دقت داشته باشید که حمله فیشینگ (Phishing) یکی از قدرتمندترین و فریبنده‌ترین حملات سایبری است که به طور مستقیم اطلاعات حساس کاربران مانند نام کاربری، رمز عبور، اطلاعات بانکی و حتی هویت فردی را هدف قرار می‌دهد. در این حمله، هکر خود را به عنوان یک منبع معتبر و قانونی جا می زند و کاربران را با ارائه درخواست‌های ظاهراً معقول فریب می‌دهد. سازمان‌ها و افراد در صورتی که از این نوع حمله آگاهی نداشته باشند، ممکن است دچار خسارات جبران‌ناپذیر مالی، اعتباری و امنیتی شوند. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی جامع این موضوع و انواع حملات فیشینگ بپردازیم.

حمله فیشینگ چیست؟

حمله فیشینگ یا Phishing، همانطور که از تلفظ آن معلوم است، دقیقا مانند ماهیگیری عمل می کند؛ چرا که اطلاعات شما نقش ماهی، و هکر نقش ماهیگیر را دارد ولی در اینجا به هکر “فیشر” نیز می گویند؛ در حملات فیشینگ، هکر می‌تواند با هدف به دست آوردن نام کاربری، پسورد، شماره‌، اطلاعات حساب بانکی یا موارد دیگر، دست به انجام این نوع از حمله سایبری بزند؛ جالب است بدانید که وجه تمایز حمله فیشینگ با دیگر شیوه ها، این است که قربانی اصلاً متوجه نیست که در حال هک شدن است! زیرا هکر خودش را به عنوان یک منبع معتبر جا می‌زند و یک درخواست به ‌ظاهر منطقی و قانونی را مطرح می‌کند و قربانی نیز در حال تعامل با یک منبع به ظاهر معتبر و قانونی است.

به طور خلاصه می توان گفت این حمله به دلیل استفاده از تکنیک‌های مهندسی اجتماعی به‌خصوص فریب دادن قربانیان، بسیار مؤثر است و قربانی‌ها به ندرت متوجه می‌شوند که اطلاعاتشان به سرقت رفته است.

برای داشتن اطلاعات بیشتر در رابطه با هکر کیست و چگونه هک می کند؟ کلیک کنید.

بهترین دفاع در برابر حملات فیشینگ

حملات فیشینگ یکی از خطرناک ‌ترین و متداول ‌ترین تهدیدات سایبری هستند که هدف آن‌ها دزدیدن اطلاعات شخصی کاربران است. این حملات معمولاً از طریق ایمیل‌ها، پیامک‌ها و حتی شبکه‌های اجتماعی انجام می‌شوند و کلاهبرداران سعی می‌کنند با طراحی وب ‌سایت‌های جعلی یا ارسال پیام‌ های فریبنده، کاربران را ترغیب به ارائه اطلاعات حساس خود کنند.

یکی از بهترین دفاع‌ها در برابر حملات فیشینگ، آموزش و آگاهی کاربران است. بسیاری از افراد هنوز نمی‌ دانند چگونه ایمیل‌های مشکوک را شناسایی کنند یا چه نشانه‌هایی را باید مد نظر قرار دهند. کاربران باید بدانند که سازمان‌های معتبر هرگز اطلاعات حساس را از طریق ایمیل درخواست نمی‌کنند. به همین دلیل، اگر ایمیلی دریافت کردید که از شما خواسته می‌شود به لینک خاصی مراجعه کنید یا اطلاعات خود را وارد کنید، باید بسیار محتاط باشید و در مورد صحت آن تحقیق کنید.

استفاده از نرم‌افزارهای امنیتی نیز یکی از روش‌های مؤثر برای جلوگیری از حملات فیشینگ است. نرم‌افزارهای آنتی ‌ویروس و ضد بدافزار می‌توانند به شناسایی و مسدود کردن وب ‌سایت‌های فیشینگ کمک کنند. همچنین، به‌روزرسانی مداوم این نرم‌افزارها برای حفظ امنیت سیستم بسیار حائز اهمیت است. بسیاری از نرم‌افزارهای امنیتی اکنون شامل ویژگی‌هایی هستند که به‌طور خودکار ایمیل‌ها و لینک‌های مشکوک را بررسی می ‌کنند.

احراز هویت دو مرحله‌ ای یکی دیگر از ابزارهای مفید برای مقابله با حملات فیشینگ است. این روش باعث می‌شود حتی اگر یک کلاهبردار به رمز عبور شما دسترسی پیدا کند، برای ورود به حساب کاربری به اطلاعات اضافی مانند کد تأیید ارسال ‌شده به گوشی شما نیاز داشته باشد. این لایه اضافی امنیتی می‌تواند به ‌طور قابل توجهی خطر سرقت هویت و اطلاعات شخصی را کاهش دهد.

در نهایت، بررسی دقیق  URLها نیز می‌تواند به شناسایی وب ‌سایت‌های فیشینگ کمک کند. بسیاری از وب ‌سایت‌های جعلی از دامنه‌هایی استفاده می‌کنند که ممکن است مشابه وب‌ سایت‌های معتبر باشند، اما در واقع غیرمعتبر هستند. قبل از کلیک روی لینک‌ها، بهتر است URL را بررسی کنید و مطمئن شوید که به وب ‌سایت رسمی و معتبر اشاره می‌کند.

با رعایت این نکات، کاربران می‌توانند خود را در برابر حملات فیشینگ محافظت کنند و از امنیت اطلاعات خود اطمینان حاصل نمایند. آگاهی، احتیاط و استفاده از ابزارهای مناسب، کلیدهای اصلی برای مقابله با این تهدیدات سایبری هستند.

انواع حملات فیشینگ

میدانید که هکرها از روش‌های مختلف و متنوعی برای فریب قربانیان خود استفاده می‌کنند ولی در نهایت، همه این طعمه ‌ها در یکی از قالب‌های فیشینگ جای می‌گیرند و وجه اشتراک همه آن‌ها نیز مهندسی اجتماعی است و در ادامه به انواع روش های فیشینگ را معرفی می‌کنیم:

فیشینگ هدف‌دار (Spear Phishing)

فیشینگ هدفدار یا نیزه‌ای، رایج ترین نوع حمله فیشینگ بوده و برای فریب دادن افراد یا شرکت‌های خاص طراحی می‌شود؛ پیش ‌نیاز صورت گرفتن این نوع حمله، اطلاعات و داده های حساسی است که هکر از قبل، درباره هدف خود جمع‌آوری کرده یا در بعضی اوقات خریداری می‌کند؛ در واقع می توان گفت که حمله فیشینگ هدفمند یا هدف دار، یک حمله‌ اختصاصی و شخصی محسوب می‌شود.

فیشینگ شبیه‌ سازی ‎‌شده (Clone Phishing)

در حمله فیشینگ شبیه ‌سازی ‌شده، هکر هویت منابع معتبر را جعل می کند و با استفاده از همین هویت جعلی، کاربران و قربانیان خود را فریب می دهد؛ به این صورت که هکر (فیشر)، ایمیل یا پیامی معتبر که قبلاً از سوی یک منبع سازمانی برای کاربر ارسال‌ شده بود را کپی و دستکاری کرده و لینک آلوده یا پیوست مخرب به آن اضافه کرده و سپس ایمیل جعلی را از طریق آدرسی مشابه آدرس فرستنده اصلی و معتبر، برای کاربر مجددا ارسال می‌کند.

فیشینگ شکار نهنگ (Whaling Phishing)

شکار نهنگ یا Whaling Phishing، یک زیر مجموعه برای فیشینگ هدف‌دار محسوب می شود با این تفاوت که در این شیوه، اغلب سازمان ‌ها، گروه‌ ها یا افراد ثروتمند مانند مدیران ارشد و برند های مطرح مورد هدف قرار می‌ گیرند و قلاب ماهیگیری آن ‌ها نیز اغلب احضاریه ‌های قانونی یا موارد اجرایی حساس هستند و از رایج‌ ترین تکنیک های این نوع حمله فیشینگ، می توان به ارسال کردن ایمیل جعلی به بخش مالی، طوری که انگار این ایمیل از طرف مدیر عامل فرستاده شده نیز اشاره کرد.

فیشینگ پیامکی (Smishing Phishing)

این نوع حمله فیشینگ در قالب ارسال پیامک صورت می گیرد که به آن Smishing نیز می‌گویند؛ احتمال خواندن پیامک ‌ها توسط کاربران بیشتر از احتمال خواندن ایمیل‌ ها است و همچنین کاربر بعد از دریافت پیامک، یک اعلان یا نوتیفیکیشن نیز دریافت می کند که همین موارد باعث می شوند پیام هکر در این نوع حمله بیشتر توسط قربانیان دیده شود.

ویشینگ (Vishing)

در این نوع از حمله فیشینگ، به‌طور خاص و برنامه ریزی شده ای از تماس تلفنی استفاده می‌ شود به طوری که، فیشر حتی می‌تواند یک پیام صوتی ضبط ‌شده را برای قربانی پخش کند؛ بسیاری از هکرها با استفاده از همین روش خود را به ‌عنوان کارمند توییتر جا زدند و با فریب کارمندان دیگر، آن ‌ها را به لو دادن اطلاعات لاگین حسابشان از طریق تماس تلفنی وادار کرده‌ اند.

فیشینگ ایمیل (Email Phishing)

یکی از رایج ترین روش ‌های حمله فیشینگ ارسال ایمیل است که ایمیل، به عنوان یکی از معتبر ترین و رسمی ‌ترین ابزار های ارتباطی و تبادلاتی، فرصت بسیار مناسبی را برای هکر ها فراهم می‌کند تا خود را در ارتباطات بین افراد و سازمان‌ها جا بزنند؛ به طوری که در این روش، هکر با ارسال ایمیل حاوی لینک جعلی، کاربر را فریب می ‌دهد تا وارد آن لینک شود و اقداماتی را که به سود هکر (فیشر) است، انجام دهد که این اقدامات معمولا شامل پر کردن فرم ‌هایی با اطلاعات حساس مانند اطلاعات اکانت، حساب های بانکی و… است.

فیشینگ چاله آبیاری (Watering Hole Phishing)

در این نوع حمله فیشینگ چاله آبیاری یا همان Watering Hole Phishing، فیشر (هکر) با زیر نظر گرفتن کاربران یک مجموعه یا سازمان، وب‌ سایت‌ های محبوب را که بیشترین بازدید را دارند، شناسایی کرده و سپس با تزریق بدافزار یا اسکریپت‌ های آلوده در این وب ‌سایت ‌ها، از کاربران فریب خورده سوء استفاده می‌کنند.

فیشینگ اپلیکیشن (Application Phishing)

فیشینگ اپلیکیشن یا Application Phishing، یک حمله سایبری است که در آن مهاجم از طریق یک اپلیکیشن کاربردی، کاربران را فریب می دهد تا به اطلاعات حساس آن ها دسترسی پیدا کند؛ جالب است بدانید که اپلیکیشن‌ های آلوده به بدافزار یا جعلی، به طوری طراحی می ‌شوند که شبیه به اپلیکیشن ‌های معتبر و قانونی به نظر می رسند تا کاربران را به سمت دانلود و استفاده از آن ‌ها هدایت کنند؛ ولی پس از نصب این نوع اپلیکیشن‌ ها، اطلاعات حساس کاربران مانند نام کاربری، پسورد، اطلاعات بانکی و دیگر داده‌های مهم  و شخصی به سرقت میروند.

فیشینگ جعل هویت و جایزه

در برخی از شیوه های فریبنده‌ ی حمله فیشینگ، فیشر با جعل کردن هویت یک فرد مشهور و از طریق شبیه ‌سازی صدا، لحن و سایر مشخصات دقیق آن فرد مشهور تله‌ ای هوشمندانه برای قربانیان خود پهن می‌کند و حتی برای فریب بیشتر، ممکن است وعده‌ هایی مانند جوایز نیز در این پیام ‌ها داده شود؛ در مواردی ممکن است اکانت کاربری فرد مشهور در پلتفرم‌ های مختلف نیز توسط هکر هک شود و دریافت پیامی از سوی یک حساب کاربری معتبر و شناخته ‌شده توسط یک طرفدار، شک و تردید آن قربانی را به ‌طور کامل از بین می‌برد و او را به دام فیشینگ گرفتار می‌کند.

فیشینگ ریدایرکت وب ‌سایت ‌ها

حمله فیشینگ ریدایرکت، هدایت کاربر از یک وب ‌سایت به یک وب ‌سایت دیگر است؛ به طوری که کاربر با کلیک روی یک آدرس www.example1.com، بلافاصله بدون هیچ اطلاعی، به طور خودکار به آدرس ww.example2.com منتقل می‌شود؛ ولی باید توجه داشت که بسیاری از وب ‌سایت ‌ها از ریدایرکت ‌هایی دارند که خودشان تنظیم و اعمال کرده اند ولی فیشر ها هم ممکن است از ریدایرکت‌ های جعلی برای هدایت قربانیان به صفحات مورد نظر خود استفاده کنند.

تایپو اسکوارتینگ (Typosquatting Phishing)

هکرها در حمله فیشینگ از وب ‌سایت ‌های جعلی که ابزار اصلی این حملات نیز محسوب می شود استفاده می کنند و به آن ها “سایت‌های فیشینگ” نیز گفته می‌شود؛ این وب سایت ها ظاهری بسیار شبیه به وب‌ سایت ‌های معتبر مانند بانک ‌ها یا فروشگاه ‌های اینترنتی دارند و در این روش، هکرها با استفاده از تکنیکی به نام Typosquatting یا “دزدی برند” آدرس این وب‌ سایت ‌های جعلی را به طوری طراحی می‌ کنند که بسیار با آدرس واقعی وب‌سایت مورد نظر متشابه باشد تا کاربران ناآگاه که توجهی به آدرس سایت ندارند، به راحتی فریب این شباهت را می خورند و وارد سایت فیشینگ می شوند و به همین ترتیب، فیشر به راحتی اطلاعات شخصی و محرمانه آن ‌ها را سرقت می کند.

خطرات حملات فیشینگ

یک حمله فیشینگ موفق، عواقب جبران ناپذیری برای افراد و سازمان ها به دنبال دارد زیرا مجرمان اینترنتی می توانند با داشتن اطلاعات حساب کاربری قربانی، وارد سیستم شوند و به اپلیکیشن های شخصی و شرکتی دسترسی پیدا کنند و سپس با تغییر پسورد، دسترسی مالکین را به حساب های خودشان قفل کنند و همچنین آن ها می توانند با اضافه کردن عوامل احراز هویت چند عاملی، امکان دسترسی به حساب ها را حتی سخت تر کنند.

این موضوع بیشتر زمانی دردسر ساز می شود که هکر از طریق ایمیل، پیام های ظاهرا قانونی و معتبر را به کاربران مختلف ارسال می کند و در نهایت کل شبکه به خطر می افتد؛ هکرها پس از وارد شدن به شبکه سازمان، می توانند با استفاده از مجوز هایی که از کارکنان به دست آورده اند، بدافزار هایی را نصب کنند یا حتی می توانند سیستم های شرکتی را خاموش کرده و پول و مالکیت معنوی را سرقت کنند!

نحوه عملکرد حمله فیشینگ

باید بدانید که اکثر حملات فیشینگ از طریق ایمیل انجام می شود و مهاجم، بسیاری از ایمیل های فیشینگ را به صورت عمده، بر اساس لیستی از ایمیل ها، به کاربران ارسال می کند تا شاید حداقل بعضی از آن کاربران را فریب دهد؛ در این ایمیل ها، فرستنده معمولا خود را به عنوان یک نهاد معتبر، مانند یک سازمان خدماتی شخصی یا یک تأمین کننده معرفی کند و هدف از ارسال این ایمیل ها این است که کاربر فریب بخورد و به آن ایمیل پاسخ دهد یا روی پیوندی کلیک کند تا با این کلیک، او به یک وب سایت جعلی که به ظاهر یک وب سایت معتبر و قانونی است، هدایت شده و سپس مهاجم بتواند پسورد او را را بدزدد.

تفاوت فارمینگ و فیشینگ

دانستیم که حمله فیشینگ جعل یک ایمیل یا وب ‌سایت با هدف فریب قربانیان برای بدست آوردن یا افشای اطلاعات شخصی یا نصب بدافزار است ولی در حمله فارمینگ، هکر به سرور DNS (سیستم نام دامنه) نفوذ کرده و کاربران را به وب‌سایت جعلی هدایت می‌کند.

برای مثال در حمله فیشینگ، ایمیلی به کاربر ارسال می شود که ظاهراً از طرف بانک است و از او می‌خواهد به دلیل مشکلات امنیتی به صورت فوری وارد حساب خود شود و کاربر با کلیک کردن روی لینک موجود در ایمیل، به یک وب ‌سایت جعلی مشابه سایت بانک که فیشر طراحی کرده است هدایت می‌شود و اطلاعات ورود خود را در این وب ‌سایت جعلی ثبت کرده بدین گونه این اطلاعات محرمانه به دست مهاجم می‌رسد؛ اما در حمله فارمینگ، کاربر آدرس وب‌ سایت بانک را در مرورگر خود وارد می‌ کند ولی به دلیل دستکاری DNS توسط مهاجم یا آلودگی به بدافزار، به وب‌ سایت جعلی هدایت می‌شود و اطلاعات ورود خود را در این سایت جعلی ثبت کرده و کاربر بدون اینکه متوجه باشد، اطلاعات محرمانه بانکی خود را به دست مهاجم میرساند.

برای دااشتن اطلاعات بیشتر در رابطه dns چیست؟ کلیک کنید.

فیشینگ نیزه ای (Spear Phishing) چیست؟

در حمله فیشینگ نیزه ای، قربانیان به صورت اختصاصی و هدفمند انتخاب می شوند و اطلاعات و دیتا حساس درباره یک فرد خاص جمع آوری می گردد؛ در حالی که در حمله فیشینگ، به طور همزمان به افراد زیادی ایمیل ارسال می شود.

فیشینگ نیزه ای را در واقع می توان تلاشی هدفمند برای سرقت اطلاعات شخصی مانند شماره تلفن، مکان محل سکونت، خرید های اینترنتی اخیر کاربر و … در نظر گرفت؛ مهاجم برای بدست آوردن اطلاعات شخصی این کاربر خاص، وانمود می کند که یک دوست قدیمی یا یک سازمان قابل اعتماد است و از طریق ایمیل یا سایر پیام رسان های آنلاین با او ارتباط برقرار می کند؛ جالب است بدانید که حمله فیشینگ نیزه ای، موفق ترین روش کسب اطلاعات شخصی و محرمانه در اینترنت محسوب می شود.

والینگ

حمله والینگ، یک قدم فراتر از فیشینگ نیزه ای است و نوع خاصی از حمله فیشینگ نیزه ای محسوب می شود که در آن هکر ها افراد برجسته ای مانند مقامات عالی رتبه دولتی یا مدیران عامل را مورد هدف قرار می دهند؛ در حملات والینگ معمولا سعی می کنند که زیردستان فرد قربانی را مجبور به انجام عملیاتی کنند تا کلاهبرداران به اهداف شرورانه خود برسند؛ همچنین جالب است بدانید که گزارش FBI آمریکا نشان می دهد که مجرمان معمولا سعی می کنند دسترسی و کنترل مدیر ارشد مالی یا مدیر عامل سازمان ها را به دست آورده و حساب آن ها را جعل کنند.

چگونه از فیشینگ جلوگیری کنیم؟

یکی از مهم ترین اقدامات پیشگیرانه که بایستی توسط سازمان ها برای محافظت از کارمندان و کسب و کار صورت گیرد، آموزش در مورد خطرات فیشینگ و نحوه شناسایی حملات مشکوک به کارکنان سازمان است؛ پس از اجرای جلسات آموزشی قوی، پیشگیری از موفقیت حملات فیشینگ به قرار دادن مدیریت هویت و کنترل دسترسی در مرکز استراتژی امنیتی سازمان بر می گردد.

اقدامات امنیتی پیشگیرانه

سازمان ها می توانند با ترکیب کردن لایه های امنیتی در اپلیکیشن های سازمانی مانند استقرار احراز هویت یکپارچه یا Single Sign On و احراز هویت های چند عاملی حمله فیشینگ را به صورت فعالانه در مسیر های خود متوقف کنند.

جمع بندی

به طور کلی آگاهی از حملات فیشینگ و روش‌های مقابله با آن‌ها برای حفظ امنیت اطلاعات شخصی و مالی بسیار ضروری است. با رعایت نکات امنیتی و دقت در مواجهه با پیام‌ها و درخواست‌های مشکوک، می‌توان از افتادن در دام این حملات جلوگیری کرد. هرچه بیشتر با تکنیک‌های فیشینگ آشنا شویم و هوشیارتر عمل کنیم، احتمال آسیب‌دیدگی ناشی از این تهدیدات کاهش می‌یابد. پس همواره به یاد داشته باشید که امنیت در فضای مجازی از خود ما شروع می‌شود.

