همه ی نوشته های:Ms Sobhani

مجرمان سایبری در سایه در حال کمین هستند و هر روز ماهرتر می شوند. در اینجا شما را با مفهوم اینکه حمله سایبری چیست و 20 مورد از رایج ترین حملات سایبری در وب سایت های سازمانی به جهت حفاظت وب سایت سازمانی خود آشنا می شوید.

حملات سایبری چیست؟

حمله سایبری به اقدامی گفته می‌شود که برای هدف قرار دادن یک کامپیوتر یا هر بخش از یک سیستم اطلاعاتی کامپیوتری برای تغییر، تخریب یا سرقت داده‌ها و همچنین سواستفاده یا آسیب رساندن به یک شبکه طراحی شده است. حملات سایبری همزمان با دیجیتالی شدن کسب و کارها، که در سال های اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کرده است، در حال افزایش است. در حالی که ده ها نوع مختلف از حملات وجود دارد.

پدر سایبری جهان کیست؟

باب توماس، دانشمند پیشگام در حوزه کامپیوتر، به عنوان پدر امنیت سایبری شناخته می‌شود. او در دهه 1970 کشف کرد که برنامه‌های کامپیوتری می‌توانند از طریق شبکه‌ها حرکت کنند، که این اکتشاف زمینه‌ساز شکل‌گیری ویروس‌های کامپیوتری و تهدیدات امنیتی آنلاین شد. توماس با طراحی اولین برنامه خود به نام Creeper نقش مهمی در تکامل امنیت سایبری ایفا کرد.

یکی دیگر  از افرادی که به عنوان پدر سایبری شناخته می‌شود، بروس اشنیر (Bruce Schneier) است. او یکی از مشهورترین کارشناسان امنیت سایبری و رمزنگاری در جهان است و کتاب‌ها و مقالات بسیاری در زمینه امنیت اینترنتی و حفاظت از داده‌ها منتشر کرده است.

البته افراد دیگری هم مانند وینتون سرف (Vinton Cerf) و باب کان (Bob Kahn)، که نقش کلیدی در توسعه اینترنت داشتند، می‌توانند در برخی از زمینه‌ها به عنوان پدر فناوری‌های سایبری شناخته شوند.

مهاجمان سایبری چه کسانی هستند؟

مهاجمان سایبری افرادی هستند که با هدف دسترسی غیرمجاز به سیستم‌ها، شبکه‌ها و داده‌های دیجیتال، اقدام به انجام حملات سایبری می‌کنند. این مهاجمان ممکن است اهداف مختلفی از جمله سرقت اطلاعات، تخریب سیستم‌ها یا مختل کردن سرویس‌ها داشته باشند. انواع مختلفی از مهاجمان سایبری در جهان وجود دارد که در ادامه چند مورد را برایتان آورده ابم:

1. hackers

افرادی که به‌طور غیرقانونی به سیستم‌ها و شبکه‌ها نفوذ می‌کنند. هکرها ممکن است برای اهداف مختلفی مانند تست امنیت، سرقت اطلاعات یا آسیب رساندن به سیستم‌ها عمل کنند.

1. Cyberterrorists

افرادی که از حملات سایبری برای ایجاد ترس، آسیب به زیرساخت‌های حیاتی یا ایجاد هرج و مرج استفاده می‌کنند. این حملات معمولاً برای اهداف سیاسی یا ایدئولوژیک انجام می‌شود.

1. White-hat hackers

هکرهای اخلاقی که از مهارت‌های خود برای پیدا کردن و اصلاح آسیب‌پذیری‌ها در سیستم‌ها و شبکه‌ها به‌طور قانونی و با مجوز عمل می‌کنند. هدف آنها کمک به تقویت امنیت سایبری است.

1. Black-hat hackers

افرادی که از مهارت‌های هکری خود برای انجام فعالیت‌های غیرقانونی مانند سرقت داده‌ها، نصب بدافزار، یا حمله به شبکه‌ها استفاده می‌کنند.

1. Insider Threats

افرادی که از داخل یک سازمان یا سیستم به سیستم‌های آن دسترسی پیدا کرده و داده‌ها یا اطلاعات حساس را سرقت می‌کنند. این حملات ممکن است از طرف کارکنان، پیمانکاران یا هر کسی که به ‌طور قانونی دسترسی به سیستم‌ها دارد صورت گیرد.

1. گروه‌های هکری سازمان ‌یافته

گروه‌هایی که به ‌طور مشترک و هماهنگ به انجام حملات سایبری می‌پردازند. این گروه‌ها ممکن است توسط کشورها، سازمان‌ها یا اهداف اقتصادی هدایت شوند و به ‌طور خاص برای انجام حملات پیچیده و هدفمند طراحی شده باشند.

مهاجمان سایبری می‌توانند از روش‌هایی مانند بدافزارها، ویروس‌ها، تروجان‌ها، باج‌افزارها، فیشینگ، حملات  DDoS، هک کردن پایگاه‌های داده و دیگر تکنیک‌ها برای نفوذ و انجام فعالیت‌های غیرمجاز استفاده کنند.

20 حمله سایبری

از جمله لیست حملات سایبری رایج می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1.حملات DoS و DDoS

حمله DoS به گونه ای طراحی شده است که منابع یک سیستم را تا حدی تحت الشعاع قرار دهد که نتواند به درخواست های واقعی برای یک سرویس پاسخ دهد. یک حمله DDoS از این نظر مشابه است که به دنبال تخلیه منابع یک سیستم است. حمله DDoS توسط مجموعه وسیعی از دستگاه میزبان آلوده به بدافزار که توسط مهاجم کنترل می‌شوند، آغاز می‌شود. به این حملات «انکار سرویس» می گویند زیرا سایت قربانی قادر به ارائه سرویس به کسانی که می خواهند به آن دسترسی داشته باشند، نیست.

با حمله DoS، سایت هدف مملو از درخواست های غیر واقعی می شود. از آنجا که سایت باید به هر درخواست پاسخ دهد، منابع آن توسط تمام پاسخ ها مصرف می شود. این امر باعث می شود که سایت نتواند به طور معمول به کاربران سرویس دهد و اغلب منجر به قطعی کامل سایت می شود.

حملات DoS و DDoS از این نظر با انواع دیگر حملات سایبری که هکر را قادر می‌سازند تا به یک سیستم دسترسی پیدا کرده یا دسترسی فعلی خود را افزایش دهند، متفاوت هستند. با این نوع حملات، مهاجم مستقیماً از حمله خود سود می برد. از سوی دیگر، با حملات شبکه DoS و DDoS، هدف صرفاً قطع کردن کارکرد سرویس هدف است. اگر مهاجم توسط یک رقیب تجاری استخدام شود، ممکن است آنها از حملات آن‌ها سود مالی ببرد.

حمله DoS همچنین می تواند برای ایجاد آسیب پذیری برای نوع دیگری از حمله استفاده شود. با یک حمله موفقیت آمیز DoS یا DDoS، سیستم اغلب باید آفلاین شود، که می تواند آن را در برابر انواع دیگر حملات آسیب پذیر کند. یکی از راه های رایج برای جلوگیری از حملات DoS استفاده از فایروال است که تشخیص می دهد درخواست های ارسال شده به سایت شما واقعی هستند یا خیر. با نادیده گرفتن درخواست‌های جعلی به ترافیک عادی اجازه داده می شود بدون وقفه جریان داشته باشد. نمونه ای از یک حمله اینترنتی بزرگ از این نوع در فوریه 2020 به سرویس وب آمازون (AWS) رخ داد.

2.حملات فرد میانی

انواع حملات فرد میانی  (MITM) به نقض امنیت سایبری اشاره دارد که به مهاجم امکان استراق سمع داده های ارسال شده بین دو شخص، شبکه یا کامپیوتر را می دهد. این نوع حمله میانی نامیده می شود زیرا مهاجم خود را در وسط یا بین دو طرفی که سعی در برقراری ارتباط دارند، قرار می دهد. در واقع، مهاجم در حال جاسوسی از تعامل بین دو طرف است.

در حمله MITM، دو طرف گمان می‌کنند که در حال برقراری ارتباط هستند. چیزی که آنها نمی دانند این است که شخصی که پیام را ارسال می کند به طور غیرقانونی پیام را قبل از رسیدن به مقصد تغییر می دهد یا به آن دسترسی پیدا می کند. برخی از راه‌های محافظت از خود و سازمان در برابر حملات MITM، استفاده از رمزگذاری قوی در اکسس پوینت یا استفاده از یک شبکه خصوصی مجازی (VPN) است.

3.حملات فیشینگ

حمله فیشینگ زمانی اتفاق می‌افتد که یک عامل مخرب ایمیل‌هایی را ارسال کند که به نظر می‌رسد از منابع معتبر و قانونی می‌آیند تا اطلاعات حساس را از هدف بگیرد. حملات فیشینگ مهندسی اجتماعی و تکنولوژی را ترکیب می‌کنند و به این دلیل به این نام خوانده می‌شوند که مهاجم در واقع با استفاده از «طعمه» یک فرستنده به ظاهر قابل اعتماد، برای دسترسی به یک منطقه ممنوعه «ماهیگیری» می‌کند.

برای اجرای حمله، مهاجم ممکن است لینکی بفرستد که شما را به وب‌سایتی هدایت می کند، سپس شما را فریب می‌دهد تا بدافزارهایی مانند ویروس‌ها را دانلود کرده یا اطلاعات خصوصی‌تان را به مهاجم بدهید. در بسیاری از موارد، هدف ممکن است متوجه نباشد که مورد حمله قرار گرفته است، که به مهاجم اجازه می‌دهد بدون اینکه کسی به فعالیت مخرب مشکوک شود، به دنبال دیگران در همان سازمان برود.

شما می توانید با تفکر دقیق در مورد انواع ایمیل هایی که باز می کنید و لینک هایی که روی آنها کلیک می کنید، از دستیابی به اهداف حملات فیشینگ جلوگیری کنید. به هِدرهای ایمیل دقت کنید و روی چیزی که مشکوک به نظر می رسد، کلیک نکنید. پارامترهای «Reply-to» و «Return-path» را بررسی کنید. آنها باید به همان دامنه نمایش داده شده در ایمیل متصل شوند.

4.حملات فیشینگ وال

حمله فیشینگ وال به این دلیل به این نام خوانده می‌شود که به دنبال افراد درجه دار یا مدیران ارشد یک سازمان می‌رود، که اصطلاحا شامل مسئولین ارشد سازمان می‌شود. این افراد احتمالاً دارای اطلاعاتی هستند که می تواند برای مهاجمان ارزشمند باشد، مانند اطلاعات اختصاصی در مورد کسب و کار یا عملیات آن.

اگر مدیر یک سازمان به صورت هدفمند باج‌افزاری را دانلود کند، احتمالاً برای جلوگیری از انتشار اخبار حمله موفقیت‌آمیز و آسیب رساندن به شهرت خود یا سازمان، باج را پرداخت می‌کند. با انجام همان اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از حملات فیشینگ، مانند بررسی دقیق ایمیل‌ها و پیوست‌ها و لینک‌های همراه آن‌ها، مراقبت از مقاصد یا پارامترهای مشکوک، می‌توان از حملات ویل فیشینگ جلوگیری کرد

5.حملات اِسپیر فیشینگ

اِسپیر فیشینگ (spear phishing) به نوع خاصی از حملات فیشینگ هدفمند اشاره دارد. مهاجم برای تحقیق در مورد اهداف مورد نظر خود وقت صرف می کند و سپس پیام هایی را می نویسد که هدف احتمالاً شخصاً مرتبط است. به این نوع حملات به‌خاطر شیوه‌ای که مهاجم بر روی یک هدف خاص وارد می‌کند، اسپیر فیشینگ نامیده می‌شود. پیام مشروع به نظر می رسد، به همین دلیل است که تشخیص حمله اسپیر فیشینگ دشوار است.

اغلب، یک حمله فیشینگ نیزه ای از جعل ایمیل استفاده می‌کند، جایی که محتوای آن جعل شده است و به نظر می‌رسد که ایمیل از فرستنده دیگری می‌آید. این می تواند شخصی باشد که هدف مورد اعتماد است، مانند یک فرد در شبکه اجتماعی، یک دوست نزدیک یا یک شریک تجاری.

مهاجمان همچنین ممکن است از شبیه سازی وب سایت استفاده کنند تا ارتباط را مشروع جلوه دهند. با شبیه‌سازی وب‌سایت، مهاجم یک وب‌سایت قانونی را کپی می‌کند تا قربانی را در احساس راحتی فرو برد. هدف، با تصور اینکه وب سایت واقعی است، پس از وارد کردن اطلاعات خصوصی خود احساس راحتی می کند.

مشابه حملات فیشینگ معمولی، با بررسی دقیق جزئیات در تمام فیلدهای ایمیل و اطمینان از اینکه کاربران بر روی لینکی که مقصد آن قابل تایید نیست مشروع است، کلیک نمی کنند، می توان از حملات فیشینگ نیزه ای جلوگیری کرد.

6.باج افزار

سیستم قربانی تا زمانی که با پرداخت باج به مهاجم موافقت نکنند، گروگان نگه داشته می‌شود. پس از ارسال پرداخت، مهاجم دستورالعمل هایی را در مورد اینکه چگونه هدف می تواند کنترل رایانه خود را دوباره به دست آورد، ارائه می دهد. نام باج افزار مناسب است زیرا بدافزار از قربانی باج می خواهد.

در یک حمله باج‌افزار، هدف باج‌افزار را از یک وب‌سایت یا از داخل یک لینک ایمیل دانلود می‌کند. این بدافزار برای سوء استفاده از آسیب‌پذیری‌هایی نوشته شده است که توسط سازنده سیستم یا تیم فناوری اطلاعات برطرف نشده است. سپس باج افزار ایستگاه کاری هدف را رمزگذاری می کند. گاهی اوقات، باج‌افزار را می‌توان برای حمله به چندین طرف با ممانعت از دسترسی به چندین رایانه یا یک سرور مرکزی ضروری برای عملیات تجاری مورد استفاده قرار داد..

تحت تأثیر قرار دادن چندین کامپیوتر اغلب با شروع نشدن جذب سیستم تا روزها یا حتی هفته ها پس از نفوذ اولیه بدافزار انجام می شود. این بدافزار می‌تواند فایل‌های AUTORUN را که از یک سیستم به سیستم دیگر از طریق شبکه داخلی یا درایوهای USB Serial Bus (USB) که به چندین رایانه متصل می‌شوند، ارسال کند. سپس، زمانی که مهاجم رمزگذاری را آغاز می کند، به طور همزمان روی همه سیستم های آلوده کار می کند.

در برخی موارد، نویسندگان باج افزار کد را برای فرار از نرم افزار آنتی ویروس طراحی می کنند. بنابراین برای کاربران مهم است که مراقب سایت‌هایی که بازدید می‌کنند و روی لینک‌هایی که کلیک می‌کنند، باشند. همچنین می‌توانید با استفاده از فایروال نسل بعدی (NGFW) که می‌تواند با استفاده از هوش مصنوعی (AI) بازرسی‌های عمیق بسته داده‌ها را انجام دهد، از بسیاری از حملات باج‌افزار جلوگیری کنید.

7.حمله پسورد

پسورد ها ابزاری برای تأیید دسترسی هستند که برای اکثر افراد انتخاب می‌شود، بنابراین کشف رمز عبور هدف پیشنهادی جذاب برای یک هکر است. این را می توان با استفاده از چند روش مختلف انجام داد. اغلب، مردم کپی هایی از رمزهای عبور خود را روی کاغذ یا یادداشت های چسبناک در اطراف یا روی میز خود نگه می دارند. مهاجم می تواند یا خودش رمز عبور را پیدا کند یا به شخصی که در داخل است پول بدهد تا آن را برای او دریافت کند.

یک مهاجم همچنین ممکن است سعی کند انتقالات شبکه را رهگیری کند تا رمزهای عبور رمزگذاری نشده توسط شبکه را بگیرد. آنها همچنین می توانند از مهندسی اجتماعی استفاده کنند، که هدف را متقاعد می کند تا رمز عبور خود را برای حل یک مشکل به ظاهر مهم وارد کند. در موارد دیگر، مهاجم به سادگی می‌تواند رمز عبور کاربر را حدس بزند، به خصوص اگر از رمز عبور پیش‌فرض یا گذرواژه‌ای استفاده می‌کند که به راحتی به خاطر بسپارید، مانند «1234567».

مهاجمان همچنین اغلب از روش‌های brute-force برای حدس زدن رمز عبور استفاده می‌کنند. هک رمز عبور بی رحمانه از اطلاعات اولیه در مورد فرد یا عنوان شغلی آنها استفاده می کند تا رمز عبور آنها را حدس بزند. به عنوان مثال، نام، تاریخ تولد، سالگرد یا سایر جزئیات شخصی اما قابل کشف آنها را می توان در ترکیب های مختلف برای رمز گشایی رمز عبور آنها استفاده کرد.

اطلاعاتی که کاربران در رسانه های اجتماعی قرار می دهند نیز می توانند در یک هک رمز عبور بی رحمانه استفاده شوند. کارهایی که فرد برای سرگرمی انجام می دهد، سرگرمی های خاص، نام حیوانات خانگی یا نام کودکان گاهی اوقات برای ایجاد رمز عبور استفاده می شود، که حدس زدن آنها را برای مهاجمان بی رحم نسبتا آسان می کند.

یک هکر همچنین می تواند از حمله فرهنگ لغت برای تعیین رمز عبور کاربر استفاده کند. حمله دیکشنری تکنیکی است که از کلمات و عبارات رایج، مانند مواردی که در یک فرهنگ لغت فهرست شده است، استفاده می کند تا رمز عبور هدف را حدس بزند.

یکی از روش‌های مؤثر برای جلوگیری از حملات brute-force و گذرواژه دیکشنری، تنظیم یک سیاست قفل کردن است. این کار دسترسی به دستگاه‌ها، وب‌سایت‌ها یا برنامه‌ها را به‌طور خودکار پس از تعداد معینی از تلاش‌های ناموفق قفل می‌کند. با یک سیاست قفل کردن، مهاجم فقط چند بار تلاش می کند تا از دسترسی منع شود. اگر قبلاً یک خط مشی قفل وجود دارد و متوجه شده اید که حساب شما به دلیل تلاش های زیاد برای ورود قفل شده است، عاقلانه است که رمز عبور خود را تغییر دهید.

اگر یک مهاجم به طور سیستماتیک از حمله brute-force یا فرهنگ لغت برای حدس زدن رمز عبور شما استفاده کند، ممکن است گذرواژه‌هایی را که کار نمی‌کنند یادداشت کند. به عنوان مثال، اگر رمز عبور شما نام خانوادگی و به دنبال آن سال تولد شما باشد و هکر سعی کند در آخرین تلاش سال تولد شما را قبل از نام خانوادگی شما قرار دهد، ممکن است در تلاش بعدی آن را درست دریافت کند.

8. حملات تزریق SQL

تزریق زبان پرس و جو ساختاریافته (SQL) یک روش رایج برای استفاده از وب سایت هایی است که برای ارائه خدمات به کاربران خود به پایگاه های داده وابسته هستند. کلاینت ها کامپیوترهایی هستند که اطلاعات را از سرورها دریافت می کنند و یک حمله SQL از یک پرس و جوی SQL که از مشتری به پایگاه داده روی سرور ارسال می شود استفاده می کند. این فرمان به جای چیز دیگری که معمولاً در آنجا قرار می گیرد، مانند رمز عبور یا ورود به سیستم، در یک صفحه داده وارد یا تزریق می شود. سروری که پایگاه داده را نگه می دارد سپس دستور را اجرا می کند و سیستم نفوذ می کند.

اگر تزریق SQL با موفقیت انجام شود، چندین اتفاق می تواند رخ دهد، از جمله انتشار داده های حساس یا تغییر یا حذف داده های مهم. همچنین، یک مهاجم می‌تواند عملیات مدیر را مانند دستور خاموش کردن اجرا کند که می‌تواند عملکرد پایگاه داده را مختل کند.

برای محافظت از خود در برابر حمله تزریق SQL، از مدل های کم امتیاز استفاده کنید. با معماری کم امتیاز، فقط کسانی که کاملاً نیاز به دسترسی به پایگاه های داده کلیدی دارند، مجاز به ورود هستند. حتی اگر یک کاربر قدرت یا نفوذی در سازمان داشته باشد، ممکن است اجازه دسترسی به مناطق خاصی از شبکه را نداشته باشد، اگر کارشان وابسته به آن نباشد.

به عنوان مثال، مدیر عامل می تواند از دسترسی به مناطقی از شبکه جلوگیری کند، حتی اگر آنها حق داشته باشند بدانند چه چیزی در داخل است. اعمال سیاستی با حداقل امتیاز نه تنها می‌تواند از دسترسی عوامل مخرب به مناطق حساس جلوگیری کند، بلکه می‌تواند مانع از دسترسی افراد بد به مناطق حساس شود، اما به‌طور تصادفی اعتبار ورود به سیستم خود را در برابر مهاجمان آسیب‌پذیر می‌گذارند یا ایستگاه‌های کاری خود را در حالی که از رایانه‌هایشان دور هستند، فعال می‌کنند.

9.تفسیر URL

با تفسیر URL، مهاجمان آدرس‌های URL خاصی را تغییر می‌دهند , بازسازی می کنند و از آنها برای دسترسی به داده‌های شخصی و حرفه‌ای هدف استفاده می‌کنند. این نوع حمله به عنوان مسمومیت URL نیز شناخته می شود. نام “تفسیر URL” از این واقعیت ناشی می شود که مهاجم از ترتیبی که باید اطلاعات URL یک صفحه وب وارد شود می داند. سپس مهاجم این نحو را “تفسیر” می کند و از آن برای کشف نحوه ورود به مناطقی که به آنها دسترسی ندارند استفاده می کند.

برای اجرای یک حمله تفسیر URL، یک هکر ممکن است URL هایی را حدس بزند که می توانند از آنها برای به دست آوردن امتیازات مدیر سایت یا دسترسی به انتهای سایت برای ورود به حساب کاربری استفاده کنند. هنگامی که آنها به صفحه مورد نظر خود رسیدند، می توانند خود سایت را دستکاری کنند یا به اطلاعات حساس در مورد افرادی که از آن استفاده می کنند دسترسی پیدا کنند.

به عنوان مثال، اگر هکری بخواهد وارد بخش مدیریت سایتی به نام GetYourKnowledgeOn.com شود، ممکن است http://getyourknowledgeon.com/admin را تایپ کند و با این کار او را به صفحه ورود به سیستم مدیریت می رساند. در برخی موارد، نام کاربری و رمز عبور ادمین ممکن است پیش فرض “admin” و “admin” باشد یا حدس زدن آن بسیار آسان باشد. همچنین ممکن است یک مهاجم قبلاً رمز عبور مدیر را پیدا کرده باشد یا آن را به چند احتمال محدود کرده باشد. سپس مهاجم هر کدام را امتحان می کند، دسترسی پیدا می کند و می تواند داده ها را به دلخواه دستکاری، سرقت یا حذف کند.

برای جلوگیری از موفقیت حملات تفسیر URL، از روش‌های احراز هویت امن برای مناطق حساس سایت خود استفاده کنید. این ممکن است به احراز هویت چند عاملی (MFA) یا رمزهای عبور امن متشکل از کاراکترهای به ظاهر تصادفی نیاز داشته باشد.

10.اسپوفینگ دی ان اس

با جعل سیستم نام دامنه (DNS)، یک هکر سوابق DNS را تغییر می دهد تا ترافیک را به یک وب سایت جعلی ارسال کند. زمانی که قربانی در سایت تقلبی قرار می گیرد، ممکن است اطلاعات حساسی را وارد کند که می تواند توسط هکر استفاده یا فروخته شود. هکر همچنین ممکن است یک سایت بی کیفیت با محتوای تحقیرآمیز یا تحریک آمیز بسازد تا یک شرکت رقیب را بد جلوه دهد.

در یک حمله جعل DNS، مهاجم از این واقعیت استفاده می کند که کاربر فکر می کند سایتی که بازدید می کند قانونی است. این به مهاجم این توانایی را می دهد که حداقل از دیدگاه بازدید کننده، به نام یک شرکت بی گناه مرتکب جنایت شود.

برای جلوگیری از جعل DNS، مطمئن شوید که سرورهای DNS شما به روز هستند. هدف مهاجمان سوء استفاده از آسیب‌پذیری‌ها در سرورهای DNS است و جدیدترین نسخه‌های نرم‌افزار اغلب حاوی اصلاحاتی هستند که آسیب‌پذیری‌های شناخته شده را می‌بندند.

