارد استفاده و اپلیکیشن های جدید تعداد دستگاه‌های IoT به سرعت در حال رشد خواهد بود و تخمین‌ها حاکی از آن است که در سال های آینده ده‌ها میلیارد دستگاه اینترنت اشیا در حال استفاده خواهد بود.

محاسبات لبه: محاسبات لبه به صورت فزاینده ای برای اینترنت اشیا اهمیت پیدا کرده است، و دلیل آن این موضوع است که پردازش و آنالیز داده در جایی نزدیک به منبع انجام می شود و در نتیجه زمان پاسخ‌دهی و تأخیر، نسبت به آنالیز بصورت مرکزی کاهش می یابد.

بلاک چین: تکنولوژی بلاک چین به عنوان راه کاری برای افزایش امنیت و حفظ حریم خصوصی در اینترنت اشیا در حال بررسی است. بلاک چین با ایجاد شبکه های امن و غیرمتمرکز برای دستگاه های IoT، آسیب پذیری های امنیتی داده ها را به حداقل می رساند.

پایداری: از آنجاییکه مشاغل به دنبال راه هایی برای کاهش اثرات زیست محیطی خود هستند، پس پایداری در حال تبدیل شدن به یک موضوع مهم برای اینترنت اشیا است.

سخن پایانی

در پایان، اینترنت اشیا (IoT) به عنوان یکی از تکنولوژی‌های پیشرو، در حال تغییر چهره جهان ماست. از لوازم خانگی هوشمند گرفته تا سیستم‌های پیچیده حمل‌ونقل و صنعت، این فناوری با اتصال و تعامل اشیا مختلف به یکدیگر، زندگی ما را به سمت امکانات جدید هدایت می‌کند. آینده‌ای که در آن شهرهای هوشمند با بهره‌گیری از IoT بهینه‌تر و پایدارتر خواهند شد، به سرعت در حال نزدیک شدن است. در این مسیر، توجه به امنیت، حریم خصوصی و مدیریت داده‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است تا بتوان از تمامی مزایای این فناوری نوین به بهترین شکل ممکن بهره‌مند شد.

سوالات متداول

شما از کدام دستگاه های اینترنت اشیا استفاده می کنید؟

بله، بسیاری از وسایل روزمره مانند ماشین لباس‌شویی، یخچال، تلویزیون، مایکروویو، و حتی پوشاک هوشمند می‌توانند بخشی از شبکه اینترنت اشیا (IoT) باشند. این دستگاه‌ها با اتصال به اینترنت و استفاده از حسگرها و نرم‌افزارها، قادر به جمع‌آوری داده‌ها، ارسال و دریافت اطلاعات، و انجام وظایف خود به صورت هوشمند هستند. این تکنولوژی زندگی روزمره را آسان‌تر، کارآمدتر و شخصی‌سازی شده‌تر می‌کند و به افراد امکان کنترل و مدیریت از راه دور را می‌دهد.

در حال حاضر وضعیت IoT در ایران چگونه است؟

وضعیت اینترنت اشیا (IoT) در ایران در حال پیشرفت است، اما با چالش‌هایی نیز مواجه می‌باشد. در سال‌های اخیر، توجه به این فناوری در صنایع مختلف، از جمله صنعت نفت و گاز، حمل‌ونقل، کشاورزی و شهرهای هوشمند، افزایش یافته است. برخی از شرکت‌های ایرانی در حال توسعه راه‌حل‌های IoT هستند و پروژه‌هایی مانند کنتورهای هوشمند آب و برق، مدیریت هوشمند ترافیک و سیستم‌های نظارت بر سلامت نیز در حال اجراست.

با این حال، چالش‌هایی مانند زیرساخت‌های شبکه، امنیت داده‌ها، قوانین و مقررات، و هزینه‌های بالا وجود دارد که می‌تواند رشد IoT در ایران را محدود کند. با وجود این مشکلات، با توجه به نیاز به بهبود کارایی و بهره‌وری، پیش‌بینی می‌شود که این فناوری در سال‌های آینده رشد بیشتری در ایران داشته باشد.

با توجه به موارد مطرح شده آیا ادامه روند پیشروی اینترنت اشیا بنفع ما خواهد بود؟

ادامه روند پیشروی اینترنت اشیا (IoT) می‌تواند به طور کلی به نفع جامعه باشد، اما این امر به نحوه مدیریت و اجرای آن بستگی دارد. از مزایای اصلی IoT می‌توان به بهبود کارایی، کاهش هزینه‌ها، ارتقای کیفیت خدمات، و تسهیل زندگی روزمره اشاره کرد. به عنوان مثال، سیستم‌های هوشمند مدیریت انرژی می‌توانند مصرف انرژی را کاهش دهند، یا دستگاه‌های پزشکی متصل به اینترنت می‌توانند به بهبود مراقبت‌های بهداشتی کمک کنند.

با چه تمهیداتی می توان عیوب را حداقل و مزایای IoT را حداکثر کرد؟

برای به حداکثر رساندن مزایای اینترنت اشیا (IoT) و به حداقل رساندن عیوب آن، باید بر تقویت امنیت و حفظ حریم خصوصی از طریق رمزنگاری داده‌ها و به‌روزرسانی‌های منظم تمرکز کرد. توسعه زیرساخت‌های شبکه با افزایش پهنای باند و استانداردسازی دستگاه‌ها نیز اهمیت زیادی دارد. تدوین قوانین شفاف برای حفاظت از داده‌ها و استانداردسازی دستگاه‌ها، همراه با آموزش کاربران و توسعه‌دهندگان، به استفاده بهینه و ایمن از IoT کمک می‌کند. همچنین، طراحی دستگاه‌های انعطاف‌پذیر با قابلیت به‌روزرسانی از راه دور و مدیریت چرخه عمر آنها، می‌تواند به کاهش مخاطرات و افزایش کارایی این فناوری منجر شود.