شرکت داریا، با فعالیت موثری که در زمینه امنیت شبکه، به مشتریان خود در رابطه با تامین، حفظ و تقویت امنیت شبکه کمک می کند و همچنین وارد کننده معتبر محصولات فورتی گیت، سوفوس و سیسکو است که این محصولات را با ضمانت در اختیار مشتریان خود قرار می دهد. شما می توانید برای دریافت مشاوره رایگان و خرید فایروال ایمیل فورتی نت که یکی از ابزار های اصلی پیشگیری از حملات فیشینگ است، با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

از آنجایی که با گذشت زمان و حرکت تکنولوژی به سمت پیچیدگی، تعداد بیشتری از سازمان‌ها عملیات خود را به ابر انتقال می دهند و دورکاری یا سیستم ترکیبی را مستقر می کنند، به نظر می رسد که کنترل دسترسی بیش از پیش اهمیت پیدا کرده است. اهمیت کنترل دسترسی زمانی پر رنگ تر می شود که بحث جلوگیری از حملات سایبری به میان می آید تا تعیین شود چه کسی امکان دسترسی به شبکه، سیستم یا داده را دارد و همچنین مجاز به انجام چه کاری است.

تعریف کنترل دسترسی

کنترل دسترسی یک فرآیند امنیت داده است که سازمان ها را قادر می سازد تا کسانی را که مجاز به دسترسی به داده ها و منابع شرکت هستند را مدیریت کنند. کنترل دسترسی ایمن از پالیسی‌هایی استفاده می‌کند که تأیید می‌کند که آیا کاربران آن‌چه که ادعا می‌کنند، هستند و همچنین اعطا سطوح دسترسی کنترلی مناسب برای کاربران را نیز تضمین می‌کند.

پیاده سازی کنترل دسترسی یکی از اجزای حیاتی امنیت اپلیکیشن های وب است که تضمین می کند تنها کاربران مجاز، سطح مناسبی از دسترسی به منابع مورد نیاز را دارند. این فرآیند برای کمک به سازمان‌ها برای جلوگیری از نقض داده‌ها و مبارزه با بردارهای حمله، مانند حملات سرریز بافر (buffer overflow attack)، حملات KRACK، حملات on-Path و یا حملات فیشینگ حیاتی است.

اجزای کنترل دسترسی چیست؟

مدیریت کنترل دسترسی از طریق چندین مولفه انجام می شود که در ادامه آن ها را بررسی خواهیم کرد:

1. احراز هویت

احراز هویت، اولین قدم در فرایند تعیین هویت یک کاربر است. به عنوان مثال، هنگامی که کاربر با ترکیب نام کاربری و پسورد، وارد سرویس ایمیل یا حساب بانکی آنلاین خود می شود، هویت او احراز شده است. با این حال، صرف احراز هویت، برای محافظت از داده های سازمانی کافی نخواهد بود.

2. احراز دسترسی

احراز دسترسی یک لایه امنیتی اضافی به فرایند احراز هویت اضافه می کند و با تبیین حقوق و امتیازات دسترسی به منابع، تعیین می کند آیا کاربر مجاز به دسترسی به داده یا انجام تراکنش خاصی است یا نه.

به عنوان مثال، یک سرویس ایمیل یا حساب بانکی آنلاین می‌تواند ارائه احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA) را از کاربران مطالبه کند؛ احراز هویت دو مرحله‌ای معمولاً ترکیبی از این موارد است: چیزی که می‌دانند (مانند پسورد)، چیزی که دارند (مانند توکن) یا چیزی که هستند (مانند تأیید بیومتریک). این اطلاعات را می‌توان از طریق اپلیکیشن موبایل احراز هویت دو مرحله‌ای یا اسکن اثر انگشت در گوشی های هوشمند نیز تایید کرد.

3. دسترسی

هنگامی که کاربر مراحل احراز هویت و احراز دسترسی را انجام داد، هویت وی تأیید می شود؛ در نتیجه دسترسی به منابعی که قصد لاگ کردن به آن ها را داشت به وی اعطا می شود.

4. مدیریت

سازمان ها می توانند سیستم کنترل دسترسی خود را با افزودن و حذف احراز هویت و احراز دسترسی کاربران و سیستم های خود مدیریت کنند. مدیریت این سیستم‌ها در محیط‌های تکنولوژی اطلاعات مدرن که شامل سرویس‌های ابری و سیستم‌های محلی هستند، می‌تواند پیچیده باشد.

5. ممیزی

سازمان ها می توانند اصل حداقل امتیاز را از طریق فرآیند ممیزی کنترل دسترسی اعمال کنند. از این طریق آن‌ها امکان خواهند داشت داده‌ها را در مورد فعالیت کاربر جمع‌آوری کرده و با آنالیز آن اطلاعات، نقض‌های دسترسی احتمالی را کشف کنند.

کنترل دسترسی چگونه کار می کند؟

از کنترل دسترسی برای تایید هویت کاربرانی که قصد لاگین به منابع دیجیتال را دارند استفاده می شود. برای اعطای دسترسی به ساختمان‌های فیزیکی و دستگاه‌های فیزیکی نیز از کنترل دسترسی استفاده می‌شود. کنترل دسترسی (Access Control) به فرآیندی اشاره دارد که در آن محدودیت‌ها و قوانین مشخصی برای دسترسی کاربران به منابع یا سیستم‌های خاص تعیین می‌شود. هدف اصلی آن اطمینان از این است که تنها افراد مجاز به منابع حساس یا حیاتی دسترسی پیدا کنند. این فرآیند به طور معمول شامل سه مرحله‌ی اصلی است: احراز هویت (Authentication)، مجوزدهی (Authorization)، و نظارت (Auditing).

کنترل دسترسی فیزیکی

نمونه های رایج کنترل کننده های دسترسی فیزیکی از این قرار هستند:

1. دربان های بیمارستان

دربان های بیمارستان ها می توانند یک لیست کنترل دسترسی برای تأیید کارت های شناسایی ایجاد کنند و اطمینان حاصل کنند که افرادی که وارد بخش بستری برای ملاقات بیماران می شوند بالاتر از 7 سال داشته باشند.

2. گیت های مترو

از کنترل دسترسی در گیت های مترو استفاده می شود تا تنها به افراد تأیید شده اجازه استفاده از سیستم های مترو را بدهد. با اسکن کارت‌های مترو، کاربران بلافاصله شناسایی می شوند و تأیید می شود که اعتبار کافی برای استفاده از این سرویس را دارند یا خیر.

3. اسکنر کارت کلید یا نشان در دفاتر شرکت

سازمان ها می توانند از دفاتر خود با استفاده از اسکنرهایی که کنترل دسترسی اجباری را ارائه می دهند، محافظت کنند. کارمندان قبل از دسترسی به ساختمان باید کارت کلید یا نشان خود را اسکن کنند تا هویتشان تأیید شود.

4. کنترل دسترسی منطقی/اطلاعات

کنترل دسترسی منطقی شامل ابزارها و پروتکل هایی است که برای شناسایی، احراز هویت و احراز دسترسی کاربران در سیستم های کامپیوتری استفاده می شود. سیستم کنترل کننده دسترسی اقداماتی را برای داده ها، فرآیندها، برنامه ها و سیستم ها اعمال می کند.

5. لاگین به لپ تاپ با استفاده از پسورد

یکی از رایج ترین اشکال از دست دادن داده، گم شدن یا دزدیده شدن دستگاه ها است. کاربران می توانند با استفاده از پسورد، داده های شخصی و شرکتی خود را ایمن نگه دارند.

6. باز کردن قفل گوشی هوشمند با اسکن اثر انگشت

تلفن های هوشمند را نیز می توان محافظت کرد؛ کنترل های دسترسی فقط به مالک گوشی اجازه ی ورود به دستگاه را می دهد. کاربران می توانند با استفاده از ویژگی های بیومتریک، مانند اسکن اثر انگشت، تلفن های هوشمند خود را ایمن کنند تا از دسترسی غیرمجاز به دستگاه های خود جلوگیری کنند.

تفاوت بین احراز هویت و احراز دسترسی چیست؟

احراز هویت و احراز دسترسی برای کنترل دسترسی در امنیت بسیار مهم هستند. احراز هویت فرآیند لاگینگ به سیستم مانند آدرس ایمیل، سرویس بانکداری آنلاین یا حساب رسانه های اجتماعی است. احراز دسترسی فرآیند تایید هویت کاربر برای ارائه یک لایه امنیتی اضافی جهت تایید ادعای کاربر است.

اهمیت کنترل دسترسی در انطباق با مقررات

کنترل دسترسی برای کمک به سازمان ها برای رعایت مقررات مختلف حریم خصوصی داده ها بسیار مهم است. این موارد عبارتند از:

PCI DSS

PCI DSS یک استاندارد امنیتی است که از اکوسیستم کارت پرداخت محافظت می کند. سیستم کنترل دسترسی برای اجازه یا رد تراکنش ها و اطمینان از هویت کاربران بسیار مهم است.

HIPAA

HIPAAبرای محافظت از اطلاعات سلامت بیمار در برابر افشای بدون رضایت آن ها ایجاد شده است. کنترل دسترسی برای محدود کردن دسترسی به کاربران مجاز، حصول اطمینان از اینکه افراد نمی توانند به داده هایی که فراتر از سطح امتیاز آنها است دسترسی داشته باشند و جلوگیری از نقض داده ها ضروری است.

SOC 2

SOC 2 یک روش حسابرسی است که برای ارائه دهندگان خدمات طراحی شده است که داده های مشتری را در فضای ابری ذخیره کرده و تضمین می‌کند که ارائه‌دهندگان از حریم خصوصی مشتریان خود محافظت می‌کنند و سازمان‌ها را ملزم می‌کند تا پالیسی ها و رویه‌های سخت‌گیرانه‌ای را در مورد داده‌های مشتریان اجرا و دنبال کنند. سیستم های کنترل دسترسی برای اجرای این فرآیندهای امنیتی دقیق داده، بسیار مهم هستند.

ISO 27001

سازمان بین المللی استاندارد (ISO)، استانداردهای امنیتی تعریف می کند که سازمان ها در تمام صنایع باید از آن پیروی کنند تا به مشتریان خود نشان دهند که امنیت برای آن ها جدی است. ISO 27001 استاندارد طلایی ISO برای امنیت اطلاعات و گواهینامه انطباق با قوانین است. اجرای کنترل های دسترسی برای رعایت این استاندارد امنیتی بسیار مهم است.

انواع مختلف کنترل های دسترسی چیست؟

انواع مختلفی از کنترل های دسترسی وجود دارد که سازمان ها می توانند برای حفاظت از داده ها و کاربران خود پیاده سازی کنند. این موارد عبارتند از:

1. کنترل دسترسی مبتنی بر ویژگی (ABAC)

ABAC یک پالیسی داینامیک و مبتنی بر کانتِکست (context) است که دسترسی را بر اساس پالیسی های اعطا شده به کاربران تعریف می‌کند. این سیستم در چارچوب های مدیریت هویت و دسترسی (IAM) استفاده می شود.

2. کنترل دسترسی اختیاری (DAC)

مدل‌های DAC به مالک داده اجازه می‌دهند تا با اختصاص دسترسی به قوانینی که کاربران مشخص می‌کنند، کنترل دسترسی را تعیین کنند. هنگامی که به یک کاربر اجازه دسترسی به یک سیستم داده می‌شود، این مدل ها می‌توانند آنطور که مناسب می بینند به سایر کاربران دسترسی فراهم کنند.

3. کنترل دسترسی اجباری (MAC)

MAC پالیسی‌های سخت‌گیرانه‌ای را بر روی کاربران انفرادی و داده‌ها، منابع و سیستم‌هایی که می‌خواهند به آنها دسترسی داشته باشند، اعمال می‌کند. مدیریت پالیسی‌ها به عهده ی مدیر یک سازمان می باشد و کاربران نمی توانند مجوزها را تغییر، لغو یا تنظیم کنند.

4. کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC)

RBAC مجوزها را بر اساس گروه‌هایی از کاربران، نقش‌هایی که دارند و اقداماتی که انجام می‌دهند، ایجاد می‌کند. کاربران قادر به انجام هر عمل فعال شده برای نقش خود هستند و نمی توانند سطح کنترل دسترسی اختصاص یافته به خود را تغییر دهند.

5. کنترل دسترسی ساختارشکن (Break-glass)

کنترل دسترسی ساختارشکن دربرگیرنده ایجاد یک حساب اضطراری است که مجوزهای معمولی را دور می زند. در مواقع اضطراری، به کاربر اجازه دسترسی فوری به سیستم یا حسابی داده می‌شود که معمولاً مجاز به استفاده از آن نیست.

6. کنترل دسترسی مبتنی بر قانون

یک رویکرد مبتنی-بر-قانون که در آن، یک مدیر سیستم قوانین حاکم به دسترسی به منابع شرکت را تعریف می کند. این قوانین معمولاً بر اساس شرایطی مانند مکان یا زمانی از روز که کاربران به منابع دسترسی دارند، تدوین می شوند.

چند روش برای اجرای کنترل دسترسی چیست؟

یکی از رایج ترین روش ها برای پیاده سازی کنترل های دسترسی، استفاده از VPN است که به کاربران امکان می دهد تا به طور ایمن و از راه دور به منابع دسترسی داشته باشند؛ این موضوع زمانی که افراد دور از دفتر فیزیکی کار می کنند بسیار مهم است. هنگامی که کارکنان در مکان‌های مختلف در سراسر جهان مستقر هستند، شرکت‌ها می‌توانند از وی پی ان برای ارائه دسترسی ایمن به شبکه‌های خود استفاده کنند. در حالی که به دلایل امنیتی، استفاده از وی پی ان ایده آل است، اما گاه می تواند منجر به برخی مشکلات عملکردی نظیر تاخیر نیز شود.

سایر روش‌های کنترل دسترسی شامل مخازن هویت، اپلیکیشن های نظارت و گزارش‌دهی، ابزارهای مدیریت پسورد، ابزارهای تأمین و سرویس های اجرای پالیسی های امنیتی هستند.

چالش های کنترل دسترسی

بسیاری از چالش های کنترل دسترسی از ماهیت بسیار پراکنده تکنولوژی اطلاعات مدرن نشات می گیرد. از آنجاییکه دارایی ها هم از نظر فیزیکی و هم از نظر منطقی، دائماً در حال تغییر و تحول هستند، ردیابی آن ها دشوار است. موارد زیر نمونه هایی از چالش ها فرارو هستند:

• مدیریت داینامیک محیط های آی تی توزیع شده
• چالش های تعدد پسورد
• مشاهده انطباق با قوانین از طریق گزارش دهی منسجم
• متمرکز کردن دایرکتوری های کاربر و اجتناب از سیلوهای مختص به اپلیکیشن
• مدیریت داده و دید از طریق گزارش دهی منسجم

بسیاری از استراتژی‌های کنترل دسترسی قدیمی، در محیط‌های استاتیک که دارایی‌های محاسباتی یک شرکت در محل (نه ابر) نگهداری می‌شد، به خوبی کار می‌کردند ولی در محیط‌های آی تی پراکنده امروزی کارایی ندارند. محیط‌های آی تی مدرن از چندین استقرار مبتنی-بر-ابر و ترکیبی تشکیل شده‌اند که دارایی‌ها را در مکان‌های فیزیکی و انواع دستگاه‌های منحصربه‌فرد توزیع کرده اند و در نتیجه به استراتژی‌های کنترل دسترسی داینامیک نیاز دارند. کاربران می توانند در محل، راه دور یا حتی خارج از سازمان مثلا یک شریک خارجی باشند.

یکی از زمینه‌های سردرگمی این است که احتمالا سازمان‌ها برای درک تفاوت بین احراز هویت و احراز دسترسی، دچار چالش شوند. احراز هویت فرآیند تأیید این موضوع است که آیا افراد همان کسانی که ادعا می کنند، هستند؛ این کار با استفاده از مواردی مانند پسورد، شناسایی بیومتریک و احراز هویت چند عاملی انجام می شود. ماهیت توزیع شده دارایی ها، سازمان ها را قادر می سازد تا با روش های فراوانی هویت یک فرد را احراز کنند.

به نا به تعریف، احراز دسترسی عبارت است از اعطا دسترسی صحیح داده به افراد بر اساس هویت احراز شده ی آن ها. از یک لیست کنترل دسترسی (ACL) برای تخصیص احراز دسترسی صحیح به هر هویت استفاده می شود.

یکی از نقطه ضعف های احراز دسترسی این است که با وجود ترک کار، فرد همچنان به دارایی های شرکت دسترسی داشته باشد. این موضوع حفره‌های امنیتی ایجاد می‌کند زیرا دارایی‌ای که فرد برای کار از آن استفاده می‌کرد، مثلا گوشی هوشمندی که نرم‌افزار شرکتی در آن نصب شده است، بدون نظارت (زیرا فرد شرکت را ترک کرده است) همچنان به زیرساخت داخلی شرکت متصل است. در صورت عدم رسیدگی، این امر می تواند مشکلات امنیتی بزرگی برای سازمان ایجاد کند. برای مثال، اگر دستگاه یک کارمند سابق هک شود، یک مهاجم می تواند به داده های حساس شرکت دسترسی پیدا کند، پسورد را تغییر دهد یا اطلاعات اکانت کارمند یا داده های شرکت را بفروشد.

یکی از راهکارهای این مشکل، نظارت دقیق و گزارش دهی در مورد افرادی است که به منابع محافظت شده دسترسی دارند. در صورت رخداد تغییری، شرکت فوراً مطلع می شود و با به‌روزرسانی مجوزها، تغییرات را اعمال می کند. اتوماسیون سازی حذف مجوز، یکی دیگر از محافظت های مهم است.

ZTNA یا اعتماد صفر رویکردی مدرن برای کنترل دسترسی است. در معماری بدون اعتماد، هر منبع باید تمام درخواست‌های دسترسی را احراز هویت کند. هیچ دسترسی ای صرفاً نسبت به مکان دستگاه در محیط قابل اعتماد اعطا نمی شود.

از آنجاییکه سرویس‌های ابری اغلب خارج از یک محدوده قابل اعتماد واقع می شوند، چالش‌های کنترل دسترسی منحصربه‌فردی را ایجاد می‌کنند؛ چرا که احتمالا در یک اپلیکیشن وب عمومی مورد استفاده قرار بگیرند. در صورت عدم ایمن سازی صحیح، ممکن است به طور تصادفی اجازه دسترسی عمومی به اطلاعات محرمانه را بدهند. به عنوان مثال، تنظیمات نامناسب Amazon S3 bucket به سرعت می تواند منجر به هک شدن داده های سازمانی شود.

تجربه کاربر یکی دیگر از چالش‌های کنترل دسترسی است که اغلب نادیده گرفته می‌شود. اگر استفاده از یک تکنولوژی مدیریت دسترسی دشوار باشد، کارمندان احتمالا از آن اشتباه استفاده کنند یا با دور زدن کامل آن، حفره‌های امنیتی و شکاف‌های انطباق با قوانین ایجاد کنند. اگر استفاده از اپلیکیشن گزارش‌دهی یا نظارت دشوار باشد، ممکن است گزارش‌دهی به دلیل اشتباه یک کارمند به خطر بیفتد و منجر به شکاف امنیتی شود؛ چرا که یک تغییر مجوز مهم یا آسیب‌پذیری امنیتی گزارش نشده است.

سخن پایانی

در نهایت، پیاده‌سازی صحیح کنترل دسترسی نه تنها از داده‌ها و منابع سازمانی در برابر تهدیدات سایبری محافظت می‌کند، بلکه به بهبود کارایی و بهره‌وری کلی نیز کمک می‌کند. کنترل دسترسی با ایجاد توازن بین امنیت و دسترسی کاربران، به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا ضمن حفظ حریم خصوصی و انطباق با مقررات، از نوآوری و توسعه تکنولوژی نیز بهره‌مند شوند. با انتخاب مدل‌های مناسب کنترل دسترسی و به‌روزرسانی مستمر سیستم‌های امنیتی، می‌توان به یک دفاع قدرتمند در برابر حملات سایبری و تهدیدات داخلی دست یافت.

سوالات متداول

کنترل دسترسی چیست؟

کنترل دسترسی یک فرآیند امنیت داده است که سازمان ها را قادر می سازد تا مدیریت کنند که چه کسانی مجاز به دسترسی به داده ها و منابع شرکت هستند.

انواع مختلف کنترل دسترسی چیست؟

کنترل دسترسی مبتنی-بر-ویژگی (ABAC)

کنترل دسترسی اختیاری (DAC)

کنترل دسترسی اجباری (MAC)

کنترل دسترسی مبتنی-بر-نقش (RBAC)

کنترل دسترسی ساختارشکن (Break-glass)

کنترل دسترسی مبتنی-بر-قانون

چرا کنترل دسترسی مهم است؟

کنترل های دسترسی به طور قابل توجهی خطر نقض امنیت اطلاعات را کاهش می دهد. تفاوتی ندارد که نقض به صورت تعمدی انجام بگیرد یا غیرعمدی، کنترل دسترسی به مقابله با تهدید داخلی کمک می کند و از موارد غیرمجاز نظیر تغییرات، انتقال داده و حذف اطلاعات جلوگیری می کند.