11.ربودن سِشِن

Session hijacking یکی از انواع حملات MITM است. مهاجم یک جلسه بین مشتری و سرور را بر عهده می گیرد. کامپیوتری که در حمله مورد استفاده قرار می گیرد، آدرس پروتکل اینترنت (IP) خود را جایگزین آدرس کامپیوتر مشتری می کند و سرور بدون اینکه مشکوک باشد که به جای مشتری با مهاجم ارتباط برقرار می کند، جلسه را ادامه می دهد. این نوع حمله موثر است زیرا سرور از آدرس IP مشتری برای تأیید هویت خود استفاده می کند. اگر آدرس IP مهاجم در قسمتی از جلسه درج شود، سرور ممکن است به نقض مشکوک نشود زیرا قبلاً در یک اتصال قابل اعتماد درگیر شده است

برای جلوگیری از ربودن جلسه، از VPN برای دسترسی به سرورهای مهم تجاری استفاده کنید. به این ترتیب، تمام ارتباطات رمزگذاری می شود و مهاجم نمی تواند به تونل امن ایجاد شده توسط VPN دسترسی پیدا کند.

یک حمله brute-force نام خود را از روش “بی رحمانه” یا ساده ای که توسط حمله استفاده می شود گرفته شده است. مهاجم به سادگی سعی می کند اعتبار ورود شخصی را که به سیستم هدف دسترسی دارد حدس بزند. هنگامی که آنها آن را به درستی حدس می زنند می توانند وارد سیستم شوند.

اگرچه ممکن است این کار وقت گیر و دشوار به نظر برسد، مهاجمان اغلب از ربات ها برای شکستن اعتبار استفاده می کنند. مهاجم لیستی از اعتبارنامه ها را در اختیار ربات قرار می دهد که فکر می کنند ممکن است به آنها امکان دسترسی به منطقه امن را بدهد. سپس ربات هر کدام را امتحان می کند در حالی که مهاجم عقب می نشیند و منتظر می ماند. هنگامی که اعتبار صحیح وارد شد، مجرم دسترسی پیدا می کند.

برای جلوگیری از حملات brute-force، سیاست‌های قفل کردن را به عنوان بخشی از معماری امنیتی مجوز خود اعمال کنید. پس از تعداد معینی تلاش، کاربری که سعی در وارد کردن اطلاعات کاربری دارد قفل می شود. این معمولاً شامل «منجمد شدن» حساب است، بنابراین حتی اگر شخص دیگری از دستگاه دیگری با آدرس IP متفاوت تلاش کند، نمی تواند قفل را دور بزند.

همچنین عاقلانه است که از رمزهای عبور تصادفی بدون کلمات منظم، تاریخ یا دنباله ای از اعداد در آنها استفاده کنید. این موثر است زیرا، برای مثال، حتی اگر یک مهاجم از نرم‌افزاری برای حدس زدن یک رمز عبور 10 رقمی استفاده کند، سال‌ها تلاش بی‌وقفه برای درست کردن آن طول خواهد کشید.

13. حملات وب

حملات وب به تهدیداتی گفته می شود که آسیب پذیری های برنامه های مبتنی بر وب را هدف قرار می دهند. هر بار که اطلاعاتی را در یک برنامه وب وارد می‌کنید، فرمانی را آغاز می‌کنید که پاسخی را ایجاد می‌کند. به عنوان مثال، اگر با استفاده از یک برنامه بانکداری آنلاین برای شخصی پول می‌فرستید، داده‌هایی که وارد می‌کنید به برنامه دستور می‌دهد تا به حساب شما برود، پول را خارج کند و به حساب شخص دیگری ارسال کند. مهاجمان در چارچوب این نوع درخواست ها کار می کنند و از آنها به نفع خود استفاده می کنند.

برخی از حملات رایج وب شامل تزریق SQL و اسکریپت بین سایتی (XSS) است که در ادامه این مقاله مورد بحث قرار خواهد گرفت. هکرها همچنین از حملات جعل درخواست متقابل (CSRF) و دستکاری پارامترها استفاده می کنند. در حمله CSRF، قربانی فریب خورده تا عملی را انجام دهد که به نفع مهاجم باشد. به عنوان مثال، آنها ممکن است روی چیزی کلیک کنند که یک اسکریپت طراحی شده برای تغییر اعتبار ورود به سیستم برای دسترسی به یک برنامه وب را راه اندازی می کند. هکر، مجهز به اعتبارنامه های ورود جدید، می تواند به گونه ای وارد شود که گویی کاربر قانونی است.

دستکاری پارامترها شامل تنظیم پارامترهایی است که برنامه نویسان به عنوان اقدامات امنیتی طراحی شده برای محافظت از عملیات خاص اجرا می کنند. اجرای عملیات بستگی به آنچه در پارامتر وارد می شود دارد. مهاجم به سادگی پارامترها را تغییر می دهد و این به آنها اجازه می دهد تا اقدامات امنیتی را که به آن پارامترها بستگی دارد دور بزنند.

برای جلوگیری از حملات وب، برنامه‌های کاربردی وب خود را بررسی کنید تا آسیب‌پذیری‌ها را بررسی کرده و برطرف کنید. یکی از راه‌های رفع آسیب‌پذیری‌ها بدون تأثیر بر عملکرد برنامه وب، استفاده از توکن‌های ضد CSRF است. یک نشانه بین مرورگر کاربر و برنامه وب رد و بدل می شود. قبل از اجرای دستور، اعتبار توکن بررسی می شود. اگر بررسی شود، فرمان اجرا می شود، اگر نه، مسدود می شود. همچنین می‌توانید از پرچم‌های SameSite استفاده کنید، که فقط به درخواست‌های همان سایت اجازه پردازش می‌دهد و هر سایتی که توسط مهاجم ساخته شده است را بی‌توان می‌کند.

14.تهدید های داخلی

گاهی اوقات، خطرناک ترین عوامل از درون یک سازمان می آیند. افرادی که در داخل درهای خود شرکت هستند، خطر ویژه ای دارند زیرا معمولاً به انواع سیستم ها و در برخی موارد، امتیازات مدیریت دسترسی دارند که آنها را قادر می سازد تغییرات اساسی در سیستم یا سیاست های امنیتی آن ایجاد کنند.

علاوه بر این، افراد درون سازمان اغلب درک عمیقی از معماری امنیت سایبری آن و همچنین نحوه واکنش کسب و کار به تهدیدات دارند. از این دانش می توان برای دسترسی به مناطق محدود، ایجاد تغییرات در تنظیمات امنیتی، یا استنباط بهترین زمان ممکن برای انجام یک حمله استفاده کرد.

یکی از بهترین راه‌ها برای جلوگیری از تهدیدات داخلی در سازمان‌ها، محدود کردن دسترسی کارکنان به سیستم‌های حساس تنها به کسانی است که برای انجام وظایف خود به آن‌ها نیاز دارند. همچنین، برای تعداد معدودی که نیاز به دسترسی دارند، از MFA استفاده کنید، که از آنها می‌خواهد حداقل از یک چیز که می‌دانند در ارتباط با یک آیتم فیزیکی که برای دسترسی به یک سیستم حساس باید استفاده کنند. به عنوان مثال، کاربر ممکن است مجبور باشد یک رمز عبور وارد کند و یک دستگاه USB را وارد کند. در پیکربندی های دیگر، یک شماره دسترسی روی یک دستگاه دستی ایجاد می شود که کاربر باید وارد آن شود. کاربر تنها در صورتی می تواند به منطقه امن دسترسی داشته باشد که رمز عبور و شماره صحیح باشد.

اگرچه وزارت امور خارجه ممکن است به تنهایی از همه حملات جلوگیری نکند، اما تشخیص اینکه چه کسی در پشت یک حمله را آسان‌تر می‌کند، به‌ویژه به این دلیل که در وهله اول به افراد نسبتا کمی اجازه دسترسی به مناطق حساس داده می‌شود. در نتیجه، این استراتژی دسترسی محدود می تواند به عنوان یک عامل بازدارنده عمل کند. مجرمان سایبری در سازمان شما به راحتی می‌دانند که به دلیل وجود تعداد نسبتاً کوچک مظنونان بالقوه، مشخص کردن مجرم چه کسی است.

15. اسب تروا

حمله اسب تروا از یک برنامه مخرب استفاده می کند که در یک برنامه به ظاهر قانونی پنهان شده است. هنگامی که کاربر برنامه احتمالاً بی گناه را اجرا می کند، بدافزار داخل تروا می تواند برای باز کردن یک درب پشتی به سیستم استفاده شود که از طریق آن هکرها می توانند به کامپیوتر یا شبکه نفوذ کنند. این تهدید نام خود را از داستان سربازان یونانی گرفته است که برای نفوذ به شهر تروا و پیروزی در جنگ در داخل اسبی پنهان شده بودند. هنگامی که هدیه پذیرفته شد و به داخل دروازه های تروا آورده شد، سربازان یونانی بیرون پریدند و حمله کردند. به روشی مشابه، یک کاربر ناآگاه ممکن است از برنامه‌ای که ظاهری بی‌گناه به سیستم خود وارد می‌کند، فقط برای ایجاد یک تهدید پنهان استقبال کند.

برای جلوگیری از حملات تروا، باید به کاربران آموزش داده شود که چیزی را دانلود یا نصب نکنند، مگر اینکه منبع آن قابل تایید باشد. همچنین، از NGFW ها می توان برای بررسی بسته های داده برای تهدیدات بالقوه تروجان ها استفاده کرد.

16. حملات درایو

در یک حمله درایو بای، یک هکر کدهای مخرب را در یک وب سایت ناامن جاسازی می کند. هنگامی که یک کاربر از سایت بازدید می کند، اسکریپت به طور خودکار روی رایانه او اجرا می شود و آن را آلوده می کند. لقب drive by از این واقعیت ناشی می شود که قربانی فقط باید با مراجعه به سایت از کنار آن عبور کند تا آلوده شود. نیازی به کلیک بر روی چیزی در سایت یا وارد کردن اطلاعات نیست.

برای محافظت در برابر حملات درایو بای، کاربران باید مطمئن شوند که جدیدترین نرم‌افزار را روی تمام رایانه‌های خود اجرا می‌کنند، از جمله برنامه‌هایی مانند Adobe Acrobat و Flash، که ممکن است در هنگام مرور اینترنت استفاده شوند. همچنین، می‌توانید از نرم‌افزار فیلتر وب استفاده کنید، که می‌تواند قبل از بازدید کاربر از سایت، ناامن بودن سایت را تشخیص دهد.

17.حملات XSS

با XSS یا اسکریپت نویسی بین سایتی، مهاجم اسکریپت های مخرب را با استفاده از محتوای قابل کلیک ارسال می کند که به مرورگر هدف ارسال می شود. وقتی قربانی روی محتوا کلیک می کند، اسکریپت اجرا می شود. از آنجایی که کاربر قبلاً وارد جلسه یک برنامه وب شده است، آنچه را که وارد می کند توسط برنامه وب قانونی تلقی می شود. با این حال، اسکریپت اجرا شده توسط مهاجم تغییر داده شده است که منجر به یک اقدام ناخواسته توسط کاربر شده است.

به عنوان مثال، یک حمله XSS ممکن است پارامترهای درخواست انتقال ارسال شده از طریق یک برنامه بانکی آنلاین را تغییر دهد. در درخواست جعل شده، نام گیرنده پول منتقل شده با نام مهاجم جایگزین می شود. مهاجم همچنین ممکن است مبلغ انتقال را تغییر دهد و حتی بیشتر از هدفی که در ابتدا قصد ارسال آن را داشت به خود پول بدهد.

یکی از ساده ترین راه های جلوگیری از حملات XSS استفاده از لیست سفید موجودیت های مجاز است. به این ترتیب، هر چیزی غیر از ورودی های تایید شده توسط وب اپلیکیشن پذیرفته نخواهد شد. همچنین می‌توانید از تکنیکی به نام ضدعفونی کردن استفاده کنید که داده‌های وارد شده را بررسی می‌کند و بررسی می‌کند که آیا حاوی چیزی است که می‌تواند مضر باشد یا خیر.

18. حملات استراق سمع

حملات استراق سمع شامل رهگیری ترافیک توسط عوامل مخرب هنگام ارسال از طریق شبکه می شود. به این ترتیب، مهاجم می تواند نام های کاربری، رمز عبور و سایر اطلاعات محرمانه مانند کارت های اعتباری را جمع آوری کند. استراق سمع می تواند فعال یا غیرفعال باشد.

با استراق سمع فعال، هکر یک نرم افزار را در مسیر ترافیک شبکه قرار می دهد تا اطلاعاتی را که هکر برای داده های مفید تجزیه و تحلیل می کند، جمع آوری کند. حملات استراق سمع غیرفعال از این جهت متفاوت است که هکر به انتقال‌ها گوش می‌دهد یا استراق سمع می‌کند و به دنبال داده‌های مفیدی است که می‌توانند به سرقت ببرند.

با استراق سمع فعال، هکر یک نرم افزار را در مسیر ترافیک شبکه قرار می دهد تا اطلاعاتی را که هکر برای داده های مفید تجزیه و تحلیل می کند، جمع آوری کند. حملات استراق سمع غیرفعال از این جهت متفاوت است که هکر به

انتقال‌ها گوش می‌دهد یا استراق سمع می‌کند و به دنبال داده‌های مفیدی است که می‌توانند به سرقت ببرند

19. حمله روز تولد

در حمله تولد، مهاجم از یک ویژگی امنیتی سوء استفاده می کند: الگوریتم های هش، که برای تأیید صحت پیام ها استفاده می شود. الگوریتم هش یک امضای دیجیتال است و گیرنده پیام قبل از اینکه پیام را معتبر بپذیرد آن را بررسی می کند. اگر یک هکر بتواند یک هش ایجاد کند که با آنچه فرستنده به پیام خود اضافه کرده است یکسان باشد، هکر می تواند به سادگی پیام فرستنده را با پیام خود جایگزین کند. دستگاه دریافت کننده آن را می پذیرد زیرا دارای هش مناسب است

نام حمله تولد به پارادوکس تولد اشاره دارد که بر اساس این واقعیت است که در یک اتاق 23 نفره بیش از 50٪ احتمال دارد که دو نفر از آنها تولد یکسانی داشته باشند. از این رو، در حالی که مردم فکر می کنند تولد آنها، مانند هش، منحصر به فرد است، آنقدرها که بسیاری فکر می کنند منحصر به فرد نیستند.

برای جلوگیری از حملات تولد، از هش های طولانی تر برای تأیید استفاده کنید. با اضافه شدن هر رقم اضافی به هش، شانس ایجاد یک منطبق به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.

20. حمله بدافزار(malware)

بدافزار یک اصطلاح عمومی برای نرم افزارهای مخرب است، از این رو mal در ابتدای کلمه است. بدافزار یک کامپیوتر را آلوده می کند و نحوه عملکرد آن را تغییر می دهد، داده ها را از بین می برد یا از کاربر یا ترافیک شبکه جاسوسی می کند. بدافزار می‌تواند از یک دستگاه به دستگاه دیگر سرایت کند یا در جای خود باقی بماند و تنها بر دستگاه میزبان آن تأثیر بگذارد.

چندین روش حمله که در بالا توضیح داده شد می‌تواند شامل انواع بدافزار باشد، از جمله حملات MITM، فیشینگ، باج‌افزار، تزریق SQL، اسب‌های تروجان، حملات درایو و حملات XSS.

در یک حمله بدافزار، نرم افزار باید بر روی دستگاه مورد نظر نصب شود. این نیاز به اقدام از جانب کاربر دارد. بنابراین، علاوه بر استفاده از فایروال‌هایی که می‌توانند بدافزار را شناسایی کنند، کاربران باید در مورد اینکه از کدام نوع نرم‌افزار اجتناب کنند، انواع لینک‌هایی که باید قبل از کلیک کردن بررسی کنند و ایمیل‌ها و پیوست‌هایی که نباید با آن‌ها ارتباط برقرار کنند، آموزش داده شود.

خطرناک‌ترین حملات سایبری در جهان

MyDoom (2004)

Sony Pictures Hack (2014)

Stuxnet (2010)

Equifax Hack (2017)

WannaCry Ransomware (2017)

NotPetya (2017)

Target Hack (2013)

Yahoo Data Breach (2013-2014)

SolarWinds Hack (2020)

Office of Personnel Management Hack (2015)

Bangladesh Central Bank Hack (2016)

LinkedIn Data Breach (2012)

Adobe Data Breach (2013)

Marriott Hotels Hack (2018)

Reddit Hack (2005)

Capital One Hack (2019)

Saudi Aramco Hack (2012)

Home Depot Hack (2014)

Facebook Hack (2018)

Dyn DNS DDoS Attack (2016)

جمع بندی

در این مطلب 20 مورد از انواع حملات سایبری تحت پوشش قرار گرفت؛ مدیریت ریسک امنیت سایبری، فرآیند آشنایی ارزیابی و مدیریت ریسک های سازمان است. برای ایجاد چنین برنامه مدریت ریسکی، متخصصان فناوری اطلاعات باید یک معماری امنیت سایبری قوی ایجاد کنند که با مقررات، استانداردها و بهترین شیوه های امنیتی مطابقت داشته باشد. امید است از این مطلب تمام بحره و استفاده را برده باشید.

در شبکه‌های کامپیوتری، یکی از مهم‌ترین مراحل برای برقراری ارتباط بین دستگاه‌ها، شناسایی MAC address دستگاه‌ها از طریق IP address است. این کار توسط پروتکلی به نام  ARP (Address Resolution Protocol) انجام می‌شود.

 ARPبه دستگاه‌ها کمک می‌کند تا MAC address دستگاه‌ها را که به صورت فیزیکی در شبکه حضور دارند، پیدا کرده و به ‌طور صحیح داده‌ها را به مقصد مورد نظر ارسال کنند. این پروتکل به ‌ویژه در شبکه‌های محلی (LAN) برای ارتباط بین دستگاه‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است.

پروتکل ARP چیست؟

ARP یا Address Resolution Protocol یک پروتکل یا همان روش است که یک آدرس اینترنتی (IP) متغیر را به یک آدرس فیزیکی ثابت دستگاه در یک شبکه محلی (LAN) متصل میکند؛ بهتر است بدانید، این آدرس اینترنتی به عنوان آدرس کنترل دسترسی به رسانه (MAC) شناخته می‌شود.

این پروتکل، ارتباط لایه شبکه که آی پی نیز گفته میشود را با لایه پیوند داده که مک آدرس (MAC Address ) نیز گفته میشود برقرار میسازد و همچنین از این پروتکل برای شناسایی متقابل دستگاه ها در یک شبکه استفاده میشود.

به زبا ساده تر، پروتکل ARP روشی است که در شبکه ‌های محلی (LAN) استفاده می‌شود تا آدرس IP شبکه را  که مرتب تغییر می‌کند، به یک آدرس ثابت فیزیکی دستگاه، یعنی آدرس  MAC، متصل شود.

جالب است بدانید این پروتکل زمانی اهمیت پیدا می‌کند که دستگاه‌ها بخواهند در یک شبکه با هم ارتباط برقرار کنند. از آنجایی که طول آدرس های IP و MAC متفاوت از یکدیگر هستند، برای شناسایی سیستم ها نیاز به پروتکلی است که این آدرس ها را ترجمه کند.

در رابطه با آدرس آی پی (IP) باید بدانید رایج ترین نسخه آی پی، نسخه 4 آن یعنی IPv4 است که 32 بیت است، در حالی که طول مک آدرس ها 48 بیت است. وظیفه پروتکل ARP تبدیل آدرس 32 بیتی به 48 بیت است و تبدیل آدرس 48 بیتی به 32 بیت است.

آدرس MAC به عنوان لایه پیوند داده (Data Link Layer) نیز شناخته می‌شود، که وظیفه ایجاد و پایان دادن به ارتباط بین دو دستگاه فیزیکی متصل را بر عهده دارد تا انتقال داده امکان ‌پذیر شود. آدرس IP به عنوان لایه شبکه (Network Layer) نیز شناخته می‌شود که مسئول هدایت پکت های داده از طریق روترهای مختلف است؛ جالب است بدانید پروتکل ARP بین این دو لایه عمل می‌ کند.

قابل توجه مهندسین شبکه، در مدل شبکه OSI (مدل OSI یک استاندارد مفهومی در شبکه است که ارتباط بین سیستم‌های مختلف را در هفت لایه تعریف می‌کند تا فرآیند انتقال داده‌ها ساده و قابل درک شود.)، به این ترتیب میتوان گفت پروتکل ARP نقش مهمی در لایه شبکه ایفا می‌کند. هدف اصلی این پروتکل یافتن آدرس MAC مرتبط با یک آدرس IP مشخص است. به عبارت ساده تر، ARP آدرس 32 بیتیIP  را به آدرس 48 بیتی MAC تبدیل می‌کند تا به این ترتیب ارتباط بین سیستم‌ها برقرار شود.

همچنین باید بدانید در اغلب برنامه‌های شبکه ‌ای، اطلاعات با استفاده از آدرس‌های IP ارسال و دریافت می‌شوند. اما در سطح سخت‌افزار، ارتباط واقعی از طریق آدرس‌های فیزیکی یا MAC Address که به لایه دوم مدل OSI تعلق دارند، انجام می‌شود. اینجاست که پروتکل ARP وارد عمل می‌شود تا آدرس IP را به آدرس فیزیکی ترجمه کند.

MAC Address  که به عنوان لایه پیوند داده (Data Link Layer) نیز شناخته می‌شود، وظیفه برقراری ارتباط بین دو دستگاه متصل فیزیکی را بر عهده دارد. در مقابل، آدرس IP در لایه شبکه (Network Layer) فعالیت می‌کند و مسئولیت ارسال پکت های داده از طریق مسیرهای مختلف را به عهده دارد. پروتکل ARP به عنوان واسطی بین این دو لایه عمل می‌کند و هماهنگی لازم را برای انتقال داده‌ها فراهم می‌سازد.

پروتکل ARP چگونه کار می‌کند و چه وظایفی دارد؟

زمانی که یک کامپیوتر جدید به شبکه محلی (LAN) متصل می‌شود، یک آدرس IP منحصر به فرد دریافت می‌کند که برای شناسایی و ارتباط استفاده می‌شود.

وقتی پکت‌های داده به یک گیت‌ وی (gateway) در شبکه می ‌رسند و به یک دستگاه خاص هدایت می‌شوند، گیت‌ وی وظیفه انتقال داده‌ها بین شبکه‌ها را بر عهده دارد، از پروتکل ARP درخواست می‌کند تا آدرس MAC مرتبط با آدرس IP مورد نظر را پیدا کند. در این فرآیند، کش ARP که شامل لیستی از آدرس‌های IP و MAC مربوط به آن‌ها است، به کار می‌آید. این کش به طور پیش‌فرض پویا است، اما کاربران می‌توانند یک جدول ARP استاتیک شامل آدرس‌های IP و MAC پیکربندی کنند.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با تفاوت Firewall و Gateway کلیک کنید.

کش‌های ARP در تمام سیستم‌عامل‌های موجود در شبکه‌های اترنت IPv4 نگهداری می‌شوند. هر بار که دستگاهی بخواهد داده‌ای را به دستگاه دیگری در همان LAN ارسال کند، ابتدا کش ARP خود را بررسی می‌کند تا ببیند آیا ارتباط بین آدرس IP و MAC قبلاً انجام شده است یا خیر. اگر این ارتباط موجود باشد، نیازی به درخواست مجدد نیست. اما در صورتی که این ترجمه انجام نشده باشد، درخواست به شبکه ارسال می‌شود و عملیات ARP صورت میگیرد.

توجه داشته مقدار کش ARP به مقدار محدود طراحی شده است و اطلاعات به صورت دوره ای پاک میشوند تا فضای آن آزاد شود، از این رو آدرس های آی پی و مک تنها برای چند دقیقه در حافظه باقی می مانند. از آنجایی که آدرس‌های MAC ثابت هستند، آدرس‌های IP به طور مداوم به‌ روزرسانی می‌شوند؛ این موضوع به دلایل امنیتی و حریم خصوصی انجام شده است تا از سرقت یا جعل آدرس‌های IP توسط مهاجمان سایبری جلوگیری شود.

نکته: در فرآیند پاک‌ سازی، آدرس‌هایی که استفاده نشده‌اند حذف می‌شوند و اطلاعات مربوط به تلاش‌های ناموفق برای ارتباط با کامپیوترهایی که به شبکه متصل نیستند یا حتی خاموش هستند نیز از کش حذف می‌شود.

پروتکل ARP چه ارتباطی با DHCP و DNS دارد و تفاوت آن‌ ها چیست؟ 

ARP فرآیند اتصال یک آدرس IP پویا به آدرس MAC دستگاه فیزیکی است. بنابراین، بررسی چند فناوری مرتبط با آدرس IP ضروری است. 

همان‌طور که پیش ‌تر ذکر شد، آدرس‌های IP به دلیل ایجاد امنیت و حفظ حریم خصوصی کاربران، به ‌طور مداوم تغییر می‌کنند، اما این تغییرات نباید کاملاً تصادفی باشند؛ چرا که باید قوانینی وجود داشته باشد که آدرس IP را از یک محدوده مشخص در شبکه تخصیص دهد. این قوانین به جلوگیری از مشکلاتی مانند تخصیص یک آدرس IP به دو کامپیوتر کمک می‌کنند. این قوانین تحت عنوان پروتکل DHCP شناخته می‌شوند. 

آدرس‌های IP به‌عنوان شناسه‌هایی برای کامپیوترها اهمیت دارند، زیرا برای انجام جستجوهای اینترنتی موردنیاز هستند. هنگامی که کاربران نام دامنه یا URL را جستجو می‌کنند، از حروف استفاده میکنند، اما کامپیوترها از آدرس عددی IP برای مرتبط کردن نام دامنه با سرور استفاده می‌کنند. برای اتصال این دو، از DNS استفاده می‌شود تا آدرس IP را از یک رشته پیچیده اعداد به یک نام ساده و قابل ‌فهم ترجمه کند و برعکس.

انواع ARP چیست؟

نسخه‌ها و موارد استفاده مختلفی از ARP وجود دارد. در ادامه به بررسی چند مورد می‌پردازیم:

Proxy ARP

پراکسی ARP یک تکنیک است که در آن یک دستگاه پراکسی در شبکه، به درخواست ARP برای یک آدرس IP که در همان شبکه وجود ندارد، پاسخ می‌دهد. این دستگاه پراکسی از موقعیت مقصد ترافیک آگاه است و آدرس MAC خود را به‌عنوان مقصد ارائه می‌دهد.

به بیان ساده‌تر، اگر دستگاهی بخواهد با آدرسی خارج از شبکه فعلی ارتباط برقرار کند، پراکسی ARP می‌تواند به‌عنوان واسطه عمل کرده و اطلاعات را از طریق خود به مقصد منتقل کند. این تکنیک معمولاً در شبکه‌هایی استفاده می‌شود که نیاز به ارتباط بین زیرشبکه‌ها دارند.

Gratuitous ARP

ARP خودخواسته به نوعی یک روش مدیریتی است که توسط یک دستگاه در شبکه اجرا می‌شود تا به ‌طور ساده آدرس IP و MAC خود را اعلام یا به‌ روزرسانی کند. این نوع ARP به ‌صورت خودخواسته انجام می‌شود و نیازی به درخواست ARP از سوی دیگر دستگاه‌ها ندارد.

این روش معمولاً برای جلوگیری از مشکلاتی مانند آدرس‌های تکراری (IP Conflict) استفاده می‌شود و همچنین می‌تواند به‌عنوان راهی برای اطلاع‌ رسانی تغییر آدرس دستگاه به شبکه کاربرد داشته باشد.

Reverse ARP

 RARP برای دستگاه‌هایی استفاده می‌شود که آدرس IP خود را نمی‌دانند. این دستگاه‌ها می‌توانند از پروتکل ARP معکوس برای کشف آدرس IP خود استفاده کنند.

این پروتکل معمولاً برای دستگاه‌های بدون دیسک (Diskless Devices) که نمی‌توانند به‌ صورت مستقل آدرس IP دریافت کنند، به‌ کار می‌ رود. در این حالت  RARZبا ارسال درخواست به یک سرور در شبکه، آدرس IP مناسب را برای دستگاه فراهم می‌کند.

Inverse ARP

برخلاف ARP که از آدرس IP برای یافتن آدرس MAC استفاده می‌کند، ARP از آدرس MAC برای یافتن آدرس IP استفاده می‌کند.

این پروتکل در موقعیت‌هایی به ‌کار می‌رود که دستگاهی در شبکه فقط آدرس MAC یک دستگاه دیگر را می‌داند و نیاز دارد که آدرس IP آن را نیز پیدا کند. این روش معمولاً در شبکه‌های Frame Relay و ATM که از لینک‌های مجازی استفاده می‌کنند، کاربرد دارد.
هر نوع ARP برای موقعیت‌ها و کاربردهای خاصی طراحی شده است و با وجود شباهت در عملکرد، هدف‌های متفاوتی را دنبال می‌کنند.

 Proxy ARPبرای ارتباطات بین‌ شبکه‌ای Gratuitous ARP برای اطلاع ‌رسانی و جلوگیری از تداخل، RARP برای کشف آدرس IP  و ARP برای تبدیل آدرس MAC به IP استفاده می‌شود.

کاربرد پروتکل ARP در شبکه

پروتکل ARP (Address Resolution Protocol) برای ترجمه آدرس نرم‌ افزاری (آدرس IP) به آدرس سخت ‌افزاری (MAC آدرس) در شبکه ها از ضرورت ها به شمار میرود؛ به این صورت که هر دستگاهی که به شبکه متصل می‌شود، از آدرس IP برای شناسایی و ارتباط استفاده می‌کند، اما ارتباط واقعی در سطح سخت‌ افزاری، از طریق MAC Address انجام می‌شود. بدون وجود پروتکل  ARP، یک دستگاه نمی‌تواند آدرس MAC دستگاه دیگری را که برای ارسال داده‌ها ضروری است، پیدا کند.

در یک شبکه محلی (LAN)، سیستمی وجود دارد که جدولی به نام جدول ARP یا دایرکتوری ARP نگهداری می‌کند. این جدول آدرس‌های IP را به آدرس‌های MAC دستگاه‌های مختلف در شبکه، مانند کامپیوترها و روترها، مرتبط می‌کند.

حمله  ARP Spoofing یا ARP Poisoning چیست؟

حمله  ARP Spoofing که به عنوان  ARP Poison Routing یا  ARP Cache Poisoning نیز شناخته می‌شود، نوعی حمله مخرب است که در آن مهاجم سایبری پیام‌های جعلی ARP را به یک شبکه محلی (LAN) ارسال می‌کند. هدف این حمله این است که آدرس MAC مهاجم به آدرس IP یک دستگاه یا سرور قانونی در شبکه متصل شود. این ارتباط جعلی باعث می‌شود که داده‌های رایانه قربانی به جای مقصد اصلی، به رایانه مهاجم ارسال شوند.

توجه داشته باشید که حملات ARP Spoofing می‌توانند خطرناک باشند، زیرا اطلاعات حساس ممکن است بدون اطلاع قربانیان بین سیستم‌ها منتقل شود. این نوع حمله همچنین راه را برای دیگر انواع حملات سایبری باز می‌کند، از جمله:

حمله مرد میانی  (Man-in-the-Middle)

حمله مرد میانی (MITM) نوعی حمله جاسوسی است که در آن مهاجم سایبری پیام‌ها را بین دو طرف رهگیری، منتقل و تغییر می‌دهد. طرفین قربانی هیچ اطلاعی از حضور یک شخص ثالث ندارند. هدف این حمله سرقت اطلاعات است. مهاجم ممکن است پیام‌های یکی از طرفین یا هر دو طرف را کنترل و دستکاری کند تا اطلاعات حساسی مانند نام کاربری، رمز عبور، شماره حساب‌ها و موارد دیگر را به دست آورد.

در این حمله، بدافزار روی مرورگر قربانی نصب و کنترل آن به دست مهاجم داده می‌شود. مرورگر برای مهاجم اهمیتی ندارد، بلکه اطلاعاتی که کاربر از طریق آن به اشتراک می‌گذارد مهم است. مهاجم معمولاً با ایجاد یک سایت تقلبی مشابه سایت اصلی داده‌های قربانی را رهگیری می‌کند.

حملات Denial-of-Service

حمله منع سرویس (DoS) زمانی رخ می‌دهد که مهاجم سایبری سعی می‌کند سیستم‌ها، سرورها و شبکه‌ها را با حجم بالایی از ترافیک اشباع کند تا کاربران نتوانند به آن‌ها دسترسی پیدا کنند. نسخه گسترده‌تر این حمله به عنوان حمله DDOS شناخته می‌شود که در آن تعداد زیادی از منابع برای اشباع یک سیستم استفاده می‌شوند.

این نوع حمله از آسیب ‌پذیری‌های شناخته ‌شده در پروتکل‌های شبکه بهره می‌برد. وقتی تعداد زیادی پکت داده به یک شبکه آسیب ‌پذیر ارسال شود، خدمات آن به راحتی از کار می‌افتد و غیرقابل دسترس می‌شود.

Session Hijacking

در حمله Session Hijacking، مهاجم سایبری شناسه جلسه کاربر را سرقت کرده، کنترل جلسه وب او را به دست می‌گیرد و خود را به جای او جا می‌زند. با داشتن شناسه جلسه، مهاجم می‌تواند هر عملی را که کاربر مجاز به انجام آن در شبکه است، انجام دهد.

احراز هویت زمانی رخ می‌دهد که کاربر برای دسترسی به سیستم یا ورود به یک وب ‌سایت یا سرویس خاص تلاش می‌کند. شناسه جلسه در قالب یک کوکی در مرورگر ذخیره می‌شود. در حمله Session Hijacking، مهاجم فرآیند احراز هویت را رهگیری کرده و به صورت لحظه‌ ای وارد تعامل می‌شود.

جمع بندی

به طور کلی ARP یک پروتکل شبکه‌ای است که برای تبدیل آدرس‌های IP به آدرس‌های MAC استفاده می‌شود. این فرآیند به دستگاه‌ها کمک می‌کند تا با استفاده از آدرس‌های IP، دستگاه‌های فیزیکی (مانند کارت شبکه) را در شبکه شناسایی کنند. ARP برای برقراری ارتباط در شبکه‌های محلی (LAN) ضروری است و به دستگاه‌ها این امکان را می‌دهد که داده‌ها را به مقصد صحیح ارسال کنند. ARP نقش مهمی در عملکرد صحیح شبکه‌های کامپیوتری ایفا می‌کند و برای ارتباط موثر و بدون مشکل بین دستگاه‌ها ضروری است.

سوالات متداول

ARP چیست؟

ARP پروتکلی است که یک آدرس IP دینامیک را به آدرس MAC یک دستگاه فیزیکی متصل می‌کند.

از ARP چگونه استفاده می‌شود؟ 

ARP یکی از پروتکل های ضروری در شبکه است؛ زیرا آدرس نرم ‌افزاری (آدرس IP) میزبان یا رایانه متصل به شبکه باید به یک آدرس سخت‌افزاری (آدرس MAC) ترجمه شود.

انواع  ARP

چندین نوع مختلف از ARP  وجود دارد که عبارتند از:

1. ARP پروکسی
2. ARP رایگان
3. ARP معکوس
4. InARP (معکوس (ARP

خرابکاری و باج‌گیری از زمان‌های بسیار قدیم وجود داشته است، به نحوی که موضوع اصلی بسیاری از فیلم‌های وسترن هالیوودی حول محور این موضوع بوده‌است. در سال‌های اخیر با توسعه تکنولوژی و تغییر سبک زندگی‌، کلاهبرداری‌ها نیز رنگ و بوی تازه‌ای گرفته اند. از برترین مثال‌های باج‌گیری در دنیای مدرن می‌توان به حملات باج‌افزاری اشاره کرد که با وجود قدمت نه‌چندان زیاد، تبدیل به یکی از کابوس‌های بشر شده است.

باج‌افزار چیست؟

باج افزار (Ransomware) نوعی از بدافزار است که با قفل و رمزگذاری داده‌ها، فایل‌ها، دستگاه‌ها یا سیستم‌های قربانی را غیرقابل دسترس و غیرقابل استفاده می‌کند؛ تا زمانی که مهاجم باج‌ را دریافت نکند، قربانی امکان دسترسی به آن‌ها را نخواهد داشت.

اوایل در حمله باج افزاری فقط از رمزگذاری برای جلوگیری از دسترسی قربانیان به فایل‌ها و سیستم‌های خود استفاده می‌کردند. قربانیانی که نسخه بکاپ منظم داشتند، بدون نیاز به پرداخت باج، می‌توانستند اطلاعات خود را بازیابی کنند. به تدریج، عوامل مخرب شروع به ترکیب تاکتیک‌های اخاذی سایبری کردند و از تهدیدهای دیگری نیز برای اجبار قربانیان به پرداخت باج استفاده کردند.

همچنین، مهاجمان به طور فزاینده‌ای نسخه‌های بکاپ قربانیان را مورد هدف قرار دادند تا از بازیابی اطلاعات توسط سازمان‌ها جلوگیری کنند. گزارش شرکت Veeam با عنوان ترندهای باج‌افزار در سال 2023 نشان می‌دهد که بیش از 93 درصد از حملات باج‌افزار در سال ماقبل آن به‌طور خاص داده‌های بکاپ را مورد هدف قرار داده‌اند.

بدافزار یک اصطلاح فراگیر برای هر نرم‌افزار مخربی است که دسترسی غیرمجاز به سیستم‌های کاربران را امکان پذیر می‌کند. باج‌افزار زیرمجموعه‌ای از بدافزار است که در آن قربانی برای باز کردن قفل و رمزگشایی داده‌، می‌بایست هزینه ای به هکر پرداخت کند تا مجددا بتواند به اطلاعات خود دسترسی پیدا کند.

باج افزارها می‌توانند برای افراد، سازمان‌ها و حتی کل کشور مخرب باشند. از آنجایی که این نوع حملات موفق هستند، با انگیزه‌های مالی به طور فزاینده‌ای همچنان در حال ترویج هستند. گزارش تحقیقات نقض داده‌ سال 2023 که توسط شرکت Verizon منتشر شده، نشان می‌دهد که باج افزارها در 24 درصد از کل نقض‌ها دخیل بوده‌اند؛ همچنین گزارش شرکت Sophos با عنوان وضعیت باج‌افزارها در سال 2023 نشان می‌دهد که 66 درصد سازمان‌ها در سال گذشته حمله باج افزاری را تجربه کرده‌اند و 76 درصد از این حملات منجر به رمزگذاری داده شده‌اند.

باج افزار چگونه کار می‌کند؟

حمله باج افزار دارای شش مرحله کلی است: توزیع بدافزار و آلودگی؛ فرماندهی و نظارت ؛ کشف و حرکت جانبی؛ سرقت مخرب و رمزگذاری فایل؛ اخاذی و در نهایت حل و فصل مسئله.

توزیع بدافزار و آلودگی

مهاجمان برای اینکه بتوانند درخواست باج کنند، باید ابتدا به سیستم قربانی خود نفوذ کرده و آن را با بدافزار آلوده کنند. رایج ترین بردارهای حملات باج افزاری از این قرار هستند: فیشینگ، RDP و سواستفاده از اطلاعات اکانت و آسیب پذیری های نرم‌افزاری قابل بهره‌برداری.

فیشینگ

فیشینگ محبوب ترین نوع مهندسی اجتماعی است که برترین بردار حمله میان انواع بدافزارها به شمار می‌رود. مهاجمان ایمیلی با ظاهری قانونی، با لینک‌ و پیوستی مخربی که ارسال می‌کنند، کاربر را ترغیب به نصب ناخواسته بدافزار می کنند. حملات Smishing، Vishing، Spear Phishing و Watering Hole، همگی انواعی مختلفی از کلاهبرداری‌های فیشینگ و مهندسی اجتماعی هستند که مهاجمان از آن‌ها برای فریب دادن افراد برای نصب بدافزار استفاده می‌کنند.

RDP و سواستفاده از اطلاعات اکانت

Remote Desktop Protocol یا به اختصار RDP و سواستفاده از اطلاعات اکانت شامل استفاده از حملات بروت فورس (Brute-Force)، حملات پر کردن اطلاعات اکانت (Credential-Stuffing) یا خرید اطلاعات اکانت از دارک وب می‌شود؛ هدف آن‌ها ورود به سیستم با ظاهر یک کاربر قانونی و سپس آلوده کردن شبکه با بدافزار است. RDP که مورد علاقه مهاجمان است، پروتکلی است که مدیران را قادر می‌سازد تا به سرورها و دسکتاپ‌ها از هر نقطه‌ای دسترسی داشته باشند؛ همچنین به کاربران اجازه دسترسی از راه دور به دسکتاپ ‌را می‌دهد. استقرار ناامن RDP، نقطه ورودی رایج برای باج افزارها است.

آسیب پذیری‌های نرم‌افزاری

آسیب پذیری‌های نرم‌افزاری نیز هدفی رایج برای آلودگی‌های باج افزاری هستند. مهاجمان با حمله به نرم‌افزارهای پَچ نشده (unpatched) یا منقضی شده، به سیستم قربانی نفوذ می کنند. یکی از بزرگترین حوادث باج افزاری در کل تاریخ، یعنی WannaCry، به سواستفاده‌ی EternalBlue مرتبط است؛ EternalBlue آسیب‌پذیری است که در نسخه‌های پَچ نشده پروتکل SMB ویندوز وجود دارد.

سرور فرماندهی و نظارت

سرور فرماندهی و نظارت (Command-and-Control) یا به اختصار  C&Cکه توسط مهاجمان باج‌ افزار راه‌اندازی و اداره می‌شود، کلیدهای رمزگذاری را به سیستم هدف ارسال می‌کند، بدافزار اضافی را نصب می‌کند و مراحل بعدی عملکرد باج‌افزار را تسهیل می‌سازد.

کشف و حرکت جانبی

مرحله کشف و حرکت جانبی، دو بخشی است؛ بخش اول شامل جمع‌آوری اطلاعات در مورد شبکه قربانی است تا به مهاجمین کمک کند، نحوه انجام یک حمله موفقیت‌آمیز را بهتر درک کنند و در بخش دوم آلودگی را به دستگاه‌های دیگر گسترش می‌دهند و به این ترتیب میتوانند امتیازات دسترسی خود را گسترش دهند تا به داده‌های ارزشمند دست‌یابند.

سرقت مخرب و رمزگذاری فایل

در این مرحله، مهاجمان داده‌ها را به سرور C&C منتقل می‌کنند تا از آن‌ها در حملات اخاذی استفاده کنند. سپس مهاجمان داده‌ها و سیستم‌ها را با استفاده از کلیدهای ارسال شده از سرور C&C خود رمزگذاری می‌کنند.

اخاذی

در مرحله اخاذی، فرد بر اساس نیاز خود چیزی از شما میخواهد که در اکثر موارد پرداخت هزینه است.

حل و فصل مسئله

در این مرحله سازمان قربانی برای رسیدگی و ریکاوری حمله می‌بایست وارد عمل شود، که این موارد شامل بازیابی نسخه بکاپ، اجرای طرح بازیابی باج افزار، پرداخت باج، مذاکره با مهاجمان یا بازسازی زیربنایی سیستم خواهد بود.

حملات باج‌افزار سنتی فقط داده‌ها را رمزگذاری می‌کردند، ولی سرقتی در کار نبود.

انواع مختلف باج‌افزار چیست؟

باج‌افزارها بر اساس نحوه ارسال و تأثیر آن‌ها، تعریف و دسته‌بندی می‌شود. ارسال شامل باج‌افزار به‌عنوان سرویس (RaaS)، ارسال خودکار (نه به عنوان سرویس) و ارسال توسط انسان می‌شود؛ تاثیر باج‌افزار می‌تواند در برگیرنده عدم در دسترس بودن داده‌، تخریب داده‌، حذف داده‌، و استخراج و اخاذی از داده‌ باشد.

عبارات زیر انواع مختلف باج افزار را بیشتر توضیح می‌دهند:

• باج‌افزار Locker، سیستم یا داده قربانی را به طور کامل از دسترس وی خارج می‌کند.
• باج‌افزار Crypto همه یا برخی از فایل‌های قربانیان را رمزگذاری می کند.
• Scareware قربانیان را با ایجاد این تصور که دستگاه‌هایشان به باج افزار آلوده شده‌اند، می‌ترساند؛ در حالی که ممکن است اصلا آلوده نشده‌باشند. سپس مهاجمان، قربانی را فریب می‌دهند تا نرم‌افزاری را بخرند که ظاهراً باج‌افزار را حذف خواهد کرد؛ در حالی‌که در عمل، این نرم‌افزار داده‌ها را می‌دزدد یا بدافزارهای اضافی را دانلود می‌کند.
• باج‌افزار اخاذی (Extortionware) که با نام‌های leakware، doxware و exfiltrationware نیز شناخته می‌شود، نوعی باج‌افزار است که در آن، مهاجمان داده‌های قربانیان را می‌دزدند و تهدید می‌کنند که آن‌ها را به صورت عمومی منتشر خواهند کرد یا در دارک وب خواهند فروخت.
• بدافزار Wiper مانند باج‌افزار عمل می‌کند، اما در واقع نوعی بدافزار مخرب است که داده‌های سیستم‌ قربانی را پاک می‌کند، حتی اگر آن‌ها باج را پرداخت‌ کنند.

• باج‌افزار اخاذی مضاعف (Double Extortion Ransomware)، ابتدا داده‌های قربانیان را رمزگذاری می‌کند و سپس آن‌ها را برای اخاذی دوباره از قربانی، استخراج می‌کند.
• باج‌افزار اخاذی سه‌گانه (Triple Extortion Ransomware)، داده‌های قربانی را رمزگذاری می‌کند، سپس آن‌ها را برای اخاذی از قربانیان تخلیه می‌کند و در نهایت تهدید سوم را اضافه می‌کند. اغلب، عامل سوم، شامل یک حمله DDoS یا اخاذی از مشتریان، شرکا، تامین کنندگان و سهامداران قربانی برای پرداخت باج می‌شود. در این نوع باج‌افزارها، مهاجم می‌تواند به ازای یک حمله، سه بار یا بیشتر باج دریافت کند.
• RaaS، که بیشتر یک مدل ارسال است تا نوعی باج‌افزار، اغلب در انواع لیست‌های باج‌افزار گنجانده می‌شود. RaaS یک مدل مبتنی بر اشتراک است که در آن توسعه‌دهندگان باج‌افزار، یک باج‌افزار پولی را به اپراتورهای استفاده کننده‌ی باج‌افزار می‌دهد و اپراتورها درصدی از سود حمله را به توسعه‌دهندگان می‌پردازند.

باج‌افزار اخاذی مضاعف، استخراج داده‌ها را به یک حمله باج‌افزاری سنتی می‌افزاید و داده‌ها را به سرقت می‌برد تا از قربانی بیشتر اخاذی کند.

اثرات باج افزار بر کسب و کارها چیست؟

بسته به پیچیدگی حمله، انگیزه مهاجم و سیستم دفاعی قربانی، عواقب باج افزار می تواند از یک ناراحتی جزئی تا ویرانی کامل متغیر باشد.

آیا باید باج را پرداخت کرد؟

کارشناسان امنیت سایبری و مقامات دولتی، افراد و سازمان‌ها را از پرداخت باج منع می کنند. با این حال، برخی از مشاغل به امید بازیابی و دسترسی مجدد به داده‌های حساس خود، گزینه پرداخت را انتخاب می‌کنند. استدلال کارشناسان این است که پرداخت باج، مهاجمان را تشویق می کند، اهدافی برای حملات آینده داشته باشند و موجب به وجود آمدن مشکلات قانونی در آینده شود. به علاوه، پرداخت باج هرگز تضمین نمی‌کند که مهاجمان داده‌ را برمی‌گردانند و یا اینکه در آینده از آن در حملات اخاذی استفاده نخواهند کرد.

هزینه کل یک حمله باج افزار می تواند به عوامل متعددی بستگی داشته باشد؛ از جمله این عوامل میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• در معرض قرار گرفتن یا از دست دادن داده
• از کار افتادن سیستم
• کاهش بهره‌وری
• کاهش درآمد
• جریمه‌های قانونی و انطباق با مقررات

باج افزار همچنین می تواند تأثیرات زیر را داشته باشد:

• صدمه به اعتبار تجاری
• کاهش روحیه کارکنان
• از دست دادن اعتماد و وفاداری مشتری
• تبدیل سازمان به یک هدف بالقوه برای حملات آینده

اهداف رایج حملات باج‌افزاری

در حالی که صنایعی مانند زیرساخت‌های حیاتی، آموزش و مراقبت‌های بهداشتی، زمانی که قربانی مورد حمله باج‌افزار قرار میگرد، به تیتر اخبار تبدیل می‌شود، باید توجه داشت که هیچ سازمانی در برابر حملات باج‌افزاری مصون نیست. گزارش Sophos موارد زیر را به عنوان 13 هدف برتر باج‌افزاری لیست کرده است:

1. آموزش
2. ساخت و ساز و اموال
3. دولت مرکزی و فدرال
4. رسانه‌ها و سرگرمی‌های اوقات فراغت
5. حکومت‌های محلی و ایالتی
6. خرده فروشی‌ها
7. زیرساخت‌های انرژی و تاسیسات
8. بخش توزیع و حمل و نقل
9. خدمات مالی
10. خدمات بازرگانی، حرفه‌ای و حقوقی
11. مراقبت‌های بهداشتی
12. ساخت و تولید
13. آی‌تی، تکنولوژی و مخابرات

از باج‌خواهی‌های بزرگ گرفته تا اختلالات خدمات و وضعیت‌های اضطراری، بیشترین تأثیر حملات باج‌افزار در تاریخ هستند.