هدف اصلی کنترل دسترسی چیست؟

هدف اصلی کنترل دسترسی، ارائه یک محیط امن است. سیستم های کنترل دسترسی فیزیکی تعیین می کنند که چه کسانی اجازه ورود به مناطق، ساختمان ها یا اتاق های خاص را دارند. خاطر نشان می شود که این موضوع تنها برای دور نگه داشتن افراد غیرمجاز صدق نمی کند؛ بلکه در مورد مدیریت و نظارت بر جریان افراد و دارایی ها در مناطق تحت کنترل نیز است.

اخیراً تبلیغات زیادی در زمینه هوش مصنوعی صورت گرفته است، اما این بدان معنا نیست که ربات ها قرار است جایگزین ما شوند. این مقاله این موضوع را شفاف میکند و توضیح می دهد که کسب و کارها چه رویکردی باید نسبت به هوش مصنوعی داشته باشند.

از تفکر در مورد ماشین‌های خودران گرفته تا ترس از ربات‌های هوش مصنوعی که می‌توانند دنیا را نابود کنند، در چند سال گذشته تبلیغات هوش مصنوعی زیادی انجام شده است. هوش مصنوعی تصورات، رویاها و گهگاهی کابوس های ما را تسخیر کرده است. با این حال، واقعیت این است که پیشرفت هوش مصنوعی در حال حاضر بسیار کمتر از آن چیزی است که ما پیش‌بینی می‌کردیم. به عنوان مثال، خودروهای خودران که اغلب به عنوان نمادی از آینده بی حد و حصر هوش مصنوعی در نظر گرفته می‌شوند، یک مورد استفاده محدود را نشان می‌دهند و هنوز یک برنامه رایج در تمام بخش‌های حمل‌ونقل نیستند.

هوش مصنوعی در مقابل یادگیری ماشین

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین اصطلاحاتی هستند که اغلب به جای هم استفاده می شوند، اما مفاهیم متفاوتی را نشان می دهند. هدف هوش مصنوعی ایجاد آگاهی است که به معنای قابلیت آگاهی و استعداد قبولی در تست تورینگ است که با استفاده از آموخته ها و ارتقاء آن به سطح بعدی کار می کند. هدف استفاده از هوش مصنوعی کپی کردن اعمال انسان است، مانند ایجاد یک ربات تمیزکننده که به روشی شبیه به انسان عمل می کند.

یادگیری ماشین زیر مجموعه ای از هوش مصنوعی است که شامل مدل های ریاضی است و توانایی های آن بر اساس ترکیب ماشین ها با داده ها است. یادگیری ماشین با یادگیری درس از رویدادها و سپس اولویت بندی آن درس ها کار می کند. در نتیجه، یادگیری ماشین می‌تواند اقداماتی را انجام دهد که انسان‌ها قادر به انجام آن‌ها نیستند، مانند مرور مجموعه‌های وسیعی از داده‌ها، کشف الگوها، پیش‌بینی احتمالات و موارد دیگر.

هوش مصنوعی عمومی در مقابل هوش مصنوعی محدود

مفهوم هوش مصنوعی عمومی (General AI) همان چیزی است که اغلب مردم را می‌ترساند، زیرا مظهر “ربات‌های ارباب” ما است که جایگزین انسان‌ها می‌شوند. با این حال، در حالی که این ایده از نظر فنی امکان پذیر است، ما در حال حاضر در آن مرحله نیستیم.

بر خلاف هوش مصنوعی عمومی، هوش مصنوعی محدود (Narrow AI) یک شکل تخصصی از هوش مصنوعی است که برای کارهای بسیار خاص تنظیم شده است. این متمرکز بودن به پشتیبانی از انسان‌ها کمک می‌کند و ما را از کارهایی که خیلی سخت یا بسیار مضر هستند، رهایی می‌بخشد. توجه داشته باشید که هوش مصنوعی قرار نیست جایگزین ما شود؛ هوش مصنوعی محدود در حال حاضر در صنایع مختلف مانند ساخت خودرو یا جعبه های بسته بندی استفاده می شود. در امنیت سایبری، هوش مصنوعی محدود می‌تواند داده‌ها و گزارش‌های فعالیت را به منظور جستجوی ناهنجاری‌ها یا نشانه‌های حمله آنالیز کند.

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین در طبیعت

سه مدل رایج هوش مصنوعی و یادگیری ماشین در طبیعت وجود دارد: هوش مصنوعی مولد، یادگیری ماشین تحت نظارت و یادگیری ماشین بدون نظارت.

هوش مصنوعی مولد

هوش مصنوعی مولد یک زمینه پیشرفته در هوش مصنوعی است که با مدل هایی مانند LLM که بر روی مجموعه ای از دانش، آموزش داده شده است. فناوری هوش مصنوعی مولد توانایی تولید محتوای جدید بر اساس اطلاعات موجود در آن مجموعه را دارد. هوش مصنوعی مولد به عنوان شکلی از “تصحیح خودکار” یا ” تایپ از قبل” توصیف شده است، اما قدرتمندتر. نمونه هایی از اپلیکیشن های هوش مصنوعی مولد عبارتند از بینگ، بارد، ChatGPT، Dall-E و دستیاران تخصصی سایبری مانند IBM Security QRadar Advisor with Watson یا MSFT Security CoPilot.

هوش مصنوعی مولد برای مواردی مانند ایده پردازی، کمک به ویرایش و انجام تحقیقات بر روی یک مجموعه متن قابل اعتماد، بهترین گزینه است. متخصصان امنیت سایبری، مانند تیم‌های SOC و فیوژن، می‌توانند از هوش مصنوعی مولد به منظور تحقیق استفاده کنند تا به آن‌ها در درک آسیب‌پذیری‌های حمله روز صفر، توپولوژی‌های شبکه یا شاخص‌های نفوذ (IoC) کمک کنند. مهم است که بدانیم هوش مصنوعی مولد گاهی اوقات “توهم” ایجاد می کند، یعنی پاسخ های اشتباه.

به گفته ایتای مائور، مدیر ارشد استراتژی امنیت در Cato Networks، “هوش مصنوعی مولد می تواند به مجرمان نیز کمک کند. به عنوان مثال، آنها می توانند از آن برای نوشتن ایمیل های فیشینگ استفاده کنند. قبل از ChatGPT، یکی از تشخیص های اساسی ایمیل های فیشینگ اشتباهات املایی و دستور زبان بد بود. اینها نشانه هایی بودند که نشان می داد چیزی مشکوک است. اکنون مجرمان می توانند به راحتی یک ایمیل فیشینگ به زبان های مختلف و با دستور زبان کامل بنویسند.

یادگیری بدون نظارت

یادگیری بدون نظارت در یادگیری ماشین به این معنی است که داده های آموزشی و نتایج، برچسب گذاری نمی شوند. این رویکرد به الگوریتم‌ها اجازه می‌دهد تا بدون دخالت انسان از داده‌ها استنتاج کنند، الگوها، خوشه‌ها و ارتباطات را بیابند. یادگیری بدون نظارت معمولاً برای توصیه های پویا مانند وب سایت های خرده فروشی استفاده می شود.

در امنیت سایبری، یادگیری بدون نظارت می‌تواند برای خوشه‌بندی یا گروه‌بندی و یافتن الگوهایی که قبلاً آشکار نبودند استفاده شود، به عنوان مثال می‌تواند به شناسایی همه بدافزارها با امضای خاصی که از یک کشور خاص سرچشمه می‌گیرد، کمک کند. همچنین می تواند ارتباطات و لینک های بین مجموعه داده ها را بیابد. به عنوان مثال، تعیین اینکه آیا افرادی که روی ایمیل های فیشینگ کلیک می کنند، احتمال بیشتری برای استفاده مجدد از رمزهای عبور دارند یا خیر. یکی دیگر از موارد استفاده، تشخیص ناهنجاری است، مانند شناسایی فعالیتی که ممکن است نشان دهد مهاجم از اطلاعات اکانت دزدیده شده استفاده می کند.

یادگیری بدون نظارت همیشه انتخاب درستی نیست. هنگامی که خروجی اشتباه تاثیر بسیار بالا و پیامدهای شدیدی دارد، زمانی که به زمان های آموزشی کوتاه نیاز است، یا زمانی که شفافیت کامل مورد نیاز است، توصیه می شود رویکرد متفاوتی در پیش بگیرید.

یادگیری تحت نظارت

در یادگیری تحت نظارت، داده های آموزشی با جفت های ورودی/خروجی برچسب گذاری می شوند و دقت مدل به کیفیت برچسب گذاری و کامل بودن مجموعه داده ها بستگی دارد. مداخله انسانی اغلب برای بررسی خروجی، بهبود دقت و اصلاح هرگونه سوگیری مورد نیاز است. یادگیری تحت نظارت بهترین گزینه برای انجام پیش بینی ها است.

در امنیت سایبری، یادگیری تحت نظارت برای طبقه بندی استفاده می شود که می تواند به شناسایی فیشینگ و بدافزار کمک کند. همچنین می‌توان از آن برای رگرسیون استفاده کرد، مانند پیش‌بینی هزینه یک حمله جدید بر اساس هزینه‌های حوادث گذشته.

اگر زمانی برای آموزش وجود نداشته باشد یا کسی برای برچسب زدن یا آموزش داده ها وجود نداشته باشد، یادگیری تحت نظارت گزینه مناسبی نیست. همچنین زمانی که نیاز به آنالیز مقادیر زیادی از داده وجود دارد، زمانی که داده کافی وجود ندارد، یا زمانی که طبقه بندی/خوشه بندی خودکار هدف نهایی است، توصیه نمی شود.

یادگیری تقویتی (RL)

یادگیری تقویتی (RL) فضایی بین یادگیری کاملاً تحت نظارت و بدون نظارت جای می گیرد و یک رویکرد منحصر به فرد برای یادگیری ماشین است. این به آن معنا است که زمانی که یک مدل آموزشی در پیش بینی موارد استفاده خاص ناکام باشد، یک مدل دیگر بازآموزی می شود. حتی یادگیری عمیق، با دسترسی به مجموعه بزرگ داده‌، همچنان می‌تواند موارد استفاده غیرمتعارف را که یادگیری تقویتی می‌تواند به آن رسیدگی کند، از دست بدهد. وجود یادگیری تقویتی یک پذیرش ضمنی است که مدل ها می توانند ناقص باشند.

آنچه مجرمان سایبری درباره هوش مصنوعی مولد می گویند

هوش مصنوعی مولد مورد توجه مجرمان سایبری است. به گفته ایتای مائور “جنایتکاران سایبری از روزی ChatGPT، Bard و سایر برنامه های هوش مصنوعی مولد معرفی شدند، در مورد نحوه استفاده از صحبت می کردند و همچنین تجربیات و افکار خود را در مورد قابلیت های آنها به اشتراک می گذاشتند. همانطور که به نظر می رسد، آنها معتقدند که GenAI دارای محدودیت هایی است و احتمالا در چند سال آینده برای استفاده مهاجمان کامل تر خواهد شد.”

برخی از نمونه های مکالمه عبارتند از:

چارچوب مدیریت ریسک هوش مصنوعی توسط NIST

هنگام تعامل با هوش مصنوعی و راه حل های مبتنی بر هوش مصنوعی، درک محدودیت ها، خطرات و آسیب پذیری های هوش مصنوعی بسیار مهم است. چارچوب مدیریت ریسک هوش مصنوعی توسط NIST مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها و بهترین شیوه‌ها است که برای کمک به سازمان‌ها در شناسایی، ارزیابی و مدیریت ریسک‌های مرتبط با استقرار و استفاده از فناوری‌های هوش مصنوعی طراحی شده اند.

چارچوب از شش عنصر تشکیل شده است:

1. معتبر و قابل اعتماد: هوش مصنوعی می تواند اطلاعات اشتباهی را ارائه دهد که در GenAI به عنوان “توهم” نیز شناخته می شود. مهم است که شرکت‌ها بتوانند هوش مصنوعی مورد استفاده خود از لحاظ دقت و قابل اعتماد بودن اعتبار سنجی کنند.
2. ایمن: اطمینان از اینکه اطلاعات خواسته شده با سایر کاربران به اشتراک گذاشته نمی شود، مانند مورد سامسونگ.
3. ایمن و انعطاف پذیر : مهاجمان از هوش مصنوعی برای حملات سایبری استفاده می کنند. سازمان ها باید اطمینان حاصل کنند که سیستم هوش مصنوعی آنها در برابر حملات محافظت شده و ایمن است و میتواند تلاش برای سواستفاده هکر ها و یا استفاده آنها از هوش مصنوعی سازمان برای حمله را خنثی کند.
4. مسئولیت پذیر و شفاف: مهم است که بتوانیم زنجیره تامین هوش مصنوعی را توضیح دهیم و اطمینان حاصل کنیم که گفتگوی شفاف در مورد نحوه عملکرد آن وجود دارد. هوش مصنوعی جادو نیست.
5. افزایش حریم خصوصی: اطمینان از محافظت و ناشناس بودن اطلاعات درخواستی در دریاچه داده و به هنگام استفاده.
6. منصفانه – این یکی از مهمترین عناصر است. این به معنای مدیریت سوگیری مضر است. به عنوان مثال، اغلب در تشخیص چهره هوش مصنوعی تعصب وجود دارد، به طوری که مردان با پوست روشن در مقایسه با زنان و افراد با پوست تیره‌تر با دقت بیشتری شناسایی می‌شوند. به عنوان مثال، هنگام استفاده از هوش مصنوعی برای اجرای قانون، این می تواند پیامدهای شدیدی داشته باشد.

جمع بندی

و در پایان بهتر است بدانید، هوش مصنوعی نه تنها ترسناک نیست، بلکه می تواند یک پل پرتاب برای شما باشد، اما به شرطی که اطلاعات کاملی از نحوه استفاده از آن را بلد باشد.

در گذشته، سیستم های یک شبکه، از طریق کابل های مجزا به اینترنت متصل می شدند که باعث می شد مدیریت شبکه دشوار شود و بهره وری پایین باشد. در سال 1997 دستگاه های اکسس پوینت ابداع شدند و این مشکل را برای کاربران به طور کامل برطرف کردند.

تعریف اکسس پوینت

اکسس پوینت یا Access Point (AP)، سیستم ها را به شیوه وایرلس، یعنی بدون استفاده از کابل های متعدد و پر دردسر، به شبکه LAN  یا WLAN متصل میکند و داده ها را، ارسال و دریافت میکند. اکسس پوینت توسط یک کابل اترنت به روتر متصل می شود و سیگنال اینترنت را دریافت و سپس به شبکه Wi-Fi جداگانه تبدیل می کند، این کار، سرعت بالایی از اینترنت را، حتی در مکان های دور خانه که دسترسی به اینترنت در آنجا دشوار است را مهیا می کند.

انواع اکسس پوینت

اکسس پوینت ها انواع مختلفی داشته که بر اساس تکنولوژِی به دسته های زیر تقسیم می شوند:

1. داخلی (Indoor): این نوع اکسس پوینت ها، به دلیل کوچک بودنشان، نصب و نگهداری آسانی دارند و در مکان های داخلی و محیط های اداری مورد استفاده قرار می گیرند.

2. بیرونی (Outdoor): این نوع از اکسس پوینت ها، برای محیط های دشوار و فضاهای باز مانند دانشگاه ها و اسکله ها و… طراحی شده اند و در برابر گرما و رطوبت، مقاوم هستند و پوشش گسترده ای از سیگنال های شبکه دارند.

3. دیواری: این اکسس پوینت های پنلی، بر روی دیوار نصب می شوند و فقط در مناطق خاص و محدود پوشش بی سیم ارائه می دهند و نرخ انتقال داده بین150Mbps  تا300Mbps  دارند.

4. سقفی: این اکسس پوینت های پنلی، بر روی سقف نصب می شوند و بیشتر در هتل ها و ادارات مورد استفاده قرار می گیرند و نرخ انتقال داده بین150Mbps  تا450Mbps  دارند.

5. کنترلی: از طریق کنترلر بی سیم کنترل می شوند و برای شبکه هایی با مقیاس بزرگ مورد استفاده قرار می گیرند که وظیفه آنها پیکربندی، رمزگذاری، آپدیت، تنظیمات پالیسی و مدیریت متمرکز شبکه است.

6. مستقل: به اکسس پوینت های مستقل، standalone نیز می گویند که بیشتر در مناطقی که روتر جداگانه در آنجا نصب باشد مورد استفاده قرار می گیرد زیرا فقط بر ارائه اتصال بی سیم در شبکه تمرکز دارند و وظایفی مانند احراز هویت، مجوز دسترسی، ترجمه ادرس و… دارند.

7. تجاری: اکسس پوینت (AP) های تجاری یا اینترپرایزی، در ادارات و سازمان هایی که کارمندان و کاربران زیاد است مورد استفاده قرار می گیرد.

8. تک فرکانسی: این نوع از اکسس پوینت ها با نام وای فای نیز شناخته می شوند، از G2.4 پشتیبانی کرده و نرخ انتقال داده بین150Mbps  تا450Mbps  دارند. ولی قابلیت anti-interference در آن ها ضعیف است.

9. دو فرکانسی: اکسس پوینت های دو فرکانسی که به آنها دو بانده نیز گفته می شود، می توانند به طور همزمان از G2.4 و G5.8 پشتیبانی کنند و نرخ انتقال داده بالاتری نسبت به تک فرکانسی دارند و اندازه شان بزرگتر است.

مزایای اکسس پوینت

1. افزایش گسترده پوششی: با استفاده از اکسس پوینت، می توان گستردگی پوشش شبکه را، حتی در مکان هایی که سیگنال ضعیف است، افزایش داد و در صورتی که از این دستگاه ها به تعداد بیشتر استفاده شود، می توان گستردگی پوششی را در ساختمان های بزرگ نیز به میزان قابل توجهی افزایش داد.

2. شبکه های اختصاصی: اکسس پوینت، این فرصت را به شما می دهد تا شبکه بی سیم اختصاصی خودتان را ایجاد کنید و با انجام این کار، شبکه شما با شبکه های دیگر تداخل پیدا نمی کند و امنیت شما حفظ می شود.

3. سرعت بالا: این دستگاه ها سرعت انتقال داده را افزایش می دهند و اگر به تعداد بیشتر در محل های مناسب محیط شما استفاده شود، سرعت انتقال داده به میزان قابل توجهی بهبود می یابد.

4. امنیت: اکسس پوینت ها دارای پروتکل های امنیتی مانند WPA2 هستند که با استفاده از آنها، می توان از دسترسی غیر مجاز به شبکه جلوگیری کرد.

5. کاهش هزینه: استفاده از دستگاه های اکسس پوینت بجای روتر، میتواند به میزان زیادی در هزینه های شما صرفه جویی کرده و انتقال داده بی سیم را، با مدیریت آسان در اختیار شما بگذارد.

6. قابلیت اتصال تعداد زیادی از دستگاه ها: به هر یک از دستگاه های اکسس پوینت، می توان 60 سیستم متصل کرد که این یکی از اصلی ترین مزیت ها است.

7. نصب آسان: شما برای استفاده از اِی پی (اکسس پوینت)، فقط به یک کابل اترنت برای اتصال آن نیاز دارید، ولی در اکسس پوینت های نسل جدید، به کابل هم نیازی نیست.

8. مدیریت دسترسی: بدلیل اینکه اکسس پوینت های بی سیم از ACL و CAPTIVE PORTAL پشتیبانی می کنند، می توان دسترسی کاربران را بدون ایجاد تداخل در شبکه کنترل کرد.

9. قابلیت کلاسترینگ: با استفاده از این قابلیت، اگر اختلالی در شبکه وجود داشته باشد یا سرور قطع شود، امکان اتصال خودکار به سرور های دیگر وجود دارد.

معایب اکسس پوینت

1. کاهش سرعت: درست است که سرعت بالا یکی از مزیت های AP(اکسس پوینت) است، ولی اگر تعداد دستگاه های وصل شده به آن بیشتر شود، سرعت انتقال داده نیز کاهش می یابد. بنابراین، پیشنهاد می شود از چند اکسس پوینت برای اتصال های با تعداد بالا استفاده شود.

2. تداخل با شبکه های دیگر: در صورتی که در یک محدوده، تعداد زیادی از اکسس پوینت ها قرار داشته باشند، امکان تداخل شبکه ها به دلیل وجود فرکانس های یکسان وجود دارد.

3. محدودیت در تعداد دستگاه های متصل: هر اکسس پوینت، تعداد محدودی از دستگاه های متصل را میتواند پشتیبانی کند و اگر تعداد دستگاه های متصل، بیش از حداکثر توانایی دستگاه باشد، ممکن است عملکرد و سرعت شبکه کاهش یابد.