حملات باج‌افزار سه‌گانه اخاذی، بردار حمله سومی را به یک حمله اخاذی مضاعف اضافه می‌کند که اغلب یک حمله DDoS یا باج‌گیری از کارکنان، مشتریان و سهامداران قربانی برای پرداخت باج است.

چگونه از حملات باج افزار جلوگیری کنیم؟

پیشگیری از حملات باج‌افزاری چالشی بزرگ برای سازمان‌ها در هر نوع و اندازه‌ای است که هیچ راه حل جادویی ندارد. کارشناسان بر این باورند که سازمان‌ها نیازمند یک استراتژی پیشگیری از حملات باج افزاری چند جانبه هستند که موارد زیر را شامل می‌شود:

امنیت دفاعی عمیق: رویکرد دفاعی عمیق، برای جلوگیری از فعالیت‌های مخرب، کنترل‌های امنیتی که به طور هماهنگ کار می‌کنند را لایه‌بندی کرده است. حتی اگر بدافزار موفق به عبور از یک لایه‌ی کنترلی شود، می‌توان امید داشت که مکانیسم امنیتی دیگری که همپوشانی دارند، آن را متوقف کند.

کنترل های امنیتی پیشرفته: با اینکه که کنترل‌های اولیه امنیت سایبری می‌توانند بسیاری از انواع باج‌افزارهای شناخته‌شده را شناسایی کنند، ولی کشف حملات جدید توسط تکنولوژی‌های حفاظتی پیشرفته، محتمل‌تر است. از جمله این ابزارها و استراتژی‌های پیشرفته، می‌توان XDR، MDR، SASE، SIEM، آنالیز رفتار کاربر و نهاد، شبکه اعتماد صفر و فریب سایبری را در نظر گرفت.

مدیریت پچ (Patch): هنگامی که حمله باج افزار WannaCry برای اولین بار در می 2017 رخ داد، از یک آسیب پذیری شناخته شده استفاده کرده بود که مایکروسافت دو ماه قبل پَچی برای آن منتشر کرده بود، ولی صدها هزار قربانی هنوز آن را نصب نکرده بودند. جالب است که بدانیم سازمان‌هایی که از سیستم‌های پچ‌نشده استفاده می‌کنند، همچنان قربانی WannaCry و بسیاری از حملات قدیمی دیگر می‌شوند.

بکاپ‌گیری از داده: بکاپ‌گیری از داده‌های حیاتی می‌تواند به طور مؤثری یک حمله باج‌افزاری را با شکست مواجه کند و سازمان را قادر سازد تا عملیات بازیابی را بدون سرگرم شدن به خواسته‌های مجرمان سایبری انجام دهد. با این حال، بسیار مهم است که نسخه بکاپ باید در جایی دور از محیط اصلی آی‌تی باشد تا عوامل تهدید نتوانند در طول نفوذ، آن را پیدا کرده و رمزگذاری کنند. توجه به این نکته مهم است، در حالی که بکاپ‌گیری بخش مهمی از دفاع در برابر یک حمله‌ی باج‌افزاری است، ولی (به خصوص در مورد حملات اخاذی مضاعف یا سه‌گانه) درمان قطعی نیست.

آموزش آگاهی از امنیت: اپراتورهای باج افزار اغلب از طریق ابزارهای قابل تشخیص و پیشگیری به شبکه‌های سازمانی دسترسی پیدا می‌کنند. مسلماً آموزش کاربر نهایی مهمترین و دشوارترین مولفه در پیشگیری از بدافزار است. آموزش آگاهی از امنیت باید پویا و جذاب بوده و شامل اطلاعاتی در مورد باج‌افزار باشد تا به کاربران چگونگی اجتناب از حملات و همچنین مقابله با موارد در حال وقوع را آموزش دهد.

نحوه تشخیص حملات

حتی سازمان‌هایی که از بهترین شیوه‌های پیشگیری از حملات باج‌افزاری استفاده می‌کنند، ناگزیر قربانی حملات خواهند شد. در واقع، بسیاری از کارشناسان معتقد هستند که شرکت‌ها باید همیشه انتظار چنین حملاتی را داشته باشند و شرایط نباید چنین باشد که سازمان ها تنها با احتمالات از حملات جلوگیری کنند.

با این حال، اگر تیم‌های امنیتی بتوانند یک حمله باج‌افزاری را در مراحل اولیه آن شناسایی کنند، احتمالا قبل از اینکه عوامل مخرب زمان لازم برای دست‌یابی، رمزگذاری و استخراج داده‌های حساس را داشته باشند، بتوانند آن‌ها را متوقف کنند.

اولین خط دفاعی مهم، ابزارهای ضد بدافزار هستند تا بتوانند انواع باج‌افزارهای شناخته شده را بر اساس سیگنیچر دیجیتالی آنها تشخیص دهند. برخی از پلتفرم‌ها، مانند XDR ،SIEM، ناهنجاری‌های رفتاری را نیز اسکن می‌کنند تا گونه‌های باج‌افزار جدید و غیرقابل تشخیص را نیز شناسایی کنند. شاخص‌هایی که دال بر احتمال به خطر افتادن هستند، از این قرارند: اجرای غیرعادی یک فایل، ترافیک شبکه و تماس‌های API (هر کدام از این موارد می‌توانند به یک حمله باج‌افزار فعال اشاره داشته باشند).

این 9 مرحله می‌تواند به تسریع واکنش به حادثه در صورت حمله باج افزاری کمک کند.

نحوه حذف باج افزار

اعتبار سنجی حمله

اولین مرحله در یک طرح واکنش به حمله باج افزاری با اعتبار سنجی حمله آغاز می‌شود. اگر تیم امنیتی تأیید کند که حادثه واقعاً یک حمله باج‌افزاری است، می‌توان مراحل بعدی را ادامه داد.

تشکیل تیم واکنش به حادثه

این گروه باید شامل نمایندگانی از تیم های آی‌تی، مدیران اجرایی، حقوقی و روابط عمومی باشد. بسیار ضروری است که قبل از وقوع یک بحران واقعی، همه از موارد زیر به خوبی آگاه باشند:

• نحوه دریافت اطلاعیه در مورد یک حادثه
• نقش‌ها و مسئولیت‌های خاص افراد
• نحوه ارتباط با اعضای تیم

آنالیز حادثه

برای تعیین میزان گسترش بدافزار، باید در اسرع وقت اقدام کرد.

مهار حادثه

برای به حداقل رساندن تأثیر بدافزار، سیستم‌ها و دستگاه‌های آلوده باید فوراً از شبکه جدا و قرنطینه شوند. حالت ایده‌آل این است که تکنولوژی مدیریت شبکه وجود داشته باشد تا بتواند به‌طور خودکار، نقاط پایانی که رفتار غیرعادی نشان می‌دهند را قرنطینه کند، ارتباطات سرور C&C را بلاک و بخش‌های شبکه را برای جلوگیری از حرکت جانبی قفل کند. با اتوماسیون می‌توان به طور چشمگیری روند مهار را تسریع کرد. پس از مهار آلودگی، منابع بلاک باید بررسی شوند تا از سلامت و امنیت‌شان اطمینان حاصل شود.

بررسی

در مورد حمله باج‌افزاری و شدت آن تا حد امکان باید اطلاعات جمع آوری شود تا با ارزیابی نتایج بالقوه، توصیه‌هایی برای تصمیم گیرندگان اجرایی ارائه شود.

ریشه کن کردن بدافزار و ریکاوری بعد از حادثه

نمونه‌های سیستم مرکزی آلوده می‌بایست حذف و جایگزین شوند، و نقاط پایانی آسیب‌دیده با داده‌های بکاپ بازیابی شوند. در مرحله بعد، داده‌های بازیابی شده باید اسکن شوند تا اطمینان حاصل شود که بدافزار از بین رفته است. در نهایت، تمام پسوردهای سیستم، شبکه و اکانت‌ها باید عوض شوند.

تماس با ذینفعان

براساس طرح واکنش به حادثه، جزئیات حادثه را با ذینفعان (ذینفعان داخلی، مانند کارکنان و مدیران اجرایی و ذینفعان خارجی مانند مشتریان، شرکای شخص ثالث و ضابطین قانون) در میان بگذارید.

انجام فعالیت‌های پس از حادثه

در صورت لزوم، با رعایت مقررات انطباق با قوانین و سیاست‌های شرکت، حملات را باید به سازمان‌های دولتی و مشتریان اطلاع داد. باید تأیید شود که همه سیستم‌ها، داده‌ها و اپلیکیشن‌ها در دسترس و عملیاتی هستند و هیچ آسیب‌پذیری عمده‌ای که به مهاجمان اجازه بازگشت بدهد، وجود ندارد.

انجام آنالیز و کسب تجربه از حمله

هنگامی که اوضاع آرام شد و سازمان دوباره به حالت عادی بازگشت، جزئیات حمله باید به دقت آنالیز شوند تا هرگونه شکاف امنیتی برای جلوگیری از اتفاقات بعدی شناسایی و برطرف شوند و درس‌های آموخته شده شناسایی شوند و بر اساس آن تجربیات، برنامه واکنش به حادثه، به‌روزرسانی شود.

سخن آخر

باج‌افزار نوعی از بدافزار است که با قفل و رمزگذاری داده‌ها، فایل‌ها، دستگاه‌ها یا سیستم‌های قربانی را غیرقابل دسترس و غیرقابل استفاده می‌کند؛ تا زمانی که مهاجم باج‌ را دریافت نکند، قربانی امکان دسترسی به آن‌ها را نخواهد داشت. چرخه حیات باج افزار دارای شش مرحله کلی است: توزیع بدافزار و آلودگی؛ فرماندهی و نظارت؛ کشف و حرکت جانبی؛ سرقت مخرب و رمزگذاری فایل؛ اخاذی و در نهایت حل و فصل مسئله. برای جلوگیری از حملات بدافزار نیازمند این موارد هستیم: امنیت دفاعی عمیق، کنترل های امنیتی پیشرفته، مدیریت پچ (Patch)، بکاپ‌گیری از داده و آموزش آگاهی از امنیت.

سوالات متداول

در صورت دریافت باج‌افزار چه اتفاقی می‌افتد؟

باج‌افزار تهدیدی مخرب است که از دسترسی کاربران به دستگاه‌ها و داده‌های ذخیره شده در آن جلوگیری می‌کند. این کار معمولاً با رمزگذاری فایل‌های موجود در آن دستگاه انجام می‌شود؛ رمزگذاری دستگاه می‌تواند در موبایل، لپ‌تاپ یا کامپیوتر شخصی اتفاق بیفتد.

آیا باج افزار نوعی ویروس است؟

ویروس‌ها و باج‌افزارها هر دو نوعی بدافزار هستند. تروجان‌ها، جاسوس‌افزارها، ابزارهای تبلیغاتی مزاحم، روت‌کیت ها، کرم‌ها و کی‌لاگرها، سایر اشکال بدافزار هستند. اصطلاح ویروس امروزه کمتر مورد استفاده قرار می گیرد و به جای آن از اصطلاح عمومی بدافزار استفاده می‌شود.

آیا باج افزار در صورت پرداخت از بین می‌رود؟

در یک حمله باج افزاری، پرداخت باج تضمین نمی‌کند که مهاجمان کلید رمزگشایی را ارائه کنند. حتی با وجود کلید، اکثر سازمان‌ها نمی توانند تمام داده‌های خود را تنها با رمزگشایی بازیابی کنند.

برای بسیاری از ما خاطرات روزهای شیوع کووید 19 هنوز تازه هستند. به رغم پیامدهای ناگوار این بیماری، قسمت خوش قضیه این بود که کسب و کارها شیوه جدید کار را جدیدی‌تر گرفتند؛ دورکاری که از چندین سال پیش شروع شده بود، بار دیگر اهمیت پیدا کرد و سازمان‌ها برای مبارزه با بیماری سعی کردند راهکارهایی را در پیش بگیرند که از جمله آن‌ها میتوان به دورکاری اشاره کرد. برای انجام دورکاری، الزاماتی مورد نیاز است که از مهمترین آن‌ها می‌توان Remote Access را نام برد.

Remote Access چیست؟

Remote Access (دسترسی از راه دور به شبکه) به توانایی یک شخص مجاز برای دسترسی به کامپیوتر یا شبکه از فاصله دور از طریق اتصال شبکه اشاره دارد. راهکارهای دسترسی از راه دور به کاربران امکان می دهد زمانی که از نظر فیزیکی از محل کار دور هستند به سیستم های مورد نیاز خود متصل شوند. این موضوع برای کارمندانی که در شعبه های مختلف کار می‌کنند، در حال مسافرت و یا دورکاری هستند، مهم است.

 Remote Access به کاربرانی که در مناطق مختلف پراکنده هستند، امکان دسترسی به فایل‌ها و سایر منابع سیستم که روی دستگاه‌ها یا سرورهای متصل به شبکه شرکت هستند را فراهم می‌آورد. این کار بهره وری کارکنان را افزایش می‌دهد و برای کارمندان امکان تعامل بهتر با سایر همکاران در سراسر جهان را ممکن می‌سازد.

Remote Access در طول همه گیری کووید 19 شتاب قابل توجهی گرفت، چرا که این امکان را برای کارمندان فراهم کرد تا دور از دفتر که در آن ممکن بود به ویروس مبتلا شوند، کار کنند. بسیاری از سازمان‌ها کار از راه دور یا دورکاری را در پیش گرفتند. عملکرد آن باعث شد که بهره‌وری کارمندان حفظ شود و سازمان به اهداف تجاری خود دست یابد.

امروزه دورکاری، حتی با وجود بازگشت اکثر از مشاغل به کار، هنوز به طور گسترده ای استفاده میشود. استراتژی دسترسی از راه دور به سازمان‌ها انعطاف‌پذیری می‌دهد تا بهترین استعدادها را بدون توجه به موقعیت مکانی استخدام کنند؛ سیلوها را حذف کنند و همکاری بین تیم‌ها، دفاتر و مکان‌ها را ارتقا دهند.

متخصصان پشتیبانی فنی و تیم‌های آی‌تی از Remote Access برای اتصال به کامپیوتر‌های راه دور کاربران استفاده می‌کنند تا به آنها کمک کنند مشکلات سیستمی و نرم‌افزاری خود را حل کنند. میزهای راهنمای آی‌تی اغلب مشغول رسیدگی به تماس‌های خدماتی از سوی کاربران راه دور هستند.

Remote Access چگونه کار می‌کند؟

Remote Access با ترکیبی از نرم افزار، سخت افزار و ارتباط شبکه‌ای انجام می پذیرد. Remote Access در شکل قدیمی آن، یعنی قبل از اینکه دسترسی گسترده به ارتباطات اینترنتی فراهم شود، با استفاده از نرم افزار شبیه ساز ترمینال انجام می‌شد؛ این نرم‌افزار دسترسی را از طریق یک مودم سخت‌افزاری متصل به یک شبکه تلفن کنترل می‌کرد. در حال حاضر دسترسی از راه دور اغلب با استفاده از یکی از موارد زیر انجام می‌شود:

• نرم افزاری: با استفاده از یک راهکار نرم افزاری امن، مانند VPN
• سخت افزاری: با اتصال هاست‌ها از طریق یک پورت شبکه سیمی یا پورت شبکه Wi-Fi
• شبکه: با اتصال از طریق اینترنت.

VPN های دسترسی از راه دور، کاربران را به شبکه‌های خصوصی متصل می کنند. هر کاربر نیازمند یک کلاینت VPN است که می‌تواند به سرور VPN شبکه خصوصی متصل شود. هنگامی که یک کاربر از طریق یک کلاینت VPN به شبکه متصل می‌شود، نرم افزار ترافیک را قبل از ارائه آن از طریق اینترنت رمزگذاری می‌کند. سرور VPN یا گیِت‌وِی که در لبه شبکه هدف قرار دارد، داده را رمزگشایی می‌کند و به هاست مناسب در داخل شبکه خصوصی ارسال می‌کند.

یک کامپیوتر می‌بایست دارای نرم افزاری باشد که آن را قادر می‌سازد تا با سیستم یا منبعی که سرویس Remote Access سازمان میزبانی می‌کند، متصل شود و با آن ارتباط برقرار کند. هنگامی که کامپیوتر کاربر به هاست راه دور متصل ‌شد، می‌تواند پنجره‌ای با دسکتاپ کامپیوتر مورد نظر نمایش دهد.

IP Security و Secure Sockets Layer/Transport Layer Security، دو تکنولوژی محبوب برای دسترسی از راه دور هستند. پروتکل‌های IPsec و SSL/TLS اقدامات امنیتی را از طریق رمزگذاری ارتباطات راه دور فراهم می‌کنند. سازمان‌ها می‌توانند از دسکتاپ‌های راه دور استفاده کنند تا کاربران را قادر سازند به اپلیکیشن‌ها و شبکه‌ها متصل شوند. دسکتاپ‌های راه دور از نرم‌افزار اپلیکیشنی استفاده می‌کنند (که گاهی اوقات در سیستم عامل هاست راه دور گنجانده می‌شود) و به اپلیکیشن‌ها امکان می‌دهد از راه دور، روی سرور شبکه اجرا شوند و همزمان به صورت محلی نمایش داده شوند.

کاربران می‌توانند به اپلیکیشن‌های لوکال و ابری و همچنین به سرورها، از هر کجا و از هر دستگاهی با انواع روش‌های احراز هویت، از جمله ورود به سیستم از راه دور دسترسی داشته باشند؛ در این روش، کاربران بدون تغییر تنظیمات VPN یا پالیسی‌های فایروال، دسترسی آسان و ایمن به اپلیکیشن‌های مورد نیاز را خواهند داشت. علاوه بر این، سازمان‌ها می‌توانند از احراز هویت دو عاملی یا چند عاملی (MFA) برای تایید هویت کاربر با ترکیب چندین اطلاعات اکانت منحصر برای یک شخص استفاده کنند. جهت کاهش آسیب‌پذیری‌های دسترسی از راه دور و تهدیدات سایبری، انجام این اقدامات ضروری هستند.

ارتباطات راه دور از طریق VPN

VPN ها روشی رایج برای ارائه Remote Access هستند. VPN یک ارتباط در‌لحظه امن و رمزگذاری‌شده روی شبکه‌ای با امنیت کمتر مانند اینترنت ایجاد می‌کند. تکنولوژی VPN توسعه یافت تا کاربران راه دور و دفاتر شعبه را قادر ‌سازد تا با استفاده از نرم‌افزار دسترسی از راه دور به اپلیکیشن‌های شرکتی و سایر منابع لاگین کنند. کلاینت‌های VPN بر روی دستگاه‌های کاربر نهایی برای کاربران راه دور نصب می‌شوند. کلاینت VPN ارتباطی امن را از طریق اینترنت یا WAN به اپلیکیشن‌های VPN واقع در دفتر مرکزی شرکت برقرار می‌کند. شعبه‌ها جهت حصول اطمینان از ارتباطات ایمن و مدیریت دسترسی، با شبکه خارجی از طریق تکنولوژی‌هایی مانند فایروال‌ها ارتباط برقرار می‌کنند.

در صورتی که دستگاه‌های نقطه پایانی کاربران، نرم‌افزار شبکه‌ای مناسبی برای ایجاد یک ارتباط ایمن را داشته باشند، کاربران می‌توانند به جای VPN، با استفاده از آن نرم‌افزار به طور ایمن به شبکه شرکتی متصل شوند. به طور فزاینده‌ای استفاده از دستگاه‌هایی که توسط شرکت کانفیگ شده‌اند و اپلیکیشن‌های شبکه‌ای مناسب روی آن‌ها نصب هستند، برای کاربران از راه دور در حال رواج یافتن است. این رویکرد از استفاده کارمندان از لپ‌تاپ‌های شخصی‌شان ایمن‌تر است، چرا که احتمالا دستگاه‌های آن‌ها مجهز به تجهیزات ارتباط با شبکه‌های شرکتی نباشند. با این حال، سازمان‌ها باید هزینه‌های مرتبط با Remote Access را بسنجند. هزینه‌هایی که شامل لایسنس‌های VPN، اکسس‌پوینت‌های شبکه اضافی برای کاربران راه دور و الزامات افزایش پهنای باند می‌شوند.

انواع Remote Access چیست؟

در گذشته، سازمان‌ها از مودم‌ها و تکنولوژی‌های Dial-up استفاده می‌کردند تا کارمندان را قادر سازند تا با استفاده از شبکه‌های تلفنی متصل به سرورهای دسترسی از راه دور، به شبکه‌های شرکتی متصل شوند. دستگاه‌های متصل به شبکه‌های Dial-up، جهت برقراری ارتباط با شماره‌ تلفن‌‌های اختصاص داده شده و همچنین ارسال یا دریافت پیام از مودم‌های آنالوگ استفاده می‌کردند. تکنولوژی‌ پهنای باند همه چیز را تغییر داد و گزینه‌های اتصال پرسرعت به شبکه‌های کسب و کار و اینترنت را برای کاربران راه دور فراهم ساخت. انواع مختلفی از پهنای باند وجود دارد که در ذیل به آن‌ها می‌پردازیم:

• پهنای باند کابلی: در این نوع، پهنای باند، میان کاربران زیادی به اشتراک گذاشته می‌شود. نرخ داده‌های بالادستی، در ساعات پرفشار در مناطقی که مشترکین زیادی وجود دارند، می‌تواند کند باشد.
• پهنای باند DSL: این نوع پهنای باند با استفاده از تکنولوژی مودم پهنای باند زیاد، شبکه پرسرعت را از طریق یک شبکه تلفنی فراهم می کند. DSL تنها در یک فاصله فیزیکی محدود کار می‌کند. اگر
• زیرساخت مخابراتی محلی از تکنولوژی مربوطه پشتیبانی نکند، احتمالا DSL در برخی مناطق در دسترس نباشد.
• سرویس اینترنت سلولار: از این سرویس با استفاده از دستگاه‌های تلفن همراه از طریق ارتباط بی‌سیم از هر مکانی که شبکه تلفن همراه در دسترس است، می‌توان استفاده کرد.
• خدمات اینترنت ماهواره‌ای: ماهواره‌های مخابراتی برای ارائه خدمات اینترنتی در مناطقی که اینترنت زمینی در دسترس نیست، استفاده می‌شود؛ برای نصب موقت تلفن همراه نیز می‌توان از آن استفاده کرد.
• تکنولوژی پهنای باند فیبر نوری: کاربران را قادر می سازد تا حجم زیادی از داده‌ را به سرعت و بدون نقص انتقال دهند.

پروتکل‌های Remote Access چیست؟

پروتکل‌های رایج Remote Access و VPN شامل موارد زیر هستند:

• پروتکل نقطه به نقطه هاست‌ها را قادر می سازد تا یک ارتباط مستقیم بین دو نقطه پایانی برقرار کنند.
• IPsec مجموعه ای از پروتکل‌های امنیتی است که برای فعال کردن سرویس‌های احراز هویت و رمزگذاری برای ایمن سازی انتقال پکِت‌های آی‌ پی از طریق اینترنت مورد استفاده است.
• پروتکل Point-to-Point Tunneling یا به اختصار (PPTP) که یکی از قدیمی‌ترین پروتکل‌ها برای استقرار VPN است ولی بعد از سال‌ها استفاده، ثابت شده است که در برابر بسیاری از انواع حملات، آسیب‌پذیر است. علیرغم ایمن نبودن، هنوز در برخی موارد از این پروتکل استفاده می‌شود.
• پروتکل تانلینگ لایه دو، یک پروتکل VPN است که رمزگذاری یا احراز هویت رمزنگاری شده‌ی ترافیک عبوری از طریق ارتباط را ارائه نمی‌دهد. در نتیجه، معمولاً با IPsec که این خدمات را ارائه می دهد، جفت می‌شود.
• سرویس Remote Authentication Dial-In User پروتکلی است که در سال 1991 توسعه یافت تا سرورهای دسترسی از راه دور را قادر سازد تا با یک سرور مرکزی ارتباط برقرار کنند تا کاربران dial-in را احراز هویت کنند و دسترسی‌شان را احراز کنند تا بتوانند به سیستم یا سرویس درخواستی دسترسی یابند.
• سیستم TACACS یک پروتکل احراز هویت از راه دور است که در ابتدا در شبکه‌های یونیکس رایج بود و سرور Remote Access را قادر می ساخت تا پسورد کاربر را به سرور احراز هویت ارسال کند تا تعیین کند که آیا دسترسی به سیستم مورد ‌نظر باید اعطا شود یا خیر. TACACS+ یک پروتکل جداگانه است که برای رسیدگی به احراز هویت و احراز دسترسی و همچنین برای کنترل دسترسی ادمین به دستگاه‌های شبکه، مانند روترها و سوئیچ ها طراحی شده است.

Remote Access امن چیست؟

در ابتدایی‌ترین حالت، Remote Access ایمن به این معنی است که روش‌های مورد استفاده برای ارتباط کاربران راه دور، دارای عناصر امنیتی هستند که از یکپارچگی ارتباطات راه دور محافظت می‌کنند. چندین تکنولوژی برای تسهیل دسترسی از راه دور ایمن از جمله فایروال‌ها، سیستم های تشخیص نفوذ و پیشگیری، CASB، VPN ها، دسترسی به شبکه اعتماد صفر، MFA، SDP ها و WANها، SASE، مدیریت هویت و دسترسی، دسکتاپ مجازی و Remote Access ایمن مبتنی بر ابر استفاده می‌شوند.

صرف نظر از موقعیت مکانی کاربر راه دور، چه زیرساخت شبکه در محل باشد و چه مبتنی بر ابر باشد، ارتباط ایمن باید برای کاربران سازمانی و سیستم‌ها، اپلیکیشن‌ها و سایر منابع میزبانی شده تضمین شود.

چه مواردی در پالیسی‌های Remote Access باید لحاظ شوند؟

پالیسی‌های دسترسی از راه دور برای مدیریت دسترسی کاربران از راه دور ضروری است. آن‌ها همچنین شواهد مهمی هستند که در طول ممیزی Remote Access می‌توانند ارائه شوند.

سازمان‌ها باید یک پالیسی رسمی ایجاد کنند تا موارد زیر را مشخص کند:

• Remote Access ایمن چگونه اجرا می شود.
• دستگاه‌هایی که می‌توان از آن‌ها برای دسترسی از راه دور استفاده کرد.
• سرویس‌های شبکه‌ای که از دسترسی از راه دور پشتیبانی می‌کنند.
• چه کسی مجاز به کار از راه دور است.
• قوانینی برای نحوه کانفیگ دستگاه‌های کاربر نهایی برای Remote Access.
• مجازات عدم استفاده صحیح از Remote Access و نقض پالیسی.
• رویه‌های گزارش نقض امنیت سایبری.
• چگونه می‌توان از Remote Access در وضعیت تداوم کسب و کار استفاده کرد.

مزایا و چالش‌های Remote Access

امکان کار از خانه یا سایر مکان‌های راه دور یکی از مزایای کلیدی Remote Access است. گزینه‌های موجود برای کارکنان سازمان را گسترش می‌دهد، در نتیجه برنامه‌های کاری انعطاف‌پذیر و آزادی بیشتری برای کار در زمان و مکانی که می‌خواهند، ارائه می‌کند. زمان رفت و آمد کارمندان کاهش می‌یابد یا حذف می‌شود و در صورت نیاز در روزهای کاری خود آزادتر می توانند به امور خانوادگی رسیدگی کنند. در بسیاری از موارد، این کار، شادابی و بهره‌وری کارکنان را نسبت به کار در اداره، بیشتر می‌کند. اگر تعداد کارکنانی که داخل سازمان کار می‌کنند، کمتر باشد، سازمان‌های دارای پالیسی‌های دسترسی از راه دور، اغلب خواهند توانست فضای اداری مورد استفاده خود و تمام هزینه‌های مربوط به ساخت، نگهداری و تجهیز امکانات فیزیکی را کاهش دهند.

از جمله چالش‌های Remote Access می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کاهش کنترل مدیریت فعالیت کارکنان
• افزایش هزینه‌های مرتبط با دسترسی از راه دور، مانند لایسنس‌های VPN و خدمات شبکه
• خطرات بالقوه امنیت تکنولوژی اطلاعات
• ناتوانی در پَچ کردن صحیح همه دستگاه‌های راه دور
• تغییرات در فرهنگ سازمانی به‌دلیل زمان کمتر حضور کارکنان

آینده کار از راه دور

استفاده از Remote Access به احتمال زیاد ادامه خواهد داشت، پس تکنولوژی‌های مورد استفاده در آن نیز تکامل خواهد یافت. رشد سرویس‌های دسترسی از راه دور مبتنی بر ابر، در نهایت می تواند نیاز به VPN و سایر تکنولوژی‌های موجود را کاهش دهد. برای مثال، تکنولوژی‌های SDP و SASE مبتنی بر ابر می‌توانند به نسل بعدی Remote Access تبدیل شوند.

سخن آخر

Remote Access (دسترسی از راه دور) به توانایی یک شخص مجاز برای دسترسی به کامپیوتر یا شبکه از فاصله دور از طریق اتصال شبکه اشاره دارد. با استفاده از راهکارهای دسترسی از راه دور، کاربران می‌توانند زمانی که از نظر فیزیکی از محل کار دور هستند به سیستم های مورد نیاز خود متصل شوند. از جمله مزایای Remote Access می توان به امکان کار از خانه، انعطاف‌پذیری برنامه‌های کاری و آزادی بیشتر در زمان و مکان کار اشاره کرد؛ کاهش کنترل مدیریتی به فعالیت کارکنان، افزایش هزینه‌های مرتبط با دسترسی از راه دور و خطرات امنیتی مرتبط با آی‌تی چالش‌هایی هستند که دسترسی از راه دور با آن‌ها مواجه است.

سوالات متداول

منظور از Remote Access چیست؟

توانایی کاربران برای دسترسی به یک دستگاه یا یک شبکه از هر مکانی را Remote Access می‌نامند. با این دسترسی، کاربران می‌توانند فایل‌ها و داده‌هایی را که در یک دستگاه راه دور ذخیره شده‌اند را مدیریت کنند، در نتیجه امکان همکاری و بهره‌وری مداوم از هر کجا را فراهم کنند.

سه نوع Remote Access چیست؟

به طور کلی سه نوع دسترسی از راه دور وجود دارد: مستقیم، غیر مستقیم و VPN. دسترسی مستقیم رایج‌ترین و ساده‌ترین نوع Remote Access است و شامل استفاده از کامپیوتر یا دستگاه دیگری برای اتصال مستقیم به کامپیوتر یا دستگاه دیگری از طریق اینترنت است.

آیا Remote Access امن است؟

راهکارهای دسترسی از راه دور می تواند موجب آسیب پذیری شوند. در صورت نداشتن راهکارهای امنیتی مناسب، ارتباطات از راه دور می توانند به عنوان گِیت‌وِی‌ای برای مجرمان سایبری برای دسترسی به دستگاه‌ها و داده‌های شما عمل کنند. هکرها می توانند از پروتکل دسکتاپ راه دور (RDP) برای دسترسی از راه دور به ویژه به کامپیوترهای ویندوزی استفاده کنند.

در دنیای شبکه‌های کامپیوتری، Gateway و Firewall دو عنصر مهم برای اتصال و محافظت از اطلاعات به شمار می‌روند. با اینکه هر دو به یک شبکه متصل می‌شوند و کارکردهای متفاوتی دارند اما تفاوت‌های کلیدی قابل توجهی میان آن‌ها وجود دارد که درک آن‌ها می‌تواند به تصمیم‌ گیری بهتر برای تأمین امنیت و بهبود کارایی شبکه کمک کند. در ادامه با ما همراه باشید.

Gateway چیست؟

گیت ‌وی دستگاهی است که دو شبکه با پروتکل‌های ارتباطی مختلف را به یکدیگر متصل می‌کند (مانند پروتکل  TCP/IP، پروتکل  IPX، پروتکل  DECnet ،SNA و..). بهتر است بدانید زمانی که یک شبکه می‌خواهد با شبکه دیگری ارتباط برقرار کند، Gateway  مسئول پردازش پکت داده‌های ورودی شبکه و انتقال صحیح آن به مقصد است.

این کار با تطبیق پروتکل‌های متفاوت انجام می‌شود که به شبکه‌ها امکان می‌دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. به همین دلیل به Gateway تبدیل‌ کننده پروتکل نیز می گویند.

جالب است بدانید گیت ‌وی ویژگی‌هایی مشابه روتر و مودم دارد؛ مانند روتر، گیت ‌وی پکت های داده را هدایت می‌کند و مانند مودم، داده‌ها را بین پروتکل‌های مختلف ترجمه می ‌کند. به طور کلی تمامی این موارد خلاصه ای از عملکرد Gateway است.

به طور کلی دو نوع Gateway وجود دارد:

Gateway یک‌ طرفه: در رابطه با گیت ‌وی یک ‌طرفه باید بدانید، این نوع، تنها اجازه می‌دهد که هشدارها در یک جهت ارسال شوند. تغییراتی که در ObjectServer مبدأ ایجاد می‌شود، در برنامه یا ObjectServer مقصد تکرار می‌شود؛ اما تغییرات ایجادشده در ObjectServer یا برنامه مقصد به ObjectServer مبدأ برگردانده نمی‌شوند. این عملکرد یک‌ طرفه به ایجاد آرشیوها کمک می ‌کند.

Gateway ‌های دوطرفه: اما در گیت ‌وی دوطرفه باید بدانید، Gateway به ObjectServer مبدأ اجازه می‌دهد که هشدارها را به مقصد یا ObjectServer برنامه موردنظر ارسال کند و همچنین به ObjectServer مبدأ امکان می ‌دهد پاسخ را از ObjectServer مقصد یا برنامه خاص دریافت کند.

فایروال چیست؟

همانطور که میدانید، فایروال‌ها به دو صورت نرم افزاری و سخت افزاری وجود دارند که عملکرد بسیار متفاوتی از یکدیگر دارند. اما به طور کلی فایروال (Firewall) دستگاه یا نرم ‌افزاری است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه را مدیریت می‌کند و بر اساس قوانینی که دارد و به عبور ترافیک اجازه میدهد و یا از عبور آن ها جلوگیری کرده و آن ها را مسدود میکند.

در رابطه با فایروال باید بدانید، فایروال چه نرم افزاری باشد چه سخت افزاری، مانند یک سد عمل میکند که بین شبکه داخلی و ترافیک ورودی از منابع خارجی عمل میکند که از ورود ترافیک های مخرب از جمله ویروس ها، حملات سایبری، هکرها و … جلوگیری میکند و حملات را متوقف میکند.

از آنجایی که گفتیم، فایروال ‌ها می‌توانند نرم‌افزاری یا سخت‌افزاری باشند (ترکیب هر دو در شبکه بهترین گزینه است). فایروال ‌های نرم‌افزاری برنامه‌هایی هستند که روی هر کامپیوتر نصب شده و ترافیک را بر اساس شماره‌ پورت ها و برنامه‌ها تنظیم می‌کنند؛ اما در رابطه با فایروال سخت افزاری باید بدانید، فایروال‌های فیزیکی دستگاه‌هایی هستند که بین شبکه و Gateway نصب می ‌شوند و به این صورت از ورود ترافیک های خطرناک جلوگیری میکنند.

انواع فایروال و نقش آن‌ها در شبکه‌های کامپیوتری

فایروال های فیلترینگ پکت (Packet-Filtering Firewalls): این نوع فایروال، ساده ‌ترین نوع فایروال است که از زمان‌های دور مورد استفاده قرار گرفته است. جالب است بدانید این فایروال یک بازرسی ساده از پکت‌های داده عبوری از روتر انجام می‌دهد.

گیت‌وی های سطح جریان (Circuit Level Gateways): این فایروال ساده صحت تبادل اطلاعات در پروتکل کنترل انتقال (TCP)  را بررسی می‌کند تا اطمینان حاصل کند که پکت ها معتبر هستند.

Stateful Inspection: این فایروال هم بازرسی پکت ها و هم تأیید تبادل TCP را انجام می‌دهد.

فایروال‌های پروکسی: این نوع فایروال ترافیک ورودی را در لایه کاربرد فیلتر می‌کند و می‌تواند از طریق فضای ابری یا دستگاه پروکسی دیگری ارائه شود.

فایروال های نسل جدید (NGFW): این فایروال‌ها شامل اجزایی مانند بازرسی عمیق پکت ها (Deep Packet Inspection) ، تأیید تبادل TCP، بازرسی سطحی پکت ها و سیستم‌های پیشگیری از نفوذ (IPS) هستند.

فایروال‌های نرم‌افزاری: این نوع فایروال یک لایه محافظ اضافی در سیستم ایجاد می‌کند و شبکه را از نقاط پایانی دیگر جدا می‌کند.

فایروال‌های سخت‌افزاری: این فایروال‌ها برای امنیت پیرامونی مناسب هستند زیرا ترافیک مخرب را قبل از رسیدن به نقاط پایانی شبکه متوقف می‌کنند.

فایروال‌های ابری: این فایروال ها که به عنوان سرویس FaaS (Firewall-as-a-service) نیز شناخته می‌شوند؛ به ‌راحتی قابل مقیاس ‌بندی هستند؛ از این رو در صورت افزایش نیازهای شرکت، می‌توانید ظرفیت سرور ابری را افزایش دهید.

تفاوت بین گیت ‌وی و فایروال

مقایسه و داشتن اطلاعات کافی در مورد تفاوت بین گیت وی و فایروال برای متخصصین آی تی و شبکه از اهمیت بسیاری برخوردار است. این دو مورد از تفاوت های قابل توجهی برخوردار هستند که در ادامه به بررسی جامع این تفاوت ها میپردازیم.

تعریف

Gateway: گیت‌وی یک دستگاه سخت‌افزاری در شبکه است که دو شبکه مختلف را به هم متصل می‌کند. جالب است بدانید Gateway ها می‌توانند یک شبکه را به چندین شبکه دیگر متصل کنند.

Firewall: فایروال از جمله مهمترین تجهیزات امنیت شبکه است که ترافیک ورودی و خروجی به شبکه را فیلتر می‌کند تا ترافیک مضر یا ناامن را مسدود کند و امنیت شبکه را حفظ کند.

عملکرد

گیت ‌وی: عملکرد اصلی گیت‌وی، اتصال دستگاه‌های مختلف به شبکه‌های عمومی و خصوصی است. گیت‌وی‌ها همچنین دستگاه‌ها را به شبکه‌های موجود پیوند می‌دهند.

فایروال: فایروال تمامی پکت‌های داده ورودی و خروجی را بررسی و نظارت می‌کند و هر پکت که با معیارهای امنیتی مشخص‌شده همخوانی نداشته باشد، بلاک می‌شود.

هدف

گیت ‌وی: گیت‌وی امکان اتصال دو سیستم شبکه‌ای مختلف را فراهم می‌کند.

فایروال: هدف اصلی فایروال فیلتر کردن ترافیک مشکوک، از جمله ویروس‌ها و حملات سایبری است.

قابلیت ها

Gateway: گیت‌وی می‌تواند هم برای ارتباط بین شبکه‌های گسترده (WAN) و هم شبکه‌های محلی (LAN) استفاده شود و یک سیستم یا دستگاه کامپیوتری است که وظایف سنگین سوئیچینگ را انجام می‌دهد.

Firewall: فایروال به شناسایی و پردازش خطرات احتمالی شبکه، انتقال داده‌ها و اجرای تدابیر امنیتی برای ایمن‌سازی شبکه می‌پردازد.

به طور کلی، Gateway برای ایجاد سازگاری بین پروتکل‌های مختلف استفاده می‌شود، در حالی که فایروال برای امن سازی شبکه و بلاک کردن یا اجازه دادن به ترافیک ورودی به شبکه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

همچنین باید بدانید Gateway یک سخت‌افزار است، در حالی که فایروال می‌تواند به شکل سخت‌افزار یا نرم‌افزار باشد. گیت‌وی معمولاً در لایه شبکه قرار دارد، در حالی که فایروال بیشتر در لایه کاربردی فعالیت می‌کند.

جمع بندی

گیت‌وی و فایروال دو ابزار مهم در شبکه‌های کامپیوتری هستند که هر کدام نقش متفاوتی دارند. گیت ‌وی به برقراری ارتباط بین شبکه‌های ناهمگن کمک می‌کند، در حالی که فایروال تمرکز بر محافظت از شبکه در برابر ترافیک مخرب دارد. انتخاب صحیح بین این دو به نیازهای ارتباطی و امنیتی شبکه بستگی دارد.

جعل آدرس IP یا IP Spoofing یکی از تهدیدات جدی در دنیای امنیت سایبری است که به مهاجمان اجازه می‌دهد هویت خود را پنهان کرده و حملات متعددی از جمله DDoS را انجام دهند. این تکنیک با تغییر آدرس منبع بسته‌های داده، گیرنده را فریب می‌دهد تا اطلاعاتی را از یک منبع غیرقابل اعتماد دریافت کند. در این مقاله، به بررسی مفاهیم اولیه جعل IP، نحوه عملکرد آن، و مهم‌ترین روش‌های مقابله با این حملات خواهیم پرداخت تا با این تهدیدات بهتر آشنا شویم و از راهکارهای موثر برای محافظت در برابر آنها استفاده کنیم.

جعل آی پی چیست؟

IP Spoofing شبیه به حمله مهاجمی است که بسته ای را برای شخصی با آدرس برگشت اشتباه در لیست ارسال می کند. اگر شخصی که بسته را دریافت می‌کند بخواهد فرستنده را از ارسال بسته‌ها منع کند، مسدود کردن همه بسته‌ها از آدرس جعلی فایده چندانی نخواهد داشت، زیرا آدرس به راحتی تغییر می‌کند. در همین راستا، اگر گیرنده بخواهد به آدرس برگشتی پاسخ دهد، بسته پاسخ او به جایی غیر از فرستنده واقعی می رود. توانایی جعل آدرس های بسته ها یک آسیب پذیری اصلی است که توسط بسیاری از حملات DDoS مورد سوء استفاده قرار می گیرد.

جعل IP ایجاد بسته های پروتکل اینترنت (IP) است که آدرس منبع تغییر یافته ای دارند تا هویت فرستنده را مخفی کنند، یا جعل هویت یک سیستم کامپیوتری دیگر یا هر دو را نشان دهند. این تکنیکی است که اغلب توسط مهاجمان سایبری برای فراخوانی حملات DDoS علیه یک دستگاه هدف یا زیرساخت اطراف استفاده می شود.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با آدرس IP کلیک کنید.

نحوه عملکرد جعل IP

داده های ارسال شده از طریق اینترنت ابتدا به بسته های متعدد تقسیم می شوند و آن بسته ها به طور مستقل ارسال می شوند و در پایان دوباره جمع می شوند. هر بسته دارای یک هدر IP (پروتکل اینترنت) است که حاوی اطلاعات مربوط به بسته، از جمله آدرس IP مبدا و آدرس IP مقصد است.

در جعل IP، یک هکر از ابزارهایی برای تغییر آدرس منبع در هدر بسته استفاده می کند تا سیستم کامپیوتری گیرنده را وادار کند که بسته را از یک منبع قابل اعتماد، مانند کامپیوتر دیگری در یک شبکه قانونی، بپذیرد. این در سطح شبکه رخ می دهد، بنابراین هیچ نشانه خارجی از دستکاری وجود ندارد. سیستم‌هایی که به روابط اعتماد بین کامپیوتر ‌های شبکه‌ای متکی هستند، از جعل IP برای دور زدن احراز هویت آدرس IP استفاده می کنند.

انواع جعل آی پی

سه شکل رایج از حملات جعل IP عبارتند از:

حملات DDOS

در یک حمله DDoS، هکرها از آدرس‌های IP جعلی استفاده می‌کنند تا سرورهای رایانه را با بسته‌هایی از داده تحت تأثیر قرار دهند. این به آن‌ها اجازه می‌دهد تا سرعت وب‌سایت یا شبکه‌ای با حجم زیادی از ترافیک اینترنتی را کاهش داده یا از کار بیاندازند در حالی که هویت خود را پنهان می‌کنند.

مخفی کردن دستگاه های بات نت

جعل IP می تواند برای دسترسی به رایانه ها با پوشاندن بات نت ها استفاده شود. بات نت شبکه ای از کامپیوترها است که هکرها از یک منبع واحد کنترل می کنند. هر کامپیوتر یک ربات اختصاصی را اجرا می کند که فعالیت های مخربی را از طرف مهاجم انجام می دهد. جعل IP به مهاجم این امکان را می دهد که بات نت را بپوشاند زیرا هر ربات در شبکه یک آدرس IP جعلی دارد که ردیابی عامل مخرب را به چالش می کشد. این می تواند مدت حمله را برای به حداکثر رساندن بازده طولانی کند.

حملات فرد میانی

یکی دیگر از روش‌های مخرب جعل IP از حمله «man-in-the-middle» برای قطع ارتباط بین دو رایانه، تغییر بسته‌ها و انتقال آنها بدون اطلاع فرستنده یا گیرنده اصلی استفاده می کند. اگر مهاجمان یک آدرس IP را جعل کنند و به حساب های ارتباطی شخصی دسترسی پیدا کنند، می توانند هر جنبه ای از آن ارتباط را ردیابی کنند. از آنجا، امکان سرقت اطلاعات، هدایت کاربران به وب سایت های جعلی و موارد دیگر وجود دارد. با گذشت زمان، هکرها اطلاعات محرمانه‌ای را جمع‌آوری می‌کنند که می‌توانند استفاده کنند یا بفروشند؛ به این معنی که حملات انسان در وسط می‌تواند سودآورتر از سایرین باشد.

مراحل مربوط به جعل آدرس IP

شناسایی هدف: اولین قدم شناسایی آدرس IP هدف و جمع آوری اطلاعات در مورد شبکه است.

بسته های Sniff: از ابزارهای sniffing بسته مانند Wireshark برای نظارت و ضبط بسته های داده در شبکه استفاده کنید. این به مهاجم کمک می کند تا الگوهای ارتباطی را درک کند و آسیب پذیری های احتمالی را شناسایی کند.

بسته‌های جعلی ساخته شده: مهاجم با استفاده از ابزارهایی مانند Scapy یا Hping، بسته‌هایی را با آدرس IP منبع جعلی تولید می‌کند. مهاجم آدرس منبع را برای جعل هویت منبع قابل اعتماد تغییر می دهد

ارسال بسته های جعلی: سپس مهاجم بسته های جعلی را به هدف ارسال می کند. با یک آدرس منبع جعلی، هدف بر این باور است که بسته ها از یک منبع قانونی هستند.

پاسخ های رهگیری: اگر حمله شامل ارتباط دو طرفه باشد، مهاجم باید بتواند پاسخ های هدف را رهگیری کند. این اغلب به تکنیک های اضافی مانند جعل ARP نیاز دارد تا بسته های ورودی را به مهاجم هدایت کند.

بهره برداری از هدف: هنگامی که هدف بسته های جعلی را پذیرفت، مهاجم می تواند به روش های مختلف از هدف سوء استفاده کند. مهاجم می تواند ترافیک مخرب را تزریق کند، حمله انکار سرویس و یا انواع دیگر حملات را انجام دهد.

نحوه تشخیص جعل IP

تشخیص جعل IP برای کاربران دشوار است و همین امر آن را بسیار خطرناک می کند. به این دلیل است که حملات جعل IP در لایه‌های شبکه انجام می‌شود. این علائم خارجی اثری باقی نمی گذارند و اغلب، درخواست های اتصال جعلی می توانند از بیرون قانونی به نظر برسند.

نحوه محافظت در برابر جعل ای پی

در حالی که نمی توان از جعل IP جلوگیری کرد، می توان اقداماتی را برای جلوگیری از نفوذ بسته های جعلی به شبکه انجام داد. فیلتر ورودی نوعیفیلتر است که معمولاً روی یک دستگاه اِج شبکه پیاده سازی می شود تا بسته های IP ورودی را بررسی می کند و به هدرهای منبع آنها نگاه می کند. اگر سرصفحه‌های منبع روی آن بسته‌ها با منشأ آنها مطابقت نداشته باشند یا حمله فیشینگ به نظر برسند، بسته‌ها رد می‌شوند. برخی از شبکه‌ها فیلتر خروجی را نیز پیاده‌سازی می‌کنند که بسته‌های IP خروجی از شبکه را بررسی می‌کند و اطمینان می‌دهد که آن بسته‌ها دارای سرصفحه‌های منبع قانونی هستند تا از انجام یک حمله مخرب خروجی با استفاده از جعل IP جلوگیری شود.