4. قابلیت نفوذ: اگر اکسس پوینت به درستی پیکربندی نشود، ممکن است كاربران به داده ها و رمزگذاری ها دسترسی پیدا کنند.

کاربرد اکسس پوینت

همانطور که گفته شد، از اکسس پوینت ها در ساختمان های بزرگ و دفاتر تجاری مانند دکل اپراتور های تلفن همراه، شبکه های داخلی، کامپیوتری، مخابراتی، بلوتوث و… استفاده می شود ولی این به این معنا نیست که نتوان از آنها در محل های کوچک تر مانند مغازه ها نیز استفاده کرد.
با اتصال اکسس پوینت به یک سوئیچ یا روتر، اتصال آسان سیستم ها به اینترنت با سرعت بالا ممکن می شود و همچنین از اکسس پوینت در حالت Repeater، برای تقویت امواج برای مسافت های دور تر استفاده می شود.

فرق اکسس پوینت با مودم

مودم از طریق DSL یا کابل، به یک شبکه LAN متصل می شود و سپس سیستم ها را به اینترنت متصل می کند. مودم، در فرایند demodulation و modulation، صفر و یک های کامپیوتری را به سیگنال های آنالوگ تبدیل کرده و از طریق کابل به خط تلفن منتقل می کند، سپس سیگنال های آنالوگ را به سیگنال های دیجیتالی تبدیل کرده و به سیستم ارسال می کند.
درست است که کاربرد اکسس پوینت و مودم در ظاهر یکسان به نظر می رسد، ولی تفاوت هایی مانند نوع اتصال دارند. مودم، یک روتر یا کامپیوتر را به اینترنت متصل می کند در حالی که اکسس پوینت اتصالی بی سیم به یک شبکه سیمی را برای سیستم ها ممکن می سازد. و همچنین، اکسس پوینت در ساختمان های بزرگ و مودم، در محل هایی مانند منازل و مغازه های کوچک تر مورد استفاده قرار می گیرد.

فرق اکسس پوینت با روتر

در اکثر شبکه ها فقط یک عدد روتر برای مدیریت شبکه استفاده می شود، و برای افزایش پوشش و دسترسی به وای فای، یک عدد اکسس پوینت با کابل به سوئیچ و روتر متصل می شود. روتر ها، با ایجاد شبکه محلی LAN به عنوان هابی عمل می کنند و ارتباطات بین دستگاه ها را مدیریت می کنند، در حالی که اکسس پوینت، با متصل شدن به روتر، پوشش بیشتری را در منطقه ارائه می دهد و اتصال سیستم های بیشتری را به شبکه ممکن می سازند.
روتر قابلیت اتصال به اینترنت را دارد ولی اکسس پوینت(AP) ، فقط میتواند اتصال بی سیم دستگاه ها را به اینترنت را فراهم کند. روتر های وایرلس می توانند به عنوان اکسس پوینت عمل کنند ولی اکسس پوینت نمی تواند به عنوان روتر فعالیت کند.

بهترین اکسس پوینت

در حال حاضر، اکسس پوینت های متعدد و متنوعی در بازار وجود دارند که بررسی همه آنها و انتخاب بهترین از بینشان، بسیار سخت و دشوار است. با توجه به میزان رضایت مشتریان، برند های FortiAP  و Cisco Aironet (سیسکو) را می توان به عنوان کاربردی ترین و محبوب ترین برند های اکسس پوینت، معرفی کرد؛ که به دلیل ارائه پیشرفته ترین سرویس ها، بهترین انتخاب در خرید اکسس پوینت هستند.

قیمت اکسس پوینت

برای دریافت اطلاعات جامع و به‌روز درباره خرید و قیمت انواع اکسس پوینت‌ها، کارشناسان 24 داریانت آماده‌اند تا به شما کمک کنند. با تماس با تیم پشتیبانی این شرکت، می‌توانید مشاوره تخصصی دریافت کرده و بهترین گزینه‌ها را با توجه به نیازهای شبکه خود انتخاب کنید.

فراموش نکنید که برای بهره‌مندی از پیشنهادات ویژه و قیمت‌های رقابتی، با کارشناسان 24 داریانت به شماره ۶۲۲۴ – ۰۴۱ تماس بگیرید و از مشاوره‌های تخصصی آن‌ها بهره‌مند شوید. برای تماس و کسب اطلاعات بیشتر، اکنون اقدام کنید.

سخن پایانی

شرکت داریا، تنها وارد کننده معتبر با ارائه بهترین خدمات اکسس پوینت های برند Fortinet و Cisco است که محصولات اورجینال را به همراه ضمانت، با مناسب ترین قیمت، در اختیار شما قرار می دهد.

در عصر دیجیتال، امنیت شبکه تنها یک ضرورت نیست، بلکه یک کارکرد حیاتی است. با افزایش تعداد تهدیدات سایبری، کسب و کارها در اندازه های مختلف باید امنیت شبکه را در اولویت قرار دهند. یک رویکرد موثر، استفاده از سرویس های مدیریت آی تی است که می‌تواند راهکار‌های جامع امنیت سایبری را ارائه دهد.

اقدامات 13 گانه برای ایمن سازی شبکه

ایمن سازی واقعی زیرساخت شبکه، یکی از حیاتی ترین انتخاب های فراروی کسب و کار شما برای محافظت از خود در برابر تهدیدات است. تکنولوژی‌ها و ابزارهایی مانند قوانین فایروال، مدیریت پَچ ها و رویه‌های واکنش به حوادث به محافظت از داده‌ها و اپلیکیشن های حساس شما کمک می‌کنند. این فرآیند بسته به کسب و کار شما متفاوت خواهد بود، در این مطلب یک فرآیند 13 مرحله ای ارائه خواهد شد که از ارزیابی شبکه تا بهبود امنیت در طول زمان را در بر می گیرد و برای بسیاری از سازمان ها برای ایمن سازی شبکه به صورت مطمئن کمک میکند.

1. ارزیابی شبکه

قبل از اجرای هر روش یا رویه امنیت سایبری، ابتدا باید به وضعیت فعلی شبکه خود واقف باشید که شامل کنترل دسترسی های فعلی وضعیت فایروال و قوانین آن و رویه های مدیریت آسیب پذیری فعلی می شود.

بازرسی تمام کنترل های دسترسی

کنترل‌های دسترسی فعلی خود، از جمله نام‌های کاربری، پسوردها، رمزهای عبور و هر گونه احراز هویت چند عاملی که در حال حاضر تنظیم کرده‌اید را بطور کامل بررسی کنید. برای بررسی همه کنترل‌های دسترسی، هر اپلیکیشن یا سیستمی که به اطلاعات لاگین یا مجوز نیاز دارد را بازرسی و آن را مستند کنید، از جمله این موارد این است که آیا توسط یک مدیر پسورد محافظت می‌شوند یا خیر. همچنین به الزامات پسورد فعلی خود نیز دقت کنید؛ آیا این الزامات کارمندان را مجبور به تنظیم رمزهای عبور سخت می کنند؟

بررسی فایروال ها و قوانین موجود فایروال ها

فهرستی از فایروال های شبکه و قوانینی که در حال حاضر دارید را تهیه کنید. به پنل مدیریت فایروال خود مراجعه کنید، لیست قوانین را پیدا کنید و به دنبال قوانین غیر مفید یا ناسازگار بگردید. احتمالا قانونی وجود داشته باشد که با قانون دیگر در تضاد باشد؛ یا یک قانون قدیمی، پالسی های امنیتی جدید کسب و کار شما را زیر پا بگذارد.

همچنین زمان خوبی است تا ممیزی اولیه فایروال انجام شود تا راه‌هایی که فایروال به خوبی کار نمی‌کند نمایان شوند و یا قوانینی که دیگر مطابق با پالسی‌های سازمانی نیستند، مشخص شوند.

مستندسازی شیوه های مدیریت آسیب پذیری

قبل از اینکه زیرساخت امنیت سایبری شبکه خود را بازنگری کنید، تمامی ابزارها یا رویه های مدیریت آسیب پذیری موجود خود را مستند کنید. آیا موردی وجود دارد که درست کار نمی کند و کدام را می توانید تغییر دهید؟ همچنین باید مشخص شود که آیا تیم امنیتی شما قادر است که آسیب‌پذیری‌ها را به راحتی پیدا کرده و آن‌ها را اصلاح کند یا اینکه این آسیب‌پذیری‌ها یک فرآیند چالش برانگیز هستند.

جالب است بدانید شناسایی آسیب‌پذیری‌ها با ارزیابی شبکه مرتبط و همراه است، بنابراین انجام این دو مرحله احتمالا همزمان باشد. برای یافتن حفره‌های امنیتی شرکت، می‌توانید استراتژی‌هایی مانند اسکن آسیب‌پذیری و تست نفوذ را پیاده‌سازی کنید.

انجام اسکن آسیب پذیری

معماری شبکه خود را تست کنید تا مشخص شود در کجا مشکلی وجود دارد. تست‌های حجم ترافیک یا اسکن‌های آسیب‌پذیری می توانند تنظیمات نادرست، رمزگذاری های اعمال‌نشده یا نادرست، پسوردهای ضعیف و سایر مشکلات رایج را قبل از اینکه مورد سو استفاده هکرها قرار گیرند را شناسایی ‌کنند.

از اسکن‌های آسیب‌پذیری همچنین برای شناسایی مدیریت اشتباه کلید رمزگذاری نیز می توان استفاده کرد. اگرچه اسکن آسیب پذیری ها به صورت دستی امکان پذیر است ولی استفاده از نرم افزار توصیه می شود، چرا که کارآمدتر است.

بررسی تست نفوذ

اسکن‌های آسیب‌پذیری احتمالا نقاط ضعف رایج را شناسایی کنند، اما این تست‌های نفوذ اَکتیو هستند که تعیین می‌کنند که آیا آسیب‌پذیری‌ها یک خطر جدی هستند و یا اینکه می توان آنها را با کنترل‌های دیگر اصلاح کرد. تست های نفوذ همچنین می توانند تعیین کنند که آیا کنترل های موجود قادر هستند تا مهاجمان را به صورت کارآمد متوقف می کنند.

برای انجام تست نفوذ می‌توان از ابزارها استفاده کرد؛ اما در صورت بکارگیری متخصصان خارج از سازمان، حصول نتایج دقیق‌تر محتمل تر خواهد بود. توصیه می شود با سرپرست تیم امنیتی خود در مورد امکان استخدام یک پنتستر (pentester) مشورت کنید.

3. پیاده سازی کنترل های دسترسی

امنیت موفق شامل محدود سازی دسترسی به منابع شبکه اعم از سخت افزار و نرم افزار مدیریت می شود. بسته به اینکه یک کارمند در یک زمان‌ خاص به کدام یک از منابع نیاز خواهند داشت، می توانید کنترل‌های دسترسی مناسب برای هر منبع را اعمال کنید.

از جمله موارد محدود سازی دسترسی، می توان این موارد را نام برد: پسورد‌های غیر قابل حدس، ادغام‌های اکتیو دایرکتوری، احراز هویت چند-عاملی، استراتژی‌های دسترسی با کمترین امتیاز و دسترسی به پلتفرم‌های ابری.

ایجاد پسوردهای قوی

با افزایش الزامات قدرت رمز عبور، به پیچیدگی رمزهای عبور بیفزایید، یا تعویض رمز عبور بصورت دوره ای را برای اطلاعات لاگین همه کارمندان اعمال کنید. مدیر رمز عبور علاوه بر کمک به کاربران برای برآورده سازی نیازهای سخت‌گیرانه‌تر، می‌تواند کنترل متمرکز را نیز فعال کند. شرکت‌ها همچنین می توانند از تکنولوژی‌های SSO (single-sign-on) برای ساده‌سازی دسترسی به منابع ابری استفاده کنند.

استفاده از اکتیو دایرکتوری (AD) در صورت نیاز

‌نگرانی سازمان‌های کوچک ممکن است فقط منحصر به دسترسی به دستگاه ها باشد؛ به بیان دیگر، دغدغه آنها تنها اطلاعات لاگین (نام کاربری و رمز عبور) است. اما زمانیکه که سازمان بزرگتر می شود، کنترل رسمی و متمرکز با استفاده از اکتیو دایرکتوری یا ابزار مشابه LDAP، موجب صرفه جویی در زمان کسب و کار شما می شود و واکنش سریعتر به درخواست های تغییر را امکان پذیر می کند. پیاده سازی AD یا LDAP زمان بر است اما برای سازمان های بزرگ ارزشمند است.

LDAP مخفف Lightweight Directory Access Protocol است.

اجرای احراز هویت چند عاملی

سازمان‌های در حال رشد همزمان با افزایش اندازه و شهرت شرکت و همچنین افزایش آسیب‌های احتمالی ناشی از سرقت اطلاعات اکانت، با خطر نقض بیشتر مواجه می شوند. برای کاهش این خطر، بسیاری از شرکت ها برای ارائه امنیت بهتر از احراز هویت چند-عاملی بجای احراز هویت دو-عاملی استفاده می‌کنند.

استفاده از احراز هویت چند-عاملی زمانی بیشتر نمود پیدا می کند که اپلیکیشن ها یا توکن‌ها، جایگزین پیامک های آسیب‌پذیر ‌می شوند. راه‌کار‌های بیومتریک و بدون رمز عبور، راه‌کار‌های گران‌تری هستند؛ در عوض جعل شان نیز دشوار است.

استفاده از اصل دسترسی با حداقل امتیاز

پیاده‌سازی استراتژی دسترسی حداقلی به این معنی است که تیم‌های شبکه و امنیتی شما فقط در صورتی به کارمندان اجازه دسترسی به سیستم‌ها را می‌دهند که آنها برای انجام کار خود واقعا به آن نیاز داشته باشند.

در گذشته، کارمندان تنها در صورت نیاز امکان دسترسی داشتند. اما در آن شیوه درها به روی عوامل تهدید و تهدیدهای داخلی بالقوه، بیشتر باز می شود. باید اطمینان حاصل شود که فقط کارمندانی که به یک اپلیکیشن نیاز دارند، به آن دسترسی داشته باشند و همچنین بر اساس نقش خود، دسترسی مدیریتی یا فقط خواندنی دریافت کنند.

مدیریت دسترسی به منابع ابری

در حال حاضر حتی سازمان‌های کوچک‌ نیز از منابع ابری استفاده می‌کنند، اما بیشتر کنترل‌های شبکه داخلی به منابع میزبانی شده خارج از شبکه، نظیر Office 365، Google Docs، یا شبکه‌های شعبه جداگانه گسترش نمی‌یابد. CASB و اپلیکیشن های مرورگر ایمن می توانند راه کارهای تلفیقی را برای محافظت از کاربران در فضای ابری ارائه دهند.

4. راه اندازی فایروال

فرآیند اجرای فایروال بسته به اینکه شبکه شما قبلا فایروال داشته یا نه متفاوت است، با این وجود همچنان می توان از آن به عنوان چک لیستی برای مواردی که هنوز تکمیل نشده اند استفاده کرد. روند کلی که در زیر به آن اشاره می شود را باید برای نصب فایروال، ایجاد قوانین و مناطق و آزمایش و مدیریت فایروال در طول زمان دنبال کرد.

انتخاب نوع مناسب فایروال

اگر کسب و کار شما هنوز فایروال ندارد، باید یکی را انتخاب کنید که برای شبکه شما منطقی باشد. کسب‌وکارهای کوچک احتمالا یک دستگاه نسبتاً کوچک نیاز داشته باشند، اما شرکت‌های بزرگتر نیازمند یک فایروال نسل بعدی هستند. همچنین اگر کسب و کار شما در حال حاضر منابع یا پرسنلی برای پشتیبانی از فایروال داخلی ندارد، فایروال به عنوان یک سرویس را در نظر بگیرید.

فایروال را ایمن کنید

برای اینکه فایروال شما به خوبی کار کند، باید قوانین خاصی را تعریف کنید که مشخص کند فایروال کدام ترافیک را می پذیرد و کدام را بلاک می کند و این بسته به نیازهای کسب و کار شما متفاوت خواهد بود. محدودیت قوانین را بر اساس اپلیکیشن ها و داده‌هایی که در پشت فایروال قرار می گیرند، می‌توان کمتر یا بیشتر کرد. با اجرای قوانین هم برای ترافیک ورودی و هم خروجی، ترافیک ورودی به شبکه و داده های خروجی از آن محدود خواهند شد.

ایجاد zoneهای فایروال و آدرس های آی پی

اکنون باید فایروال را به zoneهای مورد نیاز تقسیم کرد و پورت های لازم را برای هر zone اختصاص داد. سپس منابع فایروال و سرورها را با آدرس آی پی مناسب خود (در صورتی که از قبل نداشته باشند)، تعیین کنید.

ایجاد لیست کنترل دسترسی

لیست کنترل دسترسی (ACL) تعیین می کند که کدام منابع یا کاربران مجاز به دسترسی به شبکه هستند. یک مدیر احتمالا لیستی را برای کل شبکه یا برای زیر شبکه های خاص مشخص کند. لیست کنترل دسترسی باید در راستای قوانین فایروال ایجاد شود تا هیچ کدام از موارد آن لیست با دیگری مغایرت نداشته باشد. در هنگام تدوین قوانین پذیرش یا رد پکِت ها، لیست کنترل دسترسی و قوانین فایروال بهتر است در کنار یکدیگر باشند.

تست تنظیمات

مطمئن شوید که تنظیمات شبکه کار می کنند. اگر ترافیک وب سایت خاصی را بلاک کردید، مطمئن شوید که فایروال اجازه عبور آن ترافیک را نمی دهد. قوانین (مخصوصاً قوانین لیست سیاه و لیست سفید) را تست کنید. برای انجام این کار، به شبکه متصل شوید و تلاش کنید تا یک وب سایت مسدود را لود کنید. اگر صفحه لود شد، لیست سیاه شما درست کار نمی کند.

مدیریت فایروال در طول زمان

فایروال ها باید مرتبا بررسی و کانفیگ شوند. شما همچنین به تیمی نیاز دارید که مسئول نگهداری منظم فایروال باشد؛ از جمله مسئولیت ها می توان به‌روزرسانی قوانین متناسب با تغییرات پالسی‌های تجاری اشاره کرد. وظایف خاص مدیریت فایروال را به اعضای تیم اختصاص دهید و یک برنامه زمانبندی برای ممیزی قوانین فایروال ایجاد کنید. با استفاده از مستندات واضح و ساده اطمینان حاصل کنید که همه اعضای تیم می دانند که چگونه باید از فایروال مراقبت کنند.

5. رمزگذاری انتقال داده ها

رمزگذاری می تواند دارایی ها را مستقیماً در کل زیرساخت آی تی محافظت کند. می توان از نقاط پایانی با استفاده از رمزگذاری کامل دیسک، از پایگاه‌های داده با استفاده از تنظیمات و از فایل‌های حیاتی با استفاده از رمزگذاری فایل یا پوشه محافظت کرد.

رمزگذاری نقاط پایانی

رمزگذاری کل هارد دیسک یا SSD نقطه پایانی از کل دستگاه محافظت می کند. همچنین، سیستم‌ های عامل‌ مانند ویندوز، گزینه‌هایی را برای تغییر تنظیمات و نیاز به اتصالات رمزگذاری شده برای دارایی‌های خاص یا سراسر شبکه ارائه می‌دهند. می‌توانید تنظیمات دیگر را تغییر دهید تا از انتقال یا ذخیره گذرواژه‌های متن ساده جلوگیری کنید و از ذخیره پسوردهای هش‌ شده سالتید (salted) اطمینان حاصل کنید.

رمزگذاری پایگاه های داده

می‌توانید پایگاه‌های داده را بر اساس کل اپلیکیشن یا ستون و یا از طریق موتور پایگاه داده رمزگذاری کنید. استقرار رمزگذاری های مختلف بر سرعت جستجوی داده ها در پایگاه داده تأثیر می گذارد؛ بنابراین قبل از رمزگذاری این موضوع را باید در نظر داشت.

رمزگذاری فایل ها یا پوشه ها

شما می توانید داده ها را در سطح فایل یا در سطح پوشه رمزگذاری کنید. رمزگذاری در سطح فایل معمولاً نیازمند زمان بیشتری است و به شما امکان می‌دهد تا یک فایل را رمزگذاری کنید و در صورت لزوم، فایل های دیگر را رمزگذاری نکنید. رمزگذاری در سطح پوشه از کل داده‌های یک پوشه محافظت می‌کند؛ این نوع رمزگذاری زمانی مفید است که شما نیاز دارید از تمام پوشه‌ها و داده های ذخیره شده ی داخل آن ها‌ محافظت کنید.