حفاظت از کاربران در برابر جعل IP

 کاربران نهایی نمی توانند از جعل IP جلوگیری کنند. با این حال، رعایت بهداشت سایبری به حداکثر رساندن ایمنی آنلاین شما کمک می کند. اقدامات احتیاطی معقول عبارتند از:

مطمئن شوید که شبکه خانگی شما ایمن است

این به معنای تغییر نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض در روتر خانگی و همه دستگاه‌های متصل و اطمینان از استفاده از رمزهای عبور قوی است. یک رمز عبور قوی از بدیهیات جلوگیری می کند و شامل حداقل 12 کاراکتر و ترکیبی از حروف بزرگ و کوچک، اعداد و نمادها است. می‌توانید راهنمای کامل Kaspersky برای راه‌اندازی یک شبکه خانگی امن را اینجا بخوانید.

هنگام استفاده از Wi-Fi عمومی مراقب باشید

از انجام تراکنش هایی مانند خرید یا بانکداری در وای فای عمومی ناامن خودداری کنید. اگر نیاز به استفاده از هات اسپات های عمومی دارید، با استفاده از یک شبکه خصوصی مجازی یا VPN، ایمنی خود را به حداکثر برسانید. VPN اتصال اینترنت شما را رمزگذاری می کند تا از داده های خصوصی که ارسال و دریافت می کنید محافظت کند.

مطمئن شوید که وب سایت هایی که بازدید می کنید HTTPS هستند

برخی از وب سایت ها داده ها را رمزگذاری نمی کنند. اگر گواهینامه SSL به روز نداشته باشند، در برابر حملات آسیب پذیرتر خواهند بود. وب‌سایت‌هایی که URL آنها با HTTP به جای HTTPS شروع می‌شود، ایمن نیستند . این نوع سایت ها برای کاربرانی که اطلاعات حساس را با آن سایت به اشتراک می‌گذارند خطرناک است. مطمئن شوید که از وب سایت های HTTPS استفاده می کنید و نماد قفل را در نوار آدرس URL جستجو کنید.

در برابر حملات فیشینگ هوشیار باشید

مراقب ایمیل‌های فیشینگ مهاجمان باشید که از شما می‌خواهند رمز عبور یا سایر اطلاعات کاربری ورود به سیستم یا داده‌های کارت پرداخت خود را به‌روزرسانی کنید. ایمیل‌های فیشینگ به گونه‌ای طراحی شده‌اند که انگار از سازمان‌های معتبر می‌آیند، اما در واقع توسط کلاهبرداران ارسال شده‌اند. از کلیک بر روی پیوندها یا باز کردن پیوست ها در ایمیل های فیشینگ خودداری کنید.

از یک آنتی ویروس جامع استفاده کنید

بهترین راه برای ایمن ماندن آنلاین، استفاده از یک آنتی ویروس با کیفیت بالا برای محافظت از شما در برابر هکرها، ویروس ها، بدافزارها و آخرین تهدیدات آنلاین است. همچنین ضروری است که نرم افزار خود را به روز نگه دارید تا مطمئن شوید که دارای آخرین ویژگی های امنیتی است.

سخن پایانی

در این مقاله با نحوه برخورد و مقابله با جعل IP آشنا شده شده و مورد بررسی قرار دادیم. آگاهی و هوشیاری در رابطه با این نوع حملات بسیار مهم و الزامی می باشد. شرکت داریا می تواند در رابطه با این موضوع به شما کمک کند و شما می توانید برای خرید تجهیزات امنیت شبکه و دریافت مشاوره رایگان ۶۲۲۴ – ۰۴۱  با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

در دنیای دیجیتال ، اطلاعات شخصی و تجاری ارزش بسیاری دارد، اما همین ارزش، آن‌ها را به هدفی جذاب برای هکرها تبدیل کرده است. هکرها، با مهارت‌های فنی خود، به‌دنبال دسترسی به داده‌های حساس، سوءاستفاده از سیستم‌ها و گاهی اوقات ایجاد اختلال در عملکرد شبکه‌ها و دستگاه‌ها هستند. اما هک و هکرها تنها به جنبه‌های منفی محدود نمی‌شوند و انواع مختلفی از هکرها با نیت‌های متفاوت وجود دارند؛ از هکرهای کلاه سیاه که برای منافع شخصی به شبکه‌ها نفوذ می‌کنند تا هکرهای کلاه سفید که هدفشان محافظت و بهبود امنیت اطلاعات است.

اشخاصی هستند که با وارد شدن به شبکه و دستبرد اطلاعات یا جاسوسی کردن سوء استفاده می کنند تعریف کدام هکر می باشد؟

هکرهای کلاه سیاه (Black Hat Hackers) گروهی از هکرها هستند که به‌طور غیرقانونی و با نیت خرابکارانه وارد شبکه‌ها و سیستم‌های کامپیوتری می‌شوند. هدف اصلی آن‌ها دسترسی به اطلاعات حساس، سرقت داده‌ها، جاسوسی یا ایجاد خرابی در سیستم‌هاست. آن‌ها معمولاً از مهارت‌ها و دانش خود برای شناسایی و بهره‌برداری از ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌های امنیتی استفاده می‌کنند و فعالیت‌هایشان برخلاف قوانین و اصول اخلاقی است.

این هکرها، بدون اجازه و با استفاده از ابزارها و تکنیک‌های مختلف، وارد سیستم‌ها می‌شوند و ممکن است اطلاعات محرمانه، مانند داده‌های شخصی، مالی و تجاری را به سرقت ببرند یا حتی آن‌ها را تخریب کنند. فعالیت‌های این گروه می‌تواند شامل جاسوسی‌های تجاری، سرقت هویت گرفته، اخاذی‌های سایبری و انتشار بدافزارها و … شود. آن‌ها اغلب به دنبال منفعت مالی هستند و با فروش اطلاعات سرقتی، دریافت باج، یا خرابکاری در شبکه‌ها به هدف خود دست پیدا می کنند.

هکرهای کلاه سیاه برخلاف هکرهای “کلاه سفید” و “کلاه خاکستری” که معمولاً به دنبال شناسایی و اصلاح مشکلات امنیتی هستند، اهداف شیطانی و مخرب دارند. آن‌ها به شرکت‌ها، سازمان‌ها و افراد آسیب می‌زنند و خسارات زیادی به امنیت داده‌ها وارد می‌کنند. اقدامات این هکرها نه‌تنها باعث به خطر افتادن حریم خصوصی کاربران می‌شود، بلکه تهدیدی جدی برای امنیت شبکه‌ها و اطلاعات است.

هک چیست؟

کلمه “هَک” برای اولین بار در سال 1950 به کار برده شد و تا سال ۱۹۵۹، این کلمه در بین برنامه نویس ها بیشتر متداول شد؛ هک (Hack) شامل فعالیت‌ها و اقداماتی می‌شود که یک مهاجم سایبری به دنبال شناسایی و سپس بهره‌‌برداری و در نتیجه به خطر انداختن سیستم ها، شبکه ها و … انجام می دهد؛ آنها از نقاط ضعف دستگاه‌های دیجیتالی مانند کامپیوتر ها، تلفن ‌های هوشمند، تبلت‌ ها و حتی شبکه‌ ها، برای رسیدن به اهداف شرورانه خود سوء استفاده می کنند. به زبان ساده تر، هک به معنای نفوذ به سیستم یا دستگاه کامپیوتری بدون داشتن مجوز دسترسی از طرف صاحب آن می‌باشد که معمولا با انگیزه هایی همچون سود مالی، اعتراض، جاسوسی و حتی فقط برای ایجاد سرگرمی و… صورت می گیرد.

هکر کیست؟

هکر فردی است که مهارت بالایی در حل مسائل کامپیوتری داشته و با تخصص فنی بالایی که در زمینه کامپیوتر، شبکه و برنامه نویسی دارد، برای دسترسی به سیستم‌های کامپیوتری که از لحاظ قانونی اجازه دسترسی به آنها را ندارد استفاده می کند؛ جالب است بدانید که اصطلاح «هکر» در دهه ۱۹۶۰ برای اشاره به کسی که می‌توانست با حذف کد های اضافی از نرم‌افزار، آن کد را کارآمد تر کند، استفاده میشد.

درست است که بسیاری از مردم با شنیدن کلمه هکر فکر می‌کنند در مورد مجرمان سایبری صحبت می‌کنیم، اما باید بدانید که یک هکر الزاما همیشه آدم بدی نیست و می تواند دارای اهداف مثبت و منفی باشد؛ در مفهوم مثبت قضیه، هکر با استفاده از برنامه نویسی کامپیوتری یا مهارت‌های فنی خود، بر یک خطر یا تهدید غلبه می‌کند؛ برای مثال از یک هکر می‌توان برای پیداکردن آسیب‌پذیری‌ ها و نقاط ضعف نرم افزاری یک اپلیکیشن استفاده نمود که در این صورت می تواند به سازنده آن اپلیکیشن برای جلوگیری از نفوذ دیگر هکر ها کمک کند.

گاهی اوقات نیز ممکن است یک هکر به عنوان مجرم شناخته ‌شود که این امر ممکن است به دلایل مختلفی مانند نصب بدافزار، سرقت یا از بین بردن اطلاعات، ایجاد اختلال در سرویس و …باشد.

هکر چگونه هک میکند؟

هکرها از روش‌های متنوعی برای نفوذ به سیستم‌ها و دسترسی به اطلاعات حساس استفاده می‌کنند. یکی از رایج‌ترین روش‌ها حملات فیشینگ است، جایی که هکرها از طریق ایمیل‌های جعلی یا وب‌سایت‌های تقلبی، کاربران را فریب می‌دهند تا اطلاعات محرمانه مانند رمز عبور را فاش کنند. برخی از هکرها از تکنیک‌های مهندسی اجتماعی استفاده می‌کنند، که در آن با فریب و سوءاستفاده از اعتماد افراد، آنها را وادار به انجام اقداماتی ناخواسته می‌کنند. این روش‌ها به هکر کمک می‌کند تا بدون نیاز به مهارت‌های پیچیده‌ی فنی، به اطلاعات دسترسی یابد.

در سطح پیشرفته‌تر، هکرها از ضعف‌های امنیتی موجود در نرم‌افزارها و سیستم‌ها برای نفوذ استفاده می‌کنند. با شناسایی و بهره‌برداری از این آسیب‌پذیری‌ها، آن‌ها می‌توانند کد مخرب اجرا کرده و کنترل سیستم‌ها را در دست بگیرند. گاهی نیز از ابزارهایی مانند کی‌لاگر (Keylogger) برای ثبت و ذخیره کلیدهای فشرده‌شده توسط کاربر یا بدافزارها برای دسترسی به اطلاعات و کنترل سیستم استفاده می‌کنند. هرچه تکنولوژی پیشرفت می‌کند، روش‌های هک نیز پیچیده‌تر و متنوع‌تر می‌شوند و مقابله با این تهدیدات نیازمند بروزرسانی مداوم سیستم‌های امنیتی است.

انواع هک

عمل هک، انواع مختلفی دارد که در هر کدام از آنها، هکر از تکنیک ها و راه و روش مختلفی استفاده می کنند.

هک وب سایت

تمامی وبسایت ها همواره در معرض هک شدن قرار گرفته اند و هدف هکر از هک کردن، همیشه پیدا کردن دسترسی به اطلاعات و محتوای محرمانه وبسایت نیست و ممکن است از وب سرور برای منافع خودش سوء استفاده کند؛ هک وب سایت به معنای به دست گرفتن غیرمجاز مدیریت و کنترل وب سایت ها و نرم افزارهای مبتنی بر وب مانند دیتابیس و اینترفیس‌های دیگر است.

هک شبکه

هک شبکه به معنای جمع‌آوری داده و اطلاعات درباره شبکه با استفاده از ابزارهایی مانند Telnet، NS lookup، Ping، Tracert، Netstat و… است که این کار با هدف آسیب رساندن به سیستم شبکه و از کار انداختن عملکرد آن شبکه صورت می گیرد.

هک ایمیل

امروزه ایمیل ها حتی به اندازه گوشی های هوشمند حائز اهمیت هستند و در بسیاری از اپلیکیشن ها و وب سایت ها به جای نام کاربری مورد استفاده قرار می گیرند؛ هک ایمیل شامل دسترسی های غیرمجاز به اکانت ایمیل و استفاده از آن بدون اجازه مالک آن می شود و حتی ممکن است حملاتی همچون حمله فیشینگ از طریق ایمیل ها صورت بگیرند.

هک اخلاقی

با هدف تست امنیت شبکه و کامپیوتر صورت می گیرد و شامل پیدا کردن نقاط ضعف این دستگاه ها و سیستم ‌ها است که در نهایت هم این نقاط ضعف، اصلاح می‌شوند.

هک رمز عبور

هک کردن رمز عبور یا پسورد، شامل ریکاوری پسورد هایی می شود که از اطلاعات ذخیره ای روی سیستم ‌ها استخراج شده و یا در تراکنش‌ها مورد استفاده قرار می گیرند، می شود.

هک کامپیوتر

هک کامپیوتر، شامل دزدیدن و سرقت رمز عبور و ID با استفاده از تکنیک های هک می شود که هکر با استفاده از این اطلاعات، اقدام به دسترسی غیرمجاز به سیستم کامپیوتر می‌کند.

انواع هکر

هکرها به سه دسته اصلی کلاه سفید، کلاه سیاه، کلاه خاکستری و دو دسته فرعی کلاه قرمز و کلاه سبز که معمولا ناشناخته‌تر هستند، تقسیم‌بندی می‌شوند و تیم امنیتی می تواند با مراجعه به رنگ کلاه، نوع آنها را شناسایی کند.

هکر های کلاه سفید

هکرهای کلاه سفید که به آنها هکرهای اخلاقی نیز می گویند، سعی می‌کنند از مهارت ‌ها و دانش های فنی خود در راه مثبت استفاده کنند؛ آنها معمولا توسط شرکت‌ها و سازمان‌ها استخدام شده و  امنیت سایبری سازمان ها را از نظر تست‌های نفوذ و با یافتن ایرادات و آسیب‌پذیری ها، بهبود می بخشند.

هکر های کلاس سیاه

هکران کلاه سیاه‌، هکرانی مخرب هستند که سعی می‌کنند به شبکه‌ ها و دستگاه ها بدون داشتن مجوز دسترسی پیدا کنند و اقداماتی مانند سرقت اطلاعات، انتشار بدافزار یا استفاده از باج افزار ها، خرابکاری یا به هم زدن عملکرد سیستم‌‍‌ها با استفاده از حملاتی مانند DDOS، مرتکب کلاهبرداری هویت می شوند و اقدامات مضر دیگری را نیز برای به دست آوردن شهرت انجام دهند؛ این هکر ها ممکن است در فعالیت‌های غیرقانونی دیگری نیز مانند جاسوسی شرکتی، سرقت هویت و حملات DDoS شرکت کنند.

در گذشته، یک پسوورد توسط کلاه سیاه‌ها هک شد و همین باعث به خطر افتادن بیش از ۶۰ میلیون اکانت dropbox شد که این فقط همین مسئله، سبب ایجاد اختلال در عملکرد شرکت‌های بزرگ شد.

هکر های کلاه خاکستری

هکرهای کلاه خاکستری فعالیت هایی میان هکرهای کلاه سفید و کلاه سیاه دارند و سعی می‌ کنند از روی کنجکاوی یا برای سرگرمی، بدون مجوز به سیستم‌های کامپیوتری خاصی نفوذ کنند؛ اما به جای سرقت اطلاعات یا برهم زدن عملکرد و امنیت شبکه یا سایت، ممکن است دست یافته خود را به صاحب آن سیستم گزارش دهند، آنها را از نقاط ضعف سیستم خود مطلع سازند و با درخواست پرداخت هزینه‌ای ناچیز پیشنهاد تعمیر آسیب‌پذیری بدهند؛ ولی با این حال، این کار هکر های خاکستری، همچنان غیرقانونی محسوب می‌شود.

هکر های کلاه قرمز

هکر های کلاه قرمز، مانند هکرهای کلاه سفید هستند به طوری که از حملات هکرهای کلاه سیاه جلوگیری می کنند و سبب برقراری امنیت شبکه می شوند؛ این هکر ها، اقداماتی مانند هک کردن سیستم و از بین بردن اطلاعات، برای مقابله با هکرهای کلاه سیاه استفاده می کنند؛ آنها اغلب به عنوان افراد هوشیار شناخته می‌شوند و الزاما همیشه اقداماتشان قانونی نیست.

هکر های کلاه سبز

هکرهای کلاه سبز، لقب هکر های بی ‌تجربه‌ است که به‌ دنبال یادگیری و ارتقای جایگاه خود در میان سایر هکر ها می‌باشند که ممکن است به‌ دلیل ندانستن عواقب کار خود، مشکلاتی را برای سیستم ها و شبکه به بار آورند.

دلایل هک شدن توسط هکر

هکر ها، می توانند دلایل مختلفی برای هک کردن داشته باشند؛ منفعت و سود مالی، یکی از رایج ترین دلایل اقدامات نفوذی هکرها می‌باشد که معمولا به صورت هک شماره کارت یا کلاهبرداری از سیستم‌های بانکی صورت می‌ گیرد؛ و همچنین بدست آوردن اعتبار و شهرت، به برخی از هکر ها انگیزه می‌دهد تا با هک وبسایت‌ های بزرگ، اثر خود را ثبت کنند.

هکر ها از چه تکنیک هایی برای هک کردن استفاده می کنند؟

هکرها از مجموعه ای از تکنیک‌ها و راهکار ها برای هک کردن سایت‌های هدفشان استفاده می‌ کنند و بعضی اوقات ممکن است چند تا از این ‌ها را باهم ترکیب کنند.

حملات Dos و DDos

حملات DoS و DDoS، که راه دسترسی کاربران را به سیستم‌ های کامپیوتری، شبکه‌‌ها، سرور ها و خدمات یا سایر اطلاعات (IT) محدود، و یا حتی غیر ممکن می‌کند، هکر با ایجاد اختلال در ترافیک، با ایجاد اختلال در ترافیک، سرورهای وب، سیستم‌ها یا شبکه‌ها را از کار می اندازد.

نفوذ در مرورگر

هکر ها با نفوذ و دستکاری مدیریت مرورگر ها، می توانند باعث شوند که کاربران، به وبسایت ‌های جعلی که دارای بدافزار هستند هدایت شوند و در نهایت مشکل یا اختلالی برای سیستم و دستگاه های آنها به وجود بیارند.

نصب باج افزار

باج افزار ها کنترل سیستم را به دست گرفته و اطلاعات را رمزگذاری می کنند و سپس از صاحب سیستم درخواست پرداخت هزینه می کنند و در صورت عدم پرداخت باج توسط قربانی، فایل‌ها و داده‌ها را منتشر یا حذف می‌کنند.

ایمیل

هکر ایمیلی جعلی ایجاد می‌کند که به نظر می‌رسد از یک سازمان قانونی باشد و از کاربر تقاضا دارد که آن ایمیل را باز کند و اطلاعات شخصی خود را مانند تاریخ تولد، شماره تامین اجتماعی یا جزئیات و اطلاعات کارت بانکی خود را وارد کند؛ همه اینها به فاش شدن اطلاعات ختم می شوند.

هک چگونه انجام می شود؟

هکر های معمولا برای دسترسی به یک کامپیوتر یا سیستم، از یک Remote Access Trojan (RAT) استفاده می کنند که این نه تنها به آنها اجازه می دهد جاسوسی کاربران را انجام دهند، بلکه می توانند پیام های ارسالی و دریافتی آنها را ببینند،  فعالیت مرورگر آنها را مشاهده کنند، اسکرین شات بگیرند و…

آسیب ها و مشکلات ایجاد شده توسط هکر ها

هکر ها پس از دستیابی به اطلاعات، می توانند اقداماتی را انجام دهند که برای قربانیان ایجاد مشکل کند؛ از جمله از این اقدامات می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• به دست آوردن و سرقت کارت اعتباری و حساب های بانکی شما
• با استفاده از شماره‌های شناسایی شخصی شما کارت‌های اعتباری بیشتری را برای خود درخواست می‌کنند.
• با استفاده از کارت اعتباری شما اقدام به خرید می کنند.
• پیش پرداخت نقدی دریافت می کنند.
• فایل‌های مهم کامپیوتر شما را حذف کرده و یا به آنها آسیب می‌رسانند.
• اطلاعات شما را در اختیار دیگران قرار می‌دهند و از آن برای اهداف مخرب استفاده می‌کنند.

آسیب پذیر ترین دستگاه ها در مقابل هکر ها

در ادامه، شما را با آسیب پذیرترین دستگاه‌ها در برابر هک آشنا می کنیم:

دستگاه های هوشمند

هک کردن دستگاه‌های هوشمند نظیر گوشی موبایل، اهداف سودآوری برای هکر ها محسوب می شوند؛ مخصوصا اینکه دستگاه‌های اندرویدی به دلیل داشتن توسعه نرم‌افزار متن ‌باز تر و متناقض‌ تر، نسبت به دستگاه‌های اپل، بیشتر در معرض خطر هک شدن قرار می گیرند و میلیون‌ها دستگاه متصل به فناوری IoT را هدف قرار می دهند.

وب کم ها

وب ‌کم ‌های ساخته شده در کامپیوتر ‌ها، یک هدف رایج برای هک کردن می‌باشند که فرآیند بسیار ساده‌ای هم دارد؛ در این روش هکرها اغلب با استفاده از یک تروجان دسترسی از راه دور (RAT) در بدافزار rootkit به سیستم دسترسی پیدا می‌کنند و علاوه‌ بر جاسوسی از کاربران، ممکن است پیام‌ها و فعالیت‌های روزمره آنها را مشاهده کرده و از آنها اسکرین شات بگیرند.

روتر ها

هک روترها، این قابلیت را برای مهاجم فراهم می سازد که به اطلاعات ارسال و دریافت شده از طریق روتر و شبکه‌هایی که روی آن‌ها قابل دسترسی هستند، دست یابد و همچنین می‌تواند روتر را برای انجام اقدامات مخرب گسترده ‎‌تری مانند حملات DDoS، جعل DNS و استخراج رمزنگاری، هک نماید.

ایمیل

پست الکترونیک یا همان ایمیل نیز یکی دیگر از اهداف رایج حملات سایبری است که از آن برای گسترش بدافزارها و باج افزارها و روشی برای حملات فیشینگ استفاده می کنند و پیوست ‌ها یا پیوند های مخرب را مورد هدف قرار می‌دهند.

گوشی های جیلبریک

جیلبریک کردن گوشی به معنای حذف محدودیت‌های اعمال شده بر سیستم عامل آن سیستم است؛ تا کاربر بتواند اپلیکیشن ‌ها و نرم‌افزار های دیگری را که در فروشگاه اپلیکیشن رسمی آن در دسترس نیست، نصب کند و از آنها بهره ببرد؛ هکر ها می ‌توانند تلفن ‌های جیلبریک شده را مورد هدف قرار دهند و هرگونه اطلاعات موجود در موبایل را هک کنند و حمله خود را به شبکه‌ها و دستگاه ‌های متصل گسترش دهند.

نحوه پیدا کردن هکر

پیدا کردن هکرها برای مسائل قانونی و امنیتی از جمله جلوگیری از حملات سایبری، یک پروسه پیچیده است و به دست آوردن توانایی‌های لازم برای شناسایی هکر ها یا حتی برقراری ارتباط با آنها، نیازمند دانش فنی و تخصصی در حوزه امنیت سایبری می‌باشد؛ ما در ادامه با ارائه راهکار هایی شما را با نحوه پیدا کردن هکر ها آشنا خواهیم کرد.

پایگاه اطلاعات آدرس IP های سواستفاده کننده

IP های مشکوک، با بررسی فعالیت های شبکه و ترافیک داده ها، برای قربانی قابل شناسایی هستند و بعد از پیدا کردن آدرس IP سیستم هکر، با جستجو در وبسایت‌هایی مانند abuseipdb.com، می‌ توان فهمید که آیا افراد دیگر نیز مشکلات یا تهدیداتی را با همین آدرس آی پی گزارش کرده‌اند یا افراد دیگری توسط همان IP مورد حمله سایبری قرار گرفته اند خیر؛ با این حال، احتمال کمی وجود دارد که این کار اطلاعاتی در مورد خود مهاجم به شما بدهد.

مراجعه به مراجع قانونی

شما می توانید برای پیدا کردن هکر به پلیس مراجعه کنید زیرا ممکن است نمونه‌ای از موارد مشابه در مراجعه قضایی ثبت شده باشد و آن مجرم چندین بار همان کار را انجام داده باشد؛ بنابراین پلیس می‌تواند آنها را ردیابی و تحت تعقیب قرار دهد.

راه اندازی Honeypot

Honeypot یک مکانیسم امنیتی به شمار می رود که یک تله مجازی برای فریب مهاجمان ایجاد می کند؛ هانی پات، یک سیستم کامپیوتری است که به صورت عمدی به خطر افتاده تا به هکر اجازه دهد از آسیب پذیری‌های موجود در آن سیستم سوء استفاده کند؛ شما با راه اندازی هانی پات می‌توانید به بهبود امنیت شبکه خود کمک و هکر و راه های نفوذ به سیستم را شناسایی کنید.

همچنین شما می توانید از طریق دارک وب به هکرها دسترسی پیدا کنید که این کار به دلایلی همچون قانونی نبودن، پر ریسک بودن، خطرناک بودن و … به هیچ عنوان توصیه نمیشود.

چگونه از هک شدن جلوگیری کنیم؟

برای جلوگیری از هک شدن، نیاز است که روی امنیت سیستم ‌ها و شبکه‌ های خود متمرکز باشید؛ ما در ادامه چند مورد از راه های پیشگیری از هک شدن را برای شما آماده کرده ایم:

• از رمز عبور قوی استفاده کنید.
• از احراز هویت چند عاملی (MFA) و چند مرحله ای استفاده کنید.
• تکنیک‌های ضد فیشینگ را تقویت کنید.
• نرم افزار های آنتی ویروس نصب کنید.
• نرم افزار ها ها را آپدیت نگه دارید.

چگونه هکر شویم؟

برای تبدیل شدن به یک هکر اخلاقی (Ethical Hacker)، که وظیفه‌اش شناسایی آسیب‌پذیری‌ها و کمک به بهبود امنیت سیستم‌ها است، باید مراحلی را طی کنید که نیازمند آموزش و مهارت‌های خاص است. در ابتدا، داشتن پایه‌ قوی در زمینه‌های فناوری اطلاعات، شبکه‌ها و سیستم‌ عامل‌ها ضروری است. این شامل یادگیری زبان‌های برنامه‌نویسی مانند Python، C یا JavaScript و آشنایی با مفاهیم اساسی شبکه مانند TCP/IP، DNS، HTTP و آشنایی با ابزارهای مختلف امنیتی مانند Nmap، Wireshark و Metasploit می‌شود. مطالعه در زمینه سیستم‌عامل‌ها، به ویژه لینوکس که بسیاری از هکرهای اخلاقی از آن استفاده می‌کنند و تسلط بر تکنیک‌های رمزنگاری و رمزگشایی نیز اهمیت دارد.

بعد از یادگیری این مفاهیم، بهترین مسیر برای پیشرفت در این زمینه، دریافت مدارک حرفه‌ای مانند CEH (Certified Ethical Hacker) است که توسط مؤسسات معتبر ارائه می‌شود. این دوره‌ها به شما کمک می‌کنند تا درک عمیقی از تهدیدات سایبری، روش‌های حمله و دفاع در برابر آن‌ها پیدا کنید. همچنین، برای تبدیل شدن به یک هکر اخلاقی، باید همواره درک خود را از تهدیدات جدید و تکنیک‌های حمله به‌روز نگه دارید. اما باید توجه داشته باشید که فعالیت‌های هکری باید همیشه در چهارچوب قانونی انجام شود و هدف از آن ارتقاء امنیت سایبری باشد، نه آسیب رساندن به سیستم‌ها و داده‌های دیگران.

جمع بندی

ما در این مطلب، به مفهوم هک و کسی که عمل هک را انجام می دهد (هکر) پرداختیم و دریافتیم که افزایش آگاهی و دانش، اولین گام برقراری امنیت شبکه کامپیوتری و پیشگیری از این گونه حملات سایبری است؛ شرکت داریا نت، با فعالیت مفید و موثری که در زمینه امنیت شبکه دارد، می تواند به شما و کسب و کارتان، در رابطه با تامین، حفظ و تقویت امنیت سایبری کمک کند. برای دریافت مشاوره رایگان و خرید تجهیزات امنیت شبکه از جمله فایروال، با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

رایانش کوانتومی یکی از شگفت‌ انگیزترین فناوری ‌هایی است که در دنیای امروز در حال توسعه است. این نوع محاسبه، برخلاف رایانه ‌های معمولی که از قوانین ساده فیزیک کلاسیک پیروی می‌کنند، از اصول عجیب و پیچیده مکانیک کوانتومی بهره می‌گیرد. هدف این فناوری، انجام محاسبات بسیار پیچیده با سرعتی بسیار بیشتر از کامپیوترهای سنتی است.

رایانش کوانتومی چیست؟

رایانش کوانتومی روشی برای پردازش اطلاعات است که به جای بیت‌ های معمولی ۰ و ۱ از چیزی به نام کیوبیت استفاده می‌کند. کیوبیت‌ها می‌توانند هم ‌زمان در حالت ۰، ۱، یا ترکیبی از هر دو حالت باشند؛ این ویژگی به نام برهم‌ نهی کوانتومی شناخته می‌شود. به همین دلیل، کامپیوترهای کوانتومی می‌توانند چندین محاسبه را به طور هم‌ زمان انجام دهند.

ویژگی دیگر این نوع رایانش، درهم‌ تنیدگی کوانتومی است. در این حالت، کیوبیت‌ها به گونه‌ای با هم مرتبط می‌شوند که وضعیت یکی روی دیگری تأثیر می‌گذارد، حتی اگر فاصله زیادی بین آن‌ها باشد. این خصوصیات باعث می‌شوند رایانش کوانتومی در محاسبات پیچیده و سنگین بسیار قدرتمند باشد.

رایانش کوانتومی چه کاربردی دارد؟

رایانش کوانتومی در زمینه‌های مختلفی کاربرد دارد که برخی از مهم‌ ترین آن‌ها عبارتند از:

• علوم و پژوهش‌ها: دانشمندان می‌توانند با استفاده از کامپیوترهای کوانتومی ساختار مواد و داروها را شبیه‌ سازی کنند، که به پیشرفت‌های بزرگی در علم و فناوری منجر می‌شود.
• رمزنگاری و امنیت: رایانش کوانتومی می‌تواند الگوریتم‌های امنیتی فعلی را به‌سرعت بشکند. اما در عین حال، می‌تواند به توسعه روش‌های جدید و بسیار امن‌ تر برای رمزنگاری کمک کند.
• هوش مصنوعی و یادگیری ماشین: بهبود سرعت پردازش داده‌ها می‌تواند الگوریتم‌های یادگیری ماشین را کارآمدتر کند و مسائل پیچیده را ساده ‌تر سازد.
• مسائل بهینه ‌سازی:  در حوزه‌های مانند حمل ‌ونقل، مدیریت انرژی و برنامه ‌ریزی، رایانش کوانتومی می‌تواند بهترین و سریع ‌ترین راه‌ حل‌ها را ارائه دهد.

کامپیوتر کوانتومی چگونه کار می‌کند؟

کامپیوترهای کوانتومی با استفاده از کیوبیت‌ها به پردازش اطلاعات می ‌پردازند. همان‌ طور که گفتیم، کیوبیت‌ها می ‌توانند هم‌ زمان در چند حالت باشند، و این ویژگی به کامپیوتر کوانتومی اجازه می‌دهد چندین محاسبه را هم‌ زمان انجام دهد. این قدرت پردازش فوق ‌العاده در کامپیوترهای سنتی وجود ندارد.

اما مشکل اینجاست که کیوبیت‌ها بسیار حساس هستند و هرگونه تغییر کوچک، مانند ارتعاش یا دما، می‌تواند آن‌ها را دچار اختلال کند. برای همین، نگهداری این کامپیوترها نیازمند شرایط خاصی است، از جمله سیستم‌های خنک ‌کننده پیشرفته که کیوبیت‌ها را در دمای بسیار پایین نگه می‌دارند.

مفهوم کوانتوم در کامپیوترهای کوانتومی

برای درک عملکرد این فناوری، باید با دو مفهوم کلیدی آشنا شویم:

• برهم ‌نهی کوانتومی : برخلاف بیت‌های عادی که فقط می‌توانند در حالت ۰ یا ۱ باشند، کیوبیت‌ها می‌توانند هم‌ زمان هر دو حالت را داشته باشند. این ویزگی به کامپیوترهای کوانتومی قدرت انجام محاسبات را به صورت هم‌ زمان می‌دهد.
• درهم ‌تنیدگی کوانتومی : این پدیده زمانی رخ می‌دهد که دو یا چند کیوبیت به هم وابسته شوند، طوری که وضعیت یکی از آن ها به ‌طور مستقیم بر دیگری تأثیر بگذارد. این ویژگی باعث می‌شود که اطلاعات به ‌سرعت منتقل و پردازش شوند.

تاریخچه تحول کامپیوترهای کوانتومی

ایده رایانش کوانتومی از دهه ۱۹۸۰ مطرح شد، زمانی که ریچارد فاینمن پیشنهاد داد که می‌توان از سیستم‌های کوانتومی برای شبیه‌ سازی پدیده‌های پیچیده استفاده کرد. از آن زمان، تحقیقات زیادی انجام شده و الگوریتم‌های کوانتومی مختلفی توسعه یافته‌اند.

یکی از پیشرفت‌های بزرگ در این زمینه، الگوریتم شُر بود که می‌توانست اعداد بزرگ را به‌ سرعت فاکتورگیری کند. امروزه، شرکت‌های بزرگی مانند IBM و Google در حال رقابت برای ساخت اولین کامپیوترهای کوانتومی کاربردی هستند. هر سال، این فناوری پیشرفته‌ تر و امیدوارکننده ‌تر می‌شود.

فرق رایانش کوانتومی و کلاسیک

رایانش کوانتومی و کلاسیک از چند نظر با هم متفاوتند:

• واحد اطلاعات: در کامپیوترهای کلاسیک، اطلاعات به‌ صورت بیت ذخیره می‌شوند که فقط ۰ یا ۱ هستند. اما در رایانش کوانتومی، از کیوبیت استفاده می‌شود که هم ‌زمان می‌تواند ۰ و ۱ باشد.
• پردازش اطلاعات: کامپیوترهای کلاسیک اطلاعات را به ‌صورت دنباله‌ای پردازش می‌کنند، اما کامپیوترهای کوانتومی می‌توانند محاسبات موازی انجام دهند.
• کارایی در مسائل پیچیده: رایانه‌های کوانتومی می‌توانند مسائلی را حل کنند که در کامپیوترهای سنتی به سال‌ها زمان نیاز دارد.

مشکلات کامپیوترهای کوانتومی

با وجود پتانسیل بالا، این فناوری هنوز با چالش‌های بزرگی مواجه است:

• پایداری کیوبیت‌ها: حفظ حالت کوانتومی کیوبیت‌ها سخت است و عوامل محیطی می‌توانند به‌ سرعت آن‌ها را از کار بیندازند.
• هزینه بالا: ساخت و نگهداری این کامپیوترها بسیار گران است و نیاز به فناوری‌های پیشرفته دارد.
• کمبود الگوریتم‌های مناسب: بسیاری از مشکلات هنوز به ‌خوبی برای رایانش کوانتومی بهینه نشده‌اند و به تحقیقات بیشتری نیاز دارند.

جمع ‌بندی

رایانش کوانتومی دنیای پردازش اطلاعات را وارد مرحله جدیدی کرده است. با وجود چالش‌ها، این فناوری می‌تواند راه‌حل‌هایی برای مسائل پیچیده و سنگین ارائه دهد. هنوز راه زیادی برای جایگزینی رایانش کوانتومی با سیستم‌های کلاسیک باقی است، اما پیشرفت‌های مداوم نشان می‌دهد که آینده‌ای روشن در انتظار این فناوری است.

شبکه ‌های عصبی یکی از مهم‌ ترین ابزارهای یادگیری ماشینی هستند که در دهه‌های اخیر پیشرفت‌های چشمگیری داشته ‌اند. این شبکه‌ ها با الهام از ساختار و عملکرد مغز انسان، توانسته‌اند در تحلیل و پردازش داده‌های پیچیده به طرز چشمگیری موثر باشند.

نقش شبکه عصبی در یادگیری ماشینی

یادگیری ماشینی یکی از حوزه‌های مهم و پرکاربرد هوش مصنوعی است که روز به روز اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. شبکه‌های عصبی که الهام‌ گرفته از ساختار مغز انسان هستند، نقش حیاتی در توسعه و پیشرفت یادگیری ماشینی ایفا می‌کنند. بهتر است بدانید شبکه های عصبی در یادگیری ماشینی از جمله ارکان مهم و کلیدی به شمار می روند.

شبکه های عصبی به کار رفته در یادگیری ماشینی، الهام گرفته از ساختار بیولوژیکی مغز انسان هستند؛ به این صورت که این شبکه ها از نورون های مصنوعی تشکیل شده اند که همانند مغز انسان به طور سلسله وار به یکدیگر متصل هستند. شبکه های عصبی در یادگیری ماشینی با دریافت اطلاعات و پردازش آن ها، نتیجه دریافت شده را به لایه بعدی منتقل می‌کنند.

ساختار چند لایه‌ای موجب میشود که تا ویژگی ها و قابلیت های پیچیده و از همه مهم تر روابط پنهان در داده ها شناسایی شوند و به ای ترتیب الگوهای غیرخطی را مدل سازی کنند.

نقش شبکه عصبی در یادگیری ماشینی، توانایی خودآموزی و بهبود پیوسته این سیستم است. این شبکه ها با داشتن قدرت پردازش بسیار بالا می توانند خطاها را به حداقل ممکن برسانند و به این ترتیب نتایج دقیقی را به صورت طبقه بندی شده به کاربران ارائه دهند.

علاوه بر این موارد بهتر است بدانید، شبکه‌های عصبی در یادگیری ماشینی کاربردهای پیچیده‌ای مانند تشخیص تصویر، ترجمه زبان و تحلیل احساسات نیز دارند و می‌توانند حجم زیادی از داده‌های غیرساختار یافته را به‌ صورت بهینه تحلیل و پردازش کنند.

به طور کلی شبکه ‌های عصبی به دلایل مختلفی در یادگیری ماشینی نقش کلیدی دارند:

تجزیه و تحلیل داده‌های پیچیده : با قابلیت پردازش چندین لایه از اطلاعات، این شبکه‌ها می ‌توانند روابط پیچیده را تشخیص دهند.

خودآموزی : شبکه‌های عصبی می‌توانند به مرور زمان از تجربه‌های خود بیاموزند و عملکردشان را بهبود دهند.

کاهش خطا : با تنظیم وزن‌های نورون‌ها، شبکه‌ها می‌توانند خطاها را به حداقل برسانند.

مفهوم شبکه عصبی چیست؟

شبکه‌ های عصبی مصنوعی، مدل‌های ریاضی هستند که سعی می‌کنند طرز کار نورون‌های مغز انسان را شبیه‌ سازی کنند. این مدل‌ها از چندین لایه از نورون‌های مصنوعی تشکیل شده‌اند که به یکدیگر متصل هستند. هر نورون وظیفه پردازش اطلاعات دریافتی را دارد و بر اساس آن، پاسخی ارائه می‌دهد. در واقع، شبکه‌های عصبی با استفاده از این معماری و ساختاری که دارند، می‌توانند اطلاعات پیچیده را پردازش کرده و الگوهای پنهان را در داده‌های مختلف کشف کنند.

ساختار شبکه عصبی

شبکه‌های عصبی از سه نوع لایه اصلی تشکیل شده‌اند:

لایه ورودی (Input Layer): وظیفه دریافت داده‌های خام را دارد.

لایه‌های مخفی (Hidden Layers): این لایه‌ها عملیات پیچیده ریاضی را انجام می‌دهند و نقش حیاتی در استخراج ویژگی‌ها دارند.

لایه خروجی(Output Layer): نتیجه پردازش نهایی را ارائه می‌دهد.

چگونه شبکه های عصبی یاد می‌ گیرند؟

شبکه‌های عصبی یادگیری خود را از طریق فرآیندی به نام آموزش انجام می‌دهند که بر پایه تنظیم اتصالات بین نورون‌ها، استوار است. این یادگیری معمولاً از طریق دو رویکرد اصلی به نام‌ های یادگیری نظارت‌ شده و یادگیری بدون نظارت صورت می‌گیرد، اما مکانیزم کلیدی برای بهینه ‌سازی در هر دو روش شامل استفاده از الگوریتم‌های Backpropagation و به ‌روزرسانی وزن ‌ها است.

یادگیری نظارت شد: (Supervised Learning)  در این روش، شبکه با داده‌های برچسب ‌دار آموزش می ‌بیند.

یادگیری بدون نظارت (Unsupervised Learning : در اینجا، شبکه به‌ دنبال کشف الگوهای پنهان در داده‌های بدون برچسب است.

کاربردهای شبکه‌های عصبی

شبکه‌های عصبی در حوزه‌های متنوعی مانند پردازش تصویر، زبان طبیعی و … به کار می‌ روند. در ادامه به برخی از این کاربردها اشاره می‌کنیم:

شناسایی تصویر

شبکه‌های عصبی قادرند با دقت بالا اشیاء، چهره‌ها و الگوهای موجود در تصاویر را شناسایی کنند. این تکنولوژی پیشرفت‌های قابل توجهی در برنامه‌های کاربردی مانند تشخیص چهره، شناسایی اشیا و خودروهای خودران به ارمغان آورده است.

پردازش زبان طبیعی

شبکه‌های عصبی می‌توانند در ایجاد سیستم‌هایی که زبان انسان را درک و تولید می‌کنند، نقش مؤثری ایفا کنند. این سیستم‌ها در زمینه‌های مختلفی از جمله ربات‌های گفتگو، خدمات ترجمه و تحلیل احساسات کاربرد داشته باشند.

تحلیل بازارهای مالی

با بهره‌ گیری از شبکه‌های عصبی، می‌توان به تجزیه و تحلیل حجم زیادی از داده‌های مالی برای پیش ‌بینی قیمت سهام و بهینه‌ سازی استراتژی‌های سرمایه‌ گذاری پرداخت.

پزشکی

در حوزه پزشکی، شبکه‌های عصبی به تشخیص زودهنگام بیماری‌ها و کشف داروها در تصویربرداری پزشکی کمک می‌کنند.

رباتیک

در زمینه رباتیک، شبکه‌های عصبی به بهبود درک، کنترل و فرآیند تصمیم‌ گیری کمک می‌کنند و به ربات‌ها اجازه می ‌دهند تا در محیط‌های پویا سازگار شوند و وظایف پیچیده را انجام دهند.

تفاوت یادگیری ماشین و شبکه عصبی در چیست؟

یادگیری ماشین و شبکه‌های عصبی دو مفهوم مرتبط اما متفاوت در دنیای هوش مصنوعی هستند. یادگیری ماشین به ‌طور کلی به الگوریتم‌ها و تکنیک‌ هایی اطلاق می‌ شود که به سیستم‌ها این امکان را می‌دهند تا از داده‌ها یاد بگیرند و پیش ‌بینی‌ هایی را بدون برنامه ‌نویسی صریح انجام دهند.

در حالی که شبکه‌های عصبی نوعی خاص از الگوریتم‌های یادگیری ماشین هستند که الهام ‌گرفته از ساختار مغز انسان هستند و به ‌طور خاص برای پردازش داده‌های پیچیده و غیرخطی طراحی شده‌اند. به عبارت دیگر، تمام شبکه‌ های عصبی جزو یادگیری ماشین محسوب می‌شوند.

جمع بندی

به طور کلی شبکه ‌های عصبی به عنوان الگوریتم‌های الهام ‌گرفته از مغز انسان هستند که توانایی پردازش داده‌های پیچیده، به ‌ویژه در زمینه‌های شناسایی تصویر، پردازش زبان طبیعی، تحلیل بازارهای مالی، پزشکی، رباتیک و … کاربردهای گسترده‌ای دارند. همچنین تفاوت‌های کلیدی بین یادگیری ماشین و شبکه‌های عصبی نیز توضیح داده شد، که نشان می‌دهد شبکه‌های عصبی تنها یکی از زیرمجموعه‌های یادگیری ماشین هستند. این مباحث نشان‌ دهنده اهمیت و قابلیت‌های شبکه‌های عصبی در پیشبرد فناوری و بهبود عملکرد سیستم‌های هوش مصنوعی در آینده است.

دستیابی به عالمی کاملاً جدید و مسحورکننده، جایی که خیال به واقعیت می‌پیوندد، همواره یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای بشر بوده است. اکنون با پیشرفت فناوری، این آرزو به واقعیت نزدیک‌تر از همیشه است. واقعیت مجازی (Virtual Reality) یا به اختصار VR به ما این امکان را می‌دهد که وارد دنیایی خودساخته شویم و تجربه‌هایی داشته باشیم که پیش از این تنها در رویا ممکن بود. این فناوری، عرصه‌های مختلفی را متحول کرده و به دستاوردی بزرگ در بازی‌های هیجان‌انگیز، پزشکی، آموزش، مهندسی، هنر و سرگرمی تبدیل شده است. در ادامه مطلب با شرکت داریا همراه باشید.

واقعیت مجازی به چه معناست؟

واقعیت مجازی یا همان Virtual Reality (VR)، یک محیط شبیه ‌سازی ‌شده سه‌ بعدی (3D) است که به کاربران این امکان را می‌دهد تا در یک دنیای مجازی غوطه ‌ور شوند و با محیطی که به گونه‌ای طراحی شده تا شبیه به واقعیت به نظر برسد، تعامل کنند. این محیط توسط نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای کامپیوتری ایجاد می‌شود و برای تعامل با آن، کاربران معمولاً به وسایلی مانند عینک‌ها، هدست‌ها یا لباس‌های مخصوص نیاز دارند.

هرچه کاربران بتوانند بیشتر خود را در محیط واقعیت مجازی غوطه‌ ور کنند و محیط فیزیکی اطراف خود را کنار بگذارند، بیشتر می‌توانند باور کنند که این محیط مجازی واقعی است؛ حتی اگر این محیط غیرواقعی و خیالی باشد.

جالب است بدانید، در این محیط‌ها که توسط کامپیوترها ایجاد می‌شوند، افراد احساس می‌کنند در دنیایی دیگر حضور دارند. این شبیه‌ سازی‌ها می‌توانند شامل عناصر بصری، صوتی و حتی بازخورد لمسی باشند. واقعیت مجازی از تکنیک‌های پیشرفته‌ای مانند ردیابی حرکات سر، دست و بدن بهره می‌برد تا تعامل کاربر با محیط به شکل طبیعی و بدون تأخیر انجام شود.

انواع اصلی واقعیت مجازی چیست؟

صنعت واقعیت مجازی (VR) هنوز فاصله زیادی با تحقق کامل چشم ‌انداز خود دارد که یک محیط کاملاً غوطه ‌ور را فراهم کند و به کاربران اجازه دهد چندین حس را به شیوه‌ ای تجربه کنند که شبیه به واقعیت باشد. با این حال، فناوری واقعیت مجازی پیشرفت‌های چشم‌ گیری در ارائه تعاملات حسی واقعی داشته است و امیدواری‌ هایی برای استفاده‌های تجاری در چندین صنعت نشان داده است.

سیستم‌های واقعیت مجازی به ‌طور کلی به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شوند که هر کدام بر اساس میزان غوطه‌ وری و تکنولوژی مورد استفاده متفاوت هستند. در ادامه به شش نوع اصلی واقعیت مجازی اشاره شده است:

• واقعیت مجازی غیرغوطه‌ ور (Non-immersive)

این نوع از واقعیت مجازی به محیط شبیه‌ سازی شده سه ‌بعدی (3D) اشاره دارد که از طریق صفحه ‌نمایش کامپیوتر قابل دسترسی است. این محیط ممکن است شامل صدا نیز باشد، اما کاربر با استفاده از کیبورد، موس یا سایر وسایل، کنترل محدودی بر آن دارد. مثال‌های رایج واقعیت مجازی غیرغوطه‌ ور شامل بازی‌های ویدئویی یا وب‌ سایت‌هایی است که به کاربران اجازه طراحی دکوراسیون اتاق را می‌دهند.

• واقعیت مجازی نیمه‌غوطه ‌ور (Semi-immersive)

این نوع از واقعیت مجازی یک تجربه نسبتاً غوطه ‌ور را ارائه می‌دهد که از طریق صفحه ‌نمایش یا عینک‌های مخصوص به دست می‌آید. این سیستم‌ها عمدتاً بر روی جنبه بصری سه‌ بعدی تمرکز دارند و شامل حرکت فیزیکی کامل نمی‌شوند. نمونه متداول آن، شبیه ‌سازهای پرواز است که برای آموزش خلبان ها در شرکت‌های هواپیمایی و نظامی استفاده می‌شود.