6. شبکه ها را به صورت منطقی تقسیم کنید

سازمان‌های در حال رشد نیازمند اعطا انواع مختلف دسترسی هستند، اما این به این معنی نیست که همه اجازه دسترسی به همه چیز در شبکه را داشته باشند. تقسیم‌بندی شبکه می‌تواند شبکه‌هایی را برای مهمانان، شبکه‌های قرنطینه‌شده را برای دستگاه‌های ناامن و حتی شبکه‌های مجزا را برای اینترنت اشیا، تکنولوژی عملیاتی و تکنولوژی های منسوخ شده آسیب‌پذیر ایجاد کند. از شبکه های محلی مجازی برای ایجاد زیر شبکه (subnet) ها استفاده کنید و استراتژی های اعتماد صفر ztna را پیاده سازی کنید تا کاربران دسترسی غیر ضروری نداشته باشند.

راه اندازی شبکه های محلی مجازی

شبکه‌های محلی مجازی (VLAN)، شبکه‌ها را بر روی یک قطعه سخت‌افزاری تقسیم می‌کنند و به تیم‌ها اجازه می‌دهند تا شبکه‌ها را به زیر شبکه‌های کوچک‌تر تقسیم کنند. این شبکه ها مفید هستند چرا که فرآیندهای مدیریت شبکه را تسهیل می کنند و از آنجایی که همه ترافیک مقصد یکسانی ندارد، امنیت بیشتری را فراهم می کنند. بسته به نیازهای امنیتی، می توان تعیین کرد که انواع مختلف ترافیک به زیر شبکه های خاص روانه شوند.

ایجاد زیر شبکه

تقسیم بندی شبکه بر اساس روشی که کسب و کار ترافیک را هدایت می کند، تعیین می شود. به عنوان مثال، اگر دو زیر شبکه در یک شبکه بزرگتر در کنار یکدیگر قرار داشته باشند و یکی از این زیر شبکه ها در حال پردازش ترافیک خارجی باشد و زیر شبکه کناری حاوی داده های حساسی باشد، پس باید بین آنها، فایروال قرار داده شود. همچنین با استفاده از ایجاد زیر شبکه ها، می‌توان به گروه‌بندی منابع تکنولوژی های مشابه در یک زیر شبکه خاص اقدام کرد تا مسیریابی منطقی‌تر انجام شود.

بررسی اعتماد صفر

استقرار چارچوب اعتماد صفر برای کل زیرساخت شبکه توصیه می شود. اعتماد صفر (Zero Trust Network Access)، زمانیکه با تقسیم‌بندی شبکه همراه شود، کاربران را ملزم خواهد کرد تا اثبات کنند که مجاز به دسترسی به منابع شبکه هستند. چارچوب اعتماد صفر از مفهوم «هرگز اعتماد نکنید و همیشه راستی آزمایی کنید» گرفته شده است. کاربران شبکه باید مجوز خود را برای استفاده از یک اپلیکیشن یا ورود به سیستم خاصی تأیید کنند و صرفا عبور از فایروال به معنی دسترسی به همه چیز نیست.

7. تنظیم سیستم های تشخیص و جلوگیری از نفوذ

سیستم تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDPS) یکی از عملکردهای اصلی امنیت شبکه است. شما باید بدانید که چه چیزی به شبکه شما وارد می شود، چه چیزی از آن خارج می شود و آیا آسیب‌پذیری مشهودی در سخت‌افزار و نرم‌افزار تشکیل‌دهنده شبکه وجود دارد یا خیر. تشخیص و جلوگیری از نفوذ می توانند تا حدودی جداگانه عمل کنند، اما در مجموعه های امنیتی، اغلب ادغام می شوند.

تنظیمات سیستم های تشخیص نفوذ

سیستم های تشخیص نفوذ (IDS) اساسا مسئول شناسایی آسیب پذیری ها و مهاجمان هستند. هنگامی که یک بدافزار در یک سیستم شناسایی می شود، کاربر ناشناس وارد نرم افزار می شود یا ترافیک اینترنتی بسیار زیادی روانه سرور می شود، این سیستم به مدیران شبکه هشدار می دهند. همچنین در شناسایی رفتارهای مخرب مفید هستند، اما معمولاً به تنهایی قادر به برطرف کردن مشکلات امنیتی نیستند.

تنظیمات سیستم های جلوگیری از نفوذ

سیستم‌های جلوگیری از نفوذ نه تنها آسیب‌پذیری‌ها و حملات را رصد می‌کنند، بلکه وظیفه رفع آن‌ها را نیز بر عهده دارند. از جمله وظایف این سیستم می توان اقدامات اصلاحی استاندارد، نظیر بلاک کردن ترافیک یا از بین بردن نرم افزارهای مخرب را دانست. تشخیص و جلوگیری از نفوذ زمانی که در کنار هم قرار می‌گیرند بیشترین تأثیر را دارند، بنابراین در یک پلتفرم می‌توان هم مشکلات را شناسایی کرد و هم آنها را برطرف کرد.

8. ایجاد سیاست های کشف دارایی دیجیتال

دستگاه های غیرمجاز می توانند ترافیک شبکه را از طریق حملاتی مانند اتصال کامپیوترهای غیرمجاز به شبکه یا استقرار ردیاب های پکِت برای رهگیری ترافیک شبکه، رهگیری کنند یا تغییر مسیر دهند. به همین ترتیب، آدرس های DNS جعلی می توانند کاربران را به وب سایت های خطرناک هدایت کنند. برای محافظت از شبکه، در صورت نیاز دارایی ها را بلاک یا قرنطینه کنید، همیشه دارایی های دیجیتال را اسکن کنید و هر ویژگی شبکه ای که مورد نیاز نیست را غیرفعال کنید.

بلاک یا قرنطینه کردن دستگاه‌ها

راهکار‌های کنترل دسترسی به شبکه (NAC)، نرم‌افزارهای قدیمی یا آسیب‌پذیر را در نقاط پایانی تست می‌کنند و دستگاه‌ها را برای اصلاح به قرنطینه هدایت می‌کنند. احتمالا دستگاه های غیرمجاز بلاک یا قرنطینه شوند. با افزودن فیلتر آدرس MAC یا لیست‌های سفید به فایروال‌ها و سرورها، می توان برخی از قابلیت‌های NAC را به دست آورد، اما از طرفی دیگر نگهداری لیست‌های سفید نیازمند صرف زمان زیادی است.

اسکن مداوم دارایی ها

ابزارهای مدیریت دارایی آی تی (ITAM) می توانند دستگاه های متصل به شبکه را اسکن کنند و هشدار ارسال کنند یا دستگاه های ثبت نشده را بلاک کنند. سازمان‌ها باید انواع دارایی‌هایی که می‌خواهند شناسایی کنند را تایید کنند. برخی از اپلیکیشن‌ها، زیرساخت‌های ابری، تجهیزات شبکه یا دستگاه‌های اینترنت اشیا ممکن است برای شناسایی آنها به ITAM پیچیده‌تر یا ابزارهای اضافی نیاز داشته باشند.

غیر فعال کردن ویژگی های غیر ضروری

هر پورت دسترسی استفاده نشده در فایروال، دسترسی از راه دور غیرضروری (بمانند حافظه ذخیره‌سازی، چاپگرها، روترها و غیره) و ویژگی‌های مشابه اغلب نادیده گرفته می‌شوند. هکرها به دنبال یافتن و بهره برداری از این فرصت ها خواهند بود، پس بهتر است در صورت عدم نیاز، آنها را غیرفعال کنید. به همین دلیل، سازمان‌ها نیز باید قابلیت‌های Universal Plug and Play را پس از تکمیل راه‌اندازی، غیرفعال کنند تا هکرها نتوانند راهی برای استفاده از ویژگی‌های اتوماسیون برای بارگذاری بدافزار پیدا کنند.

9. توسعه رویه های مدیریت پَچ (Patch)

ایمن سازی سخت افزار و نرم افزار شبکه مستلزم این است که تیم های امنیتی به طور مداوم محصولات خود را با جدیدترین نسخه به روز رسانی کنند. این فرآیند شامل پَچ کردن در اسرع وقت، ایجاد لیست وظایف پَچ کردن و نظارت دقیق بر بولتن های امنیتی فروشندگان شما است.

پَچ فوری

هرچه کسب و کار شما با سرعت بیشتری سخت‌افزار و نرم‌افزار را پچ کند، عوامل تهدید زمان کمتری برای سو استفاده از آسیب‌پذیری‌های آنها خواهند داشت. اگر کسب و کار شما زمان محدودی برای پچ کردن منابع دارد، فرآیندها و وظایف را به نحوی تنظیم کنید که پچ کردن اولویت بیشتری داشته باشد. اگر پلتفرم‌های امنیتی را با ویژگی‌های مدیریت پچ داخلی پیاده‌سازی کنید، یادآوری‌هایی (reminder) راجع به پچ ها برای شما ارسال خواهد شد تا به تیم شما در برطرف کردن سریع‌تر آسیب‌پذیری‌ها کمک ‌کند.

تعیین نقش های مدیریت پچ

برای همه منابع شبکه خود، یک زمان بندی پچ جهت به روز رسانی نسخه استاندارد ایجاد کنید. یک چنین برنامه ای شامل تعیین نقش برای اعضای تیم است تا همه بدانند چه کسی مسئول به روز رسانی هر دستگاه و نسخه نرم افزاری است.

رصد اخبار آسیب‌پذیری

بخشی از استراتژی مدیریت پچ قوی، شامل فعال بودن در مورد مسائل امنیتی است که با نظارت بر اطلاعات آسیب پذیری فروشندگان و اخبار جهانی این حوزه میسر است. هر هفته آسیب‌پذیری‌های جدیدی ظاهر می‌شوند که اغلب در تجهیزات شبکه و سیستم‌های عامل هستند. هرچه سریعتر از این موضوعات آگاه شوید، به همان اندازه سریعتر خواهید توانست آنها را پچ کنید و از سوء استفاده های روز صفر یا حملات مشابه اجتناب کنید.

10. ثبت لاگ و نظارت بر شبکه ها

احتمالا بلافاصله نتوانید مخرب بودن ترافیک شبکه را تشخیص دهید؛ اما با نظارت بر آن با استفاده از مدیریت رویداد و اطلاعات امنیتی (SIEM)، مرکز عملیات امنیت (SOC)، شناسایی و پاسخ مدیریت شده (MDR)، یا تیمهای مشابه ممکن است رفتار غیرعادی را تشخیص دهید. این تیم ها همچنین می توانند به هشدارها پاسخ دهند و به حملاتی که واکنش خودکار نمی تواند آن ها را شناسایی کند، رسیدگی کنند. اگر می خواهید رفتارهای عجیب را در شبکه خود بیشتر آنالیز کنید، سندباکس کردن نیز گزینه ی خوبی است.

تعیین منابع و تیم های نظارتی

صنعت امنیت سایبری دارای انبوهی از محصولات و سرویس ها است که شبکه‌ها را رصد می‌کنند؛ جهت کمک برای انتخاب نوع مناسب آن، به عملکرد هر کدام دقت کنید:

SIEM: بر روی جمع آوری داده و لاگ های سازمانی تمرکز می کند که اغلب به نظارت و مدیریت زیادی نیاز دارد.

SOC: عملیات امنیتی روزانه را از طریق تیمی متشکل از تحلیلگران و پرسنل امنیتی داخل یا خارج شرکت مدیریت می کند.

EDR: تهدیدهای امنیتی را به طور خاص در دستگاه های نقطه پایانی پیدا کرده و اصلاح می کند.

MDR: خدمات شناسایی و پاسخ مدیریت شده را ارائه می دهد تا کسب و کار شما بتواند از تکنولوژی و بینش تحلیلگران خارج از سازمان بهره مند شود.

پاسخ به هشدارها

پاسخگویی به هشدارهای امنیتی یا وظیفه شماست یا وظیفه مرکز عملیات و یا ارائه دهنده خدمات مدیریت شده است. صرف نظر از اینکه چه کسی این وظیفه را بر عهده دارد، باید دقیقاً مشخص شود که کدام عضو تیم مسئول کدام بخش از فرایند تریاژ هشدار است. این امر پاسخگویی را بهبود می بخشد و شانس اینکه تیم امنیتی شما به طور موثرتری با تهدیدات برخورد کند را افزایش می دهد.

استفاده از سندباکس

اگر بدافزاری را در شبکه خود کشف کردید و می خواهید در مورد الگوهای آن بیشتر بدانید، سندباکس کردن را در نظر بگیرید. این راهکار به تیم شما کمک می کند تا نحوه عملکرد برنامه های مخرب را در یک محیط امن و کنترل شده مشاهده کنند. سندباکس ها اغلب در مجموعه‌های امنیتی بزرگ‌تر، مانند راهکار‌های تشخیص و پاسخ مدیریت شده، عرضه می‌شوند؛ اما امکان خریداری جداگانه آنها نیز وجود دارد.

11. ایجاد یک برنامه واکنش به حادثه

فارغ از اینکه که تیم امنیتی شما به چه اندازه ای است، کسب‌وکار شما همیشه نیازمند یک برنامه واکنش به حادثه است تا بداند چگونه رویدادهای امنیتی را مدیریت کند. یک طرح واکنش به حادثه باید به‌طور واضح تمام مراحل را عنوان کند تا تیم شما بتواند تهدیدات را کاهش دهد. چند مورد از متداول‌ترین ویژگی‌های طرح واکنش به حادثه شامل سفارشی‌سازی، ساختار انعطاف‌پذیر و متدولوژی هشدار مناسب است.

ایجاد برنامه های قابل تنظیم برای موقعیت های مختلف

این احتمال وجود دارد که شما به چندین برنامه واکنش به حادثه نیاز داشته باشید و یک لیست واحد از مراحل برای همه موقعیت ها پاسخگو نباشد. ایجاد یک الگوی کلی و سپس چند طرح متفاوت و دقیق تر، اغلب یک استراتژی خوب برای سفارشی کردن یک طرح واکنش به حادثه برای انواع مختلف حوادث امنیتی است. پاسخ‌ها بسته به آسیب‌پذیری یا حمله متفاوت خواهد بود و به همین ترتیب برنامه های خاص برای هر کدام نیز تفاوت خواهند داشت.

منعطف بودن در زمان نیاز به تغییر در یک فرآیند

در حالی که برنامه های واکنش به حادثه نیاز به مراحل منظم دارند، اما در صورتی که فرآیندی در لحظه آخر نیاز به تغییر داشته باشد، باید امکان آن وجود داشته باشند. مثال عینی این قضیه می‌تواند لیست کردن چند عضو اضافی در یک تیم باشد تا در صورتی که اگر فرد مورد نظر برای انجام یک مرحله در دسترس نباشد، فرد جایگزین انجام آن مرحله را بر عهده گیرد؛ مثال دیگر ارائه گزینه‌های اصلاحی متفاوت برای یک تهدید امنیتی است، تا در صورتی که گزینه مورد نظر کار نکند، گزینه های دیگر جایگزین شوند.

ایجاد رویه‌های هشدار منطقی

تیم های امنیتی باید اطلاعات بسیاری را مرتب سازی کنند و از طرفی همه هشدارها صحیح نیستند. روش هایی را برای تریاژ هشدارها و تفکیک موارد مثبت کاذب از مسائلی که واقعاً نیاز به بررسی دارند، ایجاد کنید. اتوماسیون در اینجا مفید است؛ اگر تیم واکنش به حادثه نرم افزار دقیقی داشته باشد که به آنها بگوید کدام هشدارها دارای اولویت هستند، در نتیجه در میزان کار تیم صرفه جویی خواهد شد.

12. آموزش کارکنان در شیوه های امنیت سایبری

از آنجایی که انسان ها جایز الخطا هستند، کاربران همچنان یکی از رایج ترین منابع نقض امنیت هستند و از طرف دیگر، بیشتر کارمندان متخصص امنیتی نیستند. آموزش کارکنان و تست نفوذ دو تاکتیک اصلی است که کسب و کارها برای آپدیت نگه داشتن پرسنل خود در برابر تهدیدات استفاده می کنند؛ مکالمات روزمره در تیم ها نیز نقش کلیدی در محافظت از شرکت دارند.

آموزش اصول امنیتی به تیم ها

دوره‌های آموزشی امنیت سایبری برای شرکت‌ها ​​دستورالعمل‌های اساسی را ارائه می‌دهند که کارکنان را قادر می‌سازد تا در شیوه‌های امنیتی بهتر برای کل سازمان مشارکت کنند. آنها مسائلی مانند حملات فیشینگ، بدافزارها، شیوه‌های رمز عبور ناامن و سخت‌افزار در معرض خطر مانند درایوهای USB را برجسته می‌کنند. این دوره ها همچنین احتمال غافلگیری کارمندان در اثر یک حمله سایبری را کاهش می دهند.

انجام تست نفوذ

در یک سناریوی تست نفوذ، هکرهای داخلی یا خارجی تلاش می‌کنند تا به شبکه کسب‌وکار رخنه کنند تا آسیب‌پذیری‌های موجود در آن را پیدا کنند. اما برخی از استراتژی‌های پن تستینگ (pentesting) ممکن است شامل مهندسی اجتماعی نیز باشد که نشان می‌دهد در آن موارد کارکنان نیاز به آموزش دارند. مراقب باشید کارمندانی که مرتکب اشتباه می شوند را تحقیر نکنید و شفاف سازی در بحث ها را در سازمان خود تشویق کنید.

مکالمات منظم

مذاکرات دوره ای در مورد امنیت سایبری را کم اهمیت ندانید. هر چه کارمندان، به ویژه مدیران، بیشتر با هم تیمی های خود در مورد تهدیدات و آسیب پذیری ها صحبت کنند، به همان اندازه آمادگی بیشتری برای رسیدگی به آن مسائل خواهند داشت. بحث در مورد امنیت، همچنین کارکنان را از تصمیم گیری های نابخردانه منصرف می کند.

13. توسعه مستمر شبکه

هیچ امنیتی بی خطا نیست. آسیب‌پذیری‌ها، تنظیمات نادرست، اشتباهات و مهاجمان ماهر می‌توانند در شبکه رخنه کنند. حتی قوی ترین استک های امنیتی و منعطف ترین شبکه ها بدون نگهداری از هم خواهند پاشید. به‌روزرسانی نرم‌افزار و پسوردهای پیش‌فرض، غیرفعال سازی پروتکل‌های منسوخ و انجام ممیزی‌های منظم امنیتی شبکه به سازمان شما کمک خواهند کرد تا در جریان پیشرفت‌های شبکه باشید.

به روز رسانی خودکار سیستم ها

اغلب می‌توان روتر‌ها، فایروال‌ها و سایر تجهیزات شبکه محلی را طوری تنظیم کرد که به‌روزرسانی‌های جدید را به‌طور خودکار دانلود کنند تا دستگاه‌ها و فرم وِیرها آسیب‌پذیر نباشند. با این حال، باید توجه داشت که قطع برق در طول به روز رسانی و یا آپدیت های باگ دار ممکن است به خرابی تجهیزات منجر شود.

تغییر پسوردهای پیش فرض

روترها و سایر تجهیزات معمولاً با تنظیمات و نام‌های پیش‌فرضی که در دسترس عموم قرار می‌گیرند، تولید می شوند؛ در نتیجه این دستگاه ها دری کاملاً باز برای هکرها هستند. مدیران شبکه باید پسوردهای پیش فرض روتر را تغییر دهند تا از دسترسی غیرمجاز محافظت کنند.

عدم استفاده از پروتکل های منسوخ

تجهیزات آی تی با پس‌سازگاری (backwards compatibility) عرضه می شوند و این می تواند مشکل ساز باشد؛ زیرا شامل پشتیبانی از گزینه های منسوخ و خطرناک می شود. توصیه می شود پروتکل ها و پورت های ناامن مانند FTP یا SMBv1 در سراسر اکوسیستم غیرفعال شوند تا از سو استفاده های بعدی جلوگیری شود. از کنسول مدیریت شبکه می توان استفاده کرد تا پروتکل های قدیمی که دیگر نمی خواهید شبکه شما آن ها را مجاز بداند، غیرفعال شوند.

بازرسی شبکه

ممیزی های منظم را در کل شبکه خود انجام دهید تا در طول زمان به طور مداوم آسیب پذیری ها و نقاط ضعف را کشف کنید. ممیزی‌ها باید هم سخت‌افزار و هم نرم‌افزار را پوشش دهند تا اینکه سوئیچ‌ها، روترها، سیستم‌های عامل، کامپیتور‌ها و سرورهای شما همگی از نظر امنیت و عملکرد مورد آزمایش و بررسی قرار گیرند.

ایمن سازی شبکه به عنوان یک فرایند مداوم

شبکه‌ها نقش پلی را دارند که بین کاربران و کامپیتور‌هایشان در یک طرف و دارایی‌هایی که نیاز به دسترسی دارند در طرف دیگر قرار می گیرند. امنیت شبکه از پل محافظت می کند، اما برای اطمینان از ایمنی، هر انتهای پل نیز باید توسط امنیت کاربران، اپلیکیشن ها، داده ها و دارایی ها محافظت شود. هر جز از یک استراتژی امنیتی، سازمان را به عنوان یک کل در برابر شکست هر جز خاص تقویت و محافظت می کند.

تیم‌های امنیتی آی تی نه تنها باید از نیازهای فعلی و آتی خود آگاهی داشته باشند، بلکه باید این نیازها را به طور واضح با ذینفعان غیرفنی برای به دست آوردن بودجه و سایر پشتیبانی‌ها در میان بگذارند.

سخن پایانی

امروزه حوادث امنیت سایبری به طور فزاینده ای در تمامی صنایع در حال وقوع هستند. همه روزه صدها بدافزار، حملات و آسیب پذیری های جدید در معرض دید قرار می گیرند. در مطلب امروز سعی بر این شد که رویکردهای مختلف مرتبط با امنیت، چارچوب‌ها، ابزارها و تکنیک‌ها مورد بحث قرار گیرند تا مسیر اولویت‌بندی را برای مدیران و مسئولین تکنولوژی اطلاعات هموارتر کند. از جمله راهکارهای مطرح شده فایروال ها هستند که در مقالات متعددی در سایت ما بررسی شده اند.

سوالات متداول

سه اقدام اساسی امنیت شبکه چیست؟

پیشگیری، تشخیص، پاسخ و بازیابی.

4 مولفه امنیت شبکه چیست؟

فایروال، سیستم جلوگیری از نفوذ (IPS)، کنترل دسترسی به شبکه (NAC) و مدیریت رویداد و اطلاعات امنیتی (SIEM) چهار جز ضروری امنیت شبکه هستند.

امنیت شبکه چگونه به دست می آید؟

اقدامات کلیدی امنیت شبکه شامل احراز هویت کاربر، پلتفرم های تحویل اپلیکیشن، حفاظت DDoS، امنیت لایه انتقال، فایروال ها و کنترل دسترسی هستند. انواع مختلفی از تهدیدات مانند ویروس ها، تروجان ها، فیشینگ، حملات DoS و جعل آی پی را می توان با امنیت شبکه کاهش داد.

چگونه از امنیت شبکه خود مطمئن شویم؟

از فایروال های متعدد باید استفاده کرد. فایروال ها برای همه ی برنامه های امنیت اینترنتی بسیار مهم هستند و به عنوان یک مانع بین شبکه محافظت شده شما و کاربران و شبکه های غیرمجاز عمل می کنند. استفاده از فایروال در کنار سایر اقدامات امنیتی مانند نرم افزار آنتی ویروس و محافظت از سرقت هویت باید در نظر گرفته شود.

در دنیای دیجیتال، به دستگاه هایی که امکان اتصال به شبکه دارند، نقطه پایانی گفته می شود. آیا تا به حال به ذهنتان خطور کرده که با وجود این همه حملات و خرابکاری در حوزه شبکه چطور می توانیم از نقطه های پایانی مان محافظت کنیم تا اینکه مورد حمله قرار نگیرند؟

تعریف امنیت نقطه پایانی

امنیت نقطه پایانی (Endpoint) فرآیند محافظت از دستگاه‌هایی مانند ایستگاه‌های کاری، سرورها و سایر دستگاه‌ها (یی که می‌توانند مشتری امنیتی را بپذیرند) در برابر تهدیدات مخرب و حملات سایبری است. نرم‌افزار امنیتی نقطه پایانی به کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد تا از دستگاه‌هایی که کارمندان برای مقاصد کاری استفاده می‌کنند یا سرورهایی که در شبکه یا در فضای ابری هستند، در برابر تهدیدات سایبری محافظت کنند.

چشم انداز کسب و کار مدرن شاهد حجم فزاینده ای از تهدیدات امنیت سایبری از سوی مجرمان سایبری پیشرفته است. هکرها هر 39 ثانیه یک حمله سایبری انجام می دهند و روزانه در مجموع 2244 حمله انجام می شود. نقاط پایانی با توجه به تعداد زیاد آنها، یکی از رایج ترین اهداف حملات سایبری هستند.

براساس یافته های شرکت Strategy Analytics، 22 میلیارد دستگاه متصل در سال 2018 وجود داشت و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2025 این تعداد به 38.6 میلیارد دستگاه و تا سال 2030 به 50 میلیارد دستگاه افزایش یابد. گزارش تهدید منتشر شده توسط شرکت Verizon نشان می دهد که تا 30 درصد از نقض داده شامل نصب بدافزار در نقاط پایانی است.

هر نقطه پایانی که به شبکه شرکتی متصل می شود یک آسیب پذیری محسوب می شود که یک نقطه ورود بالقوه برای مجرمان سایبری فراهم می کند. بنابراین، هر دستگاهی که یک کارمند برای اتصال به هر سیستم یا منبع تجاری استفاده می کند، خطر تبدیل شدن به مسیر انتخابی برای هک کردن یک سازمان را دارد. بدافزارها می‌توانند این دستگاه‌ها را مورد سو استفاده قرار دهند که در نتیجه داده‌های حساس کسب‌وکار به بیرون درز می کنند یا دزدیده می شوند.

در مواجهه با این موضوع، برای کسب‌وکارها ضروری است که راهکارهایی را به کار گیرند که می‌توانند حملات سایبری را آنالیز، شناسایی، و سپس بلاک و مهار کنند. سازمان‌ها همچنین باید با یکدیگر همکاری کنند و از تکنولوژی هایی استفاده کنند که برای تیم‌های تکنولوژی اطلاعات و امنیت آنها دیدی در برابر تهدیدات پیشرفته فراهم آورد و آنها را قادر ‌سازد تا به سرعت خطرات امنیتی را برای اصلاح سریع مشکلات احتمالی شناسایی کنند.

چرا امنیت نقطه پایانی مهم است؟

هر دستگاهی که کارمندان برای اتصال به شبکه‌های شرکتی مورد استفاده قرار می دهند، نمایانگر خطر بالقوه‌ای است که مجرمان سایبری می‌توانند آن را برای سرقت داده‌های شرکت بکار ببرند. این دستگاه ها یا نقاط پایانی همواره در حال گسترش هستند و در نتیجه کار ایمن سازی آنها همیشه در حال دشوارتر شدن است. بنابراین برای کسب و کارها ضروری است که ابزارها و راهکارهایی را به کار گیرند که از خط مقدم امنیت سایبری آنها محافظت کند.

مزایای امنیت نقطه پایانی

تکنولوژی امنیتی نقطه پایانی نقشی حیاتی در حفاظت از سازمان ها در برابر چشم انداز تهدید دارد که به طور فزاینده ای در حال خطرناک شدن است. برخی از مزایای کلیدی رویکرد امنیتی نقطه پایانی از این قرار هستند:

1. حفاظت از تمامی نقطه های پایانی: از آنجایی که امروزه کارمندان نه تنها از طریق تعداد فزاینده‌ای از Endpointها، بلکه از طریق انواع مختلفی دستگاه‌ به هم متصل می‌شوند، پس برای سازمان‌ها حیاتی است که اطمینان حاصل کنند که این اتصالات به صورت ایمن انجام شوند. آنها همچنین باید اطمینان حاصل کنند که داده های آن دستگاه ها ایمن هستند و امکان از دست دادن یا سرقت آنها وجود ندارد.
2. ایمن سازی کار از راه دور: افزایش استفاده از دستگاه با روش‌های جدید انجام کار، مانند همراه داشتن دستگاه خود (BYOD) و پالیسی‌های کار از راه دور مرتبط است. این پالیسی ها کارمندان را قادر می سازد تا در هر کجا که هستند و با هر دستگاهی که کار می کنند، تا حد ممکن کارآمد باشند؛ با این حال، اطمینان از ایمن کار کردن کاربران دشوارتر می شود چرا که آسیب پذیری هایی را جهت سو استفاده برای هکرها ایجاد می کنند. محافظت از دستگاه با استفاده از یک پلت فرم امنیتی نقطه پایانی بسیار اهمیت دارد.
3. حفاظت پیشرفته از تهدیدات: هکرها روش‌های حمله پیچیده‌تری را به کار می‌گیرند که باعث می‌شود شیوه‌های جدیدی را برای دستیابی به شبکه‌های شرکتی، سرقت داده‌ و تاثیرگذاری به کارمندان برای افشا اطلاعات حساس پیدا کنند. محافظت از نقطه پایانی جهت ایمن سازی در شرکت های مدرن و همچنین جلوگیری از دسترسی مجرمان سایبری به شبکه های آنها ضروری است.
4. حفاظت از هویت: از آنجایی که کارمندان از طریق دستگاه‌های مختلف و از شبکه‌ها و مکان‌های مختلف به سیستم‌های شرکت متصل می‌شوند، در نتیجه فرآیندهای سنتی حفاظت از محیط کسب‌وکار دیگر قابل اجرا نیست. امنیت نقطه پایانی تضمین می‌کند که کسب‌وکار امنیت را روی دستگاه‌های کارمندان اعمال می‌کند و آنها را قادر می‌سازد تا بدون توجه به نحوه و مکان اتصال آنها به داده‌ها و منابع شرکت، ایمن کار کنند.

امنیت نقطه پایانی چگونه کار می کند؟

هدف اصلی هر راهکار امنیتی نقطه پایانی، محافظت از داده ها و گردش کار مرتبط با همه دستگاه هایی است که به شبکه شرکت متصل می شوند. این کار را با بررسی فایل‌ها هنگام ورود به شبکه و مقایسه آن‌ها با پایگاه داده اطلاعات تهدید که همواره در حال افزایش است و در فضای ابری ذخیره می‌شود، انجام می‌دهد.

راهکار امنیتی نقطه پایانی یک کنسول مدیریت متمرکز را در اختیار ادمین های سیستم قرار می دهد که روی یک شبکه یا سرور نصب شده است و آنها را قادر می سازد تا امنیت همه دستگاه های متصل به آنها را کنترل کنند. سپس نرم افزار کلاینت در هر نقطه پایانی، یا از راه دور یا بطور مستقیم، نصب می شود. با راه‌اندازی نقطه پایانی، نرم‌افزار هر زمان که لازم باشد، به‌روزرسانی‌ها را به آن اضافه می‌کند، لاگین ها را تأیید هویت کرده و سیاست های سازمان را مدیریت می‌کند.

علاوه بر این، راهکار امنیتی نقطه پایانی، نقطه پایانی را از طریق کنترل اپلیکیشن ایمن می کند. این کار کاربر را از دانلود یا دسترسی به اپلیکیشن هایی که توسط سازمان ناامن یا غیرمجاز شمرده می شوند، باز می دارد. همچنین از رمزگذاری برای جلوگیری از از دست رفتن داده ها استفاده می کند.

راهکار امنیتی نقطه پایانی، کسب و کارها را قادر می سازد تا به سرعت بدافزار و سایر تهدیدات امنیتی رایج را شناسایی کند. همچنین می‌تواند نظارت، شناسایی و پاسخ نقطه پایانی را فراهم کند که به کسب‌وکار امکان می‌دهد تا تهدیدهای پیشرفته‌تری مانند بدافزار بدون فایل، حملات چند شکلی و حملات روز صفر را شناسایی کند. این رویکرد پیشرفته‌تر است و دید بهتر با گستره ی متنوع تری از گزینه‌های پاسخ را در مواجهه با یک تهدید امنیتی فراهم می‌کند.

نقطه پایانی چیست؟

نقطه پایانی را می توان هر دستگاهی که یک کارمند را قادر می سازد تا به یک شبکه شرکتی متصل شود، در نظر گرفت. با رشد BYOD و سایر سیستم‌های متصل مانند اینترنت اشیا (IoT)، شاهد افزایش تصاعدی تعداد دستگاه‌هایی هستیم که به طور بالقوه می‌توانند به شبکه متصل شوند.

رایج‌ترین نمونه های دستگاه‌هایی که می‌توان آن ها را نقطه پایانی در نظر گرفت عبارتند از:

• دستگاه های ATM
• دستگاه های هوشمند مبتنی-بر-اینترنت اشیا
• ماشین آلات صنعتی
• لپ تاپ ها
• دستگاه های حوزه پزشکی
• موبایل ها
• پرینترها
• سرورها
• تبلت ها
• و لوازم پوشیدنی از قبیل ساعت های مچی هوشمند

در حال حاضر نقطه پایانی چیزی فراتر از لپ‌تاپ‌ و موبایل هایی است که کارمندان برای انجام کارشان از آن‌ها استفاده می‌کنند و شامل هر ماشین یا دستگاه متصلی می شود که توانایی اتصال به یک شبکه شرکتی را دارد. نقاط پایانی، نقاط مغتنمی برای هکرها جهت ورودی به شبکه ها و سیستم های شرکتی هستند.

بنابراین برای سازمان‌ها حیاتی است که هر دستگاهی را که به شبکه آنها متصل است یا امکان اتصال دارد را بررسی کنند و از محافظت از آن ها اطمینان حاصل کنند. علاوه بر این، با تکامل نقطه های پایانی و افزایش پیچیدگی، راهکار‌های امنیتی که از آنها در برابر سو استفاده محافظت می‌کنند نیز بهبود می‌یابند.

تفاوت بین امنیت نقطه پایانی و فایروال چیست؟

فایروال یک راهکار امنیتی شبکه است که به ترافیک ورودی و خروجی نظارت می کند و تصمیم می گیرد که آیا دسترسی مجاز است یا باید بلاک شود. امنیت نقطه پایانی از داده‌ در خود دستگاه محافظت می‌کند و به کسب‌وکار این امکان را می‌دهد تا همواره به فعالیت ها و وضعیت دستگاه‌های همه کارمندان نظارت کند.

به طور سنتی، فایروال ها برای کسب و کارهایی ایده آل بودند که همه کارمندان آنها در یک ساختمان کار می کردند و در بستر یک شبکه فعالیت می کردند. اما با گسترش دورکاری یا کار از خانه، فایروال دیگر کافی نیست چرا که ترافیک تنها از طریق یک شبکه مرکزی عبور نمی کند و در نتیجه دستگاه ها آسیب پذیر می شوند.

شرکت ها نیز نیاز به محافظت از شبکه ها یا نقطه های پایانی دارند. امنیت شبکه به کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد تا با قفل کردن پورت‌های باز، محدود کردن ترافیک و استفاده از خدمات تشخیص و جلوگیری از نفوذ، تهدیدات امنیتی بالقوه در سطح شبکه را متوقف کنند. امنیت نقطه پایانی به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا دستگاه‌هایی که به شبکه متصل می‌شوند را ایمن نگه دارند. با اضافه کردن نقطه های پایانی به محیط شبکه، سازمان ها می توانند از خطرات جلوگیری کرده و فعالیت های مشکوک را بدون توجه به مکان فعالیت کارمندان، شناسایی کنند.

انتخاب راهکار امنیتی مناسب به موقعیت و الزامات امنیتی هر سازمان بستگی دارد. عوامل مهمی که باید در این تصمیم گیری دخیل هستند:

تعداد پرسنل: کسب‌وکارهای کوچک ممکن است محصولی را بیابند که نیازمند مدیریت دستگاه‌ها به صورتی جداگانه است و به خوبی نیز کار می‌کند. اما با بزرگتر شدن آنها، مدیریت همه دستگاه به این روش برای تیم های آی تی و امنیتی دشوارتر می شود. بنابراین، آنها با استقرار یک راهکار امنیتی که کنترل نقطه های پایانی را متمرکز می کند، کارایی زیادی به دست خواهند آورد.

مکان پرسنل: شرکت هایی که کارمندان آنها از یک مکان مرکزی کار می کنند، احتمالا با مدیریت دسترسی نقطه پایانی مشکلی نداشته باشند. اما آن دسته از شرکت ها که نیروی کار متنوعی دارند، مثلا کارمندانی که از خانه، یا در دفاتر راه دور و یا بصورت سیار کار می کنند، به یک راهکار امنیتی نقطه پایانی نیاز دارند که نقاط پایانی را بدون توجه به مکان یا زمان اتصال کارمندان به شبکه ها و منابع، ایمن کنند.

مالکیت دستگاه: افزایش تعداد BYOD مالکیت دستگاه ها را تحت تاثیر قرار داده است. کارمندان به صورت فزاینده ای از دستگاه های خود برای لاگین به شبکه های شرکت استفاده می کنند و این کار را باید به صورت ایمن انجام دهند. یک راهکار امنیتی نقطه پایانی به کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد که هر بار که به شبکه‌ وارد می‌شوند، کارکنان را ایمن کنند و همواره به دسترسی نظارت داشته باشند.

حساسیت داده: شرکت هایی که دارایی های معنوی با ارزش یا داده های حساس را مدیریت می کنند، متوجه می شوند که نرم افزار آنتی ویروس برای محافظت از داده های آنها کافی نیست، چرا که از آن ها فقط در برابر ویروس ها محافظت می کند. برای محافظت از خود در برابر حوادثی که منجر به از دست دادن داده می شود و در نتیجه خطرات مالی و اعتباری بزرگی را به همراه دارد، سازمان ها نیاز به استقرار راهکارهای امنیتی نقطه پایانی دارند. انجام این کار به آنها کمک می کند تا از مهم ترین داده های خود محافظت کنند، الزامات انطباق را برآورده کنند و ممیزی ها را پشت سر بگذارند.

تفاوت محافظت نقطه پایانی با آنتی ویروس

نرم‌افزار آنتی‌ویروس به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا بدافزارها را شناسایی و حذف کنند و همچنین از آلوده کردن دستگاه‌ها جلوگیری کنند. راهکارهای آنتی ویروس مستقیماً بر روی دستگاه های نقطه پایانی مانند لپ تاپ ها، کامپیوترهای شخصی، سرورهای شبکه و دستگاه های موبایل نصب می شوند. این راهکارها بدافزار را با اسکن فایل ها و دایرکتوری ها برای کشف الگوهایی که با تعاریف و سیگنیچر یک ویروس مطابقت دارند، شناسایی می کنند؛ آنها همچنین فقط می توانند تهدیدات شناخته شده را تشخیص دهند و برای شناسایی آخرین گونه های بدافزار باید به روز شوند.

پیشگیری از تهدیدات امنیتی نقطه پایانی اساساً با رویکرد نرم افزار آنتی ویروس متفاوت است. راهکارهای امنیتی نقطه پایانی به جای محافظت از یک دستگاه به صورت جداگانه، از کل شبکه تجاری، از جمله تمام نقاط پایانی متصل به آن محافظت می کند.

چندین تفاوت مهم بین محافظت نقطه پایانی و نرم افزار آنتی ویروس از این قرارند:

1. پوشش دستگاه: برنامه های آنتی ویروس سنتی برای محافظت از فقط یک دستگاه طراحی شده اند، مانند برنامه های آنتی ویروسی که روی لپ تاپ ها قرار می گیرند تا آنها را ایمن نگه دارند؛ در حالیکه راهکار‌های امنیتی Endpoint به دنبال محافظت از همه دستگاه‌های متصل در کل شبکه سازمانی هستند.
2. محافظت در برابر تهدیدات: راهکارهای آنتی ویروس از کسب و کارها در برابر بدافزارهایی که در پایگاه داده تهدیدات شناخته شده کسب و کار گنجانده شده است محافظت می کند. اما تهدیدهای پیچیده معمولاً با سیگنیچرهای قدیمی قابل شناسایی نیستند که باعث می شود کسب‌وکارها در مقابل این تهدیدات آسیب‌پذیر باشند. راهکارهای امنیتی نقطه پایانی دیدگاه جامع‌تری دارند که علاوه بر خطرات شناخته شده، از کسب‌وکارها در برابر تهدیدهایی مانند از دست دادن داده، بدافزارهای بدون فایل و بدون سیگنیچر و حملات فیشینگ محافظت می‌کند.
3. حفاظت مستمر: راهکارهای آنتی ویروس از فرآیند تشخیص مبتنی-بر-سیگنیچر برای کشف و محافظت از شرکت در برابر خطرات احتمالی استفاده می کنند. این بدان معناست که اگر یک کاربر، برنامه آنتی ویروس خود را به روز نکرده باشد، احتمالا همچنان در معرض خطر باشد. در مقابل، راهکارهای امنیتی نقطه پایانی به ابر متصل می‌شوند و به‌طور خودکار به‌روزرسانی می‌شوند؛ در نتیجه تضمین می‌کنند که آخرین نسخه همیشه در دسترس کاربران قرار دارد.
4. حفاظت داخلی پیشرفته: برنامه های آنتی ویروس سنتی می توانند بدافزارها را بلاک کنند، اما نمی توانند مانع از این شوند که یک کارمند، اطلاعات حساس را در یک درایو USB قرار داده و از سازمان به سرقت برد. راهکارهای نقطه پایانی، از طریق تکنولوژی هایی مانند رمزگذاری داده‌ و کنترل‌های دسترسی به داده، محافظت بیشتری در برابر تهدیدهایی مانند از دست دادن و نشت داده‌ ارائه می‌کنند. و این موضوع تضمین خواهد کرد که کارمندان غیرمجاز نتوانند اطلاعاتی فراتر از دسترسی خود را به دست آورده و آن‌ها را بدزدند یا بفروشند. امنیت نقطه پایانی همچنین از تکنولوژی‌های پیشرفته‌ای مانند آنالیز رفتاری استفاده می‌کند که شرکت ها را قادر می‌سازد تا تهدیدات مبتنی بر رفتار مشکوک از منابع خارج و داخل شرکت را شناسایی کنند.
5. کنترل ادمین: راهکارهای آنتی ویروس متکی بر این است که کاربران به صورت دستی نرم افزار را به روز می کنند تا آن را در راستای خطرات بدافزار جدید نگه دارند. اما راهکارهای نقطه پایانی، امنیت به هم پیوسته ای را ارائه می دهند که مسئولیت سرپرستی را به تیم آی تی یا امنیت منتقل می کند. این موضوع، خطای انسانی را که دستگاه های کاربران نهایی را در معرض خطر قرار می دهد را از بین می برد.
6. کنترل گسترده سازمانی: راهکارهای آنتی ویروس سنتی معمولاً فقط در صورت شناسایی یک تهدید به کاربر اطلاع می دهند. سپس خطر باید شخصاً توسط یک متخصص امنیتی مورد آنالیز و بررسی قرار گیرد. اما راهکارهای امنیتی نقطه پایانی یک پورتال متمرکز ارائه می‌کنند که به ادمین‌ها امکان می‌دهد تا بر فعالیت‌ها نظارت کنند، نرم‌افزار را نصب، تنظیم، پچ و به‌روزرسانی کنند، هرگونه ترافیک مشکوک را بررسی کرده و مشکلات را از راه دور حل کنند. همچنین ادمین ها را قادر می سازد تا این اقدامات را برای چندین نقطه پایانی به طور همزمان انجام دهند، تا هم، حل مشکل برای کارمندان سرعت یابد و هم تیم های فناوری اطلاعات و امنیت در زمان صرفه جویی زیادی کنند.
7. یکپارچه سازی: یک راهکار آنتی ویروس به عنوان یک برنامه مستقل عمل می کند که عملکرد خاصی را انجام می دهد. اما رویکرد امنیتی نقطه پایانی مزیت مهم یکپارچه‌سازی را ارائه می‌دهد، که به موجب آن راهکارهای مختلفی در مجموعه گنجانده می شوند که می‌توان آن ها به راحتی برای حفاظت از امنیت جامع‌تر ادغام کرد.