• واقعیت مجازی کاملاً غوطه‌ ور (Fully immersive)

این نوع از واقعیت مجازی بیشترین میزان غوطه ‌وری را ارائه می‌دهد و کاربر را به‌ طور کامل در یک دنیای سه ‌بعدی شبیه‌ سازی شده فرو می‌برد. در این حالت از حس‌های مختلف مانند بینایی، شنوایی و گاهی حتی لمس استفاده می‌شود. تکنولوژی‌های نوآورانه‌ای مانند Olorama نیز دستگاه‌های بویایی دیجیتال را معرفی کرده‌اند که برای افزودن بو به تجربه‌های واقعیت مجازی کاملاً غوطه ‌ور به کار می‌روند. برای تجربه‌های کاملاً غوطه ‌ور، کاربران از تجهیزاتی مانند هدست‌ها، عینک‌ها یا دستکش‌ها استفاده می‌کنند و ممکن است تجهیزات اضافی مانند تردمیل‌ها نیز برای حرکت در محیط سه ‌بعدی به کار گرفته شوند.

• واقعیت مجازی تعاملی  (Collaborative VR)

این نوع از واقعیت مجازی به افراد اجازه می‌دهد که از مکان‌های مختلف در یک محیط مجازی با هم تعامل داشته باشند. هر فرد معمولاً توسط یک شخصیت سه‌بعدی شبیه‌سازی شده نمایان می‌شود و کاربران از طریق میکروفون‌ها و هدست‌ها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

• واقعیت افزوده (Augmented Reality – AR)

واقعیت افزوده، گرچه به عنوان یک نوع واقعیت مجازی شناخته می‌شود، اما بسیاری معتقدند که حوزه‌ای مستقل اما مرتبط است. در AR، شبیه ‌سازی‌های مجازی بر روی دنیای واقعی پوشانده می‌شوند تا آن محیط را تقویت کنند.

• واقعیت ترکیبی (Mixed Reality – MR)

این نوع واقعیت دنیای فیزیکی و مجازی را در یک فضای واحد ترکیب می‌کند. مانند واقعیت افزوده؛ اما بیشتر به عنوان یک حوزه جداگانه در نظر گرفته می‌شود. به تازگی، یک توافق رو به رشد برای ترکیب واقعیت مجازی، افزوده و ترکیبی تحت عنوان واقعیت گسترده (XR) شکل گرفته است، که به شکل کلی به این سه نوع اشاره می‌کند.

ویژگی‌های اصلی واقعیت مجازی

واقعیت مجازی (VR) شامل چندین ویژگی ضروری است که آن را به یک محیط تعاملی و غوطه ‌ور تبدیل می‌کند. برخلاف واسط‌ه های سنتی، VR  کاربران را در یک محیط مجازی قرار می‌دهد و تجربه‌ای واقعی و غوطه‌ور ارائه می‌دهد. در ادامه، به برخی از ویژگی‌های کلیدی واقعیت مجازی اشاره می‌کنیم:

• غوطه‌وری (Immersion)

واقعیت مجازی با غوطه‌ ور کردن کاربران در یک دنیای مجازی که به نظر واقعی می‌آید، سعی در ایجاد حس حضور واقعی دارد. سطح غوطه‌ وری ممکن است بسته به نوع سیستم VR و کیفیت محتوا متفاوت باشد. با استفاده از تجهیزاتی مانند دستکش ‌های داده، کنترلرهای حرکتی، کنسول‌های بازی و نمایشگرهای پوشیدنی مانند Meta Quest 2، کاربران می‌توانند به‌ طور کامل در دنیای مجازی غوطه‌ ور شوند.

• تعامل (Interaction)

یکی از ویژگی‌های برجسته واقعیت مجازی تعامل بالای آن است که به کاربران اجازه می‌دهد به شکلی واقعی با عناصر مختلف در محیط مجازی تعامل داشته باشند. این تعامل‌ شامل حرکت، کنترل اشیا، و فعالیت در فضاهای مجازی است. جالب است بدانید کاربر می‌تواند به صورت مستقیم با محیط و اشیا در تعامل باشد.

• تصاویر واقعی (Realistic visuals)

واقعیت مجازی از مانیتورهایی با رزولوشن بالا و تکنیک‌های پیچیده رندر گرافیکی استفاده می‌کند تا تصاویر زنده و واقعی ایجاد کند. این موضوع شامل نورپردازی و بافت‌های واقعی، تصاویر سه‌ بعدی باکیفیت و تصویربرداری استریوسکوپیک برای ایجاد حس عمیق می‌شود.

• صدای فضایی (Spatial audio)

تکنولوژی صدای فضایی به این صورت است که صداهای واقعی را به ‌صورت دقیق در محیط مجازی قرار می‌دهد. این نوع صدا به تجربه کاربر حس حضور و غوطه ‌وری بیشتری می‌دهد، زیرا صداها به گونه‌ای تولید می‌شوند که با محیط بصری کاربر همخوانی دارند.

• بازخورد حسی چندگانه (Multi-sensory haptic feedback)

علاوه بر موارد گفته شده، سیستم‌های پیشرفته واقعیت مجازی شامل بازخورد حسی هستند که به کاربران احساسات لمسی را منتقل می‌کنند. این بازخورد ممکن است شامل نیروی بازخورد و لرزش‌ باشد که کاربران را قادر می‌سازد تا حس ‌های واقعی در محیط مجازی را تجربه کنند.

• همکاری فضایی (Spatial collaboration)

واقعیت مجازی به کاربران این امکان را می‌دهد که بدون توجه به مکان فیزیکی خود، در یک محیط مجازی مشترک به ‌طور همزمان کار کنند. این همکاری فضایی به کاربران اجازه می‌دهد که روی پروژه‌ها با هم کار کنند، ایده‌ها را به اشتراک بگذارند و تعامل داشته باشند به همان صورتی که در یک مکان واقعی هستند. به عنوان مثال، Vision Pro  اپل، ترکیبی از واقعیت ترکیبی و واقعیت مجازی ارائه می‌دهد که یک تجربه غوطه ‌ور بدون مسدود کردن کامل دنیای خارج ایجاد می ‌کند.

• دید 360 درجه کامل (Complete 360-degree views)

بیشتر سیستم‌های واقعیت مجازی، یک نمای کروی 360 درجه را ارائه می‌دهند به این معنی است که کاربران می ‌توانند به هر جهتی نگاه کنند و فضاهای مجازی را از دیدگاه‌های مختلف بررسی کنند.

• محیط‌های تطبیقی (Adaptive environments)

ترکیب هوش مصنوعی (AI) با محیط‌ های واقعیت مجازی، تجربه‌ای پاسخگو و شخصی‌سازی شده را ایجاد می‌کند که می‌تواند به‌ طور پویا با ورودی ‌های انسانی تغییر کند. سیستم‌های مبتنی بر هوش مصنوعی می‌توانند رفتار کاربران را در زمان واقعی ارزیابی کنند و به محیط مجازی امکان تطبیق و واکنش به فعالیت‌های کاربر را بدهند تا تجربه‌ای واقعی و جذاب ‌تر ارائه دهند.

کاربردهای واقعیت مجازی

در ابتدا، واقعیت مجازی (VR) بیشتر با دنیای بازی‌های ویدیویی شناخته شد؛ صنایعی که در خط مقدم توسعه این فناوری قرار دارند. بازی‌هایی مثل Beat Saber، Minecraft VR و  Skyrim VR نمونه‌هایی از محبوب ‌ترین محصولات در این حوزه هستند. اما بهتر است توجه داشته باشید امروزه، واقعیت مجازی کاربردهای بسیار گسترده ‌تری پیدا کرده است و در حوزه‌های مختلفی مورد استفاده قرار میگیرد. از جمله این حوزه ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آموزش و یادگیری

واقعیت مجازی، امکان آموزش پرسنل را به شیوه‌ای امن، کارآمد و کم ‌هزینه فراهم می‌کند. این فناوری به ‌ویژه برای مشاغل پرخطر و تخصصی مثل آتش‌ نشانان، پزشکان، افسران پلیس، سربازان و جراحان مفید است. شرکت‌هایی مثل Bank of America و Walmart  از هزاران هدست واقعیت مجازی برای آموزش کارکنان خود استفاده می‌کنند.

• آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها

فناوری VR  به موسسات آموزشی روش‌های جدیدی برای تدریس و یادگیری ارائه می‌دهد. دانش‌آموزان می‌توانند به محیط‌هایی دسترسی پیدا کنند که در حالت عادی امکان ‌پذیر نیست و از این طریق به موضوعات درسی عمیق ‌تر نگاه کنند. برای مثال، یک معلم تاریخ می‌تواند از واقعیت مجازی برای بازسازی زندگی در یونان باستان یا چین باستان استفاده کند.

• حوزه سلامت

واقعیت مجازی در صنعت سلامت نیز تحولاتی شگرف ایجاد کرده است. این فناوری می‌تواند به درمان اختلالات روانی مثل اضطراب، PTSD  و بی‌اشتهایی کمک کند. همچنین، پزشکان از VR  برای توضیح بهتر بیماری‌ها و گزینه‌های درمانی به بیماران خود استفاده می‌کنند. این فناوری حتی برای افراد دارای محدودیت‌های فیزیکی نیز مفید است.

• املاک و مستغلات

VR  در صنعت املاک کاربردهای زیادی دارد. معماران می‌توانند نقشه‌های سه ‌بعدی دقیق ارائه دهند و خریداران خانه‌ها به‌ صورت مجازی از ملک‌ها بازدید کنند. همچنین، این فناوری برای مهندسان تاسیسات نیز سودمند است.

• سرگرمی و فیلم

فناوری واقعیت مجازی فقط به دنیای بازی محدود نمی‌شود و می‌تواند صنعت فیلم و تلویزیون را نیز متحول کند. تماشاگران با استفاده از این فناوری می ‌توانند خود را در قلب یک صحنه‌ی فیلم احساس کنند.

• معماری و طراحی

معماران و طراحان داخلی می‌توانند با استفاده از واقعیت مجازی، تور مجازی از پروژه‌های خود ارائه دهند، و به مشتریان این امکان را بدهند که قبل از ساخت یک فضا، آن را به ‌صورت سه ‌بعدی مشاهده و تغییرات لازم را اعمال کنند. این روش در صرفه‌جویی زمان و هزینه مؤثر است و باعث افزایش رضایت مشتریان می ‌شود.

آینده واقعیت مجازی چگونه تکامل خواهد یافت؟

واقعیت مجازی (VR) به سرعت در حال پیشرفت است و انتظار می‌رود این فناوری در سال‌های آینده به طور چشمگیری در صنایع مختلف گسترش یابد. با افزایش دسترسی به تجهیزات ارزان‌تر و ادغام ویژگی‌های VR در دستگاه‌های موبایل، عموم مردم می‌توانند از امکانات واقعیت مجازی بهره‌مند شوند. این دسترسی بیشتر به کاربران این امکان را می‌دهد که تجربه‌های فوق‌العاده واقعی و چند حسی را در حوزه‌های مختلفی مانند آموزش، بهداشت و درمان و کسب‌وکار داشته باشند. با ادامه این روند، تجربیات VR نه تنها غنی‌تر و واقعی‌تر خواهد شد، بلکه استفاده از فناوری‌های جدید مانند دستکش‌های لمسی و صوت فضایی نیز به افزایش غوطه‌وری کاربران کمک خواهد کرد.

در آینده، واقعیت مجازی به عنوان ابزاری برای ارتباطات مؤثر در محیط کار و آموزش‌های تخصصی نیز مطرح خواهد شد. به طور مثال، با استفاده از فناوری‌های نوین، کاربران قادر خواهند بود تا به راحتی در جلسات ویدئویی سه‌بعدی شرکت کنند و حتی به صورت مشترک در پروژه‌های کاری همکاری کنند. همچنین، با ادغام واقعیت افزوده و واقعیت مجازی، امکانات جدیدی برای ناوبری و تجربه‌های تعاملی ایجاد خواهد شد که به بهبود کیفیت زندگی کاربران کمک می‌کند. به این ترتیب، واقعیت مجازی نه تنها به عنوان یک فناوری سرگرم‌کننده، بلکه به عنوان ابزاری کارآمد و مؤثر در زندگی روزمره و حرفه‌ای افراد شناخته خواهد شد.

اولین دستگاه واقعیت مجازی

اگرچه دستگاه‌های واقعیت مجازی (VR) امروزه به طور گسترده‌ای شناخته شده‌اند و ظاهری پیشرفته دارند، اما تاریخ این فناوری به سال ۱۹۵۰ برمی‌گردد. یکی از اولین دستگاه‌های واقعیت مجازی، Sensorama نام داشت. این دستگاه دارای یک صندلی داخلی بود و فیلم‌های سه‌بعدی را پخش می‌کرد. ویژگی خاص Sensorama این بود که به صورت متحرک عمل می‌کرد و تجربه‌ای چندحسی و منحصر به فرد را برای تماشاگران فراهم می‌کرد. این نوآوری، نقطه عطفی در تاریخ فناوری VR به شمار می‌آید و نشان‌دهنده تلاش‌های اولیه برای ایجاد تجربه‌های واقعی‌تر در دنیای دیجیتال بود.

با وجود اینکه Sensorama به تنهایی یک تجربه کامل واقعیت مجازی نبود، اما به عنوان یک پیشگام در این حوزه شناخته می‌شود و مسیر را برای توسعه‌های بعدی در فناوری واقعیت مجازی هموار کرد. این دستگاه نشان داد که چگونه می‌توان با ترکیب تصاویر، صدا و حرکت، تجربیات عمیق ‌تری از دنیای مجازی ایجاد کرد و به علاقه ‌مندان و توسعه ‌دهندگان انگیزه داد تا به دنبال روش‌های نوین ‌تر و پیشرفته‌ تر برای ایجاد واقعیت مجازی باشند.

تفاوت واقعیت مجازی با واقعیت افزوده

فناوری واقعیت مجازی (VR) با وجود جذابیت و تاریخچه‌ای چند دهه‌ای، هنوز برای بسیاری از افراد به‌ خوبی شناخته ‌شده نیست و اشتباه گرفتن آن با واقعیت افزوده (AR) امری رایج است. تفاوت اصلی بین این دو فناوری در نوع تجربه‌ای است که به کاربران ارائه می‌دهند. واقعیت مجازی به ما این امکان را می‌دهد که به دنیایی کاملاً مصنوعی وارد شویم که از طریق یک هدست یا عینک مخصوص مشاهده می‌شود. توجه داشته باشید که در دنیای دیجیتال، همه‌چیز به‌ طور کامل طراحی شده است و می‌تواند هیچ شباهتی به محیط واقعی ما نداشته باشد.

به طور کلی اگر بخواهیم به سؤال “تفاوت بین واقعیت افزوده و واقعیت مجازی چیست؟” پاسخ دهیم، باید بگوییم که یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌ها در این است که واقعیت مجازی یک دنیای جدید و جداگانه خلق می‌کند، در حالی که واقعیت افزوده بر روی دنیای واقعی ما تأثیر می‌گذارد. همچنین، فناوری‌ای به نام واقعیت مختلط وجود دارد که ترکیبی از VR و AR است و به کاربران اجازه می‌دهد اشیاء مجازی را در دنیای واقعی مشاهده کنند و تجربه‌ای خلق کنند که در آن اجسام فیزیکی و دیجیتال به ‌سختی قابل تفکیک هستند.

کاربردهای واقعیت مجازی

1. آموزش:
   • شبیه‌ سازی‌های آموزشی برای مشاغل پرخطر مانند آتش‌ نشانی، پزشکی و نظامی.
   • تجربه‌های آموزشی تعاملی برای دانش ‌آموزان و دانشجویان در زمینه‌های مختلف.
2. درمان و بهداشت:
   • درمان اختلالات روانی مانند PTSD و اضطراب.
   • استفاده از VR برای توضیح تشخیص‌ها و گزینه‌های درمان به بیماران.
3. بازی و سرگرمی:
   • بازی‌های ویدئویی با تجربه‌های immersively.
   • تجربیات سینمایی و تفریحی مانند گردش‌های مجازی و کنسرت‌ها.
4. معماری و طراحی:
   • نمایش طرح‌های ساختمانی و دکوراسیون داخلی به صورت سه ‌بعدی.
   • امکان انجام تغییرات و ویرایش‌ها در زمان واقعی.
5. املاک و مستغلات:
   • تورهای مجازی برای خریداران خانه.
   • نمایش طرح‌های سه بعدی برای معماران و مهندسان.
6. گردشگری و سفر:
   • بازدیدهای مجازی از مکان‌های تاریخی و طبیعی.
   • تجربیات واقعیت مجازی برای افرادی که قادر به سفر نیستند.
7. تحقیقات و توسعه:
   • شبیه ‌سازی‌های علمی و تجربی برای آزمایش نظریه‌ها.
   • استفاده از VR در مطالعات رفتاری و شناختی.
8. ارتباطات و همکاری:
   • برگزاری جلسات و کنفرانس‌های آنلاین در محیط‌های سه‌بعدی.
   • همکاری در پروژه‌ها در فضاهای مجازی.

این کاربردها نشان ‌دهنده‌ی پتانسیل‌های گسترده واقعیت مجازی در زندگی روزمره و صنایع مختلف هستند.

عینک واقعیت مجازی چگونه کار میکند؟

عینک واقعیت مجازی (VR) ابزاری است که به کاربران امکان می‌دهد تا به یک محیط مجازی و شبیه ‌سازی شده وارد شوند. این عینک‌ها با استفاده از تکنولوژی‌های مختلفی کار می‌کنند که تجربه‌ای immersively و واقع‌گرایانه به مخاطب ارائه می‌دهند. در ادامه چگونگی عملکرد این عینک ها رو برایتان آورده ایم:

1. صفحه نمایش: عینک‌های VR معمولاً دارای دو صفحه نمایش مجزا هستند که تصاویر متفاوتی را به نمایش می‌گذارند.
2. لنزها: لنزهای موجود در عینک‌های VR به تصویر کمک می‌کنند تا به بهترین شکل ممکن در مقابل چشم کاربر قرار گیرد. این لنزها باعث می‌شوند تا تصاویر واضح ‌تر و طبیعی ‌تر به نظر برسند.
3. حرکت و حسگرها: عینک‌های VR به حسگرهای حرکتی مجهز هستند که حرکت سر کاربر را شناسایی می‌کنند. این حسگرها به سیستم اجازه می‌دهند تا با توجه به حرکت کاربر، تصویر را تغییر دهند و تجربه ‌ای واقعی‌تری را ایجاد کنند.
4. صدا: عینک‌های VR معمولاً با تکنولوژی صدای فضایی (Spatial Audio) همراه هستند که صدای محیط مجازی را به شکل سه‌ بعدی و واقع‌ گرایانه تولید می‌کند.
5. کنترل ‌کننده‌ها: بسیاری از عینک‌های VR همراه با کنترل ‌کننده‌های حرکتی ارائه می‌شوند. این کنترل ‌کننده‌ها به کاربران این امکان را می‌دهند که در محیط مجازی تعامل کنند، اشیاء را بردارند و با دیگر کاربران ارتباط برقرار کنند.
6. نرم‌افزار: عینک‌های VR به یک نرم‌افزار یا پلتفرم نیاز دارند که محیط مجازی را ایجاد کند. این نرم‌افزار ممکن است شامل بازی‌ها، شبیه‌سازی‌ها، برنامه‌های آموزشی و … باشد.
7. دستگاه‌های جانبی: عینک‌های VR ممکن است به دستگاه‌های جانبی مانند حسگرهای حرکتی یا دستکش‌های لمسی متصل شوند که بتوانند به این ترتیب تجربه کاربر را بهبود ‌بخشند و واقعیت بیشتری را منتقل کنند.

این اجزا در کنار یکدیگر، عینک واقعیت مجازی را به وجود می‌آورند، عینک‌های واقعیت مجازی به کاربران این امکان را می‌دهند که در دنیای مجازی به گشت و گذار بپردازند و تجربه‌های منحصر به فردی داشته باشند.

واقعیت مجازی در متاورس  چیست؟

دنیای متاورس (Metaverse) یک جهان دیجیتال است که فراتر از واقعیتی که می‌شناسیم، وجود دارد. این مفهوم نخستین ‌بار توسط نیل استفنسون در رمان Snow Crash در سال ۱۹۹۲ مطرح شد و سپس ارنست کلاین در Ready Player One آن را بیشتر گسترش داد.

جالب است بدانید امروزه، متاورس به مجموعه‌ای از تجربیات و دارایی‌های مجازی اشاره دارد که در محیط ‌های دیجیتال شکل گرفته ‌اند و این امکان را به کاربران می‌دهد که در جهانی کاملاً خودساخته و فراتر از مرزهای فیزیکی تعامل داشته باشند.

تکنولوژی واقعیت مجازی (VR) نقش اساسی و قابل ‌توجهی در دنیای متاورس ایفا می‌کند. این فناوری به کاربران امکان می‌دهد تا به شکل عمیق ‌تری با محیط‌ های دیجیتالی تعامل کنند و وارد فضاهایی شوند که به دنیای واقعی شباهتی ندارند اما در عین حال به ‌شدت واقعی به‌ نظر می‌رسند. واقعیت مجازی  با شبیه‌ سازی حواس و ایجاد احساس حضور در دنیایی کاملاً مجازی، تجربه‌ای فراگیر برای کاربران ایجاد می‌کند.

کاربردهای VR در متاورس: در دنیای متاورس، فناوری VR امکان حضور در رویدادهای مجازی مانند کنسرت‌ها، ملاقات‌های کاری، گالری‌ها و حتی خرید را فراهم می‌کند.

بهتر است بدانید علاوه بر این ها، VR  و متاورس با هم بستری برای رشد استارت‌آپ‌های کریپتویی و پروژه‌های خلاقانه نیز به وجود آورده‌اند. پروژه‌هایی که از طریق VR به کاربران اجازه می‌دهند تا دفاتر تجاری مجازی بسازند، بازی‌های تعاملی ایجاد کنند و فعالیت‌های جدیدی را در دنیای دیجیتال تجربه کنند، تنها نمونه‌ای از این تحول هستند.

چالش‌ها و آینده VR در متاورس: واقعیت مجازی هنوز نیازمند بهبود در زمینه‌هایی چون کیفیت گرافیک، کاهش هزینه‌ها و افزایش راحتی دستگاه‌ها است. با این حال، روند پیشرفت نشان می‌دهد که تکنولوژی VR روز به روز جای پای خود را در متاورس مستحکم ‌تر می‌کند و به تدریج به یکی از محورهای اصلی در دنیای دیجیتال آینده تبدیل خواهد شد.

بازی ‌های VR چیست؟

بازی‌های واقعیت مجازی (VR) نسل جدیدی از بازی‌های ویدئویی هستند که با استفاده از هدست‌های VR و کنترلرهای خاص، تجربه‌ای همه‌جانبه و تعاملی را برای بازیکنان فراهم می‌کنند. در این بازی‌ها، بازیکنان با ورود به دنیایی کاملاً مجازی، از محیط اطراف خود جدا می شوند و حس می‌کنند که به‌ طور واقعی در درون آن قرار دارند. کنترلرهای VR نیز این امکان را می‌دهند که با حرکات دست و بدن، تعامل طبیعی‌ تری با محیط بازی داشته باشند، گویی مستقیماً با شخصیت‌ها و اشیاء مجازی ارتباط برقرار می‌کنند.

بازی‌های VR در ژانرهای مختلفی چون اکشن، ماجراجویی، ورزشی، و شبیه‌سازی وجود دارند و برای تجربه‌ی منحصر‌به ‌فرد و واقع‌ گرایانه خود معروف‌اند. این بازی‌ها به ویژه در ژانرهای ورزشی و ماجراجویی توانسته‌ اند مخاطبان را به فعالیت بدنی نیز ترغیب کنند، چرا که حرکات فیزیکی بازیکن نقش مهمی در کنترل شخصیت درون بازی ایفا می‌کند. به همین سبب، بازی‌های VR فراتر از سرگرمی محض، به یک بستری برای تجربه‌ی فعالیت‌های جسمانی و غوطه ‌ور شدن در دنیای مجازی تبدیل شده‌اند.

جمع بندی

در پایان، واقعیت مجازی (VR) فناوری‌ای است که امکان تجربه دنیایی کاملاً مجازی و شبیه‌سازی شده را برای کاربران فراهم می‌کند. این فناوری، با کمک تجهیزاتی مانند هدست‌ها و دستکش‌های ویژه، کاربران را به یک محیط سه‌ بعدی وارد می‌کند که به نظر کاملاً واقعی می‌آید و حتی حواس چندگانه‌ی آن‌ها را درگیر می‌کند.

بهتر است بدانید این فناوری نه تنها تجربه‌های هیجان‌انگیز را برای بازی‌های ویدیویی ممکن کرده، بلکه در حوزه‌های آموزشی، پزشکی، املاک، و حتی سلامت روان نیز کاربردهای گسترده‌ای دارد.