سخن پایانی

در مطلب امروز با ارائه تعریفی کوتاه از نقطه پایانی، اهمیت امنیت آن مورد بحث قرار گرفت؛ در ادامه از موارد حفاظت از تمامی نقطه های پایانی، ایمن سازی کار از راه دور، حفاظت پیشرفته از تهدیدات و حفاظت از هویت به عنوان مزایای امنیت نقطه پایانی یاد شد. بخش دوم مقاله به بررسی تفاوت های بین امنیت نقطه پایانی و فایروال (تعداد پرسنل، مکان پرسنل، مالکیت دستگاه، حساسیت داده) و همچنین تفاوت محافظت نقطه پایانی با آنتی ویروس (پوشش دستگاه، محافظت در برابر تهدیدات، حفاظت مستمر، حفاظت داخلی پیشرفته، کنترل ادمین، کنترل گسترده سازمانی، یکپارچه سازی) اختصاص یافت. برای داشتن اطلاعات بیشتر و پاسخ به سوالات خود در این رابطه می توانید در قسمت نظرات با ما در تعامل باشید.

سوالات متداول

استراتژی امنیت نقطه پایانی چیست؟

استراتژی امنیتی نقطه پایانی طرحی است که برای ایمن نگه داشتن همه دستگاه ها در برابر حملات سایبری ساخته شده است. نقطه پایانی به هر وسیله محاسباتی که به شبکه متصل می شود، اطلاق می شود و می تواند شامل مواردی از جمله کامپیوترهای رومیزی، لپ تاپ ها، گوشی های هوشمند، چاپگرها و دوربین ها باشد.

مدیریت و امنیت نقطه پایانی چیست؟

مدیریت نقطه پایانی عبارت است از احراز هویت و نظارت بر دسترسی دستگاه‌های نقطه پایانی به شبکه و اعمال پالیسی‌های امنیتی که از هرگونه تهدید خارجی یا داخل شرکتی ناشی از آن دسترسی، جلوگیری می‌کند.

آیا فایروال امنیت نقطه پایانی است؟

نرم افزار امنیتی نقطه پایانی شامل راهکارهایی مانند برنامه های آنتی ویروس، فایروال ها، سیستم های تشخیص نفوذ و جلوگیری از نفوذ، ابزارهای جلوگیری از از دست دادن داده (DLP) و ابزارهای تشخیص و پاسخ نقطه پایانی (EDR) است.

آیا VPN یک امنیت نقطه پایانی است؟

VPNها (شبکه های خصوصی مجازی)، شبکه های خصوصی هستند که از ترکیبی از تونل شبکه و کنترل نرم افزار وی پی ان امنیت نقطه پایانی به جای خطوط اتصال اختصاصی ایجاد می شوند.

فایروال های پروکسی، از انواع فایروال های موجود در بازار هستند که قابلیت های ویژه ای جهت تامین امنیت شبکه ها دارند؛ فایروال پروکسی امکان فیلترینگ همه ی ترافیک های شبکه و آنالیز بسیار دقیق آن ها را دارد که همین مورد، این دستگاه را به یک انتخاب ایده آل برای محافظت از داده ها و سرورهای باارزش و حساس تبدیل کرده است.

فایروال پروکسی چیست؟

فایروال پروکسی که به آن فایروال اپلیکیشن نیز می گویند، یک سیستم امنیتی است که با تکنولوژی فیلترینگ درخواست ها و پیام ها، امنیت شبکه را برقرار می سازد؛ این فیلترینگ، در لایه اپلیکیشن و لایه هفتم مدل OSI اتفاق می افتد که به عنوان یک واسط بین کلاینت و سرور عمل می کند.

همچنین فایروال پروکسی، اطلاعات وارد و خارج شده از شبکه را مورد بررسی قرار می دهد که با این کار، امنیت شبکه تامین می شود؛ این سرور، درخواست های ارسالی از کاربران را فیلتر، ثبت و کنترل می کند و بدین ترتیب، شبکه را از تهدیداتی مانند مهاجمان و ویروس ها دور نگه می دارند. فایروال پروکسی، مانع ارتباط مستقیم با اینترنت یا شبکه خارجی می شود؛ چرا که آدرس آی پی منحصر به فرد خود را دارد که می توان از آن برای مخفی کردن اطلاعات کاربری و یا اتصال به سرویس های بلاک شده استفاده کرد.

فایروال پروکسی چگونه کار می کند؟

فایروال پروکسی سیستمی است که به عنوان یک واسطه بین شبکه داخلی و اینترنت قرار می گیرد و اگر کامپیوترها و سیستم های داخل شبکه قصد برقراری ارتباط با اینترنت داشته باشند، ترافیک ابتدا از فایروال پروکسی رد شده و سپس با اینترنت ارتباط برقرار می کند؛ پس از آن، پروکسی داده ها را از داخل شبکه به اینترنت ارسال کرده و داده های دریافتی از اینترنت را به شبکه ارسال می کند؛ به این ترتیب، فایروال پروکسی از شبکه در برابر تهدیدات سایبری و نفوذ مهاجمان محافظت می کند.

مقایسه فایروال قدیمی و فایروال پروکسی

1. فایروال های قدیمی، فقط قادر هستند که وضعیت ترافیک ورودی و خروجی را بررسی کنند ولی فایروال پروکسی، با اقداماتی همچون محدود کردن انتقال و دریافت پَکِت ها بین سیستم ها، امنیت بیشتری فراهم می کند.
2. فایروال پروکسی قادر است که یک نوع اتصال پروکسی با شبکه مقصد برقرار کند و سپس از طریق آن، پَکِت ها را رد و بدل کند که این امکان در فایروال های قدیمی وجود ندارد.
3. فایروال پروکسی عمدتا در لایه اپلیکیشن عمل می کند در حالی که فایروال قدیمی در لایه انتقال و شبکه فعالیت می کند.
4. فایروال های پروکسی نسبت به فایروال های قدیمی گران تر هستند و اغلب، فقط جهت حفاظت از دیتاسنتر و سرورهای باارزش مورد استفاده قرار می گیرند.

مقایسه فایروال معمولی و فایروال پروکسی

فایروال پروکسی، مانند یک دروازه بین کاربران داخلی شبکه و اینترنت قرار می گیرد که با نظارت و بلاک کردن ترافیک های مشکوک از اینترنت، امنیت بسیار بالایی را برای شبکه فراهم میکند؛ در مقابل، فایروال قدیمی یا معمولی، مانند یک دروازه بین دو شبکه قرار می گیرد و ترافیک های ناخواسته را بلاک کرده و از شبکه های داخلی در برابر دسترسی و حملات غیر مجاز سایبری محافظت می کند.

فیلتر کردن در سطح اپلیکیشن

همانطور که گفته شد، فایروال های پروکسی، عمل فیلترینگ را در سطح اپلیکیشن اعمال می کنند و نسبت به فایروال های معمولی که دارای تکنولوژی فیلترینگ پَکِت هستند، سطح بیشتری از محافظت را ارائه می دهند؛ همچنین فایروال پروکسی، آدرس آی پی منحصر به فرد خود را دارد که در ارتباط با شبکه خارجی، هرگز بسته ها را به صورت مستقیم ارسال و دریافت نمی کند.

فایروال های پروکسی از شبکه در برابر تهدیدات سایبری محافظت می کنند و معمولا به عنوان اولین لایه دفاعی وب یا زیرساخت ایمن اپلیکیشن هستند و تضمین می کنند که سرویس ها و اپلیکیشن های وب، به صورت ایمن و بدون ایجاد اختلال در عملکرد شبکه عمل کنند.

نحوه استفاده از فایروال پروکسی

فایروال های پروکسی حفاظت بسیار قدرتمندی را در مقابل دسترسی های غیرمجاز برای سیستم های مهم و حیاتی ارائه می دهند که می توان آن ها را به سادگی در یک دستگاه سخت افزاری از جمله فایروال یا روتر مستقر کرد. 

کاربرد فایروال پروکسی

فایروال پروکسی برای اهداف مختلفی به کار گرفته می شود ولی با این حال، اصلی ترین هدف استفاده از آن، برقراری امنیت شبکه است؛ در ادامه به برخی دیگر از کاربردهای فایروال پروکسی نیز اشاره می کنیم.

• اطمینان حاصل کردن از دسترسی کاربران مجاز به منابع یک شبکه کامپیوتری و جلوگیری از دسترسی های غیرمجاز
• فیلترینگ پیام‌ ها و پَکِت های ناخواسته و مخرب در یک شبکه اینترنتی
• محافظت در برابر نفوذ های غیرمجاز و جاسوسی از شبکه

همچنین جالب است بدانید که از فایروال های پروکسی جهت محدود سازی دسترسی کاربران به سایت های حساس نیز استفاده می شود؛ برای مثال، می توان با استفاده از یک فایروال پروکسی، از دسترسی کاربران به فیسبوک یا توییتر در تایم کاری جلوگیری کرد.

مزایای فایروال پروکسی

استفاده از فایروال های پروکسی مزیت های بسیار زیادی برای شبکه ها و مخصوصا شبکه های سازمانی دارد که در این بخش، به برخی از آن ها خواهیم پرداخت.

امنیت

فایروال پروکسی از ایمن ترین فایروال های موجود در بازار محسوب می شود چرا که قابلیت های ایمن سازی بسیاری داشته و از ارتباط مستقیم سیستم ها با سایر شبکه ها جلوگیری می کند؛ چرا که فایروال پروکسی به دلیل داشتن آدرس آی پی منحصر به فرد خود، مانع از دریافت مستقیم پَکِت ها از اینترنت (شبکه فرستنده) می شود.

ورود به سیستم

فایروال های پروکسی علاوه بر بررسی آدرس شبکه و شماره پورت، کل پَکِت های شبکه را نیز آنالیز می کنند؛ این قابلیت، امکان گزارش گیری وسیعی را برای مدیران فراهم می کند که منبعی ارزشمند برای مواقع مواجهه با حوادث امنیتی است.

ارزیابی تهدید

فایروال پروکسی، یک راهکار آسان برای برنامه نویسان به شمار می آید که به وسیله آن می توانند سطوح تهدید پروتکل های اپلیکیشن را به راحتی ارزیابی کرده و به تشخیص خطا و بررسی اعتبار بپردازند.

کنترل

یکی از مزیت های مهم فایروال پروکسی این است که قادر است نسبت به فایروال های دیگر، کنترل بیشتری را برای سازمان ها ارائه دهد چرا که به گونه ای تنظیم می شود که سطوح امنیتی بالایی را برای کاربران و شبکه ها فراهم می کند.

معایب فایروال پروکسی

با وجود مزایای زیادی که فایروال پروکسی برای شبکه ها دارد، باید بدانید که معایبی نیز در این فایروال ها مشاهده می شود که لازم به ذکر هستند.

استفاده دشوار

یکی از اصلی ترین مشکلات فایروال پروکسی این است که استفاده از آن ها تا میزان قابل توجهی دشوار است و بیشتر کاربران هنگامی که می بینند نمی توانند اپلیکیشن های مورد استفاده شان را به اینترنت متصل کنند، این سرویس را به کلی غیرفعال می کنند.

عملکرد کند

کارکرد فایروال های پروکسی ممکن است عملکرد شبکه و ارتباطات اینترنتی را کند کرده و به دلیل اینکه به عنوان یک میانجی بین اینترنت و سیستم عمل می کند؛ برای هر پَکِت خروجی و ورودی، یک سِشِن (Session) جداگانه ایجاد می کند.

جمع بندی

در پایان، باید بدانید که انتخاب فایروال مناسب برای هر سازمانی، بستگی به اهداف و نیازهای آن سازمان دارد و باید در هنگام تصمیم گیری و انتخاب فایروال، تمامی جنبه های سازمانی در نظر گرفته شود؛ برای مثال فایروال پروکسی می تواند انتخاب بسیار مناسبی برای کسب و کارهایی باشد که نیاز به تامین امنیت بالایی دارند و منابع شبکه آن ها دارای اطلاعات حساس است.

شما می توانید جهت دریافت مشاوره رایگان در رابطه با خرید فایروال و انتخاب مناسب ترین تجهیزات برای سازمان خود، با کارشناسان شرکت داریا تماس بگیرید.

سوالات متداول

فایروال پروکسی چیست؟

فایروال پروکسی یک سیستم امنیتی است که با فیلتر کردن پیام ها در لایه اپلیکیشن، از منابع شبکه محافظت می کند؛ همچنین فایروال پروکسی، فایروال اپلیکیشن (Application Firewall) و فایروال گِیت وِی (Gateway Firewall) نیز نامیده می شود که یک سرور پروکسی است، ولی باید توجه داشته باشید که همه سرورهای پروکسی، فایروال پروکسی نیستند.

فیلتر پروکسی چیست؟

فیلتر پروکسی از سرور یا کامپیوتری استفاده می کند که به عنوان یک دروازه (Gateway) بین سیستم کاربر و اینترنت عمل می کند و تمام ترافیک ردوبدل شده بین کامپیوتر کاربر و اینترنت را از طریق سرور فیلتر کرده و بر اساس قوانین از پیش تعریف شده، مجاز یا بلاک تعریف می کند.

چگونه فایروال پروکسی را غیر فعال کنیم؟

در ویندوز:

برای باز کردن منوی تنظیمات، کلید Windows + I را فشار دهید.

روی “Network & Internet” کلیک کنید.

“Proxy” را از نوار کناری سمت چپ انتخاب کنید.

در بخش «Manual proxy setup»، کلید جابجایی «Use a proxy server» را خاموش کنید.

امروزه فایروال ‌ها به عنوان یکی از عناصر اصلی در امنیت شبکه شناخته می‌ شوند و نقش مهمی در حفاظت از داده‌ها و زیرساخت‌های اطلاعاتی دارند. فایروال های فورتی‌ نت، با قابلیت‌ های پیشرفته خود علی الخصوص در محیط‌ های سازمانی و شرکتی که نیاز به امنیت بالا دارند، مورد توجه قرار گرفته است. اما بلاک شدن آی ‌پی این فایروال یکی از مشکلات جدی است که در ایران و کشورهایی که توسط آمریکا تحریم شده اند، رخ می دهد.

برای رفع این مشکل اساسی نیاز است که با پشتیبانی شرکت داریا تماس بگیرید تا در کوتاه ترین زمان ممکن در صدد رفع مشکل شما برآیند و یا می توانید در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا دلایل بلاک شدن آی پی را بررسی کنیم و راهکارهای جلوگیری از این مشکل را برایتان شرح دهیم.

دلایل بلاک شدن آی پی فایروال های فورتی نت

بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی ‌نت می‌ تواند به دلایل متعددی مرتبط باشد که هر یک از آن‌ها تأثیرات خاصی بر روی عملکرد شبکه و امنیت اطلاعات دارد.

تحریم های بین ‌المللی

یکی از مهم‌ ترین دلایل بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی‌ نت، تحریم‌ های اقتصادی و سیاسی است که بر اساس قوانین بین ‌المللی به ویژه در مورد محصولات و فناوری‌ های آمریکایی وضع شده است. از این رو می توان گفت به دلیل این تحریم‌ها، دسترسی به خدمات و محصولات فورتی ‌نت در برخی کشورها محدود شده و به ‌طور خودکار آی ‌پی‌ها بلاک می‌شوند. این موضوع به‌ ویژه در محیط ‌های دولتی و شرکتی می‌تواند مشکلات جدی به وجود آورد.

تنظیمات نادرست فایروال

بسیاری از مشکلات بلاک شدن آی ‌پی ‌ها ناشی از تنظیمات نادرست فایروال‌ها است. اگر فایروال به ‌طور صحیح پیکربندی نشده باشد یا قوانین دسترسی به‌ روز نباشند، ممکن است ترافیک به اشتباه مسدود شود. برای مثال، قوانین مربوط به آدرس ‌های آی ‌پی یا پروتکل ‌های خاص می ‌توانند به‌ طور ناخواسته ترافیک مجاز را بلاک کنند.

حملات سایبری و امنیتی

فایروال‌ها معمولاً برای شناسایی و مقابله با حملات سایبری طراحی شده‌اند. اگر یک آی ‌پی مشکوک یا آسیب ‌پذیر تشخیص داده شود، سیستم می‌تواند به‌ طور خودکار آن را بلاک کند. رفتارهای مشکوک مانند تعداد زیاد درخواست‌های هم ‌زمان یا الگوهای ترافیکی غیرمعمول ممکن است باعث بلاک شدن آی ‌پی شوند. این مسأله می ‌تواند به ‌ویژه در محیط‌ های حساس با ترافیک بالا، مانند مراکز داده و شرکت ‌های بزرگ، مشکل ‌ساز باشد.

مشکلات شبکه

گاهی اوقات، بلاک شدن آی ‌پی به مشکلات فنی و شبکه مربوط می ‌شود. این مشکلات می ‌توانند شامل نوسانات شبکه، بسته‌ های گمشده، یا خطاهای سخت‌افزاری باشند. در چنین شرایطی، سیستم تشخیص نفوذ (IDS) ممکن است به ‌طور نادرست رفتار شبکه را شناسایی کند و آی‌ پی را مسدود کند.

با توجه به این عوامل، برای جلوگیری از بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی ‌نت، لازم است که تنظیمات فایروال به دقت بررسی و مدیریت شود و اقدامات امنیتی به ‌طور مداوم به ‌روز نگه داشته شوند.

راهکارهای جلوگیری از بلاک شدن آی پی فایروال فورتی نت در ایران

برای جلوگیری از بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی‌ نت در ایران، یکی از راهکارهای مؤثر، تونل زدن (Tunneling) است. این روش به شما این امکان را می‌دهد که ترافیک خود را از طریق یک سرور واسط عبور دهید و بدین ترتیب آی ‌پی واقعی خود را پنهان کنید.

روش های تونل زدن

• استفاده از VPN

با استفاده از یک  VPN، ترافیک شما به صورت رمزگذاری شده از یک سرور خارج از کشور عبور می ‌کند که می ‌تواند از بلاک شدن آی ‌پی فایروال جلوگیری کند.

• SSH Tunneling

با استفاده از پروتکل SSH می‌توانید تونل‌های امنی ایجاد کنید که به شما اجازه می ‌دهد ترافیک خود را از طریق یک سرور دیگر هدایت کنید.

• OpenVPN

این پروتکل می تواند به شما کمک کند تا تونل‌های امن و با ثباتی برای ترافیک خود ایجاد کنید و از بلاک شدن جلوگیری کنید.

• استفاده از SOCKS Proxy

این نوع پروکسی نیز می‌تواند به عنوان یک تونل عمل کند و ترافیک شما را از طریق سرورهای دیگر هدایت کند.

با این روش‌ها می ‌توانید از بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی ‌نت در ایران جلوگیری کنید و امنیت شبکه خود را افزایش دهید. همچنین بهتر است بدانید برای جلوگیری از بلاک شدن آی پی فایروال های فورتی نت می توانید از راهکارهای دیگری استفاده کنید که از جمله این راهکارها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. تنظیمات فایروال : اطمینان حاصل کنید که تنظیمات فایروال به درستی پیکربندی شده‌اند. قوانین دسترسی و لیست‌های مجاز را بررسی و به ‌روزرسانی کنید. توجه داشته باشید این موارد باید توسط یک متخصص صورت بگیرد تا تمامی در رابطه با تنظیمات رعایت شده باشد.
2. نظارت بر ترافیک: از ابزارهای نظارتی استفاده کنید تا ترافیک ورودی و خروجی را زیر نظر داشته باشید و رفتارهای مشکوک را شناسایی کنید.
3. به‌روزرسانی نرم‌افزار: همیشه فایروال و نرم‌افزارهای مرتبط را به‌ روز نگه ‌دارید تا از نقص‌های امنیتی جلوگیری شود.
4. تنظیمات امنیتی پیشرفته : از قابلیت‌های امنیتی پیشرفته مانند IDS/IPS و فیلترهای محتوا استفاده کنید تا ترافیک غیرمجاز شناسایی و مسدود شود.
5. مستندات و گزارشات:  مستندات و گزارش‌های مربوط به ترافیک و فعالیت‌های مشکوک را بررسی کنید تا نقاط ضعف را شناسایی و برطرف کنید.
6. تست نفوذ : انجام تست‌های نفوذ دوره ای به شما کمک می‌ کند تا آسیب ‌پذیری ‌های موجود را شناسایی و اصلاح کنید.

با پیاده سازی این راهکارها، می‌توانید به کاهش احتمال بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی ‌نت در ایران کمک کنید. توجه داشته باشید نیاز است تمامی این راهکارها توسط افراد متخصص انجام شوند. برای اینکه از بلاک نشدن فایروال فورتی نت اطمینان حاصل کنید؛ بهتر است از مشاوره رایگان کارشناسان آذران ایمن داریا کمک بگیرید.

تاثیر لایسنس فایروال در بلاک شدن آی پی فایروال فورتی نت

تاثیر لایسنس فایروال در بلاک شدن آی ‌پی فایروال فورتی ‌نت موضوعی مهم و حیاتی در مدیریت امنیت شبکه‌ها است. لایسنس‌ها به‌عنوان مجوزهای قانونی برای استفاده از نرم ‌افزار و قابلیت‌های مختلف فایروال عمل می ‌کنند و می‌توانند نقش مهمی در عملکرد و امنیت سیستم داشته باشند.

 محدودیت‌های قابلیت‌ها

لایسنس‌های مختلف فایروال فورتی‌ نت ویژگی‌ها و قابلیت‌های متفاوتی را ارائه می‌دهند. اگر لایسنس شما محدود باشد، ممکن است برخی از ویژگی‌های امنیتی پیشرفته، مانند سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS) یا فیلترهای وب، در دسترس نباشند. این کمبود می ‌تواند باعث شود که فایروال نتواند به‌درستی حملات سایبری را شناسایی کند و ممکن است منجر به بلاک شدن آی ‌پی ‌ها شود.

به ‌روزرسانی ‌ها و پشتیبانی

لایسنس‌های معتبر معمولاً شامل به‌ روزرسانی‌های نرم‌افزاری و پشتیبانی فنی هستند. عدم به‌ روزرسانی منظم نرم ‌افزار می ‌تواند به بروز آسیب ‌پذیری‌ها و نقاط ضعف امنیتی منجر شود. در نتیجه، ممکن است آی ‌پی‌ های معتبر به‌خاطر رفتارهای مشکوک یا خطاهای سیستم به‌ طور ناخواسته بلاک شوند.

شناسایی و مدیریت تهدیدات

فایروال‌ های دارای لایسنس‌های پیشرفته می‌توانند تهدیدات را به ‌طور موثرتری شناسایی و مدیریت کنند. این ویژگی‌ها شامل قواعد امنیتی به‌ روز، لیست‌های سیاه و سفید، و تجزیه و تحلیل ترافیک می‌ شود. در صورتی که لایسنس نادرست یا قدیمی باشد، این قابلیت‌ها محدود می شوند و احتمال بلاک شدن آی‌ پی‌ افزایش پیدا می کند.

انطباق با قوانین و مقررات

برخی از لایسنس‌ها ممکن است شامل الزامات خاصی برای انطباق با قوانین و مقررات امنیتی باشند. عدم رعایت این الزامات می‌تواند منجر به بلاک شدن آی ‌پی‌ها از سوی نهادهای نظارتی یا ارائه‌ دهندگان خدمات اینترنتی شود.

جمع بندی

در نهایت، انتخاب و مدیریت صحیح لایسنس فایروال فورتی ‌نت نه‌ تنها بر عملکرد و امنیت شبکه تأثیرگذار است، بلکه می‌تواند به‌ طور مستقیم بر احتمال بلاک شدن آی‌ پی‌ها نیز موثر باشد. به‌ این‌ ترتیب، سازمان‌ ها باید به دقت به مدیریت لایسنس‌ های خود بپردازند و در صورت اتمام انقضای آن هر چه سریع تر به تمدید آن بپردازند. دقت داشته باشید که هکرهای در کمین منتظر اتمام انقضای لایسنس فایروال شما هستند تا با حملات سایبری از جمله حمله فیشینگ به اطلاعات شما دسترسی پیدا کنند.

وای فای عمومی که مدت هاست به یک امر عادی تبدیل شده است، نه تنها برای کاربران فردی بلکه برای مشاغل نیز ایجاد تهدید می کند. با ظهور شیوه دورکاری، مردم اکنون می توانند تقریباً از هر کجا کار کنند: یک کافه نزدیک به خانه، یک هتل در یک شهر دیگر یا حتی در حالی که منتظر هواپیما در فرودگاه هستند. حال بیایید خطرات اتصال به Wi-Fi عمومی، هم برای شما و هم برای مشاغل را بررسی کنیم.

به گفته مشاور فوربس، اکثر مردم (56٪) به شبکه های Wi-Fi عمومی که نیازی به رمز عبور ندارند متصل می شوند. این راحتی، بهایی دارد و بسیاری از آن غافلند که مهاجمان می توانند جزئیات کارت، رمز عبور و سایر اطلاعات حساس را سرقت کنند.

خطرات استفاده از وای فای عمومی

استفاده از وای فای عمومی، مانند وای فای موجود در کافه‌ها، فرودگاه‌ها و هتل‌ها، راحتی زیادی را به کاربران ارائه می‌دهد، اما می‌تواند خطرات جدی نیز به همراه داشته باشد. در ادامه به برخی از خطرات استفاده از وای فای عمومی اشاره میکنیم:

حملات Man-in-the-Middle (MITM)

این شیوه یکی از رایج ترین تهدیدات در وای فای عمومی است. در یک حمله MITM، هکر مخفیانه بین ارتباط دو طرف قرار گرفته و آن را تغییر می دهد. کاربر فکر میکند که مستقیماً با یک وب سایت، سرور ایمیل یا کاربر دیگری در ارتباط است، اما هکر در حال انتقال اطلاعات است و داده های حساس را در این فرآیند ضبط می کند.

استراق سمع

شبکه‌های Wi-Fi عمومی، به ‌ویژه شبکه‌های بدون رمزگذاری (مانند WPA2)، به هکرها این امکان را می‌دهند که به داده‌هایی که از طریق شبکه منتقل می‌شوند، گوش کنند. ابزارهایی مانند آنالیزور بسته می توانند ترافیک رمزگذاری نشده را گرفته و استخراج اطلاعات حساس را برای هکرها آسان می کند.

هات اسپات جعلی

یک هکر، یک شبکه Wi-Fi جعلی را راه‌اندازی می‌کند، اغلب با نامی شبیه به یک شبکه اصلی (مثلاً «CoffeeShopFreeWiFi» به جای «CoffeeShop_WiFi»). کاربران ناآگاه به این هات اسپات تقلبی متصل می شوند که هکر را قادر می سازد تمام ترافیک را زیر نظر داشته باشد و هر گونه داده حساس منتقل شده را به دست بیاورد.

شبکه های هانی پات؛ شبیه به هات اسپات های جعلی، این ها شبکه های مخربی هستند که برای فریب دادن کاربران راه اندازی شده اند. پس از اتصال، هکر می تواند بدافزار را مستقر کند یا سعی کند از آسیب پذیری ها در دستگاه کاربر سوء استفاده کند.

اسپوفینگ

در یک حمله اسپوفینگ، هکر هویت دستگاه دیگری را در شبکه جعل می کند و ترافیک را از طریق دستگاه خود هدایت می کند. این کار به آنها اجازه می دهد تا داده ها را گرفته و دستکاری کنند.

ربودن سشن

در اینجا، مهاجم یک سشن بین مشتری و سرور را می رباید (به عنوان مثال، یک سشن ورود به سیستم در یک وب سایت). این کار می تواند به آن ها امکان دسترسی غیرمجاز به اکانت ها یا سرویس ها را بدهد.

توزیع بدافزار

Wi-Fi عمومی می تواند به عنوان رسانه ای برای توزیع بدافزار استفاده شود. به عنوان مثال، بدافزار را می توان در به روز رسانی نرم افزار یا دانلودها تزریق شود. هنگامی که دستگاه کاربر آلوده می شود، بدافزار می تواند اطلاعات را بدزدد، بر فعالیت کاربر نظارت کند یا دستگاه را جزئی از یک بات نت کند.

فیشینگ صفحه لاگین

برخی از شبکه های Wi-Fi عمومی، کاربران را قبل از اعطای دسترسی، به صفحه لاگین یا شرایط پذیرش هدایت می کنند. هکرها می توانند این صفحات را برای گرفتن اعتبار ورود یا سایر اطلاعات شخصی تکرار کنند.

اقدامات حفاظتی در برابر تهدیدات وای فای عمومی

برای محافظت در برابر  تهدیدات استفاده از Wi-Fi عمومی:

صاحبان هات اسپات (hotspot)

از فیلتر وب برای هات اسپات Wi-Fi استفاده کنید. شما نه تنها از مهمانان خود در برابر بدافزارها و منابع مضر محافظت خواهید کرد، بلکه وفاداری مشتریان را نیز افزایش خواهید داد. والدین با دانستن اینکه این کافه یا کتابخانه یک اینترنت امن ارائه می دهد، می توانند دستگاه ها را بدون نگرانی از قرار گرفتن در معرض محتوای نامناسب به فرزندان خود تحویل دهند. همچنین استفاده از سرویس فیلتر DNS به شما امکان می دهد تا اطلاعات و آمار ناشناس ارزشمندی را در مورد ترجیحات کاربران خود جمع آوری کنید، که می تواند در کمپین های بازاریابی مورد استفاده قرار گیرد.

کاربران وای فای عمومی

سرویس فیلتر DNS مانند SafeDNS را پیاده سازی کنید. یک کلاینت رومینگ روی دستگاه‌ها نصب کنید و دسته بندی‌های امنیت سایبری را برای بلاک کردن وب‌سایت‌های مخرب انتخاب کنید.

• از دسترسی به سایت ها یا سرویس های حساس مانند پلتفرم های بانکی خودداری کنید.
• تنظیمات اشتراک گذاری را در دستگاه خود خاموش کنید.
• برای جلوگیری از اتصال مجدد خودکار، پس از قطع ارتباط، همیشه فراموش کردن شبکه را بزنید.
• از وب سایت هایی که از پروتکل HTTPS استفاده میکنند، استفاده کنید و مطمئن شوید که SSL/TLS هنگام انتقال داده های حساس استفاده می شود.

به طور خلاصه، با اینکه که Wi-Fi عمومی باعث راحتی می شود اما بسیار مهم است که از آسیب پذیری های آن آگاه باشید و اقدامات احتیاطی لازم را برای اطمینان از امنیت داده ها انجام دهید.

فعالیت مشکوک وای فای

هکر ها، با هدف های مختلفی از جمله رمزگذاری داده ها و باج گیری، رخنه اطلاعات، ایجاد اختلال در عملکرد شبکه و… دست به حملات سایبری می زنند. مجموعه فورتی گارد (FortiGuard)، یک راهکار یکپارچه است که شامل فیچیر های امنیتی گسترده ادغام شده فورتی نت می شود و امکان تامین هوشمندانه امنیت را فراهم می سازد.

فورتی گارد (FortiGuard)

فورتی گارد (FortiGuard)، یک سرویس پیشرفته ارائه شده توسط کمپانی فورتی نت است که مثل سایر سرویس های فورتی نت، با هدف تامین امنیت سایبری سازمان ها طراحی شده است. با استفاده از سرویس های فورتی گارد، امکان پیشگیری از بدافزار ها، حملات سایبری، رخنه اطلاعات، رمزگذاری داده و سایر تهدیدات سایبری، فراهم می شود تا امنیت شبکه های سازمانی برقرار شود.

به طور خلاصه باید بدانید فورتی‌گارد  مجموعه‌ای از سرویس‌های امنیتی است که توسط شرکت Fortinet ارائه می‌شود. این سرویس‌ها به‌طور خاص برای محافظت از شبکه‌ها و داده‌های سازمان‌ها در برابر تهدیدات سایبری طراحی شده‌اند. سرویس‌های فورتی‌گارد به‌صورت یکپارچه با فایروال‌های فورتی‌گیت (FortiGate) کار می‌کنند و شامل طیف گسترده‌ای از ویژگی‌های امنیتی پیشرفته هستند.

سرویس‌های اصلی فورتی‌گارد عبارتند از:

1. فیلتر محتوای وب (Web Filtering): مسدود کردن وب‌سایت‌های مخرب و غیرمجاز.
2. آنتی‌ویروس (Antivirus): شناسایی و جلوگیری از بدافزارها و ویروس‌ها.
3. پیشگیری از نفوذ (IPS – Intrusion Prevention System): تشخیص و جلوگیری از حملات به شبکه.
4. کنترل برنامه‌ها (Application Control): مدیریت دسترسی به نرم‌افزارها و برنامه‌های مختلف.
5. ضد هرزنامه (Anti-Spam): مسدود کردن ایمیل‌های ناخواسته و هرزنامه‌ها.
6. به‌روزرسانی بلادرنگ (Real-Time Updates): به‌روزرسانی لحظه‌ای برای مقابله با تهدیدات جدید.
7. کنترل دستگاه‌ها (Device Control): مدیریت و محدود کردن دسترسی به دستگاه‌های متصل به شبکه.

بهتر است بدانید، فورتی‌گارد به سازمان‌ها کمک می‌کند تا با کاهش ریسک‌ها و شناسایی تهدیدات جدید، امنیت شبکه خود را به سطح جدیدی ارتقا دهند و از اطلاعات محرمانه خود در برابر تهدیدات محافظت کنند.

عملکرد فورتی گارد چگونه است؟

سیستم امنیتی فورتی گارد، از شبکه های سازمانی در برابر بروزترین و جدیدترین تهدیدات سایبری در سطح محتوا (content-level) مانند ویروس ها و جاسوس افزارها، محافظت می کند تا یک امنیت تضمینی را ارائه دهد. همچنین فورتی گارد برای انجام این کار، از موتور های پیشرفته ای برای تشخیص تهدیدات استفاده می کند تا از نفوذ بدافزار ها و … جلوگیری کند.

عملکرد فورتی‌گارد به‌صورت مداوم با جمع‌ آوری اطلاعات از شبکه‌های مختلف به‌روزرسانی می‌شود و به صورت خودکار امضاهای جدید امنیتی را ایجاد می‌کند. این امضاها به فورتی‌گیت و دیگر محصولات فورتی‌نت منتقل می‌شوند تا تهدیدات مانند ویروس‌ها، بدافزارها و حملات شبکه‌ای شناسایی و مسدود شوند. فورتی‌گارد به این ترتیب یک سیستم امنیتی پویا و خودکار ایجاد می‌کند که به‌طور مستمر می تواند تهدیدات جدید را شناسایی کرده و امنیت شبکه را در برابر حملات پیچیده به‌روزرسانی می‌کند.

آزمایشگاه فورتی گارد چیست؟

صد ها متخصص تحقیقاتی در آزمایشگاه های فورتی گارد مشغول به کار هستند که به طور میانگین، هر کدام بیش از 16 سال تجربه در تحقیقات و پاسخ به تهدیدات دارند؛ آن ها حفاظت پیشرفته و امنیت سایبری بالایی را برای مشتریان فورتی نت فراهم کنند و این کار را با کشف تهدیدات نوظهور و توسعه اقدامات موثر برای محافظت از سازمان ها انجام می دهند.

فورتی گارد به دلیل داشتن بیش از 650 اکتشاف روز صفر شناخته شده است و این، رکوردی است که با هیچ شرکت امنیت دیگری قابل مقایسه نیست. ترکیبی جامع از تحقیقات داخلی، اطلاعات و داده ها، یادگیری ماشینی و تکنولوژی های هوش مصنوعی باعث شده است که راهکار‌های امنیتی فورتی نت، در تست‌های امنیت سازمان هایی مانند آزمایشگاه‌های NSS، بولتن ویروس، آزمایشگاه‌های ICSA، AV Comparatives و… امتیاز بالایی کسب کنند.

مزایای فورتی گارد

استفاده از سرویس های فورتی گارد مزایای بسیاری برای شبکه ها دارد که در ادامه به اصلی ترین آن ها می پردازیم.

• پیشگیری از حملات سایبری موفقیت آمیز
• تنوع آنتی ویروس های FortiGuard مانند NGFW و sandboxing
• کاهش خطر نفوذ به اطلاعات و یا ایجاد اختلال در داده ها
• جلوگیری از ورود پیچیده ترین بدافزار ها به شبکه
• دریافت آنی امضای تهدیدات جدید سایبری که توسط FortiGuard Labs ارائه می شوند
• صرفه جویی در هزینه های مدیریتی و عملیاتی، زمان و منابع
• توانایی شناسایی هزاران نسخه از بدافزار های فعلی و آینده با یک single signature

جمع بندی

در پایان، بهتر است بدانید که تهدیدات جدید سایبری، در هر لحظه از هر روز ایجاد و پدیدار می شوند که سازمان ها، باید همیشه آماده دفاع از شبکه خود در برابر این حوادث نوظهور باشند؛ داشتن دانش گسترده ای از تهدیدات سایبری و قابلیت واکنش سریع در سطح های مختلف، پایه و اساس ایجاد یک امنیت شبکه موثر است. سرویس های فورتی گارد، یکی از بهترین راهکارهای تامین، حفظ و تقویت امنیت شبکه سازمانی به حساب می آید که اهمیت بالای آن به دلیل داشتن تحقیقات و هوش تهدید آزمایشگاه های فورتی گارد برای محافظت از شبکه سازمانی است.

سوالات متداول

سرویس فورتی گارد چیست؟

سرویس های امنیتی فورتی گارد به محافظت از شبکه در برابر حملات مبتنی بر فایل می پردازند؛ برای مثال می توان به سرویس های آنتی ویروس فورتی گارد اشاره کرد که از تهدیداتی همچون بدافزارها و از دست دادن داده (DLP) پیشگیری می کنند.

کاربرد فورتی گارد چیست؟

فورتی گارد برای شناسایی و بلاک کردن هر ترافیکی که آسیب پذیری های شبکه را مورد هدف قرار می دهد استفاده می شود؛ شناسایی و پاسخ به حمله، از طریق سرویس تشخیص امضای IPS FortiGuard و یک کنترل کننده خودکار اتفاق می افتد که در نهایت، از طریق FortiAnalyzer حوادث پیش آمده گزارش می شوند.

آیا میتوان فورتی گارد را حذف یا غیر فعال کرد؟

اگر سازمان شما از سرویس های فورتی گارد استفاده می کند، نمی توانید بدون کنترل های سطح اداری (administrative level controls) آن را حذف یا غیرفعال کنید؛ باید از شبکه یا دستگاه دیگری استفاده کنید.

فورتی گارد چه چیزهایی را بلاک می کند؟

سرویس فیلترینگ URL فورتی گارد، حفاظتی جامع از تهدیدات را ارائه می دهد تا از بدافزار ها، سرقت اطلاعات کاربری، حملات فیشینگ، حملات سایبری و… جلوگیری شود.

چرا باید از فورتی گارد استفاده کنیم؟

شما می توانید از سرویس های فورتی گارد برای محافظت از سازمان خود استفاده کنید چرا که این سرویس ها، به دلیل جلوگیری از تهدیدات سایبری، از بهترین روش های تامین امنیت شبکه به حساب می آیند.

بهترین VPN رایگان برای فورتی گارد چیست؟

Touch VPN، یک سرویس وی پی ان رایگان است که امکان استفاده نامحدودی را در اختیار کاربران قرار می دهد و هیچگونه محدودیت سرعتی یا حجمی ندارد؛ همچنین فقط با یک کلیک ساده فعال می شود.